Ἐκμυστήρευση, - Τάσος Λειβαδίτης

Και μιά μέρα θέλω νά γράψουν στὸν τάφο μου:

ἔζησε στά σύνορα

μιᾶς ἀκαθόριστης ἡλικίας

καί πέθανε

γιά πράγματα μακρινά

ποὺ ……εἶδε κάποτε

σ᾿ ἕνα ἀβέβαιο ὄνειρο.

("Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου" (1990))

Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ

Την μέρα που γεννήθηκα, στον Βύρωνα, τα 2 παλιοκάικα του Μικρασιάτη πατέρα μου με τα οποία τάιζε 5 στόματα βούλιαξαν έξω από την Βουλιαγμένη, γρουσούζικο με ανέβαζαν γρουσούζικο με κατέβαζαν, ήμουν πάντα «το παιδί», όταν μιλούσαν για μένα λέγανε «Τι κάνει το παιδί;» όλα τα αδέλφια μου είχαν ονόματα, εκτός από εμένα, ήμουν πάντα το ουδέτερο.

Στην καριέρα μου μεγάλο ρόλο έπαιξε η τύχη. Την εποχή εκείνη για να γραφτείς στο Πανεπιστήμιο χρειαζόταν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, που να το βρω;, όλα μου τα αδέλφια αριστεροί, όταν πέθανε ο Στάλιν έκλαιγα απαρηγόρητα, η μόνη χρονιά που δεν ζήτησαν ήταν η δική μου και έτσι γράφτηκα στην Φιλοσοφική Σχολή.

Την έδρα στην Σορβόννη την πήρα πάλι από τύχη, γιατί ήμουν η μόνη από όλους τους άλλους υποψήφιους που είχα προλάβει να δημοσιεύσω την διπλωματική μου!

Στο Αρχαιολογικό, πάω να δω τις συμφοιτήτριες μου και πέφτω πάνω σε όλη την αριστοκρατία της Αθήνας. Μου λέει, λοιπόν, μια μέρα ο Οικονόμου, ο καθηγητής της Κλασικής Αρχαιολογίας: «Βρε Γλύκατζη, ετούτες εδώ όλες δεν έχουν ανάγκη να δουλέψουν, εσύ τι θα κάνεις στην ζωή σου;». «Ακούστε, εγώ κάνω πάντα αυτό που θέλω πολύ, μόνο έτσι χορταίνει η ψυχή, το στομάχι κάτι θα βρεις να το γεμίσεις, μπορώ να πουλώ ακόμα και λεμόνια στους δρόμους».

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Και πάλι με ευνόησε η τύχη, αντί να πουλάω λεμόνια, βρέθηκα στο Παλάτι!. Ακούω λοιπόν στην τάξη από έναν καθηγητή μας ότι η Βασίλισσα ζητούσε για τον Έρανο κάποιον που να ξέρει καλά γαλλικά. Πρώτη πρώτη, σηκώνω εγώ το χέρι μου και με παίρνουν… ΕΠΟΝίτισσα και βρίσκομαι μπροστά στην Φρειδερίκη.

Δεν περνάνε 2-3 μέρες και φτάνει γράμμα από μια συμφοιτήτριά μου, δεν θα πω το όνομα, γιατί ίσως ζει: «Μεγαλειοτάτη, δεν υπάρχει μεγαλύτερη κομμουνίστρια από την Γλύκατζη και εσείς την έχετε πάρει κοντά σας;».

Το δείχνω στην Βασίλισσα και αυτή παίρνοντας το γνωστό αυστηρό αυταρχικό ύφος μου λέει: «Να της πεις, σε αυτή την χώρα, εγώ αποφασίζω ποιος είναι κομμουνιστής!».

Περνάει ο καιρός και με τον Βασιλιά Παύλο πάμε στην Στυλίδα που είχε φτιάξει σχολείά. Φτάνουμε όλοι μαζί, κόσμος πολύς περίμενε, ανεβαίνει ένας αστυνομικός στο πούλμαν και λέει στην Βασίλισσα: «Είναι όλοι εξαγριωμένοι, λένε ότι έχετε μαζί σας κομμουνιστές». Το ακούει η Βασίλισσα, κατεβαίνει από το πούλμαν, μπροστά στην πόρτα στεκόταν ένας κουτσός, πού της λέει: «Μεγαλειοτάτη, δίνετε τις δουλειές σας σε κομμουνιστές, εγώ έχασα το πόδι μου για να έχετε εσείς το θρόνο σας». Και η Φρειδερίκη, χωρίς καν να σκεφτεί, του λέει:

«Στην δούλεψη μου θέλω έξυπνους ανθρώπους. Αν εσύ έχασες το πόδι σου για να έχω εγώ το θρόνο μου και όχι για την πατρίδα σου, τότε είσαι βλάκας!».

