Labels

Monday, January 30, 2017

Στίχοι Τρικλίνου Δημητρίου εἰς τοὺς ἁγίους Ιεράρχες (1300-1400 μ.Χ)- πρωτότυπο και απόδοση


Ὁμοῦ δίκαιον τρεῖς σέβειν ἑωσφόρους
φῶς τρισσολαμπὲς πηγάσαντας ἐν βίῳ.
Κοινὸν τὸν ὕμνον προσφέρειν πάντας θέμις
τοῖς ἐκχέασι πᾶσι κοινὴν τὴν χάριν.

5 Ἔαρ χελιδὼν οὐ καθίστησι μία·
αἱ τρεῖς ἀηδόνες δὲ τῶν ψυχῶν ἔαρ.
Τὴν μὲν νοητὴν ἡ Τριὰς λάμπει κτίσιν,
τριάς γε μὴν αὕτη δὲ τὴν ὁρωμένην.
Ἀπώλεσαν μὲν οἱ πάλαι Θεοῦ σέβας
10 ἐξ ἡλίου τε καὶ σελήνης ἀφρόνως·
κάλλος γὰρ αὐτῶν θαυμάσαντες καὶ τάχος
ὥσπερ θεοῖς προσῆγον οὐκ ὀρθῶς σέβας.
Ἐκ τῶν τριῶν τούτων δὲ φωστήρων πάλιν
ἡμεῖς ἀνηνέχθημεν εἰς Θεοῦ σέβας.
15 κάλλει βίου γὰρ τῇ τε πειθοῖ τῶν λόγων
πείθουσι πάντας τὸν μόνον κτίστην σέβειν.
Κτίσιν συνιστᾷ τήνδε τὴν ὁρωμένην
τὸ πῦρ, ἀὴρ ὕδωρ τε καὶ γῆς ἡ φύσις.
οἱ δ' αὖ συνιστῶντες γε κόσμον τὸν μέγαν
20 τὴν πρὸς Θεὸν τε πίστιν ὡς ἄλλην κτίσιν
στοιχειακῆς φέρουσι τριάδος τύπον.
μέλει γὰρ αὐτοῖς οὐδνὸς τῶν γηΐνων·
καὶ γήΐνων γοῦν ἔσχον οὐδὲν ἐν λόγοις.
Ὁ γρήγορος γὰρ νοῦς πνέει πῦρ· τὸν λόγον
25 πρὸς ὕψος αὖ πείθοντα πάντας ἐκτρέχειν.
Τοῖς λειποθυμήσασι δ' ἐκ παθῶν πάλιν
ἀναπνοή τις οἱ Βασιλεἰου λόγοι.
Μιμούμενος δὲ τὴν ῥοὴν τῶν ὑδάτων
ὁ καρδίαν τε καὶ στόμα χρυσοῦς μόνος
30 τοὺς ἐκτακέντας ἐκ παθῶν ἀναψύχει.
Οὕτω πρὸς ὕψος τὴν βροτῶν πᾶσαν φύσιν
ἐκ τῆς χθονὸς φέρουσι τοῖς τοὐτων λόγοις.



Δημητρίου Τρικλίνου 
Biblioteca Apostolica Vaticana - Vat. gr. 567 (1300 - 1400)

Απόδοση

Από κοινού στους τρεις μαζί να αποδοθεί το σέβας
Του τριλαμπούς φωτός το φως πηγάσε η ζωή τους
Κοινό τον ύμνο, δίκαιο πάντες να τους προσφέρουν
σ' αυτούς που σ' όλους έχυσαν κοινή τη Θεία χάρη
5 Την άνοιξη μια Χελιδών δεν την εκγαθιδρύει
Αηδόνες τρεις μες στις ψυχές την άνοιξη κομίζουν
Την κτίση μεν την νοητή, Τριάς καταφωτίζει
αυτή δεν είναι βέβαια τριάδα που όλοι βλέπουν
Έχασαν οι παλιές γενιές προς τον Θεό το σέβας
10 με αφροσύνη το 'δωσαν σε ήλιο και σελήνη
Θαυμάζοντας το κάλλος τους και την ταχύτητά τους
ανορθοδόξως τίμησαν ωσάν θεούς εκείνα
Στο δρόμο προς το σεβασμό Τριάδας της αγίας
όλους εμάς ανέβασαν οι τρεις φωστήρες πάλι
15 με ομορφιά του βίου τους και την πειθώ των λόγων
Τον μόνον Κτίστην, έπεισαν εμάς να σεβαστούμε
Την κτίση που όλοι βλέπουμε τη συνιστούν στοιχεία
Είναι νερό, αέρας, πυρ, όλης της γης η φύση
Αυτά συστήνουν για εμάς τον κόσμο τον μεγάλο
20 Ενώ την πίστη στον Θεό ως μία κτίση άλλη
στοιχεία την αποτελούν στον τύπο μιας τριάδος
που σχέση με τα γήϊνα καμιά αυτή δεν έχει
κι ούτε λόγοι της φύσης μας σ' εκείνη συνυπάρχουν.
Φωτιά πνέει ο γρήγορος ο νους. Τον λόγο στρέφει
25 προς ύψη με ταχύτητα κι έτσι πείθει τους πάντες.
Σ' όσους πάλι απ' τα πάθη τους μέσα τους παραλύουν
οι λόγοι του Βασίλειου αναπνοή χαρίζουν.
Μιμούμενος δε την ροή υδάτων που κυλούνε
αυτός που είναι σε καρδιά και στόμα χρυσφαφένιος
30 σε απ' τα πάθη ξέπνοους, ψυχή νέα χαρίζει
Έτσι την φύση των βροτών προς ύψος ανεβάζουν
μέσα απ' τα καταχθόνια οι λόγοι των αγίων  


Απόδοση: Βασιλική Νευροκοπλή



Sunday, January 29, 2017

Κυριακὴ ΙΖ’ Ματθαὶου (Χαναναὶας)


Αποτέλεσμα εικόνας για κηρυγμα κυριακη ιζ ματθαιου

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΕ´ 21 – 28

21 Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. 

22 καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. 

23 ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτουν αὐτὸν λέγοντες· Ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν.

24 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. 

25 ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. 

26 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. 

27 ἡ δὲ εἶπε· Ναί, Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. 

