Labels

Sunday, June 30, 2019

Κυριακὴ Β’ Ματθαὶου (Τῶν Ἁγὶων Ἀποστὸλων)

Σχετική εικόνα

(Ματθ. θ΄ 36, ι΄ 1-8)

Τῷ καιρῷ ἐκεῖνῳ, ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὄχλους ἐσπλαγχνίσθη περὶ αὐτῶν ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα.
Καὶ προσκαλεσάμενος τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων ὥστε ἐκβάλλειν αὐτὰ καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν.
Τῶν δὲ δώδεκα ἀποστόλων τὰ ὀνόματά ἐισι ταῦτα· 
πρῶτος Σίμων ὁ λεγόμενος Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ,
Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννης ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ,
Φίλιππος καὶ Βαρθολομαῖος, Θωμᾶς καὶ Ματθαῖος ὁ τελώνης, 
Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἁλφαίου καὶ Λεββαῖος ὁ ἐπικληθεὶς Θαδδαῖος,
Σίμων ὁ Κανανίτης καὶ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης ὁ καὶ παραδοὺς αὐτόν. 
Τούτους τοὺς δώδεκα ἀπέστειλεν ὁ Ἰησοῦς παραγγείλας αὐτοῖς λέγων· 
Εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε, καὶ εἰς πόλιν Σαμαριτῶν μὴ εἰσέλθητε· 
πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.
Πορευόμενοι δὲ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι Ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε.



https://aerapatera.wordpress.com/2019/06/30/κυριακὴ-β-ματθαὶου-τῶν-ἁγὶων-ἀποστ/



Thursday, June 27, 2019

Χάι κου της νέας μέρας


1. Άγνωστη μέρα
Το μαντείο των πουλιών
Τι προφητεύει;
*
2. Στον ήλιο τάζω
Ένα τάμα μυστικό
Να με νυχτώσει 
*
3. Η Οδύσσεια
Πάλη με τον θάνατο
Της κάθε στιγμής


Sunday, June 23, 2019

Κυριακὴ τῶν Ἁγὶων Πὰντων

Σχετική εικόνα

(Ματθ. 10,32-33, 37-38, 19,27-30)

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοὺ μαθηταίς· 
32. Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς·
33. ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 
37. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·
38. καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. 27. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; 
28. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. 
29. καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. 
30. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.







Saturday, June 22, 2019

Της εαρινής ισημεερίας τραγούδι


Του χρόνου η πιο μεγάλη μέρα
Σαν βρέφος την θωρεί την άλλη
Την μακρινή, την πιο μεγάλη

Τις προσταγές της υπακούει
Όπως παιδάκι τη μητέρα
Που τ’ αναθρέφει πέρα ως πέρα

Αυτή της χάρισε φανάρι
Στη γέννησή της, να φωτίζει
Τη μικρή σκότος μη σκοτίζει

Δίχως τη μακρινή, την άλλη
Καμιά ημέρα δεν υπάρχει
Νύχτα στον κόσμο μόνο άρχει

Θα αρχίσει να μικραίνει η μέρα
Όπως ο γέρος παιδιαρίζει
Τι ψάχνεις; Άλλη τα ορίζει

Πριν την αυτή ξύπνησα πάλι
Κι άκουσα των πουλιών τραγούδι
Τους το ’χε μάθει αγγελούδι




*Φωτογραφία: Κοιμητηριακός ιερός ναός της Αναλήψεως του Κυρίου στον Μωχό Ηρακλείου, διά χειρός Τάκη Μόσχου.

Wednesday, June 19, 2019

Χάι κου των Μετεώρων


Οι δεινόσαυροι
Γυμνοί, ανυπόδητοι
Πετρωμένοι
*
Πέτρες της πίστης
Βράχοι της υπομονής
Λίθοι αγάπης
*
Δυσθεώρητα
Όρη για τα ελάφια
Των μοναστηριών
*
Του Παραδείσου
Της γκρεμισμένης πύλης
Απομεινάρια



Ο λαμπερός πολεμιστής και ο Μικρός μονομάχος στη βιβλιοθήκη Καλαμπάκας


Monday, June 17, 2019

Περὶ τῆς γνὼσεως τοῦ Θεοῦ (Ἃγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνὶτης)

