Labels

Thursday, May 30, 2019

Ο Μικρός Μονομάχος της Βασιλικής Νευροκοπλή - της Ευτυχίας Αλεξάνδρας Λουκίδου στο diastixo.gr


Καταρχήν, ας δούμε αν υπάρχουν Κύκλωπες. Και αν υπάρχουν, πώς ζουν και πού κατοικούνε; Σε σπηλιές προφανώς. Και πώς διατρέφονται; Με σάρκες συνήθως. Τι γίνεται όμως όταν για κάποιο λόγο οι Κύκλωπες αυτοί αλλάζουν γευστικές προτιμήσεις και τότε αντί για σάρκες τρώνε ρεύμα; Τι ρεύμα; Ρεύμα ηλεκτρικό από αυτό που μας φέγγει και μας φωτίζει, που μας ζεσταίνει στις παγωνιές και μας δροσίζει το καλοκαίρι, που μας εξασφαλίζει φαγητό μαγειρευτό και μας μετακινεί από το ασανσέρ μέχρι το διαμέρισμά μας κι από την πόλη ως το χωριό μας. Και τότε, εκεί που είχες όλες τις ανέσεις, παύεις να έχεις ηλεκτρισμό. Υπάρχει δηλαδή περίπτωση μια ωραία πρωία το ρεύμα να εξαφανιστεί σαν κάποιους ηλικιωμένους που φεύγουν απ’ το σπίτι τους και κανένας δεν ξέρει πώς να τους ξαναφέρει πίσω;
αι τι γίνεται όταν εξαιτίας αυτής της εξαφάνισης αδυνατείς να φορτίσεις το κινητό σου και τότε, όσο κι αν το παρακαλάς, όλες οι κλήσεις προς τον Θεό του ρεύματος μένουν πεισματικά αναπάντητες; Μιλήσαμε στην αρχή για Κύκλωπες που διαμένουν σε σπήλαια. Άραγε μόνον οι Κύκλωπες κατοικούν σε σπηλιές ή μήπως καμιά φορά κι εμείς, μόνο που εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε; Και πόσων ειδών σπηλιές υπάρχουν;
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Υπάρχουν οι καλές, αλλά υπάρχουν και οι κακές σπηλιές. Αναφορικά με τις πρώτες, μιλούμε για εκείνο το ξεχωριστό προσωπικό καταφύγιο που όλοι έχουμε ανάγκη, ένα σπήλαιο ιδιωτικό, σπήλαιο πριβέ όπου κάποιοι ξεκουράζονται, ονειρεύονται, απομονώνονται, κρύβονται από τα αδιάκριτα βλέμματα ή κάποτε ακόμη κι απ’ τις κακοτοπιές της οικογένειάς τους, τότε που ο κόσμος μοιάζει να καταρρέει. Αυτό συμβαίνει, όταν για παράδειγμα ένα διαζύγιο των γονιών μετατρέπει τα παιδιά σε φορητούς υπολογιστές που μεταφέρονται από το ένα σπίτι στο άλλο θυμίζοντας έπιπλα που τα αλλάζεις θέση όταν δεν σε βολεύουν. Μια ιδιότυπη τελετή παράδοσης-παραλαβής, που σε αναγκάζει να περιορίζεσαι στο καταφύγιό σου για ανασύνταξη δυνάμεων, σκέψεων και περισυλλογή. Υπάρχουν όμως και τα κακά σπήλαια. Εκείνα που σε καταπίνουν και σε απορροφούν σε έναν εικονικό κόσμο ψεύτικων φίλων, άγνωστων θαυμαστών και πολλαπλών likes. Αναφέρομαι στο σπήλαιο του κινητού ή γενικότερα του διαδικτύου, που μας εμποδίζει να συνομιλήσουμε πραγματικά οδηγώντας μας σε μια πρωτοφανή σίγαση της γλώσσας και σε μια απομάκρυνση από το πρόσωπο και την ψυχή του άλλου. Όταν για λόγους αδιευκρίνιστους, λοιπόν, διακόπτεται σε μια περιοχή το ρεύμα τελείως αιφνιδιαστικά, το αναποδογύρισμα που επέρχεται στις καθημερινές συνήθειες μας συστήνει μια σειρά πρωτόγνωρων πραγμάτων.
Η αλληλεγγύη δηλαδή, από λέξη που ίσως κάποιοι να τη συναντούσαν μόνο σε εκθέσεις ιδεών ή στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, αρχίζει να γίνεται πλέον μια νέα πραγματικότητα. Στον Μικρό μονομάχο βλέπουμε τον νεαρό ήρωα της ιστορίας να κινητοποιείται και, βγαίνοντας από τη σπηλιά του αυτιστικού εγώ, με φυσικότητα να σπεύδει αρωγός στις ανάγκες των άλλων ανθρώπων.
Ως εκ τούτου, όταν η νέα πραγματικότητα του γενικευμένου σκοταδιού ακινητοποιεί σταδιακά όλες τις υπηρεσίες και τα πάντα δυσλειτουργούν, υπολειτουργούν και τέλος νεκρώνονται, παρατηρούμε να συμβαίνει το εξής αντιφατικό και απροσδόκητο.
Αντί το σκοτάδι να φέρει σκοτάδι, ένα νέο φως ανατέλλει, με αποτέλεσμα τα μάτια να σηκώνουν το βλέμμα τους, να κοιτάζουν τον κόσμο αλλιώς και επιτέλους να βλέπουν. Και τότε, τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπουν; Αν μιλάμε για τον Αργύρη, τον ήρωα του βιβλίου, τότε αυτό που βλέπει είναι τον πλησίον, τους γονείς, τους φίλους του και φυσικά και τον ίδιο τον εαυτό του. Έτσι, λοιπόν, σβήνοντας το φως του ηλεκτρισμού αναβοσβήνουν και φέγγουν οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Παρατηρεί ο Αργύρης για πρώτη φορά το μονίμως χαμογελαστό πρόσωπο της γειτόνισσας κυρίας Ροζαλίας που, αν και έχει να φροντίσει τον άρρωστο άντρα της και λείπουν τα φάρμακα και οι ενέσεις, ανοίγει ανελλιπώς τα παράθυρα να μπει η ευλογία του Θεού στα δωμάτια κι όταν τη ρωτά πώς χωράνε σε ένα τόσο μικρό σπίτι δυο άνθρωποι εκείνη το συγκρίνει με τη φάτνη που χώρεσε τον Χριστό και του εξηγεί πως, αν δεν τα συγκρίνει όλα με τον Θεό, τότε ή θα περηφανευτεί ή θα ζηλέψει.
Στη συνέχεια, παρατηρεί μια ισχνή ηλιαχτίδα να διαπερνά τα σύννεφα και να φωτίζει το μισό πρόσωπο της μητέρας του, μια ηλιαχτίδα που τον κάνει να αναλογιστεί πως τόσον καιρό δεν νοιάστηκε για τις ανάγκες τις δικές της αλλά ούτε και του πατέρα του. Και μια και δεν έχει κινητό να βυθιστεί στο φωτεινό σκοτάδι του, κατευθύνεται ανόρεχτα στο δωμάτιό του και διαβάζει μια σελίδα βιβλίου που στην αρχή απέρριψε. Σιγά μη διαβάσει ανθολογία ελληνικής ποίησης, σκέφτηκε, όταν το πήρε στα χέρια του. Όμως την ώρα που το πετούσε απογοητευμένος στο πάτωμα, το βιβλίο άνοιξε στη σελίδα με το ποίημα της Ζωής Καρέλλη:
Τόσο είναι το πάθος μου της ζωής/ που θα μπορούσα να πεθάνω./ Τόσο ζω που καταλαβαίνω/ πόσο πεθαίνω./ Τόση είναι η ζωή μου/ που με πεθαίνει./ Τόσο μπορώ να ζήσω/ που μπορώ ν’ αδιαφορήσω αν ζω./ Τόσο ζητώ να ζήσω/ που δεν αντέχω να ζω.
