Ἡ σὺναξις τῶν Ἁγὶων Ἀποστὸλων

Τιμῶ θεόπτας δώδεκα Χριστοῦ φίλους, Ἥρωας ἄνδρας καὶ θεοὺς τολμῶ λέγειν. Δώδεκα εὐκλεέας τριακοστῇ ἀγείρει μύστας.

Οι Απόστολοι του Χρίστου θα ξεχωρίζουν μέσα στην Ιστορία της Εκκλησίας, σαν οι υπέρλαμπροι αστέρες πρώτου μεγέθους της πνευματικής ζωής. Την 30η Ιουνίου, η Εκκλησία γιορτάζει τους δώδεκα Αποστόλους που αρχικά εξέλεξε ο Κύριος, πλην του Ιούδα Ισκαριώτη. Αυτοί είναι:  Σίμωνας (Πέτρος),  Ανδρέας,  Ιάκωβος, Ιωάννης, Φίλιππος, Θωμάς,  Βαρθολομαίος (Ναθαναήλ), Ματθαίος,  Ιάκωβος του Αλφαίου,  Σίμωνας ο Ζηλωτής,  Ιούδας ο αδελφός του Ιακώβου του μικρού  και ο Ματθίας,  που εξελέγη μέσα στο υπερώο τις παραμονές της Πεντηκοστής, σε αντικατάσταση του Ιούδα του Ισκαριώτη. Τη ζωή του καθενός των Αποστόλων αυτών, σκιαγραφούμε στις ιδιαίτερες γιορτές τους. Εδώ γίνεται υπενθύμιση της ενότητας που είχαν μεταξύ τους, αλλά και  της ηθικής τους, που τόσο συνέβαλε στην πνευματική εν Χριστώ αναγέννηση του κόσμου.  Έχουμε, λοιπόν, χρέος και εμείς οι αγωνιζόμενοι χριστιανοί, να  κινούμαστε στα ίχνη τους και με θερμό ζήλο για τη διάδοση του σωτηριώδους μηνύματος του Ευαγγελίου, που διέπνεε κι αυτούς, να γίνουμε μιμητές του έργου τους.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα. Ὡς δωδεκάπυρσος, λυχνία ἔλαμψαν, οἱ Δωδεκάριθμοι, Χριστοῦ Ἀπόστολοι, Πέτρος καὶ Παῦλος σὺν Λουκᾶ, Ἀνδρέας καὶ Ἰωάννης, Βαρθολομαῖος Φίλιππος, σὺν Ματθαίω καὶ Σίμωνι, Μᾶρκος καὶ Ἰάκωβος, καὶ Θωμὰς ὁ μακάριος, καὶ ηὔγασαν τοὺς πίστει βοώντας χαίρετε Λόγου οἱ αὐτόπται. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος. https://aerapatera.wordpress.com/2016/06/30/ἡ-σὺναξις-τῶν-ἁγὶων-ἀποστὸλων/

Τάσος Λειβαδίτης

Σημείωση: Το ετοιμασε και μας το έστειλε ο π.Βασίλειος Χριστοδούλου

Το άγιο σύννεφο

Μόνο νύχτα 

σηκώνω το βλέμμα μου
και κοιτάζοντας τον ουρανό
σε θυμάμαι, Κύριε
-ίσως γιατί έγινα νύχτα κι εγώ
Την ημέρα το φως του ήλιου
και οι μέριμνες  
με τυφλώνουν
Μα σήμερα το μεσημέρι
ο ήλιος κρύφτηκε 
πίσω από σύννεφο στιλπνό
και σήκωσα στον ουρανό τα μάτια
Το φωτοστέφανό του που φανέρωνε
την αγιοκαταταξή του
στη χορεία των αγίων σου
διέρρηξε το οφθαλμούς μου
όπως τον Άδη 
το "Μνήσθητί μου, Κύριε",
που εννοούσε ο ληστής

( The Other Pair ) Μια ταινία μικρού μήκους από την Αίγυπτο ή Έξι λεπτά αληθινής ζωής -Καλή βδομάδα

Καλόν Παράδεισο....

"Κοιμηθηκε η Γερόντισσα ΞΕΝΗ Ηγουμένη της Ι.Μονης Μυρσινιωτίσσης στην Καλλονή. Η κηδεια θα γινει αυριο το απογευμα στις 5. Πρόκειται για μία μεγάλη πνευματική μορφή της τοπικής Εκκλησίας και όχι μόνο!!

Να εχουμε την ευχή της.

Πολλές φορές πήγαινε κόσμος που είχε ακούσει γιαυτήν και δεν την ήξερε βέβαια στην όψη...και ρωτούσαν ...θέλουμε να δούμε την Γερόντισσα...ρωτούσαν την ίδια ...και έλεγε αυτή: Τι να την κάνετε τη Γερόντισσα, δεν είναι καλά και λείπει...δεν αξίζει το κόπο αφήστε την...και χανόταν μετά!!!!

Πριν λίγες μέρες την επισκέφτηκε μια φίλη της απο το χωριό, και ήταν πολύ καλά...έλαμπε , και με προσμονή της είπε..."πότε θα με καλέσει και μένα ο Κύριος κοντά Του?? " ...και έλαμπε από χαρά περιμένοντας να συναντήση Αυτόν που αγάπησε πιό πολύ στη ζωή Της.....και από δώδεκα χρονών αφιερώθηκε στο Μοναστήρι έχοντας κάνει ελάχιστες εξόδους απο αυτό, καθόλη τη διάρκεις της ζωή της.....!!!!" 

Πηγή: https://www.facebook.com/Ahdoni

Σημείωμα:

Κοιμήθηκε και η Ξένη... Έτσι όπως το λεει ο Δημήτρης που είχε την καλοσύνη να μας ανακοινώσει το ταξίδι της, είχε συμβεί και μ' εμένα....

Πάνε κάποια χρόνια, δε θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν.... Βρέθηκα στη Μυτιλήνη και πήγα στη Μυρτιδιώτισσα να τη γνωρίσω. Έφτασα μεσημέρι, κανονικά δεν ήταν ώρα επίσκεψης. Μου άνοιξε και με καλοδέχτηκε... Θα ήθελα την Ηγουμένη, της είπα. Ποια Ηγουμένη, κόρη μου; με ρώτησε. Τι να την κάνεις την Ηγουμένη; Δεν υπάρχει, και πήγε να φύγει. Παρόλο που δεν ήξερα πως έτσι συνήθιζε να απαντά, μαι διαίσθηση με οδήγησε να τη ρωτήσω: Είστε η αδερφή Ξένη; Ε, παιδί μου, ναι, η Ξένη είμαι. Σ' ένα μοναστήρι που δεν υπάρχουν μοναχές, ας μη λέμε πως υπάρχει Ηγουμένη. Τι Ηγουμένη δηλαδή; Του εαυτού σου; Γέλασα. Δεν έφυγε όμως και δεν εξαφανίστηκε, όπως το συνήθιζε. Περίμενε λίγο, μου είπε. Μπες στην εκκλησία να προσκυνήσεις... Μπήκα και προσκύνησα... Έφερε ένα μικρό τραπεζάκι δίπλα στα σκαλιά του ναού, του έστρωσε ένα σεμεδάκι, ένα ποτήρι δροσερό νερό, απαραίτητο μέσα στην κάψα του καλοκαιριού, και λουκουμάκια. Κάτσε,παιδί μου. Πάρε ένα λουκουμάκι... Κάθισε κοντά μου. Τίποτα δεν είπαμε, τίποτα... Και τα είπαμε όλα... Με κάλεσε ύστερα να μπούμε μαζί στο ναό και μου εξήγησε ποιανών αγίων ήταν τα λείψανα στη λειψανοθήκη. Ύστερα, ζήτησα την ευχή της κι έφυγα... Η κατάμεστη λουλούδια αυλή της που σκορπούσαν την ευωδιά και τη χάρη τους παντού καθρεφτιζόταν στον ουρανό των ματιών της...