28 τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

Friday, January 27, 2017

Το απουσιολόγιο του Μυστηρίου


Οι καλές προθέσεις δεν αρκούν
-προδίδουν συχνά μύχια πάθη
Δεν είναι αρκετές ούτε οι καλές πράξεις
-και οι πιο γενναίες συχνά εξαγοράζονται
Ούτε οι καλές σκέψεις είναι επαρκείς
-και οι πιο αθώες κάποτε οδηγηούν σε βάραθρα
Για ποιο πράγμα να περηφανευθούμε;
Πού πορευόμαστε λοιπόν;
Πού θέλουμε να φτάσουμε;
Τι μπορούμε να εξηγήσουμε;
Ποιος θα εγγυηθεί για τη ζωή του;
Από το Μυστήριο ερχόμαστε
Μέσα στο Μυστήριο ζούμε
Και στο Μυστήριο οδεύουμε
Αυτό μάς επέλεξε
Δεν το επιλέξαμε εμείς
Ή θα το αγνοήσουμε
ευφευρίσκοντας ανόητες απαντήσεις,
κίβδηλες βεβαιότητες,
επιχειρήματα σαθρά 
που παραληρούν πλήθη τυφλά 
Ή θα δηλώσουμε "παρών"
στο απουσιολόγιο του Μυστηρίου
γράφοντας ένα στίχο
παίζοντας μια νότα
σκαλίζοντας ένα κομμάτι μάρμαρο
μια χούφτα γης
την καρδιά μας
Όλα τα άλλα είναι δική του δουλειά
Όποτε θέλει, όπου θέλει και εφόσον θέλει
θα μας οδηγήσει

Φοβού τους απόντες
που θορυβούν διά της απουσίας τους
Εμπιστεύσου τους παρόντες
που αθόρυβα κοπιάζουν
κρυμμένοι στην καρδιά του Μυστηρίου

Thursday, January 26, 2017

Αποχαιρετώντας το καρδερινοκαναρίνι μου


Είχα ένα καναρίνι μια σταλιά μωρό
Πόσες χάρες το στολίζαν πώς να σας το πω;
Κάθε μέρα με ξυπνούσε με γλυκιά φωνή
και θαρρούσα πως στο δάσος ειμαι στη στιγμή
Όταν έρχονταν οι φίλοι για να φαν να πιουν
συμμετείχε στη χαρά τους για να το χαρούν
Όταν άκουγε τραγούδια έμπαινε κι αυτό
Τραγουδούσε όλο κέφι κι έστηνε χορό
Όταν πήγαινα για ύπνο έπαυε ευθύς
Τι ευγένεια που είχε, κάτσε να σκεφτείς
Μία μέρα του 'πα "πάψε, δεν είμαι καλά"
Κι έπαψε, κι ένιωσα τέρας. Του 'πα ταπεινά 
μια συγνώμη απ' τα βάθη όλης της ψυχής
Με συγχώρησε αμέσως κι άρχισε ευθύς
πάλι τον κελαηδισμό του τόσο απαλό
που μου ράγισε ό,τι είχα μέσα μου σκληρό
Να, προχθές πάλι του είπα σιγανά στ' αφτί
Να κοπάσει το τραγούδι ώστε να μπορεί
στο τηλέφωνο ο φίλος κάπως να μιλά
Με υπάκουσε άμεσως διακριτικά
Ήτανε ο δάσκαλός μου, δάσκαλος σοφός
Πάντοτε δοξολογούσε το ουράνιο φως
Και στις θλίψεις τραγουδούσε μα και στη χαρά
Διψασμένο, πεινασμένο, ήτανε καλά
Πάει καιρός που δε φοβόταν όταν στο κλουβί
πήγαινα κοντά κι οι δυο μας στέκαμε  βουβοί
Η αγάπη κελαηδούσε και στις δυο καρδιές
Κι ήταν όλη η χαρά μου μέρες και βραδιές
Αυτό ήταν η μικρή μου η παρηγοριά
Ήτανε κι η συντροφιά μου μες στη μοναξιά
Ανησύχησα σαν το 'δά χθες στα χαμηλά
"Πού 'σαι τώρα, δε σε βλέπω", του 'πα σιγανά
Στο κλαδάκι του ανέβη, "μη με λαχταράς"
του 'πα μα 'νιώσα ένα φόβο αντί της χαράς
Σήμερα δεν ήταν πάλι πάνω στο κλαδί
Δεν του μίλησα, η πνοή μου είχε πια κοπεί
Ήρθε η σκιά θανάτου σαν τον παγετό
Κάθισε μες στην ψυχή μου κι όλο απορώ
Μήπως έφταιξα σε κάτι; Άρρωστο πολύ
μήπως ήταν το μικρό μου όμορφο πουλί;
Μήπως κάπως προσπαθούσε έτσι να μου πει
"Δεν μπορώ, και υποφέρω, άκου με, χαζή;"
Δεν την έμαθα τη γλώσσα των καναρινιών
Τζάμπα όλα τα πτυχία. Παίρνω στο παρόν
μηδέν στρόγγυλο που στάζει σε υγρή μορφή 
απ' τα μάτια. Δεν κοπάζεις λύπη μου πνιχτή.
Έσκαψα χώμα στη γλάστρα δάφνης ροδαλής
Τύλιξα χαρτί χιονάτο σώμα της φωνής
που να ματακούω πάλι δε θα το μπορώ
Χάιδεψα το ωραίο πλάσμα, κάθε του φτερό
και τ' απόθεσα στο χώμα για να κοιμηθεί
μακρια μου και κοντά μου. Και να θυμηθεί
του 'πα όταν πια θα φτάσει στον Δημιουργό
πως το αγάπησα με πάθος κι όσο κι αν αργώ
"Χάραξε μου συ το δρόμο, πλάσμα της χαράς"
του 'πα "σαν κι εγώ θα φτάσω όπου εσύ πας
Σαν θα γίνω μία μέρα και εγώ πουλί
πάρε με εκεί κοντά σου στην απαντοχή"
Κι αφού ζήτησα συγνώμη άλλη μια φορά
για τα λάθη, αβλεψίες που 'χα στη σειρά
σκέπασα το άγιο πλάσμα που στους ουρανούς
τώρα γλυκοκελαηδάει μ' όλους τους πιστούς