Και τότε, ως διά μαγείας αποφασίζει να κερδίσει τον χαμένο χρόνο και να ζήσει πραγματικά, να βγει από την εξορία του κινητού και του δωματίου του και να σταματήσει να παριστάνει πως ζει. Συναντά τους συμμαθητές του με τους οποίους, αφού δεν μπορούν να προσκολληθούν στις αναρτήσεις των φίλων και να παίξουν παιχνίδια στο κινητό, ξανασκέφτονται την μπάλα. Έχει προηγηθεί βέβαια η ακόλουθη στιχομυθία, που περιγράφει τον πανικό και το αδιέξοδο όπου τους είχε οδηγήσει η απουσία ρεύματος:
«Εγώ θα βγω στους δρόμους και θα ζητιανέψω, δώστε μου λίγο ίντερνετ, θα λέω, ελάτε καλέ κύριε, αν έχετε μπαταρία στο κινητό σας, ελεήστε με κι εμένα τον φτωχό», είπε ο Κωστής που δεν έχανε το χιούμορ του. 
«Εγώ θα πάω πρόσφυγας σε χώρα με ίντερνετ», είπε ο Μανόλης. 
«Εγώ δε θα κάνω τίποτα, γιατί θα με προλάβει το εγκεφαλικό που θα πάθω και δε θα υπάρχει τρόπος να σας ειδοποιήσουν», είπε ο Δημήτρης […]»
Ο Αργύρης μας, όμως, που ένιωσε ξαφνικά «ότι ο κόσμος του ίντερνετ είναι ένα λιλιπούτειο κάστρο που κάποιος κατάφερε να μας φυλακίσει μέσα του», αλλάζει πορεία και στρέφεται στο όνειρο, στην παρατήρηση και στον συνάνθρωπο. Αντιλαμβάνεται πως η χαρά να βοηθάς τον άλλον μικραίνει τις αποστάσεις, πως η αγάπη στους ανθρώπους, αφού δεν είναι ρεύμα να σβήνει, αφού δεν είναι ρεύμα που διακόπτεται, κανονικά πρέπει να μένει άσβηστη.
Αντί το σκοτάδι να φέρει σκοτάδι, ένα νέο φως ανατέλλει, με αποτέλεσμα τα μάτια να σηκώνουν το βλέμμα τους, να κοιτάζουν τον κόσμο αλλιώς και επιτέλους να βλέπουν.
Όταν όμως συμβεί ανθρώπους που παλιά αγαπιόντουσαν να τους τυλίγει το σκοτάδι και να αποφασίζουν να χωρίσουν, τότε η μόνη πολεμική εναντίον του για όσους το υφίστανται είναι να παλέψουν όπως τολμούσαν παλιά οι μονομάχοι, προκειμένου ν’ απελευθερωθούν απ’ τη σκλαβιά των Ρωμαίων κατακτητών.
Όσο διάβαζα τον Μικρό μονομάχο, δεν έφευγε από το μυαλό μου η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα. Ο μύθος διηγείται πως σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο. Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πίσω τους ωστόσο είναι αναμμένη μια φωτιά. Έτσι, οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντί τους τοίχο. Κι επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι τα ίδια τα πράγματα. Εάν όμως κάποιος από τους αλυσοδεμένους του σπηλαίου κατορθώσει να ελευθερωθεί, να βγει από τη σπηλιά και να ανέβει πάνω στη γη και, πλέον, δει τα πράγματα κάτω από το φως του ήλιου, θα καταλάβει την πλάνη στην οποία ζούσε. Θα αντιληφθεί τότε ότι οι σύντροφοί του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις τους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την καταβύθιση στο σπήλαιο του διαδικτύου, το οποίο ο Αργύρης αντιλήφθηκε και αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του. Σήκωσε τα μάτια του από την οθόνη και είδε ότι για πέντε χρόνια τού έλειπε ο πατέρας του. Όταν στα εννιά του λόγω του διαζυγίου των γονιών του καλείται να γίνει ο άνδρας της οικογένειας, η μητέρα του του αγοράζει ένα πανάκριβο κινητό. Από εκεί άρχισαν όλα. Μας εξομολογείται:
«Η τεχνολογία λειτούργησε μια χαρά σαν ναρκωτικό. Βούτηξα στις οθόνες όπως ένα ψάρι που, βγάζοντάς το κάποιος απ’ τη θάλασσα, για να μην του ξεψυχήσει, γεμίζει μια γυάλα με νερό και το βουτάει μέσα. […] Διάβαζα όσο για να περνώ τις τάξεις. Όλες τις άλλες ώρες ήμουν στο ίντερνετ.»
Στη γραφή της Νευροκοπλή που αγαπώ και θαυμάζω βρίσκει κανείς χίλια νήματα που, από όποιο κι αν πιαστεί, βγαίνει με ασφάλεια στην περιοχή του ηθικού και του ελεύθερου, του ανθρώπινου και του πραγματικού, στην αλήθεια που μας διαφεύγει και η οποία ωστόσο βρίσκεται πάντα στο δίπολο Θεός και άνθρωπος. Μας συνδέει με τους ανθρώπους που έφυγαν και με τους άλλους που, αν και είναι ακόμα εδώ και ως εκ τούτου ορατοί, κάποτε γίνονται πιο αόρατοι κι από τους πεθαμένους.
Σε ένα ταξίδι που επιχειρεί με τα πόδια λόγω έλλειψης μεταφορικών μέσων προς το χωριό του πατέρα του, για να τον συναντήσει, ουσιαστικά απολαμβάνουμε την αντίστροφη μέτρηση, κάτι σαν βηματισμούς προς τα πίσω για να ξανάβρει τις ρίζες του αλλά και την αλήθεια, την αγάπη και τη θαλπωρή. Μόνο που η ζωή τον ανταμείβει και συναντά εκτός απ’ όλα αυτά και τον αληθινό έρωτα. Έναν έρωτα με σάρκα και οστά, με βλέμμα και χαμόγελο, νιφάδες χιονιού που κολλούν στο στόμα του κοριτσιού με πρόσωπο αληθινό και όχι εικονικό από εκείνο των πειραγμένων φωτογραφιών του instagram.
Και τότε όλα μαγικά αναλαμβάνουν να αποκαταστήσουν τα λάθη του παρελθόντος και να δοθεί η πολυπόθητη δεύτερη ευκαιρία που όλοι αναζητούμε. Υπάρχει ελπίδα, λοιπόν. 
Ένας σκούφος του πατέρα του στο κεφάλι του Αργύρη, το σφίξιμο του χεριού σε άγνωστο ασθενή μέσα σε ασθενοφόρο, ένα κορίτσι στο καφενείο που κερνάει κονιάκ και το λένε Μαρία αλλά μπορεί και Αριάδνη, αφού είναι το μόνο που βαστά στα χέρια του τον μίτο για να τον βγάλει από τον λαβύρινθο, μια ευτυχής, απρόσμενη συνάντηση στο κοιμητήριο, γιατί τα βλέμματα των νεκρών είναι τα πλέον εχέμυθα, ένας κοσμοκαλόγερος που ξεστομίζει μια άλλη εκδοχή για τα παιδιά των διαζευγμένων γονιών, καθώς τα ονομάζει τυχερά, αφού τα αναλαμβάνει προσωπικά ο Θεός, και μια σημαντική πληροφορία από αυτόν πως η μελαγχολία και η κατάθλιψη δεν είναι παρά αξόδευτη αγάπη.
nevr
Το ρεύμα αργά ή γρήγορα επιστρέφει και η αυλαία των περιπετειών μοιάζει να κλείνει, μόνο που τώρα πια τίποτα δεν είναι ίδιο. Όλα φωτίστηκαν πλέον από τη σωστή γωνία και αναδείχτηκε το αληθινό φως των πάντων, αυτό που παραμένει άσβεστο όσα blackout κι αν συμβούν, όσες βλάβες κι αν προκύψουν.
Κι αυτό δεν είναι άλλο από το φως της αγάπης.





