Γιορτή της Μητέρας

 

Δεν υπάρχουν λέξεις άγιες ούτε και καταραμένες. Εμείς τους δίνουμε νόημα και υπόσταση. Όταν εξυμνείται η έννοια της Μάνας, για ποια Μάνα μιλούμε; Αν πίσω από την ιδιότητα δεν φανερωθεί ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που τελειοποίησε αυτή την ιδιότητα, η ιδιότητα μένει  μετέωρη σαν ένα κομμάτι πανί που αν δεν στερεωθεί σε μια συγκεκριμένη βάρκα δεν θα μας πάει πουθενά.

Η εμπειρία αιώνων της ανθρωπότητας απέδειξε πως η Μάνα δεν είναι ένα «κατά φύση» τέλειο πλάσμα. «Κατά φύση» αναμφισβήτητα κυοφορεί τη νέα ζωή, πράγμα κι αυτό ανέφικτο χωρίς τη συνδρομή του άντρα -μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Το κατά φύσιν όμως δεν αρκεί για να σου χαρίσει την πληρότητα της τελείωσης ή την εξιδανίκευση της ιδιότητάς σου. 

Υπήρξαν και υπάρχουν μανάδες που δεν θέλουν τα παιδιά τους. Μανάδες που αρνούνται τις επιλογές των παιδιών τους -άρα και τα ίδια. Μανάδες που τα ευνουχίζουν με την υπερπροστασία τους, που τα χειραγωγούν, τα εκδικούνται, τα παρατούν ή τα πουλούν, τα κακοποιούν ή συναινούν στην κακοποίησή τους…

Δεν είναι μανάδες αυτές; Βεβαίως και είναι. Είναι από τη στιγμή που κυοφόρησαν στα σπλάχνα τους το παιδί τους, και κυρίως από τη στιγμή που το γέννησαν παίζοντας τη ζωή τους κορώνα γράμματα σε μια ανοιχτή παρτίδα με τον Χάρο. Και μόνο γι’ αυτά οποιαδήποτε μάνα είναι άξια σεβασμού. Αλλά μανάδες σαν τις παραπάνω δικαιολόγησαν τις εγκληματικές αστοχίες τους, ενίοτε στο όνομα αυτής της μητρικής αγάπης…

 

Αγάπη. Μια άλλη λέξη που άγεται και φέρεται σαν θέσφατο, σαν φυσική και αδιαπραγμάτευτη κατάσταση.  Αν όμως η αγάπη ήταν πράγματι τέτοια, τότε θα ζούσαμε σε έναν ιδανικό κόσμο δίχως εγκλήματα, πολέμους, ψυχολογικά προβλήματα και αδιέξοδα.

 

Άρα, αναζητούμε ένα πρότυπο και για τη Μάνα και για την Αγάπη. Ένα πρόσωπο που αξίζει την εξύμνηση όλων μας επειδή ταυτίστηκε επιτυχώς με την ιδιότητά του και αξίζει και να το μιμηθούμε. Το μοναδικό αυτό πρόσωπο στην ιστορία του κόσμου είναι της Παναγίας. Η Παναγία έγινε η Μάνα του κόσμου επειδή δεν αρκέστηκε στην κατά φύση γέννα ενός Γιου (κι ας ήταν Θεός κι ας μην υπήρξε στην περίπτωσή της μια κατά φύση σύλληψη). Με σύγχρονους όρους, η Παναγία υπήρξε μια «παρένθετη μητέρα». Φιλοξένησε στη μήτρα της ένα πλάσμα χωρίς να συνευρεθεί πρώτα με τον πατέρα του. Αυτή η Μάνα συμβάίνει να είναι το πιο σιωπηλό πρόσωπο των Ευαγγελίων. Μοιάζει σχεδόν με ίσκιο. Και ίσως ίσως μόνον ένας τέτοιος αγαπητικός ίσκιος να μπορεί εν τέλει να αναθρέψει ένα τέλειο παιδί. Αυτό μας δίδαξε το ταπεινό, μικρό, φτωχό κορίτσι της Γεννησαρέτ. 