Τη θυμάμαι με αγάπη... Αναπαυμένη να είναι και την ευχούλα της να μας χαρίζει...

Β.Ν

Κυριακὴ τῶν Ἁγὶων Πὰντων

(Ματθ. 10,32-33, 37-38, 19,27-30)

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοὺ μαθηταίς· 

32. Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· 

33. ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 

37. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·

38. καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.

27. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; 

28. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. 

29. καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει.

30. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

https://aerapatera.wordpress.com/2016/06/26/κυριακὴ-τῶν-ἁγὶων-πὰντων/

Οι δίδυμοι της Θεσσαλονίκης συνομιλούν με τον Ευθύμιο Σαββάκη

«Να έρθεις μετά τις 13:30», μου τόνισαν το προηγούμενο βράδυ από το τηλέφωνο του φαρμακείου. Οι ίδιοι δεν έχουν δικό τους σταθερό ή κινητό κι έτσι τους βοηθά η νεαρή Νατάσσα με την επικοινωνία. Περιμένω να τελειώσουν οι μεσημεριανές ειδήσεις για να τους συναντήσω. «Δεν χάνουμε με τίποτα τις ειδήσεις», μου λέει ο Μιχάλης. Κάθεται στην μπροστινή καρέκλα. Κοντό παντελόνι που με το ζόρι φτάνει στον αστράγαλο, χαμόγελο ως τα αυτιά. Δίπλα του κάθεται ο Ανέστης. Μία ζωή μαζί. Το μαγνητόφωνο γράφει.

Γεννηθήκαμε στη Δράμα, ο μπαμπάς μας ήταν ζαχαροπλάστης. Τα παιδικά μας χρόνια είχαν πολλά παγωτά. Χωνάκι στο χέρι και παιχνίδι. Και πάστες. Μπόλικες πάστες. Τις αγαπώ μέχρι και τώρα, 

όποτε μου το επιτρέπει η υγεία μου τρώω καμία με γεύση φράουλα. Όταν συνταξιοδοτήθηκε ο πατέρας μας ήρθαμε όλοι μαζί οικογενειακά στη Θεσσαλονίκη. Δύσκολα χρόνια αλλά και ωραία. Έπαιρνα πάντα τον Ανέστη και κάναμε βόλτες στην πόλη, όλοι μας χαιρετούσαν, μας κερνούσαν. Μόνο ωραία πράγματα έχω να θυμάμαι από τους ανθρώπους της πόλης», αναφέρει ο Μιχάλης. 

Το τελευταίο διάστημα και μετά τον θάνατο της μητέρας τους, οι δουλειές στο σπίτι έχουν αυξηθεί. «Μοιράζουμε τους ρόλους. Άλλος πλένει τα πιάτα, άλλος συμμαζεύει, ακολουθούμε όλα όσα έκανε η μητέρας μας κατά γράμμα. Την χάσαμε πριν από έναν χρόνο. Δεν θυμάμαι λόγω ηλικίας πολλά πράγματα, αλλά την ημερομηνία του θανάτου της τη θυμάμαι. Μας στοίχισε πολύ. Δεν βγαίναμε από το σπίτι για ένα διάστημα. Ήταν καλή γυναίκα η κυρία Ελένη, όλοι είχαν να το λένε. Μέχρι και την τελευταία στιγμή φρόντιζε να μη μας λείψει τίποτα. Τον πατέρα μας τον χάσαμε λίγο πριν τις πρώτες Ευρωεκλογές στην Ελλάδα. Ίσως για αυτό να μη χώνεψα ποτέ την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση», προσθέτει, γελώντας, ο Ανέστης. 

Στο βάθος η τηλεόραση παίζει μία εκπομπή τηλεπώλησης. «Την έχουμε συνέχεια ανοιχτή. Για παρέα περισσότερο. Παρακολουθούμε κάθε μέρα τις ειδήσεις. Ειδικά το μεσημέρι και το βράδυ προσπαθούμε να μην ξεχνιόμαστε. Σήμερα έλεγε για το χρηματιστήριο και την κατάσταση στη χώρα. Είναι δυνατόν μία τέτοια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη να έχει τέτοια ανεργία; Βλέπω νεαρά παιδιά να ψάχνουν δουλειά, να μη βρίσκουν και στεναχωριέμαι. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα. Η πόλη χρειάζεται ανάπτυξη, χρειαζόμαστε πράσινο, να βγαίνεις και να ανοίγει η ψυχή σου. Όχι μιζέρια. Εμείς κάνουμε πολλές βόλτες στην πόλη. Το συνηθίζαμε από παιδιά. Κατεβαίνουμε από το Γαλλικό Ινστιτούτο στην Όλγας κι από εκεί στην παραλία. Αυτή είναι η αγαπημένη μας βόλτα. Μας αρέσει ο ήλιος, να συναντάμε ανθρώπους και να μιλάμε. Με όλα αυτά που βλέπουμε στις ειδήσεις για την ασφάλεια και τις κλοπές ανησυχούμε για τις βόλτες μας αλλά δεν μπορούμε να τις σταματήσουμε. Στη γειτονιά μας αισθανόμαστε απόλυτα ασφαλείς. Συχνά οι γείτονες έρχονται και μας ρωτάνε αν έχουμε κλειδώσει, αν χρειαζόμαστε κάτι. Μας προσέχουν σαν μικρά παιδιά. Είναι γλυκό όλο αυτό. 

Εκτός από βόλτες καθόμαστε πιο σπάνια να δούμε και κανέναν αγώνα στην τηλεόραση. ΠΑΟΚ είμαστε και οι δύο. Από παιδιά. Δε θυμάμαι να σου πω ποιος μου αρέσει περισσότερο τώρα, αλλά αγαπημένος μας παίκτης ήταν ο Κούδας. Μπαλαδόρος μεγάλος. Τον χάζευες. Πρόσφατα είδαμε τον αγώνα της Ελλάδας με την Βόρειο Ιρλανδία. Θέλουμε δουλειά. Δεν είμαστε καλοί», επισημαίνει με ύφος προπονητή ο Μιχάλης. Στις συζητήσεις τους κυριαρχεί η πολιτική κατάσταση στη χώρα. «Ένα πράγμα δεν μπορούμε να ανεχτούμε πολιτικά. Τη Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός δεν έχει καμία θέση στη χώρα μας. Αυτοί δεν είναι βουλευτές είναι εγκληματίες, όπως ο Χίτλερ. Είναι να απορεί κανείς πως τους ψηφίζει ο κόσμος. Και παίρνουν και τόσο μεγάλο νούμερο στις εκλογές», προσθέτει ο Ανέστης (ή και ο Μιχάλης). Η Νατάσσα από το φαρμακείο ετοιμάζει τους δύο καφέδες για τα «διάσημα αγόρια της γειτονιάς», όπως τονίζει. «Μόνο ελληνικό πίνουμε. Τις περισσότερες φορές σκέτο. Όποτε το φέρνει η γεύση βάζουμε και λίγη ζάχαρη. Είναι ωραίο να έχεις απολαύσεις στη ζωή. Εμείς δεν παντρευτήκαμε. Τυχερά είναι αυτά. Κι οι έρωτες και οι γάμοι. Εμείς είχαμε την αγάπη του κόσμου και της γειτονιάς. Ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα», λέει ο Μιχάλης (ή και ο Ανέστης). 

