Labels

Sunday, September 30, 2018

Κυριακὴ Β’Λουκᾶ

Αποτέλεσμα εικόνας για β λουκα

(Λουκ. 6,31-36)

Εἶπεν ὁ Κύριος· 
31. καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. 
32. καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. 
33. καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. 
34. καὶ ἐὰν δανείζητε παρ’ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. 
35. πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. 
36. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.



Saturday, September 29, 2018

Τραγούδι του Αγίου Κυριακού του Αναχωρητή


Ο Κυριακός στην Κόρινθο, επί Θεοδοσίου 
του δεύτερου, γεννήθηκε. Ο βίος του οσίου  
αρχίζει απ' τον πατέρα του που 'τανε ιερέας
και τον Δεσπότη θείο του. Γόνος τέοιας παρέας
γαλουχημένος νάματα γλυκά και άγιους τρόπους
δεκαοχτώ χρονών τραβά για τους Αγίους Τόπους
Τα αφήνει όλα πίσω του, τόση την δίψα είχε
που απ' τα χνάρια του Χριστού δεν άντεχε να απείχε
Χάρηκε κι έκλαψε εκεί, ευφράνθηκε η ψυχή του
Στου Ευθυμίου τη μονή πάει για την ευχή του
Ο Μέγας ο Ευθύμιος αμέσως διαβλέπει
με το προορατικό χάρισμα που διαθέτει
πως ο μικρός ο Κυριακός πολύ τρανός θα γίνει
Έτσι κοντά στον άγιο και ο μικρός θα μείνει
Καλογεράκι γίνεται και τόσο προοδεύει
που ο Θεός του δώρισε χάρισμα να γιατρεύει
όπως και ο Ευθύμιος. Στην έρημο τραβούσε
κι εκεί αγωνιζότανε, τα πάθη του νικούσε
Μόνος με τον ερώμενο Χριστό να κουβεντιάζει
ήθελε κι ας ο σατανάς όλο και τον πειράζει
Η χάρη του στον ουρανό έφθασε και θα γίνει
στη Λαύρα του Χαρίτωνα ηγούμενος. Θα μείνει
ως τα βαθιά γεράματα εκεί κι εκεί θα λάμψει
έως τα εκατόν εφτά χρόνια δίχως να πάψει
τον Κύριό του να υμνεί μέχρι την κοίμησή του
ο του Κυρίου, Κυριακός, όνομα ταύτισή του.
Από την αγαθότητα που 'χε, όλα τα μέλη
του σώματός του μείνανε άφθαρτα και τα σκέλη
όπως σαν ήταν έφηβος. Δε γέρασε ο γέρων
την εφηβεία στο κορμί και στην ψυχή του φέρων
τιμάται και στην Κόρινθο μα και στον κόσμο όλο
και μας συντρέχει ερχόμενος απ' του ουρανού το θόλο


  Εμπνευσμένο από το Φθινοπωρινό Συναξάρι του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, τόμος Α ΄, Ακτή, Λευκωσία 2008 

Friday, September 28, 2018

Μνημονεύετε... και Ιωάννη Καποδίστρια!


