Labels

Friday, December 19, 2008

"Το Παραμύθι της Μουσικής" τώρα και σε cd από το Εν Χορδάίς



Έχω την μεγάλη χαρά να σας ανακοινώσω και εν μέρει να σας παρουσιάσω την νέα μας δουλειά."Το παραμύθι της μουσικής" που μέχρι τώρα ήταν γνωστό ως βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη, μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα κυκλοφορεί σε βιβλιοπωλεία και δισκοπωλεία και σε cd.


Τα τέσσερα πρώτα track του cd περιλαμβάνουν το κείμενο του Παραμυθιού αφηγούμενο από τη συγγραφέα και την ηθοποιό Δέσποινα Σαραφείδου και συνοδευμένο από τις νέες μουσικές συνθέσεις του Κυριάκου Καλαϊτζίδη, ερμηνευμένες από το μουσικό σχήμα «Εν Χορδαίς», καθώς και γνωστά κομμάτια της Μεσογειακής μουσικής από ξένους δεξιοτέχνες. Τα υπόλοιπα track συνιστούν κατ’ ουσία ένα β΄ μέρος όπου περιέχει μόνον τη μουσική, ώστε να μπορεί ο ακροατής να την ακούσει και αυτόνομα ή ο εκπαιδευτικός να την διδάξει σε συνδυασμό με το ομώνυμο βιβλίο που κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη.

Μία ακόμα ξεχωριστή παραγωγή του βραβευμένου, από το RADIO FRANCE για το 2008 με το Prix France Musique des Musiques Du Monde, μουσικού σχήματος «Εν Χορδαίς» που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, και τον ομώνυμο Πολιτιστικό Οργανισμό. Οι νέες συνθέσεις του Κυριάκου Καλαϊτζίδη συνταιριάζονται αρμονικά με γνωστά κομμάτια της Ανατολικής και Δυτικής Μεσογείου (Do zarbi Bayât-e tork, Ya mersal el marasil και Ya soi desposado, Pavana) όπως και η ερμηνεία τους από το μουσικό σχήμα «Εν Χορδαίς» «παντρεύεται» αυτή των προσκεκλημένων μουσικών από τη Μεσόγειο (Imane Homsy – κανονάκι, Misirli Ahmet – τουμπελέκι, Lluis Coll – κορνέτο, Pietro Prosser μεσαιωνικό λαούτο κ.α.).


Αν ανοίξετε τον ηχο του υπολογιστή σας θα πάρετε μια γεύση από το cd μας. Είναι το πρώτο τρακ, η αρχή του παραμυθιού δηλαδή.
Μέσα στις τελευταίες δύο εβδομάδες είχα την μεγάλη χαρά να παρουσιάσω το Παραμύθι ως προσκεκλημένη συγγραφέας από διάφορα σχολεία στα παιδιά.
Επισκέφτηκα μ' αυτήν την αφορμή σχολεία της Θεσσαλονίκης, αλλά και της Κατερίνης, της Επανωμής και του αγ.Βασιλείου τελευταίο σήμερα το πρωί.
Οι παρουσιάσεις γίνονταν με την αφήγηση του παραμυθιού από εμένα παράλληλα με την μουσική από το cd και την προβολή των εικόνων του βιβλίου.
Συνάντησα μεγάλη ποικιλλία κτιριακών υποδομών, τεχνικής υποστήριξης, φιλοξενίας και παιδιών που νομίζω πως φτάσανε περίπου τα χίλια στο σύνολό τους.
Κάποιες φορές οι δυσκολίες ήταν μεγάλες, αλλά τις παλέψαμε όλες.
Αυτό όμως που θεωρώ σημαντικό να ειπωθεί εδώ είναι πως όποιες και να ήταν οι συνθήκες, από τις πλέον ευοίωνες μέχρι τις πλέον δύσκολες, ένα ήταν το κοινό χαρακτηριστικό σε όλες αυτές τις παρουσιάσεις και αυτό αξίζει να σημειωθεί:
Παιδιά και δάσκαλοι τις παρακολουθούσαν με κρατημένη την ανάσα, ακόμα και όσοι δεν ήταν καθόλου υποψιασμένοι ή προσήλθαν χωρίς ιδιαίτερη διάθεση.
Όλοι στο τέλος ήταν σαν μαγεμένοι και συγκινημένοι βαθιά. Είδα όλους τους μεγάλους να αλλάζουν, να μεταμορφώνονται. Είδα τα παιδιά να μεθούν και να χαίρονται πάρα πολύ και εντυπωσιάστηκα από το μουσικό τους αίσθημα όπως και από τις μοναδικές ερωτήσεις που μου έκαναν στο τέλος.
Κάποια παιδιά μού είπαν πως είναι η πρώτη φορά που σκέφτονται να γίνουν συγγραφείς όταν θα μεγαλώσουν και αυτό με συγκίνησε πολύ.
Ενδεχομένως σε άλλο ποστ να γράψω τις απορίες των παιδιών που ήταν σπουδαίες καθώς και την προσπάθειά μου να τις απαντήσω.
Προς το παρόν σταματώ εδώ. Και από εδώ ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά όλους τους εξαιρετικούς συνεργάτες μου για την φοβερή δουλειά που έκαναν. Όχι μόνον τους μουσικούς όλους, αλλά και τον Νικόλα που παραχώρησε την εικόνα του εξωφύλλου, τον Νίκο που σχεδίασε το cd και τους τεχνικούς του στούντιο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών που εργάστηκαν ατελείωτες ώρες, ώστε αυτό το cd να είναι ένα εργόχειρο ψηλοκεντημένο νότα νότα, λέξη λέξη. Τον Θωδ που επιμελήθηκε την εκφορά του λόγου μας, την Δέσποινα που μοιράστηκε μαζί μου την αφήγηση. Πρώτα και πάνω από όλους τον Θεό, που μας έδωσε την δύναμη και την αγάπη να πραγματοποιήσουμε ένα μεγάλο μας όνειρο.