Παρεμπιπτόντως, το τι χαστούκια έχει φάει μπροστά μου ο Κωνσταντίνος από την μητέρα του δεν λέγεται, για να την εκνευρίσει γύριζε όλο το Παλάτι φωνάζοντας «Κάππα Κάππα Ε, το κόμμα σου Λαέ!

Το πιο δεσμευτικό στις ανθρώπινες συναναστροφές είναι η ιδεολογία, να μην μιλάς παρά μόνο σε μια ορισμένη ομάδα ανθρώπων. Εμένα δεν με ενδιαφέρει η ιδεολογία, αλλά οι άνθρωποι.

Φίλος μου δεν είναι αυτός που πιστεύει στις ίδιες λύσεις με μένα, αλλά αυτός που είναι σωστός άνθρωπος. Η καλοσύνη είναι μίμηση Θεού.

Όσοι κρύβουν τα χρόνια τους, χάνουν μαζί και τις αναμνήσεις.

Στην Γαλλία, ο υλικά πλούσιος δεν θεωρείται αστός, η αστική τάξη είναι παιδεία!

Κανένας λαός δεν έμεινε 400 χρόνια σκλάβος, υπήρχε μεγάλη έλλειψη αυτοπεποίθησης. Γιατί μετά την απελευθέρωση δημιουργήθηκαν ρωσικό, γαλλικό και αγγλικό κόμμα; Που ήταν το ελληνικό κόμμα; Μάθαμε να είμαστε πάντα ραγιάδες κάποιου. Αν ξέραμε καλά την ιστορία μας, θα είχαμε διαγράψει πολλούς υποτιθέμενους «ήρωες» και θα αλλάζαμε πολλά ονόματα δρόμων και πλατειών που φέρουν τα ονόματά τους.

Όταν ο Έλληνας πάει στην Ευρώπη ουσιαστικά πάει στο σπίτι του, αν θεωρήσουμε «εξωτερικό» την Ευρώπη σημαίνει πως είμαστε ακόμα «Ανατολή».

Μαζί με τον Πρόεδρο Μιτεράν φθάνω στην Νέα Υόρκη για να υπογράψω συμβάσεις με τα αμερικανικά πανεπιστήμια. Φτάνοντας στο Πανεπιστήμιο, μας υποδέχεται ο πρόεδρός του: «Χορεύεις καλαματιανό;» μου λέει και τα χάνω, το όνομα μου «John Brademas». Στο δείπνο, εντυπωσιασμένος ο Μιτεράν, σχολιάζει: «Ο Πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (Μπραδήμας) και η Πρόεδρος όλων των Πανεπιστημίων του Παρισιού (Γλύκατζη) δεν μίλησαν ούτε γαλλικά, ούτε αγγλικά, αλλά ελληνικά. Ε! αυτό είναι αυτοκρατορία!».

Η Παιδεία μας έχει αποτύχει γιατί στα παιδιά μιλάνε όλοι από την αρχή για επιτυχία, κανείς δεν τους μιλάει για ευτυχία! (επίκαιρο λόγω Πανελλαδικών!).

Μια ημέρα πριν 29 Αυγούστου γιόρτασε τα γενέθλια της (94 ετών) με μια μαντινάδα «Στα ενενήντα περπατώ, στα εκατό θα φτάσω, και μόνο τότε θα σκεφτώ αν πρέπει να γεράσω».

Efie Christakou

https://www.themamagers.gr/kati-paizei/proswpa/quot-i-paideia-mas-echei-apotychei-dioti-oloi-milane-sta-paidia-gia-epitychia-kai-kaneis-gia-eytychia-quot/?fbclid=IwAR0FG39ba8iOIXdNp5aU6mv1tG_qTAMB__491YFrumbJamIiegvRmGRuSDs

Ευτυχία Πολυζωγοπούλου: Η γιατρός που "υποδέχτηκε" το πρώτο κρούσμα covi... και τον π.Ανανία Κουστένη

Η Ευτυχία Πολυζωγοπούλου είναι η γιατρός που ήρθε από την Αμερική για να εργαστεί στα επείγοντα του Αττικόν και είναι η γιατρός που υποδέχθηκε το πρώτο κρούσμα covid στην Ελλάδα, αλλά και αυτή που ετοίμασε για διασωλήνωση τον αείμνηστο π.Ανανία Κουστένη. 

