Labels

Saturday, January 29, 2022

ΩΣ ΕΝ ΟΥΡΑΝΩ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ _ΕΥΤΥΧΙΑ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ


«Άνθρωπον ουκ έχω...»
Κατά Ιωάννην, ε΄ 7
Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ
να αποδώσουμε τιμές
στη νεκρή αιωνιότητα
να αποχαιρετήσουμε με ύφος ανάλαφρο
τις μάταιες διαβαθμίσεις του φωτός
να ανταλλάξουμε τα θαύματα
με την επιείκεια.
Είναι ασφαλής ο τρόπος
που στενεύει η θηλιά
σαν αυθαδιάζει στα όνειρα
η ταραχή του μονομάχου.
Οι λέξεις τότε αμάσητες
τις εκδοχές τους καταπίνουν
αρνούνται να ονομάσουν τα αθέατα
τα προφανή
και ξένος, ξένος
σε όλα τα επεισόδια της κίνησης
μέσα του αποσύρεται ο αργοπορημένος
και θραύεται διαδοχικά
η λάμψη του νερού.
«Άγγελος γαρ κατά καιρόν
κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα,
και ετάρασσε το ύδωρ•
ο ουν πρώτος εμβάς μετά την ταραχήν [...]
υγιής εγίνετο
ω δήποτε κατείχετο νοσήματι».
Μα ήταν πολλοί οι ανίατοι
και πώς εγκαίρως να συρθούν
ως τη δεξαμενή;
Παράξενη κι η ελπίδα τους
ανταγωνιστική
σ’ έναν Θεό που επικροτεί
την επιδεξιότητα των αναπήρων.
Και κάπου εκεί, παράμερα κι αυτός.
Ανυπεράσπιστος στους τρόμους του
και στους κινδύνους ασκημένος
να αγρυπνά από ένστικτο
και να επιζεί αγόγγυστα
– έτη τριάντα οκτώ –
της παραλύσεώς του.
«τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον [...]
λέγει αυτώ•
θέλεις υγιής γενέσθαι;
απεκρίθη αυτώ ο ασθενών•
Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω,
ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ
βάλη με εις την κολυμβήθραν».
Κύριε της Σπλαχνίσεως
απόλυσε τον άγγελο
και τη μελαγχολία των ωρών
με μια μακρόσυρτη κραυγή
αλλοίωσέ την
να εξατμιστεί το μαύρο φως
να ζαλιστεί απ’ τη μοσχοβολιά
η άκρη του γκρεμού
να στεφανώσει την πληγή
έναστρη αμνηστία
κι αργά αργά να σηκωθούν
όλοι οι γονατισμένοι.
«Λέγει αυτώ ο Ιησούς•
έγειρε, άρον τον κράββατόν σου
και περιπάτει».
ΕΥΤΥΧΙΑ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ
Αφόρετα θαύματα, Κέδρος 2017

Ένα κομψοτέχνημα το Ημερολόγιο του Κύκλου Ποιητών με θέμα "Υπέρ αδυνάτου".
https://www.facebook.com/ealloukidou

