Γιορτή της Μητέρας

 

Δεν υπάρχουν λέξεις άγιες ούτε και καταραμένες. Εμείς τους δίνουμε νόημα και υπόσταση. Όταν εξυμνείται η έννοια της Μάνας, για ποια Μάνα μιλούμε; Αν πίσω από την ιδιότητα δεν φανερωθεί ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που τελειοποίησε αυτή την ιδιότητα, η ιδιότητα μένει  μετέωρη σαν ένα κομμάτι πανί που αν δεν στερεωθεί σε μια συγκεκριμένη βάρκα δεν θα μας πάει πουθενά.

Η εμπειρία αιώνων της ανθρωπότητας απέδειξε πως η Μάνα δεν είναι ένα «κατά φύση» τέλειο πλάσμα. «Κατά φύση» αναμφισβήτητα κυοφορεί τη νέα ζωή, πράγμα κι αυτό ανέφικτο χωρίς τη συνδρομή του άντρα -μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Το κατά φύσιν όμως δεν αρκεί για να σου χαρίσει την πληρότητα της τελείωσης ή την εξιδανίκευση της ιδιότητάς σου. 

Υπήρξαν και υπάρχουν μανάδες που δεν θέλουν τα παιδιά τους. Μανάδες που αρνούνται τις επιλογές των παιδιών τους -άρα και τα ίδια. Μανάδες που τα ευνουχίζουν με την υπερπροστασία τους, που τα χειραγωγούν, τα εκδικούνται, τα παρατούν ή τα πουλούν, τα κακοποιούν ή συναινούν στην κακοποίησή τους…

Δεν είναι μανάδες αυτές; Βεβαίως και είναι. Είναι από τη στιγμή που κυοφόρησαν στα σπλάχνα τους το παιδί τους, και κυρίως από τη στιγμή που το γέννησαν παίζοντας τη ζωή τους κορώνα γράμματα σε μια ανοιχτή παρτίδα με τον Χάρο. Και μόνο γι’ αυτά οποιαδήποτε μάνα είναι άξια σεβασμού. Αλλά μανάδες σαν τις παραπάνω δικαιολόγησαν τις εγκληματικές αστοχίες τους, ενίοτε στο όνομα αυτής της μητρικής αγάπης…

 

Αγάπη. Μια άλλη λέξη που άγεται και φέρεται σαν θέσφατο, σαν φυσική και αδιαπραγμάτευτη κατάσταση.  Αν όμως η αγάπη ήταν πράγματι τέτοια, τότε θα ζούσαμε σε έναν ιδανικό κόσμο δίχως εγκλήματα, πολέμους, ψυχολογικά προβλήματα και αδιέξοδα.

 

Άρα, αναζητούμε ένα πρότυπο και για τη Μάνα και για την Αγάπη. Ένα πρόσωπο που αξίζει την εξύμνηση όλων μας επειδή ταυτίστηκε επιτυχώς με την ιδιότητά του και αξίζει και να το μιμηθούμε. Το μοναδικό αυτό πρόσωπο στην ιστορία του κόσμου είναι της Παναγίας. Η Παναγία έγινε η Μάνα του κόσμου επειδή δεν αρκέστηκε στην κατά φύση γέννα ενός Γιου (κι ας ήταν Θεός κι ας μην υπήρξε στην περίπτωσή της μια κατά φύση σύλληψη). Με σύγχρονους όρους, η Παναγία υπήρξε μια «παρένθετη μητέρα». Φιλοξένησε στη μήτρα της ένα πλάσμα χωρίς να συνευρεθεί πρώτα με τον πατέρα του. Αυτή η Μάνα συμβάίνει να είναι το πιο σιωπηλό πρόσωπο των Ευαγγελίων. Μοιάζει σχεδόν με ίσκιο. Και ίσως ίσως μόνον ένας τέτοιος αγαπητικός ίσκιος να μπορεί εν τέλει να αναθρέψει ένα τέλειο παιδί. Αυτό μας δίδαξε το ταπεινό, μικρό, φτωχό κορίτσι της Γεννησαρέτ. 

