Τα βήματα, τα βήματα!

Μυρωδιές μπαχαρικών, μαγειρεμένες γεύσεις, βλέμματα πιπέρια λευκά, λόγια πιπέρια κατράμι και κόκκινα πιπέρια αγγίγματα, χιόνια αισθήματα απάτητα κι άλλα τσαλαπατημένα, φωτάκια στις βιτρίνες, στα σπίτια μπουρλότα, κρυγιαδούδι του χωριού μου και της πόλης μου κατάψυξη, γέλιο της σήμερον ο γέλωτας ψες, έρωτας ορφανεμένος, παντρεμένος κι αστεφάνωτος, κλάμα βουβό και γοερό των βλεφάρων πλατάγισμα, άγνωστοι που δεν σου κρύβουνε τίποτα και γνωστοί που δεν υπάρχει λόγος να μιλήσουν. Στιγμές, στιγμές, όλες σ' ένα τραπέζι στρωμένο την καρδιά τραπεζομάντιλο στο φιλόξενο της ζωής μου σαλόνι.

Μέλισσες τρυγούνε τις στιγμές οι ποιητές, άγγελοι χαρίζουν το μέλι. Κι είναι όλα εδώ και τα εκεί πιο εδώ. Όλα μιλούν κι εκείνα που σιωπούν τα καλύτερα λένε. Κι είναι όλα νόστιμα στης ύπαρξης το καθημερινό τραπέζι. Και τα πικρά και τα γλυκά και τ' αρμυρά και τα ξυνά, και τ' αποξεχασμένα από λάδια, λεμόνια και ξύδια. Νόστιμα. 

Και τα εδώ και τα εκεί πιο εδώ. Μέχρι που το τραπεζομάντιλο ένα χέρι από φως να το τινάξει απ' το μπαλκόνι του θανάτου στου παρελθόντος το φαράγγι το άραχνο, κι ύστερα να το σηκώσει άδειο ψηλά και όλο πιο ψυλά να το ανεβάσει, όλο ψηλότερα. Στη δόξα. Ίσα στο φως. 

Τώρα, αποτυπώματα στην ύφανσή του τη γαλάζια οι λεκέδες. Το σχήμα τους, η υφή, η μυρωδιά, η αιτία τους, απολογούνται όλα μέσα στο φως. Λεκέδες της χαράς, του πόνου και της ηδονής. Των προθέσεων, των διαθέσεων, των αντιθέσεων, των σκέψεων, των πράξεων όλων. Στιγμές  εξομολογούνται παλιές ιστορίες από ταξίδια και ναυάγια που δεν χώρεσαν στα ποτήρια, ξεχείλισαν και λέρωσαν το ύφασμα. Τρύπες από δαγκωματιές αχόρταγων προσκεκλημένων έκαναν κουρέλι το τραπεζομάντιλο, κουρέλι ασύγκριτο, μοναδικό, αξιοθαύμαστο. Κουρέλι ελαφρύ που ταξιδεύοντας στο φως κάνει μια στάση στη σελήνη και μπούργκα γίνεται στου φεγγαριού το πρόσωπο να κρύψει από τον ήλιο τις πληγές του προσθέτοντάς του περισσότερες.

Νύσταξα. Τα χιόνια έλιωσαν. Κλείνουν τα μάτια μου και η καρδιά κλίνει το ρήμα "παραδίδομαι" σ' όλα τα πρόσωπα, τις εγκλίσεις και τους χρόνους, ώσπου σ' εκείνο το  "παραδοθήναι" ένα αηδόνι μες στο στέρνο μου φωλιάζει και τραγουδά: 

"Θα παρέλθουν οι χρόνοι. Κι η θάλασσα θα παρέλθει, και το φεγγάρι, τα όρη τα ψηλά. Θα παρέλθουν τα σημάδια κι οι τρύπες, οι μνήμες, το παρόν. Μόνο το φως θα μείνει. Μόνο το φως. Όχι γυμνό, ούτε αιχμηρό, μα καταστόλιστο πέπλα ψυχών που το άυλο σώμα του άυλα θα ντύσουν, το στόμα του -της άνοιξης μπουμπούκι- ροδαλό θα βάψουν. Πέπλα που κάποτε φτωχά τραπεζομάντιλα υφασμένα τις ζωές τους, διέσχισαν όλη τη γη απ' άκρη σ' άκρη κι από τη γη έφθασαν στο φεγγάρι και δε σταμάτησαν.  Στον ήλιο πήγαν. Τραπεζομάντιλα από σάρκα και πνοή, νερό και αίμα, που μέσα από βροχές και καταιγίδες, χιόνια και βαρδάριδες, λιοπύρια αβάσταχτα, αμόλευτα κατέληξαν, διάφανα πέπλα και μεταξωτά για του φωτός το κάλλος το ασύλληπτο. Τη μέρα εκείνη είναι που θ' αρχίσει ο χορός και τελειωμό δε θα 'χει. Τον λένε "της αιώνιας αγκαλιάς". Της  τρυφερότερης των πλέον τρεφερών, της απαλότερης των απαλότερων, της πλέον άδολης. Μέχρι τότε πρόβαρε τα βήματα και για τίποτε άλλο μην ανησυχείς. Τα βήματα, τα βήματα, δίχως ανάπαυλα, μέχρι να γίνεις κουρελάκι κατατρυπημένο, φαγωμένο, λερωμένο κι ελαφρύ πανάλαφρο, να μπορεί το χεράκι του φωτός να σε σηκώσει, να σε καθαρίσει η αγάπη του, για να το στολίσεις μετά κι εσύ όπως του αξίζει πλάι στα  πέπλα που ήδη μαζί του χορεύουν τον εορταζόντων το  χορό τον ακατάπαυστο."

29/01 Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, -ή φλογερού

Δημοσιεύτηκε στο: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=2075#sthash.05k8EAT2.dpuf