Αποτέλεσμα εικόνας για φιλοξενια αβρααμ


Ἡ Γνώση τοῦ Θεοῦ

Ὁ Πατέρας μᾶς ἀγάπησε τόσο, πού μᾶς ἔδωσε τόν Υἱό Του. ᾿Αλλά καί ὁ ῎Ιδιος ὁ Υἱός θέλησε καί ἐνσαρκώθηκε κι ἔζησε μαζί μας στή γῆ. Κι οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι καί ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων εἶδαν τόν Κύριο κατά σάρκα, ἀλλά δέν τόν ἐγνώρισαν ὅλοι ὡς Κύριο. Σ᾿ ἐμένα δέ, τόν γεμάτον ἁμαρτίες, δόθηκε ἀπό τό ῞Αγιο Πνεῦμα νά γνωρίσω πώς ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός εἶναι Θεός.
῾Ο Κύριος ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο καί ἐμφανίζεται σ᾿ αὐτόν, ὅπως ὁ ῎Ιδιος εὐδοκεῖ. Καί ἡ ψυχή, ὅταν δῆ τόν Κύριο, εὐφραίνεται ταπεινά γιά τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Δεσπότη καί δέν μπορεῖ πιά ν᾿ ἀγαπήση τίποτε ἄλλο τόσο, ὅπως ἀγαπᾶ τόν Δημιουργό της. Κι ἄν ἀκόμα ὅλα τά βλέπη κι ὅλους τούς ἀγαπᾶ, ὅμως πάνω ἀπ᾿ ὅλους θά ἀγαπᾶ τόν Κύριο.
῾Η ψυχή γνωρίζει αὐτή τήν ἀγάπη, δέν μπορεῖ ὅμως νά τήν μεταδώση μέ λόγια, γιατί γνωρίζεται μόνο μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα.
῾Η ψυχή ξαφνικά βλέπει τόν Κύριο καί Τόν ἀναγνωρίζει.
Ποιός θά μποροῦσε νά περιγράψη αὐτή τή χαρά καί ἀγαλλίαση;
Μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα γνωρίζεται ὁ Κύριος καί τό ῞Αγιο Πνεῦμα γεμίζει ὅλο τόν ἄνθρωπο. Καί τήν ψυχή καί τό νοῦ καί τό σῶμα.
῎Ετσι γνωρίζεται ὁ Θεός καί στόν οὐρανό καί στή γῆ.
῾Ο Κύριος μοῦ ἔδωσε κατά τό ἄμετρο ἔλεός Του κι ἐμέ τοῦ ἁμαρτωλοῦ αὐτή τή χάρη, γιά να γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τόν Θεό καί νά στραφοῦν πρός Αὐτόν.
Γράφω στό ὄνομα τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ.
Ναί, τήν ἀλήθεια.
Μάρτυράς μου ὁ ῎Ιδιος ὁ Κύριος.
῾Ο Κύριος μᾶς ἀγαπᾶ σάν παιδιά Του καί ἡ ἀγάπη Του εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τήν ἀγάπη τῆς μάνας. Γιατί ἡ μάνα μπορεῖ νά λησμονήση τό παιδί της, ἐνῶ ὁ Κύριος ποτέ δέν μᾶς λησμονεῖ. Κι ἄν ὁ ῎Ιδιος ὁ Κύριος δέν ἔδινε τό ῞Αγιο Πνεῦμα στόν ὀρθόδοξο λαό καί τούς μεγάλους μας ποιμενάρχες, δέν θά μπορούσαμε νά γνωρίσωμε πόσο πολύ μᾶς ἀγαπᾶ.
῎Ας εἶναι δοξασμένος ὁ Κύριος καί ἡ μεγάλη Του εὐσπλαγχνία πού δίνει σ᾿ ἀνθρώπους ἁμαρτωλούς τή χάρη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Πλούσιοι καί βασιλιάδες δέν γνωρίζουν τόν Κύριο, ἀλλά ἐμεῖς οἱ φτωχοί μοναχοί καί βοσκοί γνωρίζομε τόν Κύριο μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα.
Γιά νά γνωρίση κανείς τόν Κύριο δέν χρειάζεται νά εἶναι πλούσιος ἤ ἐπιστήμονας, ἀλλά χρειάζεται νά εἶναι ὑπάκουος, ἐγκρατής, νά ἔχη πνεῦμα ταπεινό καί ν᾿ ἀγαπᾶ τόν πλησίον. ῾Ο Κύριος θ᾿ ἀγαπήση μιά τέτοια ψυχή, θά τῆς φανερώση ὁ ῎Ιδιος τόν ῾Εαυτό Του καί θά τήν διδάξη τή θεία ἀγάπη καί ταπείνωση καί θά τῆς δώση κάθε τι ὠφέλιμο γιά νά βρῆ ἀνάπαυση κοντά στόν Θεό.
῞Οσα κι ἄν μάθουμε, εἶναι πάρα ταῦτα ἀδύνατο νά γνωρίσωμε τόν Κύριο, ἄν δέν ζήσωμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές Του. Γιατί ὁ Κύριος δέν γνωρίζεται μέ τήν ἐπιστήμη, ἀλλά μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα. Πολλοί φιλόσοφοι καί ἐπιστήμονες ἔφτασαν μέχρι τήν πίστη στήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν ἐγνώρισαν τόν Θεό. Κι ἐμεῖς οἱ μοναχοί μελετοῦμε μέρα καί νύχτα τόν νόμο τοῦ Κυρίου, ἀλλά δέν ἐγνώρισαν ὅλοι τόν Θεό – ἀπέχομε πολύ ἀπ᾿ αὐτό – παρότι ὅλοι πιστεύουν.
῎Αλλο νά πιστεύης πώς ὑπάρχει Θεός κι ἄλλο νά γνωρίζης τόν Θεό.
Νά τό μυστήριο.῾Υπάρχουν ψυχές πού γνώρισαν τόν Κύριο. Ὑπάρχουν ψυχές πού δέν Τόν γνώρισαν, ἀλλά πιστεύουν.  Ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλλες, πού οὔτε Τόν γνώρισαν οὔτε πιστεύουν – κι ἀνάμεσά τους ὑπάρχουν ἀκόμα ἐπιστήμονες καί διανοούμενοι.
῾Η ἀπιστία προέρχεται ἀπό τήν ὑπερηφάνεια. ῾Ο ὑπερήφανος ἰσχυρίζεται πώς θά γνωρίση τά πάντα μέ τό νοῦ του καί τήν ἐπιστήμη, ἀλλά ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ παραμένει ἀνέφικτη γι᾿ αὐτόν, γιατί ὁ Θεός γνωρίζεται μόνο μέ ἀποκάλυψη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ῾Ο Κύριος ἀποκαλύπτεται στίς ταπεινές ψυχές. Σ᾿ αὐτές δείχνει ὁ Κύριος τά ἔργα Του, πού εἶναι ἀκατάληπτα γιά τό νοῦ μας. Μέ τό φυσικό μας νοῦ μποροῦμε νά γνωρίσωμε μόνο τά γήϊνα πράγματα, κι αὐτά μερικῶς, ἐνῶ ὁ Θεός καί ὅλα τά οὐράνια γνωρίζονται μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα.
Μερικοί μοχθοῦν ὅλη τή ζωή τους γιά νά μάθουν τί ὑπάρχει στόν ἥλιο ἤ στή σελήνη ἤ κάτι παρόμοιο, ἀλλ᾿ αὐτά δέν ὠφελοῦν τήν ψυχή. ῎Αν ὅμως προσπαθούσαμε νά γνωρίσωμε τί ὑπάρχει μέσα στήν ἀνθρώπινη καρδιά, τότε θά βλέπαμε στήν ψυχή τοῦ ἁγίου τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί στήν ψυχή τοῦ ἁμαρτωλοῦ σκοτάδι καί κόλαση. Κι εἶναι ὠφέλιμο νά τό ξέρωμε, γιατί θά εἴμαστε αἰώνια εἴτε στή Βασιλεία εἴτε στή κόλαση.
