Labels

Thursday, June 30, 2022

Για δυο πουλιά

Εκεί στην άκρη της κλωστής που αιωρείται στους ανέμους λεπτή σαν διάφανη σχεδόν, φτερούγες δυο πουλιών ανοιγοκλείνουνε με πάθος σκίζοντας το γαλάζιο τόσο μυστικά που βλέμμα δεν φτάνει να μουντζουρώσει το πέταγμά τους, καμιά οργή να τα ταράξει και όπλο να τα σημαδέψει. Η απειλή του θανάτου γι’ αυτά είναι το σύννεφο που προσπερνούν, ο θάνατος είναι ο πλανήτης που αφήνουν πίσω τους.
Εκεί στην άκρη της κλωστής που αιωρείται στους ανέμους λεπτή σαν διάφανη σχεδόν, δυο πουλιά ενώνονται στο φτεροκόπημά τους ελεύθερα από τον εαυτό τους και υποταγμένα το ένα στο άλλο, τα δυο μαζί στην αόρατη κλωστή που συγκρατεί, οδηγεί, προστατεύει το φτερούγισμα και τ ανυψώνει πιο ψηλά, πιο ψηλά, κι όλο ψηλότερα απ’ τα νέφη, τους καιρούς, τις νύχτες τις έρημες.
Εκεί στην άκρη της κλωστής που αιωρείται στους ανέμους λεπτή σαν διάφανη σχεδόν, δυο πουλιά δίχως αξιοζήλευτη φωνή και πλούσια χρώματα, δυο μικρά μικρά κι ασήμαντα πουλιά για τον κόσμο που κυνηγά το εξωτικό και άξιο της μεγάλης ηδονής, δυο μεγάλης τρυφερότητας πουλιά ενώνονται στο πέταγμά τους εκεί στην άκρη της κλωστής.
Το πέταγμά τους δε θ’ αφήσει απογόνους άλλους από ένα άρωμα που τις νύχτες του καλοκαιριού θα φτάνει μόνο σ’ εκείνες τις καρδιές που αγαπούν χωρίς προσπάθεια. Θα φτάνει κόκκος ζάχαρης τις θαμπές νύχτες του χειμώνα στο στόμα των παιδιών που πεινούν και δεν καταλαβαίνουν τίποτα απ’ τον κόσμο των μεγάλων. Αυτός ο κόκκος θα γλυκαίνει τα όνειρά τους και θα παρηγορεί τ’ απορημένα μάτια τους. Θα τους κερνά το πηγαίο χαμόγελο ίδιο στη θλίψη ίδιο στη χαρά.
Πιασμένα από την άκρη της κλωστής που αιωρείται στους ανέμους λεπτή σαν διάφανη σχεδόν, τα ενωμένα στο πέταγμα κι ασήμαντα για όλους δυο πουλιά πετούν ψηλά κι όλο ψηλότερα δίχως ν’ αφήσουν πίσω τους σημάδια και ίχνη. Δεν είναι δρόμος η πορεία τους να τον ακολουθήσουν άλλοι. Δεν πρόκειται ν’ ασχοληθεί μαζί τους η ιστορία ή να γίνουν παραμύθι να το αφηγούνται οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους. Ούτε αστέρι θα γίνουν ούτε γαλαξίας ούτε τίποτα που να το δείχνει κάποιος με το δάχτυλο. Γλιστρώντας απ’ τα δίχτυα των παρατηρητών θα πηγαίνουν κι όλο θα πηγαίνουν, πετώντας μαζί αγκαλιασμένα εκεί, στην άκρη της κλωστής και του γαλάζιου...

