Labels

Monday, April 29, 2013

Όλα πλησίον μου και προς το Φως!



Πόσο μεγάλα ήταν όλα τότε. Πόσο μακρινά. Γίγαντες οι μεγάλοι, τα κρεβάτια πύργοι χωρίς ανεμόσκαλες. Τα πόμολα λίγο χαμηλότερα απ' τα αστέρια. Οι βρύσες άπιαστες όσο τα σύννεφα. Οι διακόπτες ραβδάκια στα χέρια των ενήλικων μάγων. Τα συρτάρια με τις κουτάλες σοφίτες εφτασφράγιστες. Το ψυγείο απροσπέλαστο μυστικό. Τα ντουλάπια με τις καραμέλες στην κορφή του Ολύμπου. Οι μεγάλοι, ζευγάρια παπούτσια, και πόδια, ρεβέρ και ποδόγυροι. Πόσο μεγάλος ήταν ο κόσμος, δεν τον έφταναν τα δυο μικρά μου χέρια. Ένας κόσμος ολόκληρος που αν δεν έσκυβε να με πάρει αγκαλιά για να με φέρει στο ύψος του, εγώ δεν μπορούσα να τον φτάσω, να δω το πρόσωπό του και να το χαϊδέψω. Να τον φιλήσω ζεστά. Δράκοι τα αυτοκίνητα, πέλαγος οι δρόμοι. Κι εγώ παιδί. Ένα μικρό παιδί που σαν όλα τα παιδιά τίποτα δε έφτανε.


Η ζωή έμοιαζε θεόρατη. Τα όνειρα εξωγήινα. Ο θάνατος ένα φαφούτικο αδηφάγο στόμα μαύρου φαντάσματος που κατάπινε τους μεγάλους, τους πολύ μεγάλους.



Κι εγώ μεγάλωνα. Κι όσο μεγάλωνα, πλησίαζα. Τους μεγάλους, τη μέση τους, το στέρνο τους, τους ώμους τους, τα πρόσωπά τους. Πλησίαζα και τα ντουλάπια, τους διακόπτες, τ' αστέρια. Οι χαρές μ' έκαναν να αισθάνομαι πως δε θα πεθάνω ποτέ. Οι λύπες μ' έκαναν να θέλω να πεθάνω για πάντα. Οι αδικίες να εξαφανιστώ. Το ξύλο να δραπετεύσω. Κι όμως όλα μαζί ύφαιναν αδιόρατα ένα προστατευτιό κουκούλι που τότε δεν ήξερα πως με προφυλάσσει απ' το κακό. Το κακό που γεννιέται εξαρχής ενήλικο. Δε γνώρισε ποτέ του παιδική ηλικία και γι' αυτό είναι αξιοθρήνητο. Για τον ίδιο λόγο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σαν ζωντανός οργανισμός, αλλά μόνο σαν παράσιτο σε μουχλιασμένες ψυχές και σκοτεινούς υπόγειους διαδρόμους εγκεφάλων.


Ώσπου, μια μέρα τα έφτασα όλα, κι όλα ήταν εύκολα, προσιτά, υποτακτικά στις διαθέσεις μου, κι όμως μακρινά όπως πριν. Ίσως πιο μακρινά από ποτέ. Δεν είχα διανύσει ακόμα τις εσωτερικές μου αποστάσεις. Δεν είχα γνωρίσει την εσωτερική μου έρημο, το αχανές τοπίο του είναι μου. Και για να το γνωρίσω έπρεπε να βγω απ' το κουκούλι. Πολλά χρόνια μου πήρε, προσπάθεια μεγάλη και φόβο πολύ. Αλλά περπάτησα πεινασμένη, διψασμένη και με πείσμα.  


Τώρα το προστατευτικό μου κουκούλι δεν με περιλαμβάνει, το περιλαμβάνω. Κατοικεί μέσα στην καρδιά μου. Τώρα εγώ έχω την ευθύνη της προστασίας του. Και μέρα με τη μέρα μεγαλώνει κι η χωρητικότητά του αυξάνεται κάθε στιγμή που περνά. Αυξάνεται κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Μεγάλωσε τόσο που έφτασε να χωρά το παρόν. Ανθρώπους οικείους. Ανθρώπους ξένους που δεν τους αισθάνεται πλέον ξένους. Τώρα χωρά λύπες και χαρές χωρίς πρόθεση δραπέτευσης ή πανηγυρισμού. Στις δύσκολες στιγμές μένει ακίνητο και περιμένει άφοβα. Ξέρει πως έτσι υφαίνεται. Αυτός είναι ο τρόπος της ύφανσης. Το σχέδιό του. Η υφή του. Τα χρώματά του. Τίποτα δεν οδηγεί. Οδηγείται. Τίποτα δεν επιθυμεί. Επιθυμείται. Κι αν προς στιγμή πλανευτεί, η  ανατροπή της επιθυμίας του το καθησυχάζει. 