῾Ο νωθρός στή προσευχή ἐξετάζει μέ περιέργεια πάντα, ὅσα βλέπει στή γῆ καί στόν οὐρανό, ἀλλά δέν γνωρίζει ποιός εἶναι ὁ Κύριος οὔτε προσπαθεῖ νά τό μάθη καί ὅταν ἀκούη διδασκαλία γιά τόν Θεό λέει·
“Μά πῶς εἶναι δυνατό νά γνωρίσωμε τόν Θεό; Καί σύ ἀπό πού Τόν γνωρίζεις;”
Θά σοῦ πῶ. Μαρτυρεῖ τό ῞Αγιο Πνεῦμα. Αὐτό γνωρίζει καί μᾶς διδάσκει.
“᾿Αλλά μήπως τό Πνεῦμα εἶναι ὁρατό;”
Οἱ ᾿Απόστολοι Τό εἶδαν νά κατεβαίνη σέ πύρινες γλῶσσες κι ἐμεῖς Τό αἰσθανόμαστε μέσα μας. Εἶναι γλυκύτερο ἀπό κάθε τι γήϊνο. Αὐτό γεύονταν οἱ Προφῆτες καί μιλοῦσαν στόν λαό κι ὁ λαός τούς πρόσεχε. Οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι πῆραν ῞Αγιο Πνεῦμα καί κήρυξαν σωτηρία στόν κόσμο χωρίς νά φοβοῦνται τίποτε, γιατί τό ῞Αγιο Πνεῦμα τούς ἐνίσχυε. ῾Ο ᾿Απόστολος ᾿Ανδρέας εἶπε στό ἡγεμόνα τῶν Πατρῶν πού τόν ἀπειλοῦσε πώς θά τόν σταυρώση, ἄν ἐξακολουθῆ νά κηρύττη·
“῎Αν φοβόμουν τόν Σταυρό, δέν θά τόν ἐκήρυττα”.
Τό ἴδιο καί ὅλοι οἱ ἄλλοι ᾿Απόστολοι καί μετά οἱ μάρτυρες καί ὕστερα οἱ ἅγιοι ἀσκητές πήγαιναν χαρούμενοι στό μαρτύριο καί τά πάθη. Κι ὅλα αὐτά, γιατί τό ῞Αγιο Πνεῦμα, τό ἀγαθό καί γλυκύ, ἔλκει τήν ψυχή στήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου κι ἔτσι ἡ ψυχή δέν φοβᾶται τά βασανιστήρια, ἕνεκα τῆς γλυκύτητας τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος.
Πολλοί ἅγιοι μάρτυρες γνώρισαν μέσα στά βασανιστήρια τόν Κύριο καί τή βοήθειά Του. Πολλοί μοναχοί ἀντέχουν σέ μεγάλη ἄσκηση καί σέ πολλούς κόπους γιά χάρη τοῦ Κυρίου. Κι αὐτοί γνώρισαν τόν Κύριο καί παλαίβουν γιά νά νικήσουν τά πάθη καί προσεύχονται γιά ὅλη τήν οἰκουμένη καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τούς ἐμπνέει τήν ἀγάπη γιά τούς ἐχθρούς. Γιατί ὅποιος δέν ἀγαπᾶ τούς ἐχθρούς, αὐτός δέν γνώρισε ἀκόμη ὅλο τόν πλοῦτο τῆς χάρης τοῦ Κυρίου, ὁ ῾Οποῖος πέθανε στό Σταυρό γιά τούς ἐχθρούς καί μᾶς ἔδωσε τόν ῾Εαυτό Του ὡς πρότυπο καί μᾶς ἔδωσε τήν ἐντολή ν᾿ ἀγαποῦμε τούς ἐχθρούς.
῾Ο Κύριος εἶναι ἀγάπη. Καί μᾶς ἔδωσε ἐντολή ν᾿ ἀγαποῦμε ἀλλήλους καί ν᾿ ἀγαπούμε τούς ἐχθρούς. Καί τό ῞Αγιο Πνεῦμα μᾶς διδάσκει αὐτη τήν ἀγάπη.
Ψυχή πού δέν γνώρισε τό ῞Αγιο Πνεῦμα δέν καταλαβαίνει πῶς εἶναι δυνατό ν᾿ ἀγαπᾶς τούς ἐχθρούς καί δέν τό δέχεται αὐτό. ῾Ο Κύριος ὅμως σπλαγχνίζεται τούς πάντες κι ὅποιος θέλει νά εἶναι μέ τόν Κύριο ὀφείλει ν᾿ ἀγαπᾶ τούς ἐχθρούς.
῞Οποιος γνώρισε τόν Κύριο μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα γίνεται ὅμοιος μέ τόν Κύριο, ὅπως εἶπε ὁ ᾿Ιωάννης ὁ Θεολόγος.“῞Ομοιοι Αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα Αὐτόν καθώς ἐστιν” καί θά βλέπωμε τή δόξα Του.
Λές πώς πολλοί ἄνθρωποι πάσχουν ἀπό πολλές δυστυχίες καί ἀπό κακούς ἀνθρώπους. Σέ παρακαλῶ ὅμως, ταπείνωσε τόν ἑαυτό σου κάτω ἀπό τό ἰσχυρό χέρι τοῦ Θεοῦ καί τότε ἡ χάρη θά σέ διδάξη καί θά ἐπιθυμῆς καί σύ ὁ ἴδιος νά πάσχης γιά τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου. Νά τί θά σέ διδάξη τό ῞Αγιο Πνεῦμα, τό ῾Οποῖο γνωρίσαμε ἐμεῖς στήν ᾿Εκκλησία.
῞Οποιος ὅμως κατηγορεῖ τούς κακούς ἀνθρώπους, ἀντί νά προσεύχεται γι᾿ αὐτούς, αὐτός δέν θά γνωρίση τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
῎Αν θέλης νά μάθης πόσο μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Κύριος, μίσησε τίς ἁμαρτίες καί τούς κακούς λογισμούς καί προσευχήσου ἔνθερμα μέρα καί νύχτα καί θά σοῦ δώση ὁ Κύριος τή χάρη Του καί θά γνωρίσης μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα τόν Κύριο καί μετά θάνατον, ὅταν θά πᾶς στόν παράδεισο, θ᾿ ἀναγνωρίσης κι ἐκεῖ μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα τόν Κύριο, ὅπως τόν γνώρισες στή γῆ.
Καί στόν οὐρανό καί στή γῆ ὁ Κύριος γνωρίζεται μόνο μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα καί ὄχι μέ τήν ἐπιστήμη. Καί τά παιδιά πού δέν σπούδασαν καθόλου γνωρίζουν τόν Κύριο μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα. ῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ Βαπτιστής βρικόταν ἀκόμα στήν κοιλιά τῆς μητέρας του ὅταν αἰσθάνθηκε τήν ἔλευση τοῦ Κυρίου. ῾Ο Συμεών ὁ Στυλίτης ὁ Θαυμαστορείτης ἦταν ἑφτά χρονῶν, ὅταν Τοῦ φανερώθηκε ὁ Κύριος καί Τόν ἐγνώρισε. ῾Ο ῞Οσιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ βρισκόταν σέ ὥριμη ἡλικία ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ἐμφανίστηκε κατά τήν ὥρα τῆς Λειτουργίας. Κι ὁ Συμεών ὁ Θεοδόχος ἐγνώρισε τόν Κύριο στά βαθειά γηρατειά του καί Τόν δέχτηκε στά χέρια του.
῎Ετσι ὁ Κύριος προσαρμόζεται μ᾿ ἐμᾶς, γιά νά παρηγορήση κάθε ψυχή ὅσο τό δυνατόν περισσότερο.
῾Η ἀγάπη τοῦ Κυρίου δέν γνωρίζεται ἀλλιῶς, παρά μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα. Καί εἰρηνική ψυχή, πού κρατᾶ καθαρή τή συνείδηση, ἀπό τή θεωρία τῆς δημιουργίας γνωρίζει τόν Θεό, γιατί αὐτός ἔκτισε τόν οὐρανό καί τή γῆ. Κι αὐτό εἶναι, παρότι μικρό ακόμη, ἔργο τῆς χάρης. Χωρίς ὅμως τή χάρη δέν μπορεῖ ὁ νοῦς μᾶς νά γνωρίση τόν Θεό, ἀλλά σύρεται πάντα πρός τή γῆ, πρός τόν πλοῦτο, πρός τή δόξα, πρός τίς ἡδονές.