  


Wednesday, January 25, 2017

Το μυστικό δείπνο των αγγέλων


Δεν μπόρεσα να πιάσω τα άστρα
για να τα σερβίρω στο κοινό τραπέζι
Όλους νηστικούς τους άφησα
Έφυγαν οι μεγάλοι θυμωμένοι -με το δίκιο τους
Μα τα παιδιά αποφάσισαν να μείνουν  
Μόνο εκέινα είδανε τα άστρα
να καθρεφτίζονται στα άδεια πιάτα μου
και μόλις φύγαν οι γονείς τους
λαίμαργα τα καταβρόχθισαν 
Έτσι ο άφταστος ουρανός
μεταμόρφωσε το φτωχικό τραπέζι μου
σε μυστικό δείπνο των αγγέλων
Κι εγώ παρηγορήθηκα

Το άστατον της ζωής - ποίημα αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου


Τροχός τίς ἐστιν ἀστάτως πεπηγμένος,
ὁ μικρός οὗτος καὶ πολύτροπος βίος.
Ἄνω κινεῖται, καὶ περισπᾶται κάτω·
οὐχ ἵσταται γάρ, κἂν δοκῇ πεπηγέναι,
φεύγων κρατεῖται, καί μένων ἀποτρέχει.
Σκιρτᾷ δὲ πολλά, καὶ τὸ φεύγειν οὐκ ἔχει.
Ἕλκει, καθέλκει τῇ κινήσει τὴν στάσιν.
Ὡς οὐδὲν εἶναι τὸν βίον διαγράφων,
ἢ καπνόν, ἢ ὄνειρον, ἢ ἄνθος χλόης

Μεταγραφή

Σαν κάποιος τροχός μ' αστάθεια βαλμένος
αυτός ο μικρός πολυδαίδαλος βίος
Πηγαίνει ψηλά, προς τα κάτω κυλάει
διότι γυρνά, στεριωμένος κι αν μοιαζει
Μένει σαν φύγει και μένοντας χάνεται
Άλματα κάνει, δεν μπορεί ξεφύγει
Έλκει τη στάση στην τροχιά της τροχιάς του
Σαν του τίποτα ίχνος είναι η ζωή
άνθος του αγρού, καπνός, όνειρο


Σημέιωση: Το ποίημα του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου είναι γραμμένο σε Ιαμβικό τρίμετρο. Κάθε στίχος είναι δώδεκα συλλαβές και νοηματικά χωρισμένος είναι κατά ζεύγη συλλαβών 5+7, εκτός από τον τελευαταίο του στίχο που ειναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή 7+5. Προσπάθησα να αποδώσω το ποίημα σύμφωνα και με την μετρική του και όχι μόνο σύμφωνα με το νόημα.
Β.Ν  

Tuesday, January 24, 2017

Στην αλάνα της ερημίας



Αν δεν γκρεμιζόταν το σπίτι μου
δε θα θωρούσα το ουράνιο παλάτι
Αν δεν κομματιαζόταν το όνομά σου
ασυλλάβιστο θα έμενε
Αν δεν έλειπες, πώς θα έμπαινα στη θέση σου;
Αν δεν πέθαινα ,νομίζεις θα σε συναντούσα;
Τώρα που τα ποτάμια τα ερείπια παρέσυραν 
Κοίταξε πώς καθάρισε ο τόπος
Η πεδιάδα των παιδικών μας χρόνων
ξεπροβάλλει ολόγυμνη
Στη θέση της τερατώδους ενηλικίωσης
ανυπεράσπιστο χορτάρι πρασινίζει
παραδομένο στου κενού το έλεος
Τρέξτε, παιδιά!
Άνοιξε χώρος να παίξουμε σαν πρώτα
στης ερημίας την αλάνα






Monday, January 23, 2017

Το αθάνατο νερό της αγάπης



Μέσα απ' της θλίψης το βαθύ πηγάδι
αρδεύεται το αθάνατο της αγάπης νερό
Κατεβάζω την άδεια μου καρδιά
Εγώ που στάθηκα πάντα
ένα διψασμένο για αθανασία ζώο.



Υγ. Η φωτογραφία είναι από την παράσταση του Αχτιδοϋφαντή ππου έδωσε το Νηπιαγωγείο της Ροδομηλιάς με μαύρο θέατρο στη Στέγη Ανηλίκων Ηρακλείου.

Sunday, January 22, 2017

Περιμένοντας τον κοντό (Ζακχαίο)


...καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος...
Όλα τα είχε ο Ζακχαίος. Εξουσία να μαζεύει τους φόρους, να βγάζει επιπλέον κέρδος για τον εαυτό του, να απειλεί και να τον φοβούνται, να τον μισούν και να μην τον νοιάζει. Αν έχεις εξουσία, τι να την κάνεις την αγάπη, τη φιλία, τον σεβασμό των άλλων; Τους αγοράζεις, τους πουλάς, τους διαφεντεύεις. Κι αυτό είναι μέθη...
Όλα τα είχε ο Ζακχαίος. Εξουσία απέναντι στους ανθρώπους, αλλά και πλούτο. Κανείς δεν τον ήλεγχε. Αυτός είχε τον έλεγχο. Πλούτιζε εκμεταλλευόμενος τους φτωχούς, ρουφώντας το αίμα του κοσμάκη γέμιζε τις αποθήκες του τρόφιμα, τις κασέλες του χρυσάφι, έχτιζε τα αρχοντικά του, εξασφάλιζε τα γεράματά του. Μεθούσε με την άγρια χαρά που δίνει η αισχροκέρδια, το πάθος του πλουτσιμού, η εξουσία.
Όλα τα είχε ο Ζακχαίος. Μόνο μπόι δεν είχε. Αν είχε και μπόι, όλα θα ήταν διαφορετικά. Τίποτα δε θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή του. Αφού όλα ήταν μια χαρά. Τον απέφευγαν, βέβαια, μόλις τον έβλεπαν. Άλλαζαν δρόμο όταν τον συναντούαν. Και τι μ' αυτό; Δεν είχε ανάγκη την καλημέρα τους. Ό,τι ήθελε το πετύχαινε. Ό,τι ποθούσε να κερδίσει το κέρδιζε. Ό,τι ορεγόταν να αρπάξει, το άρπαζε. Αλλά μπόι δεν είχε. Κι αυτό δεν μπορούσε να το αλλάξει. Μα ούτε και τον ένοιαζε. Αυτό ήταν το πρόβλημα; Όχι, δεν ήταν. Μέσα του ένιωθε ψηλότερος απ' όλους τους ψηλούς. Γίγαντας ένιωθε. Κι αν όλη η χάρη της ζωής βρίσκεται σ' αυτό που μας λείπει και όχι σ' αυτό που έχουμε, ο Ζακχαίος δεν το ήξερε.