Στην εκπομπή Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη λέει:

ΕΠ... και χαρακτηριστικός είναι ο γνωστός παπάς των Εξαρχείων, ο Ανανίας, που δυστυχώς δεν είναι... αλλά πολύ αγαπητός, κι εγώ ως εξαρχειώτισσα τον ήξερα, έτσι... φιγούρα... και ο οποίος ήταν πολύ ήρεμος, εννοώ σε καλή κατάσταση, αλλά οι μετρήσεις που κάναμε... έπρεπε να διασωληνωθεί, οπότε το κουβεντιάζεις, είναι πρωτοφανές και για μας αυτό, το να το κουβεντιάζεις... 

ΣΘ: Τι είπατε εκείνη τη μέρα; 

ΕΠ: Μου είπε: "Δεν πρόλαβα το εμβόλιο"  

ΤΘ: Ήταν στην αρχή.

ΕΠ: Ακριβώς, γιατί ήρθε όταν ακόμα δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα, είχε μόλις έρθει στην Ελλάδα το εμβόλιο, οπότε πραγματικά δεν είχε τη δυνατότητα, αλλά ήταν απ' τους ανθρώπους που ήθελαν, οπότε απλά δεν πρόλαβε,  και όταν του εξήγησα ότι πρέπει να διασωληνωθεί είπε: 

"Είμαι στα χέρια του Θεού και των ανθρώπων. Ό,τι πείτε, γιατρέ... " 

Να σε εξισώνει με τον Θεό είναι πολύ βαριά κουβέντα... και πολύ τιμητική... βέβαια δεν είμαστε θεοί, είμαστε άνθρωποι, αλλά νιώθεις εκείνη την ώρα ότι βοηθάς πραγματικά... είμαστε άνθρωποι..."

...........................................................

Σημείωση

Ακούω και ξανακούω τη συνέντευξη, την καταγράφω όσο πιο προσεκτικά μπορώ και στέκομαι στην φράση του  παπούλη: 

"Είμαι στα χέρια του Θεού και των ανθρώπων. Ό,τι πείτε, γιατρέ... " 

Ίσως αυτή να είναι και η διαφορά του αγίου από τον άλλον... 

ο άγιος εμπιστεύεται τον Θεό και τους ανθρώπους, ο άλλος εμπιστεύεται τον εαυτό του...

Β.Ν

Παραμύθι

 

Αποκαμωμένες από τα μαρτύρια οι λέξεις

κάποτε αποσύρθηκαν ν' αναπαυθούν

Τις σκέπασε ο ταπεινός τους υπηρέτης πρόθυμα 

και πρώτη του φορά  έρημος κι άπραγος 

στη νύχτα βγήκε σιωπηλός

Πλάι στις αφέντρες του είχαν όλα κοιμηθεί

μνήμες και πόθοι, πάθη, προσευχές

Ανεμπόδιστα τότε ο ουρανός

την άδεια φάτνη της καρδιάς του

επισκέφτηκε. 

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2022

Κυριακη μετά τὰ Φῶτα-Τό κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

Τό κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

“᾿Ακούσας δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ᾿Ιωάννης παρεδόθη,

ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, 

καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ,

ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος·

γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης,

πέραν τοῦ ᾿Ιορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν,

ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς.

᾿Απὸ τότε ἤρξατο ὁ ᾿Ιησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν·

μετανοεῖτε·

ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν”. (Ματ 4:12-17)

Ἡ ἔναρξη τῆς δημόσιας δράσης τοῦ Ἰησοῦ συνδέεται ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστή Ματθαῖο μέ τὴν πραγματοποίηση μιᾶς ἐξαγγελίας τοῦ προφήτη Ἠσαΐα.

Οἱ εὐαγγελιστὲς παραθέτουν συχνὰ στά κείμενά τους χωρία ἀπὸ τήν Παλαιά Διαθήκη, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὰ Προφητικὰ Βιβλία της, ὅταν περιγράφουν διάφορες σημαντικὲς στιγμὲς τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ, τὶς ὁποῖες παρουσιάζουν ὡς ἐκπλήρωση κάποιων προρρήσεων τῶν ἀρχαίων προφητῶν.