Πρέπει να τους αφήσω να ξεκουραστούν, πριν την απογευματινή βόλτα. «Σίγουρα δεν θέλεις δεύτερη πορτοκαλάδα; Για τον δρόμο βρε παιδί μου. Κουλουράκια; Η ξαδέρφη μας τα έφτιαξε, σημερινά. Εγώ θα βουτήξω δύο στον καφέ μου. Όχι παραπάνω», δηλώνει απολογητικά ο Μιχάλης μπροστά στο αυστηρό βλέμμα του Ανέστη και ξεκαρδίζεται.

    « Βγαίνουν στην πόρτα και με χαιρετούν. «Σας αγαπάμε», μου λένε πίσω από το τζάμι, την ώρα που ο Γιώργος τραβάει τα τελευταία καρέ. Σκέφτομαι πως κι εμείς τους αγαπάμε. Κυρίως γιατί μας θυμίζουν τους παππούδες μας. Που είχαν ιστορίες να διηγηθούν και καραμέλες στην τσέπη. Αγαπάμε αυτούς, τους πιο ξεχωριστούς δίδυμους της πόλης. Δύο φιγούρες που έμαθαν να μοιράζονται τα πάντα από τη γέννησή τους. Και τα πρόσωπά τους λένε πως έζησαν μία ζωή γλυκιά. Σαν πάστα φράουλα. 

Πηγή: www.lifo.gr

http://www.lifo.gr/team/gnomes/52280

Σημείωμα προσωπικό:

Ίσως και να είναι οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου... Πάντως είναι σίγουρα δυο αδέρφια δίδυμα που δεν ξέρεις να πεις ποιος είναι καλύτερος απ' τον άλλο.... Τον καιρό που πήγαινα στο Κρατικό θέατρο για να δω κάποια παράσταση, τους έβρισκα πάντα στην είσοδο την ώρα της προσέλευσης του κοινού. Στέκονταν και χαιρετούσαν όλον τον κόσμο. Όλον τον κόσμο; Μάλλον όχι... Παρόλο που τότε έτσι νόμιζα, εκ των υστέρων συνειδητοποίησα πως έβλεπαν τον κόσμο να μπαίνει και σαν να τον σκάναραν. Ύστερα επέλεγαν ποιον θα πλησιάσουν και σε ποιον θα απλώσουν το χέρι τους για να του πουν γεμάτοι ευγένεια: καλώς ορίσατε. Τι κάνετε; Χαιρόμαστε πολύ που σας βλέπουμε....
Ήμουν από τους τυχερούς. Πάντα ξαφνιαζόμουν με την τόση ακατανόητη οικειότητα που είχαν απέναντί μου και πάντα μετά τη χειραψία, ένιωθα στην καρδιά μου το χάδι της φτερούγας δυο αγγέλων...

Β.Ν

Χάι κου της προσευχής 2.

1. Προσευχή - πένα

βουτηγμένη σε μαύρο

μελάνι, σιωπά

2. Δίνεις τα πικρά

και τα γλυκά. Δώσε μου

και τη συνταγή

3. Στη ζυγαριά σου

άπραγες λέξεις μόνο

έχω να βάλω

Σημείωση: η φωτογραφία είναι της Αλεξάδερας Κέρα

Χάι κου της προσευχής 1.

1.Του βιβλίου σου
ηρωϊδα μ' έκανες
Οδήγησέ με

2. Σύναξε λέξεις
στης καρδιάς υπερώο
σαν μαθήτριες

3. Ανορθόγραφη
Διόρθωσέ με, Θεέ
πριν με εκδώσεις

4. Σαν αχθοφόρος 
πάρε με στην πλάτη σου
Εσύ αντέχεις


Σημείωση: Η φωτογραφία της Αλεξάνδρας Κέρα που απεικονίζει το βιβλίο μου "Σε τέμπο κόκκινο", εκδ. Λιβάνη 2008, ανέβηκε στην 4η θέση παγκοσμίως στο 500px στην κατηγορία Journalism. https://www.facebook.com/mariosboss80?fref=photo

Χάι κου της καθημερινότητας

1. Καυτός αέρας

φύσηξε. Μήπως πήρε

φωτιά ο Θεός;

2. Τίποτα ίδιο

Λιγόστεψε τ' αλάτι

μες στο βάζο του

3. Το πουλι σκίζει

το νερό και μια ψυχή

τα ουράνια

4. Η πανσέληνος

λούζεται στο κόκκινο

κρασί που πίνω

5. Αίφνης πέθανε

Ανέβασε πυρετό

έρωτα Θείου

Χάι κου των ζώων - Καλό καλοκαίρι!

1. Οι αμέριμνες

αναπνοές των ζώων

πνοές ταπεινές

2. Νερό και τροφή

τους αρκούν. Γι' αυτό κοιτούν

απορημένα.

3. Καθρεφτίζονται

πίνοντας. Αδιαφορούν

στο είδωλό τους.

4. Όταν πεθάνουν

δε θα τα κλάψει κανείς.

Τι ευτυχία!