῞Οπως ἡ ἀγάπη τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἔτσι καί τά πάθη Του ὑπῆρξαν τόσο μεγάλα, πού δέν μποροῦμε νά τά καταλάβωμε, γιατί ἀγαποῦμε λίγο τόν Κύριο. ῞Οποιος ὅμως ἀγαπᾶ περισσότερο, αὐτός μπορεῖ νά καταλάβη βαθύτερα καί τά πάθη τοῦ Κυρίου. ῾Υπάρχει ἀγάπη μικρή, ὑπάρχει μέση, ὑπάρχει καί ἡ τέλεια ἀγάπη. Κι ὅσο τελειότερη εἶναι ἡ ἀγάπη, τόσο τελειότερη ἡ γνώση.
Γενικῶς καθένας μας μπορεῖ νά κρίνη γιά τόν Θεό κατά τό μέτρο τῆς χάρης τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος πού ἐγνώρισε. Γιατί πῶς εἶναι δυνατόν νά σκεφτώμαστε καί νά κρίνωμε γιά πράγματα πού δέν εἴδαμε ἤ γιά τό ὁποῖα δέν ἀκούσαμε καί δέν ξέραμε; Νά, οἱ ῞Αγιοι λέγουν πώς εἶδαν τόν Θεό. ᾿Αλλά ὑπάρχουν καί ἄνθρωποι πού λέγουν πώς δέν ὑπάρχει Θεός. Εἶναι φανερό πώς μιλοῦν ἔτσι, γιατί δέν γνώρισαν τόν Θεό. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει καθόλου πώς ὁ Θεός δέν ὑπάρχει.
Οἱ ῞Αγιοι μιλοῦν γιά πράγματα πού πραγματικά εἶδαν καί γνωρίζουν. Δέν μιλοῦν γιά κάτι πού δέν εἶδαν. Δέν λέγουν, ἐπί παραδείγματι, πώς εἶδαν ἕνα ἄλογο ἕνα χιλιόμετρο μῆκος ἤ ἕνα πλοῖο δέκα χιλιομέτρων, πού δέν ὑπάρχουν. Κι ἐγώ νομίζω πώς, ἄν δέν ὑπῆρχε Θεός, δέν θά μιλοῦσαν κἄν γι᾿ Αὐτόν στή γῆ. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως θέλουν νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό δικό τους θέλημα, καί γι᾿ αὐτό λένε πώς δέν ὑπάρχει Θεός, βεβαιώνοντας ἔτσι μᾶλλον πώς ὑπάρχει.
Καί τῶν ἐθνικῶν ἡ ψυχή αἰσθανόταν πώς ὑπάρχει ὁ Θεός, ἄν καί δέν ἤξεραν νά λατρεύουν τόν ἀληθινό Θεό. Τό ῞Αγιο Πνεῦμα ὅμως δίδαξε τούς ἅγιους Προφῆτες, ἔπειτα τούς ᾿Αποστόλους, κατόπι τούς ἅγιους Πατέρες καί τούς ἐπισκόπους μας κι ἔτσι ἔφτασε μέχρι ἐμᾶς ἡ ἀληθινή πίστη. Καί ἐμεῖς γνωρίσαμε τόν Κύριο μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα, καί ὅταν Τόν γνωρίσαμε, τότε στερεώθηκε σ᾿ Αὐτόν ἡ ψυχή μας.
Γνωρίσατε λαοί, πώς κτισθήκαμε γιά νά δοξάσωμε τόν οὐράνιο Θεό καί μήν προσκολλᾶσθε στή γῆ, γιατί ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας καί μᾶς ἀγαπᾶ σάν πολυπόθητα παιδιά Του.
῾Ο ᾿Ελεήμων Κύριος ἔδωκε τό ῞Αγιο Πνεῦμα στή γῆ καί στό ῞Αγιο Πνεῦμα στερεώθηκε ἡ ἁγία ᾿Εκκλησία.
Τό ῞Αγιο Πνεῦμα μᾶς ἀπεκάλυψε ὄχι μόνο τά ἐπίγεια, ἀλλά καί τά ἐπουράνια. Μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα γνωρίσαμε τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου. ῾Η ἀγάπη τοῦ Κυρίου εἶναι φλογερή. Γεμάτοι ἀπό ἀγάπη οἱ ἅγιοι ᾿Απόστολοι διέτρεξαν ὅλη τήν οἰκουμένη καί διψοῦσε τό πνεῦμα τούς, νά γνωρίσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τόν Κύριο.
Τό ῞Αγιο Πνεῦμα χαροποιοῦσε τούς ἀγαπημένους τοῦ Θεοῦ Προφῆτες κι ὁ λόγος τούς ἦταν δυνατός καί εὐχάριστος, γιατί κάθε ψυχή ἐπιθυμεῖ ν᾿ ἀκούση τό λόγο τοῦ Κυρίου.
῎Ω θαῦμα! ῾Ο Κύριος δέν μέ παρέβλεψε, ἐμέ τόν τόσο μεγάλο ἁμαρτωλό, ἀλλά μοῦ ἔδωσε νά Τόν γνωρίσω μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα.
῞Ω Πνεῦμα ῞Αγιο, Μεγάλε Βασιλιά! Τί νά σοῦ ἀνταποδώσω ἐγώ, ἡ ἁμαρτωλή γῆ; ᾿Εσύ μοῦ ἀπεκάλυψες ἕνα ἀκατάληπτο μυστήριο. ᾿Εσύ μοῦ ἔδωσες νά γνωρίσω τόν Κτίστη μου. ᾿Εσύ μοῦ ἔδωσες νά γνωρίσω πόσο ἄμετρη εἶναι ἡ ἀγάπη Του γιά μᾶς.
῾Ο Κύριος εἶπε.“οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς”. Καί βλέπομε πώς πραγματικά δέν μᾶς ἐγκατέλειψε, ἀλλά μᾶς ἔδωσε τό ῞Αγιο Πνεῦμα.
Τό ῞Αγιο Πνεῦμα δίνει ἀοράτως στήν ψυχή τή γνώση. Στό ῞Αγιο Πνεῦμα βρίσκει ἡ ψυχή τήν ανάπαυση. Τό ῞Αγιο Πνεῦμα εὐφραίνει τήν καρδιά καί τῆς δίνει χαρά ἐπί γῆς. Πόση ἄραγε θά εἶναι ἡ χαρά καί ἡ ἀγαλλίαση στούς οὐρανούς; ᾿Εμεῖς γνωρίσαμε μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐκεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θά εἶναι τέλεια. ῞Ω, ἐγώ ὁ ἀδύναμος ἄνθρωπος! ᾿Εγνώρισα μόνο στήν τελειότητά της τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν μπορῶ νά τήν ἀποκτήσω καί καθημερινά θρινεῖ ἡ ψυχή μου καί συνεχῶς σκέφτομαι. “ἀκόμη δέν ἔλαβε ἡ ψυχή μου αὐτό πού ποθεῖ”.
῞Οταν τό ῞Αγιο Πνεῦμα ἐπεφοίτησε στούς ᾿Αποστόλους, τότε ἔμαθαν μέ τήν πείρα τους τί εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο.
“Τεκνία μου, οὕς πάλιν ὠδίνω, ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός ἐν ὑμῖν”, λέγει ὁ ᾿Απόστολος (Γαλ. δ´ 19).
Πόσο εὐτυχής θά ἤμουν ἄν ὅλοι οἱ λαοί ἐγνώριζαν τόν Κύριο!
Κύριε, δῶσε Σύ ὁ ῎Ιδιος, νά Σέ γνωρίσουν μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα, ὅπως ἔδωσες στούς ᾿Αποστόλους τό ῞Αγιο Πνεῦμα καί Σέ γνώρισαν, δῶσε ἔτσι καί σ᾿ ὅλο τόν κόσμο νά Σέ γνωρίση μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα.
Ἅγιος Σιλουανός ὁ Αθωνίτης”