Τώρα είναι όλα πλησίον μου. Άνθρωποι και πράγματα. Εικόνες και λέξεις. Απλώνω το χέρι και τα πιάνω. Ο απέραντος κόσμος είναι εδώ δίπλα μου. Τον κατοικώ και με κατοικεί. Πηγαίνω κοντά του κι έρχεται κοντά μου. Μαζί τρώμε, μαζί πίνουμε, μαζί κοιμόμαστε. Μέχρι κι ο θάνατος εδώ δίπλα στέκεται τώρα που γράφω, λύκος πεινασμένος, μα ακίνδυνος. Τι να φοβηθώ; Και το ενήλικο κακό είναι εδώ, τσακάλι ανήμπορο, ουρλιάζει θανάσιμα τραυματισμένο απ' την ομορφιά, τη θαλπωρή, την τρυφερότητα του πλησίον μου κόσμου που δεν του επιτρέπει να με δαγκώσει. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος δε θα πέθαινε ποτέ το κακό, γι'  αυτό το κακό τρέμει τον θάνατο. Γι' αυτό δεν τον φοβάμαι πια. Μόνο το καλό ζει για πάντα, αφού υπάρχει από πάντα και κάθε φορά  γεννιέται βρέφος, μεγαλώνει, σταυρώνεται, πεθαίνει και ανασταίνεται. Σαν βρέφος πάλι ξυπνά.



Υπήρξα τόσο άδικη. Λαίμαργα άδικη με πλήθος ανθρώπους και πράγματα. Με τον εαυτό μου. Με τη ζωή και το θάνατο. Το νιώθω τώρα που όλα με πλησιάζουν, τα πλησιάζω, μ' αγκαλιάζουν, τ' αγκαλιάζω, με χωρούν και τα χωρώ. 


Ξαναγίνομαι παιδί μ' ένα τρόπο ακατανόητο. Τη θέση των μεγάλων τώρα την έχει πάρει ο Θεός. Τον παρακαλώ να με συγχωρέσει που δεν τον φτάνω με τίποτα. Όπως με σήκωναν οι μεγάλοι στην αγκαλιά τους, να με πάρει και να με σηκώσει. Λίγο λιγότερο φιλεύσπλαχνος αν ήταν δε θα άντεχα το βάρος μου. Περιμένω γι' ακόμη μια φορά ν' αναστηθεί για να πλησιάσουν όλα ακόμα περισσότερο μέχρι να ενωθώ μαζί τους. Να γίνουμε όλοι και όλα ένα σταυρωμένο σώμα που αγαπά και συμπονά όλα τα μέλη του, χωρίς να αδικεί κανένα. Ένα σώμα άνθρωποι, πράγματα, Θεός, που δεν το χωρά ο Άδης, σπάει το μαύρο κουκούλι του θανάτου και ανασταίνεται εκτυφλωτικό Φως εκ του Τάφου.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και Καλή Ανάσταση!  





Η ζωγραφιά είναι της Gertrud Luise Sorensen 


Friday, April 26, 2013

Οι καρποί του Παραμυθιού της Μουσικής



Όλα ξεκίνησαν σχεδόν ένα μήνα πριν. 
Με κάλεσε ο μουσικός και μαθηματικός Νίκος Τερψιάδης, στο Γυμνάσιο που εργάζεται να συζητήσω με τους μαθητές του για το Παραμύθι της Μουσικής, πάνω στο οποίο είχε εργαστεί. Πήγα με μεγάλη χαρά και πέρασα μια πραγματικά ξεχωριστή ώρα με τους μαθητές του. Ο Νίκος μού εκμυστηρεύθηκε πως σκεφτόταν να κάνει κάτι με τους μαθητές του σε συνεργασία με τους μαθητές της Σχολής Τυφλών. Να φέρει κοντά τα παιδιά, να έχουν μια γνωριμία και να κουβεντιάσουν ή ίσως και να παίξουν μαζί μουσική. Έτσι προσέγγισε τον δάσκαλο μουσικής των τυφλών παιδιών, Βασίλη Χαροκόπο, και προχθές μου ήρθε στο μέηλ μου η πρόσκληση για μια παράσταση αφιερωμένη στο Παραμύθι. Αυτό που είδα και έζησα δύσκολα περιγράφεται.