Friday, January 28, 2022

ΝΑΡ ΘΑ ΠΕΙ ΡΟΔΙ του Θωμά Κοροβίνη


''Yorimos como creaturas - Θρηνήσαμε σαν τα μικρά παιδιά"
Μέρα μνήμης που είναι, ας θυμηθούμε ένα από τα πιο σημαίνοντα πρόσωπα της Θεσσαλονίκης, τον Αλμπέρτο Ναρ.
Το κείμενό μου αυτό δημοσιεύτηκε στις 8 Απριλίου του 2005 στο σπουδαίο περιοδικό "Πανσέληνος", που εξέδιδε ο δαιμόνιος Γιώργος Σκαμπαρδώνης ως διευθυντής τότε της εφημερίδας "Θεσσαλονίκη".
----------------------------------------------------------------------
Ο αδελφός μας Αλμπέρτος Ναρ αναχώρησε απ’ τον κόσμο μας στις 2 Μαρτίου του 2005, είκοσι ακριβώς χρόνια μετά τον θάνατο του πολυφίλητου Γιώργου Ιωάννου και έχοντας διανύσει, όπως κ ι εκείνος, πενήντα οχτώ χρόνια ζωής.
Ο Αλμπέρτος ήταν σοβαρός αλλά γλυκός άνθρωπος. Η φυσική του ευγένεια και η γενική του διαγωγή σε υποχρέωνε να τον υπολογίζεις και να τον σέβεσαι. Ας είχε λεπτά και αυστηρά γούστα και φυσιογνωμία αριστοκρατική. Ήταν λαϊκό παιδί. Ήταν ανοιχτόκαρδος και έτοιμος να σε βοηθήσει, όπου χρειάζεται. Τον διέκρινε το σπάνιο κιμπαρλίκι. Αγαπούσε το λαό μας. Πονούσε τους κοινωνικούς αγώνες. Λάτρευε το ρεμπέτικο. Εκτιμούσε και μελετούσε την παράδοση, όχι μόνο των Εβραϊσμού της Θεσσαλονίκης, θέμα γύρω απ’ το οποίο στρέφεται κυρίως ο ερευνητικός του προσανατολισμός αλλά και την συνολική παράδοση της πόλης και της χώρας μας σε όλες της τις εκφάνσεις. Εκπροσωπούσε το δίπτυχο Έλληνας-Εβραίος στην ουσιαστική και την πιο πνευματική του εκδοχή. Ήταν ατόφιος. Ήταν ανήσυχος. Δεν του άρεσαν τα προσωπεία. Αγαπούσε το δίκιο. Ήθελε να ξεγυμνώνει τα πράγματα απ’ το κέλυφός τους. Ήταν αληθινός άνθρωπος.
Ο Αλμπέρτος κόσμησε την γενέτειρά του με το έργο του και την παρουσία του. Οι επιλογές του, οι ενασχολήσεις του, οι εμμονές του, ο οραματισμός και η θεώρησή του των πραγμάτων, η εν γένει ψυχοσύνθεσή του, συνδυάζονται και αντικρίζονται με όλα τα κειμήλια και τα σημεία ιστορικής τομής της Σαλονίκης, από τα παλαιότερα : ρωμαϊκά, βυζαντινά, ανατολίτικα, εβραίικα, όπως τα μαθαίνουμε από τα διαβάσματά μας, στην πρώτη αυθεντική τους μορφή, μέχρι τα πιο πρόσφατα που οι πιο παλιοί τα πρόλαβαν, κι εμείς οι νεώτεροι είμαστε έμμεσοι -μέσω αφηγήσεων και μελέτης- μάρτυρές τους : την επαναστατική πρωτοπορία της Φεντερασιόν, την λεηλασία της πόλης del tiempro del fuego (απ’ τον καιρό της πυρκαγιάς), την τραγωδία της προσφυγιάς, τα δράματα της κατοχής, την εποποιία της αντίστασης, τον εξευτελισμό και το ξεκλήρισμα της φάρας του, τα μαρτύρια μέσα και τις εκτελέσεις πίσω απ’ το Γεντί Κουλέ, τα ρεμπέτικα και τον Τσιτσάνη, τη Ρόζα και τη Χασκίλ, την παντοκρατορία της δεξιάς, τα φονικά του Λαμπράκη, του Τσαρουχά του Χαλκίδη και των άλλων παλικαριών, την ακμή των Θεσσαλονικιών ποιητών, του Πεντζίκη, του Αναγνωστάκη, του Ιωάννου, του Χριστιανόπουλου κι όλων των άλλων πανάξιων συντοπιτών μας δημιουργών, τα ανεπούλωτα ακόμη ρήγματα του σεισμού, την αναδιαμόρφωση του ανθρωπογεωγραφικού μωσαϊκού της Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιείται στις μέρες μας και την κάνει μαζί με ποικίλες άλλες επεμβάσεις, μεταποιήσεις, αλλοτριώσεις, ενδοτικότητες και συρμούς να μεταμορφώνεται σε κάτι σχεδόν αγνώριστο για τους πιστούς εραστές της. Όλα τα διερευνούσε, τα μελετούσε και τα σχολίαζε με σεβασμό στη σοβαρότητα και τη δραματικότητα που περιέχουν. Ο Αλμπέρτος δεν παρατηρούσε και δεν μελετούσε απλώς τα γεγονότα και τα πρόσωπα αλλά έπασχε κυριολεκτικά μαζί τους και τα διατηρούσε μέσα του στην πρωτογενή τους μορφή, αγνά και αφτιασίδωτα κι όχι με τα ψιμύθια του αναγκαστικού σουλουπώματος που επιβάλλει η συντήρησή τους. Το μυαλό του ήταν ένα δημιουργικό εργαστήρι που γεννούσε συνέχεια ιδέες και στοχασμούς. Είχε πολλά να επεξεργαστεί και να μας πει ακόμη.
Σε κάποιες γλώσσες των ανατολικών λαών «ναρ» σημαίνει «πυρ». Ναρ, δηλαδή φωτιά, που κρυφόκαιγε τα σωθικά του Αλμπέρτο και καμιά φορά άφηνε την ορμή της να ξεσπάσει. Στα γραπτά του αλλά συχνά και στην προφορική του συνομιλία. Αλλά κατά μία άλλη εκδοχή «ναρ» θα πει ρόδι. Σοφή και θελξικάρδια σαν το ρόδι είναι η γραφή του Αλμπέρτου Ναρ.
Ο Αλμπέρτος ήταν -όπως και η Ελβίρα, η γυναίκα του- γόνος συμπολιτών μας Σεφαραδιτών που διέφυγαν από την φρίκη της ναζιστικής λαίλαπας. Όποτε συναντιόμασταν διάβαζα μέσα στη ματιά του τον αποσταγμένο πόνο της νεώτερης εβραίικης γενιάς και το υπερήφανο παράπονο για τους αδικαίωτους πόθους. Αυτό το ντέρτι καίει ακόμη τη ματιά και την ψυχή των νεώτερων Εβραιόπουλων, όπως τα δυο λαμπρά παλικαράκια του Αλμπέρτο, Λεόν και Βίκτωρ. Σα να έσερνε τον παμπάλαιο θρήνο των ξεριζωμένων Ισπανοεβραίων, των προγόνων του, για να τους ανασταίνει μέσα του, για να μην λησμονηθούν, θαρρείς, η ιστορία και οι θρύλοι τους. Αλλά ο πόνος του ήταν αγιάτρευτος για τα πρόσφατα πάθη του λαού του, για το ολοκαύτωμα και το ξεπάστρεμα των Σαλονικιών Εβραίων συμπολιτών μας. Κι ήταν ένας πόνος ανάγλυφος. Την έκφρασή του την ερμήνευα σαν μια άφατη οιμωγή για τον συνολικό αμίλητο σπαραγμό όλων των δικών μας Ισραηλιτών, των αδικοθανατισμένων στα κρεματόρια και των ελάχιστων γλυτωμένων που ξαναγύρισαν στην γενέθλια γη. Σα να του το’ χανε καρφιτσώσει του ίδιου το κίτρινο άστρο πάνω απ’ την αιμάσσουσα καρδιά του και να μην το ξήλωσαν ποτέ.
En estas notches yeladas,
Y asta las manianadas,
Yorimos como creaturas,
En eshuenios de folguras.
Σ’ αυτές τις νύχτες τις παγερές
κι όσο να ξημερώσει,
θρηνήσαμε σαν τα μικρά παιδιά,
μέσα σε όνειρα αποπνιχτικά.
Ο Αλμπέρτος ήταν, ίσως, η πιο εξέχουσα προσωπικότητα των «δικών μας Εβραίων». Έτσι τους λέω, «οι Εβραίοι μας» γιατί έτσι τους νιώθω. Δεν τους συσχετίζω αναγκαστικά ούτε με τους κατοίκους-υπηκόους του Ισραήλ, -παρόλο που η πολιτική αυτού του κράτους έναντι των Παλαιστινίων με εξοργίζει- ούτε με τους Εβραίους της παγκόσμιας διασποράς. Πρέπει να τους αγαπάμε και να τους τιμούμε, γιατί οι Εβραίοι μας είναι οι πιο παλιοί Σαλονικιοί κι οι πιο κυνηγημένοι. Κάναμε κουβέντες με τον Αλμπέρτο για τέτοια θέματα. Όπως και για την διαφορά αντισιωνισμού και αντισημιτισμού, ένα πρόβλημα που το είχε μελετήσει καλά και πίστευε πως η σύγχυση της σημασίας αυτών των όρων και η εύκολη ταύτισή τους προκαλεί άδικες πολώσεις ενώ η διάκρισή τους στο μυαλό των ανθρώπων, ξεκαθαρίζει το τοπίο των πολιτικών παρεξηγήσεων.
Αγαπιόμασταν με τον Αλμπέρτο. Μας συνέδεε η κοινή λατρεία για την πόλη μας, αν και εκείνος ήταν περισσότερο και βαθύτερα μυημένος. Είχε στήσει το αυτί του πιο νωρίς, είχε χωθεί με τα μούτρα από παιδί μέσα στα βιβλία που γράφτηκαν για τη Θεσσαλονίκη, είχε γαλουχηθεί από παλαιότερους μύστες, σαν τον δάσκαλό του τον Ιωάννου. Ο Αλμπέρτος ήταν ποιητής. Ασχολήθηκε με επιτυχία με θέματα λαογραφίας, ιστορίας και δημοσιογραφίας. Η πρωτοτυπία της ερευνητικής του εργασίας έγκειται στο ότι εμπνεύστηκε, ανασκάλεψε και προέβαλλε ανεξερεύνητες και παραμελημένες περιοχές της τοπικής μας λαογραφίας και ιστορίας. Οι ανθολογίες του «Τα τραγούδια μας - Σεφαραδίτικα λαϊκά τραγούδια της Θεσσαλονίκης», «Τιμή στη Θεσσαλονίκη-Μελέτες για την Εβραϊκή Κοινότητα της Θεσσαλονίκης» και «Η φυσιογνωμία του Εβραίου στη νεότερη Ελληνική λογοτεχνία» μαζί με τα άλλα του μελετήματα, άρθρα και συνεντεύξεις, συμβάλλουν σημαντικά στην γνωριμία μας με την ζωή και τις παραδόσεις των Θεσσαλονικιών Εβραίων. Το βιβλίο του «Κειμένη επί ακτής θαλάσσης», που περιέχει μελέτες και άρθρα για την Εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, είναι μνημειώδους σημασίας και δεν πρέπει να λείπει από την βιβλιοθήκη κανενός ευσυνείδητου συμπολίτη μας. Εξίσου σπουδαίο από ιστορικής και εθνογραφικής πλευράς είναι και το βιβλίο του «Οι συναγωγές της Θεσσαλονίκης-Τα τραγούδια μας»-Μελετήματα γύρω από την ιστορία και παράδοση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Οι δύο σειρές διηγημάτων που δημοσίευσε με τους τίτλους «Σε αναζήτηση ύφους» και «Σαλονικάι, δηλαδή Σαλονικιός» είναι εξαιρετικά δείγματα αυτοβιογραφικής και ταυτόχρονα κοινωνικής λογοτεχνίας και αναδεικνύουν την ιδιαιτερότητα της πεζογραφικής του στόφας.
Ο Αλμπέρτος γνώριζε καλά τα μυστικά της παλιάς Θεσσαλονίκης. Βέβαια υπάρχουν κι άλλοι, πολύ άξιοι που έχουν εντρυφήσει σ’ αυτά. Αλλά όσο υπήρχε ο Αλμπέρτος, ένιωθα ήσυχος, ότι έχω κάποιον φίλο, που, όταν χρειαστεί, έχει τη γνώση αλλά και την προθυμία να μιλήσει. Ήταν ευχάριστος και φιλόξενος ο λόγος του. Ένιωθες ότι οι ευφυείς απαντήσεις ή παρατηρήσεις του αξιοποιούσαν σκέψεις σου, που δεν είχαν ολοκληρωθεί. «Είσαι άνθρωπος καλός», του έλεγα. «Δεν πείραξα κανέναν», μου απαντούσε. Χρόνια τώρα όποτε περνάω απ’ το λιμάνι, φέρνω στο νου μου τον Αλμπέρτο και η μορφή του με ταξιδεύει κοντά στο άμοιρο πλήθος που συγκέντρωσαν εκεί οι Γκεσταπίτες με σκοπό τον αφανισμό του. Η πλατεία Ελευθερίας -τι ειρωνεία- παραμένει μια φαρδιά παραθαλάσσια χαρακιά στην ψυχή μας.
Αδελφέ Αλμπέρτο, η βιαστική αναχώρησή σου μας πόνεσε πολύ. Αλμπέρτο, η Σαλονίκη σε αγάπησε. Όπως ξέρει ν’ αγαπάει. Μαζί με τις καθημερινές δόσεις φαρμάκι, που έχει συνήθειο να σταλάζει μέσα μας.
Fuir me quiero de Selanik,
Por no ver mas manzilas.
Να φύγω θέλω από τη Σαλονίκη,
τα τόσα ντέρτια πια δεν τα μπορώ.
τραγουδούσε στα παλιά γλέντια ο τυφλός Εβραίος Σαλονικιός αμανετζής Σαδίκ Γκερσόν με το κανονάκι του.
«Θεσσαλονίκη, φιλώ το χώμα σου και προχωρώ. Και ας είσαι τόσο σκληρή για όσους επιμένουν να θυμούνται», έγραφε ο Ναρ σ’ ένα σπαραχτικής εξομολόγησης κείμενό του.
Αντίο, Αλμπέρτο, φίλε κι αδερφέ. Παιδί απ’ το χώμα της πόλης μας, παιδί αγαπημένο, απ’ τα πιο άξια και σεμνά τέκνα της, τίμησες τ’ όνομά σου και την ιστορία της και ξαναγύρισες στα σπλάχνα της. «Είσαι δικός της πια κι είναι δικιά σου» για πάντα.
''
https://www.facebook.com/thomas.korovinis.5