https://aerapatera.wordpress.com/2019/06/17/περὶ-τῆς-γνὼσεως-τοῦ-θεοῦ-ἃγιος-σιλ/


Sunday, June 16, 2019

Κυριακη τῆς Πεντηκοστῆς

Αποτέλεσμα εικόνας για πεντηκοστη

(Ιωάν. 7,37-53, 8,12)

37. Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. 
38. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος.
39. τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη.
40. Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης.
41. ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; 
42. οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; 
43. σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι’ αὐτόν.
44. τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ’ οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ’ αὐτὸν τὰς χεῖρας.
45. Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; 
46. ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος.
47. ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; 
48. μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; 
49. ἀλλ’ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι 
50. λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· 
51. μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ’ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; 
52. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. 
53. Καὶ ἀπῆλθεν ἕκαστος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, 
12. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.




https://aerapatera.wordpress.com/2019/06/16/κυριακη-τῆς-πεντηκοστῆς/

Monday, June 10, 2019

Το καραβάκι


Τράβα καραβάκι μου
Και πίσω μη κοιτάς
Πάντα μπροστά θα είναι
Της επαγγελίας η γη






Thursday, June 6, 2019

Ἡ Ἀνὰληψις τοῦ Κυρὶου

Σχετική εικόνα

 Λουκὰ-ΚΔ'(24) 36-53


Ταῦτα δὲ αὐτῶν λαλούντων αὐτὸς ὁ ᾿Ιησοῦς ἔστη ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν.
πτοηθέντες δὲ καὶ ἔμφοβοι γενόμενοι ἐδόκουν πνεῦμα θεωρεῖν.
καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τί τεταραγμένοι ἐστέ, καὶ διατί διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;
ἴδετε τὰς χεῖράς μου καὶ τοὺς πόδας μου, ὅτι αὐτὸς ἐγώ εἰμι· ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε, ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα.
καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐπέδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας.
ἔτι δὲ ἀπιστούντων αὐτῶν ἀπὸ τῆς χαρᾶς καὶ θαυμαζόντων εἶπεν αὐτοῖς· ἔχετέ τι βρώσιμον ἐνθάδε;
οἱ δὲ ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος καὶ ἀπὸ μελισσίου κηρίου,
καὶ λαβὼν ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν.
εἶπε δὲ αὐτοῖς· οὗτοι οἱ λόγοι οὓς ἐλάλησα πρὸς ὑμᾶς ἔτι ὢν σὺν ὑμῖν, ὅτι δεῖ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Μωϋσέως καὶ προφήταις καὶ ψαλμοῖς περὶ ἐμοῦ.
τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς,
καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὅτι οὕτω γέγραπται καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ,
καὶ κηρυχθῆναι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ἀρξάμενον ἀπὸ ῾Ιερουσαλήμ.
ὑμεῖς δέ ἐστε μάρτυρες τούτων.
καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ᾿ ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει ῾Ιερουσαλὴμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους.
᾿Εξήγαγε δὲ αὐτοὺς ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς.
καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ᾿ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν.
καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς ῾Ιερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης,
καὶ ἦσαν διὰ παντὸς ἐν τῷ ἱερῷ αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν. ᾿Αμήν.





Monday, June 3, 2019

Συνέντευξη στην Αλεξία Βλάρα - Open Mind


Η Βασιλική Νευροκoπλή μιλάει στο Open Mind για το νέο της μυθιστόρημα, την αγάπη της για την συγγραφή και διάφορα ακόμα...




Ο μικρός μονομάχος”.Τι πραγματεύεται το νέο και πρώτο σας μυθιστόρημα;

Πραγματεύεται τις δοκιμασίες της ζωής, εν προκειμένω της ζωής ενός δεκαεξάχρονου συνεσταλμένου και εσωστρεφούς παιδιού. Ο Αργύρης είναι ένα παιδί χωρισμένων γονιών που βρίσκει καταφύγιο στον ηλεκτρονικό κόσμο προκειμένου να αντέξει τους κραδασμούς της θλίψης του και να λησμονήσει  όλα όσα τον έχουν πληγώσει.
Η «μεταμόρφωση» του νεαρού ήρωα -δηλαδή η ψυχοπνευματική του «διαπλάτυνση»- προς ένα γενναίο και υπεύθυνο άνθρωπο θα ξεκινήσει από τη στιγμή που μία παρατεταμένη διακοπή ρεύματος θα τον εξαναγκάσει βιαίως να βγει από τις συνήθειές του. Μέσα από τις νέες προκλήσεις που προκύπτουν, θα αρχίσει να ζει την ζωή του από την αρχή, επανανακαλύπτοντας έτσι τον εαυτό του, τους οικείους του, του γείτονές του και τους φίλους του.
Το κομβικό όμως σημείο στο «ξεκλείδωμα» του μέχρι πρότινος επτασφράγιστου εσωτερικού του κόσμου, θα αποτελέσει ο έρωτας που θα τον κυριέψει για τη συνομήλική του Μαρία. Χωρίς την Μαρία, ο Αργύρης δε θα «έγραφε» ποτέ αυτό το κείμενο που αποτελεί το βιβλίο μας.

 Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς και ποιητές;

Ας τους πάρουμε χρονολογικά. Πρώτος ο ασύγκριτος Όμηρος. Ακολουθούν οι τρεις αρχαίοι τραγικοί και από τα κείμενα της Καινής Διαθήκης ο απόστολος Παύλος και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Ο άγνωστος ποιητής του Ακαθίστου ύμνου, ο Ρωμανός ο Μελωδός, ο Ιωάννης Δαμασκηνός, ο Κοσμάς του Μαϊουμά, ο Λέων Στ΄ και ο γιος του Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος. Οι Τρεις Ιεράρχες και ο Γρηγόριος Νύσσης που εκτόξευσαν την ελληνική γλώσσα στο υψηλότερο έως σήμερα σημείο έκφρασης, νοήματος και ποιητικότητας, και μαζί τους πολλοί άλλοι άγιοι που κείμενά τους βρίσκουμε στην Φιλοκαλία. Προχωρώντας προς τους νεότερους χρόνους, ο Παπαδιαμάντης και ο Σολωμός με τον Καβάφη, ο Βιζυηνός, ο Βενέζης και πολλοί άλλοι της γενιάς τους, ο Γιώργος Ιωάννου και η Ζωή Καρέλλη, ο Ελύτης, ο Σαραντάρης, ο Καρούζος και ο Στυλιανός Χαρκιανάκης.
Από τους ξένους, ο Ρίλκε και η Έμιλυ Ντίκινσον, ο Έλιοτ, ο Τσέχωφ, ο Τζόζεφ Ροτ, ο Τσβάιχ, ο Αλεσάντρο Μπαρίκκο, ο Ίταλο Καλβίνο -και ας σταματήσω εδώ...

 Στα χαρακτηριστικά του βιβλίου σας είναι έκδηλο τα στοιχεία της αγάπης και της προσμονής. Πώς πιστεύετε ότι αυτά μπορούν να συνδυαστούν με την σημερινή κοινωνία; Υπάρχει μια άλλη κοινωνία ή εποχή που θα θέλατε να ζείτε;

Νομίζω πως η κοινωνία μας δεν είναι διόλου χειρότερη από άλλες παρελθοντικές ή σύγχρονες, να μην πω πως από πολλές ειναι και πολύ καλύτερη. Εξάλλου, χωρίς αγάπη και προσμονή δε θα υπήρχε καν κοινωνία, θα γινόμασταν ζούγκλα και ζούγκλα -ευτυχώς- δεν έχουμε γίνει ακόμα. 