https://diastixo.gr/kritikes/efivika/12235-mikros-monomaxos?utm_source=MailingList&utm_medium=email&utm_content=animus10%40gmail.com&utm_campaign=Newsletter_29_4_2019_15_51






Sunday, May 26, 2019

Κυριακὴ τῆς Σαμαρεὶτιδος

Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη της σαμαρειτιδος

(Ιωάν. 4,5-42)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω ἔρχεται Ἰησοῦς
5. εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· 
6. ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη.
7. ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· δός μοι πιεῖν. 
8. οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι.
9. λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις.
10. ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν.
11. λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; 
12. μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; 
13. ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· 
14. ὃς δ’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. 
15. λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν. 
16. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε. 
17. ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· οὐκ ἔχω ἄνδρα. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· καλῶς εἶπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω· 
18. πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας. 19. λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ.
20. οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. 
21. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. 
22. ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν.
23. ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. 
24. πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. 
25. λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα.
26. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι. 
27. καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἢ τί λαλεῖς μετ’ αὐτῆς; 
28. Ἀφῆκεν οὖν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις·
29. δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; 
30. ἐξῆλθον οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτόν. 
31. Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ῥαββί, φάγε. 
32. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. 
33. ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· μή τις ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; 
34. λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. 
35. οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη. 
36. καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων. 
37. ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν ὁ ἀληθινός, ὅτι ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος ὁ θερίζων. 
38. ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε. 
39. Ἐκ δὲ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. 
40. ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ’ αὐτοῖς· καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας.
41. καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, 
42. τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός.


https://aerapatera.wordpress.com/2019/05/26/κυριακὴ-τῆς-σαμαρεὶτιδος-5/




Saturday, May 25, 2019

Χάι κου του κήπου


1. Σκλάβος του κήπου
Στον αφέντη ουρανό
Υποτάσσομαι
*
2. Κοίτα διαβάτη
Ο παράδειστος είναι
Μες στην αυλή σου
*
3. Αξίζει να ζω
Αν ανθίζω μια φορά
Όλο το χρόνο
*
4. Και να πεθαίνω
Χίλιες φορές αξίζει
Για μια Άνοιξη
*
5. Μη με προσπερνάς
Είπε το αγιόκλημα
Δρόμος σου ειμαι

Friday, May 24, 2019

Ο Μικρός Μονομάχος στη Δημ. Βιβλιοθήκη Χαριλάου με το 4ο Δημ. Σχ. Πυλαίας - 20/05/19