Thursday, January 27, 2022

Η περιπετειώδης ανακομιδή λειψάνων του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου


Ο Ιωάννης Χρυσόστομος ήταν αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως όταν βασιλείς της βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν ο Αρκάδιος και η Ευδοξία. Οι βασιλείς αυτοί όμως έκαναν πολλές αδικίες και ο Ιωάννης τους ήλεγχε με ευγένεια αλλά και παρρησία. Εξοργισμένη η βασίλισσα τον εξόρισε δύο φορές, αλλά και άλλες δύο τον επανέφερε στη θέση του εξαιτίας της λαϊκής οργής που ξεσπούσε πάνω της. Ο λαός αγαπούσε πολύ τον ιεράρχη του. Παρόλα αυτά η Ευδοξία τον εξόρισε και τρίτη φορά και τον έστειλε στην Πιτυούντα. Όμως ο λαοφιλής αρχιεπίσκοπος δεν έφτασε ποτέ εκεί. Στα Κόμανα του Πόντου και στις 14 Σεπτεμβρίου του 407μ.Χ ήρθαν και τον παρέλαβαν οι μεγάλοι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης για να τον οδηγήσουν στην Ουράνια Βασιλεία. Τον έθαψαν οι φίλοι του στον ναό του αγίου Βασιλίσκου και του αγίου Λουκιανού εκεί στα Κόμανα. Έναν χρόνο αργότερα, το 408μ.Χ πέθαναν και οι δύο βασιλείς γιατί, όπως αναφέρει ο αείμνηστος π. Ανανίας Κουστένης, «δεν άντεξαν την αδικία! Πού ν’ αντέξουν το κακό... η ψυχή μας είναι για τον Θεό. Είναι για τον Παράδεισο. Είναι για την αγάπη. Είναι για την καλοσύνη. Είναι για την ομορφιά».

Στα 434μ.Χ αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως έγινε ο μαθητής του αγίου Ιωάννη, Πρόκλος, ο οποίος τέσσερα χρόνια αργότερα έπεισε τον γιο του Αρκαδίου και της Ευδοξίας, Θεοδόσιο Β΄ και την γυναίκα του Πουλχερία να φέρουν από τα Κόμανα το λείψανο του αγίου στην Πόλη αφού πρώτα κάνουν την ανακομιδή του. Πήγε η αυτοκρατορική αντιπροσωπεία, έκανε πράγματι την ανακομιδή, αλλά όταν πήγαν να σηκώσουν τη λάρνακα με τα ιερά λείψανα αυτή αποδείχθηκε ασήκωτη. Στάθηκε αδύνατον να τη μετακινήσουν από τη θέση της και έτσι επέστρεψαν άπραγοι στη Βασιλεύουσα.

Όταν ανέφεραν τα συμβάντα στον βασιλιά εκείνος κατάλαβε. Κάθισε τότε κι έγραψε στον άγιο μια επιστολή στην οποία ζητούσε συγνώμη εκ μέρους του, εκ μέρους των γονιών του και εκ μέρους των εχθρών του αγίου. «Εμείς λέγαμε πως είσαι πεθαμένος και μπορούμε να πάρουμε τα ιερά σου λείψανα και να τα μεταφέρουμε. Εσύ όμως είσαι ζωντανός και δεν μας έδωσες τα λείψανά σου. Επειδή όμως εσύ κήρυξες τη μετάνοια και εσύ βλέπεις πως όντως σε αγαπάμε και σε θέλουμε και σε ποθούμε, σε παρακαλούμε πολύ να μας δώσεις τα ιερά σου λείψανα να τα μεταφέρουμε στη Βασιλεύουσα και να σε αποκαταστήσουμε». Και προσθέτει ο π. Ανανίας στο συναξάρι: «το άδικο πονάει και τους αγίους. Ας μην τον ξεχνάμε αυτό».

Και πράγματι ξαναπήγαν στα Κόμανα και πάνω στη λάρνακα του αγίου ακούμπησαν την επιστολή του βασιλιά και όταν πήγαν να την σηκώσουν η λάρνακα έγινε πανάλαφρη. Την πήραν και ενώ την μετέφεραν νόμισαν πως κάποιος τους σήκωνε κι αυτούς και τους πήγαινε. Και πράγματι τους σήκωνε ο άγιος. Κι έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη αγαλλομένω ποδι πηγαίνοντας από την ξηρά. Ο βασιλιάς με το βασιλικό του καράβι και τη συνοδεία του τους υποδέχθηκε και αφού πέρασαν  μέσα ξεκίνησαν για να περάσουν απέναντι. Ξέσπασε όμως μεγάλη θαλασσοταραχή και σκορπίστηκαν τα καράβια της συνοδείας. Το βασιλικό καράβι με τη λάρνακα έμεινε ακυβέρνητο. Πήγε τότε και σταμάτησε απέναντι από το χωράφι της χήρας Καλλιτρόπης. Ήταν το χωράφι που κάποτε αδίκως η Ευδοξία το είχε αρπάξει από τη γυναίκα. Ο βασιλιάς γιος της ήξερε την ιστορία και αφού έκλαψε πικρά, κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει. Γονάτισε μπροστά στη λάρνακα και παρακάλεσε: «άγιε μου, εγώ το δίνω πάλι το χωράφι στη χήρα». Κι η γυναίκα ήταν εκεί και της το έδωσε μπροστά σε όλους. Και η τρικυμία έπαυσε και όλα ησύχασαν και επήρθε η αποκατάσταση!