Στο μικρό θέατρο του Δήμου Συκεών-Νεάποληςς, το κέντρο της σκηνής ήταν γεμάτο παιδιά που έπαιζαν αρμόνιο, βιολί, κλαρίνο, φλογέρα, κανονάκι, κρουστά, μαζί με τους δύο καθηγητές τους, τον Νίκο στην κιθάρα και τον Βασίλη στο ούτι. Δεξιά της σκηνής ήταν η χορωδία του Γυμνασίου της Νεάπολης και αριστερά σηκωνόταν ένα ένα από τους υπόλοιπους μαθητές και διάβαζαν με τη σειρά το παραμύθι, ενώ προβάλλονταν σε πανί εικόνες που είχε επιμεληθεί ο Νίκος. Κατάμεστο το θέατρο, ησυχία απόλυτη, τάξη, και το πρόγραμμα κυλούσε με ροή παράστασης ενηλίκων. 

Λίγο πριν το τέλος άκουσα τον τελευταίο μονόλογο της Θεοδώρας του παραμυθιού, από το κορίτσι που έπαιζε στη σκηνή κανονάκι και που το διάβασε με τα δάχτυλα μέσα από το χαρτί της γραμμένο σε γραφή Μπράιγ. Με διαπέρασε κεραυνός. Ήταν όντως αυτό το παιδί που γνώρισα κάποτε; Δεύτερο ρίγος με διαπέρασε όταν την άκουσα να τραγουδάει. Δεν έχω ακούσει άλλοτε τέτοια σπάνια φωνή, τόσο μεγάλης ευαισθησίας και τέχνης. Και ξαφνικά γύρισα πίσω πέντε χρόνια σαν να ξύπνησα μέσα στο όνειρο και με πήραν τα δάκρυα... 

Μετά το τέλος της παράστασης σηκώθηκα και είπα σε όλους πως η πρώτη παράσταση του Παραμυθιού της Μουσικής έγινε το 2007 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ενταγμένη στα εκπαιδευτικά προγράμματα του Μεγάρου. Την παρακολούθησαν 5.000 παιδιά. Μια από εκείνες τις ημέρες ήξερα πως θα έρχονταν ομάδα παιδιών από τη σχολή Τυφλών. Όταν τελείωσε η παράσταση με παρακάλεσαν να έρθουν στα παρασκήνια και να αγγίξουν τα όργανα. Το θυμάμαι σαν τώρα, πώς ήρθαν, πόσο σεμνά και ντροπαλά μας μίλησαν, πώς άνοιξαν πρόθυμα οι μουσικοί του Εν Χορδαίς τις θήκες των οργάνων και τους έβαζαν τα χεράκια πάνω στις χορδές. Ήρθε τότε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι με μακριά ξανθά μαλλιά, στρουμπουλό, με σπυράκια και κατάλευκο δέρμα, και μου είπε: κι εμένα Θεοδώρα με λένε. Με δυσκολία συγκράτησα τότε τα δάκρυά μου. Το κανονάκι, μου είπε, μού άρεσε πάρα πολύ! Να το μάθεις, της απάντησα με ενθουσιασμό.

Τώρα είχα μπροστά μου μια ωραιότατη ψηλή, γυμνασμένη, καστανή κοπέλα που έπαιζε κανονάκι και τραγουδούσε μαγευτικά. Είχα τον Μεμέτ που έπαιζε κλαρίνο. Τον Δημήτρη που τραγουδούσε. Και είπα στους θεατές πως αυτά τα παιδιά που πριν πέντε χρόνια ψηλάφισαν τα όργανα στα παρασκήνια, σήμερα είναι μουσικοί που παίζουν εξαιρετικά και μας χάρισαν αυτήν την παράσταση...

Όταν μετά τα συγχάρηκα, όλα μου είπαν πως αυτό το παραμύθι το λατρεύουν και πως είναι καταπληκτικό. Μα εγώ τους είπα πως είναι καταπληκτικά τα ίδια που έκαναν το παραμύθι πραγαματικότητα... 