Η μόνη γυναίκα που αγάπησε : « Η σκέψη μου θα περνά τα βουνά και τις θάλασσες που μας χωρίζουν και θα σε συντροφεύει, όπως συντροφεύουν και εμένα όλα όσα μου στέλνεις και εσύ. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να αναπλάσω τους ήχους τις νύχτες κοντά στο τζάκι να παίζεις στο πιάνο τα μουσικά κομμάτια που αγαπούσα … Μην ξαναπαίξεις όμως τη «Σονάτα του αποχαιρετισμού», πού ξέρεις τι μας επιφυλάσσει το μέλλον… Και μην ξεχνάς. Κανένας ποτέ δεν θα πάρει τη θέση που κατέχεις μέσα στην καρδιά μου…».
Ρωξάνδρα Στούρτζα, ο πατέρας πάμπλουτος Έλληνας από το Ιάσιο και η μητέρα κόρη του ηγεμόνα της Μολδαβίας, κυρία επί των τιμών της Τσαρίνας Ελισάβετ. Η οικογένεια της παρέθετε στο μέγαρο τους στην Πετρούπολη, δύο γεύματα την εβδομάδα, στα οποία βρισκόταν και ο Καποδίστριας φρεσκο-διορισμένος στο Υπουργείο Εξωτερικών. Η Ρωξάνδρα ερωτεύθηκε αμέσως το νεαρό διπλωμάτη με τη μελαγχολική έκφραση «ανήκει στους σπάνιους ανθρώπους, των οποίων η γνωριμία αποτελεί σταθμό στη ζωή εκείνων που τον γνωρίζουν», επί τρία ολόκληρα χρόνια η φιλία τους γινόταν βαθύτερη. 
Φανατικός εχθρός του ο Καγκελάριος της Αυστρίας Μέττερνιχ που επιδιώκει πάση θυσία να διατηρηθούν οι μοναρχίες και το στάτους κβο της Ευρώπης, κάθε επαναστατική κίνηση για αυτοδιάθεση των λαών την θεωρούσε τρομοκρατική, ο Βασιλιάς της Αγγλίας άφησε να τον περιμένει στην Πινακοθήκη από το πρωί μέχρι το απόγευμα και τον υποδέχθηκε υποτιμητικά με την κυνηγετική του στολή, ο αόρατος ηγέτης του φιλελληνισμού στην Ευρώπη, σε αλληλογραφία της εποχής, η Ελληνική Επανάσταση χαρακτηρίζεται ως « Κίνημα του Καποδίστρια», εάν ήθελε η Ιερή Συμμαχία θα την είχε καταπνίξει, κράτησε ουδετερότητα χάρις στις δικές του μαεστρικές διπλωματικές ενέργειες. Το φθινόπωρο του 1814, στη Βιέννη στο περίφημο Συνέδριο για την τύχη της μετα-Ναπολεόντειας Ευρώπης, γράφτηκε ο επίλογος της ανεκπλήρωτης αγάπης, συμφωνία να μείνουν πάντα φίλοι, εκείνος τη βεβαίωσε ότι δεν θα παντρευόταν ποτέ άλλη γυναίκα, η απόφαση του οριστική να εγκαταλείψει τη Ρωσία και να αφιερώσει τη ζωή του στην πατρίδα του, εκείνη παντρεύτηκε ένα Κόμη ξάδελφο της Τσαρίνας, μια «απόφαση αβάσταχτης θυσίας», άνθρωπο που δεν αγάπησε ποτέ, παιδιά δεν απέκτησαν μαζί. 
Έρχεται στην Ελλάδα και γίνεται ο μόνος που παρέλαβε χάος και έφτιαξε κράτος στην πράξη και όχι στα λόγια. Φτιάχνει τακτικό στρατό, θέτει τον στόλο στην δικαιοδοσία της κυβέρνησης, μέχρι τότε τα πλοία ήταν ιδιοκτησία των καραβοκύρηδων, ίδρυσε την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, κατέστειλε την πειρατεία, ίδρυσε το Εθνικό Νομισματοκοπείο και καθιέρωσε τον φοίνικα ως εθνικό νόμισμα, ακόμα τότε κυκλοφορούσε το Τουρκικό γρόσι, οργάνωσε την πρώτη στατιστική υπηρεσία που διενήργησε την πρώτη απογραφή, ίδρυσε την εκκλησιαστική σχολή στον Πόρο, το Ορφανοτροφείο και το πρώτο Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αίγινα, εφάρμοσε την πρακτική της καραντίνας των κοινοτήτων που πλήττονταν από τις επιδημίες τύφου, ελονοσίας κλπ. Θρυλική η εισαγωγή της καλλιέργειας της πατάτας. Διέταξε να αποθέσουν ένα φορτίο στο λιμάνι του Ναυπλίου και προέτρεψε τον καθένα να πάρει όσες θέλει. Όλοι αδιαφόρησαν. Τότε, τοποθέτησε φρουρούς στο φορτίο και αμέσως οι φήμες εξαπλώθηκαν στην πόλη ότι κάτι το πολύτιμο θα περιέχει. Άρχισαν σιγά-σιγά να τις κλέβουν κάτω από τη μύτη των φρουρών (που έκαναν τα στραβά μάτια) και στο τέλος έκαναν όλες φτερά για να γίνει η πατάτα βασικό μέρος της καθημερινής μας διατροφής. 
Κυβέρνησε πράγματι αυταρχικά, λες που υπήρχε άλλος τρόπος, δεν εμπιστευόταν κανέναν παρά μόνο συγγενείς και φίλους Κερκυραίους, σύνταγμα δεν υπήρχε, στις διαμαρτυρίες απαντούσε «πρώτα δίνεις ψωμί σε αυτόν που πεινάει και μετά πολιτικά δικαιώματα» αφαίρεσε προνόμια από τους κοτζαμπάσησες, ήρθε σε σύγκρουση με τους Άγγλους για τα σύνορα του νεοσύστατου κράτους που αυτός ήθελε να περιλαμβάνει και την Αιτωλοακαρνανία. 
Ο ιδεολόγος αριστοκράτης ξεκίνησε ως γιατρός στην Κέρκυρα που στις επισκέψεις κατ’ οικον έβαζε διακριτικά κάτω από το μαξιλάρι του ασθενή χρήματα για τα φάρμακα, ως κυβερνήτης αρνήθηκε μισθό, επίσης αρνήθηκε την μεγάλη χρηματική αποζημίωση από τον Τσάρο όταν έφυγε από το Υπουργείο Εξωτερικών για να μην κατηγορηθεί ότι στο εξής θα μεροληπτεί υπέρ της Ρωσίας. Στην πρώτη περιοδεία του μετά την άφιξη του, στην Κόρινθο, ο λαός που είχε συγκεντρωθεί ζητωκραύγαζε όχι μόλις είδε τον Καποδίστρια ντυμένο πολύ απλά και κάτισχνο από την ταλαιπωρία αλλά τον ταχυδρομικό διανομέα ονόματι Καρδαρά που ήταν ντυμένος με βελούδινη, χρυσοκέντητη στολή. Ο Κολοκοτρώνης δεν άντεξε και του μίλησε «Και τι θέλεις να κάμνω Θεοδωράκη;» «Η εξοχότης σου να ενδυθεί την κυβερνητική του στολή», έτσι ο Καποδίστριας οδηγήθηκε σε ένα κοντινό χάνι και φόρεσε τη δεύτερη στολή του που ήταν χειρότερη από την πρώτη! 
Για τον ακέραιο χαρακτήρα του, ο κορυφαίος φιλόσοφος Γκαίτε γράφει «Ο Καποδίστριας πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει όλους τους ανθρώπους τόσο τίμιους όσο τίμιος ήταν και ο ίδιος» προσθέτει όμως προφητικά «Θα σας αποκαλύψω ένα μυστικό, που θα φανερωθεί αργά ή γρήγορα. Ο Καποδίστριας δεν θα κυβερνά πολύν καιρό ακόμα την Ελλάδα επειδή του λείπει μια ιδιότητα απαραίτητη: δεν είναι στρατιώτης. Δεν έχουμε κανένα παράδειγμα όπου ένας άνθρωπος γραφείου να μπόρεσε να υποτάξει στρατηγούς. Ο Καποδίστριας δεν θα κατέχει για πολύν καιρό το αξίωμά του• είναι στη φύση των πραγμάτων και θα συμβεί αναγκαστικά», 
Το τελευταίο γράμμα λίγες μόνον ημέρες πριν από τη δολοφονία του γραμμένο στα γαλλικά, προαισθανόμενος τη μοίρα του. «Αγαπητή μου Ρωξάνδρα, μη με ξεχνάς ποτέ στις προσευχές σου, τις έχω ανάγκη! Θέρμαινε και ενίσχυε με αυτές τη θέση που κατέχω στη σκέψη σου και στην καρδιά σου…Αν ημπορούσα να σου ειπώ πόσο θα ήθελα να σε είχα κοντά μου, πόσο νοιώθω την απουσία σου, ιδιαίτερα τώρα που με κυκλώνουν τόσες αγωνίες. Αραγε πότε θα ξανασυναντηθούμε;», την ώρα που το διάβαζε εκείνος ήταν ήδη νεκρός. Η απάντηση της «... Θεέ μου, πώς θα ήταν δυνατόν να μη θερμαίνω, αυτή τη θέση που δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ τίποτα στη ζωή μου να την αλλάξει;…. Αγωνιώ όμως για σας…η σκέψη ότι ημπορεί κάποιος να σας κάνει κακό με αναστατώνει, μου βουρκώνει τα μάτια, μου συνθλίβει την ψυχή. Τις περισσότερες ώρες στέκω ή μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας και τους ικετεύω να σας προφυλάξουν ή μπροστά στην προσωπογραφία σας, όπου σας μιλώ με τις ώρες και νιώθω ότι μου απαντάτε…». 
Η τραγική είδηση έφθασε στην Οδησσό, όπου βρισκόταν η Ρωξάνδρα μετά από δύο μήνες. Στο άκουσμα της, έπεσε κάτω λιπόθυμη « πέθανε ο ευγενέστερος άνθρωπος στην γη, μαζί με αυτόν πέθανα και εγώ!. Ο Γκαίτε στο άκουσμα της είδησης κραυγάζει « από σήμερα, παύω να είμαι Φιλέλλην….». Αντίθετα, η εφημερίδα της Ύδρας «Απόλλων», πολιτικό όργανο του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 10 μέρες μετά την δολοφονία θα κυκλοφορήσει το τελευταίο φύλλο της με τίτλο: «Παύομεν την έκδοσιν της εφημερίδος μας, επειδή απολαύσαμεν τον σκοπόν μας - ο τύραννος δεν υπάρχει πλέον».
Το όραμα του για την Ελλάδα « Πρέπει η Ελλάς να κηρυχθεί ομοφώνως δια των Μεγάλεων Δυνάμεων χώρα αφιερωμένη αποκλειστικά και μόνο εις τας Επιστήμας και την διαφώτιση του ανθρώπινου γένους, το έδαφος της να κηρυχθεί εκ των έξω απρόσβλητο, εσωτερικά δε να κρατηθεί μακράν πάσης ξένης αναμίξεως….. τέλος οφείλει η Ελλάς να κηρυχθεί δια όλη την ανθρωπότητα κράτος Ιερόν, κέντρο εκπαιδεύσεως όλων των Εθνών! 
Φωτο 3. Ο τάφος του, απλός όπως έζησε, στην Ιερά Μονή Παναγιάς Πλατυτέρας στην Κέρκυρα, οι οπαδοί του τον είχαν ανακηρύξει « Άγιο» και περίμεναν ότι όπου να `ναι θα αναστηθεί!
Φωτο 4. Ο Καποδίστριας είχε κάνει ειδική παραγγελία ένα δαχτυλίδι που έδειχνε μια πεταλούδα να καίγεται στις φλόγες, σύμβολο ανεκπλήρωτου έρωτα!. Η Ρωξάνδρα το φορούσε μέχρι τον θάνατο της, αποτυπώθηκε με ακρίβεια από τον Ηλία Λαλαούνη! 
φωτο 1. Η προτομή του στην Λωζάννη, ένα Σύνταγμα τους έφτιαξε και τον έχουν Εθνικό Ήρωα της Ελβετίας, εμείς…. Το όραμα του να γίνει η Ελλάδα χώρα ουδέτερη, ειρηνική, χώρα πολιτισμού, κράτος Ιερόν για όλη την ανθρωπότητα, σαν σήμερα τα ξημερώματα στις 5.35 το πρωί πνίγεται στο αίμα, μετά ακολούθησαν 7 πόλεμοι (2 Ελληνο-Τουρκικοί, 2 Βαλκανικοί, 2 Παγκόσμιοι, Κριμαϊκός), 3 εμφύλιοι ( 1831-33, 1916-17, 1944-49) και 6 πτωχεύσεις (1844, 1893, 1922, 1932, 1943, 2009 !) 
" Περισσότερο φοβάμαι τα δικά μας λάθη παρά τα σχέδια των εχθρών ", Θουκυδίδης Α 144, 1