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Monday, December 15, 2008

Γιάννης Ζήκας 1945-2008











« Λόγος πο χω ρθει
δ εναι
γι ν νάψω τ κεράκι
μου π τ κτιστον
τ Φς.»
........................................................................
Ο αγαπημένος μας Γιάννης Ζήκας, το άναψε το κεράκι
που τόσο λαχταρούσε.
Χθες ανάψαμε κι εμείς απ' αυτόν τα δικά μας.
Να γλυκαθεί η λύπη του αποχωρισμού.
Να μεταλαμπαδευτεί μέσα μας -παρακαλούμε
το Φως που λάτρεψε. Το Φως που ενώθηκε μαζί του.
Την ευχούλα σου Γιαννάκη μας...
Και καλήν αντάμωση...


Monday, December 8, 2008

Είναι κάτι πουλιά… (Στη μνήμη του Αλέξη)


Έχουν στο πρόσωπο ζωντανό ένα ζωγραφιστό χαμόγελο. Έχουνε φως. Μια καλοσύνη στα γλυκά τους μάτια. Κάποτε συλλογή πάνω στη φευγαλέα ματαιότητα του κόσμου. Πάνω στη θλίψη των ανθρώπων που βαστάζουν.
Στα σώματά τους όλοι οι πόροι είναι ορθάνοιχτοι. Κάθε τους πόρος μια αγκαλιά στους στερημένους. Σώματα υποταγμένα σε χάδια παιδικά. Κι ανθεκτικά σε όλα τα χτυπήματα κι ας είναι εύθραυστα ξεχωριστά και όχι , καθόλου ρωμαλέα.
Τόσο μικρό το βάρος τους, ποιος θα το πει με βεβαιότητα ό,τι πατούν στη γη;
Αόρατα περνούν από τις μάχες. Αόρατα κι απ’ το κακό. Αλώβητα απ’ τα βέλη της σκληρότητας κι ας φαίνεται πως τα σκοτώνουν. Της ασπλαχνίας ξένα κι αμίαντα απ’ το μίασμα της άρνησης και το άλλο που το είπαν προδοσία.
Και τρυφερά αθεράπευτα. Σαν κόκκινη ηλιαχτίδα πριν βουτήξει στα νερά της θάλασσας και γίνει ένα με το αλμυρό νερό. Σαν άστρου βρεφικού φωτάκι πριν το ξημέρωμα. Γραμμή ορίζοντα άναρχη και ατελής. Απέραντη και διάφανη σχεδόν.
Πολλοί δεν θα τα δουν ποτέ καθώς πετούν έξω απ’ τα τείχη τους. Έξω από όλα τα τείχη πετούνε όμορφα. Έξω από την υπεροχή, τη δύναμη, την κατοχύρωση του ψεύδους.
Άλλοι αδιάφοροι θα προσπεράσουν μέσα στο χλιαρό βάδισμα των αισθημάτων τους. Μέσα στη μετριότητα της άγευστης ζωής τους που ρίχνει ολόγυρα ένα πέπλο ομίχλης κι εξομοιώνει τα ανόμοια, τα άνισα εξισώνει, συμπαρασύρει στη φθορά τους το άφθαρτο.