Και προχώρησαν και κατέβασαν τη λάρνακα στον ναό του αγίου αποστόλου Θωμά, στην περιοχή του Αμαντίου. Δοξολόγησαν, ευχαρίστησαν και η βασιλική πομπή με τη λάρνακα συνέχισε για τον ναό της αγίας Ειρήνης, την εκκλησία από την οποία έδιωξαν κάποτε τον άγιο. Και τον έβαλαν στο σύνθρονο πίσω από την αγία Τράπεζα λέγοντάς του: «Απόλαυβε τον θρόνο σου, άγιε».

Κατόπιν τον πήγαν στον ναό των αγίων Αποστόλων και τον εναπόθεσαν και εκεί στο σύνθρονο. Και τότε ο άγιος μίλησε. Μέσα από τη λάρνακα με τα ιερά του λείψανα ακούστηκε η χρυσή φωνή του να λέει: «Ειρήνη πάσι». Ειρήνη σε όλους. Γιατί ήταν ζωντανός. Και είναι. Και είπε: Ειρήνη σε όλους. Επήλθε πλέον η συμφιλίωση, όπως λέει ο π.Ανανίας, και τον έθαψαν εκεί, στον ναό των αγίων Αποστόλων, πίσω από το ιερό Βήμα, κάτω από την Αγία Τράπεζα.

Τα λείψανά του αφού πήγαν πρώτα στη Δύση, τα επέστρεψαν οι Δυτικοί και πλέον βρίσκονται στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.

Την ευχή και τις πρεσβείες του μεγάλου αγίου Ιωάννου Χρυστόμου να έχουμε…

 


Saturday, January 22, 2022

Ἐκμυστήρευση, - Τάσος Λειβαδίτης

Και μιά μέρα θέλω νά γράψουν στὸν τάφο μου:
ἔζησε στά σύνορα
μιᾶς ἀκαθόριστης ἡλικίας
καί πέθανε
γιά πράγματα μακρινά
ποὺ ……εἶδε κάποτε
σ᾿ ἕνα ἀβέβαιο ὄνειρο.

("Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου" (1990))

Thursday, January 20, 2022

Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ


Την μέρα που γεννήθηκα, στον Βύρωνα, τα 2 παλιοκάικα του Μικρασιάτη πατέρα μου με τα οποία τάιζε 5 στόματα βούλιαξαν έξω από την Βουλιαγμένη, γρουσούζικο με ανέβαζαν γρουσούζικο με κατέβαζαν, ήμουν πάντα «το παιδί», όταν μιλούσαν για μένα λέγανε «Τι κάνει το παιδί;» όλα τα αδέλφια μου είχαν ονόματα, εκτός από εμένα, ήμουν πάντα το ουδέτερο.

Στην καριέρα μου μεγάλο ρόλο έπαιξε η τύχη. Την εποχή εκείνη για να γραφτείς στο Πανεπιστήμιο χρειαζόταν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, που να το βρω;, όλα μου τα αδέλφια αριστεροί, όταν πέθανε ο Στάλιν έκλαιγα απαρηγόρητα, η μόνη χρονιά που δεν ζήτησαν ήταν η δική μου και έτσι γράφτηκα στην Φιλοσοφική Σχολή.

Την έδρα στην Σορβόννη την πήρα πάλι από τύχη, γιατί ήμουν η μόνη από όλους τους άλλους υποψήφιους που είχα προλάβει να δημοσιεύσω την διπλωματική μου!

Στο Αρχαιολογικό, πάω να δω τις συμφοιτήτριες μου και πέφτω πάνω σε όλη την αριστοκρατία της Αθήνας. Μου λέει, λοιπόν, μια μέρα ο Οικονόμου, ο καθηγητής της Κλασικής Αρχαιολογίας: «Βρε Γλύκατζη, ετούτες εδώ όλες δεν έχουν ανάγκη να δουλέψουν, εσύ τι θα κάνεις στην ζωή σου;». «Ακούστε, εγώ κάνω πάντα αυτό που θέλω πολύ, μόνο έτσι χορταίνει η ψυχή, το στομάχι κάτι θα βρεις να το γεμίσεις, μπορώ να πουλώ ακόμα και λεμόνια στους δρόμους».

Και πάλι με ευνόησε η τύχη, αντί να πουλάω λεμόνια, βρέθηκα στο Παλάτι!. Ακούω λοιπόν στην τάξη από έναν καθηγητή μας ότι η Βασίλισσα ζητούσε για τον Έρανο κάποιον που να ξέρει καλά γαλλικά. Πρώτη πρώτη, σηκώνω εγώ το χέρι μου και με παίρνουν… ΕΠΟΝίτισσα και βρίσκομαι μπροστά στην Φρειδερίκη.

Δεν περνάνε 2-3 μέρες και φτάνει γράμμα από μια συμφοιτήτριά μου, δεν θα πω το όνομα, γιατί ίσως ζει: «Μεγαλειοτάτη, δεν υπάρχει μεγαλύτερη κομμουνίστρια από την Γλύκατζη και εσείς την έχετε πάρει κοντά σας;».

Το δείχνω στην Βασίλισσα και αυτή παίρνοντας το γνωστό αυστηρό αυταρχικό ύφος μου λέει: «Να της πεις, σε αυτή την χώρα, εγώ αποφασίζω ποιος είναι κομμουνιστής!».

Περνάει ο καιρός και με τον Βασιλιά Παύλο πάμε στην Στυλίδα που είχε φτιάξει σχολείά. Φτάνουμε όλοι μαζί, κόσμος πολύς περίμενε, ανεβαίνει ένας αστυνομικός στο πούλμαν και λέει στην Βασίλισσα: «Είναι όλοι εξαγριωμένοι, λένε ότι έχετε μαζί σας κομμουνιστές». Το ακούει η Βασίλισσα, κατεβαίνει από το πούλμαν, μπροστά στην πόρτα στεκόταν ένας κουτσός, πού της λέει: «Μεγαλειοτάτη, δίνετε τις δουλειές σας σε κομμουνιστές, εγώ έχασα το πόδι μου για να έχετε εσείς το θρόνο σας». Και η Φρειδερίκη, χωρίς καν να σκεφτεί, του λέει:

«Στην δούλεψη μου θέλω έξυπνους ανθρώπους. Αν εσύ έχασες το πόδι σου για να έχω εγώ το θρόνο μου και όχι για την πατρίδα σου, τότε είσαι βλάκας!».

Παρεμπιπτόντως, το τι χαστούκια έχει φάει μπροστά μου ο Κωνσταντίνος από την μητέρα του δεν λέγεται, για να την εκνευρίσει γύριζε όλο το Παλάτι φωνάζοντας «Κάππα Κάππα Ε, το κόμμα σου Λαέ!

Το πιο δεσμευτικό στις ανθρώπινες συναναστροφές είναι η ιδεολογία, να μην μιλάς παρά μόνο σε μια ορισμένη ομάδα ανθρώπων. Εμένα δεν με ενδιαφέρει η ιδεολογία, αλλά οι άνθρωποι.

Φίλος μου δεν είναι αυτός που πιστεύει στις ίδιες λύσεις με μένα, αλλά αυτός που είναι σωστός άνθρωπος. Η καλοσύνη είναι μίμηση Θεού.

Όσοι κρύβουν τα χρόνια τους, χάνουν μαζί και τις αναμνήσεις.

Στην Γαλλία, ο υλικά πλούσιος δεν θεωρείται αστός, η αστική τάξη είναι παιδεία!