 Δευτέρα 20 του Μάη στην αγαπημένη ιδιάιτερα πλέον βιβλιοθήκη της Χαριλάου με τον Μικρό Μονομάο και τους μαθητές του 4ου Δημ. Σχ. Πυλαίας. Τι να πω; Αυτά ήταν παιδιά ζάχαρη!Τόσο ευγενικά, τόσο γλυκά, τόσο προσηλωμένα σαν να βρίσκονταν σε εκκλησία. Δεν είναι σύνηθες σε αυτόν τον βαθμό και μάλιστα όταν η συντριππτική πλειοψηφία είναι αγόρια. Θέλω να συγχαρώ και τους γονείς τους και την υπέροχη δασκάλα τους απ‘ την καρδιά μου και βέβαια την βιβλιοθήκη! 
Το μόνο πρόβλημα που έχω πλέον με αυτό το βιβλίο είναι πως όλα τα παιδιά μου ζητούν το επόμενο, κάτι σαν δεύτερο μέρος του, που θα είναι η απάντηση του κοριστιού στον ήρωα μας, τον Μικρό Μονομάχο... αυτά είναι τα δύσκολα....











Ο Μικρός μονομάχος στο 25ο Δημ. Σχ. Ευόσμου (ένα σχολείο φάντασμα) - 21/05/19


Τρίτη 21 του Μάη έχω στο πρόγραμμα να επισκεφτώ το 25ο Δημ. Σχ. Ευόσμου. Από βραδύς αναζητώ τη διεύθυνση του σχολείου και βρίσκω την εξής: Άνωθεν περιφερεακού. Μα τι διεύθυνση είναι αυτή, σκέφτομαι, κάτι δεν κάνω καλά. Όσο κι αν ψάχνω όμως, δεν βρίσκω τίποτα διαφορετικό. Το πρωί μπαίνω στο ταξί και λέω στον ταξιτζή το και το. Τι διεύθυνση είναι αυτή, μου λέει. Έλα μου ντε. Και αρχίζει η αναζήτησή...
Όταν κάποτε εντοπίζουμε το σχολείο, βρίσκομαι έκπληκτη μπροστά σε μαι παράταξη λυώμενων κουτιών δίπλα σε ένα μικρό κτίριο που ήταν το μόνο χτιστό κτίριο. Με υποδέχεται η ευγενέστατη και χαμογελαστή διευθύντρια στην είσοδο της αυλής. Σημειωτέον πως έχει τα ωραιότερα μάτια που έχω δει ποτέ, καθαρό ατόφιο ακηλίδωτο μελί!
- Μα πείτε μου, σας παρακαλώ, ποια είναι η διεύθυνση του σχολείου; Τη ρωτώ.
- Δεν υπάρχει διεύθυνση, μου απαντά.
- Και πώς σας βρίσκει ο ταχυδρόμος; Τα γράμματα, τα έγγραφα, πού έρχονται;
- Δεν υπάρχει ταχυδρόμος, δεν υπάρχει γραμματοκιβώτιο, δεν έρχονται ποτέ έγγραφα. Αν δεν είχαμε υπολογιστή δεν θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με κανένα και με τίποτα.
- Και όλες αυτές οι οικοδομές που υπάρχουν γύρω από το σχολείο και σε όλη την περιοχή;
- Πουθενά δεν υπάρχει οδός και αριθμός. Κάποιοι κάτοικοι έχουν κάποιες θυρίδες κάπου στα χωράφια.
- Τι δύναμη έχει το σχολείο σας;
- Έχουμε 380 παιδιά. Είμαστε 17θέσιο. Είμαι 12 χρόνια εδώ, από τότε που ήρθα ρωτώ τι γίνεται με το κτίριο που μας έχουν υποσχεθεί, γίνεται μελέτη και γίνεται μελέτη ακούω χρόνια. Το 2017 μας ανακοίνωσαν πως τελείωσε η μελέτη και τα λεφτά μπήκαν στον λογαριασμό. Από τόσε μέχρι σήμερα ούτε τούβλο δεν είδαμε...
Σοκάρομαι, θυμώνω, αηδιάζω με τις πολιτικές.των δημοτικοών  συμβούλων και των δημάρχων που βρίσκονται πού; Σε μια περιοχή της Θεσσαλονίκης, τον Εύοσμο, απλώς από την πάνω μεριά του περιφερειακού, όχι από την κάτω. Αλλά πρέπει να συγκρατηθώ, να αυτοκυριαρχθώ, τα παιδιά περιμένουν την παρουσίαση του Μικρού Μονομάχου στοιβαγμένα σε ένα κουτί που πυρώνει το καλοκαίρι και παγώνει το χειμώνα...
Εννοείται πως δεν υπάρχει αίθουσα πολλαπλών χρήσεων ή γυμναστήριο. Αστεία πράγματα. Να μιλήσουμε για μικρόφωνο είναι περιττό, ποιος ο λόγος;
Δε θα μιλήσω για την παρουσίαση, για τα παιδιά  τους καλούς τους δασκάλους. Αγωνίζονται όλοι ηρωϊκά και εύγε τους! Απλώς ντρέπομαι αφάνταστα ως πολίτης αυτής της χώρας και αυτής της πόλης που αποδέχονται να υπάρχουν συνοικισμοί και σχολεία φαντάσματα...