Κι αν πριν πέντε χρόνια στο Μέγαρο είπα μέσα μου πως άξιζε όλος ο μόχθος των δύο χρόνων που εργαζόμουν γι' αυτό το παραμύθι παρέα με τον Κυριάκο που έγραψε τη μουσική και μόνο για την συνάντηση με τα παιδιά που ήρθαν τότε στα παρασκήνια, προχθές έζησα με όλο μου το είναι πως όταν ο καλός σπόρος πέσει σε καλά χωράφια, πράγματι φέρνει καρπούς εκατό φορές περισσότερο απ' όσο θα περίμενε κανείς...

Ευγνωμονώ τον Κυριάκο που μου παρήγγειλε τότε το παραμύθι, το Μέγαρο Μουσικής που το αγκάλιασε και το υπόστηριξε, τον δάσκαλο των παιδιών Βασίλη Χαροκόπο και τον δάσκαλο των παιδιών του γυμνασίου Νίκο Τερψιάδη, τα ίδια τα παιδιά, όλα τα παιδιά που συνεργάστηκαν και που είτε βλέπουν τα μάτια τους είτε δε βλέπουν, το εσωτερικό τους βλέμμα έχει αλλάξει, έχει βαθύνει, έχει δει τα αόρατα...   












Tuesday, April 23, 2013

"Το Ιμανάκι μας" 1968 - 2013




Πόσο παράξενο. Αν δε γράψω όταν πονάω, δεν μπορώ να κλάψω. Έτσι ελευθερώνεται η δική μου καρδιά. Μα είναι δύσκολο. Πάρα πολύ δύσκολο να γράψεις δυο λέξεις, έστω κάτι, για τόσο αγαπημένο άνθρωπο που έφυγε απ' αυτόν τον ψεύτη κόσμο και ασύγκριτα μέγα, και μάλιστα στην ίδια ηλικία μ' εσένα, στα σαράντα πέντε του χρόνια. Νιώθεις όμως και πως του  το χρωστάς. Όλο νιώθεις πως χρωστάς. Σε όλους, αυτούς που μένουν και αυτούς που φεύγουν νιώθεις πως χρωστάς. Τόσα δώρα που σου χάρισε ο καλός Θεός, τόσους ανθρώπους αληθινούς να γνωρίσεις και ν' αγαπήσεις πώς να τα κρατήσεις δικά σου. Μα όσο ζεις έχεις τουλάχιστον την ευκαιρία να ξεχρεώνεις, γι' αυτό μην αναβάλλεις άλλο. Ήταν η Iman Homsi, h Ιμάν  που για μας ήταν "το Ιμανάκι μας". Και παραμένει.

Όταν τη γνώρισα πριν χρόνια μου φάνηκε πολύ αστεία. Μου θύμισε την Όλιβ του Ποπάι. Ψηλή, αδύνατη, νευρική, αγχωμένη, αεικίνητη, πάντα με μια απορία στο βλέμμα, μια ανασφάλεια σε ό, τι έκανε, ό, τι έλεγε. Ο τρόπος που άκουγε τον άλλον ήταν απόλυτος. Η απόλυτη ακοή. Ήταν παθιασμένη με τη μουσική, αν και είχε σπουδάσει αρχιττεκτονική. Ήταν πλασμένη για τη μουσική. Γι' αυτό εξάλλου, κατάφερε το ακατόρθωτο: να παίζει το κανονάκι όχι με τέσσερα, αλλά και με τα δέκα δάχτυλα. Όταν τη συνανούσαν σπουδαίοι κανονιέρηδες απ' όλον τον κόσμο, τα έχαναν κυριολεκτικά μόλις την έβλεπαν να παίζει. Δεν ήταν τυχαίο βέβαια πως στάθηκε η κανονιέρισσα της Φαϊρούζ. Μαζί της γύρισε όλον τον κόσμο δίνοντας συναυλίες.