καλημέρα και καλή μας τύχη!


Wednesday, September 26, 2018

Χάι κου του Σεπτέμβρη



Φύσηξε Βοριάς
Ο οδοκαθαριστής
Του Φυινοπώρου

Πού πάτε φύλλα 
Πεθαμένα όνειρα
Της νεότητας

Άνοιξη, ξύπνα!
Ωραία Κοιμωμένη 
Πασών εποχών!




Tuesday, September 25, 2018

Γνώση και θεωρία στον Διονύσιο Σολωμό - του Δημήτρη Γ. Ιωαάννου


Ο Σολωμός έχει αφήσει πίσω του το βουητό του πολέμου, έστω και αν αυτό που  περιγράφει στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» δεν είναι παρά μια πολιορκία. Η χαρά της ζωής ξεσπά παντού, για την ακρίβεια η χαρά του πνεύματος, που ιλαρύνει τα πάντα και τα χαριτώνει, βάφοντας ακόμη και την οδύνη με τα πιο γλυκά χρώματα. Στην πραγματικότητα, η μάχη έχει καταπαύσει, βρισκόμαστε μέσα στην μυστηριακή σιγή, αυτή που προηγείται πάντα των μεγάλων γεγονότων: «Καί ἐγένετο σιγή ὡς ἡμιώριον», μας λέγει η Αποκάλυψη (η 1).
Ο ηρωικός πολεμιστής έχει αποσυρθεί «παράμερα», γιατί δεν έχει δύναμη καν να σηκώσει το τουφέκι του από την πείνα, οπότε απλώς «κλαίει». Τα παιδιά βρίσκονται και αυτά σε μια φριχτή ησυχία, καθώς «φθαρμένα καί μαῦρα» από την πείνα, στέκονται ανήμπορα «σάν ἴσκιους ὀνείρου». Τίποτε δεν κινείται. Και ο εχθρός εν τω μεταξύ περιμένει πότε θα λυγίσουν οι αγωνιστές, «σφυρίζει» απλά με «ἀμέριμνο στόμα». Και όμως, η μάχη είναι «πεισμωμένη» - φυσικά και είναι έτσι. Μιλάμε για τη μάχη του πνεύματος, τη μυστική προσπάθεια της καρδιάς να πεθάνει μέσα στην ουράνια ειρήνη, τον μόχθο της ζωής με όλα της τα σκιρτήματα -όχι δίχως αυτά- να αποβεί αιθέρια κατάπαυση. «Τίς μοι δώσει πτέρυγας ὡσεί περιστερᾶς καί πετασθήσομαι καί καταπαύσω;», διαβάζουμε στη Βίβλο.
Η μάχη είναι λοιπόν πεισμωμένη… «Πέλαγο μέγα βράζ’, ὁ ἐχθρός πρός τό φτωχό καλύβι». Η αντάρα στα στήθια του Αγαρηνού είναι μεγάλη, γιατί φθονεί την ελευθερία. Και ο κόσμος άλλωστε, για άλλους λόγους, είναι και αυτός ένας τρομερό θόρυβος:  «βροντᾶ» («καί ἐγένεντο βρονταί καί φωναί καί αστραπαί και σεισμός», διαβάζουμε επίσης στην Αποκαλυψη, η 5). Μέσα σε όλα αυτά, και όχι παρά αυτά, ο Έρωτας στήνει χορό με τον «ξανθόν Ἀπρίλη». Ένας πολύ δυνατός στίχος λέγει ότι «ἡ φύσις ηὗρε τήν καλή και τή γλυκιά της ὥρα». Την «ὥρα»: μια λέξη που θα πει ότι φτάνουμε στον καρπό μιας μακράς διαδικασίας ωρίμανσης, που είχε ίσως χωρίς να το καταλάβουμε προηγηθεί. Σαν μάνα που ωδίνει, γιατί βρίσκεται σε τοκετό, έτσι και η φύση επιτέλους πια, ήρθε ο καιρός να βγάλει από μέσα της αυτό που τόσο καιρό κυοφορούσε. Και θα γεννοβολήσει σε ώρα «καλή και γλυκιά», γιατί πάντα ο ερχομός ενός παιδιού στον κόσμο είναι στιγμή «καλή» για τη ζωή και «γλυκιά» για το πνεύμα, ως μεγάλη παρηγοριά απέναντι στο θάνατο.
Το γεννοβόλημα γίνεται «μές στή σκιά πού φούντωσε καί κλεῖ δροσιές καί μόσχους», μέσα στο δροσισμό της ανάπαυσης και της χαράς της ύπαρξης. Ο Δαβίδ έλεγε στον Θεό ότι δεν θα φοβηθεί, έστω και αν χρειαστεί να πορευτεί «ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου» (μέσα δηλαδή από σκοτεινές και απόκρημνες περιοχές), αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια «σκιά ζωής», που πρέπει να διαβεί κανείς. Κι η ζωή είναι πάντα μυροβόλημα, μόσχος. Ξαφνικά όμως ακούγεται μέσα από αυτή την σκιά «ἀνάκουστος κηλαϊδισμός καί λιποθυμισμένος», άσμα δηλαδή πρωτάκουστο στον κόσμο, τραγούδι επίσης λιγόθυμο. Λιγόθυμο, γιατί μέσα του κρύβει μάλλον υπερβολή ζωής, τόσο μεγάλη που ούτε η ίδια η μουσική δεν μπορεί να την αντέξει.
Ο Σολωμός είναι άλλωστε γεμάτος από τις πιο εξαίσιες μελωδίες. «Ηχός, γλυκύτατος ηχός», γεμίζει τον αέρα ενός άλλου ήρωά του, ήχοι «γλυκύτατοι, ἀνεκδιήγητοι», που μοιάζουν «σάν τοῦ Μαγιοῦ τίς εὐωδιές». Εδώ βέβαια «το κελάηδημα» αυτό, που ως φωνή πουλιού δεν είναι πάρα έναρθρος ήχος, «λαλιά», ταυτίζεται μάλλον όχι με κάποιο συναίσθημα, αλλά με τον «λογισμό». Όχι με την λογική, αλλά με τον λογισμό, καθότι υπάρχει μια σαφής διαφορά- η μάνα, που ψιθυρίζει γλυκά λόγια στο ξενιτεμένο παιδί της, το οποίο και γύρισε μετά από χρόνια πολλά στην αγκαλιά της, δεν μιλά «λογικά». Οι ψιθυρισμοί της είναι βέβαια έλλογοι, τα λόγια της συναπαρτίζουν ολόκληρη «χορωδία νοημάτων», ωστόσο δεν του ανακοινώνει σκέψεις, αλλά του εκφράζει «λογισμούς». Βρισκόμαστε ωστόσο εδώ στο σημείο όπου αυτοί οι λογισμοί δεν εκφράζονται ακριβώς, αλλα αρθρώνονται εν τη γενέσει τους, στην πρώτη πρώτη τους στιγμή- πάμε πιο πίσω στη δυναμική των νοημάτων, και αυτό είναι που έχει τόση σημασία.