Πίσω από τόσες κλειστές πόρτες που υπάρχουν γύρω μας, αναρίθμητες γιαγιάδες και παππούδες φροντίζουν όχι μόνο τα παιδιά τους, αλλά και τα παιδιά των παιδιών τους με περισσή αγάπη και προσμονή. Και πόσοι γονείς, πόσοι δάσκαλοι, πόσοι γιατροί, ιερείς, καλλιτέχνες δεν εργάζονται αθόρυβα και ακούραστα για την κοινωνία μας. Ακόμα ακόμα ο κάθε άγνωστος σε μας ανθρωπάκος που κάνει ταπεινά τη δουλειά του με συνέπεια και ευθύνη, από τον μανάβη της κάθε γειτονιάς και τον ψιλικατζή μέχρι τον υπάλληλο μιας υπηρεσίας. Παντού συναντούμε και αγάπη και προσμονή και χίλια άλλα καλά στους ανθρώπους. Συνήθως βέβαια είναι κρυμμμένα όπως αρμόζει στα καλά για να φυλαχτούν και πρέπει να τα ψάξουμε λίγο. Διά φυσικού οφθαλμού δεν φαίνονται. Μόνο το κακό είναι φανερό και φωνασκεί παραφώνως και παραφρόνως και καμιά φορά σε τέτοιο βαθμό που φτάνει να μας π είσαι πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός απ’ αυτό. Αλλά ούτε διάρκεια μεγάλη έχει, ούτε και του δίνουμε σημασία. Το προσπερνάμε και φεύγουμε μακριά του...

Το μεγάλο μας πρόβλημα δεν είναι ότι απουσιάζουν η αγάπη και η προσμονή που όπως είπαμε υπάρχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Είναι η σύγχιση και ο αποπροσανατολισμός που φέρνει ο απροσμέτρητος όγκος της ανεξέλεγκτης πληροφορίας των μέσων που μας βομβαρδίζουν με πρότυπα ανάξια μίμησης. Ωθώντας μας στην αποθέωση του Εγώ και του θελήματός του κάνουμε τον εαυτό μας τον μεγαλύτερο εχθρό μας. Εδώ απαιτείται από μας μια ιδιάζουσα άσκηση τυφλότητας και κώφωσης εξ επί τούτου.
Αν θα επέλεγα μια άλλη εποχή για να ζήσω, αυτή θα ήταν της πάλαι ποτέ Ρωμάίκής, ή αν προτιμάτε Βυζαντινής, Αυτοκρατορίας. Όλη αυτή η πολυπολιτισμική κοινωνία που μέσα στα πάθη της -απ’ τα οποια καμιά κοινωνία δεν είναι άμοιρη- ήταν στραμμένη στα επέκεινα. Δε ζούσε για το σήμερα, ζούσε για το πάντα, για το αιώνιο. Αυτό ήταν που κυρίως τη διαφοροποίησε και τη διαχωρίζει από τις σημερινές κοινωνίες. Αλλά βέβαια για να με φέερει ο Θεός στο σήμερα, μάλλον θα ήξερε κάτι παραπάνω από μένα...

 Πως νιώθετε με την επαφή σας με το κοινό; Τι είναι αυτό που σας συναρπάζει;

Καμιά φορά σκέφτομαι πως περισσότερο από συγγραφέας είμαι ηθοποιός κι ας μην άσκησα ποτέ το επάγγελμα -ίσως επειδή δεν παραιτήθηκα ποτέ από το παιχνίδι. Μου αρέσει η σκηνή, νιώθω σαν στο σπίτι μου. Διαφορετικά θα μου ήταν πολύ δύσκολο να έχω μπροστά μου τριακόσια ή πεντακόσια παιδιά που με παρακολουθούν να αφηγούμαι ένα βιβλίο μου. Το πιο μαγευτικό όμως κομμάτι δεν είναι αυτό, αλλά η συζήτηση που ακολουθεί τις αφηγήσεις και ταυτόχρονα το πλέον δύσκολο. Μια ακροβασία είναι πάνω στο τεντωμένο σχοινί της ευθύνης διάπλασης των παιδιών. Όλα έχουν ένα αντίτιμο. Και όσο πιο συναρπαστικό είναι κάτι, άλλο τόσο ακριβότερο το αντίτιμο. Θα το πω παρανάλωμα του είναι. Όπως σου παραδίδονται τα παιδιά, οφείλεις να τους παραδοθείς κι εσύ. Να μην κρατήσεις ούτε μια ικμάδα των δυνάμεών σου, ούτε ένα από τα μύχια μυστικά σου και παράλληλα, αφού τους ακούσεις με όλη σου την ακοή, να τους μιλήσεις και με όλη σου τη φωνή και μάλιστα προσεκτικά, απαλά, ποιητικά. Αυτό απαιτεί τρομερή προσπάθεια και τεντωμένες κεραίες. Τα παιδιά πληγώνονται εύκολα και πολλά απ’ αυτά είναι ήδη αρεκτά πληγωμένα. Ανθρωπίνως είναι ακατόρθωτο. Μόνο με τη βοήθεια του Θεού μπορείς να ελπίζεις πως δε θα τα βλάψεις και ίσως κάτι τις θα τους προσφέρεις, λίγη παρηγοριά, μια στάλα χαράς και ελπίδας.

Τα παιδιά δεν αποτελούν ποτέ ένα αμιγές και αδιαφοροποίητο κοινό. Είναι το καθένα εκεί ολόκληλρο, ένα άνθος με τα δικά του χρώματα, τις δικές του ρίζες, τη δική του πείνα και δίψα. Έχεις να το αναγνωρίσεις και να του προσφέρεις αυτό που χρειάζεται, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο.


 Έχετε ξεχωρίσει κάποιο βιβλίο σας και γιατί;

Κάθε βιβλίο έχει τη δική του ιστορία κύησης και γέννησης, τον δικό του χαρακτήρα και τη δική του πορεία. Με κάθε ένα, όπως συμβαίνει και με τα παιδιά μας, έχω μια ιδιαίτερη σχέση ανεπανάληπτη και μοναδική. Οπωσδήποτε όμως το πρώτο μου παραμύθι, το «Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται» που μου άνοιξε το δρόμο με απαράμιλλη γενναιοδωρία θα αποτελεί πάντα το σημείο εκκίνησης, όπως και κάθε τελευταίο μου θα ζητάει την ξεχωριστή μου μέριμνα μέχρι να πάρει κι αυτό το δρόμο του.

Τα παιδικά βιβλία που κατά κύριο λόγο έχετε γράψει έχουν κοινά στοιχεία με τον “Μικρό Μονομάχο”;

Νομίζω πως το κοινό στοιχείο είναι ένα αλλά και βασικό: ο «Μικρός Μονομάχος» είναι ένα ακόμη παραμυθητικό βιβλίο και ας αναφέρεται στο σήμερα. Όσο προχωράει χαρίζει γλύκα και παρηγοριά σε όλα τα πρόσωπα της ιστορίας, άρα και σε κάθε αναγνώστη που ταυτίζεται με κάποιο από αυτά τα πρόσωπα. 
Ένα δεύτερο κοινό είναι πως και αυτό όπως και στα παραμύθια μου, έχουμε ένα «ανοιχτό» τέλος, δηλαδή ένα τέλος που δεν είναι τελεσίδικο και οριστικό, αλλά παραδίδεται άνευ όρων στις προθέσεις και διαθέσεις του κάθε αναγνώστη.

Πώς νιώθετε με την πρόσφατη βράβευση σας;



Ε, καλά, έχουν περάσει σχεδον δυο μήνες, δε νιώθω κάτι, το έχω ααφήσει πίσω. Δεν το σκέφτομαι πλέον καθόλου όχι μόνο επειδή δε με βοηθάει, αλλά και επειδή αν το σκεφτόμουν θα με έκλεβε από το παρόν και τις στιγμές του παγιδεύοντάς με στο παρελθόν. Αυτό έγινε, τέλειωσε, πέρασε, πάμε παρακάτω...