Αὐτὸ συμβαίνει ἰδιαίτερα στό κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, κάτι ἄλλωστε πού εἶναι ἀναμενόμενο, ἀφοῦ τὸ Εὐαγγέλιο αὐτὸ ἀπευθύνεται σὲ προερχομένους ἀπὸ τὸν ἰουδαϊσμὸ χριστιανοὺς καὶ εἶναι λογικὸ αὐτοί νά ἐνδιαφέρονταν γιά τὸ ἂν ὁ Ἰησοῦς στόν ὁποῖο πίστεψαν εἶναι πράγματι ὁ Χριστὸς γιά τὸν ὁποῖο μίλησαν οἱ προφῆτες καὶ τὸν ἀνέμεναν γιά γενιὲς ὁλόκληρες οἱ πρόγονοί τους.

Ἔτσι, ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας σελίδα τοῦ Εὐαγγελίου του ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος περιγράφει τήν γέννηση καὶ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ ὡς ἐκπλήρωση τῶν ἀρχαίων προφητειῶν γιά τὸν ἀναμενόμενο λυτρωτή.

Κατὰ ἀνάλογο τρόπο περιγράφεται καὶ ἡ ἕναρξη τῆς δημοσίας δράσης τοῦ Ἰησοῦ (Ματ 4:12-17). Ἡ περικοπὴ ἀρχίζει μέ τὴν πληροφορία τῆς σύλληψης τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου.

Ἡ δράση τοῦ Ἰωάννη σηματοδοτεῖ τὸ ἀποκορύφωμα καὶ τὸ τέλος τῆς περιόδου ἀναμονῆς τοῦ Μεσσία καὶ ταυτόχρονα τὴν ἀρχὴ μιᾶς νέας ἐποχῆς, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Τό περιεχόμενο τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰησοῦ εἶναι τὸ ἴδιο μέ αὐτὸ τῶν προφητῶν πού προηγήθηκαν, ἡ μετάνοια.

Μόνον πού ἡ μετάνοια στό κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι προϋπόθεση γιά νά ἔλθει ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπως στό προφητικὸ κήρυγμα, ἀλλ’ ἐπεῖγον προσκλητήριο, γιατὶ ἦλθε ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως, ἀπὸ τὴν παραπάνω περικοπή προκύπτει ἴσως κάποιος προβληματισμὸς γιά τὸν σύγχρονο ἀναγνώστη τῆς Βίβλου.

Ὅπως ἀναφέρθηκε, οἱ εὐαγγελιστὲς ἐπιχειροῦν μέ τὴν παράθεση προφητικῶν χωρίων νά πείσουν τοὺς συγχρόνους τους ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, τὸ ἐγχείρημα δέν ὑπῆρξε ἀπόλυτα ἐπιτυχές, καθὼς ἡ πλειονότητα τῶν Ἰουδαίων ἀρνήθηκε τελικὰ νά ἀκολουθήσει τὸν Ἰησοῦ.

Ἀντίθετα ἕναν περίπου αἰῶνα ἀργότερα, ὁ Μπαρ Κοχβά, ἕνας ζηλωτὴς Ἰουδαῖος ἐπαναστάτης, κατάφερε μέ τὴν ἴδια ἐπιχειρηματολογία νά πείσει σὲ τέτοιο βαθμὸ τοὺς συμπατριῶτες του ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας, ὥστε ἀκόμα καὶ ὅταν ἡ ἐξέγερσή του κατὰ τῶν Ῥωμαίων (132 – 135 μ.Χ.) πνίγηκε στό αἷμα, οἱ τελευταῖοι ὀπαδοὶ του νά προτιμήσουν τὴν αὐτοκτονία ἀπὸ τὴν παράδοση στόν ἐχθρό.

Τὸ πρῶτο ἑπομένως ἐρώτημα πού γεννᾶται ἀφορᾶ στόν λόγο τῆς ἄρνησης τῶν Ἰουδαίων νά ἀκολουθήσουν τὸν Ἰησοῦ, παρ’ ὅλο πού ἔβλεπαν ὅτι ὅλες οἱ προφητεῖες ἐπιβαιώνονταν μέ τὸ ἔργο καὶ τήν διδασκαλίᾳ του.

