Πριν από μέρες δέχτηκα ένα τηλέφώνημα από μια ευγενική δασκάλα, τη Μαρία, που μου μίλησε για ένα πρόγραμμα που ονομαζεται e-twining και στο οποίο συμμετέχουν τρία σχολεία, το δικό της στον Εύοσμο Θεσ/νίκης, ένα της Αστυπάλαιας κι ένα της Κύπρου, -μάλλον σωστότερα τρία τμήματα απ' αυτά τα σχολεία-, τα συνεργάζονται πάνω στο παραμύθι μου "Το κόκκινο κορδόνι". Η συζήτησή μας αφορούσε στο πώς μπορεί να γίνει διαδικτυακά μια συνάντηση και με τους τρεις συμμετέχοντες ταυτόχρονα και η άκρη βρέθηκε γρήγορα, ξεπερνώντας τις προσδοκίες μας, καθώς θα ενταχθεί μάλλον σε μία διημερίδα που ετοιμάζει το Παιδαγωγικό της Θεσ/νίκης τον Μάρτιο με θέμα το παιχνίδι. Ελλάχιστες μέρες μετά η Μαρία μου έστειλε το ακόλουθο μήνυμα που ανέβηκε στη σελίδα του εν λόγω προγράμματος:
"ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΡΔΟΝΙ" ΣΦΡΑΓΙΖΕΙ ΜΙΑ ΦΙΛΙΑ ΖΩΗΣ!
14 Ιανουάριος 2014 5:25 μμ
"Ένα απλό κόκκινο κορδόνι ήτανε, μη νομίζετε πως ήταν και
τίποτα μαγικό. Είχε, όμως, πάνω του την ευχή μιας καλής
γιαγιάς..."
τίποτα μαγικό. Είχε, όμως, πάνω του την ευχή μιας καλής
γιαγιάς..."
Εμείς λέμε πως είχε την ευχή της Βασιλικής που το
εμπνεύστηκε και το μοιράστηκε μαζί μας. Ευχαριστούμε"
Στο συνοδευτικό μήνυμα με πολλή ευγένεια η Μαρία μου πρότεινε αν θα ήθελα να απαντήσω και να ανεβάσει η ίδια την απάντηση, μα αν δεν μπορούσα δεν υπήρχε κανένα θέμα. Πώς να μην απαντήσω όμως, που αυτά τα λίγα ωραία λογάκια εκείνη την ώρα με ξεκλείδωσαν; Έτσι αυθόρμητα απάντησα τα ακόλουθα:
"Η ευχή είναι μυστήριο και μυστικό πράγμα. Μεγάλη δύναμη κρύβει. Αυτός που τη δίνει έχει πάντα καλή διάθεση προς τον άλλο, θέλει για τον άλλο το καλύτερο και του το εύχεται με αγάπη. Αν δεν έχεις αγάπη για τον άλλο, δεν του δίνεις ευχές, τον αφήνεις να τα καταφέρει μόνος του και η αλήθεια είναι πως μόνος του κανείς δεν τα καταφέρνει. Όλοι τις έχουμε ανάγκη τις ευχές. Μας στηρίζουν, μας εμπνέουν, καταργούν τη μοναξιά μας, κάνουν πιο εύκολο το δρόμο μας. Και όλοι έχουμε ανάγκη να δίνουμε ευχές, γιατί αγαπάμε το καλό, θέλουμε όλοι να προοδεύουν, όλοι να γίνονται διαρκώς καλύτεροι απ' αυτό που ήδη είναι. Δεν είναι τυχαίο που η προσευχή έχει σαν δεύτερο συνθετικό τη λέξη ευχή. Ευχή προς = προσευχή. Ευχή προς κάποιον.
Ποτέ μια ευχή δεν πάει στον αέρα, σε κάποιον απευθύνεται, για κάποιον προορίζεται. Τελικά η ευχή είναι πάντα προσευχή, αφού πάντα πάει προς κάποιον. Είναι τόσο όμορφο όταν πρόκειται να κάνουμε κάτι να ζητάμε και κάποιου την ευχή. Αυτό κρύβει μέσα του μια ταπείνωση, πως εμείς, δηλαδή, δεν τα ξέρουμε όλα, πως αν κάποιος μας διορθώσει θα μας βοηθήσει, πως αν κάποιος μας δώσει την ευχή του, τότε όλα θα γίνουν καλύτερα απ' όσο τα υπολογίζαμε.