5. Μόνο το νερό 

θα θυμάται τη μορφή

πλασμάτων θείων

6. Κι όταν θα κλάψει

το νερό, κανείς δε θα

το καταλάβει 

Σημείωση: η φωτογαραφία είναι από το Δέλτα του Αξιού  

Τραγούδι της Πεντηκοστής

Σε υπερώο σκοτεινό ήτανε συναγμένοι
οι μαθητές οι δώδεκα, λιγάκι τρομαγμένοι
"Που πήγε ο Διδάσκαλος; Ο Φίλος μας πού είναι;
Πηγαίνοντας προς Εμμαούς, "τώρα κοντά μας μείνε",
του είπανε, μα ανέβηκε στων ουρανών τους θόλους
κι αφότου αναλήφθηκε αφήνοντάς τους όλους
καθένας συλλογιότανε φόβο των Ιουδαίων
κι έμεινε άδεια η καρδιά των μαθητών των νέων
"Αν μ' άφηνε να έστηνα σκηνή που του ζητούσα
όταν μεταμορφώθηκε, τώρα δε θα πονύσα"
είπε ο Πέτρος κι έκλαιγε κι ας ήταν σαν την πέτρα
Κι ο Ιωάννης, το ρυθμό και της καρδιάς τα μέτρα
που άκουσε,  θυμήθηκε, και δάκρυσε κι εκείνος
Σφίγγει τα χέρια ο Θωμάς κι οι θύμησές του σμήνος
φωτιά καίνε τα δάχτυλά π' άγγιξαν τις πληγές Του
Το φως της Αναλήψεως, μέσα στις οιμωγές του,
πεθύμησε Ιάκωβος, κι όλοι οι Αποστόλοι
μοιάζουν παιδιά πεντάρφανα που τα λυπούνται όλοι
Ξάφνου ακούγεται βουή κι οι θρήνοι σταματούνε
Τρόμος ο φόβος γίνεται, ποιος είναι, απορούνε
Μην Ομβριοί οργίστηκαν κι αιτούνται τη ζωή μας
ή ο Θεός μας θέλησε να πάρει την ψυχή μας;
Κλειστές οι πόρτες μένουνε, τα χείλη τους σφαλούνε 
Ποιός τάχα τώρα έφταιξε; Άλλο τι καρτερούνε; 
Αέρας, φλόγα γίνεται, μοιράζεται σε γλώσσες
κι όσα 'ναι τα κεφάλια τους, είναι και τούτες τόσες
Ο φόβος διαλύεται, ο τρόμος παίρνει πόδι
όπως με την Ανάσταση του Θάνατου το ξόδι
Κι ευθύς όλοι οι Απόστολοι σηκώνονται με θάρρος
Οι πόρτες σπουν, ανοίγονται παρόλο τους το βάρος
Και οι Απόστολοι μιλούν σε χίλιες διαλέκτους
Έξω ακούνε οι λαοί από τους επιλέκτους
της Χάριτος του Πνεύματος, καθένας στη δική του,
στη γλώσσα του τη μητρική, την πρώτη διδαχή του
Πάρθοι και Μήδοι, κάτοικοι της Μεσσοποταμίας
οι Ιουδαίοι και αυτοί που 'ταν της Παμφυλίας
της Μικρασίας άρχοντες, Φρύγες και Καππαδόκες,
Πόντιοι, Κρήτες, Άραβες αισθάνονται στις ρόκες
του νου τους να υφαίνονται νοήματα μεγάλα
σαν υφαντά πανάρχαια που δεν ομοιάζουν μ' άλλα
Ξενίζονται και απορούν, "τούτοι 'ναι οι ψαράδες
που ψάρευαν στη θάλασσα να βγάλουν δυο παράδες;
Πολύγλωσσοι οι αλιείς; Τι άλλο πια θα δούμε;
Κι όμως καταλαβαίνουμε ό,τι και να μας πούνε"
Το φως δεν έχει τελειωμό, θερμαίνει τις καρδιές τους
Η διάλεκτος της Χάριτος μιλά τις διαλέκτους
Ξένες φωνές ενώνονται σε μια δοξολογία
κι ένας Θεός δοξάζεται ως μία τριλογία
Πώς ο Πατήρ γνωρίζεται μέσα από τον Υιό Του
και Πνεύμα φανερώνεται να 'ναι ισότιμό Του;
Μοιράζει τα χαρίσματα και τον Θεό διαβάζει
να θεωθεί ο άνθρωπος ως πρέπει και ταιριάζει
"Αντί να στήσεις τη σκηνή, Πέτρο αγαπημένε,
ήρθα Εγώ και σκήνωσα σ' εσένα πονεμένε
Κι αντί να ψαύσεις μου, Θωμά, ανθρώπινες πληγές μου
τα τραύματά σου ξέπλυνα με όλες τις πηγές μου
Κι εσύ, μικρέ μου ξάδερφε, γλυκέ μου Ιωάννη
τον χτύπο μου για χτύπο σου, σού δίνω ως εφάνη
από το Πνεύμα τ´ ´Αγιο. Θα 'ναι πάντα μαζί σας
και μ' όλους όσους μ' αγαπούν, για τη συγχώρεσή σας
και για τη μαρτυρία σας, πως όσο ζω κι υπάρχω
φίλους, παιδιά μου, μαθητές, σας έχω και θα άρχω,
εφόσον το θελήσετε, σε κάθε μια στιγμή σας
Νερό για να με πίνετε και ήλιος στη ζωή σας


Β.Ν 19.06.16

Δευτὲρα τοῦ Ἁγὶου Πνεὺματος

Πάσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου, Δὲ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση.

«….Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν….»Την Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία μας εορτάζει το Άγιο Πνεύμα.  Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή. Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι. Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μια πηγαίνουμε στην άλλη. Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς. Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πια στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου.  «Γιατί αν φύγω –λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον;  Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά.  Γιατί, πες μου, ποιο από τα αγαθά που συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα; Με τη χάρη Του απαλλασσόμαστε απ’ τη δουλεία του διαβόλου, καλούμαστε στην ελευθερία του Χριστού, οδηγούμαστε στην ουράνια υιοθεσία, αναγεννιόμαστε απ’ την αρχή και ξεφορτωνόμαστε το βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο των αμαρτιών μας. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος βλέπουμε να υπάρχουν τόσοι ιερείς κι έχουμε τάγματα διδασκάλων της Εκκλησίας. Απ’ την πηγή αυτή πήγασαν πλούτη προφητειών και χαρίσματα ιάσεων και όλα τα άλλα που συνήθως στολίζουν την Εκκλησία του Θεού από το Άγιο Πνεύμα προέρχονται. Και φωνάζει ο Παύλος και λέει: «Για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά» (Α’ Κορ. 12,11). «Όπως θέλει», λέει, όχι όπως έχει διαταχθεί. «Μοιράζει», και δεν μοιράζεται. Έχει εξουσία, και δεν εξουσιάζεται. Γιατί ο Παύλος λέει πως έχει και το Άγιο Πνεύμα την ίδια εξουσία, που έχει και ο Πατήρ. Κι όπως είπε για τον Πατέρα «ο Θεός είναι εκείνος που ενεργεί παντού και πάντα» (Α’ Κορ. 12,6), έτσι λέει και για το Άγιο Πνεύμα «για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά». Είδες τέλεια εξουσία που έχει; Γιατί όσα πρόσωπα έχουν την ίδια φύση και ουσία είναι φανερό ότι έχουν και την ίδια εξουσία, και όσα έχουν την ίδια αξία, σ’ αυτά μία είναι η δύναμη και η εξουσία. Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ’ αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο.  Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ’ αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά. Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος! Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μια ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρει πιο μαλακή κι απ’ τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ’ το σίδερο. Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ’ τον ήλιο εκείνον που έως τώρα ήταν μολυσμένος απ’ την ακαθαρσία των αμαρτιών.[…] «Με τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού», λέει, «και με τη χάρη του Πνεύματος του Θεού μας». Είδες, αγαπητέ, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος;  Είδες ότι το Άγιο Πνεύμα, εξαφάνισε όλες αυτές τις κακίες, και ότι εκείνους που ήταν προηγουμένως υποδουλωμένοι στις αμαρτίες τους, τους ανέβασε ξαφνικά σε τόσο υψηλές τιμές; Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ’. Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος· ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμε, εις ενότητα πάντας εκάλεσε· και συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα

https://aerapatera.wordpress.com/2016/06/20/δευτὲρα-τοῦ-ἁγὶου-πνεὺματος/

Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς

(Ιωάν. 7,37-53, 8,12)

37. Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ 

Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός 

με καὶ πινέτω.

38. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ 

ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. 39. 

τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον 

λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν 

Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη.

40. Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον 

ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης. 

41. ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· 

μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται;

42. οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ 

ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς 

ἔρχεται; 

43. σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι’ αὐτόν. 

44. τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ’ οὐδεὶς 

ἐπέβαλεν ἐπ’ αὐτὸν τὰς χεῖρας. 

45. Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ 

Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε 

αὐτόν; 

46. ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· οὐδέποτε οὕτως 

ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος.

47. ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς 

πεπλάνησθε; 

48. μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ 

τῶν Φαρισαίων; 

49. ἀλλ’ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον 

ἐπικατάρατοί εἰσι 

50. λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς 

πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· 

51. μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ 

ἀκούσῃ παρ’ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; 

52. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς 

Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς 

Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.

53. Καὶ ἀπῆλθεν ἕκαστος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ,

12. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ 

εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ 

περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.

https://aerapatera.wordpress.com/2016/06/19/κυριακὴ-τῆς-πεντηκοστῆς-2/

Χάι κου του Ψυχοσάββατου

1. Σπυρί το σπυρί

αυξάνει η αγάπη

σε πιάτο κοινό

2. Τα μνημόσυνα:

Η αλληλογραφία μας

με τον άλλο κόσμο

3. Ψυχοσάββατο:

Γλυκασμός ζώντων

Ανάσα νεκρών

4. Πώς τρώμε μαζί

την αγάπη την πρώτη

και τη στερνή μας;

5. Τραπεζοκόμος

Θεός. Μυστικό δείπνο

νεκρών και ζώντων

Χάι κου των αντικατοπτρισμών

1. Σαν πιο εύθραυστη 

η εικόνα από το 

πρωτότυπό της

2. Η εικόνα Σου

σε ρευστή ζωή είμαι

φουρτουνιασσμένη

3. Τόσο πλάνητας

ο αντικατοπτρισμός

Σαν λησμοσύνη

4. Πώς ενώνεται

είδωλο και πρόσωπο;

Άπνους προσευχή

5. Μέσα στο κλάμα

καθρεφτίζεσαι ψυχή

και γαληνεύεις

Ο Αχτιδοϋφαντής στην Πάτμο - 12.06.16

Αυτό δεν ήταν μια ακόμη παρουσίαση του Αχτιδοϋφαντή ούτε απλώς μια επιτυχημένη εκδήλωση... Ήταν ένα θεατρικό πανδαιμόνιο αυτοσχεδιασμού όπου το παραμύθι γεννιόταν από στιγμή σε στιγμή παρέα με την εξαιρετική Δέσποινα Μελιανού, τα καταπληκτικά παιδιά, τις ηλιαχτίδες μας και την Αχτιδοϋφάντρα μας Βούλα Μέρη! Έκρηξη φωτός ήτανε που οι καρδιές μας θα φιλοξενούν για πάντα! 
Τι να πω για όλα τα υπόλοιπα; Την ασύγκριτη Πάτμια φιλοξενία, τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα και αγάπησα πολύ, την ομορφιά και την καλοσύνη όλων, τα μοναδικά προσκυνήματα, την χάρη πάνω απ' όλα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου που φροντίζει τους Πάτμιους και τους διαμένοντες εν Πάτμω με μια στοργή ολοφάνερη... 
Σας ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου όλους, όπως βέβαια και τις εκδόσεις Λιβάνη.

Χάι κου Παροιμιών

1. Ράβε ξύλωνε

δουλειά να μη σου λείπει

Όπως ο Θεός

2. Το παίξε παίξε

φέρνει το κλάψε κλάψε

Έτσι όλοι μας

3. -Έχεις Θεό; -Ναι.

-Παραθεό* έχεις; -Όχι.

-Φρόντισε να βρεις...

Σημείωση: το έργο είναι της Δέσποινας Μελιανού
*Παραθεό στα χωριά των Σερρών, ονόμαζαν τον συνάνθρωπο. Τον φίλο που θα βοηθούσε σε κάποια δύσκολη στιγμή τον φίλο του. Χωρίς αυτόν, ακόμη κι ο Θεός δε θα μπορούσε να βάλει το χέρι του...

Χάι κου της Πάτμου - Καλή βδομάδα!

1. Το νησί - αφτί

που άκουσε τον χτύπο

της καρδιάς Αυτού

2. Ο Θεολόγος:

Ο μίσχος που άνθισε

στο Θείο στήθος 

3. Δεν είναι νησί 

η Πάτμος. Η ακοή

είναι του Λόγου

4. Μουσικό έργο

στο κλειδί της αγάπης

ψάλλει η Πάτμος 

5. Αποκάλυψη:

σφραγίδα στο πέτρωμα

του μυστηρίου

Κυριακή τῶν Ἃγ. Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικής Συνόδου

 (Ιωάν. 17,1-13)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς 

1. τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱὸς δοξάσῃ σε,

2. καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον.

3. αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. 

4. ἐγὼ σὲ ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω·

5. καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί.

6. Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. 

7. νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν·

8. ὅτι τὰ ῥήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. 

9. Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι. 

10. καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. 

11. καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς.

12. ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. 

13. νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.

https://aerapatera.wordpress.com/2016/06/12/κυριακή-τῶν-ἃγ-πατέρων-τῆς-α΄-οἰκουμ/

Ο Αχτιδοϋφαντής στο Δημοτικό θέατρο Χολαργού από το 5ο Δημοτικό ΣχολείοΧολαργού 8/06/16

Τα σπουδαία αυτά παιδιά πρότειναν μόνα τους στη δασκάλα τους, την κ.Τζήκα Αναστασία να δραματοποιήσουν τον Αχτιδοϋφαντή και μ' αυτήν την παράσταση να κλείσει η χρονιά τους. Η αξιέπαινη, ταλαντούχα και τόσο δοτική εκπαιδευτικός, δεν τους χάλασε το χατίρι. Έτσι έγινε αυτή η παράσταση, αφού πρώτα προηγήθηκε μία ωριαία τηλεφωνική συνέντευξη που μου έκαναν τα παιδιά και η οποία στάθηκε και η αιτία να κάνω τα πάντα για να μπορέσω να βρεθώ κοντά τους και να τα χαρώ από κοντά, μιας και από το τηλέφωνο τα αγάπησα πολύ. Προς το τέλος της παράστασης, στην οποία πρέπει να σημειωθεί πως η δασκάλα ήταν από κάτω γιατί τα παιδιά ήθελαν να έχουν όλη την ευθύνη, ήρθε το παιδί που υποδυόταν τον μικρό Χαρίτωνα του παραμυθιού, μου άπλωσε το χέρι και μου ζήτησε να ανέβω στη σκηνή για να χορέψω μαζί του το βαλς των χαμένων ονείρων... Ήταν μια μαγευτική στιγμή... Και κάποια στιγμή, εντελώς απροσδόκητα και εκτός προγράμματος, με πλησίασε ένα άλλο αγοράκι και μου πρότεινε να συνεχίσω μαζί του...
Λίγα λόγια στο τέλος, αγάπη πολλή, χαρά απροσμέτρητη... Και άπειρα ευχαριστώ σε όλους τους συντελεστές, δασκάλες, γονείς και παιδιά! 

Ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν Ἀνάσταση - ἀρχιμ. Βασιλείος Γοντικάκης

Μεθ' ἡμῶν ἀψευδῶς ἐπηγγείλω ἔσεσθαι

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση οἱ μαθηταὶ ἐμνήσθησαν τῶν ρημάτων αὐτοῦ. Μόνο ἀπὸ μακρυὰ φαίνεται καθαρὰ τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας. Μόνο οἱ Προφῆται, πρὶν γίνουν τὰ γεγονότα, τὰ βλέπουν. Καὶ ἡ Ἐκκλησία μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Πεντηκοστὴ ζῆ μὲ τὸν Κύριο καὶ τὸν γνωρίζει ὄντως ὡς πλήρωμα αἰωνίου ζωῆς.

Τώρα καταλαβαίνομε ὅτι ἔπρεπε νὰ ἔλθη ὁ Κύριος, νὰ σαρκωθῆ. Καὶ ἦταν ἡ ἐπίσκεψή του αὐτὴ θεοφάνεια. «Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν»(ἐξαποστειλάριο Χριστουγέννων). Ἔπρεπε νὰ πάθη, νὰ σταυρωθῆ, γιὰ νὰ νικήση τὸ θάνατο; «Οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ;» (Λουκ. 24,26-27).

Ἔπρεπε νὰ φύγη, γιὰ νὰ τὸν γνωρίσωμε. Ἂν δὲν ἔφευγε, δὲν θὰ ἐρχόταν τὸ Πνεῦμα. Ἂν δὲν ἐρχόταν τὸ πανάγιον Πνεῦμα, θὰ ἔμενε ἄγνωστος γιὰ μᾶς ὁ Κύριος. Θὰ τὸν χάναμε.

Ἔπρεπε νὰ ἀναληφθῆ, νὰ πορευθῆ πρὸς τὸν Πατέρα, γιὰ νὰ φανερωθῆ ὄντως ἐν Πνεύματι. «Ὁ Ἰησοῦς ἐν Πατρὶ ὢν μᾶλλον φαίνεται» (Ἅγιος Ἰγνάτιος).

Ὅταν ἦλθε, μᾶς χαροποίησε, μᾶς φώτισε. Ὅταν ἔφυγε, καταλάβαμε ὅτι τότε ἦλθε, ἀπεκαλύφθη. Μένει μαζί μας. Μᾶς βρίσκει. Μᾶς παίρνει μαζί του. Μᾶς τείνει καὶ μᾶς διαστέλλει, γιὰ νὰ φτάσωμε στὰ δικά του μέτρα: «...μεθ' ἠμῶν ἀψευδῶς γὰρ ἐπηγγείλω ἔσεσθαι μέχρι τερμάτων αἰῶνος, Χριστέ» (τροπάριον θ΄ ὠδῆς κανόνος Ἀναστάσεως).

Ἡ σάρκωσή του ἦταν θεοφάνεια καὶ φανέρωση τῆς ἀγάπης του. Καὶ ἡ ἀναχώρηση, ἀνάληψή του. Τὸ νὰ γίνη ἄφαντος εἶναι ἡ ὄντως θεοφάνεια καὶ ἡ μεθ' ἡμῶν παραμονή. «Οὐδεὶς οὒν τὸν Ἰησοῦν μετὰ τὴν ἀνάστασιν λόγος περιέκλεισεν, οὐ τόπος, οὐ χρόνος, οὐ ποσόν, οὐ ποιόν».

Αὐτός, ὡς ἀπερινόητος καὶ ἄφατος Θεός, φανερούμενος ἀναπόφευκτα κρύπτεται καὶ κρυπτόμενος φανεροῦται. Ἡ ὁποιαδήποτε φανέρωσή του στὰ δικά μας μέτρα εἶναι μιὰ κένωση καὶ μιὰ μορφὴ ἀποκρυβῆς. Δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσωμε ἢ νὰ ἔκφρασωμε τὸ μυστήριο τῆς θείας ἐπιφανείας. Γι' αὐτὸ ὁ θεῖος Διονύσιος ὁμολογεῖ: «Κρύφιός ἐστι καὶ μετὰ τὴν ἔκφανσιν ἤ, ἵνα θειότερον εἴπω, καὶ ἐν τῇ ἐκφάνσει· καὶ τοῦτο γὰρ Ἰησοῦ κέκρυπται καὶ οὐδενὶ λόγῳ, οὔτε νῷ τὸ κατ' αὐτὸν ἐξῆκται μυστήριον, ἀλλὰ καὶ λεγόμενον ἄρρητον μένει καὶ νοούμενον ἄγνωστον» (Ρ.G. 3, 1069).

Στὴν πορεία πρὸς Ἐμμαούς, μόλις ἐπέγνωσαν αὐτόν, ἄφαντος ἐγένετο ἀπ' αὐτῶν. Ἔγινε ἄφαντος, γιὰ νὰ μείνη γιὰ πάντα μαζί τους. Ἐὰν ἔμενε, ἀφοῦ τὸν ἐγνώρισαν, θὰ τὸν ἔχαναν, γιατὶ θὰ τὸν ἐντόπιζαν χρονικὰ καὶ τοπικά, θὰ ἔλεγαν: «Αὐτὸς εἶναι τώρα ἐκεῖ». Ἔγινε ἄφαντος, ἀφοῦ τὸν γνώρισαν, σημαίνει ὅτι φανερώθηκε ὄντως καὶ μένει μαζί τους παντοῦ καὶ πάντα. Ὁρᾶται ἀοράτως καὶ γινώσκεται ἀγνώστως ὁ ὑπεράνω πάσης γνώσεως ὑπάρχων.

Εἶναι τόσο μεγάλος, ποὺ ὄχι μόνο πρέπει νὰ ἀπομακρυνθῆ, γιὰ νὰ φανερωθῆ τὸ πραγματικό του μέγεθος, ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνη τελείως ἄφαντος, γιὰ νὰ ἀποκαλυφθῆ αὐτὸς ποὺ εἶναι.

Φανερούμενος αὐτὸς ποὺ εἶναι, μᾶς ἀνιστᾶ στὴ ζωή. Μᾶς κάνει νὰ βροῦμε τὸν ἑαυτό μας. Καὶ βρίσκει τὴν ψυχή του ὁ ἄνθρωπος χάνοντάς την ἕνεκεν τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ Εὐαγγελίου του.

Ἔτσι ἀνασταίνεται ὁ ἄνθρωπος. Ἀναλαμβάνεται στὸν οὐρανό. Παίρνει ἄλλες διαστάσεις. Ἀπολαμβάνει τὸ ἴδιον μέγεθος καὶ τὸ ἀρχαῖον κάλλος. Ἔρχεται «ἐν συναφείᾳ ἀσυγχύτῳ» μὲ τὴν αἰώνιο ζωή.

