Labels

Saturday, May 30, 2009

"Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται" και εξομολογήσεις παιδιών


Την περασμένη Πέμπτη έφυγα νωρίτερα από τη δουλειά γιατί αρρώστησα. Η κόπωση μαζί με τα πρησμένα μου λαιμά και τον πόνο στ' αφτιά έφεραν μια αστάθεια που με ανάγκασαν να πάω στο σπίτι και να ξαπλώσω, να κοιμηθώ για πέντε ώρες. Ξυπνώντας το απόγευμα ήμουν σχεδόν αποφασισμένη να ακυρώσω την παρουσίαση που είχα το επόμενο πρωί της Παρασκευής σ' ένα σχολείο της Θεσσαλονίκης στις Δυτικές Συνοικίες. Έφτασε το βράδυ και ενώ ακόμα δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, αποφάσισα να πάω. Αν ήταν εκδήλωση για μεγάλους θα την είχα οπωσδήποτε ακυρώσει, αλλά το γεγονός ότι με περίμεναν παιδιά δημοτικού με έκανε να κάνω τον σταυρό μου και να πω: πάω κι ας βάλει το χέρι της η Παναγία να τα βγάλω πέρα.
Συνήθως σε παιδιά Δ΄, Ε΄ και Στ΄δημοτικού παρουσιάζω το "παραμύθι της μουσικής". Μου είπαν όμως πως φέτος το είχα ήδη κάνει στα συγκεκριμένα παιδιά και ήθελαν για δεύτερη φορά να με δουν και να ακούσουν τα άλλα δύο μικρά παραμύθια. Παρ' όλο που αυτό μου φάνηκε παράξενο τελικά πήγα και εκ των υστέρων είπα χίλιες φορές δόξα τω Θεώ που δεν αρνήθηκα αυτήν την συγκεκριμένη παρουσίαση. Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας και αυτήν την εμπειρία. Για όσους δεν το έχουν διαβάσει το "Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται" διαπραγματεύεται τον χωρισμό, τον αποχωρισμό και εν τέλει τον θάνατο των αγαπημένων μας προσώπων με έναν τρόπο πολύ απλό, λιτό, τρυφερό και παρήγορο.

Αφού το διάβασα στα παιδιά άρχισε η συζήτηση. Κάθε ερώτηση ανέβαινε βαθμό δυσκολίας για μένα.
Γιατί γράψατε ένα τέτοιο βιβλίο; 
Έχετε ζήσει κάποιον θάνατο;
Είστε βέβαιη πως στην άλλη ζωή ξανανταμώνουμε;
Υπάρχει κόλαση και παράδεισος και πώς είναι;
Πώς θα είναι το σώμα μας εκεί;
Σ' αυτήν την τελευταία παραιτήθηκα. Παιδιά, νομίζετε πως μπορώ να απαντώ σε όλα; Αν φύγω πρώτη απ' αυτόν τον κόσμο, σας υπόσχομαι να κάνω τα αδύνατα δυνατά να σας στείλω ένα σήμα για το πώς είναι τα πράγματα εκεί, είπα χαμογελώντας. Ευχαριστήθηκαν με την ειλικρίνειά μου. Τα παιδιά πάντα χαίρονται την ειλικρίνεια, ακόμα κι αν δεν απαντά στις απορίες τους.
-Είχατε πάντα τόσες πολλές απορίες κυρία;
-Αν είχα λέει...



-Όπως και να 'χει, φώναξε ένα μικροκαμωμένος νεαρός, το θέμα είναι ότι ξανασυναντιόμαστε!
Και αφού ζεστάθηκε αρκετά η ομάδα προχωρήσαμε...
-Εγώ γεννήθηκα την μέρα που πέθανε η γιαγιά μου.
-Ο δικός  μου παππούς πέθανε πριν τον γνωρίσω και κάθομαι και κοιτώ τις φωτογραφίες του.
-Εμένα η μαμά δεν με παίρνει μαζί της όταν πάει στα μνήματα. Δεν καταλαβαίνει πως κι εγώ θέλω ν' ανάψω ένα κεράκι στον παππού.
-Εγώ βλέπω την γιαγιά μου στον ύπνο μου και έτσι δεν στεναχωριέμαι. Την νιώθω κοντά μου.
-Εγώ γράφω ένα βιβλίο για την γιαγιά μου που δεν ζει. Νομίζω πως θα της αρέσει.
-Πώς μπορείς να αγαπάς κάποιον δικό σου που δεν πέθανε και ζει, αλλά δεν τον έχεις γνωρίσει;