Καὶ ἀπὸ τὸ ἐρώτημα αὐτὸ προκύπτει ἕνα δεύτερο πού ἀφορᾶ στόν λόγο γιά τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ἐπιμένει νά προβάλλει σήμερα αὐτές τίς προφητεῖες, τήν στιγμή πού οἱ χριστιανοὶ σήμερα δέν ἀμφισβητοῦν πλέον τήν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ.

Γιά νά ἀπαντήσει κανεὶς στό πρῶτο ἀπὸ τὰ ἐρωτήματα αὐτὰ πρέπει νά γυρίσει νοερὰ πίσω, στά τέλη τοῦ 587 π.Χ. ὅταν τὰ στρατεύματα τοῦ Ναβουχοδονόσορα, βασιλιὰ τῆς κοσμοκράτειρας τότε Βαβυλῶνας, καταλάμβαναν γιά δεύτερη φορὰ τὴν πρωτεύουσα τοῦ ἀδύναμου, μικροῦ καὶ ὑποτελοῦς ἤδη βασιλείου τοῦ Ἰούδα, τὴν Ἱερουσαλήμ.

Σφαγές, λεηλασίες καὶ ἐξορία ἦταν, ὅπως συμβαίνει πάντα σὲ τέτοιες περιπτώσεις, τὰ ἐπακόλουθα τῆς ἅλωσης. Τὰ τείχη τῆς πόλης καὶ τὰ σημαντικότερα κτήριά της κείτονταν σὲ ἐρείπια· ὁ ἴδιος ὁ περίφημος ναὸς τοῦ Σολομώντα, μάρτυρας ἑνός ἄλλοτε λαμπροῦ παρελθόντος, πυρπολημένος καὶ κατεστραμμένος· τὰ σκεύη τοῦ ναοῦ, καὶ τὸ ἱερότερο ὅλων ἡ κιβωτὸς τῆς διαθήκης, λάφυρα στά χέρια τῶν ἐχθρῶν.

Ὅμως, δέν εἶναι αὐτά πού κυρίως ἀπασχολοῦν τοὺς αἰχμαλώτους στήν Μεσοποταμία Ἰουδαίους. Τὸ μυαλὸ τους τὸ τυραννάει μία ἄλλη, πολὺ πιὸ βασανιστική σκέψη. Αἰῶνες ὁλόκληρους εἶχαν μάθει νά θεωροῦν τὸν Θεὸ δικὸ τους καὶ εἶχαν ἰσχυροὺς λόγους νά τὸ πιστεύουν αὐτό· αὐτὸς ὁ Θεὸς τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο μέ τρόπο θαυμαστό, τοὺς ὁδήγησε μέσα ἀπὸ τὴν ἔρημο ὅπου τοὺς φρόντιζε καὶ τοὺς προστάτευε, τοὺς χάρισε τήν χώρα ὅπου τόσα χρόνια κατοικοῦσαν εὐτυχισμένοι.

Τώρα ὅμως διαπιστώνουν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἐγκατέλειψε· ὅτι ὁ Θεὸς τους δέν ἦταν πιὰ μαζὶ τους. Οἱ διαπιστώσεις αὐτὲς ἔγιναν παράπονο καὶ τὸ παράπονο τραγούδι:

Στῆς Βαβυλῶνας τὰ ποτάμια, ἐκεῖ καθίσαμε καὶ κλάψαμε, …πῶς τοῦ Κυρίου τὴν ᾠδὴσὲ ξένη γῆ νά ψάλλουμε; (Ψαλ 136:1,4)

Τρέχουν στούς προφῆτες πού ἐπέζησαν καὶ τοὺς ῥωτοῦν γεμάτοι ἀγωνία. Καὶ ἡ ἀπάντηση τῶν προφητῶν εἶναι ὁμόφωνη:

“Δέν ἐγκατέλειψε ὁ Θεὸς τὸν λαὸ του, ἀλλὰ ὁ λαὸς ἐγκατέλειψε τὸν Θεὸ του”.

Αἰῶνες ὁλόκληρους, μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο, οἱ προφῆτες προειδοποιοῦσαν γιά τὴν καταστροφή πού ἔρχεται ἐξαιτίας τῆς ἀπομάκρυνσης τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὸν Θεὸ του. Ὅμως ὁ λαός, μεθυσμένος ἀπὸ τὴν εὐημερία πού τοῦ πρόσφεραν οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, δέν ἄκουγε.