Είναι η γυναίκα που συλλαμβάνει δίχως τη συνέργεια ανδρός, αλλά με τη συνέργεια του Αγίου Πνεύματος. Έτσι φτάνει να κυοφορήσει τον Υιό και Λόγο του Θεού, να τον γεννήσει, να τον αναθρέψει, να τον ξεχάσει -ως άνθρωπος κι αυτή, επιστρέφοντας από τα Ιεροσόλυμα. Στον γάμο της Κανά σφάλλει. Τον συμβουλεύει, παρόλο που αυτός έχει γίνει άντρας σωστός, για να εισπράξει την απάντηση ενός σωστού άντρα που τη βάζει στη θέση της. Τον βλέπει να σταυρώνεται αδίκως, τον υπακούει όταν την παραδίδει «προς υιοθεσία» στον ανιψιό της Ιωάννη, ρομφαία τη διαπερνά όταν ο γιος της πεθαίνει μόλις στα τριάντα τρία του χρόνια και τρεις μέρες μετά τον βλέπει να ανασταίνεται. Τέλος, ο γιος της την παίρνει στην αγκαλιά του όταν η ίδια έχει παραδώσει το πνεύμα της.  

 

Μάνα, δεν είσαι επειδή γέννησες ένα παιδί. Μάνα μαθαίνεις να γίνεσαι όσο ασκείσαι ακούραστα και σιωπηλά στον κακοτράχαλο δρόμο της ζωής μέχρι να φτάσεις στην ανιδιοτελή αγάπη δαμάζοντας τον χαρακτήρα σου, τα τραύματά σου, τα πάθη σου, ακόμη και τα όνειρά σου.

 

Ποια γυναίκα θα μπορούσε να καυχηθεί πως είναι τέλεια μάνα; Νομίζω καμιά. Και γι’ αυτό η «Γιορτή της Μητέρας» δεν μπορεί να είναι μια γιορτή μιας απρόσωπης θαυμαστής ιδιότητας. Είναι μια διπλή υπαρξιακή γιορτή: ευγνωμοσύνης και συγχώρεσης. Ευγνωμοσύνης για όλα όσα κατάφερε η μάνα του καθενός μας αλλά και συγχώρεσης για όσα δεν κατάφερε. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε πως θα μας συγχωρήσουν μια μέρα και τα δικά μας παιδιά. Μακάρι πριν κλείσουμε τα μάτια να έχουμε γίνει έστω και ένα ίχνος αγαπητικού ίσκιου των παιδιών μας, ευχόμενες ό,τι δεν μπορέσαμε να κάνουμε ή σε ό,τι αστοχήσαμε να το διορθώνει πάντοτε η Μάνα του κόσμου…. 

 

 

Βρεφοκρατούσα, από το Falnama (Book of Divination), Mughal Ινδία, 1580 μ.Χ. από τη σελίδα του Nektarios Tsilis

"Οδύσσεια - Το τραγούδι των αιώνων" στον Παιδικό Ιανό Θεσσαλονίκης - 29/04/23

Είναι μεγάλη ευλογία στη ζωή μου άνθρωποι, όπως η Τασιούλα Μαρκομιχελάκη, που αφού επιμελήθηκε την "Οδύσσεια - Το τραγούδι των αιώνων", στην παρουσίαση που είχαμε το Σάββατο στον Παιδικό Ιανό, ανέλυσε με θαυμαστή ακρίβεια τις μορφές και τα σχήματα που εγώ ενστικτωδώς ακολούθησα, φέρνοντας έτσι στο φως το μέγεθος αυτής της προσπάθειας και τοποθετώντας την ανάμεσα σε άλλες μεγάλων συγγραφέων μας . 

Ευλογία και οι άνθρωποι που βλέπουν πίσω από τις λέξεις και μας αποκαλύπτουν αθέατες όψεις, βαθιές έννοιες, αλλά και μεταφορές στη δική μας ζωή ενός μοναδικού έργου όπως είναι η Οδύσσεια, ως γνήσιοι Δάσκαλοι, όπως ήταν ο δεύτερος ομιλητής της εκδήλωσης, Γιώργος Καλλίνης. 

