Rowan Williams: Τα Χριστούγεννα ως έκπληξη

* Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου

Πολιτισμός / Μορφές Τρύφων Τσομπάνης « Μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη»: 111 χρόνια από την κοίμησή του (με τη γλώσσα του κυρ-Αλέξανδρου)

...

Μυστηριώδες θέλγητρον απέπνεεν η νυξ αύτη της 3ης Ιανουαρίου του 1911. Εις τον μικρόν οικίσκον της οικίας Παπαδιαμάντη, το παλαιόν πρεσβυτέριον, το λάδι εσώνετο εις την κανδήλαν, η οποία εφώτιζε αμυδρώς την μικράν κάμαραν.

Ο Αλέξανδρος, όστις έκειτο επί της κλίνης πυρέσσων, εζήτησε με τρεμάμενη φωνήν εν βιβλίον. Αυτό που το έδωκαν δεν ήτο εκείνο που εζήτη. Εκράτησεν ωστόσο το μικρόν τομίδιον ανά χείρας και το εθώπευσεν έχων κλειστούς τους οφθαλμούς.

Τι να εζήτει άραγε και τι να επόθει η ψυχή του;

Μήπως τον Όμηρον, τον Θουκυδίδην, το Ευαγγέλιον ή το μέγα ωρολόγιον;

Εγύρισε προς τον τοίχον και ήρχισε να ψάλλει χαμηλοφώνως το δοξαστικόν της ενάτης ώρας των Θεοφανείων: «Την χείραν σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του Δεσπότου, έπαρον υπέρ ημών προς αυτόν Βαπτιστά…».

Ω ναι, ήτο η φωνή του κυρ-Αλέξανδρου…που έγινε ένα με τον άνεμον και περιέτρεχεν τα οδούς και τας ρύμας της μικράς πολίχνης, εν είδει αποχαιρετισμού.

Η νυξ προέκοψεν και τότε ο κυρ-βοριάς εκόπασε αισθητώς. Μία γολέττα ήτο σηκωμένη στα πανιά κι έτοιμη να βγει εκ του λιμένος.Μία βόσκουσα φώκη εκεί πλησίον, ήκουσε προφανώς το μοιρολόγι της γραίας Φραγκογιαννούς και το εσυντρόφευσε και αυτή. Ο αέρας τώρα έπνεε ηρέμα και η λαμπάδα μέσα στο πρεσβυτέριο, προ της εικόνος της γλυκοφιλούσης εσβύστη. Το λάδι είχεν σωθεί εις την κανδήλαν.

Ο κυρ-Αλέξανδρος εσταύρωσε τας χείρας και έγειρε την κεφαλήν ως εις αγκάλην τινά. Ο ύπνος ήλθεν γλυκύς, ήτο όμως ένας ύπνος άνευ ονείρων. Ένας ύπνος όχι εις την αγκάλην του Μορφέως, αλλ΄εις την αγκάλην του δικαίου Κριτού, του Παλαιού των ημερών, του Τρισαγίου, όστις αναστάς εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.

Καλή σου νύχτα κυρ-Αλέξανδρε.

Απόσπασμα από το κείμενο του κ.Τρύφωνα Τσομπάνη, Αναπλ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

«Μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη»:

112 χρόνια από την κοίμησή του

(με τη γλώσσα του κυρ-Αλέξανδρου)

https://www.pemptousia.gr/2022/01/mnimonevete-alexandro-papadiamanti-111-chronia-apo-tin-kimisi-tou-me-ti-glossa-tou-kir-alexandrou/?fbclid=IwAR3xI2_0zTeWsYnYRrsP2b8ZgjDQEjbPEyk3y8wmCx4zGamemWd7yfBBMn8

Κάθε στιγμή Χριστούγεννα

Ο χρόνος της ιστορίας του κόσμου, της δικής σου, της δικής μου, των προγόνων και απογόνων μας ακροβατεί αιώνες τώρα σ’ εκείνο το μοναδικό και ανεπανάληπτο σημείο που ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Σ’ εκείνη τη στιγμή που χώρισε μια για πάντα την ανθρωπότητα σε δύο εποχές, την προ Χριστού και την μετά Χριστόν. Την εποχή του Νόμου και την εποχή της Χάριτος. Της εκδίκησης και της συγχώρεσης. Του εγώ και του εσύ. Του μίσους και της αγάπης. Της απόγνωσης και της ελπίδας. Του πλούτου και της φτώχειας. Του πολέμου και της ειρήνης. Του θανάτου και της ζωής.