Πόσα ταξίδια, πόσα τραπέζια, αεροπλάνα και λεωφορεία,  πόσες αναμνήσεις έχουμε μαζί της, από τη στιγμή που ξεκίνησε η συνεργασία της με το Εν Χορδαίς, και στην πονεμένη Βηρυτό και εδώ στην Ελλάδα, και σε πόσα άλλα μέρη. Πόσο την αγαπούσαν όλοι οι μουσικοί του σχήματος. Μα την Ιμάν δεν μπορούσες να μην την αγαπάς, όποιος κι αν ήσουν. Την ένιωθες αμέσως αδερφή σου. Τίποτα δε μετριέται. Μόνο τα άχρηστα κι ασήμαντα μετριούνται. Πολύ περισσότερο δεν μετριούνται όσα φτιάχνουν μεγάλο άνθρωπο, με μεγάλη καρδιά και μεγάλο ταλέντο, στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή του σαν υποτακτικός στο γέροντά του. Συνέθεσε κάποια μουσικά κομμάτια. Το σπουδαιότερο απ' όλα ήταν αυτό που έγραψε μετά την αξονική τομογραφία που αποτέλεσε γι' αυτήν μια τρομακτική εμπειρία ως διαδικασία και της αποκάλυψε την αρρώστεια. Πάλεψε πολύ και πάλεψε παλικαρίσια. Συνέχισε να παίζει και να δίνει συναυλίες ανάμεσα στα διαλείμματα των χημειοθεραπειών. Συνέχισε να γελά, να δίνει κουράγιο στους άλλους, να μην ασχολείται στις συζητήσεις με τους αγαπημένους της φίλους με την αρρώστεια, και μόνο να μιλά για τη μουσική και τα μικρά γλυκά παιδάκια της. Είχε απίστευτο χιούμορ.

Ναι, ακόμα δεν πιστεύω πως έφυγε. Αλλά στην κηδεία της ήταν αμέτρητο πλήθος και μαζί με τους απλούς ανθρώπους και πέντε δεσποτάδες με σαράντα πέντε παπάδες, και ο Κυριάκος είναι τώρα εκεί, μπροστά στο μνήμα της το κατάφορτο λουλούδια. Μαζί με τον αγαπημένο της Γαβριήλ και τις κόρες τους, τη Σάρα και τη Θάλεια. Και δεν έχουμε παρά να περιμένουμε όλοι μαζί την Ανάσταση για να την ξαναδούμε... Λίγη υπομονή θέλει και τα δάκρυα θα γίνουν χαρά ατέλειωτη, χαρά αιώνια...

Αιωνία η μνήμη της Ιμάν, Πίστεως στα ελληνοχριστιανικό λεξιλόγιο... Αναπαυμένο να είναι το Ιμανάκι μας... και να συνεχίσει να γελά εκεί πάνω και να παίζει το κανονάκι της και με τα δέκα δάχτυλα...



Sunday, April 21, 2013

Iman Homsi 1968 - 18 Απριλίου 2013


عازفة القانون ايمان حمصي










BEIRUT: Renowned musician Iman Homsi, known as the “the lady of the qanun”, passed away Wednesday at the age of 45, the National News Agency reported.
The report added that Homsi, the most prominent Qanun player in Lebanon, died after struggling with an illness.
Homsi graduated in 1991 from the High National Musical Institute in Lebanon and obtained a diploma from the Academy of Lebanese Arts three years later.
She was experienced with western music, and developed her own technique of playing the string instrument by using 10 fingers instead of the traditional method of only using two.
Homsi has taken part in several international festivals in Europe, Asia, Africa and in several Arab countries.
She collaborated with Fairuz in 1999 when she played with the singer's orchestra during several concerts in Tunisia, Kuwait, Jordan, the U.S., France as well as various other countries.


Read more: http://www.dailystar.com.lb/News/Local-News/2013/Apr-17/214103-lady-of-the-qanun-dies-at-45.ashx#ixzz2R8NwGH5y
(The Daily Star :: Lebanon News :: http://www.dailystar.com.lb)






Friday, April 12, 2013

"Ο Καλλίστρατος και το χωράφι της καρδιάς", Ιανός Θεσ/νίκης - Σάβ. 13 Απριλίου & Ιανός Αθήνας - Σάβ. 20 Απριλίου



ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η Βασιλική Νευροκοπλή παρουσιάζει το νέο της παραμύθι Ο Καλλίστρατος και το χωράφι της καρδιάς, εκδόσεις Ελληνική Βιβλική Εταιρεία. Εικονογράφηση: Αθηνά Ρομπιέ.

Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο Χρυσόστομος Σταμούλης, καθηγητής της Θεολογική Σχολής του Α.Π.Θ., σε συνεργασία με την ομάδα Φιλαναγνωσίας του Γυμνασίου των Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων "Απόστολος Παύλος" και των εκπαιδευτικών Γεωργίας Τσάμπρα και Μαρίας Ουζούνη.


“Το χωράφι της καρδιάς” είναι το ιδιαίτερα πρωτότυπο νέο παιδικό βιβλίο της Βασιλικής Νευροκοπλή και το πρώτο της παιδικής σειράς που εγκαινιάζει η Ελληνική Βιβλική Εταιρεία με πρωταγωνιστή τον παραμυθά Καλλίστρατο.

Αν κάθε ανθρώπινη καρδιά είναι ένα χωράφι, τότε ποια καρδιά γίνεται δρόμος, ποια γεμίζει πέτρες και ποια αγκάθια, ποια είναι η καλη και εύφορη γη, που περιγράφει η παραβολή του Καλού Σπορέα;

Αφού οι παραβολές είναι για τους μεγάλους και τα παραμύθια για τα παιδιά, ο Καλλίστρατος αναλαμβάνει με παραμυθένιο λόγο να απαντήσει στα παραπάνω διαχρονικά ερωτήματα. Το καταφέρνει μέσα από την περιπετειώδη ζωή ενός ψαρά και τους ανθρώπους που συναντά στο δρόμο του. Άνθρωποι με αρετές και κακίες. Άνθρωποι που αγαπούν τον πόλεμο, την εξουσία ή τον πλούτο, κι άλλοι που αγαπούν τον φτχωό, τον πονεμένο, τον βασανισμένο συνάνθρωπό τους.

Ένα ευφάνταστο παραμύθι που θα απολαύσουν μικροί και μεγάλοι. Ένας καθρέφτης της δικής μας καρδιάς και των άλλων.



ΑΘΗΝΑ


Σάββατο 20.04.2013 / Ώρα 12:00
ΑΘΗΝΑ (ΣΤΑΔΙΟΥ 24) - ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΙΑΝΟΣ



Μετά την αφήγηση της Βασιλικής Νευροκοπλή, θα ακολουθήσει ένα πολύχρωμο διαδραστικό παιχνίδι με την εικονογράφο Αθηνά Ρομπιέ όπου θα ζωγραφίσει το κάθε παιδί την δική του καρδιά!


Για παιδιά από 6 ετών.
Είσοδος ελεύθερη.










Saturday, April 6, 2013

υποτακτικός



υπηρέτης της στιγμής
του απροσδόκητου
της στροφής

υποτακτικός του άλλου
πράγματος
κι ανθρώπου

τόσες βουλές
τόσες κατευθύνσεις
τόσοι οδηγοί
-τι παραπάνω να προσθέσω

ας υπηρετήσω κάτι απ' όλα
μήπως και φθάσει κάτι στον προορισμό του


Θεσσαλονίκη 4/04/2013


το ευάλωτο των ανθρωπίνων πραγμάτων

Νίκη Ελευθεριάδη


το σπίτι 
άλλοτε σπιρτόκουτο
κι άλλοτε πέλαγος

ο άνθρωπος
γίγαντας 
και σκόνη

η καρδιά 
μια περιβόλι
μία έρημος

ο Θεός 
πότε υπαρκτός
και πότε ανύπαρκτος

κι εγώ
είμαι δεν είμαι

Θεσσαλονίκη 3/03/2013

το νόημα


αυτή τη νύχτα
στο στρώμα παίρνει νόημα απ' το σεντόνι
το σεντόνι απ' το σώμα μου
το σώμα μου απ' το σώμα σου

αυτή τη νύχτα 
ο ουρανός παίρνει νόημα απ' τη βροχή
η βροχή απ' το χώμα
το χώμα απ' τα κόκκαλα

αυτή τη νύχτα
η αφθαρσία παίρνει νόημα απ' τη φθορά
η ανάσταση απ' το θάνατο
κι ο Θεός απ' τον άνθρωπο


Θεσσαλονίκη 4/04/2013




Thursday, April 4, 2013

γέννα



αγαπώ τη νύχτα
σαν τη μοναξιά
και τη σιωπή
τόσο εύθραυστες υπάρξεις
τραυματίζονται εύκολα
από ένα φως
μια παρουσία
έναν αντίλαλο
κι ευθύς γεννούν
ημέρα
σχέση
διάλογο
- ή πόλεμο