Wednesday, May 22, 2019

Ο Λαμπερός πολεμιστής και ο Μικρός μονομάχος στο 4ο Δημ. Σχ. Συκεών - 22/05/19



Φτάνοντας πλέον στο τέλος των παρουσιάσεων, ας αρχίσω να τις παίρνω χρονικά αντίστροφα, μιας και ήταν τόσο πυκνές που δεν έβρισκα τον χρόνο να γράψω δυο λόγια για την κάθε μια και να ανεβάσω μερικές φωτογραφίες. 
Στο 40 Δημ. Σχ. Συκεών σήμερα, πρώτη ομάδα με παιδιά από την πρώτη μέχρι και την τετάρτη τάξη και «Λαμπερός πλεμισστής» και δεύτερη ομάδα οι μεγάλες τάξεις με τον «Μικρό Μονομάχο» που καίει καρδιές...  
Ωραία παιδιά, αν και τα περισσότερα δεν είχαν μελετήσει τα αντίστοιχα βιβλία, -πράγμα που όπως και να έχει βοηθάει τη συζήτηση- αλλά άκουσαν πολύ συγκεντρωμένα και την αφήγηση του παραμυθιού και την περίληψη του εφηβικού μυθιστορήματος και συζητήσαμε ωραία στη συνέχεια τις απορίες και τις εντυπώσεις τους. 
Αυτό που καταγράφω σε όλες τις απρουσιάσεις είναι το ερώτημα που πάντα τίθεται από τα παιδιά: σε πόσο χρόνο γράφεται ένα βιβλίο. Πίσω από αυτό κρύβεται η πραγματική τους ερώτηση που είναι: πόσο γρήγορα γράφεται ένα βιβλίο. Είναι σαφές ότι στην εποχή της ιλιγγιώδους ταχύτητας, τα παιδιά δεν έχουν καμιά πρόθεση και διάθεση να δαπανήσουν πολύ χρόνο για κάτι. Αυτό είναι μάλλον ένα ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει. Προσωπικά δεν ξεχνώ ποτέ, για να μην πω πως την έχω ως οδηγό, την περίφημη αράβικη παροιμία: ο Διάβολος βιάζεται, ο Θεός ποτέ!
Θα κλείσω ευχαριστώντας το σχολείο και για την φιλοξενία του και για την πρόσκληση που μου έκανε, τους ευγενέστατους εκπαιδευτικούς και την Διευθύντρια για τα θαυμάσια χειροποίητα δώρα τους. Να είναι όλοι καλά, δάσκαλοι και παιδιά και να ξεκουραστούν το καλοκαίρι που πλησιάζει!




Saturday, May 18, 2019

Συνέντευξη στην Δελίνα Βασιλειάδη - στο Φιλμ νουάρ


ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για σας.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ: Όσο μεγαλώνουμε αυτό το φαινομενικά απλό ζητούμενο είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορεί να απαντηθεί. Βλέπετε, όσο περνούν τα χρόνια το Εγώ γίνεται Εμείς και για να μιλήσεις για το πρώτο σημαίνει να μιλήσεις για έναν κόσμο ολόκληρο χωρίς τον οποίο δεν υπάρχεις και δεν είσαι τίποτα. Έτσι, με κάθε ειλικρίνεια, σήμερα νομίζω πως το να μιλήσω για μένα είναι ανέφικτο. Μια ζωή ενός ανθρώπου που μετράει μισό αιώνα αποτελεί ένα άθροισμα γεννήσεων και θανάτων, παρουσιών και απουσιών, απτών και αόρατων υπάρξεων. Είναι κάτι σαν ηλιακό σύστημα με αναρίθμητους δορυφόρους που περιστρέφονται γύρω από έναν ήλιο μυστικών και μυστηρίων που το λέμε ζωή. Μπορείς να πεις πολλά για τους δορυφόρους που είναι οι άνθρωποι και οι αναρίθμητες στιγμές της ζωής σου, για τον ήλιο όμως που είναι η καθεαυτό ζωή της καρδιάς σου δεν μπορείς, αλλά και δεν επιτρέπεται να μιλήσεις. Όταν έχεις την τύχη αυτή η ζωή να αιμοδοτεί το έργο σου, είναι προτιμότερο να μιλάει το έργο σου για σένα, παρά εσύ. Είναι και πιο ειλικρινές και πιο σαφές και πιο αληθινό. Εξάλλου, τι να πεις; Αν και όλες οι ζωές των ανθρώπων έχουν ενδιαφέρον να τις μαθαίνει κανείς -έστω και από περιέργεια- αυτές που πράγματι μας ωφελούν και μας διδάσκουν είναι αυτές που αξίζει να μιμηθούμε. Η δική μου δεν είναι τέτοια. Άρα η ερώτησή σας για τη ζωή μου μένει εκ των πραγμάτων κατά έναν τρόπο αναπάντητη και κατά έναν άλλο τρόπο έχει όλες τις απαντήσεις που μπορείτε να ανακαλύψετε εσείς και οι αναγνώστες στα βιβλία μου…