Monday, June 27, 2022

Το "Χελιδόνισμα" από τη Μαρία Φαραντούρη στη συναυλία στο Επταπύργιο - 27/06/22


Στιγμές βαθιάς συγκίνησης από τη χθεσινή συναυλία στον εμβληματικό χώρο του Επταπυργίου της Θεσσαλονίκης που διοργάνωσε το κέντρο πολιτισμού της περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Η Μαρία Φαραντούρη ερμήνευσε το "Χελιδόνισμα", τραγούδι σε μουσική του Κυριάκου Καλαϊτζίδη και στίχους δικούς μου. Δεν ξέρω πώς το καταφέρνει η Φαραντούρη και αλλάζει την ατμόσφαιρα του κοινού που την ακούει από την πρώτη της λέξη. Δεν ξέρω πώς καταφέρνει και μας ενώνει όλους κάνοντας το τραγούδι προσευχή που χαμηλώνει τον ουρανό για να το ακούσει. Ή ίσως ξέρω... είναι η γεμάτη καλοσύνη ψυχή της, το ξεχωριστό ήθος της και η απαρέγκλιτη συνέπεια όλης της ζωής και όχι μόνο η σπάνια μεγάλη φωνή της που υπηρέτησε τους πόνους και τα πάθη του λαού μας με τον πιο ευγενικό τρόπο...
Η επόμενη συνεργασία μας θα παρουσιαστεί το θέατρο της Δωδώνης στις 27 και 28 Αυγούστου για τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή. Μουσικές του Κυριάκου, κείμενα και στίχοι των τραγουδιών δικά μου ερμηνευμένα από τη Μαρία Φαραντούρη μαζί με πολλούς άλλους ταλαντούχους συντελεστές για τους οποίους θα μιλήσουμε σε λίγο καιρό...

Thursday, June 23, 2022

Ένας κοινός άγγελος


Ένας έμπειρος και παρατηρητικός άνθρωπος θα μπορούσε με την πρώτη ματιά να ισχυριστεί πως πρόκειται για έναν κοινό άνθρωπο. Δε θα ήταν μάλιστα καθόλου υπερβολικό να αποφανθεί πως πρόκειται για το "πρότυπο" του κοινού ανθρώπου.

Αδιάφορο έως κακοφτιαγμένο σουλούπι, λίγα λόγια κι αυτά χαμηλών τόνων, ντύσιμο απλό χωρίς καμία επιτήδευση, κάποιες φορές και κιτς. Δε θα χρειαζόταν καθόλου φαντασία για να συμπεράνει ο παρατηρητής, πως καμία γυναίκα, -της προκοπής τουλάχιστον-, δε θα γυρνούσε ποτέ να τον κοιτάξει. Κι ακόμα, πως ολοφάνερα πρόκειται για έναν φιλήσυχο, ολίγον βολεμένο και οπωσδήποτε αυτάρκη άντρα, που η ζωή του κύλησε αδιάφορη γεμάτη μικρά επαναλαμβανόμενα μοτίβα με απουσία εξάρσεων.

Ωστόσο, όλα αυτά τα προφανή και ανώδυνα συμπεράσματα των ηλιθίων  ισχύουν, όσο και το συμπέρασμα πως η γη είναι επίπεδη εφόσον ο ορίζοντας εκτείνεται στην ευθεία των ματιών μας.

Αυτός ο κοντός, ελαφρώς χοντρός και αρτσούμπαλος άντρας με τα βατραχίσια μάτια και τα πλατιά χείλη κάποτε παντρεύτηκε μία καλλονή που τον λάτρεψε όσο κι αυτός εκείνην. Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά. Πάνω στη δεύτερη γέννα τον κάλεσαν επειγόντως στην κλινική γιατί κάτι δεν πήγαινε καλά. Μια αλλόκοτη αρρώστια μεταμόρφωνε ώρα την ώρα την καλλονή σε τέρας. Το ονειρεμένο σώμα της γέμιζε μελανιές και παραμορφωνόταν με ταχύτατο ρυθμό. Όταν την είδε δεν μπόρεσε να την αναγνωρίσει. Λίγες ώρες μετά η βασίλισσά του πέθανε στην αγκαλιά του.