Ευλογία και τα παιδιά όπως οι μαθητές και οι μαθήτριες των Εκπαιδευτηρίων "Ο Απόστολος Παύλος" με τη φιλόλογό τους Ολυμπία Παπαντώνη που αγάπησαν την Οδύσσεια και με το δικό τους αγνό ενθουσιασμό ζωντάνεψαν για μας την τελευταία ραψωδία.

Τα κρατώ όλα στην καρδιά μου που είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη, όπως κρατώ και τα σχόλια των καλών γονιών των παιδιών που μου εξομολογήθηκαν πως τόσο πολύ ενθουσιάστηκαν και συγκινήθηκαν που θα διαβάσουν το βιβλίο πριν από τα παιδιά τους. Τους ευχαριστώ όλους μαζί με όσους προσήρθαν και μου έδωσαν μεγάλη χαρά με την παρουσία τους. Ευχαριστώ ολόψυχα το πάντα φιλόξενο βιβλιοπωλείο του Ιανού και τις ακάματες εργάτριές του και βέβαια τον Εκδοτικό οργανισμό Διβάνη.

 

"Οδύσσεια - Το τραγούδι των αιώνων" στον Παιδικό Ιανό της Θεσσαλονίκης το Σάββατο 29 Απριλίου στις 12.00

Η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και ο Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη 

σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Βασιλικής Νευροκοπλή

ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ – ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

το Σάββατο 29 Απριλίου 2023, στις 12.00 το μεσημέρι, 

στον ΠΑΙΔΙΚΟ ΙΑΝΟ της Θεσσαλονίκης (Γρηγορίου Παλαμά 3).

Για το βιβλίο θα μιλήσουν
η επιμελήτρια της έκδοσης Τασούλα Μαρκομιχελάκη, επίκουρη καθηγήτρια, Τμήμα Φιλολογίας ΑΠΘ,
ο Γιώργος Καλλίνης, φιλόλογος, ΕΔΙΠ, Τμήμα Ιστορίας & Αρχαιολογίας Φιλοσοφικής Σχολής ΑΠΘ, 

και η συγγραφέας του βιβλίου Βασιλική Νευροκοπλή.

Αποσπάσματα θα διαβάσουν μαθητές και μαθήτριες της Α ́ Γυμνασίου των εκπαιδευτηρίων «Απόστολος Παύλος».
Υπεύθυνη καθηγήτρια Ολυμπία Παπαντώνη, φιλόλογο, υποψήφια διδάκτωρ φιλολογίας ΕΣΠΑ.

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ-ΜΥΣΤΑΓΩΓΩΝ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ (ΠΡΙΓΓΟΥ) ΗΧΟΣ ΠΛ Α'

«Μυσταγωγών σου Κύριε τους Μαθητάς, εδίδασκες λέγων. Ω φίλοι, οράτε, μηδείς υμάς χωρίσει μου φόβος· ει γαρ πάσχω, αλλ’ υπέρ του κόσμου· μη ουν σκανδαλίζεσθε εν εμοί· ου γαρ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν μου, λύτρον υπέρ του κόσμου. Ει ουν υμείς φίλοι μου εστε, εμέ μιμείσθε· ο θέλων πρώτος είναι, έστω έσχατος, ο δεσπότης, ως ο διάκονος· μείνατε εν εμοί, ίνα βότρυν φέρητε· εγώ γαρ ειμι της ζωής η άμπελος».