Αν επιλέξω να γιορτάζω τα Χριστούγεννα δεν τα γιορτάζω μια φορά τον χρόνο γιατί δεν πρόκειται για ένα επετειακό γεγονός αλλά για μια υπαρξιακή επιλογή που σφραγίζει κάθε στιγμή της ζωής μου, κάθε μου σκέψη, κάθε μου πράξη, κάθε προαίρεση, κάθε ανάσα. Σφραγίζει προς τα πού είναι στραμμένο το βλέμμα μου όσο βαδίζω στο κακοτράχαλο μονοπάτι του βίου μου. Κάθε στιγμή γεννιέμαι εν Χριστώ, πεθαίνω εν Χριστώ, ανασταίνομαι εν Χριστώ. Κάθε στιγμή δοξολογώ όπως οι άγγελοι, προσφέρω τα δώρα μου ως ξένος ταξιδευτής, προσκυνώ ως ταπεινός βοσκός. Φιλοξενώ στην πέτρινη καρδιά μου το θείο βρέφος. Κάθε στιγμή απομακρύνομαι και από τον άρχοντα του σκότους που θέλει να σκοτώσει τον νικητή του θανάτου. Θηλάζω την Παναγιά μητέρα μου, γίνομαι υποτασσόμενος στον ξυλουργό Ιωσήφ, έφηβος κήρυκας της Αιωνίου Βασιλείας και σταυρώνομαι στην ακμή της νεότητάς μου, την πνευματική ηλικία των τριάντα τριών χρόνων. Δεν γερνώ πνευματικά, δεν σκληραίνω, δεν παραιτούμαι από τη θυσία. Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Κι είναι ένα ρούχο ο Χριστός πορφυρό κι αιματοβαμμένο που δεν θέλω ποτέ να το βγάλω από πάνω μου. Κάθε στιγμή επιλέγω αν ζω προ Χριστού ή μετά Χριστόν. «Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα. Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα», όπως σημειώνει ο Ελύτης.

Χρόνια πολλά!

Ν.Β

Το χριστουγεννιάτικο διήγημα του Παπαδιαμάντη

Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας

«Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος, όπως τον κατέγραψε ο Σταματίου:

– Κι᾿ αὐτά τί νά τά κάμω; Δέν τά θέλετε;

Καί μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πώς ἦταν πιστοποιητικά ἀπορίας.

– Κράτησέ τα, τοῦ εἶπα, εμᾶς δέν μᾶς χρειάζονται.

Ἐσείστηκε, λυγίστηκε ὀλίγο, ἔκανε, σκυφτός νά φύγῃ, ξαναγύρισε.

– Τότε ἀφοῦ δὲν σᾶς χρειάζονται αὐτά, ἐγώ μέ τί δικαίωμα θὰ πληρωθῶ;

– Δέν πειράζει, ἀρκούμεθα εἰς τόν λόγον σας. Χριστούγεννα εἶναι τώρα.

– Ναί, ἀλλὰ ἂν δὲν πάρετε αὐτά, ἐγώ δέν μπορῶ νά πάρω χρήματα.

– Μά δέν τά παίρνετε ἐσεῖς τά χρήματα, σᾶς τά δίνουμε ἐμεῖς!…

– Έ, τότε, πᾶρτε κι᾿ ἐσεῖς ἐτοῦτα πού μοῦ τά ζητήσατε.

Καί τά ἄφησε σιγά καί μαλακά ἀπάνω στό τραπέζι.

Ἐσκέφθηκα, μήπως τοῦ ζήτησε τίποτα πιστοποιητικά τό λογιστήριο.

– Μά τί εἶναι, ἐπί τέλους αὐτά, τοῦ λέω, πού πρέπει ἀπαραιτήτως νά τά πάρουμε;

– Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων, πού μοῦ ἐζητήσατε.

– Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων… καί ποιός εἶσθε σεῖς;

– Ο Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης!

– Ο ἴδιος;

– Ο ἴδιος καί ὁλόκληρος!

Ἔπεσε τό ταβάνι καί μέ πλάκωσε, ἡ πέννα ἔφυγε ἀπό τά χέρια μου, ὅλα ἐκεῖ μέσα, εἰκόνες, καρέκλες, βιβλία, ἐφημερίδες, σάν νά στροβιλίσθηκαν γύρω μου καὶ ἔκανα ὥρα νά συνέλθω.