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της τέχνης και συγκεκριμένα της συγγραφής;
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ: Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το αποφάσισα. Αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα μιας ηθελημένης και εγνωσμένης απόφασης. Μάλλον μια μέρα η τέχνη με άρπαξε και από εκείνη τη μέρα ξεκίνησα να γράφω. Γνωρίζω καλά πως μπορεί αύριο να ξημερώσει μια άλλη μέρα που θα σταματήσω να γράφω. Η έμπνευση είναι μια ουράνια δωρεά, δεν μπορούμε να γίνουμε ιδιοκτήτες της.
Το ερώτημά σας, ωστόσο, μου θύμισε τώρα κάτι που είχα λησμονήσει. Ήταν μια φράση που με σημάδεψε από το σχολικό εγχειρίδιο της Κοινωνιολογίας της Δευτέρας Λυκείου που διευκρίνιζε πως στους καλλιτέχνες επιτρέπονται και δικαιολογούνται πράγματα που δεν επιτρέπονται και δεν δικαιολογούνται στους άλλους ανθρώπους. Όταν το διάβασα αυτό μια φωνή μέσα μου φώναξε σαν να επαναστατούσε: θέλω να γίνω καλλιτέχνης! Σήμερα συνειδητοποιώ πως ο ενθουσιασμός μου εκείνος δεν είχε να κάνει με τίποτα απαγορευμένο που μου επιβαλλόταν μέχρι τότε από την οικογένεια ή το σχολείο που καθόριζαν τη ζωή μου, αλλά ένα ασυγκράτητο πνεύμα ελευθερίας που φώλιαζε μέσα μου σαν πουλί σε κλουβί, ένας βαθύς ποιητικός έρωτας που δεν είχε βρει ακόμα τρόπο να εκφραστεί. Χρειαζόμουν μόνο μια αφορμή κι ας μην το ήξερα. Όταν η αφορμή αυτή δόθηκε βλέποντας μια θεατρική πρόβα που με συγκλόνισε, άρχισα να γράφω. Η μικρή φλόγα που σιγόκαιγε ερήμην μου στα σπλάχνα μου, έγινε τότε πυρκαγιά και από τότε δεν σταμάτησα…
 ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Για ποιον λόγο επιλέξατε το παιδικό βιβλίο;
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ: Επέλεξα το παραμύθι, όχι το παιδικό βιβλίο. Πιστεύω στο παραμύθι, δηλαδή στην ποίηση που γίνεται εικόνα, στη μικρή φόρμα που συμπυκνώνει κόσμους ολόκληρους μέσα σε λίγες λέξεις. Πιστεύω στην παραμυθία μέσα σε έναν κόσμο που όλα ζητούν να μας απελπίσουν, όπως πιστεύω ακράδαντα και στο καλό τέλος αφού την επίγεια ζωή μας τη διαδέχεται η επουράνια που είναι ασύγκριτα ομορφότερη. Πιστεύω στο Φως και βέβαια στα παιδιά. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. Αν εξαφανίζονταν μια μέρα, νομίζω θα πέθαινα ακαριαία…
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Το βιβλίο σας «Ο μικρός μονομάχος» μόλις διακρίθηκε και κατέκτησε ένα σημαντικό βραβείο. Τι σημαίνει αυτό για σας;
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ: Σημαίνει πως κάθε φορά που μπαίνω σε ένα νέο είδος γραφής, φαίνεται πως με ακολουθεί «η τύχη του αρχάριου»… (για να γελάσουμε και λίγο). Δεν είναι όμως ψέμα αυτό, είναι μια ίσως αστεία παρατήρηση που έκανα μόλις πήρα αυτό το βραβείο. Τα δύο πρώτα μου ελληνικά βραβεία έρχονται στο πρώτο μου παραμύθι, το «Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται», το πρώτο μου διεθνές βραβείο το παίρνει το πρώτο μου διήγημα «Τα μάρμαρα του Παρθενώνα» στην Αριζόνα, το δεύτερο διεθνές στην Σεούλ από την πρώτη μου σειρά «Οι ιστορίες του Καλλίστρατου» και τώρα στο πρώτο μου εφηβικό. Αυτό βέβαια μπορεί να σημαίνει και πως κάθε φορά που ξεκινάω κάτι καινούργιο είμαι καλύτερη επειδή είμαι πιο και πιο ελεύθερη…
Κάθε βραβείο μου χαρίζει τη χαρά της διάκρισης, την έκπληξη που κάποιοι άνθρωποι συμφωνούν πάνω στο ίδιο πράγμα, και την ευθύνη για τη συνέχεια. Κοιτάξτε, δεν κάνω ποτέ τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που μπορώ. Μάλλον συνήθως κάνω και κάτι παραπάνω. Θα μπορούσαν να έχουν πάρει βραβεία όλα μου τα βιβλία ή να μην έχουν πάρει και κανένα. Το γιατί κάποια πήραν, το ξέρει μόνο ο Θεός. Εγώ νομίζω πως μου τα στέλνει τη στιγμή που λιποψυχώ, που με κυριεύουν οι ανασφάλειες και έχω ανάγκη ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη για να συνεχίσω. Οι κριτές των βραβείων, βεβαίως, θα έδιναν άλλες ερμηνείες και άλλα επιχειρήματα. Εγώ, όμως, αυτό νιώθω και πιστεύω και εξακολουθώ να χαίρομαι τη συγγραφή όπως πάντα, να δουλεύω όσο αντέχω και όσο μου χαρίζει ο Θεός το μέγα δώρο της έμπνευσης. Με βραβεία και χωρίς βραβεία, αυτό δεν αλλάζει και για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Εκ των υστέρων να μην ντρέπεσαι για τίποτα από όσα έκανες, να χαίρεσαι βλέποντας πως δεν έκανες πουθενά εκπτώσεις και συμβιβασμούς στην ποιότητα που αποζητάς, να μην πουλήθηκες ποτέ προκειμένου να «πουλήσεις».
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μελλοντικά σχέδια.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ: Δεν κάνω ποτέ. Όλοι γνωρίζουμε την παροιμία πως όταν κάνουμε εμείς σχέδια ο Θεός γελάει. Ζω την κάθε μέρα. Της παραδίνομαι, την ακολουθώ κατά πόδας όπου με πάει και έτσι ζω. Εδώ και τρία χρόνια εργάζομαι πάνω στην Οδύσσεια και στην Ιλιάδα του Ομήρου. Κι αυτό ήταν κάτι που ούτε το φαντάστηκα ποτέ ούτε και το αποφάσισα συνειδητά. Με άρπαξε μια μέρα όπως σε αρπάζει ένας έρωτας και ξεκίνησα να δουλεύω, όπως αρχίζει να παίζει ένα παιχνίδι το παιδί. Είναι το πιο μεγάλο σε όγκο έργο που έχω αναλάβει. Ελπίζω πως το φθινόπωρο θα τελειώσω τις διορθώσεις της Οδύσσειας και θα προχωρήσουμε στην έκδοση. Πρόκειται για μια διασκευή σε στίχο δεκαπεντασύλλαβο με ομοιοκαταληξία και βέβαια εικονογραφημένο. Δεν μιλούμε για περίληψη, αλλά για το σύνολο του Ομηρικού έργου με μια μικρή συμπύκνωση και κάποια σχετική ελευθερία ως προς την ποιητική απόδοση.





Wednesday, May 15, 2019

Ο λαμπερός πολεμσιτής στην 16η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης



Μαγικές στιγμές από την παρουσίαση του Λαμπερού Πολεμιστή στην 16η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Η τρίτη τάξη του Δημοτικού σχολείου Αγίας Παρασκευής παρουσίασε το παραμύθι σε διασκευή της δασκάλας της Μαρίας Παυλίδου  που μαζί με την Όλγα Καραγιάννη και τον Ιωάννη Κασομάκη κατάφεραν να οδηγήσουν τους μαθητές τους σε εάν μουσικοχορευτικό δρώμενο που απόλαυσαν οι μαθητές της Πέμπτης και Έκτης του 4ου Δημ. Σχ. Γιαννιτσών και οι μαθητές της Πέμπτης τάξης του !0ου Δημ. Σχ. Καλαμαριάς. Σας ευχαριστώ όλους μέσα από τα βά΄θη της καρδιάς μου!




Tuesday, May 14, 2019

Ο μικρός μονομάχος στην 16η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης με το Πειραματικό Λύκειο Πανεπιστημίου Μακεδονίας


Πρώτα μια επίσκεψη στην τάξη των Μικρών Μονομάχων της πρώτης τάξης του Πειραματικού Λυκείου του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για να γνωριστούμε, να κουβεντιάσουμε, να αναρωτηθούμε και να παραδοθούμε στο τέλος στη ζεστασιά της νεογέννητης αγάπης που δε θέλει και πολύ να τυλίξει τους ανθρώπους. 
Και μετά, συνεπικουρία της φιλολόγου Ελένης Χειμαριού και του μαθηματικού - μουσικού Νίκου Τερψιάδη στην 16η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου μια μοναδική παρουσίαση του Μικρού Μονομάχου δραματοποιημένη σε κινηματογραφικά - θεατρικά στιγμιότυπα από την Δανάη, μας έφεραν δάκρυα συγκίνησης, μαζί με το βίντεο που έφτιαξαν τα ίδια τα παιδιά όπως και μουσικές που έπαιξαν αριστοτεχνικά δίνοντας κυριολεκτικά ένα τέλειο ρεσιτάλ, συν τους χειροποίητους σελιδοδείκτες που μοίρασαν στον κόσμο με αποσπάσματα από το βιβλίο!
Μερκά πράγματα δεν τα περιγράφεις, τα ζεις... και αν τα ζήσεις μένουν ανεξίτηλα χνάρια στην καρδιά γράφοντας με χρυσά γράμματα: υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ!
Σας ευχαριστώ ολοψυχα Ελένη, Νίκο και λατρεμένοι μου Μικροί Μονομάχοι!










Sunday, May 12, 2019

Κυριακὴ τῶν Μυροφὸρων

Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη των μυροφορων

(Μάρκ. 15,43-16,8)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, 
43. ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. 
44. ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε·
45. καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ. 
46. καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου.
47. ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία Ἰωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται.
1. Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν.
2. καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. 
3. καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; 
4. καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. 
5. καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. 
6. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· μὴ ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν.
7. ἀλλ’ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν.
8. καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.





Tuesday, May 7, 2019

Χαμ Αν της Νότιας Κορέας - Λαϊκή αγορά - Δημόσιος χώρος - Μουσική


Όσο πιο μακρινός ο προορισμός ενός ταξιδιού τόσο πιο ασαφείς, αλλά και απαιτητικές οι προσδοκίες που επιμελώς φρόντισαν να θρέψουν πολιτισμικές εστίες και εισησιογραφικά πρακτορεία. Τι γνωρίζουμε για την Νότια Κορέα; Σχεδόν τίποτα. Ούτε καν ότι η περίφημη κερασιά που έγινε γνωστή από Ιάπωνες ποιητές και ζωγράφους, αλλά και από τις ταινίες του Κουροσάβα, έφτασε στην Ιαπωνία από την Κορέα...
Οι πολίτες αυτού του τόπου συνιστούν έναν ιστορικά ταλαιπωρημένο και πολύ βασανισμένο λαό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μέχρι να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους και να φτάσουν να έχουν δημοκρατικό πολίτευμα πέρασαν από πάνω τους πολλοί και βάναυσοι κατακτητές, με χειρότερους από όλους τους Ιάπωνες, λόγος για τον οποίο μέχρι σήμερα οι δυο λαοί διατηρούν τις χειρότερες σχέσεις. Είναι μάλλον γνωστό ότι έπαιρναν τα μικρά κορίτσια της Κορέας για να τα κάνουν πόρνες στη χώρα τους...
Βεβαίως και γνωρίζουμε όλοι την περίφημη αυτοκινητοβιομηχανία της Huday χωρίς όμως ίσως να ξέρουμε πως κατασκευάζει μέχρι και καράβια, όπως βέβαια και τη Samsung. Και έχοντας σου νου μας τους Κορεάτες που εξάγουν τα πλέον εξελιγμένα μοντέλα της τεχνολογίας, περιμένουμε να συναντήσουμε κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που στην πτραγματικότητα συναντάμε, πράγμα που για μια ακομη φορά επαληθεύει το γεγονός ότι ο πλούτος μιας χώρας δεν συνιστά απαραίτητα και πλούτο των κατοίκων της. Τι συναντάμε;