"Καληνύχτα Μαρία" το νέο εφηβικό μυθιστόρημα της Βασιλικής Νευροκοπλή με εικονογράφηση της Ελένης Μπάρκα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη

«Ένιωθα εκεί βαθιά, στο πηγάδι της καρδιάς μου, πως μια ατέλειωτη αγάπη πηγάζει από τον ουρανό. Και είναι μια αγάπη που μας χωρά όλους. Ανθρώπους, χωριά, πολιτείες, τον κόσμο ολόκληρο. Χωράει ακόμα και τον πατέρα μου που δεν είχε χώρο ούτε για το ίδιο του το σπλάχνο. Και, πιο πολύ, χωράει και αγκαλιάζει με άπειρη τρυφερότητα όλα αυτά τα παιδιά που πονούν και δεν έχουν φωνή, δεν ξέρουν γράμματα να γράψουν τον καημό τους. Έχουν μόνο αυτή την αγάπη, που τα γλιτώνει απ’ την τρέλα και τα οδηγεί, όπως εμένα, μέσα απ’ το τούνελ του μαρτυρίου σ’ έναν κόσμο που το φως είναι πιο ισχυρό απ’ το σκοτάδι. Παλεύει μαζί του και στο τέλος το κατατροπώνει...»

 

Ο Μικρός Μονομάχος στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος Pierce- Δευτέρα 6 Μαρίτου 2023

Τη Δευτέρα 6 Μαρίτου επισκέφτηκα το Pierce – Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος για να συζητήσουμε με τα παιδιά για το βιβλίο μου «Ο Μικρός Μονομάχος». Το είχαν διαβάσει όλα και η συνάντηση πραγματοποιήθηκε μέσα στον πανέμορφο χώρο της βιβλιοθήκης. Οι προβληματισμοί των παιδιών, η ευγένειά τους, η στάση τους όλη και το λεξιλόγιό τους μέσα σε ένα κλίμα ελευθερίας και πραγματικής έννοιας για τα παιδιά και τη μόρφωσή τους με ενθουσίασαν και με συγκίνησαν βαθιά. Αφήνω ένα μικρό δείγμα κάποιων διαλόγων.

-      Ποιο είναι το πιο βαρύ πράγμα που μπορεί να σηκώσει ένας άνθρωπος, τους ρωτώ.

-      Ο εαυτός μας...

…

-      Όταν πονάμε, τι μπορούμε να κάνουμε;

-      Να περιμένουμε λίγο μέχρι να καταλαγιάσει ο πόνος…

…

-      Ακόμη και μια μικρή στεναχώρια να έχουμε, τους λέω, αν ασχολούμαστε διαρκώς μαζί της, φτάνει να μεγεθυνθεί πάρα πολύ στο τέλος.

 

-      Το αντίθετο μπορεί να συμβεί; Να έχουμε κάτι πολύ σοβαρό και να μειωθεί η βαρύτητά του;

 

-      Μα όταν μοιραζόμαστε αυτό που μας απασχολεί δεν ελαφραίνει το βάρος του;

 

-      Εμένα μου έχει τύχει να εκμυστηρευτώ αυτό που με στεναχωρεί και μετά να νιώσω πολύ χειρότερα.

 

-      Άρα μήπως πρέπει να επιλέγουμε προσεκτικά σε ποιον ανοίγουμε την καρδιά μας;

 

…..

-      Κυρία, γιατί η συνάντηση με τον Γεράσιμο διαρκεί τόσο λίγο;

-      Τι θα ήθελες, εσύ;

-      Να μιλούν περισσότερο, με ενδιέφερε να μάθω κι άλλα απ’ αυτόν τον άνθρωπο…

(Ο Γεράσιμος είναι ο ασκητής που συναντά ο πρωταγωνιστής στο βιβλίο και οι αποκρίσεις του στα προβλήματά του δεν είναι αποτέλεσμα της φαντασίας μου αλλά ανάλογης εμπειρίας μου με φωτισμένους ανθρώπους).

Ευχαριστώ θερμά το σχολείο, τον διευθυντή, τους εκπαιδευτικούς του και όλα του τα παιδιά για τη χαρά της επικοινωνίας και του μοιράσματος. Ευχαριστώ και τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη για τη διοργάνωση και υποστήριξη της εκδήλωσης. 