Κανένας λαός δεν έμεινε 400 χρόνια σκλάβος, υπήρχε μεγάλη έλλειψη αυτοπεποίθησης. Γιατί μετά την απελευθέρωση δημιουργήθηκαν ρωσικό, γαλλικό και αγγλικό κόμμα; Που ήταν το ελληνικό κόμμα; Μάθαμε να είμαστε πάντα ραγιάδες κάποιου. Αν ξέραμε καλά την ιστορία μας, θα είχαμε διαγράψει πολλούς υποτιθέμενους «ήρωες» και θα αλλάζαμε πολλά ονόματα δρόμων και πλατειών που φέρουν τα ονόματά τους.

Όταν ο Έλληνας πάει στην Ευρώπη ουσιαστικά πάει στο σπίτι του, αν θεωρήσουμε «εξωτερικό» την Ευρώπη σημαίνει πως είμαστε ακόμα «Ανατολή».

Μαζί με τον Πρόεδρο Μιτεράν φθάνω στην Νέα Υόρκη για να υπογράψω συμβάσεις με τα αμερικανικά πανεπιστήμια. Φτάνοντας στο Πανεπιστήμιο, μας υποδέχεται ο πρόεδρός του: «Χορεύεις καλαματιανό;» μου λέει και τα χάνω, το όνομα μου «John Brademas». Στο δείπνο, εντυπωσιασμένος ο Μιτεράν, σχολιάζει: «Ο Πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (Μπραδήμας) και η Πρόεδρος όλων των Πανεπιστημίων του Παρισιού (Γλύκατζη) δεν μίλησαν ούτε γαλλικά, ούτε αγγλικά, αλλά ελληνικά. Ε! αυτό είναι αυτοκρατορία!».

Η Παιδεία μας έχει αποτύχει γιατί στα παιδιά μιλάνε όλοι από την αρχή για επιτυχία, κανείς δεν τους μιλάει για ευτυχία! (επίκαιρο λόγω Πανελλαδικών!).

Μια ημέρα πριν 29 Αυγούστου γιόρτασε τα γενέθλια της (94 ετών) με μια μαντινάδα «Στα ενενήντα περπατώ, στα εκατό θα φτάσω, και μόνο τότε θα σκεφτώ αν πρέπει να γεράσω».

Efie Christakou



https://www.themamagers.gr/kati-paizei/proswpa/quot-i-paideia-mas-echei-apotychei-dioti-oloi-milane-sta-paidia-gia-epitychia-kai-kaneis-gia-eytychia-quot/?fbclid=IwAR0FG39ba8iOIXdNp5aU6mv1tG_qTAMB__491YFrumbJamIiegvRmGRuSDs

Tuesday, January 18, 2022

Ευτυχία Πολυζωγοπούλου: Η γιατρός που "υποδέχτηκε" το πρώτο κρούσμα covi... και τον π.Ανανία Κουστένη



Η Ευτυχία Πολυζωγοπούλου είναι η γιατρός που ήρθε από την Αμερική για να εργαστεί στα επείγοντα του Αττικόν και είναι η γιατρός που υποδέχθηκε το πρώτο κρούσμα covid στην Ελλάδα, αλλά και αυτή που ετοίμασε για διασωλήνωση τον αείμνηστο π.Ανανία Κουστένη. 
Στην εκπομπή Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη λέει:
ΕΠ... και χαρακτηριστικός είναι ο γνωστός παπάς των Εξαρχείων, ο Ανανίας, που δυστυχώς δεν είναι... αλλά πολύ αγαπητός, κι εγώ ως εξαρχειώτισσα τον ήξερα, έτσι... φιγούρα... και ο οποίος ήταν πολύ ήρεμος, εννοώ σε καλή κατάσταση, αλλά οι μετρήσεις που κάναμε... έπρεπε να διασωληνωθεί, οπότε το κουβεντιάζεις, είναι πρωτοφανές και για μας αυτό, το να το κουβεντιάζεις... 
ΣΘ: Τι είπατε εκείνη τη μέρα; 
ΕΠ: Μου είπε: "Δεν πρόλαβα το εμβόλιο"  
ΤΘ: Ήταν στην αρχή.
ΕΠ: Ακριβώς, γιατί ήρθε όταν ακόμα δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα, είχε μόλις έρθει στην Ελλάδα το εμβόλιο, οπότε πραγματικά δεν είχε τη δυνατότητα, αλλά ήταν απ' τους ανθρώπους που ήθελαν, οπότε απλά δεν πρόλαβε,  και όταν του εξήγησα ότι πρέπει να διασωληνωθεί είπε: 
"Είμαι στα χέρια του Θεού και των ανθρώπων. Ό,τι πείτε, γιατρέ... " 
Να σε εξισώνει με τον Θεό είναι πολύ βαριά κουβέντα... και πολύ τιμητική... βέβαια δεν είμαστε θεοί, είμαστε άνθρωποι, αλλά νιώθεις εκείνη την ώρα ότι βοηθάς πραγματικά... είμαστε άνθρωποι..."

...........................................................

Σημείωση
Ακούω και ξανακούω τη συνέντευξη, την καταγράφω όσο πιο προσεκτικά μπορώ και στέκομαι στην φράση του  παπούλη: 
"Είμαι στα χέρια του Θεού και των ανθρώπων. Ό,τι πείτε, γιατρέ... " 
Ίσως αυτή να είναι και η διαφορά του αγίου από τον άλλον... 
ο άγιος εμπιστεύεται τον Θεό και τους ανθρώπους, ο άλλος εμπιστεύεται τον εαυτό του...

Β.Ν

Sunday, January 16, 2022

Παραμύθι

 


Αποκαμωμένες από τα μαρτύρια οι λέξεις

κάποτε αποσύρθηκαν ν' αναπαυθούν

Τις σκέπασε ο ταπεινός τους υπηρέτης πρόθυμα 

και πρώτη του φορά  έρημος κι άπραγος 

στη νύχτα βγήκε σιωπηλός

Πλάι στις αφέντρες του είχαν όλα κοιμηθεί

μνήμες και πόθοι, πάθη, προσευχές

Ανεμπόδιστα τότε ο ουρανός

την άδεια φάτνη της καρδιάς του

επισκέφτηκε. 



Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2022

Sunday, January 9, 2022

Κυριακη μετά τὰ Φῶτα-Τό κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

Τό κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

“᾿Ακούσας δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ᾿Ιωάννης παρεδόθη,

ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, 

καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ,

ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος·

γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης,

πέραν τοῦ ᾿Ιορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν,

ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς.

᾿Απὸ τότε ἤρξατο ὁ ᾿Ιησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν·

μετανοεῖτε·

ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν”. (Ματ 4:12-17)

Ἡ ἔναρξη τῆς δημόσιας δράσης τοῦ Ἰησοῦ συνδέεται ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστή Ματθαῖο μέ τὴν πραγματοποίηση μιᾶς ἐξαγγελίας τοῦ προφήτη Ἠσαΐα.

Οἱ εὐαγγελιστὲς παραθέτουν συχνὰ στά κείμενά τους χωρία ἀπὸ τήν Παλαιά Διαθήκη, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὰ Προφητικὰ Βιβλία της, ὅταν περιγράφουν διάφορες σημαντικὲς στιγμὲς τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ, τὶς ὁποῖες παρουσιάζουν ὡς ἐκπλήρωση κάποιων προρρήσεων τῶν ἀρχαίων προφητῶν.