Η πνευματική καθαρότητα, την οποία συμβολίζει άλλωστε η εξαγνιστική δύναμη του ύδατος, κυριαρχεί: «νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα». Είναι τα μυστικά  νάματα της καρδιάς, που τροφοδοτούν τον λογισμό, που τον εμψυχώνουν, που του δίνουν «εργόχειρο». Νάματα γεμάτα καθαρότητα, απονήρευτα, άδολα, αγνά και αθώα. Και αυτά όμως «χύνονται μές στήν ἄβυσσο τήν μοσχοβολισμένη». Έχουμε άραγε σκεφτεί ότι πάντα οι λογισμοί μας κατεβαίνουν στην μεγάλη άβυσσο της ύπαρξης, τους δέχεται ο μυστικός κρουνός της ζωής, κάποιος νους που έχει μέσα του θεϊκή σφραγίδα, που φέρει το αποτύπωμα του Δημιουργού μέσα μας; «Χύνονται» εκεί οι βαθύτεροι λογισμοί, πέφτουν μέσα στον ωκεανό της καρδιακής σοφίας, όπου όμως δεν χάνονται, αλλά δυναμώνουν ακόμη πιο πολύ. Όπως καθίσταται πιο δυνατό ένα λουλούδι, αν το βάλουμε μέσα σε ένα απέραντο λιβάδι. Η άβυσσος αυτή είναι τέλος «μοσχοβολισμένη», ως η μητέρα βέβαια της πνευματικής ευωδίας. Οι λογισμοί μάλιστα αντλούν από εδώ την «ευωδιά» τους, της  αφήνουν όμως ως αντίδωρο τη δροσιά τους.
Τι να σημαίνει άραγε αυτό; αξίζει να ρωτήσουμε. Οι λογισμοί βγαίνουν πιο «αρωματισμένοι» από τη συνάντησή τους με το πέλαγος την καρδιάς, αλλά και η τελευταία, βλέποντας με τη  σειρά της ότι τα έργα της –γιατί η καρδιά είναι που λογίζεται- είναι αγαθά, ευφραίνεται, καταλαβαίνει μυστικά ότι μπορεί να εργάζεται καλά. Αγαλλιά, οπότε δέχεται τη δροσιά των παιδιών της. Ανανεώνει έτσι και τη δική της δροσιά- ας μην φανεί αυτό παράξενο, καθώς κι η άπειρη θάλασσα ωφελείται ακόμη και από το πιο μικρό ποταμάκι. Το προσωρινό στοιχείο μπορεί να δέχεται μια αύρα που τελικά το μεγαλύνει, το κάνει κάτι περισσότερο από απλώς συνώνυμο του «εφήμερου». Γεμάτα τότε από μια ταπεινή, θα λέγαμε, καύχηση (φαινομενικά μόνο το σχήμα αυτό πρέπει να ονομαστεί «οξύμωρο»), παίνεμα όχι για τον εαυτό τους, αλλά για «την πηγή τους», την μυστική βρύση από όπου αναβρύζουν, οι λογισμοί επιδεικνύονται κατά κάποιον τρόπο. Δείχνουν «τά πλούτια τῆς πηγῆς τους». Τα δείχνουν από μια ανάγκη υπαρξιακή να φτάσουν στο φαίνεσθαι, να γείρουν προς το φως, να έχουν μια πλευρά «ορατή», προϋπόθεση του διαλόγου. Τα όντα από την ίδια τους τη φύση είναι ικανά να «δείχνονται», να έχουν πλευρές, να έχουν όψεις. Και δείχνοντας την υψηλή καταγωγή τους, «τρέχουν ἐδῶ, τρέχουν ἐκεῖ, καί κάνουν σάν αηδόνια».
Είναι ίσως ένα από τα μυστικά της ποίησης ότι δεν δουλεύει  προσπαθώντας να φτάσει στην ουσία των πραγμάτων (αυτό το επιδιώκει η Φιλοσοφία, και γι’ αυτό μονίμως μοίρα της είναι να ματαιοπονεί), αλλά να δείξει τις ενέργειές τους. Αντί να πει τι είναι ένα δέντρο, το δείχνει ως σκιά, ως δροσισμό, ως καρποφορία, ως κάλλος, ως σκίρτημα δηλαδή ζωής, έχοντας πάντα στο νου της ότι δεν περιγράφει απλές συμπτώσεις, αλλά τον δυναμισμό της ύπαρξης. «Καί κάνουν σάν ἀηδόνια»: κρύβονται σαν αηδόνια, τραγουδούν σαν αηδόνια, γεμίζουν τις ξάστερες νύχτες σαν τα αηδόνια. «Ἔξ’ ἀναβρύζει κι ἡ ζωή σ’ γῆ, σ’ οὐρανό, σέ κῦμα».
                             ***********
Η μαγεία της φυσιολατρίας του Σολωμού είναι ότι δεν είναι «φυσιολατρία», δεν παραδέχεται στα αλήθεια καμιά αυθυπαρξία της ύλης, κάποια αυτοδυναμία της. Πάντα στο νου του, όταν μιλά για φύση, έχει τον άνθρωπο, και όταν μιλά για τον άνθρωπο, έχει τον Θεό. Γι’ αυτό και λέγει ότι «ἔξ’ ἀναβρύζει κι ἡ  ζωή σ’ γῆ  , σ’ οὐρανό, σέ κῦμα». Ακόμη και το κύμα, αυτό το περιπετειώδες στοιχείο του βίου, το επίφοβο και αδάμαστο μέρος της ζήσης, ακόμη και αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η μυστική «ρυτίδωση» της ύπαρξης. Μια απόκρυφη, μια μαγική χαρακιά στο μέτωπο της Ζωής, μια πνευματική κατεργασία. Τότε, όμως, στο «ἀκίνητο καί ἄσπρο νερό» της λίμνης, της ύπαρξης, το οποίο μάλιστα είναι «ἀκίνητο ὅπου κι ἄν ἰδεῖς», σε οποιαδήποτε επιμέρους εκδοχή του (κάθε επιμέρους φωνή της χορωδίας της καρδιάς είναι ειρηνική), και επιπλέον «κάτασπρ’ ὡς τόν πάτο» (γιατί δεν πρόκειται για μια απλή εξωτερική μαρμαρυγή, αλλά για μια έσωθεν αχτινοβόληση), «μέ μικρόν ἴσκιον ἄγνωρο ἔπαιξ’ ἡ πεταλούδα». Καθένας μας δηλαδή δεν παίζει στη ζωή παρά με τον ίσκιο του, με το αποτύπωμα που αφήνει στον κόσμο ως παρουσία, ως πράξη. Ένα αποτύπωμα- σκιά, που, όμως, μας επιτρέπει να σχηματίσουμε τον εαυτό μας ως ορατό στοιχείο, και πάνω σε αυτό το στοιχείο όχι να «εργαστούμε»- αυτό δεν γίνεται- αλλά να «παίξουμε». Πάντα βέβαια με την ίδια σοβαρότητα που παίζει ένα παιδί. Ένας ρώσος λαϊκός άγιος, διά Χριστόν σαλός, ρώτησε ένα παιδάκι, αν ήθελε να παίξει με τον Κύριο. «Βλέπεις, του είπε, το να παίξεις με τον Κύριο είναι το πιο μεγάλο πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις στη ζωή σου. Ο Θεός είναι ο καλύτερος σύντροφος για τα παιχνίδια σου»- αυτό ισχύει όμως μόνο για όσους είναι παιδιά.
Η πεταλούδα αυτή είχε «εὐωδίσει τς ὕπνους της μέσα στόν ἄγριο κρίνο». Ο Σολωμός γνωρίζει ως φαίνεται τη σημασία του ρητού «ἐγώ καθεύδω καί ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ». Ξέρει ότι γίνεται κανείς να κοιμάται και όμως να αγρυπνεί, τόσο που ο ύπνος του να είναι και αυτός μια άθληση, μια μοσχοβολιά. Ποτέ δεν νυστάζει, λέγει η Γραφή, «ὁ φυλάσσων τόν Ἰσραήλ». Ούτε κι οι δούλοι του νυστάζουν ποτέ, γιατί, κι όταν κοιμούνται, δεν ονειρεύονται ακριβώς, αλλά η καρδία τους φυλά τις φυλακές της νυκτός.