Θεσσαλονίκη 4/04/2013


το άθροισμα του έρωτα


καθώς ενώνεται το στυλό με το χαρτί
η σκιά του στυλού ενώνεται μαζί τους

μόλις το στυλό απομακρυνθεί απ' το χαρτί
τετραπλασιάζεται η σκιά του
-είναι που από πάνω τέσσερις λάμπτες φέγγουν

όσες οι λάμπες τόσες κι οι σκιές
αν το στυλό το ταίρι του εγκαταλείψει 

σκύβοντας πάλι ταπεινά στον έρωτα
εξαφανίζονται οι πολλές σκιές
κι ας μένουν αναμμένες τόσες λάμπες
το άθροισμα μεταμορφώνεται
σ' ένα χαρτί, ένα στυλό και τη σκιά του

η ένωση των δύο
κάνει πάντα τρία

τρίτος ο ίσκιος του φωτός
που γεννά τον έρωτα
- ή μήπως πρώτος;


Θεσσαλονίκη 4/04/2013

Το ξυπόλητο τάγμα (ταινία) 1954









Το Ξυπόλητο τάγμα είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα παιδιά μεταβάλλονται σʼ ένα είδος καλόκαρδης ηρωικής συμμορίας, που κλέβει από τους Γερμανούς και του μαυραγορίτες για να συντηρεί τα μέλη της κι όσους μπορεί από τον κόσμο γύρω της.
Eπίσης, πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς.

Το αρνητικό της ταινίας είχε χαθεί και χάρη στις προσπάθειες του διευθυντή της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, Θόδωρου Αδαμόπουλου που εντόπισε δύο κόπιες προβολής σε καλή κατάσταση, δημιουργήθηκε, μετά από χρονοβόρες και πολυδάπανες διαδικασίες, ένα καινούργιο αρνητικό της ταινίας. 
Tο ελληνικό όνομα του Γκρεγκ Τάλλας ήταν Γρηγόρης Θαλασσινός. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1909 πέθανε στην Αθήνα το 1993.
Ο Βιτόριο Ντε Σίκα όταν είδε το 1955 το Ξυπόλητο Τάγμα στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου είπε στον Γκρεγκ Τάλλας: «Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον Κλέφτη των Ποδηλάτων τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!». 
Tην καταπληκτική μουσική της ταινίας έχει γράψει ο Μίκης Θεοδωράκης και αυτή ήταν η πρώτη μουσική που συνέθεσε για κινηματογραφική ταινία.
Tο Ξυπόλητο Τάγμα ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που βραβεύθηκε σε διεθνές φεστιβάλ.
Τα 63 από τα 66 παιδιά που πήραν μέρος στα γυρίσματα, ο Γκρεγκ Τάλλας τα πήρε από αναμορφωτήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Η μηχανή λήψης που χρησιμοποιήθηκε για την ταινία ήταν του 1924 και ο οπερατέρ Μιχάλης Γαζιάδης είχε στη διάθεσή του μόνο 6 προβολείς για το φωτισμό. Oι Aμερικανοί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι η ταινία γυρίστηκε με τόσο λίγα τεχνικά μέσα. O φωνολήπτης της Κολούμπια ήταν αδύνατο να δεχθεί πως αυτή η ταινία γυρίστηκε βουβή και πως είχαν επιτευχθεί τόσο άψογοι συγχρονισμοί στο ντουμπλάρισμα της ηχητικής μπάντας στην Ελλάδα! Πρωταγωνιστούν:Μαρία Κωστή (Αλεξάνδρα)Νίκος Φέρμας (Μάρκος)Βασίλης Φραγκιαδάκης (Ανδρέας)Αντώνης Βούλγαρης (Νίκος)Στράτης Κρότος (Δημήτρης) Σκηνοθεσία: Γκρέγκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός )Σενάριο: Νίκος Κατσιώτης 
Χρονολογία παραγωγής: 1954