Αυτή ήταν η πιο δύσκολη ερώτηση. Κανένα παιδί δεν ρωτάει κάτι τέτοιο στην τύχη. Εδώ υπήρχε μεγάλος πόνος, το ένιωσα αμέσως. Δεν θα γράψω εδώ τις απαντήσεις που έδινα κάθε φορά. Προσπάθησα όπως θα φαντάζεστε όσοι με ξέρετε λίγο ή πολυ να τους μεταφέρω το μήνυμα της Αναστάσεως και λίγο λίγο τους πήγα σε πολύ βαθιά νερά. Τους μίλησα για την ενέργεια της αγάπης που φτάνει πολύ πιο πέρα από όσο νομίζουμε. Πέρα από το σώμα και το πρόσωπο. Και τα παιδιά καταλάβαιναν. Το ίδιο κορίτσι που μου έκανε αυτήν την ερώτηση συνέχισε με μια ηρεμία: Εγώ δεν γνώρισα την μητέρα μου, ξέρω όμως πως ζει. -Δεύτερος κεραυνός-. Θα την γνωρίσω όμως αυτό το καλοκαίρι. Της ευχήθηκα ολόψυχα να την γνωρίσει, αν και βέβαια δεν είχα καμιά βεβαιότητα πως κάτι τέτοιο θα είχε έστω και τις ελάχιστες ευοίωνες προοπτικές. Το κορίτσι όμως συνέχισε.


Έχετε αδέρφια; Μάλιστα, άλλα τέσσερα. Έχετε και γονείς; Μάλιστα. Και ζούνε όλοι; Αυτός ήταν ο τρίτος κεραυνός ή πιο σωστά το προμήνυμα του τρίτου κεραυνού που τον έβλεπα να έρχεται. Έχετε φανταστεί ποτέ πώς είναι να χάνεις έναν αδερφό; Σας ενδιαφέρει αυτό; Απάντησα πάλι με ειλικρίνεια και της είπα πως μ' ενδιαφέρει πάρα πολύ και μέχρι ένα σημείο μπορώ να το καταλαβω γιατί έχω χάσει δύο ανίψια, αλλά να το καταλάβω τελείως δεν μπορώ. Αν δεν περάσει κάτι από το πετσί σου, της είπα, δεν φτάνεις να το καταλάβεις εντελώς. Εγώ έχω χάσει δύο αδέρφια, απάντησε. Εσύ, της είπα, έχεις γύρω γύρω ένα σωρό αγγέλους. Εγώ κυρία, άστα, έχω φουλάρει σε αγγέλους, μου είπε χαμογελαστά. Γύρισα την πλάτη γιατί δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυά μου. Είχα μπροστά μου  εβδομήντα παιδιά. Έκανα ένα αστραπιαίο άλμα εσωτερικό και γύρισα μπαίνοντας αιφνιδίως στο επόμενο αγαπησιάρικο παραμυθάκι μου, στο "Και τι θα πει σ' αγαπάω;" ρωτώντας τα: για πέστε μου τώρα ποιοι εδώ μέσα είστε ερωτευμένοι; Έτσι ξεκίνησε να ανεβαίνει όλη η ομάδα μέχρι που απογειώθηκε πλήρως κι έγινε ένα μεγάλο πανηγύρι στο τέλος.
Πάνω που άρχισα να υπογράφω κάποια βιβλία ήρθε ένα κοριτσάκι που δεν είχε μιλήσει καθόλου.
Θέλω να σας πω κάτι, αλλά να είμαστε μόνες, μου είπε. Την πήρα σε μια γωνιά. "Εμένα η μαμά  μου πέθανε όταν με γέννησε. Πείτε μου την αλήθεια, θα την συναντήσω κάποτε;" Και βέβαια, της απάντησα. "Και πώς θα την γνωρίσω, αφού δεν την έχω δει ποτέ, πώς θα καταλάβω ότι είναι η δική μου μαμά;" Δεν υπάρχει τέτοιο θέμα, της είπα, κι αν δεν την γνωρίσεις εσύ θα σε γνωρίσει αυτή που είναι συνέχεια κοντά σου και σε βλέπει έτσι όμορφα που μεγαλώνεις... Χαμογέλασε κι έφυγε...
Συνέχισα να υπογράφω, ζήτησα όμως από μια κυρία του συλλόγου γονέων να μου βρει και να μου φέρει το προηγούμενο κορίτσι. Ήθελα οπωσδήποτε να το δω ιδιαιτέρως. Ήρθε και περίμενε υπομονετικά να τελειώσω. Έφυγαν όλα και τότε το πήρα στην αγκαλιά μου. Μίλησέ μου, της είπα, πες μου ό,τι θέλεις για την ζωή σου.
Ζω με τον κανονικό μπαμπά μου και την θετή μου μαμά. Μια χαρά είναι η θετή μου μαμά, δεν έχω κανένα παράπονο. Εδώ και χρόνια μου έλεγε ο μπαμπάς μου πως αυτή δεν είναι η αληθινή μου μαμά, αλλά εγώ δεν τον πίστευα. Πέρσι μου τα εξήγησε όμως όλα. Μια χαρά είναι στ' αλήθεια η θετή μαμά, αλλά εγώ θέλω να γνωρίσω και την αλήθινή μου μαμά. Είχε δυο γιους από άλλον γάμο, εγώ όμως αυτά τα θεωρώ αδέρφια μου, αδέρφια μου είναι. Πέθαναν και τα δύο. Το ένα κάηκε στο ορφανοτροφείο που ζούσε, ξέρω και το όνομά του. Το άλλο δεν ξέρω ούτε πώς το έλεγαν ούτε πώς πέθανε. 
Τα έχεις ζήσεις όλα αυτά κορίτσι μου; Έχω ζήσει πολλά κυρία...
Την ρώτησα αν της άρεσε το "Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται" και μου είπε πως της άρεσε πολύ. Πήγα και της αγόρασα ένα από την έκθεση βιβλίου που είχαν εκεί, της έγραψα μια αφιέρωση και της το χάρισα. Άστραψε από χαρά η Αλίκη κι έφυγε σαν να πετούσε....
Ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι με μάτια αμυγδαλωτά, βλέμμα ευθύ, μαζεμένα τα μαλλάκια αλογοουρά, κορμί ευθυτενές λαμπάδα κι αυτήν την καθαρότητα και γαλήνη που έχουν όσοι σηκώνουν στην πλάτη τους τον πόνο πολλών...

Δικαιώματα

Ένα μικρό, σαφές και εύστοχο κείμενο του Άρη Δαβαράκη για τα πνευματικά δικαιώματα στο μπλογκ του: www.prosopa.com

Monday, May 25, 2009

Επιστρέφοντας από την Κύπρο και τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου εκεί


Τους δύο τελευταίους μήνες οι παρουσιάσεις των παραμυθιών μου σε σχολεία, βιβλιοθήκες, πολιτιστικούς οργανισμούς, βιβλιοπωλεία, έφτασαν περίπου τις σαράντα τον αριθμό. Η συσωρρευμένη εμπειρία αυτών των παρουσιάσεων θα άξιζε ίσως κάποια στιγμή να καταγραφεί. Μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων που με υποδέχθηκαν, συνθηκών, παιδιών, τεχνικής υποστήριξης, συζητήσεων με τα παιδιά, εργασιας εκπαιδευτικών με τις τάξεις τους πάνω στα συγκεκριμένα βιβλία. Στιγμές ποικίλλης έντασης και ενδιαφέροντος, ώρες δοσίματος και επικοινωνίας, νέες σχέσεις με αρχή δίχως τέλος, βέλη εκτινασσόμενα στο άπειρο της ζωής και του χρόνου. Τώρα, σαν την μητέρα που όταν αποκτήσει το παιδί λησμονεί τους κόπους και τις οδύνες που πέρασε και μένει με την χαρά της νέας ζωής στα χέρια, στέκομαι κι εγώ έκθαμβη και γεμάτη ευγνωμοσύνη για όλο αυτό το δώρο που μετά από τόσο αγώνα κρατώ στην καρδιά μου. Δώρο άυλο, αλλά και υλικό, μιας και έχω ένα τεράστιο υλικό φτιαγμένο από χέρια παιδικά, από γράμματα μέχρι ποιήματα και ζωγραφιές. 
Σ' αυτό το κείμενο όμως δεν θέλω να μιλήσω με γενικότητες για όλα αυτά που έζησα αυτούς τους μήνες, δεν χωρούν εξάλλου εύκολα σε λίγες γραμμές. Επιλέγω να μιλήσω για το πρόσφατο ταξίδι μου στην Κύπρο από την οποία γύρισα προχθές, -και βέβαια έχω τους λόγους μου.


Καταρχάς όλο αυτό το ταξίδι πραγματοποιήθηκε και οργανώθηκε από έναν άνθρωπο ο οποίος κάποια στιγμή ψάχνοντας ένα κείμενο για τον τίμιο Σταυρό στο ίντερνετ, έπεσε πάνω σε κάτι που είχα ανεβάσει στο μπλογκ μου. Ενθουσιασμένος μου έστειλε ένα μέηλ και κουβέντα στην κουβέντα και αφού διάβασε το 'Παραμύθι της  μουσικής' και το 'Σε Τέμπο Κόκκινο' θέλησε να με καλέσει στην επαρχία της Αμμοχώστου για να παρουσιάσω αυτά τα δύο βιβλία. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να κανονίσει όλα τα ργανωτικά, από εισητήρια, ξενοδοχεία και συνεντεύξεις, μέχρι τον συντονισμό όλων των σχολείων σχεδόν της περιοχής, ώστε να περασουν πεντακόσια παιδιά σε δύο δόσεις το πρωινό της Παρασεκευής 22 του Μάη από ένα ωραιότατο θέατρο, καθώς και την διανομή των προσκλήσεων που τύπωσε ο εκδοτικός οργανισμός Λιβάνη για αυτές τις παρουσιάσεις καθώς και για την απογευματινή παρουσιάσαη της ίδιας μέρας του Τέμπου προς τους ενήλικες. Βεβαιώθηκα για μια ακόμη φορά πως αρκεί ένας και μόνον άνθρωπος για να κινήσει ολόκληρο σύμπαν. Όταν ο ένας φλέγεται από αγάπη και πιστεύει σ' αυτό που κάνει με δύναμη, υπερνικά κάθε εμπόδιο και κάθε γραφειοκρατική ακηδία. Η εμπειρία αυτού του ταξιδιού ήταν μια ευτυχία ασύγκριτη. Από τις παρουσιάσεις μέχρι τις βόλτες στην Λευκωσία και τα πάρκα της, το εξαίσιο φαγητό, τη ζεστή φιλοξενία, την γεμάτη αγάπη και σεβασμό υποδοχή από εντελώς άγνωστους ανθρώπους.
Μπήκα σ' έναν άλλο κόσμο που με συγκίνησε βαθιά. Και ο κόσμος που γνώρισα είχετα  χαρακτηριστικά μιας ανυπόκριτης ευγένειας, ξεχασμένης -για μας- αθωότητας, ευλάβειας βαθιάς και γενναιοδωρίας των πιο λεπτών αισθημάτων. Ένας κόσμος που όταν τον συναντάς στον τόπο του τότε τον καταλαβαίνεις και τον εκτιμάς διαφορετικά. Γιατί υπάρχουν λουλούδια που δεν αντέχουν την μεταφύτευση κι αυτό το γράφω κυρίως για τους νησιώτες που η συμπεριφορά τους μας ξενίζει και εννίοτε μας δυσκολεύει όταν τους συναντούμε στην στεριανή Ελλάδα. Το έχω ζήσει αυτό με Χιώτες και με Μυτιλινιούς, τώρα το καταλαβαίνω και με τους Κυπρίους. 

Είναι σπουδαίο να ταξιδεύεις και να γνωρίζεις τον κάθε άνθρωπο στον τόπο του. Όλα αλλοιώς φανερώνονται. Ειδάλλως έχεις μια διαστρεβλωμένη εικόνα του άλλου και συχνά τον αδικείς. Γιατί οι τόποι καθορίζουν τους ανθρώπους σαν μια οικογένεια από αέρα, ουρανό, χώμα, φύση, δέντρα, βουνά και θάλασσα.
Θα μνημονεύσω ένα περιστατικό εδώ με ένα κοριτσάκι, την Βασούλα. Ήταν η δεύτερη φουρνιά παιδιών που ήρθαν για την παρουσιάση του 'Παραμυθιού της μουσικής' και μετά από μια εξαιρετική συζήτητη και αφού είχαμε χρόνο, τους πρότεινα να τους διαβάσω και το 'Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται' και το δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Αυτό το παιδί ό,τι είχε πει και στην προηγούμενη κουβέντα ήταν άξιο μεγάλης προσοχής. Ήταν ολοφάνερο πως στοχαζόταν βαθιά. Σήκωσε λοιπόν το χέρι και με ρώτησε:
Πώς μπορείςνα αγαπάς και να νιώθεις κάποιον που τον έχασες πριν τον γνωρίσεις;
Ομολογώ πως κεραυνοβολήθηκα. Δεν μου είχε ξανατύχει τέτοια ερώτηση και δεν ήξερα τι να απαντήσω. Όταν ένα παιδί ρωτάει κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν το ρωτά στην τύχη. Έδωσα μια απάντηση που κατά την γνώμη μου ήταν εντελώς ή σχεδόν ατυχής, αφού πρώτα της είπα πως είναι πολύ δύσκολο αυτό που ρωτά και δεν είμαι και σίγουραη για την απάντηση. Της είπα για την προσπάθεια του ανθρώπου να χωρέσει στην καρδιά του όλον τον κόσμο και πώς λεπταίενι η καρδιά μέσα σ' αυτήν την προσπάθεια ώστε να φτάσει κάποια στιγμή να νιώθει πράγματα που συχνά δεν εξηγούνται, να αγγίξει πράγματα που δύσκολα αγγίζονται. Και πως έρχεται μια ώρα που αυτό που διψάς σου δίνεται και αυτό που θέλεις να νιώσεις το νιώθεις. Τελείωσε η συζήτηση λίγο μετά και το κορίτσι ήρθε κοντά μου και μου είπε: Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση που μου δώσατε. Είχε ένα χαμόγελο γλυκύτατο και ολόφωτο. Ήταν ένα αναπτυγμένο παιδί, μια μπουμπού ευτραφής και πανέμορφη. 'Ποιον έχασες;' την ρώτησα. Ξέσπασε σε κλάματα και μου είπε: την γιαγιά μου, δεν την πρόλαβα... Την αγκάλιασα και την χάιδεψα στα μαλλιά. Πώς σε λένε; την ρώτησα. Βασούλα μου απάντησε. Και η γιαγιά είχε το ίδιο όνομα; Μάλισταα κυρία. Και μη μου πεις πως δεν την νιώθεις. Την νιώθω κυρία, μου είπε κλαίγοντας. Τότε, της είπα χαμογελώντας, ήταν χαζή η ερώτηση που μου έκανες και ακόμα πιο χαζή η απάντηση που σου έδωσα. Εσύ και την αγαπάς και την νιώθεις κι ας μην την συνάντησες, μια μέρα θα την συναντήσεις, δεν υπάρχει θέμα. Και όταν την χρειάζεσαι να ζητάς την βοήθειά της. Την ζητάω κυρία και μου την δίνει... 
Έφυγε αστράφτοντας το  κορίτσι, Πέμπτη ή Έκτη δημοτικού ήταν κι έμεινε στην καρδιά μου το προσωπάκι της ανεξίτηλα ζωγραφιστό. 
Τα παιδιά μας οδηγούν κι ας μπερδευόμαστε και νομίζουμε πως τα οδηγούμε. Είμαι στ' αλήθεια ξεχωριστά ευτυχής που ταξιδεύω, γυρνώ και γνωρίζω συνέχεια παιδιά. Τα ακούω, τα βλέπω, τα αγγίζω. Και αν πλημμυρίζω ευγνωμοσύνη για όλα όσα έζησα αυτόν τον καιρό, το ταξίδι ειδικά στην Κύπρο θα μου μείνει χαραγμένο βαθιά με γράμματα καλλιγραφικά και πολύχρωμα, γιατί μου έδωσε φως και αγάπη απέραντη. Εξαιτίας ενός και μόνον ανθρώπου που ανοίγοντας την αγκαλιά του με έβαλε στην αγκαλιά ενός ολόκληρου κόσμου που με πλούτισε. Τον ευχαριστώ και από δω κι ας μην αναφέρω το όνομά του. Υπάρχουν ονόματα που κρατούν αλλού την αξία τους και έχουν αλλού τους θησαυρούς τους.
Αυτά φίλοι μου. Όπως έλεγε και ο Κουροσάβα: αντί να αλλάξουμε την κοινωνία, ας αλλάξουμε τον άνθρωπο.

Monday, May 18, 2009

Λόγια παιδιών (Νο1)




Κοίτα πώς πετούν τα πουλιά!
Ψάχνουν να βρουν τον Θεό!

Wednesday, May 13, 2009

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής 'Εικόνες' του π.Γενναδίου Δεμερτζή

Οι εκδόσεις Ευθύνη και οι εκδόσεις Αρμός
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου
"ΕΙΚΟΝΕΣ"
του π. Γενναδίου Δεμερτζή
που θα γίνει στο πατάρι του Αρομού
το Σάββατο 16 Μαϊου 2009 στις 12.00 το μεσημέρι.

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι
π. Ανανίας Κουστένης
Ελάνη Λαδιά, Κώστας Τσιρόπουλος

Μαυροκορδάτου 11, τηλ.210 38 30 604

Monday, May 11, 2009

Ευγένιος Σπαθάρης 1924-2009

Παραπέμπω στην διεύθυνση του blog: "το άρωμα του τραγουδιού", εις μνήμην του Ευγένιου Σπαθάρη: http ://toaromatoutragoudiou.blogspot.com
Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του.

Friday, May 8, 2009

"Εικόνες", ποιητική συλλογή του π.Γενναδίου Δεμερτζή, Αθήνα 2009, Μικρός Αστρολάβος/17


Νερό
το 
σχήμα σου

Ύπνος:
θανάτου
πρόβα

Χώμα αγαπημένο
παλιέ μου
συγγενή

Νύχτα σελινόφωτη
νύχτα ασέληνη
όμως -νύχτα-

Ήλιος:
θεράπων 
της νύχτας

Ξημερώνει!
Θεέ μου....
τι παιχνίδι...

Η ποιητική συλλογή με τίτλο "Εικόνες" του π.Γενναδίου Δεμερτζή μόλις κυκλοφόρησε.
Η φωτογραφία είναι του ιδίου.

Friday, May 1, 2009

Καλό μήνα! Με Γκάτσο και Σβετλίν!


Δευτέρα

Σήμερα βγήκα να τραγουδήσω τη θάλασσα. Ήταν μεγάλη μέρα για μένα.
Τρίτη
Άνοιξα το παράθυρο να χαιρετίσω δυο άσπρα σύννεφα. Κάποιος με είδε και χαμογέλασε.
Τετάρτη
Σήμερα θα συλλογιστώ τα παιδιά μου. Σταλαγματιές χρυσής βροχής μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου.
Πέμπτη
Θα συμφιλιώσω τον Τοξότη με τον Κριό.
Παρασκευή
Άκουσα την καμπάνα του δειλινού. Θυμάμαι το νησί της μητέρας μου. Πεύκα και κυπαρίσσια και μάρμαρα.
Σάββατο
Λίγο νερό, λίγο κρασί, λίγο ζαχαροκάλαμο - κι ανοίγει αμέσως η ψυχή το σκοτεινό της θάλαμο.
Κυριακή
Αύριο αρχίζει μια καινούρια βδομάδα. Καλή αντάμωση, φίλοι μου.


Απόσπασμα ημερολογίου του Νίκου Γκάτσου
Νίκος Γκάτσος, Όλα τα τραγούδια, εκδ. Πατάκη

Η ζωγραφιά είναι του βούλγαρου εικονογράφου παιδικών βιβλίων, Σβετλίν.