«Αλαφροΐσκιωτε καλέ, γιά πές ἀπόψε τί ’δες». Αλαφροΐσκιωτος: ο άνθρωπος με την ελαφριά σκιά, ο άνθρωπος που δεν επιστρέφει πίσω στη γη το βάρος, όπου πατά, που βηματίζει ανάερα, που τρώγει σαν να δέεται και πίνει σαν να δοξολογεί, που προσπερνά τις όποιες δύσκολες καταστάσεις σαν να βρίσκονται λίγο έξω από την πραγματικότητα, γιατί είναι ταπεινός. Άνθρωπος όμως που αναμετριέται με το μέγεθος της τραγωδίας του κόσμου, όχι διανοητικά, αλλά ως βίωμα, πάντα συμπάσχοντας. Και η καλοσύνη ακόμη στην πραγματικότητα κρύβει και αυτή μεγάλο αγώνα, γιατί, για να φτάσει ο άνθρωπος να δει στ’ αλήθεια μόνο το αγαθό στον άλλον, σημαίνει ότι νίκησε την «γνώση», αυτή που «φυσιοῖ». Και έφτασε στην καλή άγνοια, όχι εκείνη ασφαλώς που λογιάζεται για αμαρτία. Τι είδε; «Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια», λέγει ο γνωστός αριστουργηματικός στίχος που ακολουθεί. Την νύχτα, άλλωστε, ποιος δεν το ξέρει, είναι ανοιχτοί οι ουρανοί. Την μέρα, είπε κάποιος άλλος άγιος, να εργάζεσαι τους κόπους του αγαθού, να κάνεις καλές πράξεις, για να έρθει μετά η νύχτα, να σε ευλογήσει με την θεωρία της. Τότε είναι ο καιρός της προσευχής, του θείου έρωτα, ο καιρός της προσευχητικής παραφοράς. Και ο Θεός χαρίζει τις νύχτες στους ασκητάδες γνώση και θεωρία, χαρίζει τα δάκρυα.
Μέσα στην τέλεια ακινησία του ουρανού -ο Θεός είναι άλλωστε η ακατάληπτη ειρήνη- και της θάλασσας, χωρίς να υπάρχει ούτε η ελάχιστη ταραχή, μήτε καν όσο αυτή που κάνει μια μέλισσα γύρω από  ένα λουλουδάκι, ο Αλαφροΐσκιωτος είδε ένα περίεργο θέαμα. Μέσα σε κάτι που «άσπριζε» στη λίμνη, μέσα δηλαδή στο μέρος της ψυχής που μπορεί να υποδέχεται, ήρθε κι ανακατώθηκε ο αντικατοπτρισμός του Φεγγαριού. Όχι το ίδιο το Φεγγάρι, μόνο η αναλαμπή του, το φως του ως δωρεά δωρεάς. Και «μόνο» το φεγγάρι αντικαθρεπτίστηκε εκεί, σημειωτέον, τίποτε άλλο. Και ξαφνικά, από αυτή την μυστική σύγκραση, από αυτήν την ένωση των μαγικών αντιλαμπών, «ὄμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη μέ τό φῶς του», το φως δηλαδή του Φεγγαριού. Απο αυτό αναδύεται η γνωστή αιθέρια μορφή της Φεγγαροντυμένης, που αγλαΐζει και άλλα ποιήματα του Σολωμού (πχ Κρητικός). Η ύπαρξη ξετυλίγεται βαθμιαία, το κάλλος αποκαλύπτεται πάντα για να αιχμαλωτίσει- το θείο κάλλος είναι για τους θεολόγους άλλωστε αυτό που γεννά τον έρωτα στη ψυχή. Και εδώ ο λόγος αφορά κάποιο νοητό κάλλος, δώρο και αυτό του Θεού στον άνθρωπο. Αυτό και εξέρχεται σαν αποκάλυψη που βγαίνει μέσα από την θάλασσα, παίρνοντας μάλιστα την μορφή μιας «κορασιάς», η οποία δεν είναι ακριβώς όμορφη καθεαυτή, όσο ντυμένη το φως του Φεγγαριού. Αυτό την καθιστά ασυναγώνιστα ωραία.
«Κορασιά»: γιατί ίσως η θέρμη της Ελληνίδας, η αγωνιστικότητά της, η επιθυμία της να συντηρήσει τη ζωή, έστω και αν απαιτηθεί γι’ αυτό θάνατος, η γυναίκα ως υπηρέτρια της ζήσης, ως νικήτρια της ασχημίας, όλα αυτά κυριαρχούν εδώ. Μαζί κυριαρχεί και η ιδέα ότι η γυναίκα στην ουσία καθοδηγεί τον άνδρα, γίνεται οδηγός του. Και έτσι, ο  Αλαφροΐσκιωτος στέκεται μαγεμένος και κοιτά αλλοπαρμένος την κοπέλα. Προπαντός όμως την αντικρίζει μεταμορφωμένος. Η μητέρα είναι βέβαια η μεγάλη καταλυτική δύναμη στον ψυχισμό κάθε παιδιού, το πιο ιερό πρόσωπο.
Η γυναίκα άλλωστε θα είναι αυτή που προπορευθεί σε λίγο, μπροστά ακόμη και από τους αγωνιστές, στην μεγάλη Έξοδο, καθώς αυτή θα σπείρει τον ηρωισμό, ως συνήθως.  Ας μη μας φαίνεται παράξενο.  Γι’ αυτό και λίγο παρακάτω ο Σολωμός αποκαλεί αυτές τις ηρωίδες μάνες και αδελφές «ἀντρογυναῖκες». Χάρη σε τούτες, όλοι καθίστανται έτοιμοι. «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα»: «δρόμο νά σχίσουν τά σπαθιά, κι ἐλεύθεροι νά μείνουν, ἐκεῖθε μέ τούς ἀδελφούς, ἐδῶθε μέ τό χάρο». Η τραγική έξοδος προς τη Ζωή: ένας νέος ορισμός του τραγικού ίσως είναι «αυτό που καταδεικνύει τη ζωή ως έξοδο από το θάνατο».
Ιδού όμως και ολόκληρο το σχετικό απόσπασμα, με τον τίτλο «Ὁ Πειρασμός»:
Ἒστησ᾿ ὁ Ἔρωτας χορὸ μὲ τὸν ξανθὸν Ἀπρίλη,
Κι᾿ ἡ φύσις ηὗρε τὴν καλὴ καὶ τὴ γλυκιά της ὥρα,
Καὶ μὲς στὴ σκιὰ ποὺ φούντωσε καὶ κλεῖ δροσιὲς καὶ μόσχους
Ἀνάκουστος κιλαϊδισμὸς καὶ λιποθυμισμένος.
Νερὰ καθάρια καὶ γλυκά, νερὰ χαριτωμένα,
Χύνονται μὲς στὴν ἄβυσσο τὴ μοσχοβολισμένη,
Καὶ παίρνουνε τὸ μόσχο της, κι᾿ ἀφήνουν τὴ δροσιά τους,
Κι᾿ οὖλα στὸν ἥλιο δείχνοντας τὰ πλούτια της πηγῆς τους,
Τρέχουν ἐδῶ, τρέχουν ἐκεῖ, καὶ κάνουν σὰν ἀηδόνια.
Ἔξ᾿ ἀναβρύζει κι᾿ ἡ ζωή, σ᾿ γῆ, σ᾿ οὐρανό, σὲ κύμα.
Ἀλλὰ στῆς λίμνης τὸ νερό, π᾿ ἀκίνητό ῾ναι κι ἄσπρο,
Ἀκίνητ᾿ ὅπου κι᾿ ἂν ἰδῆς, καὶ κάτασπρ᾿ ὡς τὸν πάτο,
Μὲ μικρὸν ἴσκιον ἄγνωρον ἔπαιξ᾿ ἡ πεταλούδα,
Ποῦ ῾χ᾿ εὐωδίσει τς ὕπνους της μέσα στὸν ἄγριο κρίνο.
Ἀλαφροΐσκιωτε καλέ, γιὰ πὲς ἀπόψε τί ῾δες·
Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρὶς ποσῶς γῆς, οὐρανὸς καὶ θάλασσα νὰ πνένε,
Οὐδ᾿ ὅσο κάν᾿ ἡ μέλισσα κοντὰ στὸ λουλουδάκι,
Γύρου σὲ κάτι ἀτάραχο π᾿ ἀσπρίζει μὲς στὴ λίμνη,
Μονάχο ἀνακατώθηκε τὸ στρογγυλὸ φεγγάρι,
Κι᾿ ὄμορφη βγαίνει κορασιὰ ντυμένη μὲ τὸ φῶς του.