Άλλοι θα σηκώσουν τα βέλη τους ψηλά και θα τα κυνηγήσουν. Νομίζουν πως κάτι πουλιά σαν κι αυτά γίνεται να πεθάνουν. Γίνεται να εξαφανιστούν. Και χαίρονται οι αιμοβόροι το αίμα που έσταξε στα χέρια τους, αγνοώντας πως το αίμα αυτό μόνο τους ίδιους θα κηλιδώνει ανεξίτηλα. Εκείνα είτε εδώ είτε εκεί, πάντα ξεχωριστά πουλιά θα είναι.
Άλλοι θα τα αντιληφθούν σαν αστραπή και θα τρομάξουν. Γρήγορα θα κρυφτούν. Το φως τους δεν το αντέχουν που ταράζει λίγο τη συνείδησή τους. Δεν είναι αυτοί για ερωτήματα, για νέα ζωή, αλλαγή κατεύθυνσης. Γρήγορα φροντίζουν να λησμονήσουν πως κάποτε είδαν κάτι που σε τίποτα δεν θύμιζε τον εαυτό τους.
Είναι κάτι πουλιά που μοιάζουν άνθρωποι. Στα δυο τους πόδια περπατούν κι είναι σαν να πατούν και δεν πατούν. Σαν να πετούν ψηλά. Πολύ πιο πάνω από την αιματοκυλισμένη μας πατρίδα. Σκορπίζουν την ελπίδα κι ας κρατούν στα δάχτυλα το αίμα των αιώνων. Έχουν τα δάχτυλά τους πάντοτε στραμμένα προς τον ουρανό. Μπορούν κι ελκύουν την ουράνια Χάρη, την ιαματική στον πόνο και στην αδικία. Ακόμα και στον θάνατο.
Είναι κάτι πουλιά στο πλάι μας, στο δρόμο μας, στη γειτονιά μας. Αθόρυβα βουβά πουλιά, χωρίς στολίσματα φανταχτερά, αμακιγιάριστα και έξω από φώτα τεχνητά.
Είναι φτωχά, ίσως γυμνά, ίσως παιδιά. Ίσως κοινά στο βλέμμα που αναζητά το εξαίσιο.
Μα είναι τούτα τα πουλά που αν τυχόν στα πόδια τους προσπέσεις, αν γείρεις στην καρδιά τους σαν προσκέφαλο την κούρασή σου όλη, γλυκαίνεσαι απαράμιλλα. Ξαναγεννιέσαι βρέφος της πρώτης μητρικής στοργής που μόνο αυτή σού δίνει και τίποτα δεν σου ζητά.
Ανάμεσά μας περπατούν, πετούν, γελούν και κλαίνε μυστικά. Μας ομορφαίνουν τις στιγμές, γεμίζουν με όνειρα τις νύχτες κι οδηγούν τον ήλιο στο παράθυρό μας κάθε ξημέρωμα.
Μακάριοι όσοι μπορούν να τα κοιτάξουν, να τ’ αγγίξουν, να τ’ αναγνωρίσουν.
Μακάριοι αυτοί που θα φυλλομετρήσουν τα φτερά τους την ώρα που θα σκεπάσουν στοργικά το πρόσωπο τους το χλωμό να το γλιτώσουν από τον εφιάλτη.
Μακάριοι αυτοί που μπόρεσαν να τα αντικρύσουν, γιατί μόνον αυτοί τα αγάπησαν βαθιά.
Μόνον αυτοί αδύνατον να τα ξεχάσουν.
Και δεν μπορούν παρά μέχρι το τέλος της ζωής τους να τα αποζητούν.