Και οι τρεις υπέροχοι! Βασίλειος, Γρηγόριος, Ιωάννης

Παρόλο που πέρασαν τα μεσάνυχτα της 30ης Ιανουαρίου, εροτής των Τριών Ιεραρχών, δεν μπορώ -έστω και τόσο  καθυστερημένα- να μη γράψω κάτι για τους προστάτες μας. Την αργοπορία οι άγιοι θα μου τη συγχωρήσουν, το να μη γράψω τίποτα δε θα το συγχωρήσω εγώ στον εαυτό μου. 

Διαβάζοντας από βραδύς στο Χειμερινό Συναξάρι των εκδόσεων "Ακτή", τα σχετικά με την εορτή τους, όπως με τόσο καίριο, συμπυκνωμένο και καρδιακό λόγο τα περιγράφει ο π.Ανανίας Κουστένης, έμαθα, ανάμεσα στα άλλα, πως την Ακολουθία της κοινής αυτής εορτής τους συνέγραψε ο Ιωάννης Μαυρόπους, και πως είναι μια από τις ωραιότερες Ακολουθίες που υπάρχουν και σε σύγκριση με όσες προηγήθηκαν του 11ου αι. και με όσες ακολούθησαν. Στον άγιο Ιωάννη φανερώθηκαν οι Τρεις Ιεράρχες, στην αρχή ένας ένας και μετά και οι τρεις μαζί, την ώρα που οι ταλαίπωροι χριστιανοί εμπλέκονταν διαμάχες για το ποιος απ' τους τρείς είναι μεγαλύτερος και σπουδαιότερος. Οι τρεις υπέροχοι άγιοι όμως του είπαν πως είναι και οι τρεις το ίδιο, μια ψυχή σε τρία σώματα, κανένας δεν υπερέχει κανενός στα μάτια του Θεού και να κάνει κάτι για να σταματήσουν οι έριδες, και πως όποιοι τους επικαλούνται και τους μελετούν θα τους συμπαραστέκονται και οι τρεις πάντα. Έτσι ο σοφός Μαυρόπους και θέσπισε την εορτή τους στο τέλος του μήνα που γιορτάζουν όλοι και συνέγραψε την Ακολουθία τους. Άγιος ήταν κι αυτός, τους αγίους του καταλάβαινε.

Έβαλα, λοιπόν, το ξυπνητήρι μου στις 7.30, ξύπνησα όμως χωρίς αυτό στις 7.00. Ήθελα να παρακολουθήσω όλη την Ακολουθία, να μη χάσω τίποτα, μήπως και καταλάβω πόσο ξεχωριστή είναι. Εκτός από κάποια ποιητικότατα τροπάρια που αφορούσαν στην γιορτή των αγίων, το πόσο ξεχωριστή είναι όλη η Ακολουθία δεν το κατάλαβα. Δεν το κατάλαβα, όχι επειδή πράγματι δεν ήταν, αλλά διότι εγώ δεν έχω τα απαραίτητα εφόδια να το καταλάβω. Αλλά αυτό δεν εμποδισε να έρθει το μεγάλο αντιμίσθιο που έλαβα στον ελάχιστο κόπο, αλλά μέγιστο πόθο μου. Ανεξίτηλη θα μείνει μέσα μου αυτή η Λειτουργία. 

Ο ναός ήταν άδειος, ήμουν η δεύτερη γυναίκα, κανένας άντρας, και μέχρι το τέλος ζήτημα αν προσήρθαν άλλοι τέσερις πέντε πιστοί. Τόση ιδιωτικότητα δεν θα είχα ούτε παραγγελία να την είχα κάνει αυτή την Λειτουργία  που θα μπορούσα να την πληρώσω με ό,τι έχω και δεν έχω, κι ας μου προσφέρθηκε ολότελα δωρεάν. Γιατί; Γιατί μπορεί ο ναός να ήταν άδειος, αλλά οι χοροί των ιεροψαλτών ήταν πλήρεις παρά ποτέ. Ψάλτες είχαν έρθει και από τον άγιο Νικόλαο τον Ορφανό που δεν λειτουργούσε, είχαν έρθει και από άλλους ναούς καλλιφωνότατοι ψάλτες, ήταν και ο π.Νεκτάριος -που σπάνια τον ακούμε τις καθημερινές-, υπήρχε και διάκος, εκτός βέβαια από τον ιερέα που λειτουργούσε. Ήταν ένα πανηγύρι, μία μέθη, μία έκσταση. Κάποια στιγμή ένιωσα πως ο "άδειος" ναός ήταν κατάμεστος από αγγέλους που άνοιγαν διάπλατα τα φτερά τους μέσα στην άπλα του χώρου και χόρευαν όπως δεν χόρεψαν ποτέ εκεί μέσα. Και οι τρεις υπέροχοι άγιοι χαίρονταν και ήταν όλα μία υπεκόσμια χαρά, ήταν κάτι που με λόγια δεν περιγράφεται και που το έβλεπες να καθρεφτίζεται σε όλα τα λιγοστά πρόσωπα, το άκουγες σε κάθε φωνή, σε κάθε ψαλμό, σε κάθε δέηση.

Πέρασαν τα μεσάνυχτα, μα η χαρά δεν πέρασε. Είναι εδώ. Βγήκαμε απ' το ναό, μα ο ναός μας ακολούθησε στο σπίτι. Πανηγύρισε ο ουρανός σήμερα στη γιορτή των τριών συνεχιστών των Δώδεκα Αποστόλων, και το πανηγύρι σήκωσε όλη τη γη ψηλότερα κι ακόμα ψηλά την κρατά. 

Σας ευγνωμονούμε άγιοι Πατέρες μας, Σε δοξάζουμε Άγιε Θεέ, που τους ενέπνευσες τόσο. Τόση αγάπη, τόση χαρά, τόση ευσπλαχνία για μας, δεν τη χωράμε, ξεχειλίζει. 

Το ευχαριστώ είναι λίγο, αλλά και το μόνο που μπορούμε να πούμε. Την τριπλή ευχούλα σας να έχουμε.