Στην εικαστική πλαισίωση της σελίδας, γραμματόσημο με τη μορφή του Διονυσίου Σολωμού.
πηγή κειμένου: Aντίφωνο


Sunday, September 23, 2018

Κυριακὴ Α᾽Λουκᾶ

Αποτέλεσμα εικόνας για α λουκα

(Λουκ. 5,1-11)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἑστὼς ὁ Ἰησοῦς 
1. παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ,
2. εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ’ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. 
3. ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους.
4. ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν.
5. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. 
6. καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. 
7. καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά.
8. ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε. 
9. θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, 
10. ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. 
11. καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.




Monday, September 17, 2018

Τραγούδι των αγίων Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης


 Με πίστη, αρετή και θεία χάρητα
μια μάνα, τις κορούλες της, με άρρητα
του Παραδείσου λόγια, ανατρέφει
Ως τη στιγμή που μες τη Ρώμη επιστρέφει
να διευθετήσει υποθέσεις της ζωής της.
Ο βασιλιάς Αδριανός για την πιστή της
τη ζωή μαθαίνει απ' τους άλλους
αυτούς που μοιάζουνε πολύ τους παπαγάλους
Ήταν αρχές του δεύτερου αιώνα
που τις καλεί για απολογία. Απ' τον κοιτώνα
σαν βγαίνει και τις βλέπει θαμπωμένος
να αλλάξουνε παρακαλά σαν λαβωμένος
από την ομορφιά που έχουν και  τη.λάμψη
Την πίστη που 'χουν στον Χριστό θέλει να κάμψει
Μ' όλες μαζί θαρρεί δε θα τα βγάλει πέρα
κι απομονώνει τα παιδιά απ' τη μητέρα
Μα τη Σοφία δεν μπορεί να την αλλάξει
Γρήγορα παραιτείται και θα τάξει
στην Πίστη, την πρωτότοκή της κόρη,
θάλασσες, ποταμούς, βουνά και όρη
Εκείνη μένει ακλώνητη στην πίστη
κι ας είναι δωδεκαετής. Ποθεί τον Κτίστη
δεν Τον αρνείται κι ας τη βασανίζει
σκληρά ο βασιλιάς. Την αποκεφαλίζει
βγάζοντάς τηστο δρόμο έξω απ’ την πόλη
Η μάνα δίνει την ψυχή της όλη
να ενθαρρύνει το παιδί της για να αντέξει
κι η κορη με το θάνατο θα παίξει
όπως άλλα παιδιά παίζουν με κούκλες
Στο αίμα βάφονται οι ξανθές της μπούκλες
Κι ο βασιλιάς αναλαμβάνει την Ελπίδα
Χειρότερα βασανιστήρια, όχι ίδια
της κάνει της δεκάχρονης κορούλας
Μα δεν την πείθει πως ο θάνατος,  μπαμπούλας
ειναι ο μαύρος που σε λίγο θα την φάει.
Την αποκεφαλίζει και ετούτη, και ζητάει
να φέρουν την εννιάχρονη Αγάπη 
Μα ούτε αυτή πιστεύει στην απάτη
Και μένει η μητέρα με σφαγμένες
τις τρεις κορούλες που 'ναι πλέον νυμφευμένες
τον Κύριο και Πλάστη και Θεό της
"Πάρε κι εμένα τώρα" λέει στο Γιατρό της
"Να πάω στα παιδάκια μου τα τρία
και μη μ' αφήνεις μες στων πόνων τη φατρία"
Ο Κύριος απλώνει το χεράκι
και παίρνει της ψυχής της το κεράκι
για να φωτίζει στους απέραντους αιώνες
του κόσμου τις νυχτιές στους παγετώνες.