Tuesday, April 2, 2013

Παγκόσμια Hμέρα Παιδικού Βιβλίου - diastixo.gr - Σε α΄ πρόσωπο




Τρίτη, 02 Απρίλιος 2013 08:34
ΣΕ Α' ΠΡΟΣΩΠΟ
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗΆρχισα να γράφω παραμύθια γύρω στα είκοσι πέντε μου, πιθανόν διότι σαν παιδί δεν είχα γιαγιά να μου τα διηγείται. Συχνά η τέχνη γεννιέται από κάποιο μας έλλειμμα. Βρήκα όμως πως τα παραμύθια έχουν μεγάλη σχέση με την ποίηση, που αγαπούσα πάντα περισσότερο από όλα τα είδη γραφής. Γράφοντας, προσπαθώ να υπηρετώ τη γλώσσα στην ποιητική της εκδοχή, την παιδική καρδιά και τη φαντασία που οδηγεί στα μυστήρια της ζωής.
Όσα όμως παραμύθια κι αν έγραφα, κρυφό καημό το ’χα να γράψω κι ένα με αφορμή κάτι απ’ το Ευαγγέλιο – το ποιητικότερο κείμενο όλων των εποχών. Δεν ήξερα όμως τι, πώς και με ποιον εκδότη. Μια μέρα, σ’ ένα βιβλιοπωλείο της Θεσσαλονίκης συνάντησα τυχαία έναν συμπαθέστατο κύριο, που ήταν εκπρόσωπος της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας, και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε σαν άγνωστοι που γνωρίζονταν καιρό. Στο τέλος της συζήτησης, μου ανάθεσε να γράψω ένα παιδικό βιβλίο με αφορμή τις Παραβολές. Ήταν η ώρα να εκπληρωθεί το όνειρό μου, και αυτό να αποτελέσει το έβδομο παραμύθι μου.
Για να εξηγήσω πώς γράφτηκε Ο Καλλίστρατος και το χωράφι της καρδιάς, θα πρέπει να γυρίσω το χρόνο πολύ πίσω, στα παιδικά μου χρόνια. Όταν άλλα παιδιά έπαιζαν με κούκλες κι αυτοκινητάκια, εγώ έπαιζα με κεριά, λιβάνια και εικόνες αγίων. Όταν άλλα παιδιά διάβαζαν κόμικς, εγώ διάβαζα Αποστολικά αναγνώσματα στα ευχέλαια που τελούσε ο ιερέας πατέρας μου για να τον βοηθάω κι όταν οι φίλες μου ονειρεύονταν να γίνουν κομμώτριες, εγώ ονειρευόμουν να γίνω… «δεσπότης»!
Θυμάμαι μέχρι σήμερα πως όταν πρωτοδιάβασα –συλλαβιστά– τον ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ…», τόσο συγκινήθηκα, που κάθισα και τον διάβασα πολλές φορές μέχρι να τον μάθω απέξω. Ήμουν γύρω στα οχτώ, μα αν και μου ήταν ακατανόητα τα λόγια, μου έδωσαν απέραντη χαρά! Ήταν σαν να είχα ανακαλύψει έναν κρυμμένο θησαυρό!
Από τότε πέρασαν τριάντα εφτά χρόνια. Αφού μελέτησα, όσο μπορούσα, τις ερμηνείες των παραβολών, προκειμένου να τις καταλάβω όσο ήταν δυνατόν καλύτερα, άρχισε να γεννιέται ο Καλλίστρατος, ένας παραμυθάς που από μικρός διάλεξε τη στράτα του Καλού.
Ο Καλλίστρατος δε σκοπεύει να κάνει κατήχηση ή κήρυγμα. Έχει ζήσει ήδη μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, ανατροπές και εκπλήξεις. Γέρασε πια. Ιστορίες και παραμύθια θέλει να λέει για να γλυκαίνονται οι παιδικές καρδιές, να παίρνουν θάρρος και ελπίδα γνωρίζοντας τα λόγια του Θεού. Έτσι κι αλλιώς, το Παραμύθι υπάρχει για να παρηγορεί. Γι’ αυτό και σ’ αυτό το βιβλίο, ο Καλλίστρατος πρώτα αφηγείται με δικά του λόγια την παραβολή του Καλού Σπορέα κι ύστερα σκαρώνει «Το χωράφι της καρδιάς» – ένα περιπετειώδες παραμύθι που εξηγεί την παραβολή χωρίς να την εξηγεί, γιατί ο Καλλίστρατος ξέρει πως τα παιδιά καταλαβαίνουν καλύτερα μέσα από το παράδειγμα και η γλώσσα τους είναι η παραμυθένια γλώσσα. Δε θέλουν και πολλά…
«Το χωράφι της καρδιάς» είναι το πρώτο του παραμύθι. Γερός να είναι κι έχει να μας αφηγηθεί κι άλλα πολλά…