Αὐτὸ συμβαίνει ἰδιαίτερα στό κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, κάτι ἄλλωστε πού εἶναι ἀναμενόμενο, ἀφοῦ τὸ Εὐαγγέλιο αὐτὸ ἀπευθύνεται σὲ προερχομένους ἀπὸ τὸν ἰουδαϊσμὸ χριστιανοὺς καὶ εἶναι λογικὸ αὐτοί νά ἐνδιαφέρονταν γιά τὸ ἂν ὁ Ἰησοῦς στόν ὁποῖο πίστεψαν εἶναι πράγματι ὁ Χριστὸς γιά τὸν ὁποῖο μίλησαν οἱ προφῆτες καὶ τὸν ἀνέμεναν γιά γενιὲς ὁλόκληρες οἱ πρόγονοί τους.

Ἔτσι, ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας σελίδα τοῦ Εὐαγγελίου του ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος περιγράφει τήν γέννηση καὶ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ ὡς ἐκπλήρωση τῶν ἀρχαίων προφητειῶν γιά τὸν ἀναμενόμενο λυτρωτή.

Κατὰ ἀνάλογο τρόπο περιγράφεται καὶ ἡ ἕναρξη τῆς δημοσίας δράσης τοῦ Ἰησοῦ (Ματ 4:12-17). Ἡ περικοπὴ ἀρχίζει μέ τὴν πληροφορία τῆς σύλληψης τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου.

Ἡ δράση τοῦ Ἰωάννη σηματοδοτεῖ τὸ ἀποκορύφωμα καὶ τὸ τέλος τῆς περιόδου ἀναμονῆς τοῦ Μεσσία καὶ ταυτόχρονα τὴν ἀρχὴ μιᾶς νέας ἐποχῆς, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Τό περιεχόμενο τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰησοῦ εἶναι τὸ ἴδιο μέ αὐτὸ τῶν προφητῶν πού προηγήθηκαν, ἡ μετάνοια.

Μόνον πού ἡ μετάνοια στό κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι προϋπόθεση γιά νά ἔλθει ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπως στό προφητικὸ κήρυγμα, ἀλλ’ ἐπεῖγον προσκλητήριο, γιατὶ ἦλθε ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως, ἀπὸ τὴν παραπάνω περικοπή προκύπτει ἴσως κάποιος προβληματισμὸς γιά τὸν σύγχρονο ἀναγνώστη τῆς Βίβλου.

Ὅπως ἀναφέρθηκε, οἱ εὐαγγελιστὲς ἐπιχειροῦν μέ τὴν παράθεση προφητικῶν χωρίων νά πείσουν τοὺς συγχρόνους τους ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, τὸ ἐγχείρημα δέν ὑπῆρξε ἀπόλυτα ἐπιτυχές, καθὼς ἡ πλειονότητα τῶν Ἰουδαίων ἀρνήθηκε τελικὰ νά ἀκολουθήσει τὸν Ἰησοῦ.

Ἀντίθετα ἕναν περίπου αἰῶνα ἀργότερα, ὁ Μπαρ Κοχβά, ἕνας ζηλωτὴς Ἰουδαῖος ἐπαναστάτης, κατάφερε μέ τὴν ἴδια ἐπιχειρηματολογία νά πείσει σὲ τέτοιο βαθμὸ τοὺς συμπατριῶτες του ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας, ὥστε ἀκόμα καὶ ὅταν ἡ ἐξέγερσή του κατὰ τῶν Ῥωμαίων (132 – 135 μ.Χ.) πνίγηκε στό αἷμα, οἱ τελευταῖοι ὀπαδοὶ του νά προτιμήσουν τὴν αὐτοκτονία ἀπὸ τὴν παράδοση στόν ἐχθρό.

Τὸ πρῶτο ἑπομένως ἐρώτημα πού γεννᾶται ἀφορᾶ στόν λόγο τῆς ἄρνησης τῶν Ἰουδαίων νά ἀκολουθήσουν τὸν Ἰησοῦ, παρ’ ὅλο πού ἔβλεπαν ὅτι ὅλες οἱ προφητεῖες ἐπιβαιώνονταν μέ τὸ ἔργο καὶ τήν διδασκαλίᾳ του.

Καὶ ἀπὸ τὸ ἐρώτημα αὐτὸ προκύπτει ἕνα δεύτερο πού ἀφορᾶ στόν λόγο γιά τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ἐπιμένει νά προβάλλει σήμερα αὐτές τίς προφητεῖες, τήν στιγμή πού οἱ χριστιανοὶ σήμερα δέν ἀμφισβητοῦν πλέον τήν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ.

Γιά νά ἀπαντήσει κανεὶς στό πρῶτο ἀπὸ τὰ ἐρωτήματα αὐτὰ πρέπει νά γυρίσει νοερὰ πίσω, στά τέλη τοῦ 587 π.Χ. ὅταν τὰ στρατεύματα τοῦ Ναβουχοδονόσορα, βασιλιὰ τῆς κοσμοκράτειρας τότε Βαβυλῶνας, καταλάμβαναν γιά δεύτερη φορὰ τὴν πρωτεύουσα τοῦ ἀδύναμου, μικροῦ καὶ ὑποτελοῦς ἤδη βασιλείου τοῦ Ἰούδα, τὴν Ἱερουσαλήμ.

Σφαγές, λεηλασίες καὶ ἐξορία ἦταν, ὅπως συμβαίνει πάντα σὲ τέτοιες περιπτώσεις, τὰ ἐπακόλουθα τῆς ἅλωσης. Τὰ τείχη τῆς πόλης καὶ τὰ σημαντικότερα κτήριά της κείτονταν σὲ ἐρείπια· ὁ ἴδιος ὁ περίφημος ναὸς τοῦ Σολομώντα, μάρτυρας ἑνός ἄλλοτε λαμπροῦ παρελθόντος, πυρπολημένος καὶ κατεστραμμένος· τὰ σκεύη τοῦ ναοῦ, καὶ τὸ ἱερότερο ὅλων ἡ κιβωτὸς τῆς διαθήκης, λάφυρα στά χέρια τῶν ἐχθρῶν.

Ὅμως, δέν εἶναι αὐτά πού κυρίως ἀπασχολοῦν τοὺς αἰχμαλώτους στήν Μεσοποταμία Ἰουδαίους. Τὸ μυαλὸ τους τὸ τυραννάει μία ἄλλη, πολὺ πιὸ βασανιστική σκέψη. Αἰῶνες ὁλόκληρους εἶχαν μάθει νά θεωροῦν τὸν Θεὸ δικὸ τους καὶ εἶχαν ἰσχυροὺς λόγους νά τὸ πιστεύουν αὐτό· αὐτὸς ὁ Θεὸς τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο μέ τρόπο θαυμαστό, τοὺς ὁδήγησε μέσα ἀπὸ τὴν ἔρημο ὅπου τοὺς φρόντιζε καὶ τοὺς προστάτευε, τοὺς χάρισε τήν χώρα ὅπου τόσα χρόνια κατοικοῦσαν εὐτυχισμένοι.

Τώρα ὅμως διαπιστώνουν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἐγκατέλειψε· ὅτι ὁ Θεὸς τους δέν ἦταν πιὰ μαζὶ τους. Οἱ διαπιστώσεις αὐτὲς ἔγιναν παράπονο καὶ τὸ παράπονο τραγούδι:

Στῆς Βαβυλῶνας τὰ ποτάμια, ἐκεῖ καθίσαμε καὶ κλάψαμε, …πῶς τοῦ Κυρίου τὴν ᾠδὴσὲ ξένη γῆ νά ψάλλουμε; (Ψαλ 136:1,4)

Τρέχουν στούς προφῆτες πού ἐπέζησαν καὶ τοὺς ῥωτοῦν γεμάτοι ἀγωνία. Καὶ ἡ ἀπάντηση τῶν προφητῶν εἶναι ὁμόφωνη:

“Δέν ἐγκατέλειψε ὁ Θεὸς τὸν λαὸ του, ἀλλὰ ὁ λαὸς ἐγκατέλειψε τὸν Θεὸ του”.