Τώρα καταλαβαίνομε γιατὶ εἶπε στὸ Θωμᾶ: «Ὅτι ἑώρακάς με πεπίστευκας»(καλὸ εἶναι καὶ αὐτό, εἶναι ἡ ἀρχή). Ἀληθινὰ μακάριοι ὅμως εἶναι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες. Αὐτοὶ θὰ μὲ βλέπουν ἀνεμπόδιστα πάντοτε (καὶ ὅταν μὲ χάνουν καὶ ὅταν μὲ βρίσκουν). Θὰ μὲ βλέπουν ἐν Πνεύματι. Ὁπότε, οὔτε ὅταν δὲν μὲ βλέπουν τοὺς λείπω, οὔτε ὅταν μὲ βλέπουν ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μαζί μου, ἐπειδὴ λειτουργοῦν οἱ κτιστὲς καὶ ἐφήμερές τους αἰσθήσεις. Ὅλη τους ἡ ὕπαρξη εἶναι μιὰ αἴσθηση, ἕνας ὀφθαλμός, καὶ βλέπουν μόνο ἐμένα, τὸ ἄχρονο φῶς. Ζοῦν ὁλόκληροι ἐν ἐμοὶ κἀγῶ ἐν αὐτοίς.

Γίνεται ὁ ἄνθρωπος Χριστὸς κατὰ χάριν. Δὲν βλέπει τὸν Κύριόν του καὶ Θεὸν μία στιγμὴ μὲ τὰ σαρκικά του μάτια καὶ μετὰ τὸν χάνει. Δὲν ψηλαφᾶ μὲ ἕνα μέλος τῆς ὑπάρξεώς του (τὸ δάκτυλο ἢ τὸ χέρι) ἕνα μέρος τοῦ Κυρίου (τὰς χείρας ἢ τὴν πλευράν). Ἀλλὰ ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξη τοῦ πιστοῦ, ψυχῆ τε καὶ σώματι, εἶναι ἑνωμένη μὲ ὅλο τὸν Θεάνθρωπο, τὴ θεότητα καὶ τὴν ἀνθρωπότητά του. Τρέφεται καὶ αὐξάνει ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μιὰμυστική, πραγματικὴ καὶ ἀδιάστατη ἕνωση μετὰ τοῦ Ἰησοῦ. «Ὅλον μεἀνείληφας ὅλος ἐν συναφείᾳ ἀσυγχύτῳ» (τροπάριο θ΄ ὠδῆς ἀναστασίμου κανόνος Δ΄ ἤχου).

Μιὰ στιγμὴ βλέπεις καὶ δὲν χάνεις ποτὲ τὴ θέα του (Ἀββᾶς Ἰσαάκ). Μιὰ φορὰψηλαφᾶς ὄντως καὶ ἀνακιρνᾶσαι διὰ παντὸς μετὰ τοῦ Θεανθρώπου, μετὰ τῆς καινῆς ζωῆς, ποὺ νίκησε καὶ κατήργησε τὸ θάνατο. Οἱ ἀπόστολοι ἤψαντο τοῦ Κυρίου, ἐκράθησαν τῇ σαρκὶ καὶ τῷ πνεύματι αὐτοῦ καὶ εὑρέθησαν ὑπὲρ θάνατον (Ἅγιος Ἰγνάτιος).

Ὁ Κύριος ἦλθε γιὰ νὰ μᾶς κάμη κοινωνοὺς τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἦλθε γιὰ νὰ μᾶς μυήση εἰς τὴν ἄγνωστον γνῶσιν, εἰς τὸ γινώσκειν ἀγνώστως, ὁρᾶν ἀοράτως καὶ ἀκούειν τῆς ἡσυχίας Αὐτοῦ. Γιὰ νὰ κερδίσωμε τὴ ζωὴ διὰ τοῦ θανάτου· νὰ βροῦμε τὴν ψυχή μας διὰ τῆς ἀπωλείας· νὰ κάνη τὰ θεωρούμενα καλά (ὑγεία, χαρά, πρόσκαιρη ζωή) ὄντως καλά, μεταμορφώσιμα, ἐπιδεχόμενα ἐξαγιασμό, ἀφθαρτοποίηση· νὰ μετατρέψη τὶς συμφορὲς (ἀρρώστια, πόνο, θάνατο) σὲ συμπεπυκνωμένη εὐλογία, ἀγαλλίαση καὶ ζωὴ αἰώνιο.

Ἔτσι οἱ ἀληθινοὶ πιστοί, οἱ Ἅγιοι, δὲν ζητοῦν τὴ ζωή, οὔτε ἀποφεύγουν τὸ θάνατο, ὅταν ἔλθη ἡ ὥρα του. Ζητοῦν τὸ Θεάνθρωπο, ποὺ δίδει νόημα στὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο, στὰ οὐράνια καὶ τὰ ἐπίγεια.

Αὐτὸς κατεβαίνει στὸν Ἅδη. Καὶ τὰ τοῦ θανάτου κλεῖθρα διεσπάραξε. Προχωρεῖ στὸν οὐρανό, ἀναλαμβάνεται ἐλεύθερα καὶ ἀνοίγουν πύλες οὐράνιες. «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἠμῶν». Τοῦ δίδεται πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς. Δεσπόζει τῶν ἐπουρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων. Ἀνοίγεται ὁδὸς πρόσφατος καὶ ζῶσα διὰ τοῦ καταπετάσματος, τουτέστι τῆς σαρκὸς αὐτοῦ. Γίνεται βατὸς ὁ οὐρανὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ γῆ παράδεισος. Ἡ θέωση ἀποδεικνύεται ἐξανθρώπιση. «Ἐκεῖ παραγενόμενος (μετὰ τὸ μαρτύριο καὶ τὸ θάνατο) ὄντως ἄνθρωπος ἔσομαι» ὁμολογεῖ ὁ θεοφόρο,ς Ἰγνάτιος (πρὸς Ρωμ. 6). Καὶ ἡ ἀπασχόληση μὲ ἐφήμερα καὶ ὑλικὰ πράγματα φανερώνεται ζωὴ ἐν Πνεύματι: «Ἃ δὲ καὶ κατὰ σάρκα πράσσετε, ταῦτα πνευματικά ἐστι· ἐν Ἰησοῦ γὰρ Χριστῷ πάντα πράσσετε» (Ἅγιος Ἰγνάτιος, πρὸς Ἐφεσ. 8).

Θὰ ὁλοκληρωθῶ, θὰ φτάσω στὸ παρὰ τῷ Θεῷ ἀπηρτισμένον, ὅταν χαθῶ. Ἐν ὅσῳ βρίσκομαι ἐδῶ, καθ' ὁδόν, ἔστω καὶ ἂν πάσχω (ἐφ' ὅσον δὲν πέθανα, δὲν διαλύθηκα, δὲν χάθηκα ὁλοκληρωτικά) εἶμαι ἀναπάρτιστος. Δὲν γεννήθηκα ἀκόμα. Δὲν ὑπάρχω ἀληθινά. «Ὁ δὲ τοκετός μοι ἐπίκειται» (Ἅγιος Ἰγνάτιος, πρὸς Ρωμ. 6), εἶναι ὁ θάνατός μου.

