Της εορτής το πανδοχείο - Καλή χρονιά!

Είναι μια παλιά συνήθεια ν' αλλάζεις το χρόνο μέσα στο πανδοχείο της Εκκλησιαστικής Κιβωτού. Ούτε στους δρόμους, ούτε στα μπαρ, ούτε στα σπίτια. Όλα αυτά είναι καλά και το καλύτερο απ' όλα είναι να βρίσκει κανείς αυτό που του ταιριάζει και του δίνει τη χαρά που επιθυμεί. Οι συγκρίσεις είναι ανόητη εφεύρεση, προκαλούν μόνο αντιδράσεις ή κόμπλεξ, κανένα όφελος δεν προσφέρουν. Τουλάχιστον οι συγκρίσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο. Γιατί ο καθένας μέσα του για τον εαυτό του, ας τις κάνει, εφόσον γνωρίζει τι τον χαροποιεί και τι όχι, ανεξάρτητα αν το επιδιώκει ή αφήνεται σ' αυτό που ο ίδιος γνωρίζει πως δεν θα του προσφέρει το ποθούμενο.

Αναζητάς λοιπόν για την ώρα που ο χρόνος αλλάζει αρίθμηση, -ελπίζεις και νόημα-, μια αγρυπνία σ' ένα ναό. Πιθανόν να έχει ο άγιος Χαράλαμπος, σου λένε. Βρίσκεις όμως κλειστή την πόρτα του κι απέξω ένα φρικιό που διαβάζει τις ανακοινώσεις. Με το που πας κοντά του, σου λέει, πριν προλάβεις να αρθρώσεις το ερώτημα: "Δεν έχει εδώ αγρυπνία, έχει στον άγιο Αθανάσιο, στην Εγνατία, κι εγώ εκεί θα πάω. "Τι να σου πω τώρα; Σ' ευχαριστώ, καλή χρονιά!" απαντάς και κατηφορίζεις με τα πόδια στο γειτονικό ναό. "Οι άγγελοι" σκέφτεσαι "κάποτε έχουν τη μορφή φρικιού."

Μπαίνεις στον άγιο Αθανάσιο που φιλοξενεί στα προσκυνητάρια του τους φίλους του: άγιο Δημήτριο, τον πολιούχο της πόλεως, και άγιο Βασίλειο, τον οικοδεσπότη της ημέρας και προστάτη σου άγιο, την Κυρία του και Κυρία σου Θεοτόκο, τον Αφέντη Χριστό. Όλα ήσυχα, τακτοποιημένα, καθαρά. Απαιτείται λίγη ώρα μέχρι το μάτι να συντονιστεί στο συνεσταλμένο φως των κεριών, το αφτί της ψυχής στα νοήματα των τροπαρίων. Υπάρχουν ακόμη αρεκτές θέσεις άδειες που σιγά σιγά γεμίζουν. Παρόλες τις άδειες καρέκλες, έρχονται δίπλα σου μια μαμά με τις τρεις μικρές της κόρες να καθίσουν στα διπλανά σου τρία καθίσματα. "Γιατί δεν πήγαν μπροστά που έχει τέσσερα", αναρωτιέσαι. Το μικρότερο κλωτσάει λίγο καθώς προσπαθεί να βολευτεί στην αγκαλιά της μαμάς του. Σου χαλάει λίγο την ησυχία. "Οι άγγελοι" σκέφτεσαι "κάποτε έχουν τη μορφή των παιδιών. Θα στεναχωρεθείς που ήρθαν δίπλα σου;" Όχι. Της δίνεις την καρέκλα σου και την προσέχεις. Είναι ένα πεντάχρονο πανέμορφο αγγελούδι, η Μαρίνα. Ένα φως. Τρώγε και καμιά κλωτσιά πότε πότε να μην αφαιρείσαι και να μη σε πάρει ο ύπνος. Καλό σου κάνει. Σου χρειάζονται πολλές περισσότερες. Εξάλλου, εσύ στην ηλικία της όταν σε πήγαιναν στις αγρυπνίες της μονής της Μεταμορφώσεως και σ' έπαιρνε ο ύπνος, ολόκληρη ηγουμένη κλωτσούσες και δε σε μάλωνε κανείς, μόνο σε ξυπνούσαν και μετά εσύ πάλι απ' την αρχή. Ποια να ήταν αυτή η ηγουμένη άραγε, να την έβρισκες, αν ζει, να ζητούσες μετά από τόσα χρόνια κι ένα συγνώμη, αφιλότιμη...

Αλλάζει ο χρόνος. Έξω βεγγαλικά που φωτίζουν αστραπιαια τον ουρανό κι ύστερα σβήνουν. Μέσα τα τροπάρια που υμνούν το άσβηστο βεγγαλικό της γης και τ' ουρανού Βασίλειο. Ο πανύψηλος γηραιός ιερέας σεμνός, επιβλητικός, μεγαλόπρεπος μέσα στην απλότητά του. Τελειώνει η ακολουθία, διαβάζει τις ευχές για τον νέο χρόνο και τις βασιλόπιτες που έχουν φτιάξει με τα χεράκια τους οι κυρίες του ναού, γειτόνισσες του αγίου Αθανασίου. 

Στο σπίτι κόψατε από νωρίς τη βασιλόπιτα με την οικογένεια. Την ώρα που ψέλνατε το "Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου" ρίχνεις μια κλεφτή ματιά στον άγιο Βασίλειο που δεσπόζει στο εικονοστάσι. "Ε, ας μη μου δώσεις πάλι το φλουρί", του λες μυστικά. Τα τελευταία χρόνια σου το χαρίζει συνέχεια σαν να θέλει κάτι να σου πει. Και όμως, πεισματικά σου το δίνει και φέτος. Καιρός να  αποκωδικοποιήσεις το δώρο του.

Η μέρα της γιορτής σου ξημερώνει. Από νωρίς δέχεσαι τηλεφωνήματα για ευχές. Αναμενόμενα, όπως των στενών φίλων και συγγενών, αλλά και απροσδόκητα, όπως του Νίκου απ' τη Χίο, της κ.Αργυρώς, της Ζέλιας, απ' την καρδιά του Όρους, του Γιάννη απ' τη Μυτιλήνη. Πολλά μυνήματα στο κινητό, ευχές πάμπολλες στο Facebook γνωστών και άγνωστων, αγάπη και εκγαρδιότητα απροσμέτρητη. Είναι ασύλληπτο πόσοι καλοί άνθρωποι υπάρχουν στον κόσμο και στην αγαπημένη μας πατρίδα και διαθέτουν αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα της ζωής και της καρδιάς τους για να σου δώσουν μια ευχή. Σε κατακλύζει μια βαθιά συγκίνηση και ευγνωμοσύνη για όλους. 

Το πανδοχείο της γιορτής σου τους στεγάζει όλους, ο πανδοχέας Βασίλειος ανοίγει σαν φτερά γιγάντιου αετού το σταυρωμένο του φαιλόνιο κι αγκαλιάζει όλη την πλάση. Πόσο Μέγας είναι. Πόσο σοφός, στοργικός, ελεύθερος, εγκρατής, φιλεύσπαλχνος, πολυγραφότατος. Μας γνωρίζει έναν έναν. Καιρός να τον γνωρίσουμε κι εμείς. Αυτός ανοίγει την αυλαία του νέου έτους. Ανοίγει την αγκαλιά του που μας χωράει όλους. Ορφανά, παιδιά, νέους, γέρους, αρρώστους, πενθούντες, φτωχούς, ταλαιπωρημένους, αγράμματους και μορφωμένους. 

Το πανδοχείο του ναού μεγαλώνει. Στην αγκαλιά του Μεγάλου Βασιλείου γίνεται σύμπαν που μας χωρά όλους αδιακρίτως, πιστούς και απίστους, εκκλησιαζόμενους και αδιάβαστους, των ναών, των δρόμων, των μπαρ, των σπιτιών. Όλους. Για όλους έχει δώρα. Για όλους στέγη, τροφή, προστασία, λόγια γλυκά, αγάπη απέραντη, παρηγοριά αμύθητη. 

Με την ευχή του να πορευθούμε τη νέα χρονιά του 2014. Με την ευχούλα του κάθε στιγμή μας, κάθε ανάσα μας, κάθε μας βήμα, κάθε μας λέξη, σκέψη, αίσθημα. Αυτή θα είναι η ευτυχία μας.