Πέμπτη μέρα στην Νότια Κορέα και από την Γκορεόγκ στην Χαν Αν, μετά στη Μασάν, στην Σουν Τσαν και τα περίχωρά της. Τριγυρνώντας στους δρόμους των μικρών χωρίων και κωμοπόλεων αναρωτιέμαι διαρκώς και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Ο δημόσιος χώρος είναι τόσο παρατημένος που δεν θα ήταν καθόλου χειρότερος αν για δέκα χρόνια δεν πατούσε εδώ ανθρώπου πόδι. Τα ελάχιστα κτίρια που στέκουν μεγαλεπίβολα και χρίζουν ιδιαίτερης φροντίδας είναι αποκλειστικά τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα θέατρα. Από κει και πέρα, τα σπίτια και τα μαγαζιά δεν διαφέρουν από αυτά που έχω δει πριν από πολλά χρόνια στο Αμάν και στο Χαλέπι ή σε μεμονωμένες φτωχικές συνοικίες της Πόλης και του Καϊρου. Με τη διαφορά πως εδώ είναι όλα έτσι. Το μάτι σου δεν μπορεί να σταθεί σε ένα νοικοκυρεμένο, περιποιημένο και καθαρό οίκημα. Να δει πίσω από τα βρώμικα τζάμια μιας βιτρίνας που οι περισσότερες έχουν κολλημένες αφίσες που πρέπει να τοποθετήθηκαν πριν από αρκετά χρόνια. Είναι ολοφάνερο πως δεν τους ενδιαφέρει διόλου η εικόνα και όψη των καταστημάτων και των σπιτιών τους ούτε και η ευπρέπεια ή η καλαισθησία του δημόσιου χώρου. Στα περισσότερα καταστήματα πωλούνται ψευτοπργματα σαν αυτά που βλέπουμε στα κινέζικα μαγαζιά της πατρίδας μας. Νιώθω πως οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ πίσω, αλλά και πάρα πολύ μπροστά ταυτόχρονα. Πώς γίνεται αυτό, δεν μπορώ ακόμα να το εξηγήσω και να το κατανοήσω. Προφανώς μου λείπουν δεδομένα.
Πηγαίνοντας όμως στην λαϊκή αγορά της Γκορεόγκ καθώς και στην αντίσοιχη λαϊκή της πολύ μεγαλύτερης πόλης Σουν Τσαν, όπου οι διοργανωτές της μουσικής περιοδείας μάς οδήγησαν για να πάρουμε μια γεύση της καθημερινής ζωής και των απλών ανθρώπων, σφίχτηκε η ψυχή μας. Άπειρο πλήθος γηραιών ανθρώπων και κυρίως γυναικών που θα ήταν μανάδες ή γιαγιάδες μας, με παντούφλες ή ξυπόλυτες καθισμένες κατάχαμα ή πάνω σε κάποιο τούβλο πουλούν την λιγοστή πραμάτεια τους μέσα σε πλαστικά κόκκινα πιάτα. Αναρίθμητα βότανα, ψαροειδή, βολβοί, φύκια, όσπρια μέχρι λουκουμάδες που ψήνουν, φρούτα, σάλτσες σόγιας και ένα σωρό ζωντανά που μοιάζουν με σκορπιούς και κατσαρίδες προς μαγείρεμα... 
Όταν ρώτησα την φίλη Κορεάτισσα αν οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο φτωχοί όσο φαίνονται, μου απάντησε πως δεν είναι, απλώς έχουν μείνει στα χωριά μόνο οι γέροι που έρχονται στις λαϊκές να πουλήσουν τα μπαξεβανικά τους, ενώ οι νέοι έχουν μετακομίσει στις μεγαλοπόλεις. Δεν μπορω να πω ότι η απάντηση με έπεισε. Κι εμείς έχουμε λαϊκές, αλλά η εικόνα τους δεν είναι διόλου αξιοθρήνητη. Πόσο άνετος οικονομικά να είναι κάποιος ογδοντάχρονος που κάνει ένα ταξίδι από το μικρό χωριό του στην πόλη για να πουλήσει τρία πιάτα χόρτα; Δεν ξέρω.
Ο εξωτερικός δημόσιος χώρος είναι στα όρια της αθλιότητας. Ακόμα και τα καλά εστιατόρια στα οποία τρώμε, χρίζουν ολοφάνερα ανακαίνισης που δεν έγινε από τότε που χτίστηκαν. Αν μου έλεγε κάποιος πως όλοι αυτοί οι γέροι δούλεψαν μια ζωή στα εργοστάσια των μεγάλων βιομηχανιών παίρνοντας έναν στοιχειώδη μισθό και πλέον μια ψωραλέα σύνταξη, θα το πίστευα. Τόσο πολύ να μας εξαπατούν τα φαινόμενα; Δεν ξέρω.
Οπωσδήποτε όμως για έναν άνθρωπο που έρχεται εδώ από τη Δύση, ακόμα και από τη «μισοδυτική» χώρα μας, υπάρχουν κάποια πράγματα που θα τον δυσκολέψουν και βέβαια άλλα τόσα που θα τον γοητέψουν. Δεν υπάρχει καμία σχέση με την Χονγκ Κογκ όύτε και με τη Σιγκαπούρη που έχω επισκεφτεί, αυτό μπορώ να το διαβεβαιώσω, ούτε στον δημόσιο χώρο ούτε όμως και στο φαγητό. Η προσθήκη της περίφημης σόγιας μπινς (σόγιας από φασόλια) σε όλα όσα σερβίρουν καθορίζει τις γεύσεις. Η μυρωδιά και η γεύση της σόγιας αυτής είναι πολυ βαριά, εννίοτε και πολύ καυτερή. Αν σε αυτό προσθέσουμε την, ως γνωστόν, παντελή απουσία ελαιόλαδου αλλά και αλατιού, μπορείτε ίσως να υποψιαστείτε για τι πράγμα μιλώ. Και καλά το ελαιόλαδο κάποιες φορές το αντικαθιστούν με σουσαμέλαιο ή σογιέλαιο, αλλά όσον αφορά στο αλάτι, ένας λαός ολόκληρος το έκοψε όταν πριν λίγα χρόνια οι επιστήμονες ανακοίνωσαν πως βλάπτει. Υπήρχαν εστιατόρια που όταν τους ζητούσαμε λίγο αλάτι δεν είχαν ούτε για δείγμα, και όσα είχαν μας το έφερναν σε ένα μικρό κουπάκι λίγο μεγαλύτερο από μια δαχτυλήθρα.

Αν όμως αφήσουμε στην άκρη όλα αυτά τα πολιτισμικά γνωρίσματα ενός λαού, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το πρόσωπό του όσο μπορούμε και όσο μας το έχουν επιτρέψει οι άνθρωποι που συναντήσαμε που βέβαια είναι μουσικοί.

Και οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάτι σπάνιο... Μπορείς να το ονομάσεις, παιδική αθωότητα... Αξιοθαύμαστα φιλότιμοι και γενναιόδωροι, φιλόξενοι, συνενοήσιμοι, απλοί, φιλομαθείς προς κάθε τι καινούργιο και άγνωστο, έτοιμοι να οικειοποιηθούν το ξένο, ανοιχτοί. Παρόλο που η μουσική τους παράδοση είναι για μας τόσο παράδοξη όσο το φαγητό τους, οι ίδιοι όχι μόνο μαγεύτηκαν από τις μουσικές του Κυριάκου, αλλά τις σιγοτραγουδούσαν συνέχεια και τις έπαιζαν ακόμα κι όταν δεν βρίσκονταν στην κοινή συναυλία τους. Εδώ θα πρέπει επίσης να τονίσω πως η δική τους μουσική είναι φυσει αδύνατον να παιχτεί από τα δικά μας όργανα και να αποδοθεί ως μελωδία από το στόμα μας ως τραγούδι. Η μελωδία είναι κάτι που απουσιάζει σχεδόν σε απόλυτο βαθμό, όπως το αλάτι από το φαγητό τους.