Ὄχι μόνο ὑπάρχει χῶρος ζωῆς γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖ ποὺ πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση δὲν ὑπῆρχε καμμιὰ ἐλπίδα, ἀλλὰ ἐκεῖ μόνο παραγενόμενος φτάνει στὸ πλήρωμα. Ἀπαρτίζεται. Φτάνει στὸ «παρὰ τῷ Θεῷ ἀπηρτισμένον». «Ὢ θαύματος ὄντως ὑπερφυοῦς! Ὢ πραγμάτων ἐκπλήξεως! Ὁ πάλαι βδελυκτὸς καὶ μισούμενος θάνατος καὶ εὐφημεῖται καὶ μακαρίζεται. Ὁ πάλαι πένθους καὶ κατηφείας... πρόξενος, νῦν χαρᾶς ἀναδέδεικται καὶ πανηγύρεως αἴτιος» (Ἴω. Δαμασκηνός).

Καὶ δὲν θεωρεῖται ὁ θάνατος ἐλευθερία, οὔτε φυλακὴ ἡ ζωή, ἡ μικρὴ καὶ πρόσκαιρη. Ζωὴ καὶ ἐλευθερία εἶναι ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς καὶ ὡς ἄνθρωπος, στὴγῆ καὶ στὸν οὐρανό, γιὰ τοὺς ζῶντας καὶ τοὺς κεκοιμημένους.

Οὔτε ἡ γῆ ἐμποδίζει τὸν πιστὸ νὰ ζῆ στὸν οὐρανὸ ἀπὸ σήμερα. Οὔτε ὁ οὐρανὸς τοῦ ἀποστερεῖ τὴ σωματικὴ χάρη, ὅπου βρίσκεται ὁ Κύριος μὲ ὁμόθεο τὸ ἄχραντο σῶμα του ἀπαρχὴ τῆς τελικῆς σωματικῆς Ἀναστάσεως ὅλων μας.

Ἀναλαμβανόμενος ὁ Κύριος μένει ἀδιάστατος (πληροῖ τὰ πάντα) καὶ βοᾶ τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν: «Οὐ χωρίζομαι ὑμῶν. Ἐγώ εἰμι μεθ' ὑμῶν καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν» (οἶκος Ἀναλήψεως).

Ποιός μπορεῖ πράγματι νὰ εἶναι καθ’ ἡμῶν, ὅταν εἶναι μαζί μας Αὐτός;

Ποιός θόρυβος μπορεῖ νὰ σκεπάση τὸ λόγο, ποὺ κοινοποιεῖται μὲ τὴ σιωπή;

Ποιό παραπέτασμα νὰ κρύψη τὴ θέα αὐτοῦ, ποὺ φανερώνεται μὲ τὸ νὰ γίνεται ἄφαντος;

Ποιός νὰ μᾶς χωρίση ἀπ' αὐτὸν ποὺ μένει μαζί μας μὲ τὸ νὰ ἀναλαμβάνεται καὶ νὰ φεύγη;

Ποιός νὰ ἐντοπίση ἢ νὰ φυλακίση αὐτόν, ποὺ βρίσκεται πανταχοῦ καὶ οὐδαμοῦ;

Ποιά δοκιμασία νὰ ἀπειλήση τὴ ζωὴ ἐκείνου ποὺ σώζει τὴν ψυχή του μὲ τὸ νὰ τὴν χάνη ἕνεκεν τοῦ Κυρίου;

Ἦλθε καὶ ἔφερε νέα ζωή. Τώρα ἡ φύσις ἡμῶν ἡ πάλαι ἔκπτωτος θρόνῳ ἐνίδρυται θείῳ ὑπὲρ ἔννοιαν.

Ὁ πονηρὸς προσπάθησε μετὰ τὴ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου νὰ ἀποτρέψη πάσῃ θυσίᾳ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου.

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Πεντηκοστὴ προσπαθεῖ, μὲ τὸ ἴδιο πεῖσμα, νὰ παραποιήση καὶ νὰ ἀποκρύψη διὰ τῶν παθῶν καὶ τῶν αἱρέσεων τὴ μία σώζουσα ἀλήθεια, τὴν ἐν Πνεύματι γινωσκομένη, ποὺ εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος.

Γι' αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι σῶμα Χριστοῦ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος ἐπεκτεινόμενος στὴν ἱστορία, μὲ θεία ἐμμονὴ καὶ ἀμετακίνητη σταθερότητα ζῆ καὶ ὁμολογεῖ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεανθρώπου, τὸ δόγμα τῆς Χαλκηδόνος.

Αὐτοὶ ποὺ πλησιάζουν τὸν Κύριο ἀνθρώπινα, τὸν ἀγνοοῦν. Καὶ εἴτε τὸν καταδικάζουν στὸ ἀτιμωτικὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ, εἴτε τὸν παραποιοῦν μὲ τὶς αἱρέσεις, προσπαθώντας νὰ τὸν γνωρίσουν κατὰ σάρκα.

«Εἰ δὲ καὶ ἐγνώκαμεν Χριστὸν κατὰ σάρκα, ἀλλὰ νῦν οὐκέτι γινώσκομεν» (Β' Κορ. ε΄, 16). Τώρα ὅλα τὰ γνωρίζομε ἄλλως, κατὰ Πνεῦμα. Ὅλα τὰ ζοῦμε ἐν Χριστῷ ἀναστάντι. Τώρα ἔχομε τὴν Ἐκκλησία, τὴν καινὴ κτίση. Μιὰ ἄλλη πραγματικότητα, τὴ θεανθρωπία.

Ὄχι ὑλισμός. Ὄχι ἰδεαλισμός. Ἀλλὰ θεανθρωπία. Ἕνας ἄλλος σεβασμὸς τῆς ὕλης καὶ τῆς ἰδέας, τοῦ κτιστοῦ καὶ τοῦ ἀκτίστου. Τὰ πάντα ἀναμὶξ γέγονε. Τὰ ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει. Καὶ τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ.

Ὅλος ὁ ἀγώνας, ὁ βίαιος καὶ γαλήνιος, γίνεται γιὰ νὰ σωθῆ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ θεανθρώπινη ἰσορροπία. Νὰ μὴν πέσωμε οὔτε στὸν ἕνα οὔτε στὸν ἄλλο κρημνό: Οὔτε νὰ ἑνώσωμε ἀφιλάνθρωπα τὴν κτίση μὲ τὸν κτίσαντα κατακαίγοντας τὴ φύση της. Οὔτε νὰ διαλύσωμε τὴ θεότητα χάνοντάς τὴν στὴν εἰδωλολατρία του πανθεϊσμοῦ.

«Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος»

Δὲν ἔχομε τίποτε ἄλλο νὰ κάνωμε, παρὰ νὰ ζοῦμε στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος. Μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπου ὅλη ἡ φύση καινουργεῖται καὶ θεουργεῖται, παλινδρομοῦσα εἰς τὸ πρῶτον. […]

Απόσπασμα ἀπὸ τὸ κείμενο «Ἀπὸ τὸν παλαιὸ στὸ Νέο Ἀδάμ», δημοσιευμένο στὴ Σύναξη, τχ 2ο (άνοιξη 1982)

Εικόνα: "Η Ανάληψη". Έργο Θεοφάνους του Κρητός, που βρίσκεται στο τέμπλο του ιερού ναού της Μονής Σταυρονικήτα, στο Άγιο Όρος.

πηγή κειμένου: Aντίφωνο http://www.antifono.gr/portal/κατηγορίες/θεολογία-θρησκειολογία/γραπτός-λόγος/5372-ὁ-χριστὸς-μετὰ-τὴν-ἀνάσταση.html