"Είσαι λοιπόν στ' αλήθεια πουτάνα ρε ζωή;", αναρωτήθηκε τότε μέσα του, και απάντησε ευθύς αμέσως: "θα σε γαμήσω". 

Από τότε κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες να μην αγαπήσει ξανά. Παρόλα αυτά η επιτυχία του στις γυναίκες ήταν αναμφισβήτητα σκανδαλιστική. Δεν άφησε ντόπιες στη μικρή επαρχία που έμενε, δεν άφησε ξένες που έρχονταν τα καλοκαίρια διψασμένες για θάλασσα και έρωτα. Οι φίλοι του τραβούσαν τα μαλλιά τους, κανείς δεν καταλάβαινε τι του βρίσκουν και πώς είναι δυνατόν να τον προτιμούν από μια ντουζίνα ωραιότερους και πλέον ελκυστικότερους εμφανισιακά άντρες. Μέγα μυστήριο αυτό που είχε πάνω του ο κύριος αυτός κι έπεφταν όλες με το πρώτο.

Γνωρίζοντάς τον δεν μου ήταν και τόσο δύσκολο να λύσω το αίνιγμα. Είχε πράγματι ένα σπάνιο χάρισμα. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε άμυνες. Του τις είχε αφαιρέσει όλες ο θάνατος. Και κατά δεύτερον, δεν έπαψε πραγματικά ποτέ να αγαπά τις γυναίκες και μάλιστα με τον τρόπο που εκείνες ήθελαν. Γνώριζε τη φύση της γυναίκας καλύτερα απ' όσο γνώριζε τον εαυτό του. Έκανε τα πάντα για να τους προσφέρει χαρά και απόλαυση με ευγένεια μοναδική. Ίσως να έπαιξε ρόλο και η μεγάλη του θλίψη, η απόγνωση που τον διακατείχε, χαρακτηριστικά ιδιαίτερα ελκυστικά στον κάθε άνθρωπο που δημιουργούν μια ιδιάζουσα ερωτική φύση αρκούντως θελκτική και πάντως ξεχωριστή. Γι' αυτό και άκρως ενδιαφέρουσα.

Στην πορεία της ζωής του έκανε έναν δεύτερο γάμο με μία ξένη, έναν τρίτο με μία Ελληνίδα. Ακολούθησαν διάφοροι αρραβώνες που δεν οδήγησαν σε γάμους, -δεν είχε εξάλλου και άλλα περιθώρια-, κι ένα πάθος που τον κυνήγησε και το κυνήγησε για χρόνια. Που του κατασπάραξε τα σωθικά ως οφείλει κάθε πάθος που σέβεται τον εαυτό του. Κάποτε τα άφησε όλα πίσω του κι έμεινε μόνος αφού έχασε ολάκερες περιουσίες, αφού μεγάλωσε σαν μάνα και πατέρας τα παιδιά του, διάβασε πολύ, λάτρεψε τη μουσική, έγινε συλλέκτης δίσκων που σπάνια άκουγε.