 Εμπνευσμένο από το Φθινοπωρινό Συναξάρι του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, τόμος Α ΄, Ακτή, Λευκωσία 2008 


Sunday, September 16, 2018

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὓψωση

Σχετική εικόνα

(Μάρκ. 8,34-9,1)

Εἶπεν ὁ Κύριος· 
34. ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. 
35. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσει τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. 
. τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 
37. ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;
38. ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. 
1. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.





Saturday, September 15, 2018

Το ξόδειασμα


Το έχει είναι του Θεού κι ως θέλει το μοιράζει
Ατέλειωτα τα πλούτη του όσο κι αν τα ξοδειάζει
Έναν καιρό ήμουν Θεός του ίδιου του Θεού μου
Τον πρόσταζα, τον κάκιζα, δούλος του ευατού μου
Μετά ζητιάνος έγινα και τι δεν του ζητούσα
Να μ’ ελεήσει φώναζα κι όλο παρακαλούσα
Τώρα είμαι ένα Τίποτα κι αυτός είν’ ο Κανένας
Θεός δεν είμαι κανενός μήτε και δούλος ένας
Πάνω σε πέτρα του γυαλού κάθομαι σαν την πέτρα
Και τον θωρώ και με θωρεί, Τα αστέρια, λέει, μέτρα
Κι άμα, μου λέει, τα βρεις λειψά πες μου να συμπληρώσω
Περίσσια αν είναι, πες το μου, σ’ έσενα να τα δώσω
Κι εγώ μετρώ, ξαναμετρώ, συμπέρασμα δε βγάζω
Κι όσο μετρώ τον ουρανό, τον Κύριο ξοδειάζω



*Αφιερωμένο στον Γιώργη Σιδερή
Ηράκλειο, λόφος Σεμέλη


Friday, September 14, 2018

Ἡ Παγκὸσμιος Ὓψωσις τοῦ Τιμὶου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ

Αποτέλεσμα εικόνας για περι της υψωσεως του τιμιου σταυρου


Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει την παγκόσμια ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Η γιορτή είναι αρχαιότατη και μια από τις Δεσποτικές γιορτές, τις γιορτές δηλαδή τις αφιερωμένες στο Δεσπότη Χριστό. 
Η γιορτή συνδέεται με μεγάλα ιστορικά γεγονότα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, γι’ αυτό έχει πανηγυρικό χαρακτήρα. Συγχρόνως όμως αναφέρεται στη σταύρωση και το θάνατο του Κυρίου, γι΄ αυτό και τιμάται με αυστηρή νηστεία, όπως η Μεγάλη Παρασκευή. 
Το Ευαγγέλιο, που διαβάζεται στη θεία Λειτουργία, είναι το ίδιο που διαβάζεται και τη Μεγ. Παρασκευή. Μέχρι πριν λίγα χρόνια η εορτή της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού ήταν ημέρα γενικής αργίας, αλλά μετά τον πόλεμο οι εργάσιμες ημέρες της εβδομάδας, ενώ από έξη έγιναν πέντε, η εορτή του Σταυρού είναι εργάσιμη ημέρα.
Το 326, ένα χρόνο μετά την πρώτη οικουμενική Σύνοδο, η αγία Ελένη πήγε στα Ιεροσόλυμα, να προσκυνήσει τους αγίους τόπους και να ευχαριστήσει το Θεό, για τις νίκες και τις θριαμβευτικές επιτυχίες του παιδιού της και πρώτου χριστιανού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. 
Τότε έκτισε διάφορους ναούς, όπως στο όρος των Ελαιών και στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Με διαταγή του Κωνσταντίνου ανέλαβε να κτίσει μεγάλο ναό στο λόφο του Γολγοθά, εκεί που σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός. 
Εκεί, πριν από διακόσια χρόνια, ο αυτοκράτορας Αδριανός, για να εμποδίσει τους χριστιανούς να προσκυνούν τον άγιο τόπο, είχε αναγείρει ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. 
Η άγια Ελένη κατεδάφισε τον ειδωλολατρικό ναό, ξεκαθάρισε τον τόπο, εξακρίβωσε τη θέση που σταυρώθηκε ο Κύριος και βρήκε τον τίμιο Σταυρό.
Η είδηση ότι βρέθηκε ο τίμιος Σταυρός διαδόθηκε σ’ όλο τον τότε χριστιανικό κόσμο. Έτρεξαν λοιπόν όλοι, και μάλιστα οι πιστοί της Παλαιστίνης, για να προσκυνήσουν το τίμιο ξύλο.
Όταν τελείωσε ο ναός της Αναστάσεως, που έκτισε η αγία Ελένη πάνω στο λόφο του Γολγοθά, στις 14 Σεπτεμβρίου του 336 έγιναν επίσημα και με κάθε λαμπρότητα τα εγκαίνια. Τότε ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων Μακάριος, επειδή το πλήθος του λαού ήταν πολύ, για να δουν όλοι και να προσκυνήσουν, ανέβηκε στον άμβωνα, που ήταν στη μέση του ναού και ύψωσε τον τίμιο Σταυρό.
Οι πιστοί προσκυνούσαν, κάνοντας το σταυρό τους κι έλεγαν «Κύριε, ελέησον». Αυτή λοιπόν την ύψωση του τιμίου Σταυρού γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία και υψώνει τον τίμιο Σταυρό στη μέση του ναού.
Ύστερα από 280 περίπου χρόνια, το 614, οι Πέρσες κυρίευσαν τα Ιεροσόλυμα, έκαναν μεγάλες καταστροφές, πήραν αιχμάλωτο τον Πατριάρχη Ζαχαρία και μαζί τη μεγάλη ασημένια λειψανοθήκη, στην οποία η αγία Ελένη είχε φυλάξει τον τίμιο Σταυρό. 
Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, ύστερα από 14 χρόνια, έκανε εκστρατεία, έφτασε νικητής ως την πρωτεύουσα της Περσίας, ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους χριστιανούς, πήρε τον τίμιο Σταυρό και τον Πατριάρχη Ζαχαρία και γύρισε στην Κωνσταντινούπολη. 
Από εκεί κατέβηκε στα Ιεροσόλυμα, έβγαλε το βασιλικό στέμμα και ανυπόδητος, σηκώνοντας το κιβώτιο με το τίμιο ξύλο το έφερε στο Γολγοθά. 
Εκεί, πάλι στις 14 Σεπτεμβρίου και στο ναό της Αναστάσεως, ο Πατριάρχης Ζαχαρίας ύψωσε στον άμβωνα τον Σταυρό κι ο λαός έψαλλε «Σώσον, Κύριε, τον λαόν σον…»,
Η ανεύρεση του τιμίου Σταύρου από την αγία Ελένη και η δεύτερη ύψωσή του στον άμβωνα από τον Πατριάρχη Ζαχαρία συνοδεύονται με δύο θαύματα. Το πρώτο θαύμα είναι η θεραπεία μιας ετοιμοθάνατης γυναίκας.
Η αγία Ελένη βρήκε τρεις σταυρούς· οι άλλοι δύο ήσαν των δύο ληστών. Γεννήθηκε λοιπόν απορία ποιός ήταν ο Σταυρός του Κυρίου. 
Εκεί κοντά βέβαια βρέθηκε η επιγραφή του Πιλάτου «Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων», αλλά ο Πατριάρχης Μακάριος άγγιξε την ετοιμοθάνατη γυναίκα με το τίμιο Ξύλο κι η άρρωστη αμέσως έγινε καλά.
Το δεύτερο θαύμα είναι ότι, ανεβαίνοντας με το τίμιο Ξύλο προς το Γολγοθά, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος σταμάτησε και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Τότε ο Πατριάρχης Ζαχαρίας του είπε κι έβγαλε το βασιλικό στέμμα και τα υποδήματά του. Κι αμέσως ξεκίνησε.
Η Εκκλησία, τιμά και προσκυνεί τιμητικά τα ιερά λείψανα των Αγίων και τα άμφια της υπεραγίας Θεοτόκου. Πολύ περισσότερο τον τίμιο Σταυρό του Κυρίου, που είναι «ο φύλαξ πάσης της οικουμένης, η ωραιότης της Εκκλησίας και πιστών το στήριγμα». 
Από τότε που η αγία Ελένη βρήκε τον τίμιο Σταυρό στα Ιεροσόλυμα, είναι μεγάλο απόκτημα και θησαυρός για κάθε πόλη και μοναστήρι, που μπορεί να έχει ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίμιο Ξύλο.
«Χριστός ο αληθινός Θεός ημών… δυνάμει του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού… ελεήσαι και σώσαι ημάς». Αμήν.
Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης +Διονυσίου, «Εικόνες έμψυχοι»