 

 

«Το τραίνο των 12»- Τάσου Λειβαδίτη

«Καμιά φορά το σφύριγμα ενός τραίνου μες στη νύχτα 

έχει κάτι απ’ την αιώνια αναχώρηση 

‒ω μη μιλάτε‒ 

ίσως να μην ξημερώσει πια»

Τάσου Λειβαδίτη «Το τραίνο των 12»

Γιώργος Σαραντάρης

Όταν μετανιώσουν οι άνθρωποι,

θα είναι αργά;

Όχι, δεν θα είναι αργά για να φορέσουμε την αλήθεια,

και να ζήσουμε ξανά

αρχίζοντας από την παιδική μας ηλικία.

Αρκεί να μην την έχουμε καταστρέψει ολότελα

την παιδική μας ηλικία,

να μην έχουμε ξεχάσει πού την κρύψαμε.Αν συμβεί κάτι τέτοιο,

τότε δεν χωράει ντροπή.

Θα παρακαλέσουμε τα παιδιά να μας οδηγήσουν απ’ το χέρι.

Σωτηρία υπάρχει πάντοτε.

Γιώργος Σαραντάρης

Καλή Σαρακοστή!

* To ποίημα μας το έστειλε ο π.Βασίλειος Χριστοδούλου

«Να μην καταδικάσουμε τον Καρνάβαλο » -Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κυρού Μελίτωνος,

Αδελφοί μου,

Τίποτε δεν καυτηρίασε ο Κύριος τόσο πολύ, όσο την υποκρισία. Και ορθώς, εις αυτήν είδεν, ότι υπάρχει πάντοτε ο μεγαλύτερος παραπλανητικός κίνδυνος, δηλαδή το εωσφορικόν αγγελοφανές φως. Είναι πράγματι φοβερή η δύναμις της υποκρισίας. Τόσο γι αὐτὸν που τη ζη και την ασκεί, όσο και γι αὐτοὺς που την υφίστανται. Και είναι επικίνδυνη η υποκρισία, διότι ανταποκρίνεται προς βαθύτατον ψυχολογικόν αίτημα του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος θέλει να φανή αυτός που δεν είναι. Ακόμη και ενώπιον του εαυτού του και ενώπιον του θεού. Και έτσι ξεφεύγει από την αλήθεια και την απλότητα και φυσικά και από την μετάνοιαν και την σωτηρίαν.

Σε λίγες ώρες έξω από αυτόν τον ναόν, έξω από την γαλήνην του, εις τους δρόμους αυτής της Πολιτείας, θα παρελάση ο Καρνάβαλος. Μη τον περιφρονήσετε και μη τον χλευάσετε και μη με κατακρίνετε, που τον αναφέρω αυτή τη στιγμή. Δεν είναι καθόλου άσχετος με το μέγιστο πρόβλημα της υποκρισίας. Να τον προσέξετε εφέτος τον Καρνάβαλο με σεβασμό και βαθύ στοχασμό. Είναι πανάρχαιο το φαινόμενο και είναι φαινόμενο βαθυτάτου και αγχώδους αιτήματος της ψυχής του άνθρωπου, να λυτρωθή από την καθημερινή του υποκρισία με μίαν έκφρασιν ανωνύμου, διονυσιακής νέας υποκρισίας.

Είναι τραγική μορφή ο Καρνάβαλος.

Ζητεί να λυτρωθή από την υποκρισίαν υποκρινόμενος.

Ζητεί να καταλύση όλες τις ποικίλες προσωπίδες, που φορεί κάθε μέρα με μία νέα, την πιο απίθανη.

Ζητεί να εκκενώση ό,τι υπάρχει απωθημένο μέσα στο υποσυνείδητό του και να ελευθερωθή, αλλά ελευθερία δεν υπάρχει, η τραγωδία του Καρνάβαλου παραμένει άλυτη. Το βαθύτατο αίτημά του είναι να μεταμορφωθή.

Εδώ, λοιπόν, είναι η θέσις της Εκκλησίας, κοντά στον Καρνάβαλο. Σ αὐτὸν που ζητεί μεταμόρφωση, το κεντρικό κήρυγμα της Ορθοδοξίας. Την μεταμόρφωσι.