Ἔμαθε νά ἐμπιστεύεται τὰ ὅπλα του, τήν στρατιωτική του δύναμη, τὶς συμμαχίες μέ τίς μεγάλες δυνάμεις καὶ τὰ διπλωματικὰ παιχνίδια στήν ἐξωτερικὴ πολιτική.

Ὅμως, ἡ ἀπαντήση τῶν προφητῶν δέν ἑξαντλεῖται στήν κριτικὴ γιά τὰ λάθη πού ἔγιναν στό παρελθὸν καὶ ὁδήγησαν στήν καταστροφή. Βεβαιώνουν ὅτι ὁ Θεὸς θὰ δώσει ἄλλη μία εὐκαιρία στόν λαὸ του καὶ μέσῳ αὐτοῦ σ’ ὁλοκλήρη τὴν ἀνθρωπότητα.

Ἕνας νέος ἡγέτης θὰ γεννηθεῖ, ὁ ὁποῖος δέν θὰ στηρίζει τὴν ἐξουσία του στήν βία καὶ στήν καταπίεση ὅπως οἱ ἡγεμόνες τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ θὰ φέρει φῶς καὶ χαρὰ σ’ ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς γῆς. Ἡ πρώτη ἀπό τίς προφητεῖες αὐτὲς βρίσκεται στό βιβλίο τοῦ προφήτη Ἠσαΐα:

Λαέ πού πορεύεσαι στό σκοτάδι, φῶς δεῖτε λαμπρό··ἐσεῖς οἱ κάτοικοι τῆς χώρας ὅπου κυριαρχεῖ ὁ θάνατος, πάνω σας φῶς θὰ λάμψει.… μπροστά σου, Κύριε, θὰ χαροῦν, ὅπως αὐτοί πού χαίρονται στόν θερισμό … Γιατὶ ἀφαιρέθηκε ὁ ζυγός πού ἦταν πάνω τους καὶ τὸ ῥαβδί πού χτύπαγε τήν ῥάχη τους …Γιατὶ γιά χάρη μας γεννήθηκε ἕνα παιδί, μᾶς δόθηκε ἕνας γιός …

Μεγάλη θὰ εἶναι ἡ ἐξουσία του, καὶ ἡ εἰρήνη του δέν θὰ ἔχει τέλος··θὰ καθίσει στόν θρόνο τοῦ Δαυίδ, θὰ ἀποκαταστήσει τήν βασιλείᾳ του, καὶ θὰ φροντίσει γι’ αὐτήν μέ δίκαιη κρίση καὶ δικαιοσύνη …

(Ἦσ. 9: 2-7).

Στό ἴδιο βιβλίο περιέχεται καὶ ἡ δεύτερη προφητεία. Ὁ ἀναμενόμενος ἡγέτης θὰ κατάγεται ἀπὸ τήν γενιὰ τοῦ Δαβίδ, θὰ καθοδηγεῖται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, θὰ ἔχει σοφία καὶ συνέση, ὀρθὴ κρίση καὶ δύναμη, γνώση καὶ εὐσέβεια, ὥστε νά ἐπιβάλει τήν δικαιοσύνη συντρίβοντας τήν βία καὶ τὴν καταπίεση, ὄχι ὅμως μέ τήν δύναμη τοῦ σκήπτρου του, ἀλλά μέ τήν δύναμη τοῦ λόγου του (‘Ησ. 11: 1-9).

Οἱ προφητεῖες αὐτὲς ζέσταιναν τίς καρδιὲς τοῦ λαοῦ, ἀνανέωναν τίς ἐλπίδες του καὶ τὸν στήριζαν γιά νά ἀντέξει τίς δοκιμασίες.

Ὅμως τὰ χρόνια πού ἀκολούθησαν ἦταν πολὺ σκληρά. Τήν βαβυλωνιακὴ κατοχή διαδέχτηκε ἡ περσικὴ καὶ αὐτήν, ἡ πιὸ σκληρὴ καὶ καταπιεστική, ἡ ἑλληνική, γιά νά δώσει καὶ αὐτή μέ τήν σειρά της τήν θέση της στήν ῥωμαϊκή.