Έφτασε μια μέρα σε οριακό σημείο φτώχειας. Έκανε το σταυρό του κι αγόρασε ένα λαχείο. Κέρδισε τον πρώτο λαχνό και σώθηκε. Μια άλλη φορά για να κάνει δώρο σε μια ερωμένη του τη μέρα της γιορτής της και μη έχοντας λεφτά, πήγε κρυφά στον χρυσοχόο και του πούλησε τις κρυμμένες σ' ένα κουτί βέρες των πολλαπλών αρραβώνων του. Ο χρυσοχόος τον έκλεψε κι αυτός το ήξερε, αλλά το χρυσό δαχτυλίδι τής το πήρε. Μια τρίτη φορά που ο πόνος του ξέσκιζε τα σπλάχνα, -γιατί αυτός ο άντρας τα ζούσε όλα στον ακραίο τους βαθμό-, είδε στο δρόμο έναν γέρο. Σταμάτησε με το αμάξι και τον πήρε να τον πάει εκεί που θα ήθελε. Τον παρηγόρησε ο παππούς, του γλύκανε την ψυχή, έφτασε στον προορισμό του και κατέβηκε. Μόλις όμως κατέβηκε απ' το αμάξι εξαφανίστηκε. Τον έψαχνε από δω, τον έψαχνε από κει, πουθενά ο γέρος. Έσπαζε το κεφάλι του ο άντρας να θυμηθεί πού ήξερε αυτόν τον παππού, ώσπου θυμήθηκε. Δεν είχε πολλή ώρα που μπροστά στο εικόνισμά του είχε ανάψει κερί στο ξωκλήσι του βουνού και του είχε ζητήσει με όλη του την καρδιά βοήθεια. Ο Άη Νικόλας ήταν.

Μια φορά λίγο έλειψε να εγκληματήσει. Μια άλλη παρά τρίχα γλίτωσε τη φυλακή. Έσπασε άνθρωπο στο ξύλο γιατί πρόδωσε τη φιλία τους. Πολλές φορές χάρισε χρέη σε οφειλέτες. Σε γυναίκες ούτε λόγος να γίνεται. Από γενναιόδωρος μέχρι σπάταλος.

Τον συνάντησα πάλι πρόσφατα. Πάντα μιλούσαμε με ειλικρίνεια απ' την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε κι ας βρεθήκαμε μέχρι σήμερα ελάχιστες φορές. Κυρίως μου μιλούσε αυτός. Και μιλούσε σπάνια σε κάποιον. Δεν άνοιγε εύκολα την πολυτάραχη παθιασμένη ψυχή του.

"Μόνος;" τον ρώτησα. "Ανδρέας και μόνος δεν γίνεται" μου απάντησε χαμογελώντας. "Προχθές μου είπε η γυναίκα πως μ' αγαπάει μετά από ένα μήνα σχέσης, κι εγώ της απάντησα, εμένα δε γίνεται να μη μ' αγαπήσεις, σε είχα προειδοποιήσει."

Βούρκωσα από χαρά και τον αγκάλιασα. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτόν τον κόσμο που δεν είναι για να μένουν μόνοι και κυρίως δεν γίνεται να μην αγαπηθούν.

Προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου ερωτικά στο πλάι του. Θα μπορούσα όμως άνετα να με φανταστώ να αφήνομαι στην αγκαλιά του και να βγάζω κάποια στιγμή τον πόνο μου. Κι απ' την άλλη καταλαβαίνω και όλες τις γυναίκες που τον ερωτεύτηκαν και τον αγάπησαν και τις δικαιολογώ απολύτως. Μεγάλης αγκαλιάς άντρας παρόλο το μικρό του δέμας. Βράχος άφοβος. Στήριγμα και απάνεμο λιμάνι που δε σκιάζεται πια φουρτούνες. Τόσο χώνεψε τον πόνο, τόσο κατάπιε τα πάθη της ζωής και τόσο αποδέχθηκε το διπλό της πρόσωπο που παρκάρει κάθε φορά το αυτοκίνητο στο σπίτι του με τη μούρη προς τα έξω ώστε να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να φύγει αν τύχει κάτι κακό και πρέπει να τρέξει για τον εαυτό του ή τους δικούς του.

Αυτός ο φαινομενικά κοινός άντρας είναι φιλόστοργος, καθαρός σαν παιδί, φιλότιμος όσο δεν πάει και περισσότερο από όλα, ταπεινός. Δεν έχει καμία απολύτως ιδέα για τον εαυτό του. Διαρκώς τονίζει πως είναι ένα "τίποτα" και το εννοεί.