Να μη τον καταδικάσουμε, λοιπόν, τον Καρνάβαλο, αλλά να σταθούμε και κάτω από την προσωπίδα του να ακούσωμε την αγωνία του, την έκκλησί του και το δάκρυ του.

Επαναλαμβάνω, της Ορθοδοξίας το βαθύτερο κήρυγμα ζητεί ο Καρνάβαλος, περιφερόμενος εις τους δρόμους της Πολιτείας: Τη μεταμόρφωσι.

Και είναι ο ειλικρινέστερος και εντιμότερος των υποκριτών.

Ίσως θα νομίσετε, ότι αστειεύομαι. Απολύτως όχι. Δεν υπάρχει σοβαρώτερο πρόβλημα αύτη την ώρα δια την Εκκλησίαν. Δεν είναι δυνατόν η Εκκλησία, και μάλιστα η Ορθόδοξος, η δική μας Εκκλησία, να νοηθή ως άσχετη προς τη ζωή, προς τους καιρούς, προς την αγωνίαν αυτής της ώρας, προς τα φλέγοντα προβλήματα αυτής της στιγμής, απλώς ως πόλις επάνω όρους κειμένη και θεωρούσα τα περί αυτήν. Ως Εκκλησία είμεθα εμπεπλεγμένοι εις την πορείαν του γένους των ανθρώπων, εις την μεγάλην αυτήν περιπέτεια, που ονομάζεται Ιστορία, άγουσα εις την τελείωσιν των εσχάτων.

Υποκρινόμενοι την χθες, απουσιάζομεν από την σήμερον και η αύριον έρχεται άνευ ημών.

Ομιλών εις την 4ην Πανορθόδοξον Διάσκεψιν της Γενεύης, είχον ειπεί: «Η χθες παρήλθε προ πολλού, ούτε καν την σήμερον ζώμεν, μας προέλαβεν η μεθαύριον». Το επαναλαμβάνω αυτό σήμερον εντονώτερον. Διότι είναι η πέραν της αυτάρκους υποκρισίας αλήθεια, η απλή, η ευκολωτέρα αντιμετώπισις των προβλημάτων είναι να τα χλευάση και να τα κατακρίνη κανείς και να αντιπαρέλθη, όπως ο Ιερεύς και ο λευΐτης της Σαμαρειτικής παραβολής. Αλλά η πληγή είναι εδώ και κράζει.

Ποιος μπορεί υπευθύνως να μας πη, ότι είναι έξω κάθε ιστορικής, εξελικτικής πραγματικότητας όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα και φαινόμενα της νέας γενεάς της ανθρωπότητος, η έξαλλος μουσική, οι έξαλλοι χοροί, η έξαλλος επένδυσις, όλη αυτή η παγκόσμιος επανάστασις της νεολαίας; Αν όλοι οι μικρόνοες, όλοι οι εθελοτυφλούντες, όλοι οι παρελθοντολόγοι και εγκαυχώμενοι δια την αρετήν της εποχής των συνωμοτήσουν, δια να κατακρίνουν όλα αυτά τα πράγματα, η Εκκλησία έχει χρέος να σταθή με θεανδρικήν κατανόησιν, ενανθρωπιζομένη όπως ο Κύριός της εν μέσω ενός νέου κόσμου, που έρχεται μακρόθεν, και να ακούση αυτή την αγωνιώδη κραυγήν, που αναπηδά από όλα αυτά τα θεωρούμενα από εμάς έξαλλα πράγματα. Κάτι έχει να μας πη με όλα αυτά τα φαινόμενα αυτός ο κόσμος, που έρχεται νέος εις το προσκήνιον της Ιστορίας.