Thursday, September 13, 2018

Γου + Α = ΓΑ


Γου + Α= Γα, Του + Α= Τα, όλο μαζί? κατσούλα*, όχι βρε παιδί μου γάτα, γάτα! Μάθε (ξυπόλυτο) παιδί μου γράμματα. Κουτσά στραβά οι γενιές των παππούδων/πατεράδων μας μάθανε γράμματα, 6 μαζί σε κάθε θρανίο, τα παπούτσια πολυτέλεια, βιβλία ανά δύο άτομα. Το 1834, η Ελλάδα ήταν από τα πρώτα κράτη που καθιέρωσαν την υποχρεωτική εκπαίδευση. Το 1855, είχε 5.000 εγγεγραμμένους μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ η Γαλλία 20.000, δηλ. 4πλάσιους μόνο μαθητές με 20πλάσιο πληθυσμό από τον δικό μας. Από τα επίσημα στοιχεία, μόνο το 25% των Ελλήνων που μετανάστευσαν στις Η.Π.Α μεταξύ 1900-1914 ήταν αναλφάβητοι συγκριτικά π.χ με το 75% των Ιταλών μεταναστών. Στα τέλη του 19ου αιώνα, η Ελλάδα υπερηφανεύεται για το υψηλότερο ποσοστό φοιτητών στο Πανεπιστήμιο αναλογικά με τον πληθυσμό της σε ολόκληρη την Ευρώπη, κάτι που διατηρεί μέχρι και σήμερα! Την φιλομάθεια μας την διατηρούμε, καμιά νεολαία στην Ευρώπη δεν έχει τόσα πτυχία και διδακτορικά όσο η δική μας. Καλό είναι να πραγματοποιείς τα όνειρα σου και να μην σκέφτεσαι ωφελιμιστικά εάν δηλ. το πτυχίο θα σου χρησιμεύσει σε κάτι, το ταξίδι αξίζει, αρκεί να γίνεται συνειδητά!
  • λατινικά cattus=γάτα, στα ελληνικά έγινε κάττα, μετά κάτσα και τελικά στο υποκοριστικό κατσούλα=γατάκι

Απόσπασμα από την ανάρτηση του Δημήτρη Τριάντου:



Tuesday, September 11, 2018

Καλή σχολική χρονιά, παιδιά!


Η χρυσή ρωγμή του πόνου


Οι Ιάπωνες όταν επιδιορθώνουν σπασμένα αντικείμενα, «αξιοποιούν» τις ρωγμές ή τα σπασμένα κομμάτια, γεμίζοντάς τα με χρυσό. Πιστεύουν ότι, όταν ένα αντικείμενο – που πίσω του υπήρχε μια ιστορία – υποστεί ένα «τραυματισμό», γίνεται πιο όμορφο. Η τεχνική αυτή ονομάζεται Kintsugi.




Χρυσό αντί κόλλας.Πολύτιμο μέταλλο αντί μιας διάφανης κολλητικής ουσίας.Και εδώ βρίσκεται όλη η διαφορά : απόκρυψη της χαμένης ακεραιότητας ή ενίσχυση της ιστορίας της επιδιόρθωσης;


Όποιος ζει στη Δύση δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με τις «ρωγμές».
Η θραύση, το τραύμα, η πληγή, θεωρούνται μηχανιστική συνέπεια μιας ευθύνης
– ότι είναι σφάλμα κάποιου-, αντίθετα, η αναλογική σκέψη (αρχαϊκή, μυθική, συμβολική) απορρίπτει τις διχοτομήσεις και μας επαναφέρει στη συνύπαρξη των αντιθέτων, που παύουν να είναι, μέσα στη συνεχή ροή της ζωής.


Ας δώσουμε ομορφιά και αξία στους ανθρώπους που έχουν υποφέρει...αυτή η τεχνική ονομάζεται Αγάπη. Ο πόνος είναι μέρος της ζωής.
Υπάρχουν φορές, που αφορά ένα μεγάλο κομμάτι της και άλλες φορές όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα μέρος του μεγάλου παζλ.


Ο πόνος κάνει δύο πράγματα. Σε διδάσκει και σου λέει ότι είσαι ζωντανός.
Στη συνέχεια φεύγει και σε αφήνει αλλαγμένο.
Μερικές φορές, θα σε αφήσει πιο σοφό.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, σε αφήνει πιο δυνατό.
Και στις δύο περιπτώσεις, ο πόνος αφήνει το σημάδι του και ό,τι σημαντικό μπορεί να συμβεί στη ζωή σου, θα το μετατρέψει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.



Άρθρο της Μαρίας Λιακάκου, κλινικής Ψυχολόγου στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης «La Sapienza»

*Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου