Labels

Thursday, May 31, 2018

Ο Τρελός του χωριού και οι "Τρελοί" της Ιστορίας στο 9ο Δημοτ. Σχολείο Σταυρούπολης



Η σημερινή παρουσίαση του Τρελού του χωριού στο 9ο Δημοτικό Σχολείο Σταυρούπολης ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Για δύο ώρες περίπου παρακολουθούσα την δουλειά που έκαναν τα παιδιά των τριών πρώτων τάξεων και της Πέμπτης με τις δασκάλες τους. 
Σήμερα δημοσιοποιώ μόνο ένα κομμάτι αυτής της ευφάνταστης δουελιάς που έχει να κάνει με την αναζήτησή και την παρουσίαση άλλων "τρελών" της ιστορίας από τα μεγαλύτερα παιδιά, που προβλήθηκαν με τον προτζέκτορα στην οθόνη της σκηνής. 
Η συνέχεια έπεται...




















Wednesday, May 30, 2018

Των γυναικών το δίκιο


Του κόσμου οι μανάδες κάποτε το έμαθαν
Ο Θεός των πατέρων τους Μητέρα πως δεν είχε
Και φαρμακώθηκαν τα σπλάχνα τους πικρά
Πού να σταθούμε οι άμοιρες, τον ρώτησαν
Και ποιος στην πλάση θα μας λογαριάσει τώρα;
Ο Πλάστης συμμερίστηκε το δίκιο τους
Και στις γυναίκες χάρισε διπλή παρηγοριά
Μάνα απ’ τους ανθρώπους για τον Γιο του διάλεξε
Και Αυτόν σαν άνθρωπο κοντά τους αποστέλλει
Να χαίρονται οι πεντάρφανες, οι άκληρες να έχουν ψυχοπαίδι
Κι όσες απέκτησαν παιδιά που η μαύρη ξενιτιά τα αρπάζει 
Μια μητρική αγκαλιά να ελπίζουν 
Πως τα σπλάχνα τους θα βρουν στα ξένα



Tuesday, May 29, 2018

O Τρελός του χωριού στο Δημοτικό σχολείο του Μικρόκαμπου ΘεσσαλονΙκης - 29/05/18


Χωρία μικρά, ταπεινά, χωρία ελληνικά που αληθεύουν την ουσία της ύπαρξης χωρίς φωνασκίες, διακηρύξεις, διαδηλώσεις, ταρατατζούμ. Ευλογία Θεού να τα επισκέπτεσαι. Και να συναντάς τους ανθρώπους τους, να ακούς τα πουλιά τους, να αρωματίζεσαι από την περίσσια τους ευωδιά. Ένα τέτοιο επισκέφτηκα σήμερα, τον Μικρόκαμπο, λίγα χιλιόμετρα, μισή ώρα δρόμος έξω από τη Θεσσαλονίκη. Ένα χωριό των εξακοσίων κατοίκων που αν και καμπούσικο σχεδόν πάντα το φυσά ένα δροσερό αεράκι που το λένε “θαλασσινό” γιατί έρχεται από τη θάλασσα κι από δρόμο που κανείς ακριβώς δεν γνωρίζει.
Με την Ελένη τύχαμε κάποτε μαζί σε ένα σχολείο της Θεσσαλονίκης. Όταν βγήκε στη σύνταξη μαζί με τον άντρα της αποφάσισαν να επισκευάσουν το πατρικό του σπίτι και να μοιράζουν τη ζωή τους τις μισές μέρες στην πόλη και τις μισές εκεί. Από τοτε μεριμνούν για το χωριό και δεν έχουν κάνει και λίγα έως σήμερα. Έτσι, κανόνισε η Ελένη να επισκεφτώ και το σχολείο τους.
Πρώτη φορά βρέθηκα σε τριθέσιο σχολείο. Ολα κι όλα τα παιδιά ήταν τριάντα εννιά μαζί με λίγα νήπια που ήρθαν κι αυτά να ακούσουν το παραμύθι του Τρελού. Όλο το σχολειό μια τάξη παιδιά όλων των ηλικών. Παιδιά με ροδοκόκκινα μάγουλα, δυνατά και ανοιχτά σώματα, γελαστά πρόσωπα, ζωηρά βλέμματα. Τρίχα τους δεν κουνήθηκε μέχρι να τελειώσει το παραμύθι. Συνέλαβαν και κατανόησαν αμέσως το βαθύτερο νόημά του. Η συζήτηση προχωρούσε ολοένα και σε πιο ουσιαστικά θέματα. Με ξάφνιασαν, με συγκίνησαν, με εντυπωσίασαν. Αυτά δεν είναι παιδιά μπουχτισμένα σε ευκαιρίες και πληροφορίες. Το κάθε τι που τους δίνεται μπορούν να το ρουφήξουν και να το εκτιμήσουν όπως του πρέπει. Διψασμένα έπιναν κάθε λέξη, κάθε σκέψη, και ανέδιδαν συλλογισμούς γεμάτους σοφία και χάρη. Ο καλοσυνάτος διευθυντής και οι λίγοι εκπαιδευτικοί ήταν ολοφάνερα πολύ χαρούμενοι και όλοι γίναμε μια αγκαλιά. Μια παραμυθένια αγκαλιά…
Φεύγοντας περάσαμε από το σπίτι της Ελένης και του Γιάννη για να μου δείξουν το έργο τους. Όσο και αν μου το είχαν περιγράψει στη διαδρομή δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό που αντίκρυσα. Ένα μικρό μουσείο λαογραφικού χαρακτήρα στην προέκταση του προσφυγικού τους σπιτιού που κάποτε ήταν αχυρώνας και κελάρι.
Ένας κόσμος ολόκληρος του παρελθόντος που διαγράφεται ζωντανά μέσα από το πλήθος των εκθεμάτων. Η ιστορία του ψωμιού, της μαγειρικής, του οργώματος, της υφαντικής, αναρίθμητων χειροποίητων εργαλείων, πιάτων, σκαλιστών ποτηριών, υφαντών, στολών, λαμπών, μύλων, τρυπητών, ρολογιών, φλασκιών, και πόσο άλλων… Μια συλλογή που χρειάστηκε πολλά χρόνια για να αποκτηθεί και πολύς μόχθος και μεράκι για να αναρτηθεί στους τοίχους και να ακουμπίσει στα παλιά έπιπλα. 
Το μικρό αυτό μουσείο το επισκέπτονται δωρεάν τα σχολεία της περιοχής, και το αξιαγάπητο ζευγάρι ξεναγεί τα παδιά στα ποιήματα της καθημερινής ζωής του παρελθόντος. Οι εκδρομές αυτές συνδιάζονται με την επίσκεψη σε ένα άλλο κτήμα όπου ένας ογδοντάχρονος έχει μαζέψει και φροντίζει ένα πλήθος από σπάνια είδη ζώων, και το μεγάλο καταπράσινο πάρκο του χωριού. Μετά τα ωραία μεζεδάκια στο καφενείο, το ζευγάρι μου χάρισε το βιβλίο του μουσείου που συνέγραψαν και εξέδωσαν, το οποίο μέσα αναφέρει και όλους τους σημαντικούς ανθρώπους του τόπου μαζί με την ισοτρία του.
Ένας τόσο μικρός τόπος, ο Μικρόκαμπος, είναι σήμερα μια παραδειγματικά φωτεινή κοιτίδα πολιτισμού που μπορεί να καυχάται για την αυθεντικότητα του ήθους και της ποιότητας των ανθρώπων του. Είμαι ευτυχής που τον επισκέφτηκα και άφησα με τη σειρά μου το μικρό σποράκι ενός παραμυθιού μου εκεί…



Monday, May 28, 2018

Δευτὲρα τοῦ Ἁγὶου Πνεὺματος

Σχετική εικόνα


Πάσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου,
Δὲ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση.

«….Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν….»Την Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία μας εορτάζει το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός.
Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή.
Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος
Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.
Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μια πηγαίνουμε στην άλλη. Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς. 
Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πια στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. «Γιατί αν φύγω –λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον;
Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά.
Γιατί, πες μου, ποιο από τα αγαθά που συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα;
Με τη χάρη Του απαλλασσόμαστε απ’ τη δουλεία του διαβόλου, καλούμαστε στην ελευθερία του Χριστού, οδηγούμαστε στην ουράνια υιοθεσία, αναγεννιόμαστε απ’ την αρχή και ξεφορτωνόμαστε το βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο των αμαρτιών μας. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος βλέπουμε να υπάρχουν τόσοι ιερείς κι έχουμε τάγματα διδασκάλων της Εκκλησίας. 
Απ’ την πηγή αυτή πήγασαν πλούτη προφητειών και χαρίσματα ιάσεων και όλα τα άλλα που συνήθως στολίζουν την Εκκλησία του Θεού από το Άγιο Πνεύμα προέρχονται. Και φωνάζει ο Παύλος και λέει: 
«Για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά» (Α’ Κορ. 12,11).
«Όπως θέλει», λέει, όχι όπως έχει διαταχθεί. «Μοιράζει», και δεν μοιράζεται. Έχει εξουσία, και δεν εξουσιάζεται. Γιατί ο Παύλος λέει πως έχει και το Άγιο Πνεύμα την ίδια εξουσία, που έχει και ο Πατήρ. 
Κι όπως είπε για τον Πατέρα «ο Θεός είναι εκείνος που ενεργεί παντού και πάντα» (Α’ Κορ. 12,6), έτσι λέει και για το Άγιο Πνεύμα «για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά».
Είδες τέλεια εξουσία που έχει; Γιατί όσα πρόσωπα έχουν την ίδια φύση και ουσία είναι φανερό ότι έχουν και την ίδια εξουσία, και όσα έχουν την ίδια αξία, σ’ αυτά μία είναι η δύναμη και η εξουσία.
Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ’ αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ’ αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά. Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος!
Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μια ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρει πιο μαλακή κι απ’ τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ’ το σίδερο. Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ’ τον ήλιο εκείνον που έως τώρα ήταν μολυσμένος απ’ την ακαθαρσία των αμαρτιών.[…]
«Με τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού», λέει, «και με τη χάρη του Πνεύματος του Θεού μας». Είδες, αγαπητέ, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος; Είδες ότι το Άγιο Πνεύμα, εξαφάνισε όλες αυτές τις κακίες, και ότι εκείνους που ήταν προηγουμένως υποδουλωμένοι στις αμαρτίες τους, τους ανέβασε ξαφνικά σε τόσο υψηλές τιμές;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ’.
Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος· ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμε, εις ενότητα πάντας εκάλεσε· και συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα


https://aerapatera.wordpress.com/2018/05/28/δευτὲρα-τοῦ-ἁγὶου-πνεὺματος-2/

Χάι κου του φεγγαριού


Σαν τον Κύκλωπα
μονόφθαλμη η νύχτα
κι ανθρωποφάγα

Ποιος θα διαβάσει
συγχωρητική ευχή
για το σκοτάδι;

Το φως της φορεί
γερόντισσα σελήνη
για πετραχήλι



Η φωτογραφία από:

Sunday, May 27, 2018

Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς

Αποτέλεσμα εικόνας για πεντηκοστη

(Ιωάν. 7,37-53, 8,12)

37. Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. 
38. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος.
39. τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη.
40. Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης.
41. ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; 
42. οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; 
43. σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι’ αὐτόν.
44. τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ’ οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ’ αὐτὸν τὰς χεῖρας. 
45. Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν;
46. ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος.
47. ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; 
48. μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; 
49. ἀλλ’ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι 
50. λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· 
51. μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ’ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; 
52. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. 
53. Καὶ ἀπῆλθεν ἕκαστος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, 
12. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.



Saturday, May 26, 2018

Ψυχοσάββατο σήμερα


Ψυχοσάββατο, μου λες, ξημερώνει, και μια πεταλούδα θροϊζει τα φύλλα της καρδιάς. Θα ανταμώσουμε πάλι. Θα σμίξουμε. Σε ένα σπυρί σιτάρι η αγάπη θα φωλιάσει και πάλι ίδιος θεός στη φάτνη του. Να την πάρουν τα πουλιά του ουρανού την αγάπη. Τις πύλες του να διαβούν ανεμπόδιστα. Να ταϊσουν τους παρελθόντες πεινασμένους αιώνες.

Ψυχοσάββατο, και βάζω σιτάρι να βράσει. Σε φωτιά απαλή σαν το χάδι εκείνο που όσο κι αν η θύμησή του ξερθώριασε, έρχεται κάποιες νύχτες στα όνειρα σαν μονοπάτι ολόφωτο που πάει κι όλο πάει μακριά.

Ψυχοσάββατο και ξημερώνει. Μην ξυπνάς τα παιδιά. Αφησέ τα να κοιμούνται μέσα στη βεβαιότητα πως δεν υπάρχει θάνατος. Πως ποτέ δεν υπήρξε. Πως δεν θα υπάρξει ποτέ. Βαφτίστηκαν μες στον θάνταο νήπια, ξεμπέρδεψαν μαζί του από νωρίς και μια κι έξω.
Φουντούκια, καρύδια κι αμύγδαλα λίγο ας ψηθούν. Τόσο λίγο όσο κι ο χρόνος που απαιτείται για να ανταμώσουμε ξανά με τις παλιές αγάπες που βιάστηκαν να μας χαιρετίσουν. Κανέλα, μοσχοκάρυδο, σταφίδα το άρωμα της μνήμης τους. Της νοσταλγίας που ποτέ δεν πεθαίνει. Και άχνη σαν σκόνη λεπτή να μη χτυπά στο δόντι, μα να λίώνει στο πικρό στόμα για να γλυκαίνει τα ονόματα που καιρό τώρα δεν προφέραμε ντιπ.

Στην Ντουβίστα να με θάψετε, είπε και ματάπε η θεία πριν φύγει. Δεν ήταν μπορετό απ’ τους εναπομείναντες. Την είδε η αδεεφή της ψες τη νύχτα. Κι ήτανε νέα, όμορφη θεά, όπως τη θυμόταντε στα νειάτα της. Τι κάνεις, αδερφή, ρώτησε η εδώ την εκεί. Είμαι καλά, μια χαρά είμαι, μόνο πες στη Φωτεινούλα της Βασούδας να με πάει μια βόλτα στην Ντουβίστα…
Ψυχοσάββατος χορός, θα χορέψεις; Θα χορέψω και θα πω κι ένα τραγούδι. Ενα τραγούδι δίχως τέλος και αρχή. Πολυφωνικό και χαρούμενο θα είναι, βαρύ κι ασίκικο, τραπεζιάτικο για το τραπέζι της χαράς που μας ένωσε. Και γύρω γύρω στα χρυσά ντυμένοι οι ιερείς θα μουρμουρίζουν διαβάζοντας τα δίπτυχα σαν μελίσσι βουερό τα ονόματα κι όποιος ακούει το όνομά του να απαντά παρακαλώ παρών ή παρούσα αναλόγως.
Ψυχοσάββατο, δικό σας, δικό μας, ολονών. Αγκαλιαστείτε, αδέρφια, στον χορό. Γελάστε, κλάψτε άφοβα, δίχως ντροπή καμιά, μαζί μας. Σκορπίστε ολούθε στάρια όπως σκορπάτε και στους γάμους ρύζι. Γάμος είναι και τούτος. Κι είναι και μεγάλος κι είναι πιο τρανός. Παντρεύεται το εφήμερο το αιώνιο. Νυμφεύεται τούτος ο ντουνιάς τον άλλονε. Η παρουσία δαχτυλίδι με την απουσία αλλάζει. Κι απ’ το κοινό ποτήρι το κρασί της νιότης, της άνοιξης, της άσβηστης αγάπης πίνουν. 
Στην υγειά μας, μωρέ αδέρφια! 
Και πάντα μαζί! 






* η φωοτογραφία από: 
http://www.newsbomb.gr/ellada/ekklhsia/story/858020/psyxosavvata-2018-deite-tis-imerominies 

Friday, May 25, 2018

Ο Τρελός του χωριού και Το Κόκκινο κορδόνι στο 3ο Δημ. Σχολείο Λαγκαδά- 22/05/18


Τρίτη πρωί μια ωραιότατη καλοσυνάτη κοπέλα έρχεται και με παίρνει από το σπίτι για να πάμε μαζί στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Λαγκαδά στο οποίο και εργάζεται. Είναι η μουσικός του σχολείου και η υπεύθυνη γι’ αυτό που θα δω όταν φτάσω και όλα τα παιδιά θα μπουν στην αίθουσα εκδηλώσεων. 
Τα φώτα σβήνουν και στη σκηνή έχουν καθίσει τα παιδιά της Τρίτης τάξης κρατώντας ποικίλα μουσικά όργανα στα χέρια. Η Μαρία ξεκινά να διαβάζει το Κόκκινο κορδόνι και σε σημεία που έχει επιλέξει μαζί με τα παιδιά, εκείνα παράγουν ήχους από τα όργανα που κρατούν, ενώ προβάλλονται παράλληλα οι εικόνες του παραμυθιού. Η αφήγησή της είναι εξαιρετική, γεγονός που προδίδει τη σχέση της με το θέατρο, αλλά και το φυσικό της χάρισμα. Η ατμόσφαιρα είναι μαγική και η συγκίνηση μεγάλη. Μετά το τέλος του παραμυθιού, εγώ αφηγούμαι τον Τρελό του χωριού και ακολουθεί συζήτηση. Τα παιδιά παίζουν στα δάχτυλα το παραμύθι, είναι ολοφάνερο ότι το έχουν δουλέψει και αυτό αποδεικνύεται και αμέσως μετά όταν το παρουσιάζουν και αυτό με τα μουσικά τους όργανα και την αφήγηση της μουσκού τους. 
Η γιορτή στην οποία έχει παραβρεθεί όλο το σχολείο, παιδιά, διευθυντής, δάσκαλοι, αλλά και γονείς τελειώνει, και η παραμυθητική χαρά φωτίζει όλα τα πρόσωπα! 
Η Δήμητρα Μπογιάνου που με έφερε σε επαφή με το καλό αυτό σχολείο και που εδώ και χρόνια διατηρεί ένα θαυμαστό βιβλιοπωλείο στον Λαγκαδά με το οποίο κρατά άσβηστη την αγάπη των ανθρώπων για το βιβλίο, έρχεται και με παραλαμβάνει για να μου χαρίσει στιγμές ευτυχίας και ξεκούρασης… 
Μικροί και μεγάλοι φίλοι μου, σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς! 




Wednesday, May 23, 2018

Νύχτα Θαυμάτων - βραβείο Lublic - εικονογράφησης παιδικού βιβλίου






Σύμφωνα με την σχετική ανακοίνωση:

Εκτός από τα βραβεία που αναδείχθηκαν από την ψηφοφορία του κοινού δόθηκαν 4 ειδικά βραβεία για τα οποία ψήφισαν κριτικές επιτροπές από επαγγελματίες του κλάδου του βιβλίου. Τα ειδικά βραβεία είναι:
  1. Καλύτερη Εικονογράφηση σε παιδικό βιβλίο: Η νύχτα των θαυμάτων, Νευροκοπλή Βασιλική εικονογράφηση Παναγιώτα Καρτσακάλη, εκδόσεις Λιβάνη. Το βραβείο απένειμε η Διευθύντρια του Εργαστηρίου Τυπογραφίας και Τέχνης του Βιβλίου και επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Θεωρητικών Σπουδών Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, Λεώνη Βιδάλη.









Monday, May 21, 2018

Χάι κου της γαλήνης


Πρίγκιπας μπήκες 
στου κόσμου το παλάτι
Επαίτης φεύγεις


Άρατε πύλας
των οφθαλμών βλέφαρα
να μπει ο ξένος


Ο κελαηδισμός
μονόχορδο τραγούδι
ευγνωμοσύνης


Τρία δαλχτυλα
αρκούν για να σηκώσουν
μολύβι - σταυρό


Για το φεγγάρι
δε θα μιλήσω τώρα
γιατί μ’ ακούει




*Χίος 18.05.18

Οἱ Ἃγιοι ἒνδοξοι ἰσαπὸστολοι καὶ βασιλεῖς Κωνσταντῖνος καὶ Ἑλὲνη

Σχετική εικόνα



Ὡς κοινὸν εἶχον γῆς Βασιλεῖς τὸ στέφος,
Ἔχουσι κοινὸν καὶ τὸ τοῦ πόλου στέφος.Ξύνθανε μητέρι εἰκάδι πρώτῃ Κωνσταντῖνος.

Ως γενέτειρα πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου 
αναφέρεται τόσο η Ταρσός της Κιλικίας όσο και το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ωστόσο η άποψη που επικρατεί φέρει τον Μέγα Κωνσταντίνο να έχει γεννηθεί στη Ναϊσό της Άνω Μοισίας (σημερινή Νις της Σερβίας).
Το ακριβές έτος της γεννήσεώς του δεν είναι γνωστό, θεωρείται όμως ότι γεννήθηκε μεταξύ των ετών 272-288 μ.Χ.
Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος, που λόγω της χλωμότητος του προσώπου του ονομάσθηκε Χλωρός, και ήταν συγγενής του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Μητέρα του ήταν η Αγία Ελένη, θυγατέρα ενός πανδοχέως από το Δρέπανο της Βιθυνίας.
Το 305 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος ευρίσκεται στην αυλή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού στη Νικομήδεια με το αξίωμα του χιλίαρχου. Το ίδιο έτος οι δύο Αύγουστοι, Διοκλητιανός και Μαξιμιανός, παραιτούνται από τα αξιώματά τους και αποσύρονται. στο ύπατο αξίωμα του Αυγούστου προάγονται ο Κωνστάντιος ο Χλωρός στη Δύση και ο Γαλέριος στην Ανατολή. 
Ο Κωνστάντιος ο Χλωρός πέθανε στις 25 Ιουλίου 306 μ.Χ. και ο στρατός ανακήρυξε Αύγουστο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κάτι όμως που δεν αποδέχθηκε ο Γαλέριος. Μετά από μια σειρά διαφόρων ιστορικών γεγονότων ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκρούεται με τον Μαξέντιο, υιό του Μαξιμιανού, ο οποίος πλεονεκτούσε στρατηγικά, επειδή διέθετε τετραπλάσιο στράτευμα και ο στρατός του Κωνσταντίνου ήταν ήδη καταπονημένος.
Από την πλευρά του ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε κάθε λόγο να αισθάνεται συγκρατημένος. δεν είχε καμία άλλη επιλογή εκτός από την επίκληση της δυνάμεως του Θεού. Ήθελε να προσευχηθεί, να ζητήσει βοήθεια, αλλά καθώς διηγείται ο ιστορικός Ευσέβιος, δεν ήξερε σε ποιόν Θεό να απευθυνθεί.
Τότε έφερε νοερά στη σκέψη του όλους αυτούς που μαζί τους συνδιοικούσε την αυτοκρατορία. Όλοι τους, εκτός από τον πατέρα του, πίστευαν σε πολλούς θεούς και όλοι τους είχαν τραγικό τέλος. Άρχισε, λοιπόν, να προσεύχεται στον Θεό, υψώνοντας το δεξί του χέρι και ικετεύοντάς Τον να του αποκαλυφθεί. 
Ενώ προσευχόταν, διαγράφεται στον ουρανό μία πρωτόγνωρη θεοσημία. Περί τις μεσημβρινές ώρες του ηλίου, κατά το δειλινό δηλαδή, είδε στον ουρανό το τρόπαιο του Σταυρού, που έγραφε «τούτῳ νίκα». 
Και ενώ προσπαθούσε να κατανοήσει τη σημασία αυτού του μυστηριακού θεάματος, τον κατέλαβε η νύχτα. Τότε εμφανίζεται ο Κύριος στον ύπνο του μαζί με το σύμβολο του Σταυρού και τον προέτρεψε να κατασκευάσει απομίμηση αυτού και να το χρησιμοποιεί ως φυλακτήριο πιο πολέμους.
Έχοντας ως σημαία του το Χριστιανικό λάβαρο, αρχίζει να προελαύνει προς την Ρώμη εκμηδενίζοντας κάθε αντίσταση.
Όταν φθάνει στη Ρώμη ενδιαφέρεται για τους Χριστιανούς της πόλεως. Όμως το ενδιαφέρον του δεν περιορίζεται μόνο σε αυτούς. Πολύ σύντομα πληροφορείται για την πενιχρή κατάσταση της Εκκλησίας της Αφρικής και ενισχύει από το δημόσιο ταμείο τα έργα διακονίας αυτής.
Το Φεβρουάριο του 313 μ.Χ., στα Μεδιόλανα, όπου γίνεται ο γάμος του Λικινίου με την Κωνσταντία, αδελφή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επέρχεται μια ιστορική συμφωνία μεταξύ των δύο ανδρών που καθιερώνει την αρχή της ανεξιθρησκείας.
Τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Μέγας Κωνσταντίνος ήσαν πολλά. Η αιρετική διδασκαλία του Αρείου, πρεσβυτέρου της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, ήλθε να ταράξει την ενότητα της Εκκλησίας. Η διδασκαλία αυτή, που ονομάσθηκε αρειανισμός, κατέλυε ουσιαστικά το δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού.
Μόλις ο Μέγας Κωνσταντίνος πληροφορήθηκε τα όσα θλιβερά συνέβαιναν στην Αλεξάνδρεια, απέστειλε με τον πνευματικό του σύμβουλο Όσιο, Επίσκοπο Κορδούης της Ισπανίας, επιστολή στον Επίσκοπο Αλεξανδρείας Αλέξανδρο (313 – 328 μ.Χ.) και τον Άρειο. Η προσπάθεια επιλύσεως του θέματος δεν ευδοκίμησε. Έτσι αποφασίσθηκε η σύγκλιση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.
Η περιγραφή της εναρκτήριας τελετής από τον ιστορικό Ευσέβιο είναι ομολογουμένως ενδιαφέρουσα. στο μεσαίο οίκο των ανακτόρων είχαν προσέλθει όλοι οι σύνεδροι. Επικρατούσε απόλυτη σιγή και όλοι περίμεναν την είσοδο του αυτοκράτορα, τον οποίο οι περισσότεροι θα έβλεπαν για πρώτη φορά.
Ο Κωνσταντίνος εισήλθε ταπεινά, με σεμνότητα και πραότητα. στην ομιλία του προς τη Σύνοδο χαρακτηρίζει τις ενδοεκκλησιαστικές συγκρούσεις ως το μεγαλύτερο δεινό και από τους πολέμους. 
Ο λόγος του υπήρξε ευθύς και σαφής. Δεν ήθελε να ασχοληθεί παρά μονάχα με θέματα που αφορούσαν στην ορθοτόμηση της πίστεως. Η κρίσιμη φράση του, «περὶ τῆς πίστεως σπουδάσωμεν», διασώζεται σχεδόν από όλους τους ιστορικούς συγγραφείς.
Μετά το πέρας των εργασιών της Συνόδου ο αυτοκράτορας ανέλαβε πρωτοβουλίες για την εδραίωση των αποφάσεών της. Απέστειλε εγκύκλιο επιστολή προς την Εκκλησία της Αιγύπτου, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αλεξανδρείας, στην οποία γνωστοποιεί τις αποφάσεις της Συνόδου.
Ο ίδιος γνωστοποιεί προς όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας την καταδίκη του Αρείου και απαγορεύει την απόκτηση και την απόκρυψη των συγγραμμάτων του. Η εντυπωσιακή του όμως ενέργεια είναι η επιστολή του προς τον Άρειο. Επιτιμά τον αιρεσιάρχη και τον καταδικάζει με αυστηρότητα για τις κακοδοξίες του.
Όμως περί τα τέλη του 327 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος καλεί τον Άρειο στα ανάκτορα. Ο αιρεσιάρχης φυσικά δεν χάνει την ευκαιρία και υποβάλλει μία ομολογία γεμάτη από έντεχνες θεολογικές ανακρίβειες, πείθοντας μάλιστα τον Μέγα Κωνσταντίνο ότι αυτή δεν διαφέρει ουσιαστικά από όσα είχε αποφασίσει η Α’ Οικουμενική Σύνοδος. Τελικά ο αυτοκράτορας συγκαλεί νέα Σύνοδο, το Νοέμβριο του 327 μ.Χ., η οποία ανακαλεί τον Άρειο από την εξορία και αποκαθιστά τους εξόριστους Επισκόπους Νικομηδείας Ευσέβιο και Νικαίας Θεόγνιο. 
Η ανάκληση του Αρείου και η αποκατάσταση των περί αυτών πυροδότησε νέες έριδες πιο κόλπους της Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος και στην συνέχεια ο διάδοχός του Μέγας Αθανάσιος αρνούνται να δεχθούν τον Άρειο στην Αλεξάνδρεια. Ο Μέγας Κωνσταντίνος απειλεί με καθαίρεση τον Μέγα Αθανάσιο, ενώ σε Σύνοδο που συνήλθε στην Αντιόχεια το 330 μ.Χ. καθαιρείται και εξορίζεται από τους αιρετικούς ο Άγιος Ευστάθιος, Επίσκοπος Αντιοχείας . 
Η Σύνοδος της Τύρου της Συρίας, που συνήλθε το 335 μ.Χ., καταδικάζει ερήμην με την ποινή της καθαιρέσεως τον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος φεύγει, για να συναντήσει τον Μέγα Κωνσταντίνο.
Είναι γεγονός πως ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν έδειξε να αποδέχεται το αίτημα του Μεγάλου Αθανασίου για ακρόαση. Πείσθηκε όμως να τον ακούσει, όταν ο Μέγας Αθανάσιος του απηύθυνε την ρήση:
«Δικάσει Κύριος ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ σοῦ».
Ο Μέγας Κωνσταντίνος κατενόησε την κατάφωρη αδικία και τις άθλιες μεθοδεύσεις σε βάρος του Μεγάλου Αθανασίου και έκανε δεκτό το αίτημά του νά προσκληθούν όλοι οι συνοδικοί της Τύρου και η διαδικασία να λάβει χώρα ενώπιόν του.
Ο Ευσέβιος Νικομηδείας αγνόησε την αυτοκρατορική εντολή. Πήρε μόνο ελάχιστους από τους συνοδικούς και εμφανίσθηκε στον αυτοκράτορα. Ξέχασε όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες και για πρώτη φορά έθεσε το θέμα της δήθεν παρακωλύσεως της αποστολής σιταριού προς την Βασιλεύουσα. 
Ο αυτοκράτορας εξοργίζεται και εξορίζει τον Μέγα Αθανάσιο στα Τρέβιρα της Γαλλίας. Παρά ταύτα δεν επικυρώνει την απόφαση της Συνόδου της Τύρου για καθαίρεση και ούτε διατάσσει την αναπλήρωση του επισκοπικού θρόνου της Αλεξάνδρειας.
Η τελευταία περίοδος της ζωής του Μεγάλου Κωνσταντίνου είναι αυτή που τον καταξιώνει στην εκκλησιαστική συνείδηση και τον οδηγεί στο απόγειο της πνευματικής του πορείας.
Ο Άγιος, κατά τον Απρίλιο του 337 μ.Χ., αισθάνεται τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Οι πηγές μάς πληροφορούν πως ο Μέγας Κωνσταντίνος κατέφυγε σε ιαματικά λουτρά. Βλέποντας όμως την υγεία του να επιδεινώνεται θεώρησε σκόπιμο να μεταβεί στην πόλη Ελενόπολη της Βιθυνίας, που είχε ονομασθεί έτσι λόγω της Αγίας μητέρας του. Εκεί παρέμεινε στο ναό των Μαρτύρων, όπου ανέπεμπε ικετήριες ευχές και λιτανείες προς τον Θεό.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται πως η επίγεια ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Η μνήμη του θανάτου καλλιεργείται στην καρδιά του και τον οδηγεί στο μυστήριο της μετάνοιας και του βαπτίσματος. Μετά από αυτά καταφεύγει σε κάποιο προάστιο της Νικομήδειας, συγκαλεί τους Επισκόπους και τους απευθύνει τον εξής λόγο: 
«Αυτός ήταν ο καιρός που προσδοκούσα από παλιά και διψούσα και ευχόμουν να καταξιωθώ της εν Θεώ σωτηρίας. Ήλθε η ώρα να απολαύσουμε και εμείς την αθανατοποιό σφραγίδα, ήλθε η ώρα να συμμετάσχουμε στο σωτήριο σφράγισμα, πράγμα που κάποτε επιθυμούσα να κάνω στα ρείθρα του Ιορδάνου, στα οποία, όπως παραδίδεται, ο Σωτήρας μας έλαβε το βάπτισμα εις ημέτερον τύπον. 
Ο Θεός όμως, που γνωρίζει το συμφέρον, μας αξιώνει να λάβουμε το βάπτισμα εδώ. Ας μην υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία. Γιατί και εάν ακόμη είναι θέλημα του Κυρίου της ζωής και του θανάτου να συνεχισθεί η επίγεια ζωή μας και να συνυπάρχω με το λαό του Θεού, θα πλαισιώσω τη ζωή μου με όλους εκείνους τους κανόνες που αρμόζουν στον Θεό».
Μετά το βάπτισμα ο Άγιος Κωνσταντίνος δεν ξαναφόρεσε τον αυτοκρατορικό χιτώνα, αλλά παρέμεινε ενδεδυμένος με το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος, μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του το 337 μ.Χ. Ήταν η ημέρα εορτασμού της Πεντηκοστής, γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος.
Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει ο Ευσέβιος τα γεγονότα, τα οποία ακολούθησαν την κοίμηση του Αγίου. Όλοι οι σωματοφύλακες του αυτοκράτορα, αφού έσχισαν τα ρούχα τους και έπεσαν στο έδαφος, έκλαιγαν και φώναζαν δυνατά, σαν να μην έχαναν το βασιλέα τους, αλλά τον πατέρα τους. Οι ταξίαρχοι και οι λοχαγοί έκλαιγαν τον ευεργέτη τους.
Οι δήμοι ήσαν λυπημένοι και κάθε κάτοικος της Κωνσταντινουπόλεως πενθούσε, σαν να έχανε το κοινό αγαθό.
Αφού οι στρατιωτικοί τοποθέτησαν το σκήνωμα του Αγίου σε χρυσή λάρνακα, το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη και το εναπέθεσαν σε βάθρο στον βασιλικό οίκο. Το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων.
Δίκαια η ιστορία τον ονόμασε Μέγα και η Εκκλησία Ισαπόστολο.
Σημείωση: Σύμφωνα με άλλες πηγές, ο Άγιος Κωνσταντίνος κατηχήθηκε και βαπτίστηκε από τον Άγιο Σιλβέστρο, Πάπα Ρώμης . Διαβάστε εδώ την πολύ ωραία ανάλυση του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη σχετικά με το θέμα αυτό.

Η Αγία Ελένη
γεννήθηκε στο Δρέπανο της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας περί το 247 μ.Χ. Φαίνεται ότι ήταν ταπεινής καταγωγής. στην ιστοριογραφία υπάρχει σχετική διχογνωμία ως προς το αν η μητέρα του Αγίου Κωνσταντίνου υπήρξε σύζυγος ή νόμιμη παλλακίδα του Κωνσταντίου του Χλωρού.
Μεταξύ των ετών 272 – 288 μ.Χ. γέννησε στη Ναϊσό της Μοισίας τον Κωνσταντίνο. Όταν, πέντε έτη αργότερα, ο Κωνσταντίνος Χλωρός έγινε Καίσαρας από τον Διοκλητιανό, αναγκάσθηκε να την απομακρύνει, για να συζευχθεί τη Θεοδώρα, θετή κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, και να έχει έτσι το συγγενικό εκείνο δεσμό, ο οποίος θα εξασφάλιζε τη στερεότητα του Διοκλητιανού τετραρχικού συστήματος.
Παρά το γεγονός αυτό ο Μέγας Κωνσταντίνος τιμούσε ιδιαίτερα τη μητέρα του. 
Της απένειμε τον τίτλο της αυγούστης, έθεσε τη μορφή της επί νομισμάτων και έδωσε το όνομά της σε μία πόλη της Βιθυνίας.
Η Αγία έδειξε την ευσέβειά της με πολλές ευεργεσίες και την ανοικοδόμηση νέων Εκκλησιών στη Ρώμη (Τιμίου Σταυρού), στην Κωνσταντινούπολη (Αγίων Αποστόλων), στη Βηθλεέμ (βασιλική της Γεννήσεως) και επί του Όρους των Ελαιών (βασιλική της Γεθσημανή). 
Η Αγία Ελένη πήγε το 326 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ, όπου «μὲ μέγαν κόπον καὶ πολλὴν ἔξοδον καὶ φοβερίσματα ηὗρεν τὸν τίμιον σταυρὸν καὶ τοὺς ἄλλους δύο σταυροὺς τῶν ληστῶν», όπως γράφει ο Κύπριος Χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιράς. 
Επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη, ένα χρόνο μετά την εύρεση του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου, η Αγία Ελένη πέρασε και από την Κύπρο.
Η Αγία Ελένη κοιμήθηκε με ειρήνη μάλλον το 327 μ.Χ. σε ηλικία ογδόντα ετών. Ο ιστορικός Ευσέβιος γράφει ότι η Αγία προαισθάνθηκε το θάνατό της και με διαθήκη άφησε την περιουσία της στον υιό της και τους εγγονούς της.
Όπως ήταν φυσικό ο υιός της μετέφερε το τίμιο λείψανό της στην Κωνσταντινούπολη και την ενταφίασε στο ναό των Αγίων Αποστόλων.
Η Σύναξη αυτών ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία, στο ναό των Αγίων Αποστόλων και στον ιερό ναό αυτών στην κινστέρνα του Βώνου.
Οι Βυζαντινοί τιμούσαν ιδιαίτερα τον Μέγα Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη. Απόδειξη τούτου αποτελεί το γεγονός ότι κατά το Μεσαίωνα ήταν πολύ δημοφιλής στους Βυζαντινούς η απεικόνιση του πρώτου Χριστιανού βασιλέως με τη μητέρα του, που κρατούσαν στο μέσον Σταυρό. Η παράδοση αυτή διατηρείται μέχρι και σήμερα με τα κωνσταντινάτα.


https://aerapatera.wordpress.com/2018/05/21/οἱ-ἃγιοι-ἒνδοξοι-ἰσαπὸστολοι-καὶ-β/


Saturday, May 19, 2018

Ο Τρελός του χωριού στο βιβλιοπωλείο Πυξίδα της Χίου - 19/05/18



Αν δεν κάνω λάθος, θα πρέπει να είναι η τρίτη φορά, ίσως και τέταρτη, που τα τελευταία χρόνια κάνω μια παρουσίαση παραμυθιού στο τόσο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο "Πυξίδα" στη Χίο. Αυτό πλέον σημαίνει κάτι που δεν το είχα σκεφτεί. Αρχίζω και γνωρίζω γονείς και παιδιά που έρχονται πάντα, πράγμα που με κάνει να νιώθω πως είμαι σε ένα δικό μου πολύ οικείο περιβάλλον.
Πάντα εδώ συμμετέχουν όλων των ειδών οι ηλικίες και παιδιά και 
μεγάλοι, από πολύ μικρά μέχρι πολύ μεγάλοι. Εδώ το παραμύθι τους αγκαλιάζει όλους και το αγκαλιάζουν όλοι. Λειτουργεί πράγματι ως παραμυθία ανεξαιρέτως για όλους. Φημισμένο το νησί εξάλλου για την αγάπη τους στις τέχνες και στα γράμματα. Και πέρα από την αγάπη προς τα βιβλία και το συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο που μεριμνά επίμονα και σταθερά γι' αυτό, συναντάς  και εκπαιδευτκούς σαν την Μαριέττα της Λιλιπούπολης από τα χέρια της οποίας και κυρίως από την καρδιά της, έχουν περάσει σχεδόν όλα τα παιδιά που βρίσκονται εκεί και το χνάρι της το βλέπεις στα λαμπερά πρόσωπα ακόμα και των εφήβων που ήταν κοντά μας. Σχεδόν όλοι γνωρίζονται, μικροί και μεγάλοι, συζητούν μετά την παρουςίαση, λένε τα νέα τους. Συζητούμε και μαζί για το παραμύθι του Τρελού, αλλά και για προηγούμενα βιβλία μου, μου χαρίζουν συγκινητικές ευχές που γεμίζουν δύναμη και ελπίδα. Η Μαρία Φλάμου ως υπεύθυνη στέκεται πάντα δίπλα μου, προνοώντας και μεριμνώντας για όλα. Ακόμα και τα πιο μικρά παιδιά τα γνωρίζει με το όνομά τους και εκείνα την λατρεύουν. Η προσωπική σχέση των ανθρώπων είναι ζηλευτή. Η καρδιά μου έχει γεμίσει από χαρά και συγκίνηση. Τους ευχαριστώ όλους για την τόση αγάπη και εύχομαι σύντομα να είμαστε και πάλι μαζί.