Οἱ ἐλπίδες, βέβαια, δέν ἔσβησαν, ἄλλαξαν ὅμως ἀρκετὰ ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενό τους. Ἡ μακροχρόνια καταπίεση ἄλλαξε τήν μορφή τοῦ ἀναμενόμενου ἡγέτη καὶ τοῦ ῥόλου του. Ἡ δικαιοσύνη πού θὰ φέρει κατανοεῖται πλέον ὡς ἐκδίκηση καὶ τὸ ὅραμα τῆς εἰρήνης ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀπελευθέρωσης ἀπὸ τὸν ῥωμαϊκὸ ζυγό.

Ἔτσι, ὁ εἰρηνικὸς καὶ δίκαιος παγκόσμιος βασιλιὰς ἔγινε στήν φαντασία τοῦ λαοῦ ἕνας βίαιος καὶ ἀνελέητος τοπικὸς ἐπαναστάτης.

Ἔτσι, εὔκολα γίνεται κατανοητὸ τὸ γιατὶ οἱ συμπατριῶτες του ἀπέρριψαν τὸν Ἰησοῦ καὶ ἀρνήθηκαν νά τὸν ἀκολουθήσουν ὁδηγώντας τον ἀκόμα καὶ στόν θάνάτο.

Οἱ Ἰουδαῖοι ἀρνήθηκαν νά δεχτοῦν τὸν Ἰησοῦ ὡς Μεσσία, ἀλλὰ ἡ ἄρνηση αὐτὴ δέν ἦταν ἱκανὴ νά ἀκυρώσει τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τὸν κόσμο.

Ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ προέκυψε ἕνας νέος λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἕνας νέος Ἰσραήλ, ἡ Ἐκκλησία. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀλήθεια προκύπτει καὶ ἡ ἀπάντηση στό δεύτερο ἐρώτημα πού τέθηκε παραπάνω. Ὡς λόγος Θεοῦ οἱ προφητεῖες ἔχουν αἰώνια ἰσχὺ καὶ ἀπευθύνονται στούς πιστοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἀναπτέρωσαν τὸ ἠθικὸ τῶν αἰχμαλώτων στήν Μεσοποταμία Ἰουδαίων καὶ ἔδωσαν στούς Ἰουδαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἰησοῦ τήν δυνατότητα νά τὸν ἀναγνωρίσουν καὶ νά τὸν ἀκολουθήσουν.

Ἀπευθύνονται ὅμως καὶ στόν νέο Ἰσραήλ, στούς σύγχρονους χριστιανούς. Τοὺς ὑπενθυμίζουν ὅτι ἡ ἀπελπισία δέν εἶναι ἀνίκητη· ὅτι «φῶς λαμπρὸ» μπορεῖ νά φωτίσει καὶ τὰ δικὰ τους σκοτάδια καὶ νά τοὺς ὁδηγήσει ἔξω ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα πού βιώνουν.

Ἀρκεῖ νά μὴν κάνουν τὰ λάθη τοῦ παλιοῦ Ἰσραήλ.

Ἀρκεῖ νά δοῦν τὶς παλιὲς προφητεῖες ὄχι ὡς ἑξαγγελίες προνομίων γιά τοὺς ἴδιους, ἀλλὰ ὡς ὁδοδεῖκτες γιά μία ἀληθινή σχέση μέ τὸν Θεό, ξεκινώντας ἀπὸ τὸ τελευταῖο μήνυμα τοῦ Προδρόμου καὶ τὸ πρῶτο τοῦ Χριστοῦ: «Μετάνοια».

https://aerapatera.wordpress.com/2022/01/09/%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac-%cf%84%e1%bd%b0-%cf%86%e1%bf%b6%cf%84%ce%b1-%cf%84%cf%8c-%ce%ba%ce%ae%cf%81%cf%85%ce%b3%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%bf%e1%bf%a6-%e1%bc%b0/

Εκείνο - Τάσος Λειβαδιτης

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά

σε πλημμυρίζει ολάκαιρο

η νοσταλγία του ανέκφραστου

– σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ’ τη γεύση ενός καρπού,

που φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,

μια μέρα μακρινή, λιόλουστη

– και θέλεις να τη θυμηθείς

κι όλο ξεφεύγει.

Τα μάτια σου γεμίζουν τότε άπονα

θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.

Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει.

Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,

φιμωμένο και γιγάντιο,

Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.

•.

Ε κ ε ί ν ο

| Ποιήματα 1958-1964 | Τ. Λειβαδίτης |