Κι επειδή το πιστεύει το εννοεί, κάθε πρωί εδώ και είκοσι χρόνια, -από τότε που έχασε τη βασίλισσά του-, μόλις ξυπνήσει κι ανοίξει τα βατραχίσια μάτια του στο φως, κάνει τον σταυρό του και λέει: Σ' ευχαριστώ Θεέ μου που με αξίωσες να ξημερώσω... αξίωσέ με να βραδιάσω κιόλας..." Και το λέει με όλη του τη θέρμη που δεν είναι καθόλου κοινή όπως βέβαια και ο ίδιος...

Άραγε, υπάρχουν άνθρωποι κοινοί άνθρωποι. Ακούω προσεκτικά τον Πεσσόα να λέει: "Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, όλοι οι άνθρωποι είναι εξαίρεση σ' έναν κανόνα που δεν υπάρχει."

 Στην ταινία του Κουροσάβα "Ο μεθυσμένος άγγελος" ένας γιατρός προσπαθεί να σώσει από τον αλκοολισμό έναν άντρα. Κάθονται σ' ένα μπαρ κι αφού τον έχει ζορίσει, ο αλκοολικός τον ρωτά: Τι θέλεις, ρε γιατρέ; Γιατί προσπαθείς να με σώσεις; Μήπως είσαι ο άγγελός μου;

Και ο γιατρός του απαντά: Δηλαδή εσύ νομίζεις ότι οι άγγελοι είναι ψηλές, ξανθιές κοπέλες ντυμένες στα μεταξωτά;

Δεν ξέρω αν υπάρχουν κοινοί άνθρωποι. Ξέρω όμως πως υπάρχουν κάποιοι λίγοι, μοναδικοί κι άλλο τόσο σπάνιοι κοινοί άγγελοι...


Wednesday, June 15, 2022

Να ζει κανείς ή να δείχνει πως ζει;


Κάποτε, χρόνια πριν, βρέθηκα στο μουσείο Πικάσο του Παρισιού παρέα μ' έναν ηλικιωμένο φίλο φωτογράφο να δω μια έκθεση με προσχέδια του ζωγράφου. Μπαίνοντας στον χώρο της έκθεσης έβγαλα σχεδόν αυτόματα τη φωτογραφική μου μηχανή να φωτογραφίσω κάποια έργα. Ο έμπειρος και σοφός φίλος, μου έπιασε τότε το χέρι και μου είπε αυστηρά: 

πρώτα θα τα δεις όλα κι αφού τα ζήσεις θα αποφασίσεις τι θέλεις να φωτογραφίσεις. Τον υπάκουσα θέλοντας και μη και στο τέλος νομίζω πως δεν φωτογράφισα τίποτα. Όχι επειδή δεν τα έζησα αλλά αντιθέτως, επειδή είχαν όλα καταχωρηθεί στη φωτοθήκη της καρδιάς μου...