Αἰῶνες ὁλόκληρους, μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο, οἱ προφῆτες προειδοποιοῦσαν γιά τὴν καταστροφή πού ἔρχεται ἐξαιτίας τῆς ἀπομάκρυνσης τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὸν Θεὸ του. Ὅμως ὁ λαός, μεθυσμένος ἀπὸ τὴν εὐημερία πού τοῦ πρόσφεραν οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, δέν ἄκουγε.

Ἔμαθε νά ἐμπιστεύεται τὰ ὅπλα του, τήν στρατιωτική του δύναμη, τὶς συμμαχίες μέ τίς μεγάλες δυνάμεις καὶ τὰ διπλωματικὰ παιχνίδια στήν ἐξωτερικὴ πολιτική.

Ὅμως, ἡ ἀπαντήση τῶν προφητῶν δέν ἑξαντλεῖται στήν κριτικὴ γιά τὰ λάθη πού ἔγιναν στό παρελθὸν καὶ ὁδήγησαν στήν καταστροφή. Βεβαιώνουν ὅτι ὁ Θεὸς θὰ δώσει ἄλλη μία εὐκαιρία στόν λαὸ του καὶ μέσῳ αὐτοῦ σ’ ὁλοκλήρη τὴν ἀνθρωπότητα.

Ἕνας νέος ἡγέτης θὰ γεννηθεῖ, ὁ ὁποῖος δέν θὰ στηρίζει τὴν ἐξουσία του στήν βία καὶ στήν καταπίεση ὅπως οἱ ἡγεμόνες τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ θὰ φέρει φῶς καὶ χαρὰ σ’ ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς γῆς. Ἡ πρώτη ἀπό τίς προφητεῖες αὐτὲς βρίσκεται στό βιβλίο τοῦ προφήτη Ἠσαΐα:

Λαέ πού πορεύεσαι στό σκοτάδι, φῶς δεῖτε λαμπρό··ἐσεῖς οἱ κάτοικοι τῆς χώρας ὅπου κυριαρχεῖ ὁ θάνατος, πάνω σας φῶς θὰ λάμψει.… μπροστά σου, Κύριε, θὰ χαροῦν, ὅπως αὐτοί πού χαίρονται στόν θερισμό … Γιατὶ ἀφαιρέθηκε ὁ ζυγός πού ἦταν πάνω τους καὶ τὸ ῥαβδί πού χτύπαγε τήν ῥάχη τους …Γιατὶ γιά χάρη μας γεννήθηκε ἕνα παιδί, μᾶς δόθηκε ἕνας γιός …

Μεγάλη θὰ εἶναι ἡ ἐξουσία του, καὶ ἡ εἰρήνη του δέν θὰ ἔχει τέλος··θὰ καθίσει στόν θρόνο τοῦ Δαυίδ, θὰ ἀποκαταστήσει τήν βασιλείᾳ του, καὶ θὰ φροντίσει γι’ αὐτήν μέ δίκαιη κρίση καὶ δικαιοσύνη …

(Ἦσ. 9: 2-7).

Στό ἴδιο βιβλίο περιέχεται καὶ ἡ δεύτερη προφητεία. Ὁ ἀναμενόμενος ἡγέτης θὰ κατάγεται ἀπὸ τήν γενιὰ τοῦ Δαβίδ, θὰ καθοδηγεῖται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, θὰ ἔχει σοφία καὶ συνέση, ὀρθὴ κρίση καὶ δύναμη, γνώση καὶ εὐσέβεια, ὥστε νά ἐπιβάλει τήν δικαιοσύνη συντρίβοντας τήν βία καὶ τὴν καταπίεση, ὄχι ὅμως μέ τήν δύναμη τοῦ σκήπτρου του, ἀλλά μέ τήν δύναμη τοῦ λόγου του (‘Ησ. 11: 1-9).

Οἱ προφητεῖες αὐτὲς ζέσταιναν τίς καρδιὲς τοῦ λαοῦ, ἀνανέωναν τίς ἐλπίδες του καὶ τὸν στήριζαν γιά νά ἀντέξει τίς δοκιμασίες.

Ὅμως τὰ χρόνια πού ἀκολούθησαν ἦταν πολὺ σκληρά. Τήν βαβυλωνιακὴ κατοχή διαδέχτηκε ἡ περσικὴ καὶ αὐτήν, ἡ πιὸ σκληρὴ καὶ καταπιεστική, ἡ ἑλληνική, γιά νά δώσει καὶ αὐτή μέ τήν σειρά της τήν θέση της στήν ῥωμαϊκή.

Οἱ ἐλπίδες, βέβαια, δέν ἔσβησαν, ἄλλαξαν ὅμως ἀρκετὰ ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενό τους. Ἡ μακροχρόνια καταπίεση ἄλλαξε τήν μορφή τοῦ ἀναμενόμενου ἡγέτη καὶ τοῦ ῥόλου του. Ἡ δικαιοσύνη πού θὰ φέρει κατανοεῖται πλέον ὡς ἐκδίκηση καὶ τὸ ὅραμα τῆς εἰρήνης ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀπελευθέρωσης ἀπὸ τὸν ῥωμαϊκὸ ζυγό.

Ἔτσι, ὁ εἰρηνικὸς καὶ δίκαιος παγκόσμιος βασιλιὰς ἔγινε στήν φαντασία τοῦ λαοῦ ἕνας βίαιος καὶ ἀνελέητος τοπικὸς ἐπαναστάτης.

Ἔτσι, εὔκολα γίνεται κατανοητὸ τὸ γιατὶ οἱ συμπατριῶτες του ἀπέρριψαν τὸν Ἰησοῦ καὶ ἀρνήθηκαν νά τὸν ἀκολουθήσουν ὁδηγώντας τον ἀκόμα καὶ στόν θάνάτο.

Οἱ Ἰουδαῖοι ἀρνήθηκαν νά δεχτοῦν τὸν Ἰησοῦ ὡς Μεσσία, ἀλλὰ ἡ ἄρνηση αὐτὴ δέν ἦταν ἱκανὴ νά ἀκυρώσει τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τὸν κόσμο.

Ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ προέκυψε ἕνας νέος λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἕνας νέος Ἰσραήλ, ἡ Ἐκκλησία. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀλήθεια προκύπτει καὶ ἡ ἀπάντηση στό δεύτερο ἐρώτημα πού τέθηκε παραπάνω. Ὡς λόγος Θεοῦ οἱ προφητεῖες ἔχουν αἰώνια ἰσχὺ καὶ ἀπευθύνονται στούς πιστοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἀναπτέρωσαν τὸ ἠθικὸ τῶν αἰχμαλώτων στήν Μεσοποταμία Ἰουδαίων καὶ ἔδωσαν στούς Ἰουδαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἰησοῦ τήν δυνατότητα νά τὸν ἀναγνωρίσουν καὶ νά τὸν ἀκολουθήσουν.

Ἀπευθύνονται ὅμως καὶ στόν νέο Ἰσραήλ, στούς σύγχρονους χριστιανούς. Τοὺς ὑπενθυμίζουν ὅτι ἡ ἀπελπισία δέν εἶναι ἀνίκητη· ὅτι «φῶς λαμπρὸ» μπορεῖ νά φωτίσει καὶ τὰ δικὰ τους σκοτάδια καὶ νά τοὺς ὁδηγήσει ἔξω ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα πού βιώνουν.

Ἀρκεῖ νά μὴν κάνουν τὰ λάθη τοῦ παλιοῦ Ἰσραήλ.