 Χαρακτηριστικά του εαυτού σας. 
(αρνητικά-θετικά)

Πρέπει να σας εξομολογηθώ πως αυτο απεδείχθη για μένα το δυσκολότερο ερώτημα που μου θέσατε. Μου πήρε πολλές μέρες για να το απαντήσω. Δεν ήξερα τι να γράψω, όλο έγραφα κι όλο έσβηνα. Προσπαθούσα να βρω την αλήθεια μου, τα αληθινά χαρακτηριστικά μου. Δεν ειναι τόσο εύκολο όσο θα θέλαμε ή θα ελπίζαμε. Θα σας το εξηγήσω.

Στο πρώτο μου βιογραφικό, αυτό που είχα στο «Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται», έγραφα πως γεννιέμαι κάθε μέρα. Αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου ή μια φαντασιακή πρόταση. Σήμερα, μάλιστα, θα έλεγα πως γεννιέμαι κάθε στιγμή. Κάθε στιγμή που συναντιέμαι με τον άλλον ή με τα πράγματα. Η κάθε παροντική στιγμή είναι η μάνα μου. Η κάθε παρελθοντική ο θάνατός μου. Όπως καταλαβαίνετε, έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει άπειρες φορές. Ευνόητο είναι πως στις τόσες γεννήσεις δεν γεννιέμαι με τα ίδια χαρακτηριστικά. Αν δεν αλλάζουν όλα, οπωσδήποτε αλλάζουν κάποια. Έτσι, μάλλον βρίσκομαι σε ένα σημείο όπου το άθροισμα των γεννήσεών μου που συνθέτουν το μέχρι σήμερα προσωπικό και ολοένα μεταβαλλόμενόμου γίγνεσθαι, μού έχει χαρίσει κατά καιρούς τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα χαρακτηριστικά που λίγο πολύ έχουν όλοι οι άνθρωποι, ακόμη και τα πλέον αντιφατικά μεταξύ τους. Ο κατάλογος τους θα ήταν ανιαρά μακρύς και δεν έχει κανένα νόημα να τα κατονομάσω.

Ωστόσο, σε αυτήν την ερώτηση θα ήταν ασφαλέστερο να απαντήσουν οι οικείοι μου, οι γονείς μου, ο άντρας μου, τα παιδιά μου, οι φίλοι μου. Ο Άλλος διατηρεί πάντα το προνόμιο να μας βλέπει πολύ πιο καθαρά απ’ όσο εμείς τον εαυτό μας. Ακόμα και οι εχθροί μας διακρίνουν σε μας πράγματα που εμείς δεν τα βλέπουμε. Δεν ξέρω τι θα απαντούσαν, αλλά ειμαι σχεδόν βέβαιη πως και αυτών οι απαντήσεις θα ήταν αντικρουόμενες εξαιτίας του λόγου που προανέφερα.

Το κρίσιμο όμως ερώτημα που θέτετε, στην πραγματικότητα είναι αυτό που βρίσκεται μέσα στην παρένθεση. Δηλαδή ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά χαρακτηριστικά. Η απάντηση εδώ είναι μία λέξη, μικρή, ασήμαντη και την ίδια στιγμή άπιαστη: «εξαρτάται». Το ίδιο χαρακτηριστικό, όποιο κι αν είναι αυτό, μπορεί να γίνει θετικό ή αρνητικό, να σε ωφελήσει ή να σε καταστρέψει. Και από τι εξαρτάται;
Αυτό μας το απαντά η ορθόδοξη παράδοσή μας που ευτυχώς δεν ολισθαίνει σε απλουστεύσεις και διαχωρισμούς σαν αυτούς που έχουμε συνηθίσει χάριν ευκολίας αλλά και επιρροής από τον Δυτικό σχολαστικιμό. Γι’ αυτό και μεγαλύτερη αρετή σύμφωνα με τους Πατέρες θεωρείται η διάκριση. Η διάκριση καταργεί το αρνητικό και θετικό κάθε χαρακτήρα. Βάζει όλες τις άλλες αρετές στην υπηρεσία της. Αν την υπηρετούν αποβαίνουν αρετές, αν όχι τότε δεν είναι αρετές. Για να σας πω ένα παράδειγμα. Συχνά καυχόμαστε λέγοντας «εγώ δε μασάω τα λόγια μου, τα λέω έξω απ’ τα δόντια». Είναι όντως προς καύχηση αυτό; Πέρα από το γεγονός ότι κάθε καύχηση είναι ανόητη, ποιος μας είπε ποτέ πως είναι αρετή να λες ό,τι σκέφτεσαι; Μπορεί καμιά φορά να είναι, αλλά αν μιλώντας έξω απ’ τα δόντια συντρίψεις τον άλλον και τον φέρεις στην απόγνωση, είναι καλό; 

Κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί ο πρώτος άνθρωπος που εισήλθε στον Παράδεισο. Ληστής ήταν και ποιος μπορεί να πει, καλό πράγμα η ληστεία; Αυτός όμως ήταν τόσο καλός ληστής που κατάφερε και «λήστευσε» μέχρι και τη Βασιλεία των Ουρανών. Στην αρχή ήταν σαν τον άλλον. Ακούγοντας όμως τον Χριστό να ζητάει από τον Πατέρα Του να συγχωρέσει τους σταυρωτές Του, συγκλονίστηκε, ήρθε στον εαυτό του και τον έστρεψε ακαριαία προς το Φως. Σπουδαιότερος ληστής απ’ αυτόν δεν υπήρξε σε όλη την ιστορία του κόσμου. Και ο άλλος ήταν ληστής, αλλά δεν τα κατάφερε. Βλέπετε; Το ζήτημα τελικά δεν είναι τι είσαι, αλλά τι θέλεις να είσαι, τι θέλεις να γίνεις. Είναι ο προσανατολισμός μας, τι μας έλκει παρόλο το χάλι μας που είναι το μόνο δεδομένο μας. Για ποιο πράγμα τέλος πάντων καίγεται η ψυχή μας.

Τα χαρακτηριστικά που έχω ως Εγώ όταν υπηρετούν τα πάθη μου είναι όλα αρνητικά. Θετικά θα γίνουν μόνο αν θα ελευθερωθώ από τα πάθη μου. Δεν μπορώ όμως να απαλλαγώ αφ’ εαυτού μου. Προσπαθώ όσο μπορώ, αλλά ζητώ και τη βοήθεια του Ελευθερωτή των ψυχών και των σωμάτων που μόνον Αυτός μπορεί να μεταστρέψει τα αρνητικά μου χαρακτηριστικά σε θετικά και να γίνω λίγο καλύτερη. Και σας διαβεβαιώνω πως έχω όλα τα πάθη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, και όλα αυτά βέβαια είναι που με κάνουν άνθρωπο. Αφού όμως γίνεις άνθρωπος μετά σου απομένει να δεις τι θα τον κάνεις αυτόν τον άνθρωπο, πού θέλεις να τον πας, σε ποιο ταξίδι, ποιον προορισμό. Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι... το κορυφαίο και μοναδικό παιχνίδι της ύπαρξης...

 Ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας.