Μετά από τόσα χρόνια και την τεχνολογική επανάσταση που σφράγισε την εποχή μας και μας οδηγεί εκεί που θέλει -άραγε πού- πριν προλάβουμε να την κατανοήσουμε, να αναρωτηθούμε, να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να τη χρησιμοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι για το καλό μας, βρεθήκαμε να μοιραζόμαστε με μυριάδες άγνωστους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναρίθμητες εικόνες και βίντεο σαν φτηνά κηδειόχαρτα της ζωής που δε ζούμε.
Για να υπάρξει ένα γεγονός της ζωής μας θεωρούμε πως πρέπει να δημοσιευτεί. Διαφορετικά δεν υπάρχει. Για να πείσουμε το παιδί μας πως το αγαπούμε, πρέπει να του ευχηθούμε δημοσίως χρόνια πολλά. Για να να επιβεβαιωθεί ο ανθεκτικός γάμος μας οφείλουμε να ανεβάσουμε φωτογραφίες της επετείου μας κλπ.
Ο νευρωτικός αυτός καταπέλτης της δημοσιοποίησης των προσωπικών στιγμών μας -που έτσι βέβαια παύουν να είναι προσωπικές- δε σταματά όμως εκεί. Διότι πλέον, δημοσιοποιώ σημαίνει υπάρχω κι αν δεν δημοσιοποιώ είμαι ανύπαρκτος -κι εγώ και η ζωή μου. Τη χαρά όμως του να είσαι ανύπαρκτος την έχουν μόνο οι ταπεινοί...
Πόσα βίντεο με επιταφίους από εκκλησίες και μοναστήρια πέρασαν από τις οθόνες μας στην περίοδο του Πάσχα για να πειστούμε πρώτα οι ίδιοι πως ήμασταν κι εμείς εκεί και μετά να πείσουμε και τους άλλους -χωρίς να μας το ζητήσει κανείς; Πόσες κάμερες τρύπωσαν ακόμη και σ' αυτά τα Άγια των Αγίων για να αποτυπωθεί ο ιερέας κρατώντας το δισκοπότηρο και να πιστέψει πως είναι ένας καλός ιερέας κι αυτό που ζει είναι πράγματι μυστήριο; Ας μη σπαταλήσουμε όμως άλλες λέξεις για άλλα παραδείγματα...
Είναι σαφές, θαρρώ, πως μοιραζόμαστε ό,τι δεν ζούμε με όλους όσους αρνούνται να ζήσουν. Η ζωή μας όμως όχι μόνο δεν επιβεβαιώνει έτσι την ύπαρξή της αλλά αντίθετα, ευτελίζεται όσο την σκορπούμε αδιακρίτως και φτηναίνει σαν φεϊβολάν διαφημιστικής εταιρείας που μοιράζονται δωρεάν ακριβώς επειδή δεν αξίζουν τίποτα...

Τι εννοούσε άραγε ο Γιώργος Χειμωνάς όταν έγραφε:
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε, 
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε
και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε". 
  

Sunday, June 5, 2022

Κυριακή των Αγ. Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (Ιωάν. 17,1-13)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς

1. τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱὸς δοξάσῃ σε,

2. καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. 3. αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.

4. ἐγὼ σὲ ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω·

5. καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί.

6. Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι.

7. νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν·

8. ὅτι τὰ ῥήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.

9. Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι.

10. καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς.

11. καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς.

12. ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ.

13. νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς


https://aerapatera.wordpress.com/2022/06/05/%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ae-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b1%ce%b3-%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%ad%cf%81%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%ce%84-%ce%bf%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5%ce%bd-3/

Thursday, June 2, 2022

Παρουσίαση του βιβλίου "Ο μικρός μονομάχος" στην Ελληνογαλλική Σχολή


Με τους μαθητές της Δευτέρας Γυμνασίου της Ελληνογαλλικής Σχολής πριν λίγες μέρες στην Αθήνα συζητήσαμε πάνω στο βιβλίο μου "Ο μικρός μονομάχος" που είχαν να το διαβάσουν μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Μου φάνηκαν μεγάλα αυτά τα παιδιά, μεγαλύτερα από την ηλικία τους. Σοβαρά, σκεπτόμενα, προβληματισμένα και πολύ ευαίσθητα. Έχω την εντύπωση πως τα δυο τελευταία δύσκολα χρόνια που τους βρήκαν με την είσοδό τους στο γυμνάσιο στάθηκαν ένα γεγονός που τα τραυμάτισε ή τουλάχιστον τα δυσκόλεψε πολύ κι ίσως να ήταν κι αυτός ο λόγος που τα ένιωσα και μεγαλύτερα... Εύχομαι ολόψυχα οι μικροί μας μονομάχοι να νικήσουν και αυτή τη φορά -και να νικούν πάντα- τις αντιξοότητες της ζωής και να μας χαρίζουν το φως που κατά φύση κουβαλούν!

Ευχαριστώ το υπέροχο αυτό σχολειό και τους ανθρώπους του!