Τα νομιζόμενα έξαλλα δι’ ημάς τους παλαιούς, όταν λάβωμεν υπ ὄψιν το φοβερόν γεγονός, ότι ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι η τεραστία απόστασις, που υπάρχει στη διαδοχή των γενεών, δηλαδή η γενεά, η οποία έρχεται έπειτα από εμένα έχει απόστασιν τριών γενεών. Πως έχομεν την αξίωσιν να την κατανοήσωμεν ημείς αυτήν την νέαν γενεάν, που έρχεται, εάν δεν είμεθα Εκκλησία Χριστού συνεχώς ενανθρωπίζομενη, συνεχώς μεταμορφουμένη και συνεχώς μεταμορφώνουσα;

[…]Δεν θα επιζήσωμεν ως χριστιανικαί επί μέρους Εκκλησίαι και Ομολογίαι του κύματος αυτού των επερχομένων, εάν δεν ενωθώμεν όλοι εν Χριστώ Ιησού. Είναι πλέον η ώρα να λυτρωθώμεν εκ της αντιπατερικής ιδέας, ότι η Εκκλησία μόνον μέχρις ενός ορισμένου σημείου της Ιστορίας ήτο δυνατόν να ερμηνεύση την θείαν Αποκάλυψιν. Πρέπει, επί πλέον του πατερικού πνεύματος, να αναλάβωμεν ως Εκκλησία την θείαν υπευθυνότητα και τόλμην και γενναιότητα των Πατέρων και να θεολογήσωμεν τον Χριστόν, το Ευαγγέλιον και την Εκκλησίαν. Όχι με νομοκρατικήν φαρμακίδειον, φερ’ ειπείν, σωματειακήν αντίληψιν της Εκκλησίας, αλλά της Εκκλησίας ως Σώματος Χριστού, ζώντος εν τη αναστάσει.

Αδελφοί μου,

Τώρα εισερχόμεθα εις την Αγίαν Τεσσαρακοστήν και στο βάθος μας αναμένει το δράμα, το θαύμα και το βίωμα της Αναστάσεως, το κατ’ εξοχὴν βίωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ας πορευθώμεν προς αυτό το όραμα και βίωμα, όχι ασυγχώρητοι, όχι μη συγχωρήσαντες, όχι εν νηστεία απλώς κρέατος και ελαίου, όχι εν υποκρισία, αλλά εν θεία ελευθερία εν πνεύματι και αληθεία. Εν τω πνεύματι της αληθείας, εν τη αληθεία του πνεύματος.

[Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κυρού Μελίτωνος, Λόγοι και Ομιλίαι, 1991, εκδ. Πανσέληνος]

Η ομιλία δόθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, την Κυριακή της Τυροφάγου, 8 Μαρτίου 1970.

Eκδόσεις "Πανσέληνος" του Άθωνα

Δημοσιεύτηκε από τον καλό φίλο Thomas Korovinis.

if you love them they IΙ be back &The splendeed fighter / Bogaerts International School

Τη Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου μια παρουσίασα δύο από τα τρία μεταφρασμένα στα αγγλικά παραμύθια μου που κυκλοφορούν από τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη - Livani Publishing Organization στο Bogaerts International School των Βρυξελλών: Το «Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται» - «if you love them they IΙ be back» στα νήπια και «Ο λαμπερός πολεμιστής» - «The splendeed fighter» στις πρώτες και δευτέρες Παράλληλα με την αφήγηση γινόταν προβολή των παραμυθιών και τα παιδιά συμμετείχαν στην ανάγνωση. Παιδιά απ’ όλες τις φυλές της γης, Αφρικανάκια, Κινεζάκια, Γαλλάκια, Βελγάκια και άλλα που είχαν τις ίδιες απορίες με τα παιδιά που επισκέπτομαι στα ελληνικά σχολεία. Μόνο μια ερώτηση δεν μου είχαν κάνει ποτέ ως τώρα: 

Κυρία, τι αγαπάτε πιο πολύ; Τα βιβλία σας ή τα παιδιά σας;

Ευχαριστώ θερμά τη διεύθυνση του σχολείου για την πρόσκληση, τις δασκάλες και τις εκδόσεις Λιβάνη για τη χορηγία των βιβλίων προς το υπέροχο αυτό σχολείο που αγκαλιάζει όλα τα παιδιά με την ίδια αγάπη.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί - John Donne

«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί,

ακέριος μοναχός του. Κάθε άνθρωπος

είναι ένα κομμάτι ηπείρου, ένα μέρος στεριάς.

Αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβώλο χώμα,

η Ευρώπη γίνεται μικρότερη.

Όπως κι αν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι

ή ένα σπίτι φίλων σου ή δικό σου.

Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο,

γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα.

Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις

για ποιον χτυπά η καμπάνα.

Χτυπάει για σένα»

John Donne

https://www.facebook.com/profile.php?id=1288427225

Rowan Williams: Τα Χριστούγεννα ως έκπληξη

* Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου

Πολιτισμός / Μορφές Τρύφων Τσομπάνης « Μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη»: 111 χρόνια από την κοίμησή του (με τη γλώσσα του κυρ-Αλέξανδρου)

...

Μυστηριώδες θέλγητρον απέπνεεν η νυξ αύτη της 3ης Ιανουαρίου του 1911. Εις τον μικρόν οικίσκον της οικίας Παπαδιαμάντη, το παλαιόν πρεσβυτέριον, το λάδι εσώνετο εις την κανδήλαν, η οποία εφώτιζε αμυδρώς την μικράν κάμαραν.

Ο Αλέξανδρος, όστις έκειτο επί της κλίνης πυρέσσων, εζήτησε με τρεμάμενη φωνήν εν βιβλίον. Αυτό που το έδωκαν δεν ήτο εκείνο που εζήτη. Εκράτησεν ωστόσο το μικρόν τομίδιον ανά χείρας και το εθώπευσεν έχων κλειστούς τους οφθαλμούς.

Τι να εζήτει άραγε και τι να επόθει η ψυχή του;

Μήπως τον Όμηρον, τον Θουκυδίδην, το Ευαγγέλιον ή το μέγα ωρολόγιον;

Εγύρισε προς τον τοίχον και ήρχισε να ψάλλει χαμηλοφώνως το δοξαστικόν της ενάτης ώρας των Θεοφανείων: «Την χείραν σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του Δεσπότου, έπαρον υπέρ ημών προς αυτόν Βαπτιστά…».

Ω ναι, ήτο η φωνή του κυρ-Αλέξανδρου…που έγινε ένα με τον άνεμον και περιέτρεχεν τα οδούς και τας ρύμας της μικράς πολίχνης, εν είδει αποχαιρετισμού.

Η νυξ προέκοψεν και τότε ο κυρ-βοριάς εκόπασε αισθητώς. Μία γολέττα ήτο σηκωμένη στα πανιά κι έτοιμη να βγει εκ του λιμένος.Μία βόσκουσα φώκη εκεί πλησίον, ήκουσε προφανώς το μοιρολόγι της γραίας Φραγκογιαννούς και το εσυντρόφευσε και αυτή. Ο αέρας τώρα έπνεε ηρέμα και η λαμπάδα μέσα στο πρεσβυτέριο, προ της εικόνος της γλυκοφιλούσης εσβύστη. Το λάδι είχεν σωθεί εις την κανδήλαν.

Ο κυρ-Αλέξανδρος εσταύρωσε τας χείρας και έγειρε την κεφαλήν ως εις αγκάλην τινά. Ο ύπνος ήλθεν γλυκύς, ήτο όμως ένας ύπνος άνευ ονείρων. Ένας ύπνος όχι εις την αγκάλην του Μορφέως, αλλ΄εις την αγκάλην του δικαίου Κριτού, του Παλαιού των ημερών, του Τρισαγίου, όστις αναστάς εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.

Καλή σου νύχτα κυρ-Αλέξανδρε.

Απόσπασμα από το κείμενο του κ.Τρύφωνα Τσομπάνη, Αναπλ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

«Μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη»:

112 χρόνια από την κοίμησή του

(με τη γλώσσα του κυρ-Αλέξανδρου)

https://www.pemptousia.gr/2022/01/mnimonevete-alexandro-papadiamanti-111-chronia-apo-tin-kimisi-tou-me-ti-glossa-tou-kir-alexandrou/?fbclid=IwAR3xI2_0zTeWsYnYRrsP2b8ZgjDQEjbPEyk3y8wmCx4zGamemWd7yfBBMn8