Ἀρκεῖ νά δοῦν τὶς παλιὲς προφητεῖες ὄχι ὡς ἑξαγγελίες προνομίων γιά τοὺς ἴδιους, ἀλλὰ ὡς ὁδοδεῖκτες γιά μία ἀληθινή σχέση μέ τὸν Θεό, ξεκινώντας ἀπὸ τὸ τελευταῖο μήνυμα τοῦ Προδρόμου καὶ τὸ πρῶτο τοῦ Χριστοῦ: «Μετάνοια».




https://aerapatera.wordpress.com/2022/01/09/%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac-%cf%84%e1%bd%b0-%cf%86%e1%bf%b6%cf%84%ce%b1-%cf%84%cf%8c-%ce%ba%ce%ae%cf%81%cf%85%ce%b3%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%bf%e1%bf%a6-%e1%bc%b0/


Saturday, January 8, 2022

Εκείνο - Τάσος Λειβαδιτης

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά
σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου
– σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ’ τη γεύση ενός καρπού,
που φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη
– και θέλεις να τη θυμηθείς
κι όλο ξεφεύγει.
Τα μάτια σου γεμίζουν τότε άπονα
θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.
•.
Ε κ ε ί ν ο
| Ποιήματα 1958-1964 | Τ. Λειβαδίτης |

Thursday, January 6, 2022

Στα άγια Θεοφάνεια -Ρωμανού Μελωδού, Ύμνοι -Απόδοση στα Νέα ελληνικά Αρχιμανδρίτης Ανανίας



Οίκοι
α ΄ Στη Γαλιλαία των εθνών, στη χώρα του Ζαβουλών
και στη γη του Ναφθαλείμ,
 καθώς είπεν ο προφήτης, μεγάλο έλαμψε φως, ο Χριστός.
Σ’ αυτούς που ήταν στο σκοτάδι ξημέρωσε ολόφωτη Αυγή,
που άστραψε από τη Βηθλεέμ,
ή καλύτερα από τη Μαρία ο Κύριος σ’ ολόκληρη την οικουμένη
στέλνει τις αχτίδες του, ο Ήλιος της δικαιοσύνης.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ω άνθρωποι, γυμνοί ελάτε όλοι,
για να ντυθούμε τον Χριστό και ζεστασιά να βρούμε,.
Αφού σκέπασμα για τους γυμνούς και φως στους σκοτισμένους
ήλθες, εφάνης, Συ,
το Φως, το Απρόσιτο.

β ΄ Δεν περιφρόνησ’ ο Θεός τον άνθρωπο που ύπουλα κουρσεύτηκε
μέσα στον Παράδεισο
και έχασε τη θεόφαντη στολή.
Γιατί ήρθε κοντά του και πάλι με θεϊκή φωνή καλεί τον παραβάτη:
«Πού είσαι, Αδάμ; Από εδώ και πέρα μη μου κρύβεσαι.
Θέλω να σε βλέπω.
Και αν είσαι γυμνός, κι αν είσαι φτωχός να μην ντραπείς,
γιατί όμοιος έγινα για σένα.
Μιας και δεν έγινες θεός, που το επιθυμούσες,
Ωστόσο Εγώ το θέλησα και άνθρωπος έγινα.
Λοιπόν, πλησίασέ με και γνώρισέ με για να πεις:
«Ήρθες, εφάνης, Εσύ,
το Φως, το Απρόσιτο».

γ ΄ Απ’ την πολλή αγάπη μου ελύγισα ως Εύσπλαχνος που ειμαι
και ήρθα προς το πλάσμα μου
απλώνοντας τα χέρια για να σ’ αγκαλιάσω.
Λοιπόν, μη με ντραπείς, αφού για σένα τον γυμνό γυμνώνομαι
και βαφτίζομαι.
Ήδη για μένα ο Ιορδάνης ανοίγεται και ο Ιωάννης
ετοιμάζει τους δρόμους μου στα νερά και στις ψυχές».
Τέτοια ο Σωτήρας όχι με λόγια αλλά με έργα
προς τον άνθρωπο είπε και ήρθε, όπως τ’ ανάφερε,
στο μεν ποτάμι με τα πόδια,
στον δε Πρόδρομο
το Φως το Απρόσιτο.

δ ΄ Το ποτάμι στην έρημο και σροσιά στο καμίνι και βροχή απαλή
στην Παρθένο
καθώς αντίκρυσεν ο Ιωάννης στον Ιορδάνη τον Χριστό
του ήρθε ταραχή από φόβο, καθώς ο πατέρας του ετρόμαξε
από τον Γαβριήλ.
Και ήταν μεγαλύτερα τα τωρινά απ’ τα παλιά, γιατί τώρα προς τον δούλο
ο Κύριος των αγγέλων ήρθε και ζητά να βαπτισθεί.
Γι’ αυτό και ο Βαπτιστής τον γνώρισε τον Πλάστη
κι εμετρήθηκε μαζί Του είπε με φρίκη:
«Σταμάτα, Λυτρωτή. Σου φτάνει μέχρι εδώ.
Σε ξέρω Ποιος είσαι.
Το Φως το Απρόσιτο».

….

ιη ΄ Λοιπόν, πολύ υψηλά ανέβασε τον νου με τη θεϊκή προσταγή
ο γιος του Ζαχαρία,
και άπλωσε το χέρι και πάνω το ακούμπησε στον Βασιλιά.
Τον βαφτίζει στα νερά κι ύστερα φέρνει στη στεριά
τον Κύριο ουρανού και γης,
Αυτόν που απ’ τα ουράνια φανέρωσε με τη φωνή σαν με δάχτυλο
Εκείνος που εφώναξε: «Αυτός είναι ο Γιος ο αγαπητός μου».
Σ’ Αυτόν λοιπόν τον Πατέρα και στον Γιο που βαφτίστηκε
και το Άγιό Του Πνεύμα φωνάζω:
«Σύντριψε, Λυτρωτή, αυτούς που θλίβουν την ψυχή μου.
Κατάργησε τους πλάνους, Εσύ,
το Φως, το Απρόσιτο».



Λήξις 8 Σεπτεμβρίου 1986. Εορτή Γενεσίου της Θεοτόκου.
Κυρία μου, Θεοτόκε, χαίρε, ελέησόν με τον αμαρτωλό και πάντες τους συν εμοί.

*
Ρωμανού Μελωδού, Ύμνοι
Απόδοση στα Νέα ελληνικά Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης
ΚΥΠΡΗΣ Αθήνα 2021
*



*για την αντιγραφή Βασιλική Νευροκοπλή



 


Monday, January 3, 2022

Άλέξανδρος Παπαδιαμάντης +3/1/1911


«Καὶ ὁ μπαρμπα-Γιαννιὸς ἄσπρισεν ὅλος, κ᾽ ἐκοιμήθη ὑπὸ τὴν χιόνα, διὰ νὰ μὴ παρασταθῇ γυμνὸς καὶ τετραχηλισμένος, αὐτὸς καὶ ἡ ζωή του καὶ αἱ πράξεις του, ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ, τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερῶν, τοῦ Τρισαγίου»

«Ὁ Ἔρωτας στὰ χιόνια»
Άλέξανδρος Παπαδιαμάντης 4/3/1851, Σκιάθος - 3/1/1911, Σκιάθος

Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κηδείας του Άλέξανδρου Παπαδιαμάντη χιόνιζε, καὶ τὸ φέρετρο, ποὺ μεταφερόταν ξεσκέπαστο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὰ Μνημούρια, στρώθηκε μὲ χιόνι, σὰν σάβανο. Τὴ συνθήκη αὐτὴ εἶχε περιγράψει ὁ ἴδιος στὸ διήγημα «Ὁ Ἔρωτας στὰ χιόνια», ὅπου ὁ μπαρμπα–Γιαννιός, ὁ ἥρωας τοῦ διηγήματος, πεθαίνει σαβανομένος ἀπὸ τὸ χιόνι!

Δημήτρης Μαυρόπουλος - Ἐκδόσεις ΔΟΜΟΣ