Είναι η γυναίκα που συλλαμβάνει δίχως τη συνέργεια ανδρός, αλλά με τη συνέργεια του Αγίου Πνεύματος. Έτσι φτάνει να κυοφορήσει τον Υιό και Λόγο του Θεού, να τον γεννήσει, να τον αναθρέψει, να τον ξεχάσει -ως άνθρωπος κι αυτή, επιστρέφοντας από τα Ιεροσόλυμα. Στον γάμο της Κανά σφάλλει. Τον συμβουλεύει, παρόλο που αυτός έχει γίνει άντρας σωστός, για να εισπράξει την απάντηση ενός σωστού άντρα που τη βάζει στη θέση της. Τον βλέπει να σταυρώνεται αδίκως, τον υπακούει όταν την παραδίδει «προς υιοθεσία» στον ανιψιό της Ιωάννη, ρομφαία τη διαπερνά όταν ο γιος της πεθαίνει μόλις στα τριάντα τρία του χρόνια και τρεις μέρες μετά τον βλέπει να ανασταίνεται. Τέλος, ο γιος της την παίρνει στην αγκαλιά του όταν η ίδια έχει παραδώσει το πνεύμα της.  

 

Μάνα, δεν είσαι επειδή γέννησες ένα παιδί. Μάνα μαθαίνεις να γίνεσαι όσο ασκείσαι ακούραστα και σιωπηλά στον κακοτράχαλο δρόμο της ζωής μέχρι να φτάσεις στην ανιδιοτελή αγάπη δαμάζοντας τον χαρακτήρα σου, τα τραύματά σου, τα πάθη σου, ακόμη και τα όνειρά σου.

 

Ποια γυναίκα θα μπορούσε να καυχηθεί πως είναι τέλεια μάνα; Νομίζω καμιά. Και γι’ αυτό η «Γιορτή της Μητέρας» δεν μπορεί να είναι μια γιορτή μιας απρόσωπης θαυμαστής ιδιότητας. Είναι μια διπλή υπαρξιακή γιορτή: ευγνωμοσύνης και συγχώρεσης. Ευγνωμοσύνης για όλα όσα κατάφερε η μάνα του καθενός μας αλλά και συγχώρεσης για όσα δεν κατάφερε. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε πως θα μας συγχωρήσουν μια μέρα και τα δικά μας παιδιά. Μακάρι πριν κλείσουμε τα μάτια να έχουμε γίνει έστω και ένα ίχνος αγαπητικού ίσκιου των παιδιών μας, ευχόμενες ό,τι δεν μπορέσαμε να κάνουμε ή σε ό,τι αστοχήσαμε να το διορθώνει πάντοτε η Μάνα του κόσμου…. 

 

 

Βρεφοκρατούσα, από το Falnama (Book of Divination), Mughal Ινδία, 1580 μ.Χ. από τη σελίδα του Nektarios Tsilis

"Οδύσσεια - Το τραγούδι των αιώνων" στον Παιδικό Ιανό Θεσσαλονίκης - 29/04/23

Είναι μεγάλη ευλογία στη ζωή μου άνθρωποι, όπως η Τασιούλα Μαρκομιχελάκη, που αφού επιμελήθηκε την "Οδύσσεια - Το τραγούδι των αιώνων", στην παρουσίαση που είχαμε το Σάββατο στον Παιδικό Ιανό, ανέλυσε με θαυμαστή ακρίβεια τις μορφές και τα σχήματα που εγώ ενστικτωδώς ακολούθησα, φέρνοντας έτσι στο φως το μέγεθος αυτής της προσπάθειας και τοποθετώντας την ανάμεσα σε άλλες μεγάλων συγγραφέων μας . 

Ευλογία και οι άνθρωποι που βλέπουν πίσω από τις λέξεις και μας αποκαλύπτουν αθέατες όψεις, βαθιές έννοιες, αλλά και μεταφορές στη δική μας ζωή ενός μοναδικού έργου όπως είναι η Οδύσσεια, ως γνήσιοι Δάσκαλοι, όπως ήταν ο δεύτερος ομιλητής της εκδήλωσης, Γιώργος Καλλίνης. 

Ευλογία και τα παιδιά όπως οι μαθητές και οι μαθήτριες των Εκπαιδευτηρίων "Ο Απόστολος Παύλος" με τη φιλόλογό τους Ολυμπία Παπαντώνη που αγάπησαν την Οδύσσεια και με το δικό τους αγνό ενθουσιασμό ζωντάνεψαν για μας την τελευταία ραψωδία.

Τα κρατώ όλα στην καρδιά μου που είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη, όπως κρατώ και τα σχόλια των καλών γονιών των παιδιών που μου εξομολογήθηκαν πως τόσο πολύ ενθουσιάστηκαν και συγκινήθηκαν που θα διαβάσουν το βιβλίο πριν από τα παιδιά τους. Τους ευχαριστώ όλους μαζί με όσους προσήρθαν και μου έδωσαν μεγάλη χαρά με την παρουσία τους. Ευχαριστώ ολόψυχα το πάντα φιλόξενο βιβλιοπωλείο του Ιανού και τις ακάματες εργάτριές του και βέβαια τον Εκδοτικό οργανισμό Διβάνη.

 

"Οδύσσεια - Το τραγούδι των αιώνων" στον Παιδικό Ιανό της Θεσσαλονίκης το Σάββατο 29 Απριλίου στις 12.00

Η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και ο Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη 

σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Βασιλικής Νευροκοπλή

ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ – ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

το Σάββατο 29 Απριλίου 2023, στις 12.00 το μεσημέρι, 

στον ΠΑΙΔΙΚΟ ΙΑΝΟ της Θεσσαλονίκης (Γρηγορίου Παλαμά 3).

Για το βιβλίο θα μιλήσουν
η επιμελήτρια της έκδοσης Τασούλα Μαρκομιχελάκη, επίκουρη καθηγήτρια, Τμήμα Φιλολογίας ΑΠΘ,
ο Γιώργος Καλλίνης, φιλόλογος, ΕΔΙΠ, Τμήμα Ιστορίας & Αρχαιολογίας Φιλοσοφικής Σχολής ΑΠΘ, 

και η συγγραφέας του βιβλίου Βασιλική Νευροκοπλή.

Αποσπάσματα θα διαβάσουν μαθητές και μαθήτριες της Α ́ Γυμνασίου των εκπαιδευτηρίων «Απόστολος Παύλος».
Υπεύθυνη καθηγήτρια Ολυμπία Παπαντώνη, φιλόλογο, υποψήφια διδάκτωρ φιλολογίας ΕΣΠΑ.

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ-ΜΥΣΤΑΓΩΓΩΝ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ (ΠΡΙΓΓΟΥ) ΗΧΟΣ ΠΛ Α'

«Μυσταγωγών σου Κύριε τους Μαθητάς, εδίδασκες λέγων. Ω φίλοι, οράτε, μηδείς υμάς χωρίσει μου φόβος· ει γαρ πάσχω, αλλ’ υπέρ του κόσμου· μη ουν σκανδαλίζεσθε εν εμοί· ου γαρ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν μου, λύτρον υπέρ του κόσμου. Ει ουν υμείς φίλοι μου εστε, εμέ μιμείσθε· ο θέλων πρώτος είναι, έστω έσχατος, ο δεσπότης, ως ο διάκονος· μείνατε εν εμοί, ίνα βότρυν φέρητε· εγώ γαρ ειμι της ζωής η άμπελος».

"Καληνύχτα Μαρία" το νέο εφηβικό μυθιστόρημα της Βασιλικής Νευροκοπλή με εικονογράφηση της Ελένης Μπάρκα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη

«Ένιωθα εκεί βαθιά, στο πηγάδι της καρδιάς μου, πως μια ατέλειωτη αγάπη πηγάζει από τον ουρανό. Και είναι μια αγάπη που μας χωρά όλους. Ανθρώπους, χωριά, πολιτείες, τον κόσμο ολόκληρο. Χωράει ακόμα και τον πατέρα μου που δεν είχε χώρο ούτε για το ίδιο του το σπλάχνο. Και, πιο πολύ, χωράει και αγκαλιάζει με άπειρη τρυφερότητα όλα αυτά τα παιδιά που πονούν και δεν έχουν φωνή, δεν ξέρουν γράμματα να γράψουν τον καημό τους. Έχουν μόνο αυτή την αγάπη, που τα γλιτώνει απ’ την τρέλα και τα οδηγεί, όπως εμένα, μέσα απ’ το τούνελ του μαρτυρίου σ’ έναν κόσμο που το φως είναι πιο ισχυρό απ’ το σκοτάδι. Παλεύει μαζί του και στο τέλος το κατατροπώνει...»

 

Ο Μικρός Μονομάχος στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος Pierce- Δευτέρα 6 Μαρίτου 2023

Τη Δευτέρα 6 Μαρίτου επισκέφτηκα το Pierce – Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος για να συζητήσουμε με τα παιδιά για το βιβλίο μου «Ο Μικρός Μονομάχος». Το είχαν διαβάσει όλα και η συνάντηση πραγματοποιήθηκε μέσα στον πανέμορφο χώρο της βιβλιοθήκης. Οι προβληματισμοί των παιδιών, η ευγένειά τους, η στάση τους όλη και το λεξιλόγιό τους μέσα σε ένα κλίμα ελευθερίας και πραγματικής έννοιας για τα παιδιά και τη μόρφωσή τους με ενθουσίασαν και με συγκίνησαν βαθιά. Αφήνω ένα μικρό δείγμα κάποιων διαλόγων.

-      Ποιο είναι το πιο βαρύ πράγμα που μπορεί να σηκώσει ένας άνθρωπος, τους ρωτώ.

-      Ο εαυτός μας...

…

-      Όταν πονάμε, τι μπορούμε να κάνουμε;

-      Να περιμένουμε λίγο μέχρι να καταλαγιάσει ο πόνος…

…

-      Ακόμη και μια μικρή στεναχώρια να έχουμε, τους λέω, αν ασχολούμαστε διαρκώς μαζί της, φτάνει να μεγεθυνθεί πάρα πολύ στο τέλος.

 

-      Το αντίθετο μπορεί να συμβεί; Να έχουμε κάτι πολύ σοβαρό και να μειωθεί η βαρύτητά του;

 

-      Μα όταν μοιραζόμαστε αυτό που μας απασχολεί δεν ελαφραίνει το βάρος του;

 

-      Εμένα μου έχει τύχει να εκμυστηρευτώ αυτό που με στεναχωρεί και μετά να νιώσω πολύ χειρότερα.

 

-      Άρα μήπως πρέπει να επιλέγουμε προσεκτικά σε ποιον ανοίγουμε την καρδιά μας;

 

…..

-      Κυρία, γιατί η συνάντηση με τον Γεράσιμο διαρκεί τόσο λίγο;

-      Τι θα ήθελες, εσύ;

-      Να μιλούν περισσότερο, με ενδιέφερε να μάθω κι άλλα απ’ αυτόν τον άνθρωπο…

(Ο Γεράσιμος είναι ο ασκητής που συναντά ο πρωταγωνιστής στο βιβλίο και οι αποκρίσεις του στα προβλήματά του δεν είναι αποτέλεσμα της φαντασίας μου αλλά ανάλογης εμπειρίας μου με φωτισμένους ανθρώπους).

Ευχαριστώ θερμά το σχολείο, τον διευθυντή, τους εκπαιδευτικούς του και όλα του τα παιδιά για τη χαρά της επικοινωνίας και του μοιράσματος. Ευχαριστώ και τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη για τη διοργάνωση και υποστήριξη της εκδήλωσης.