΄Ωσπου, ανατρέπονται όλα, χάριν των λίγων πόντων ύψους που του λείπουν.  Ποιος είναι αυτός που τον βλέπουν τα πλήθη και παραληρούν; Ποιος είναι αυτός που τον ακολουθούν χιλιάδες χωρίς να τους το ζητά; Δίχως να τους προστάζει; Ποιος είναι αυτός που δίχως να κάνει τίποτα, τους μαγεύει όλους; Που σπρώχνονται για να βρεθούν κοντά του; Δεν είναι άρχοντας, δεν είναι τελώνης, δεν είναι δικός μας, δεν έχει εξουσία, δεν τον ξέρουμε. Τι έχει τέλος πάντων; Τι κάνει; Πώς μοιάζει;

Ο Ζακχαίος δεν ξέρει αν νιώθει ζήλια ή περιέργεια. Ξέρει μόνο πως δεν μπορεί να τον δει. Είναι όμως ένας πανέξυπνος άνθρωπος. Ποτέ δε θα έφτανε σε τέτοιο αξίωμα αν δεν ήταν τόσο έξυπνος. Βλέποντας ένα πρόσωπο, καταλαβαίνει αμέσως το ποιόν του ανθρώπου, τη θέση του, την ανάγκη του. Και τώρα αυτό το πρόσωπο που τον ενδιαφέρει, δεν μπορεί να το δει. Δεν το φτάνει. Είναι κοντός. Μόνο μια λύση υπάρχει. Να ανέβει στο δέντρο. Κοτζαμάν αρχιτελώνης στο δέντρο; Δεν το πολυσκέφτεται. Θέλει να δει και για να δει σκαρφαλώνει σαν παιδί  στο δέντρο, αδιαφορώντας για το κύρος του, τη θέση του, την υπόληψή του, τι θα πει ο κόσμος, οι συνάδελφοί του, οι φτωχοί που εκμεταλλεύεται. Τα παίζει όλα για όλα. Πρώτη φορά κάνει κάτι τόσο έξω από τον εαυτό του. Ήδη το φυτίλι μιας πυρκαγιάς εχει ανάψει μέσα του.
Και βλέπει. Εξίσταται. Δε σκέφτεται τίποτα. Δεν μπορεί τίποτα. Ο αρχιτελώνης κοιτάζοντας τον Κύριο, μεταμορφώνεται σε πουλί πάνω στα κλαδιά της συκομορέας. Και ο Κύριος αγαπά τα πουλιά. Είναι ψηλός ο Κύριος. Όλους τους βλέπει. Βλέπει ένα προς ένα όλα τα πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν. Ψηλούς, κοντούς, χοντρούς, αδύνατους, υγιείς, αρρώστους. Αλλά το βλέμμα του αιχμαλωτίζεται από ένα τραυματισμένο πουλί πάνω σε ένα δέντρο. Ένα πουλί που από γύπας έχει ήδη μεταμορφωθεί σε ανήμπορο σπουργίτι μπροστά στη θέα του Αναμάρτητου. Και ο Κύριος αποφασίζει να του πληρώσει αμέσως όλο τον φόρο που του οφείλει χωρίς διακανονισμούς και δόσεις. Ολόκληρο το φόρο. Τον μόνο φόρο που θα κάνει τον Ζακχαίο εις τους αιώνες πάμπλουτο. Τον φόρο της ατελεύτητης αγάπης.
"...ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι..."
Σήκωσε το βλέμμα ο Ιησούς και είδε τον Ζακχαίο. Ο Ζακχαίος ήταν ψηλά. Ίσως πρώτη φορά στη ζωή του ήτανε πράγματι ψηλά επειδή κατέβηκε πολύ χαμηλά ανεβαίνοντας σαν μικρό παιδί στο δέντρο.
Δεν τον ρώτησε ο Ιησούς, να έρθω στο σπίτι σου; Με θέλεις; Η φωτιά της αγάπης δεν ρωτά. Κατακαίει. Φωτιά είχε στα μάτια ο Ζακχαίος. Φωτιά και ο Κύριος. Φωτιά του έρωτα. Κατέβα αμέσως, του λέει, γιατί σήμερα θα με φιλοξενήσεις στο σπίτι σου.
"...καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων..."
Τα πλήθη ανοίγουν δρόμο στον αρχιτελώνη τους. Σκανδαλίζονται. Δεν το χωρά ο νους τους. Τον έρωτα ο νους δεν τον χωρά. Η κοινή λογική τον εξορίζει. Τα πλήθη γκρινιάζουν, παραπονούνται, τι δουλειά έχει ο Κύριος στο σπίτι του αμαρτωλού; Εξάλλου, τα πλήθη δεν είχαν ποτέ επίγνωση των δικών τους αμαρτιών. Δεν πήγε στο σπίτι τόσων και τόσων που ήταν δίκαιοι, άμεμπτοι, ηθικοί, σώφρονες. Μα δεν είναι άδικο αυτό; Δεν είναι προσβλητικό; Άνω ποταμών δεν είναι; Κι έχουν δίκιο. Το δίκιο του κόσμου. Το δίκιο αυτό που δεν έχει καμιά σχέση με το παραλογισμό της αγάπης, το δίκιο του παράφορου έρωτα.
Χαίρεται ο Ζακχαίος. Είναι η πρώτη φορά που χαίρεται αληθινά. Και η χαρά αυτή σμπαραλιάζει τα σπλάχνα του. Κάποιος λοιπόν, τον αγάπησε. Και μάλιστα ποιος; Αυτός που όλοι θα τον ήθελαν στο σπίτι τους. Που όλοι τον αγαπούν κι όλοι τον θέλουν. Κι Αυτός πηγαίνει σ' εκείνον που δεν τον ήθελε κανείς.
Πώς να μη συντριβεί ο Ζακχαίος; Πώς να μην παραδοθεί άνευ όρων στην τόση αγάπη; Τίποτα δεν του λέει ο Κύριος. Κανένα μάθημα δεν του κάνει. Σε τίποτα δεν τον παρατηρεί. Καμιά συμβουλή δεν του δίνει. Μόνο στο σπίτι του μπαίνει και αυτό είναι αρκετό. Παραδίδεται στον αρχιτελώνη και ο αρχιτελώνης σ' εκείνον. Τι να του πει ο Κύριος όταν η συνείδησή του αφυπνίζεται πλέον απ' το λήθαργο; Μήπως τώρα δεν βλέπει όσα πριν δεν έβλεπε; Μήπως δεν ήταν όλος ο αγώνας του για να δει; Εξομολογείται δημοσίως. Μαρτυρεί αυτά που όλοι οι άλλοι τα σιγομουρμουρίζουν. Αυτός τα φωνάζει.
Τα μισά των υπαρχόντων μου θα δώσω στους φτωχούς, Κύριε, και σε όσους συκοφάντησα θα δώσω τετραπλά.
"...εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς Ἀβραάμ ἐστιν· 
10. ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός."

