Labels

Friday, November 29, 2019

Συνέντευξη στην Μαίρη Γκαζιάνη και στο now24.gr

ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Κυρία Νευροκοπλή έχετε γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη. Πως έχει επιδράσει στη ψυχοσύνθεσή σας η θάλασσα του Θερμαϊκού και ο Βαρδάρης;
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ: Η αλήθεια είναι ότι γεννήθηκα στην Πρώτη Σερρών, αλλά λίγο μετά τη γέννησή μου η οικογένειά μου ήρθε στην Θεσσαλονίκη όπου και μεγάλωσα.
Ο τόπος στον οποίο γεννιέται κάποιος, όπως και η εποχή μέσα στην οποία αναπτύσσεται, τον καθορίζουν.
Η μεγάλη και ευρύχωρη θάλασσα σου χαρίζει το αίσθημα της απεραντοσύνης και της γενναιοδωρίας, ο ορίζοντάς της σου υπενθυμίζει την ένωση της γης με τον ουρανό, και η αδιάκοπη κίνησή της, το ρευστό και ευμετάβολο των ανθρωπίνων πραγμάτων. Η θάλασσα του Θερμαϊκού επιπλέον έχει φόντο τον Όλυμπο, την κατοικία των αρχαίων θεών. Μοιάζει να ψιθυρίζει πως δεν αρκεί το ταξίδι για το ταξίδι. Το ταξίδι έχει νόημα όταν η πυξίδα σου δείχνει τον τελικό προορισμό, την ουράνια Ιθάκη που άφησες κάποτε πίσω σου και στην οποία θα επιστρέψεις.
Ο Βαρδάρης είναι ο Βυζαντινός Αξιώτης, γνωστός από το 700 μ.Χ. Σφοδρός ξηρός βόρειος ή βορειοδυτικός άνεμος που κατεβαίνει από τα υψίπεδα των Σκοπιών, διαπερνά το Πάϊκο και το Μπέλλες και ακολούθως κατά μήκος τον Αξιό ποταμό για να εισβάλλει στην πόλη ξεπερνώντας συχνά τα οχτώ μποφόρ. Φυσά 40-50 μέρες τον χρόνο. Τους θερινούς μήνες καθαρίζει την ατμόσφαιρα και της χαρίζει διαύγεια, τους χειμερινούς παγώνει την πόλη και μπορεί να κατεβάσει μέχρι και δέκα βαθμούς τη θερμοκρασία και φτάνοντας στον Θερμαϊκό εξασθενίζει… Ο Βαρδάρης σκορπάει τα νέφη κι αυτό δεν μπορεί παρά να επιδρά και στην ψυχή του καθημερινού ανθρώπου των παθών, αλλά και στον πολυτάραχο νου που βρίθει «λογισμών αμφιβόλων»…
Ε, άμα καθαρίσεις τοιουτοτρόπως, μπορείς να βάλεις πλώρη και για το ταξίδι που σε περιμένει…
Να μην αφήσουμε όμως παραπονεμένους τους άγνωστους αέρηδες. Έχουμε και τον Χορτιάτη, τον ανατολικό άνεμο που κατεβαίνει από τον ομώνυμο ορεινό όγκο και έχει την ίδια ή και μεγαλύτερη σφοδρότητα από τον Βαρδάρη τον νεφοδιαλυτή, με ακριβώς αντίθετη ενέργεια. Ο Χορτιάτης είναι ο νεφοποιός. Και επίσης έχουμε και τις θαλασσινές Αύρες, που έρχονται από τη θάλασσα προς την ξηρά τις απογευματινές καλοκαιρινές ώρες που μας δροσίζουν, ενώ τις νυχτερινές, κατευθύνονται από την ξηρά προς τη θάλασσα.
Η θάλασσα και ο αέρας είναι τα ιδανικά εκείνα στοιχεία που μπορούν να σμιλέψουν μια ψυχή εύπλαστη κι έναν ευφάνταστο νου. Εκπαιδεύεσαι διαρκώς πόσο θα τους παραδίνεσαι και πόσο θα τους αντιστέκεσαι… Για μένα είναι ένα διαρκές σχολείο ποίησης και μεταφυσικής… 
Μ.Γ.: Έχετε σπουδάσει στο Παιδαγωγικό Τμήμα  Δημοτικής Εκπαίδευσης, στο Τμήμα Θεάτρου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης και ασχολείστε με τη συγγραφή. Πόσο αλληλένδετα είναι αυτά μεταξύ τους;
Β.Ν.: Τα πάντα μπορούν να αποβούν αλληλένδετα, όταν η καρδιά και ο νους σου αποζητούν την ενότητα του σύμπαντος κόσμου, όπως δέεται η εκκλησία μας. Στην πρώτη σχολή με οδήγησε η αγάπη μου για τα παιδιά, στη δεύτερη η ανάγκη της έκφρασης. Οι δυο μαζί, καρποφόρησαν τα παραμύθια. 
Μ.Γ.: Έχετε γράψει πολλά βιβλία. Με ποιο είδος συγγραφής ασχολείστε κυρίως;
Β.Ν.: Με ενδιαφέρει ο παραμυθητικός λόγος και σαν αναγνώστρια και σαν συγγραφέα και για οποιοδήποτε λογοτεχνικό είδος κι αν μιλούμε. Εγώ επικεντρώθηκα στο ποιητικό παραμύθι χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιώ. Για μένα, η λογοτεχνία, όπως και κάθε τέχνη, έχει νόημα και λόγω ύπαρξης μόνο όταν θεραπεύει τις πληγές μας, μας ξεκουράζει, μας ταξιδεύει, μας χαϊδεύει, μας χαριτώνει, μας παρηγορεί.
Κάθε λέξη που δεν ειπώνεται προφορικά, που αποκόβεται δηλαδή από το φως του προσώπου που την εκφέρει, και γράφεται, είναι σαν μια λέξη που θάβεται στο λευκό χάρτινο μνήμα.
Εκεί είναι όλο το στοίχημα. Μπορείς να κρύψεις μέσα στο μνήμα αυτό το φως της κάθε λέξης; Αν μπορείς, τότε υπάρχουν σοβαρές ελπίδες το φως να ξεπηδήσει από τον τάφο και να αναστηθεί στο βλέμμα και στην καρδιά του αναγνώστη. 
Μ.Γ.: Έχετε τιμηθεί με ελληνικές και διεθνείς διακρίσεις για τα βιβλία σας. Πως εισπράξατε αυτές τις διακρίσεις;
Β.Ν.: Όπως ένα παιδί που βάζει όλα του τα δυνατά να ανταποκριθεί στο σχολείο και κάποτε παίρνει δέκα με τόνο. Χαίρεται πολύ και μετά προσπαθεί ακόμα περισσότερο για να ξαναζήσει τη χαρά, μέχρι να καταλάβει ότι η χαρά είναι η ίδια η προσπάθεια και να μην το ενδιαφέρει πλέον αν αυτή επιβραβεύεται ή όχι. 
Μ.Γ.: «Το παραμύθι της μουσικής» ανέβηκε ως μουσικοθεατρική παράσταση σε μεγάλες σκηνές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ποια ήταν τα συναισθήματά σας με αυτή την καταξίωση;
Β.Ν.: Η καταξίωση έχει να κάνει με όσους φεύγουν από τη ζωή και τα έργα τους ζουν και βασιλεύουν στους αιώνες. Αυτοί είναι οι καταξιωμένοι. Οι ζώντες δοκιμαζόμαστε με ό,τι κάνουμε. Μια δοκιμασία που αποβαίνει επιτυχής μπορεί την επόμενη στιγμή να την καταστρέψει μια επόμενη ανεπιτυχής. Αλλοίμονο αν πέσουμε στην οίηση και πιστέψουμε ότι τα καταφέραμε. Δεν έχουμε καμία ελπίδα μετά να κάνουμε κάτι καλό, δηλαδή κάτι που να βοηθάει τους ανθρώπους.
Θυμάμαι την πρώτη μας παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης. Χιλιάδες παιδιά χειροκροτούσαν κατενθουσιασμένα. Ένιωσα να τρέμουν τα πόδια μου. Τότε κατάλαβα πως πρέπει να ξεχάσω αμέσως την επιτυχία και να αρχίσω κάτι καινούργιο για το οποίο δεν θα είχα καμία βεβαιότητα. Μετά την παράσταση πήγα στο σούπερ μάρκετ και ψώνισα για να μαγειρέψω. Ήταν τόσο ανακουφιστικό που εκεί κανείς δεν με ήξερε και κανείς δε με χειροκροτούσε! Και η ακόλουθη καθημερινή άσκηση των πραγμάτων της ταπεινής καθημερινότητας είναι μια σωτήρια δικλείδα ασφαλείας.
Με το συγκεκριμένο παραμύθι όμως έχω ζήσει αληθινά σπουδαίες και αλησμόνητες εμπειρίες. Για παράδειγμα ένα τυφλό κοριτσάκι τόσο πολύ επηρεάστηκε από την πρωταγωνίστρια της ιστορίας που είναι κι αυτή τυφλή, που άρχισε την επόμενη μέρα να ασχολείται με τη μουσική και σήμερα, κοπέλα πια, είναι μια εξαιρετική μουσικός! Και μόνο για αυτό το παιδί, άξιζε να γραφτεί αυτό το παραμύθι…
Μ.Γ.:  κυκλοφόρησε το εφηβικό βιβλίο σας «Ο μικρός μονομάχος» που έλαβε και το βραβεό της εφηβικής λογοτεχνίας από το ελληνικό τμήμα της ΙΒΒΥ. Ποιος είναι ο μικρός μονομάχος και τι είδους είναι η μονομαχία του;
Β.Ν.: Είναι ένα σημερινό νεαρό αγόρι που αντικρίζει αίφνης τα σκοτάδια του. Αυτά που το περιβάλλουν και αυτά που εισχώρησαν μέσα του και στα οποία παραδόθηκε. Έρχεται όμως η στιγμή που αποφασίζει να μονομαχήσει με την θλίψη, την δειλία, την αβουλία, την αδιαφορία, την εσωστρέφεια και την παραίτηση που το χαρακτηρίζουν. Μια παρατεταμένη διακοπή ρεύματος μαζί με τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα θα το οδηγήσουν στο ξέφωτο της αληθινής ζωής…
Μ.Γ.: «Δυο είναι οι κόσμοι του ήρωά σας Αργύρη. Ο κόσμος του σχολείου και ο ηλεκτρονικός. Στον πρώτο ασφυκτιά, στον δεύτερο απελευθερώνεται» αναφέρετε στο οπισθόφυλλο. Δεδομένου ότι πολλά σημερινά παιδιά ανταποκρίνονται στο πρότυπο του Αργύρη, που οφείλεται η ασφυξία του σχολείου και τι είδους είναι η απελευθέρωση στο διαδίκτυο;
Β.Ν.: Το ζήτημα είναι σύνθετο και εξαρτάται και από την ψυχοσύνθεση του κάθε παιδιού. Το σχολείο, όποιο κι αν είναι, αποτελεί μια άσκηση υπακοής σε ένα πρόγραμμα, κάποιον δάσκαλο, μια επίδοση. Αν δεν έχεις μάθει την υπακοή από το σπίτι σου, είναι πολύ δύσκολο να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις του σχολείου -που συχνά είναι και υπερβολικά πολλές- και να μην ασφυκτιάς. Απ’ την άλλη, το σχολείο είναι φτιαγμένο για κάποια παιδιά, όχι για όλα, και επίσης έχει μείνει και λίγο πίσω, δεν έχει προσαρμοστεί σε μια εποχή που τρέχει ιλιγγιωδώς, αλλά και δεν έχει κρατήσει και κάποιες στέρεες βάσεις του παρελθόντος που έδιναν έδαφος στην ψυχή του παιδιού. Το σημερινό αναλυτικό πρόγραμμα του σχολείου είναι πολύ λιγότερο ανθρωπιστικό και πνευματικό απ’ ό,τι παλιότερα, αλλά και πολύ λιγότερο ελκυστικό από τον ευφάνταστο κόσμο του Διαδικτύου. Το μεγάλο όμως ατού του παραμένουν οι άνθρωποι. Αρκεί ένας εμπνευσμένος εκπαιδευτικός για να εμπνεύσει ένα παιδί, και ευτυχώς έχουμε αρκετούς τέτοιους.
Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι ένα παιδί με πολλά προβλήματα και εσωστρεφές χαρακτήρα. Φυσικό είναι να καταφεύγει στο διαδίκτυο όπου δεν υπάρχουν ορατοί περιορισμοί και έλεγχος. Ο ιντερνετικός κόσμος σου δίνει μια ψευδαίσθηση ελευθερίας ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, όποτε το θέλεις. Πόσοι γονείς είναι παρόντες όταν τους χρειάζεται ένα παιδί; Το διαδίκτυο όμως είναι πάντα παρών. Καλύπτει ανάγκες που εμείς ως γονείς αφήσαμε ακάλυπτες.
Μ.Γ.: Μια παρατεταμένη διακοπή ρεύματος βγάζει τον Αργύρη κι από τους δυο κόσμους του. Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις και τα συναισθήματά του;
Β.Ν.: Είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματα που θα είχαμε λίγο πολύ όλοι μας σε μια αντίστοιχη περίπτωση. Αισθάνεται ότι ο κόσμος καταρρέει, ότι δεν έχει τι να κάνει, ότι όλα χάνονται σαν να σβήνει ο ήλιος.
Μ.Γ.: Τι προκαλεί στα παιδιά και τους εφήβους η απόλυτη αφοσίωση στο διαδίκτυο;
Β.Ν.: Αυτά τα αναλύουν καλύτερα οι επιστήμονες. Μιλούν για κατάθλιψη, περιθωριοποίηση, αντικοινωνικότητα και άλλα… μα και πάλι όλα αυτά είναι σχετικά. Εξαρτώνται από το τι κουβαλά και τι είναι το κάθε παιδί. 
Μ.Γ.: «Εγώ πόσο καιρό έχω να φιλήσω το τόσο όμορφο και θλιμμένο πρόσωπό της;» αναρωτιέται ο Αργύρης για τη μητέρα του. Τι είναι αυτό που συνειδητοποιεί;
Β.Ν.: Συνειδητοποιεί αυτό που καμιά φορά συνειδητοποιούμε κι εμείς -και μακάρι να το συνειδητοποιούμε πριν είναι αργά. Ότι μοιράζουμε όλη μας την αγάπη έξω από το στενό οικογενειακό μας περιβάλλον, σε καινούργιες σχέσεις που εξάπτουν το ενδιαφέρον και την προσοχή μας και λησμονούμε τους δικούς μας ανθρώπους. Μπορεί να φύγουν από τη ζωή και ξαφνικά να θυμηθούμε πως δεν τους είπαμε μια φορά πόσο τους αγαπούσαμε. Ο άνθρωπος όμως αναμετριέται πρώτα απ’ όλα μέσα στην οικογένεια, και μετά έξω απ’ αυτήν. Έχω συναντήσει ανθρώπους να πάσχουν και αγωνίζονται για μακρινούς λαούς που υποφέρουν και δε δίνουν ένα ποτήρι νερό στον άνθρωπό τους… Να αγαπάς από μακριά είναι πολύ ευκολότερο και πολύ πιο ανώδυνο, από το να συνθλίβεται ο εγωισμός σου απ’ αυτόν που έχεις δίπλα σου… 
Μ.Γ.: «Γιατί δεν έμεινα λίγο κοντά της; τι φοβάμαι;» αναρωτιέται λίγο αργότερα. Τα παιδιά που είναι κολλημένα στο διαδίκτυο χαλαρώνουν τις σχέσεις με τους γονείς και γενικότερα με τον κοινωνικό περίγυρο;
Β.Ν.: Δεν είναι ζήτημα Διαδικτύου η χαλάρωση των σχέσεων και εξάλλου, μια σχέση δεν χαλαρώνει μονομερώς, αλλά και από τα δύο μέρη. Η καθημερινότητα πολύ εύκολα μετατρέπεται σε ρουτίνα και μέσα στη ρουτίνα μοιάζει να νεκρώνουν οι σχέσεις ή να θεωρούνται δεδομένες. Ωστόσο, κάθε σχέση παραμένει στο μεγαλύτερο κομμάτι της ένα μυστήριο. Δεν είναι ποτέ αυτό που φαίνεται. Η σχέση δεν φαίνεται ούτε και φανερώνεται ολόκληρη στα λόγια ή στα έργα. Μπορεί να υπάρχει αρραγής στη σιωπή και την ακινησία. Οι σχέσεις των ζευγαριών, των γονιών με τα παιδιά τους και των αδερφών μεταξύ τους αποκαλύπτονται κυρίως όταν προκύπτουν δυσκολίες. Εκεί καταλαβαίνεις αν όντως υπάρχει ή δεν υπάρχει σχέση. Και η σχέση είναι σαν ένα λουλούδι. Θέλει την τακτική φροντίδα του. Αν το παραμελήσεις, θα μαραθεί ή θα ξεραθεί εντελώς. Η σύγχρονη ζωή οδηγεί συχνά από νωρίς κάθε μέλος της οικογένειας και σε μια διαφορετική κατεύθυνση -τουλάχιστον μία. Έχουμε ανάγκη τον κοινό τόπο συνάντησης των μελών της οικογένειας, όπως το κοινό τραπέζι, την κοινή βόλτα, τις διακοπές, τον εκκλησιασμό. Να κοινωνούμε την κοινή αναφορά μας… 
Μ.Γ.: «Ίσως και να μην είχαν πει ποτέ κάτι άλλο εκτός από εκείνα που περιστρέφονταν γύρω από τον ηλεκτρονικό μας κόσμο» σκέφτεται ο Αργύρης για τον ίδιο και τους φίλους του που είναι και συμμαθητές του. Τι είδους φιλία τους συνέδεε;
Β.Ν.: Μια σύγχρονη φιλία. Δεν είναι παράξενο, απλώς εμείς έχουμε μεγαλώσει σε άλλον κόσμο και δεν το κατανοούμε. Φιλία είναι κι αυτό, ή τουλάχιστον σπέρμα φιλίας που σε κατάλληλες συνθήκες μπορεί να ευδοκιμήσει και μια φιλία βαθιά. Και μόνο το γεγονός ότι ο ήρωας μπαίνει στον κόπο να αναρωτηθεί, είναι σημαντικό. 
Μ.Γ.: «Αλλά ο χρόνος; Τι τον κάνεις τόσο χρόνο;» αναρωτιέται και πάλι ο Αργύρης όταν λόγω της κατάστασης κλείνουν και τα σχολεία. Ο εγκλωβισμός στο διαδίκτυο στερεί την αξία του χρόνου;
Β.Ν.: Ο χρόνος από μόνος του δεν έχει κάποια αξία. Ο άνθρωπος του δίνει αξία. Ο εγκλωβισμός στον ιντερνετικό κόσμο μάς στερεί τον κενό χρόνο, όπως και κάθε τι που μας παγιδεύει, αφοπλίζοντας την δημιουργικότητά μας. Μήπως δεν το ξέρουμε κι εμείς από το κενό που προκύπτει όταν δεν δουλεύει η τηλεόραση; Τρομοκρατούμαστε γιατί τη ζωή μας τη γεμίζει η ζωή των άλλων και όχι το δικό μας έργο και οι άνθρωποί μας. Σε μια ζωή που πλημμυρίζει από νόημα, δημιουργικότητα και προσφορά, όταν εμφανιστεί το κενό καταλαβαίνουμε πόσο σπουδαίο είναι. Να μείνεις για λίγο κάπου καθισμένος χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα. Μέσα σ’ αυτό το κενό μπορείς να καθρεφτιστείς, να δεις τα μέσα σου, να προσευχηθείς, να ειρηνεύσεις. Να καθαρίσει ο νους σου και να τα δεις όλα καθαρά… 
Μ.Γ.: Ποιες αξίες ανακαλύπτει ο Αργύρης με το γεγονός της παρατεταμένης διακοπής ρεύματος και νερού;
Β.Ν.: Ο πρωταγωνιστής μας ανακαλύπτει κυρίως την χαρά της ευθύνης του εαυτού του και της προσφοράς στον άλλον. Ανακαλύπτει το πρόσωπό του, ανακαλεί το παρελθόν που έχει απωθήσει, ώσπου να αποδεχθεί με ευγνωμοσύνη το πολύτιμο και ανεπανάληπτο δώρο της ζωής. 
Μ.Γ.: «…η τεχνολογία λειτούργησε μια χαρά ως ναρκωτικό» αναφέρει ο Αργύρης για το κινητό που του αγόρασε η μητέρα του μετά τον χωρισμό των γονιών του. Ποια είναι η ευθύνη των γονιών για την αφοσίωση των παιδιών στον ηλεκτρονικό κόσμο;
Β.Ν.: Εδώ το κείμενο επικεντρώνει στη «συνήθεια» των χωρισμένων γονιών να μπουκώνουν με υλικά αγαθά τα παιδιά τους λόγω των ενοχικών συμπλεγμάτων που τους διακατέχουν. Μ’ αυτόν τον τρόπο ζητούν απ’ τα παιδιά τους άφεση αμαρτιών. Την άφεση όμως δεν την παίρνεις έτσι. Η άφεση είναι πνευματικό δώρο που δεν έχει να κάνει με τις ενοχές και την εξαργύρωσή τους σε υλικά υποκατάστατα, αλλά με τη μετάνοια, τη μεταστροφή του νοός. Αλλιώς, όχι μόνο την άφεση δεν κερδίζουν, αλλά δίνουν και το έναυσμα για την αρχή ενός φαύλου κύκλου εκμετάλλευσης από τα παιδιά τους που δεν έχει τέλος.
 Μ.Γ.: «Να είναι καλά η τεχνολογία. Μέσα στον διασκεδαστικό της κόσμο, όλα ήταν ευχάριστα και ανώδυνα» σκέφτεται σε κάποιο άλλο σημείο του βιβλίου. Τα παιδιά «κλείνονται» στον ηλεκτρονικό κόσμο για ν΄ αποφύγουν τον πραγματικό;
Β.Ν.: Θα αλλάξω για μια ακόμη φορά το υποκείμενο της ευθύνης. Δεν είναι τα παιδιά που κλείνονται, εμείς είμαστε που τα σπρώχνουμε να κλειστούν. Εμείς δεν τα πείσαμε για την ομορφιά του κόσμου και της ζωής. Δεν τους έπεισε το παράδειγμά μας. Αν τα είχαμε πείσει και αν ήμασταν εμείς αξιοθαύμαστοι, τα παιδιά θα ακολουθούσαν το παράδειγμά μας και θα έδιναν και στην τεχνολογία τη θέση που της αξίζει, γιατί μία θέση της αξίζει όπως και να ’χει, όχι όμως αυτή του υποκατάστατου της πραγματικής ζωής. Βεβαίως είναι και η εποχή που τα καθοδηγεί, δεν ευθυνόμαστε μόνον εμείς. Και η εποχή επέτρεψε να εισβάλλουν στη ζωή μας πρότυπα που ο χρόνος δεν τα έχει επαληθεύσει… 
Μ.Γ.: «Η μελαγχολία και η κατάθλιψη είναι αξόδευτη αγάπη» όπως είπε στον Αργύρη ο Γεράσιμος;
Β.Ν.: Το πιστεύω, αλλά δεν είναι δική μου κουβέντα αυτή. Είναι λόγος σοφού γέροντος ιερέως που έχει δει απείρως περισσότερα από μένα και είναι σε θέση να κάνει μια τέτοια εκτίμηση και να την επαληθεύσει.
 Μ.Γ.: «Αλλάζει ο άνθρωπος όταν αλλάξουν οι συνθήκες» όπως αναρωτιέται ο Αργύρης;
Β.Ν.: Αναρωτιέται ο ήρωας, αναρωτιέμαι κι εγώ…
Ο άνθρωπος είναι ένα άπιαστο, ακαταχώρητο, πολυποίκιλο, φανερό αλλά και απόκρυφο σύμπαν. Δεν έχει ένα, δύο, πέντε δέκα χαρακτηριστικά. Πόσες φορές δεν μας εκπλήσσει ο ίδιος ο εαυτός μας, άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε δυσάρεστα; Όλα είναι μέσα μας, είτε εκφρασμένα, είτε εν σπέρματι, είτε εν δυνάμει. Τα πάντα. Στις δυσκολίες  αποκαλύπτεται τι κυριαρχεί σ’ έναν άνθρωπο. Και μπορεί στην αρχή να τα χάσει και μετά να τα βρει, αλλά και το αντίθετο. Νομίζω πως δεν αλλάζουν οι συνθήκες έναν άνθρωπο, τον φανερώνουν.  Και πάλι δεν ξέρω, δεν είμαι ψυχολόγος. 
Μ.Γ.: Το βιβλίο σας απευθύνεται σε εφήβους αλλά πιστεύω πως πρέπει να διαβαστεί κυρίως από τους γονείς προκειμένου ν΄ αντιληφθούν τι είναι αυτό που οδηγεί τους εφήβους στον εγκλωβισμό τους στο διαδίκτυο. Ποια είναι τα μηνύματα που παίρνετε από τους αναγνώστες;
Β.Ν.: Αυτό μου το έχουν ξαναπεί. Από κάποιους ενήλικες εισπράττω μια συγκίνηση. Το πρόβλημα με τους ενήλικες είναι ότι συνήθως έχουμε μια ιδανική εικόνα για τον εαυτό μας, είμαστε σίγουροι, δεν αμφιβάλλουμε και δεν αναρωτιόμαστε για τον εαυτό μας, και ό,τι αρνητικό συνειδητοποιούμε αφορά στους άλλους. Ένας τέτοιος ενήλικας αν διαβάσει το βιβλίο, δεν θα κερδίσει τίποτα για τον εαυτό του. Για να είσαι έτοιμος να συντριβείς, να δεις τα λάθη σου,  να ακούσεις τον άλλον, προϋποτίθεται ότι δεν είσαι συμπαγής σαν μπετόν αρμέ… Ότι έχεις κάποια κενά ώστε να μπορεί να τρυπώσει μέσα στην καρδιά σου ο αέρας και το φως… 
Μ.Γ.: Σας ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης και σας εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σας.  
Β.Ν.: Κι εγώ σας ευχαριστώ θερμά για την τόσο όμορφη και αναλυτική συνέντευξη που μου απευθύνατε. Καλή συνέχεια στο έργο σας!
*Το βιβλίο «Ο μικρός μονομάχος» της Βασιλικής Νευροκοπλή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α.ΛΙΒΑΝΗ


https://now24.gr/basiliki-neurokoplio-internetikos-kosmos-sou-dinei-mia-pseudaisthisi-eleutherias/?fbclid=IwAR3JwtleOj6Cq10gSYBUXwpCZhR-qbFiryKlR809-hm0bGbl8BnNxEYQ0Z8


Thursday, November 28, 2019

Οι φίλοι


Οι κάποτε φίλοι
Ασπρόμαυρες φωτογραφίες
Στο άλμπουμ της καρδιάς
Οι παντοτινοί
Λάδι στο καντήλι της





26/11/19 αγίου Στυλιανού


Wednesday, November 27, 2019

Τοῦ Ὄσιπ Μαντελστάμ


Ἕνα σῶμα μοῦ δόθηκε – τί ὅμως νὰ τὸ κάνω
αὐτὸ τὸ τόσο μοναδικὸ καὶ τόσο δικό μου;
Γιὰ τὴ γαλήνια χαρὰ νὰ ζῶ καὶ ν' ἀναπνέω
γιὰ πέστε μου, ποιόν νὰ φχαριστήσω;
Ὁ κηπουρὸς εἶμαι συνάμα καὶ τὸ ἄνθος,
Στὴ φυλακὴ τοῦ κόσμου δὲν εἶμαι μονάχος.
Ἤδη στῆς αἰωνιότητας τὸ γυαλὶ
πῆρε μορφὴ ἡ ἀνάσα μου ἡ θερμή.
Τὰ χνάρια μιᾶς ζωγραφιᾶς ἀπάνω του χαράζονται
Ὑστερ' ἀπὸ λίγο δύσκολα θ´ ἀναγνωρίζονται. 
Ἀλλ' ἡ ἄχνα τῆς στιγμῆς κι ἂν χαθεῖ
ἡ ἀκριβὴ ζωγραφιὰ δὲν θὰ σβηστεῖ.
(8)


Μετάφραση Marcel Pirard


Monday, November 25, 2019

Αγία Αικατερίνη



Η Αγία Αικατερίνη είναι από τα πρόσωπα εκείνα της Ορθοδοξίας που η ζωή και η δράση της αγγίζει τα όρια του μύθου. Τιμάται παντού, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για την ίδια. Στην Ελλάδα η αγία έχει συνδεθεί και με τη λαογραφία. Στις Κυκλάδες, ιδιαίτερα, οι άγαμες γυναίκες, φτιάχνουν τις «αλμυροκουλούρες», στην Κατερίνη τιμάται και ως πολιούχος, ενώ είναι προστάτιδα των γεωργών αλλά και πάρα πολλών επαγγελματικών ομάδων σε πολλές χώρες του κόσμου, όπως των δικηγόρων και νομικών, των βιβλιοθηκονόμων των φιλοσόφων, των μυλωνάδων, των γανωματήδων, των νοσοκόμων, των γραμματέων, των στενογράφων, των βυρσοδεψών και των αγγειοπλαστών. Ενώ, θεωρείται και προστάτιδα των ετοιμοθάνατων, των παρθένων και των ανύπαντρων γυναικών.
Οι γεωργοί στη χώρα μας είχαν συνδέσει την καλή σπορά με την αγία. Μάλιστα, σύμφωνα με την παράδοση, επειδή η γιορτή της συμπίπτει με τη σπορά, σε περίπτωση ανομβρίας η αγία «δανείζεται νερό» από άλλον άγιο για να βρέξει!

Σύμφωνα με τον Ρουφίνο, ύπαρχο της αυλής του αυτοκράτορα Θεοδόσιου, το πρώτο της όνομα ήταν Δωροθέα. Μετά τη βαφτισή της, όμως, έλαβε το όνομα Αικατερίνα, αυτή δηλαδή που είναι πάντα καθαρή, αγνή (αιέν καθαρινά, δηλαδή «η πάντοτε αγνή»). Έζησε στην Αλεξάνδρεια, στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, και είχε αριστοκρατική καταγωγή και τεράστια μόρφωση.
Κατά τη φυλάκισή της η αγία υπέμεινε τις πιέσεις και τις κακουχίες με θάρρος και υπομονή, που αντλούσε, σύμφωνα με την παράδοση, από τη δύναμη της βαθιάς της πίστης, όπως συνέβαινε τότε και με όλους τους Χριστιανούς που μετά τον θάνατό τους αναγνωρίστηκαν από την Εκκλησία ως μάρτυρες. Όταν στη συν
έχεια έμαθε η σύζυγος του αυτοκράτορα, Φαυστίνα, τον λόγο για τον οποίο είχε φυλακιστεί και είχε καταδικαστεί σε θάνατο, όχι απλώς συγκινήθηκε από τη στάση της, αλλά ζήτησε να της δοθεί η άδεια να την επισκεφτεί στο κελί της. Το αίτημά της έγινε δεκτό και, έτσι, με συνοδεία 200 στρατιωτών, οι οποίοι είχαν ως επικεφαλής τον Φρούραρχο Πορφυρίωνα ή Πορφύριο, συναντήθηκε μαζί της. Όμως τόσο η Φαυστίνα όσο και οι στρατιώτες προσηλυτίστηκαν από την Αικατερίνη στη νέα θρησκεία. Τότε ο αυτοκράτορας διέταξε τον αποκεφαλισμό της συζύγου του, Φαυστίνας, του φρουράρχου και των στρατιωτών και διέταξε την εκτέλεση της αγίας με μαρτυρικό τρόπο. Για τον θάνατό της χρησιμοποιήθηκε ο «τροχός των βασανιστηρίων», ένα κυκλικό σίδερο του οποίου η περιφέρεια έφερε καρφιά. Ο τροχός αυτός κινούνταν με σκοινιά και τροχαλίες σιγά-σιγά και ακουμπούσε το δεμένο σώμα του καταδικασθέντος σε θάνατο. Ο θρύλος εδώ αναφέρει πως τα καρφιά του τροχού, όταν πλησίασαν το σώμα της αγίας, ένα-ένα έσπαγαν. Κατ’ άλλον θρύλο, ο εν λόγω τροχός, πριν πλησιάσει το σώμα της αγίας, διαλύθηκε «εις τα εξ ων συνετέθη». Έτσι, αποφασίστηκε τελικά ο αποκεφαλισμός της, ο οποίος, όταν συνέβη, οι παριστάμενοι αντιλήφθηκαν να ρέει γάλα αντί αίμα.
Στη συνέχεια, σύμφωνα με έναν άλλο θρύλο, το πάναγνο σώμα της αγίας μεταφέρθηκε υπό «πτερύγων αγγέλων» στο όρος Σινά της ομώνυμης χερσονήσου, όπου επί αιώνες έμεινε άταφο, κατά τους βιογράφους της και την ιερή παράδοση, μέχρι τον 6ο αιώνα, οπότε ερημίτες μοναχοί της περιοχής μέσω οράματος ειδοποιήθηκαν και κατέβασαν από το όρος το σώμα της αγίας και το εναπόθεσαν σε μαρμάρινη θήκη.
 
Σύμφωνα με έναν θρύλο, το πάναγνο σώμα της αγίας μεταφέρθηκε υπό «πτερύγων αγγέλων» στο όρος Σινά της ομώνυμης χερσονήσου, όπου επί αιώνες έμεινε άταφο
Έπειτα ενημερώθηκε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ο οποίος έκτισε την ιερή Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά και την εκκλησία (καθολικό) της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (που κτίσθηκε μεταξύ 548 και 565) εντός της οποίας τοποθετήθηκε η μαρμάρινη θήκη. Στη μονή αυτή διασώζεται ένα σημαντικό θησαυροφυλάκιο της πρώιμης χριστιανικής τέχνης και αρχιτεκτονικής και πλήθος εικονογραφημένων χειρογράφων. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή του θρύλου, έχοντας απορρίψει η Αικατερίνη πολλές γαμήλιες προτάσεις, ανέβηκε στους ουρανούς κατά τη διάρκεια οράματος και μνηστεύθηκε τον Χριστό.
Ιερά λείψανα, όμως, της Αγίας Αικατερίνης της Μεγαλομάρτυρος φέρονται να επιδεικνύονται από τα μέσα του 11ου αιώνα και στη νορμανδική πόλη Ρουάν, όπου, κατά τους Kαθολικούς, τα έφερε εκεί περί το 1207 ο ερημίτης μοναχός Συμεών.
Στην Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, η οποία εκδόθηκε το 1908, αναφέρεται τι σημαίνει για τους Χριστιανούς η πίστη στην αγία: «Καθώς, μαζί με την Αγία Μαργαρίτα και την Αγία Βαρβάρα, συγκαταλέγεται στους δεκατέσσερις πιο υποβοηθητικούς αγίους στον ουρανό, τύγχανε αδιάκοπου εγκωμιασμού από τους κήρυκες και εξύμνησης από τους ποιητές. Σε πολλά μέρη η εορτή της εορταζόταν με εξαιρετική μεγαλοπρέπεια, υπήρχε αργία και οι ακολουθίες παρακολουθούνταν από μεγάλο πλήθος λαού. Σε αρκετές επισκοπές της Γαλλίας η εορτή θεωρούταν Ιερά Ημέρα, έως την αρχή του 17ου αιώνος, και εορταζόταν με μεγαλοπρέπεια που η τελετουργία της ξεπερνούσε αυτή των εορτών μερικών Αποστόλων. Αναρίθμητα παρεκκλήσια την είχαν ως προστάτιδα και το άγαλμά της ευρίσκετο σε σχεδόν όλες τις εκκλησίες, αναπαριστώντας την σύμφωνα με τη μεσαιωνική εικονογραφία με έναν οδοντωτό τροχό, το όργανο βασανισμού της.
Σημαντικότερες εορτές προς τιμή της αγίας ήταν εκείνες οι εύθυμες που συνέβαιναν στο Παρίσι, όπου νεανίδες ηλικίας 25 ετών ανύπανδρες, ανήμερα της εορτής της αγίας, περιφέρονταν εν ευθυμία στη πόλη φέροντας ή σκεπάζοντας τα μαλλιά τους με λευκό δαντελλωτό “κεκρύφαλο” (σκούφο), εκ του οποίου και προήλθε η γαλλική έκφραση “elle a la coiffure de Sainte Catherine” (έχει την κτενισιά της Αγίας Αικατερίνης), που αποτελεί ιδιωματισμό και λέγεται για γεροντοκόρες, αντίστοιχο με το ελληνικό “μπήκε στο ράφι”.
Ο οδοντωτός τροχός έγινε το έμβλημα της αγίας και, έτσι, οι μηχανικοί έθεσαν εαυτούς υπό την προστασία της. Τελικά, σύμφωνα με την παράδοση, όχι μόνο παρέμεινε παρθένος, ελέγχοντας τα πάθη της, και κυρίευσε τους εκτελεστές της, φθείροντας την υπομονή τους, αλλά θριάμβευσε και στην επιστήμη, κλείνοντας τα στόματα των σοφιστών: η πραγματεία της μελετήθηκε από θεολόγους, απολογητές, κήρυκες, και φιλοσόφους. Πριν τη μελέτη, τη συγγραφή ή το κήρυγμα, την επικαλούνταν να τους φωτίσει, να καθοδηγήσει τις πένες τους και να ξεκαθαρίσει τα νοήματα των λόγων τους. Αυτή η αφοσίωση στην Αγία Αικατερίνη, που πήρε τεράστιες διαστάσεις στην Ευρώπη μετά τις Σταυροφορίες, έλαβε επιπρόσθετη λάμψη στη Γαλλία στις αρχές του 15ου αιώνα, όταν, σύμφωνα με τις φήμες, η αγία είχε μιλήσει στην Ιωάννα της Λωραίνης και, μαζί με την Αγία Μαργαρίτα, υπήρξε η θεία σύμβουλος της Ιωάννας».
 
Ο οδοντωτός τροχός έγινε το έμβλημα της αγίας και, έτσι, οι μηχανικοί έθεσαν εαυτούς υπό την προστασία της




http://ikivotos.gr/post/867/agia-aikaterinh-h-agia-twn-thrylwn

Sunday, November 24, 2019

Κυριακὴ ΙΓ’ Λουκᾶ

Αποτέλεσμα εικόνας για ιγ λουκα

(Λουκ. 18,18-27)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἄνθρωπος τίς προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· 
18. διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 
19. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός.
20. τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου.
21. ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου.
22. ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.
23. ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα.
24. ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ 
25. εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. 
26. εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; 
27. ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.





Thursday, November 21, 2019

Εισόδια της Θεοτόκου



Ἀπολυτίκιον
  (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’.
Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.


Wednesday, November 20, 2019

If you love them they΄ll be back - Night of Miracles - The splendid fighter / Nevrokopli Vassiliki - Livani publishing organization 2019

 – Do words leave as well?
– And words.
– And laughter?
– And laughter.
– And tears, granny?
– And tears, my son.
– Does everything come back a little changed?
– Everything, my son, everything.
– Nothing remains in its place for ever?
 Is there anything that never goes away?
Translated by
Aris Davarakis
CIRCLE OF THE GREEK CHILDREN’S BOOK
–  2008 “PINELOPI MAXIMOU” AWARD 
FOR PRE-SCHOOL 
AND FOUNDATION AGE EDUCATION
2008 AWARD FOR CHILDREN’S 
BOOK ILLUSTRATION
BY “DIAVAZO” MAGAZINE
EBGE – 2008 CHILDREN’S BOOK 
ILLUSTRATION AWARD


 One day, the tree of the world was broken in two. The bottom half of the tree was hanging from the top, with only a thin piece of bark left holding them together.Together with the tree, happiness was also separated.
The only way for the world to be happy again was for the people to truly love the stars.  With this love, the stars will shine so brightly. One day those beautiful rays will become so strong, like a rope, to lift up the lower half of the broken tree and to unite it once again with the upper half, to be whole again as it was before.
This is why little Arseni wants very much to become a friend of the stars but does not know the way.  Should he wait for a star to fall or should he find two thousand ladders to climb up and take one from the sky?  Maybe he should first find a fir tree, since the stars love the fir trees very much?  But how can he cut a fir tree, when by sacrificing
the life of a tree one cannot gain the love of a star?
The answer is hidden in the Christmas story his grandfather will tell him:“It was Christmas Eve.  A night when miracles are born.  The first miracle of that night was an emerald fir tree that was born in the most beautiful forest in the world.  As soon as God saw it, He called a little angel and told him to give the tree to the sweetest child in the world.  The angel, presenting himself as a shepherd, went down to earth and began his searching...”


Translated by
Fr. Peter A. Chamberas

 “...Among the countless stars in the sky there are also some twins...When one of them falls to earth, it neither goes out nor is it lost, as many think. The fallen star is born as a creature that looks very different from all the others
and for this reason no one seems to recognize it. These unique creatures make a great journey to discover themselves. Along the way they encounter many enemies and face many dangers. But heaven, who created them, gives them her weapons and with them they become the most splendid fighters...”
Illustration p.k.
Translated by
Fr. Peter A. Chamberas



Monday, November 18, 2019

Εικόνες της αντίπερα όχθης - Νιου Χάμσερ - Μπίνγχαμπτον - Ίθακα



Επόμενος σταθμός το Νιου Χάμσερ, η πολιτεία των δασών, των λιμνών και της ελευθερίας. Σύνθημά της, να ζεις ελεύθερος ή να πεθαίνεις. Και το σύνθημά της αντικατοπτρίζεται και στους νόμους της.  Αξιωνόμαστε για δεύτερη φορά την στοργική φιλοξενία του π. Παναγιώτη. Δεν προλαβαίνουμε αυτή τη φορά την μεθυστική πολυχρωμία των φύλλων που προσελκύει κάθε φθινόπωρο τους εικονολάτρες ταξιδιώτες του κόσμου. Εκτός από τα απυρόβλητα έλατα, όλα τα υπόλοιπα είναι γυμνά και διάγουν με υπομονή το στάδιο του σκληρού χειμώνα. Ξέρουν αυτά. Γι’ αυτό και σιωπηλά υπομένουν. Θα έρθει και πάλι η Άνοιξη. Μπορεί να αργήσει λίγο, αλλά σίγουρα θα έρθει. Οι μέρες περνούν με συζητήσεις, βιβλία, αναγνώσεις, περιπάτους και μαγειρέματα. Πρώτη φορά θα ψήσω κολοκύθα στον φούρνο που η γεύση της θυμίζει ψημένο κάστανο. Η χαρά του υπάρχειν ανασταίνεται στην συνύπαρξη με τις συγγενικές εκείνες ψυχές που ο Θεός φέρνει στο δρόμο του ανθρώπου για να τον παραμυθήσει. Χιονίζει. Ασπρίζουν τα έλατα, ασπρίζουν και τα γυμνά δέντρα, ασπρίζει και η λίμνη. Η Χεβρώνα προβάρει το χριστουγεννιάτικο της ένδυμα και η μοδίστρα εποχή κάνει τις αναγκαίες τελευταίες επιδιορθώσεις. Πολλοί από τους κατοίκους θα αναχωρήσουν σαν αποδημητικά πουλιά για θερμότερες πολιτείες και οι υπάλληλοι της πολιτείας θα φροντίζουν τα σπίτια τους.

Θα αναχωρήσουμε για το Μπίγχαμπτον και θα χαρούμε την φιλοξενία του Κώστα και της Μαργαρίτας, φίλων των νεανικών μας χρόνων. Διάσημος φωτογράφος ο Κώστας Σακελλαρίου εργάστηκε χρόνια για τα μεγαλύτερα έντυπα της Αμερικής ως φωτορεπόρτερ σε πολέμους και έζησε χρόνια στην Κωνσταντινούπολη όπου και τον πρωτοανταμώσαμε. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του επιβάλλουν την ευαισθησία τους στο πανέμορφο σπίτι. Το λεύκωμά του “Οι τελευταίοι Έλληνες της Πόλης" κυκλοφόρησε πριν χρόνια από τις εκδόσεις Άγρα. Το πρωί η πανέμορφη πόλη θα ντυθεί με τη σειρά της στα λευκά. Το χιόνι δε βρίσκει κανέναν από τους κατοίκους απροετοίμαστο. Πρωί πρωί θα βγουν και θα καθαρίσουν το δρόμο που περνά μπροστά από το σπίτι τους προκειμένου να μην γλύστρισουν οι διαβάτες. Νωρίς το απόγευμα οι φίλοι μας, θα μας μεταφέρουν στο Ίθακα, δηλαδή στην αμερικάνικη Ιθάκη. Εκεί ο Κυριάκος με το μουσικό σχήμα Φάρος θα δώσουν την επόμενη συναυλία στο πανεπιστήμιο του Cornell. Πριν τη συναυλία θα περάσουμε για έναν καφέ από το σπίτι της Αυστραλέζας Γκέηλ που οι μελέτες της για το ρεμπέτικο και την παραδοσιακή μουσική εδώ και πολλά χρόνια την έχουν κάνει γνωστή στην Ελλάδα, την Αμερική και σε πολλά μέρη του κόσμου. Η λεπτοκαμωμένη αρχόντισσα έχει διατηρήσει τη χάρη του παιδιού πλάι στη σοφία του ηλικιωμένου. Ο σύζυγός της, περίφημος καθηγητής του Πανεπιστημίου στις θετικές επιστήμες, από τη στιγμή που βγήκε στη σύνταξη, ζωγραφίζει με μελάνι και τα έργα του κοσμούν το σπίτι πλάι σε πολλά  άλλα έργα τέχνης. Είναι από τα ζευγάρια που τα βλέπεις και λες μέσα σου, ναι, αυτό είναι ένα αληθινό ζευγάρι. 
Στην υποδοχή της μεγαλόπρεπης αίθουσας μας περιμένουν χαρωπά φιλότιμα ελληνόπουλα που σπουδάζουν στο Κορνέλ. Παιδιά λαμπερά που άφησαν τη βόλεψή τους και παλεύουν για ενα καλύτερο αύριο. Η Γκέηλ προλογίζει τη συναυλία πάνω στο πατάρι με την άνεση έμπειρου παρουσιαστή. Θα σιγοτραγουδάει από κάτω όλα τα παραδοσιακά τραγούδια του προγράμματος. Ο κόσμος θα συγκινηθεί, θα θυμηθεί, θα νοσταλγήσει, θα θαυμάσει. Οι μουσικοί μας είναι ένας κι ένας, το επίπεδο και αυτής της συναυλίας ιδιαίτερα υψηλό.
Μετά το φαγητό, θα επιστρέψουμε στο Μπίγχαμπτον για να αναχωρήσουμε την επόμενη μέρα με χιονοθύελλα για την Βοστώνη. Τον τελευταίο και και πλέον προσφιλή προορισμό του ταξιδιού μας. Η μεγάλη και ιστορική αγκαλιά της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού μας περιμένει...










Sunday, November 17, 2019

Κυριακὴ Θ’ Λουκᾶ

Αποτέλεσμα εικόνας για θ λουκα

(Λουκ. 12,16-21)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· 
16. ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα·
17. καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; 
18. καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, 
19. καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.
20. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρων, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;
21. οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν· [ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω][6].






https://aerapatera.wordpress.com/2019/11/17/κυριακὴ-θ-λουκᾶ-3/