Ξέρετε, θαύμαζα πάντα αυτό που έλεγε ο μεγάλος Ιάπωνας σκηνοθέτης Ακίρα Κουροσάβα: 

«Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, άλλαξε πρώτα τον εαυτό σου». 
Σήμερα όμως διακρίνω πως αυτή η σοφή κουβέντα είναι ημιτελής. Γιατί σήμερα γνωρίζω εξ εμπειρίας πως ο εαυτός μας δεν αλλάζει απλά επειδή το θέλουμε και το προσπαθούμε. Κι αν τυχόν αλλάξει ως ένα ατομικό μας κατόρθωμα, θα μας οδηγήσει στην ματαιοδοξία, οπότε πάει στράφι όλη μας η προσπάθεια και γινόμαστε χειρότεροι από πριν. Έτσι απομένουμε διαρκώς ένα γιαπί, ένα γιοφύρι της Άρτας, που εκεί που το χτίζουμε, το γκρεμίζουμε με τα ίδια μας τα χέρια με αποτέλεσμα να μην ολοκληρώνεται ποτέ. Προορισμός μας όμως είναι η τελείωση, η θέωη. Η μόνη ελπίδα που έχουμε για να χτιστεί κάποτε το γιαπί μας και να στεγάσει την άστεγη ψυχή μας μαζί με άλλες άστεγες ψυχές, είναι να βάλει το χεράκι του ο Αρχιτέκτονας του σύμπαντος κόσμου.

Οπότε το μήνυμα δεν μπορεί παρά να είναι η ευχή της εκκλησίας μας:
Πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα.



Της Αλεξίας Βλάρα, 1/6/2019
https://theatromusicbooks.blogspot.com/2019/06/blog-post_10.html

Sunday, June 2, 2019

Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ

Σχετική εικόνα

(Ιωάν. 9,1-38)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, παράγων ὁ Ἰησοῦς 
1. εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς.
2. καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ῥαββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;
3. ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. 
4. ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι.
5. ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. 
6. ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ 
7. καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. 
8. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν;
9. ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. 
10. ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; 
11. ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. 
12. εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα. 
13. Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. 
14. ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. 15. πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. 
16. ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. 
17. λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. 
18. οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος 
19. καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει;
20. ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· 
21. πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει.
22. ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται.
23. διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. 
24. ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν.
25. ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. 
26. εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; 
27. ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; 
28. ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί.
29. ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. 
30. ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. 
31. οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ’ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. 
32. ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. 
33. εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. 
34. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω.
35. Ἤκουσεν ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; 
36. ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; 
37. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. 
38. ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.





Saturday, June 1, 2019

Καλό μήνα!


Πάλι σήμερα το πρωί με οδήγησαν τα πόδια μου στον παραδεισένιο κήπο της οδού Ρακτιβάν. Μου είναι αρκετό μέρες τώρα που περνώ από δω οδοιπορώντας προς το κέντρο να τον κοιτάζω έξω από τη παλιά κλειστή του σιδερόπορτα. Σήμερα το πρωί όμως επιθύμησα πολύ να δω και τον άνθρωπο που τον φροντίζει. Και η επιθυμία μου εισακούστηκε, όπως εξάλλου συμβαίνει συνήθως με τις άδολες και τρυφερές επιθυμίες των ψυχών μας. Άκουσα βήματα σερνάμενα σε παντόφλα, στάθηκα, περίμενα, η γυναίκα πρόβαλε. Θα ήταν γύρω στα εξήντα πέντε - εβδομήντα με φεγγαρένιο ολοστρόγγυλο πρόσωπο, μεγάλα μάτια σκούρα καστανά, κοντό σπαστό μαλλί. Φορούσε μια ρόμπα εμπριμέ. Στάθηκε, με κοίταξε, της μίλησα αμέσως να μην τρομάξει και βάλει ο νους της λάθος λογισμούς. 
Εσείς φροντίζετε αυτόν τον κήπο; τη ρώτησα. Εγώ, μου απάντησε. Είναι υπέροχος, είναι όνειρο, να ζήσετε, να είστε γερή να τον φροντίζετε, της λέω. Μόνο γι’ αυτόν περνώ από δω, να τον δω να ανασάνει η ψυχή μου. Έχει πολλή δουλειά, μου λέει. Φυσικά, το φαντάζομαι. Εδώ εγώ έχω μερικές γλάστρες στο μπαλκόνι κι όλο ασχολούμαι μαζί τους. Στο μαπλκόνι λουλούδια δε γίνονται. Γίνονται. Ε, τότε τα αγαπάς πολύ, ξέρεις να τα φροντίζεις. Ίσως, δεν ξέρω. 
Η συζήτηση τελειώνει, αλλά δε λέω να ξεκολλήσω. Πώς να φύγω μακριά απ’ τον παράδεισο; 
Θέλεις να σου  δώσω λίγους σπόρους απ’ αυτό; με ρωτά δείχνοντάς μου μια γλάστρα που όμως εγώ δεν τη βλέπω. Τι σημασία έχει; Και βέβαια θέλω, απαντώ. Τι είναι; Ερωτάται, μου λέει.
Έρωτάκια; Μα ερωτάκια;
Σέρνει τις παντόφλες και εξαφανίζεται. Περιμένω θωρώ τας αχόρταγα την ομορφιά του παραδείσου έξω από την καγκελόπορτα.  Και έξω απ’ τον παράδεισο να είσαι αν μπορείς έστω και λίγο να τον θωρείς είναι καλά, σου φτάνει. Η ώρα περνά και η γυναίκα δε φαίνεται. Θα μετάνιωσε, σκέφτομαι, ίσως να φοβήθηκε. Τι να φοβηθεί, ποιος ξέρει; Περιμένω κι έχω ραντεβού, θα αργήσω. Δεν ακούω τις παντόφλες. Δεν ακούω τίποτα. Θα φύγω. Θα περιμένω. Θα φύγω. Όχι, θα περιμένω. Αξίζει να περιμένεις για λίγους σπόρους κι ας αργήσεις στο ραντεβού σου. Σπόροι είναι αυτοί. Ερωτάκια είναι. Περιμένω. Κοιτάω προς το παλιό σπίτι. Θα πρέπει να είναι διόροφου και αρκετά παλιό. Σαν τη γη, τους σπόρους, τη γυναίκα. Ακούω κάποτε τις παντόφλες να σέρνονται στο πλακάκι.
Η γυναίκα προβάλλει κρατώντας δύο μικρά κουτάκια από ντεπόν. Το ένα, μου λέει, έχει ερωτάκια δίχρωμα σαν αυτό και μου δείχνει ένα άνθος που μόλις έκοψε και είναι φούξ και άσπρο. Το άλλο είναι άσπρα. Θα τα τρίψεις λίγο... Τι θα κάνω; Θα τα τρίψεις έτσι πάνω από το χώμα, θα χαϊδέψεις το χώμα και αυτό είναι. Εγώ τους φυλάω στο ψυγείο. Πώς σας λένε; Μαρία. Εμένα Βασιλική. Σου τα δίνω επειδή τα αγαπάς. 
Την ευχαριστώ, της εύχομαι πάλι και πάλι να είναι γερή, όλο με ευχαριστεί και ροβολώ τον κατήφορο του μικρού δρομίσκου προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Φαντάζομαι το ψυγίο της κυρά Μαρίας της αρχόντισσας, γιατί αρχόντισσα ήτανε σίγουρα κάποτε κι αυτό δεν αλλάζει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ενα ψυγείο γεμάτο μπουκαλάκια από ντεπόν και παναντόλ και ποιος ξέρει τι άλλο γεμάτα αναρίθμητους σπόρους. 
Κατηφορίζω τη Ρακτιβάν και αισθάνομαι  πλούσια. Πάμπλουτη. Με δυο κουτάκια από ντεπόν γεμάτα ερωτάκια που ήδη ανθίζουν  
στην καριδιά...