Μόνον αυτό είπε ο Ιησούς. Ήρθε σωτηρία στο σπίτι αυτού του ανθρώπου σήμερα, αφού κι αυτός είναι υιός του Αβραάμ. Υιός Αβραάμ όπως κι εσείς. Είναι δυνατόν να επιζητούμε τη σωτηρία μόνον για τον εαυτό μας κι όχι για τα αδέρφια μας; Για να βρει και σώσει τα απολωλότα ήρθε ο υιός του ανθρώπου, ο υιός του Αβραάμ, αδέρφια μου...
Ο Ζακχαίος τίποτα δεν είπε. Ήταν παραδομένος στην αγάπη. Μικρότερος από ποτέ, έλιωνε γλυκασμένος στη φωτιά του Θείου έρωτα.

Β.Ν

Κυριακὴ ΙΕ᾽Λουκᾶ

Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη ιε λουκα

(Λουκ. 19,1-10)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, διήρχετο ὁ Ἰησοῦς 
1. τὴν Ἱεριχώ
· 2. καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος, 
3. καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν.
4. καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι.
5. καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι.
6. καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων. 
7. καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι. 
8. σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν. 
9. εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς Ἀβραάμ ἐστιν· 
10. ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.




Friday, January 20, 2017

Ως την άκρη του νερού στην Ροδομηλιά - 17/01/17


Φτάνεις σ' έναν λόφο και ατενίζεις από ψηλά όλο το Ηράκλειο, τον ουρανό του και τη θάλασσά του. Δεν χορταίνεις να βλέπεις κήπους, παιδικές χαρές, κολυμβητήριο, έναν ονειρεμένο παιδικό σταθμό κι ένα νηπιαγωγείο που χαρίζουν γενναιόδωρα το όνειρο στα παιδιά και το πραγματοποιούν με το μαγικό ραβδάκι της αγάπης και της άμετρης προσφοράς. Μπαίνεις στην είσοδο του σχολείου μεγάλος και γίνεσαι αίφνης πεντάχρονο που θέλει να μείνει εκεί για πάντα. Αυτό είναι η Ροδομηλιά που φέτος κλείνει τα εικοσιπέντε της χρόνια.
Γονείς και παιδιά προσέρχονται στο εξαγωνικό της αίθριο το απόγευμα της Τρίτης για να 
παρακολουθήσουν την αφήγηση του παραμυθιού. Νηπιαγωγοί, η Χριστίνα από το βιβλιοπωλείο "Ο παπουτσωμένος λύκος" και η μητέρα του θαύματος της Ροδομηλιάς, Όλγα Ανδρεδάκη με τον σύζυγό της, Γιώργη, ακρογωνιαίο λίθο του θαύματος, και τα δυο παιδιά τους, την Ειρήνη και τον Μιχάλη που σιγά σιγά ετοιμάζονται να αναλάβουν τα ινία.
Η αφήγηση προχωρά, τα μικρά παιδιά όμως κουράζονται. "Κυρία, έφτασαν επιτέλους τα παιδιά στον καταρράκτη;" με ρωτούν. "Στον καταρράκτη; Ποιον καταρράκτη;" "Ε, στον καταρράκτη δε θέλουν να πάνε;" Τότε συνειδητοποιώ για πρώτη φορά πως πράγματι η άκρη του νερού, δεν μπορεί παρά να είναι το χείλος του καταρράκτη. Πως τα μικρά παιδιά βλέπουν καθαρά αυτό που εγώ δεν είδα. Πως αυτά ξέρουν καλύτερα  από μένα που έγραψα αυτό το παραμύθι, περί τίνος πρόκειται, έχοντας άμεση, σαφή και βαθιά σχέση με τον κόσμο των πραγμάτων, της φύσης και των στοιχείων της.
Συντομεύω την αφήγηση να μην τα κουράσω άλλο. Λάμπουν τα πρόσωπα μικρών και μεγάλων. Η Ροδομηλιά ανθίζει μέσα στο καταχείμωνο, γιατί έτσι είναι φτιαγμένη. Να ανθίζει κάθε φορά που ένα παραμύθι την ποτίζει, ένα παιχνίδι φυσά στο πρόσωπό της ένα ανοιξιάτικο αεράκι, ένα χαμόγελο την αγκαλιάζει.






Ξεκινήσαμε το Σεπτέμβρη του 1992,στο Ηράκλειο Κρήτης, σε ιδιόκτητο οικόπεδο 8 στρεμμάτων, να λειτουργούμε τον Παιδικό Σταθμό-Νηπιαγωγείο «Ροδομηλιά».
Το κτίριο: Δημιουργήσαμε ένα «κυψελωτό», πολυεπίπεδο κτίριο
800 τ. μ., ακολουθώντας τις σύγχρονες προδιαγραφές τόσο στις εγκαταστάσεις όσο και στον εξοπλισμό.
Στόχο μας τόσο η ασφάλεια όσο και η πνευματική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών που φιλοξενούμε.
Η φιλοσοφία κατασκευής του κτιρίου είχε ως άξονα την κατάρριψη του τετραγώνου. Δημιουργήσαμε εξάγωνες αίθουσες 65 τ. μ. ώστε να δίνουν στο παιδί που αναπτύσσεται και εξελίσσεται, τον ορίζοντα, την προοπτική και παράλληλα τη ζεστασιά του ήλιου που αγκαλιάζει τους χώρους τόσο από το αίθριο όσο και από τα διαφορετικά ανοίγματα-παράθυρα των αιθουσών που το περιτριγυρίζουν.

Οι αίθουσες: Κάθε αίθουσα έχει τα δικά της αρχιτεκτονικά στοιχεία που την κάνουν μοναδική και αυτόνομη. Επίσης έχει τις δικές της τουαλέτες και μια μικρή αποθήκη υλικών.
Τα οπτικά και αισθητικά ερεθίσματα των χώρων βοηθούν τα παιδιά, δίνοντάς τους πολύπλευρες επιλογές για ότι αφορά τις γωνιές δραστηριοτήτων. Παράλληλα οι αυτόνομοι χώροι υγιεινής αποτρέπουν η ελαχιστοποιούν την μετάδοση των ιώσεων.

Ο κήπος: Με άπλετη θέα στο Κρητικό πέλαγος από τη μια πλευρά και τον Ψηλορείτη από την άλλη. 
Ο ήλιος, ο καθαρός αέρας και η πλούσια βλάστηση που περιστοιχίζουν το κτίριο φέρνουν και τις ευωδιαστές μυρωδιές από τον κήπο. Οι εξωτερικοί χώροι εναρμονίζονται με τους εσωτερικούς έτσι ώστε τα παιδιά να νιώθουν το αίσθημα της ελευθερίας και της επαφής με τη φύση, γεγονός που τα ηρεμεί, τα δυναμώνει και τα κάνει χαρούμενα!

Το θέατρο «Σοφία Γιαλουράκη»: Μέσα στο καταπράσινο κήπο δημιουργήσαμε ένα πέτρινο θέατρο όπου μπορούν τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες να ξεδιπλώνουν τις θεατρικές τους επιδώσεις...
http://rodomilia.gr/site/component/content/article/80-arxikh/71-to-ksekinhma

Thursday, January 19, 2017

"Ως την άκρη του νερού" στο Εκπαιδυτήριο "Το Παγκρήτιον", 16/01/17


Το παραμύθι "Ως την άκρη του νερού" παρουσιάστηκε στους μαθητές των τριών πρώτων τάξεων του Παγκρήτιου Δημοτικού σχολείου, την Δευτέρα 16 Ιανουαρίου στο Ηράκλειο. Πρόκειται για ένα σχολείο στο οποίο με το που περνάς την είσοδο, σου προκαλεί θαυμασμό και σεβασμό. Η σφραγίδα του ιδρυτή του, του θεολόγου κυρίου Κοπιδάκη, μένει ανεξίτηλη και ζωντανή στους γρανίτες, στα αίθρια με τα υπέροχα φυτά, στις πρωτότυπες δημιρουγρίες των μαθητών του, παλαιότερων και τωρινών στους διαδρόμους και σε κάθε γωνιά των ηλιόλουστων αιθουσών, στο ευφάνταστο ωρολόγιο πρόγραμμα, στις επιλογές των εξαίρετων 
εκπαιδευτικών, στην ευγένεια και την προσήνεια που τους χαρακτηρίζει όλους, στη συμπεριφορά των μαθητών και στα χαρούμενα πρόσωπά τους. Αποτελεί ένα σχολείο πρότυπο για τη χώρα μας.
Τα παιδιά παρακολούθησαν την αφήγηση σχεδόν χωρίς ανάσα. Η βασική τους απορία ήταν πώς ήρθε στο νου μου ο τίτλος αυτού του παραμυθιού που έχει βέβαια μια παραδοξότητα. Γύρισα τότε το βιβλίο στη σελίδα των αφιερώσεων και τους μίλησα λίγο για τους ανθρώπους στους οποίους αφιερώνω το βιβλίο, εξηγώντας τους πως ένα βιβλίο δεν είναι ποτέ μόνο ενός ανθρώπου, του συγγραφέα, αλλά συντελούν σ' αυτό και κάποιοι άλλοι που τον βοηθούν. Φτάνοντας στο όνομα του Μάρκελου Πιράρ, τους εκμυστηρεύθηκα πως όταν με φιλοξένησε στο σπίτι του στο Βέλγιο, μου πρότεινε να διαβάσω διάφορα σπουδαία βιβλία. Ανάμεσά τους ήταν και οι ποιητικές συλλογές δύο Κινέζων. Η φράση "Ως την άκρη του νερού" ήταν στίχος ενός κινέζικου ποιήματος. Όταν τον διάβασα, είπα μέσα μου, αυτός είναι ο τίτλος του παραμυθιού. Αυτή η μικρή ιστορία άρεσε πολύ στα παιδιά. Καμιά φορά τα μικρά αυτά "μυστικά" της γραφής δίνουν περισσότερα κι από ότι το ίδιο το κείμενο.  







Παγκρήτιο Εκπαιδευτήριο

Το Εκπαιδευτήριο “ΤΟ ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΝ” ιδρύθηκε το 1963 μέσα σε πνεύμα δημιουργίας και ανανέωσης. «Η παιδεία οφείλει να ξεφύγει από τη συντηρητικότητα και να μπει περισσότερο στη γνώση της ζωής και στον αγώνα για μια σωστή ελευθερία του πνεύματος», έγραφε τότε το πρώτο ιστορικό φυλλάδιο γνωριμίας του σχολείου.  Με αφετηρία  αυτές τις σταθερές αρχές, η πορεία του υπήρξε σταθερή και ανοδική. Σήμερα, όλες οι βαθμίδες εκπαίδευσης, Παιδικός Σταθμός, Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, στελεχώνονται από έμπειρους, καταρτισμένους εκπαιδευτικούς, που αγαπούν τη δουλειά τους και το παιδί. Με τον άρτιο συντονισμό των διδασκόντων, τη διαρκή επιμόρφωσή τους για τον εκσυγχρονισμό των διδακτικών μέσων και την καθημερινή  συνεργασία τους με μαθητές και γονείς, το μάθημα είναι πάντα δημιουργικό και ο ρυθμός δουλειάς αποδοτικός. Παράλληλα, οι πολύπλευρες καλλιτεχνικές και πνευματικές δραστηριότητες του, κάνουν το Εκπαιδευτήριο “ΤΟ ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΝ”  να λειτουργεί σαν ένας ζωντανός πυρήνας για την Τέχνη και τον Πολιτισμό στην πόλη του Ηρακλείου.




Wednesday, January 18, 2017

Τραγούδι των αγίων Αθανασίου του Μεγάλου και Κυρίλλου ΠατριαρχώνΑλεξανδρείας


Ο Αθανάσιος στη ζωή ήρθε από ανθρώπους 
Φτωχούς, πολύ ενάρετους, που 'χαν χρηστούς τους τρόπους
Έτσι ανώτερες σπουδές δεν μπόρεσε να κάνει
τα στοιχειώδη σπούδασε, όμως θα ανασάνει
διαβάζοντας μονάχος του, καθώς πολλά προσόντα 
του χάρισε ο Κύριος, πνευματικά παρόντα
Σοφός θα γίνει φθάνοντας σ' επίπεδα της γνώσης
ψηλά και δυσθεώρητα που δεν μπορείς να νιώσεις
Νέο, στα εικοσπέντε του, θα τον χειροτονήσει
ο πατριάρχης, διάκονο, και τόσο θ' αγαπήσει
και τόσο θα εμπιστευθεί μες στη γενέτειρά του
την Αλεξάνδρεια την τρανή, που από τη σειρά του
μετά στην Οικουμενική την Σύνοδο την πρώτη
αυτόν διαλέγει ακόλουθο, τον διάκονο, καθότι
ήτανε πλεόν πάνσοφος κι εκεί το αποδεικνύει
Πως είναι ο Αρειανισμός αίρεση το δεικνύει 
Τριάντα τριών ετών γίνεται Αλεξανδρείας
ο πατριάρχης, μ' εκλογή, κι έτσι το φως λυχνίας
τίθεται υπό το μόδιον κι εκεί θα διαλάμψει
Όσο και αν τον πολεμούν, τίποτα δε θα κάμψει
Αρχιερέα του Θεού. Οι οπαδοί του Αρείου
τον μάχονται θανάσιμα, όμως αυτού του θείου
Αγίου είναι η ψυχή όμοια με λιοντάρι
Πέντε φορές εξόριστος θα πάει, δεν θα άρει
τίποτα την αγάπη του, την πίστη στον Θεό του
Απ' όλα βγαίνει νικητής μέχρι τον θάνατό του
Θα κοιμηθεί ειρηνικά, το εβδομήντα τρία
του τριακόσια να βρεθεί στη Θεία Βασιλεία.
Λίγο πιο πριν ο Κύριλλος, επί Θεοδοσίου 
αυτού που λέγονταν Μικρός, θα γεννηθεί. Του οσίου 
ήτανε εύποροι οι γονείς στης Αλεξάνδρειας πόλη
Η κοινωνία ελληνική και τους τιμούσε όλη
Αρχιεπισκόπου ανιψιός ο Κύριλλος, Θεοφίλου,
θα λάβει θεολογική μόρφωση μετά ζήλου
και γίνεται διάδοχος του θείου του στο θρόνο 
Στην τρίτη Οικουμενική Σύνοδο, που στο χρόνο
τριάντα ένα έγινε του τετρακόσια, ήταν
πρόεδρος, και συντέλεσε στα θέματα που μπήκαν
όλα να διαλευκανθούν κι όλα να μπουν σε τάξη
Των Νεστοριανών εκείνος θα πατάξει
την αίρεση που πρόσβαλε με μια κακοδοξία
της Παναγίας την αγνή, την Θεοτόκο αξία
Τριάντα δύο έμεινε χρόνια πάνω στο θρόνο
και το σαράντα τέσσερα του τετρακόσια χρόνο
παρέδωσε ειρηνικά στον Κύριο Θεό του
το πνεύμα του ν' αναπαυθεί πια στον Παράδεισό Του
Η Εκκλησία θέλησε τη μνήμη των αγίων
Μεγάλων και Πατέρων της να αδερφώσει, οίον
του πρωταγωνιστή κατά της θεωρίας
του Αρειανις   μού, κι αυτού που της Υπεραγίας
το πρόσωπο προάσπισε, κατά του Νεστορίου
Κι αν οι σελίδες μαύρισαν αυτού και του Αρείου
Κύριλλος κι Αθανάσιος, τιμούνται και γιορτάζουν
Πατέρες και προστάτες μας το δρόμο να χαράζουν.



Εμπνευσμένο από το συναξάρι των αγίων: 

Ως την άκρη του νερού - Κριτική της Ελένης Μπετινάκη


Τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ζωντανεύουν σε ένα ονειρικό παραμύθι της Βασιλικής Νευροκοπλή. Από τότε που γεννήθηκε ο κόσμος, που όλα ήταν άγνωστα και ξένα μεταξύ τους οι άνθρωποι προσπάθησαν να βρουν ένα τρόπο να συνεννοηθούν. Ήχοι, φωνές, ακούσματα από τον άνεμο, το χώμα, το νερό, τα ζώα έσπασαν την σιωπή και χάρισαν στην ησυχία της νυχτιάς, το τραγούδι. Ζωντάνεψε, γεννήθηκε μάλλον από τα πουλιά και την φωνή του Αζαρία που ζούσε στην άκρη του κόσμου στο Βορρά. Κι όσο και αν νόμισε η μάννα του πως το παιδί της ήταν μαγεμένο εκείνο δεν σταμάτησε ποτέ να τραγουδά. Στην άλλη άκρη της γης, την Ανατολή η μικρή Λινκ Λινκ μέσα από το παιχνίδι με τις κούκλες που αγαπά και σκαλίζοντας μια μέρα το πρόσωπο και το σώμα τους σε κούτσουρα μουριάς  και βάζοντας τους μαλλιά από κλωστές μεταξένιες από τους μεταξοσκώληκες που επίσης λατρεύει, θα δώσει ζωή στα έγχορδα, χωρίς να το καταλάβει. Στη Δύση πάλι, ένα αγόρι που τρέχει σαν σίφουνας και το ονόμασαν Τρελό Άνεμο, θα φτιάξει με καλάμια μια σχεδία για να ζωντανέψει τ΄ όνειρό του. Να ταξιδέψει ως την άκρη του Νερού. Φτιάχνοντας την μοναδική του σχεδία κι εκείνος, χωρίς  να το νοιώσει, έδωσε πνοή στα πνευστά όργανα και η ζωή του, η ζωή όλων θα αλλάξει. Στην τέταρτη άκρη της γης, στο Νότο, ένα κορίτσι που ΄χει φεγγαρένιο πρόσωπο γεμάτο φως, γελαστό , η Οάμρα μέσα από τις νεροκολοκύθες θα ανακαλύψει τυχαία, τα κρουστά. Τα χρόνια περνούν, τα παιδιά μεγαλώνουν, ο Τρελός Άνεμος με τη σχεδία του ταξιδεύει και στο ταξίδι του αυτό συναντά όλα τα παιδιά από τα τέσσερα σημεία της γης και μαζί θα ενώσουν τις μουσικές, τη φωνή και θα γίνουν ένα… Κανένας του δεν θα νοιώθει πια μοναξιά… ίσαμε εκείνη τη στιγμή, τη μια και μοναδική που το τραγούδι, η μουσική, σκίζει τον Ουρανό  και τούτο το ταξίδι κρατά αιώνες και ενωμένους όλους…
Ένα συγκλονιστικό παραμύθι γεμάτο ονειρικές εικόνες, στίχους, μουσική, Φαντασία αχαλίνωτη και συμβολισμούς που μπλέκουν τον μύθο, την ιστορία, το χθες με το σήμερα, το άπιαστο με τα στοιχεία της ζωής, της γης, του Ανέμου, του Νερού, της Ψυχής. Ένα βιβλίο γεμάτο ποίηση και εικόνες από την Βασιλική Νευροκοπλή που διαβάζεται πολλές φορές γιατί κάθε  φορά ξετυλίγει και μια καινούργια του πτυχή  και μια καινούργια έννοια και εικόνα. Ένα παραμύθι για την Μουσική, ένας νέος μύθος για τη γέννησή της. Ένα βιβλίο γεμάτο με τη μαγεία και μοναδικότητα της Φαντασίας ενός πολύ καλού συγγραφέα. Ένα σύγχρονο παραμύθι του κόσμου, της ζωής, της γένεσης των ήχων, των μουσικών Οργάνων, της φωνής που έδωσε άλλη δυνατότητα στους  Ανθρώπους. Τους Ανθρώπους που όποια γλώσσα και αν μιλούν μια είναι εκείνη που τους ενώνει και τους πάει ίσαμε τα ουράνια, εκείνη της Μουσικής. Της Μουσικής που δεν έχει σύνορα, χρώμα και ύλη αλλά συγκλονίζει, ηρεμεί, ενώνει, δημιουργεί μοναδικές στιγμές, ανακαλύψεις, Ανάταση ψυχής. 
Ένα βιβλίο που ντύνουν με την εικονογράφησή τους οι Μιχάλης Βαλάσογλου και Μαρία Παγκάλου, ζωντανεύοντας ένα παραμύθι του κόσμου ολάκερου. 
Ποίηση, μαγεία, ηχόχρωμα, μύθος και παραμύθι. Όλα τα στοιχεία μιας πολύ καλής συνταγής που πέτυχε στο νέο δημιούργημα της Βασιλικής. Ένα παραμύθι που δεν τελειώνει σαν όλα τα άλλα. Γιατί η Μουσική δεν σταματά ποτέ. Υπάρχει δίπλα μας, μέσα μας, παντού, άλλοτε σαν φωνή δυνατή, σαν ήχος από τη γένεση του κόσμου, της γης, του Ουρανού των Πουλιών, του Νερού ή του Ανέμου ή σαν ψίθυρος που σιγοτραγουδά την μεγάλη της αξία και δύναμη!
Για όλα τα παιδιά μικρά και μεγάλα που αγαπούν τις ιστορίες του κόσμου και την μουσική!


Δημοσιεύτηκε στο Greta live - Παρμύθια του Σαββάτου: 

Sunday, January 15, 2017

Κυριακὴ ΙΒ Λουκᾶ (τῶν δὲκα λεπρῶν)

Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη των δεκα λεπρων

(Λουκ. 17,12-19)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, εἰσερχομένου τοῦ Ἰησοῦ 
12. εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν,
13. καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. 
14. καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. 
15. εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν,
16. καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. 
17. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; 
18. οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; 
19. καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.







Saturday, January 14, 2017

Τα παραμύθια "Ως την άκρη του νερού" και "Ο Αχτιδοϋφαντής" στον Παιδικό Σταθμό και το Νηπιαγωγείο "Ροδομηλιά" στο Ηράκλειο



Με την παράσταση Μαύρου Θεάτρου το Νηπιαγωγείο της Ροδομηλιάς
θα ευχηθεί Καλή Χρονιά
στα παιδιά της Στέγης Ανηλίκων στο Μασταμπά (Κ. Πολυχρονάκη 5)
με το παραμύθι της Βασιλικής Νευροκοπλή

Ο Αχτιδοϋφαντής

που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη.

Στην εκδήλωση θα παραστεί και η συγγραφέας.

Είστε όλοι καλεσμένοι!

Εάν θέλετε, μπορείτε να κρατάτε κάποια είδη για τα παιδιά της Στέγης.

Σας ευχόμαστε η καινούρια χρονιά να περιέχει περισσότερη αγάπη
και ειρήνη για τον άνθρωπο!!!



Ο Παιδικός Σταθμός και το Νηπιαγωγείο της Ροδομηλιάς
σε συνεργασία με τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη
και το Βιβλιοπωλείο Παπουτσωμένος Λύκος
σας προσκαλούν την Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017,
στις 18.00, στο σχολείο μας,
στην παρουσίαση του παραμυθιού

Ως την άκρη του νερού

της Βασιλικής Νευροκοπλή.

Η συγγραφέας θα αφηγηθεί το παραμύθι της,
θα  συζητήσει με τα παιδιά και θα υπογράψει τα βιβλία της.

Σας περιμένουμε όλους με χαρά!