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αὐτός ὁ πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων λογογράφων, πού τόν φανταζόμουνα ἀκτινοβολοῦντα, γελαστόν, ὡραῖον, καλοντυμένον, εὐτυχῆ, γεμάτον ἐγωϊσμόν, ἀέρα καί μεγαλοπρέπεια, αὐτός!… Αὐτὸς ὁ μαλακός, ὁ καλός, ὁ δειλός, ὁ φοβισμένος, καί τσαλακωμένος ἄνθρωπος, πού στεκότανε μέ συστολή μαθητοῦ ἐπιμελοῦς, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!…

Αὐτός, πού μᾶς ἔδωκε γλύκες πνευματικές καί συγκινήσεις ψυχικές, πού ἀνιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ ἐζωντάνεψε, ἐμπρός μας, ἀνθρώπους μακρυνούς κι᾿ ἀγνώστους, πού τούς ἔκαμε δικούς μας, ἐντελῶς δικούς μας, σάν νά περάσαμε μιά ζωή μαζί, αὐτός σέ μιά τέτοια κατάστασι, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!…

Τοῦ ἕσφιξα τό χέρι χωρίς νά ἠμπορῶ οὔτε μιά λέξι νά προφέρω. Ἀπό τήν ταραχή μου καί τή σαστιμάρα μου οὔτε τό φῶς δέν ἄναψα. Αἰσθάνθηκα ἕνα τρεμουλιαστό χέρι να σφίγγῃ τό δικό μου καί τόν ἔχασα μέσα εἰς τό σκοτάδι… Ἔμεινε ὅμως πίσω μιά μοσχοβολιὰ κηριοῦ πού λυώνει ἐμπρός στίς ἅγιες εἰκόνες, κάτι ἀπό τοῦ καντηλιοῦ τό σβύσιμο, κάτι ἀπό θυμιατοῦ πέρασμα μακρυνό, μακρυνό πολύ…

https://www.facebook.com/groups/16813757645/?hoisted_section_header_type=recently_seen&multi_permalinks=10162160281112646

Εξομολογήσεις με τη Χρυσή -Βασιλική Νευροκοπλή (συγγραφέας)

Το Παραμύθι της Μουσικής στο 2ο Δημ. Σχ. Νέας Μαγνησίας 7/12/22

Ένα ξεχωριστό πρωινό ήταν για μένα το σημερινό στο 2ο Δημ. Σχ. Νέας Μαγνησίας. Ήμουν προσκεκλημένη της εμπνευσμένης εκπαιδευτικού Sofia Goudina, που δούλεψε με την Τετάρτη τάξη το Παραμύθι της μουσικής Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη - Livani Publishing Organization - και το παρουσίασε σε ολόκληρο το σχολείο. Καλεσμένος του σχολείου ήταν και ο μουσικός Βασίλης Κασούρας που πριν την αφήγηση του παραμυθιού έδειξε στα παιδιά κάποια από τα παραδοσιακά μας όργανα. Καινούργιο κτίριο και όμορφο, έξω στα χωράφια και γεματο δροσερά παιδιά που διψούν για βιβλία και διαβάζουν με πάθος αλλά και με διευθυντή και εκπαιδευτικούς που χαίρεσαι να συναναστρέφεσαι μαζί τους και θέλεις να είσαι μέλος της ομάδας τους! Μετά την εκδήλωση είχα τη μεγάλη τιμή να εγκαινιάσω τη βιβλιοθήκη του σχολείου κόβοντας την κορδέλα! (Είπα πριν στα παιδιά να κρατήσουν την ανάσα τους και μόλις την κόψω να τσιρίξουν τόσο δυνατά ώστε να μας ακούσουν στο απέναντι χωριό- δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου...). Και μετά καθίσαμε στα μικρά τραπέζια και τις μικρές καρέκλες της βιβλιοθήκης και τα είπαμε σαν καλά φιλαράκια και υπέγραψα με χαρά και αγάπη και τα βιβλία που είχαν αγοράσει. Ευχαριστώ μικρούς και μεγάλους για την τιμή και τη χαρά και εύχομαι κάθε προκοπή στο έργο τους!

 

Άγιος Νικόλαος