Σε όλους δίνουμε τις ευχές μας, απ' όλους τις ζητάμε. Ακόμα κι απ' τους αγνώστους, τους ξένους, τους ζητιάνους, τους γονείς και τα παιδιά μας, τους φίλους μας. Και όσο πιο καλός είναι κάποιος τόσο πιο καλή είναι και η ευχή του και τόσο περισσότερο τόπο πιάνει.
Για μένα όταν γράφω είναι κάθε λέξη ευχή, κάθε λέξη προσευχή για όλους. Κυρίως για όλα τα παιδιά, αφού γράφω παραμύθια. Και τα παιδιά όμως όταν διαβάζουν τα παραμύθια μου, μού επιστρέφουν ακόμα περισσότερες ευχές κι ακόμα πιο καθαρές, πιο καλόψυχες, πιο αγνές. Γι' αυτό και συνεχίζω να γράφω. Χωρίς τις ευχές των παιδιών δε θα έγραφα. Ευχή είναι και μια απλή καλημέρα, ένας καλός λόγος, ένα ζεστό βλέμμα, το "χρόνια πολλά", το να μοιράζεις το φαγητό σου. Τα πάντα μπορεί να είναι ευχή αν έχουμε αγάπη μέσα μας. Κι έτσι ομορφαίνει όλος ο κόσμος κι η ζωή μας πολύ παραπάνω. Εύχομαι, λοιπον, καλή μας αντάμωση και σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά για τις ευχές σας!"
Να ήσουν μπροστά όταν τους διάβασα το μήνυμά σου, να έβλεπες τα πρόσωπά τους και να άκουγες το γλυκό χειροκρότημα που σου αφιέρωσαν! Δεν ήταν από αυτά τα δυνατά χειροκροτήματα με τις φωνές, ξέρεις... ήταν πραγματικά το πιο γλυκό χειροκρότημα που άκουσα ποτέ!
Σε ευχαριστούμε τόσο πολύ!"
Τώρα ποιος να ευχαριστήσει ποιον, θα μου πείτε. Ε, όλοι όλους. Αυτό είναι το καλύτερο νομίζω.
Κι όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ -τουλάχιστον για μένα. Μετά από αυτή την αλληλεπίδραση της αγάπης, για πρώτη φορά σκέφτηκα λίγο παραπάνω πάνω στο θέμα των ευχών, τις οποίες πάντοτε είχα σε μεγάλη εκτίμηση απ' όπου κι αν προέρχονται.
Και μου ήρθε η σκέψη πως αφού οι ευχές είναι τόσο καλό πράγμα μόνο από τον ίδιο τον Θεό μπορεί να προέρχονται που είναι το Απόλυτο Καλό και απ' τον Οποίο όλα τα καλά πηγάζουν. Κι ύστερα ήρθε μια δεύτερη σκέψη σαν απάντηση στο ερώτημα που μου γεννήθηκε, ποιες να ήταν άραγε οι πρώτες ευχές στον κόσμο;
Αιφνίδια εισέβαλλε στο νου μου ο τρίτος στίχος της Γέννεσης:
καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. Η συνέχεια είναι γνωστή, ο Θεός λέει και ό,τι λέει γίνεται κι έτσι φτιάχνεται ο κόσμος. Η προστακτική που μπορεί να μας μπερδεύει δεν πρέπει να μας οδηγεί σε σύγχιση. Αν θυμηθούμε λίγο τη γραμματική η προστακτική που είναι μια προσωπική έγκλιση κι αυτό έχει επίσης σημασία -μαζί με την οριστική και την υποτακτική- στην περίπτωση αυτή της Γέννεσης είναι μια τροπική έγκλιση που εκφράζει ευχή, δηλαδή μία προστακτική που στα σπλάχνα της, στη διάθεσή της, την πρόθεσή της εύχεται.Αν πράγματι ο συλλογισμός δεν είναι λανθασμένος, οι ευχές λοιπόν πηγάζουν κατευθείαν από τον Θεό και προηγούνται κι αυτής ακόμα της Δημιουργίας, η οποία συνιστά και το αποτέλεσμά τους. Όσο για την πρώτη Προσευχή, αυτή μας την χάρισε ο ίδιος ο Κύριος και ως γνωστόν είναι το "Πάτερ ἠμῶν" ή άλλως "Η Κυριακή Προσευχή". Τι άλλο μπορούμε πλέον να προσθέσουμε;
Στον ακόλουθο σύνδεσμο ένα θαυμάσιο άρθρο του Γ.Μπαμπινιώτη με τίτλο: "Η τελειότητα της Κυριακής προσευχής", δηλ. του "Πάτερ ημών"
http://angitan.blogspot.gr/2013/08/h.html
No comments:
Post a Comment
Σχόλια