Labels

Saturday, June 30, 2012

Σύναξις των Αγίων Ενδόξων και Πανευφήμων Αποστόλων



Στὶς 30 Ἰουνίου ἡ Ἐκκλησία µἂς ἑορτάζει τοὺς Δώδεκα Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ, τὴν «δωδεκάριθμον φάλαγγα» τῶν πρωταγωνιστῶν τοῦ Πνεύματος, ὅπως ἀναφέρει ἕνας ὕμνος τῆς ἑορτῆς.
Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς ἐπέλεξε ὁ Θεάνθρωπος, γιὰ νὰ ἀποτελέσουν τὸν πυρήνα τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ γίνουν οἱ συνεχιστὲς τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου Του στὸν κόσμο. Τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα εἶναι τὸ πιὸ τιμητικὸ ἀξίωμα στὴν Ἐκκλησία. Ὑπερέχει ἀπὸ κάθε ἄλλο ἀξίωμα.
Ἔφεραν δὲ εἰς πέρας τὴν τιμητικὴ ἀποστολὴ τοὺς οἱ Ἀπόστολοι μὲ τὴ Χάρη καὶ βοήθεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ποὺ ἔλαβαν κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.

Δὲν εἶχαν κατὰ κόσµον προσόντα, στὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσαν νὰ βασισθοῦν καὶ νὰ προχωρήσουν στὸ ἔργο τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου. Ὡραία ἐρωτᾶ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος: «Τίνι γὰρ ἐθάρρουν;». Ποῦ μποροῦσαν νὰ στηριχθοῦν καὶ νὰ ἔχουν θάρρος γιὰ τὸ ἔργο τους; «Τὴ δεινότητι τῶν λόγων;», στὴ ρητορική τους μήπως ἱκανότητα; «Ἀλλὰ πάντων ἤσαν ἀμαθέστεροι», ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος ἱερὸς Πατήρ. Ἤσαν ἀγράμματοι ψαράδες. Ἀλλὰ μήπως μποροῦσαν νὰ βασισθοῦν, συνεχίζει ὁ Χρυσόστομος, «τὴ περιουσία τῶν χρημάτων;», στὸν πλοῦτο τους; «Ἀλλ’ οὐδὲ ράβδον, οὐδὲ ὑποδήματα εἶχον», ἤσαν δηλαδὴ πάμπτωχοι ὑλικά. «Ἀλλὰ τὴ περιφανεία τοῦ γένους;», ἐπιμένει νὰ ἐρωτᾶ ὁ Ἅγιος. Μήπως κατήγοντο ἀπὸ κάποιο ξακουστὸ γένος καὶ αὐτὸ τοὺς ἔδινε «ἀέρα» καὶ θάρρος; «Ἀλλ’ εὐτελεῖς ἤσαν καὶ ἐξ εὐτελῶν», ἀπαντᾶ. Ἤσαν ἄνθρωποι ἄσημοί του ἅπλου λαοῦ, παιδιὰ φτωχῶν γονέων μὲ τίποτε τὸ ἐντυπωσιακὸ κατὰ κόσµον (ΕΠΕ 12,370).
Καὶ ὅμως αὐτοὶ οἱ ἄσημοι, οἱ ἀγράμματοι καὶ φτωχοί, μὲ τὴ χάρη καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνέτρεψαν τὸ κατεστημένο τῶν αἰώνων, φώτισαν τὴ σκοτισμένη ἀνθρωπότητα, ἄνοιξαν τὴν μετὰ Χριστὸν ἐποχὴ στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου, ἐξευγένισαν μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τὰ ἤθη καὶ ἐξαγίασαν μὲ τὴ Χάρη τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ἀνθρώπους.
Ἡ προσφορὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστολῶν στὴν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ εἶναι θεμελιώδης. Ἔθεσαν τὰ ἰσχυρὰ καὶ ἀδιάσειστα θεμέλια, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ζεῖ ὁ κόσμος µἄς. Καὶ ἂν σήμερα παραπαίει ὁ κόσμος, εἶναι γιατί δὲν θέλει νὰ στηρίζεται στὰ ἀκλόνητα ἐκεῖνα θεμέλια, τὰ ὁποῖα ἔθεσαν βαθιὰ στὴ γῆ μας οἱ Ἁγιοπνευματοκίνητοι ἐκεῖνοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι κήρυξαν στὴν τότε γνωστὴ οἰκουμένη τὸ Εὐαγγέλιο. Ὑπέγραψαν δὲ τὸ κήρυγμά τους μὲ τὸ αἷμα τους, μὲ τὴν ζωή τους. Σύμφωνα μὲ τὸν «Συναξαριστὴ» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι περάτωσαν τὴν ἀποστολή τους ὡς ἑξῆς:
Οἱ πρωτοκορυφαῖοι Πέτρος καὶ Παῦλος μαρτύρησαν στὴ Ρώμη , ὁ πρῶτος μὲ σταυρικὸ θάνατο, μὲ τὴν κεφαλή του πρὸς τὴ γῆ, καὶ ὁ δεύτερος μὲ ἀποκεφαλισμό.
Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος μαρτύρησε στὴν Πάτρα, σὲ σταυρὸ μὲ σχῆμα Χ.
Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος, ὁ ἀδελφός του ἁγίου Ἰωάννου, θανατώθηκε, πρῶτος ἀπὸ ὅλους τους Ἀποστόλους, ἀπὸ τὸν Ἡρώδη τὸν Ἀγρίππα μὲ ἀποκεφαλισμὸ στὰ Ἱεροσόλυμα.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴς ἐξορίσθηκε στὴν Πάτμο καὶ τελικὰ πέθανε στὴν Ἔφεσο.
Ὁ ἅγιος Φίλιππος σταυρώθηκε στὴν Ἱεράπολη τῆς Συρίας.
Ὁ ἅγιος Θωμὰς τρυπήθηκε μὲ ἀκόντια καὶ λόγχες στὴ χώρα τῶν Ἰνδῶν καὶ παρέδωσε ἐκεῖ τὴν ψυχή του.
Ὁ ἅγιος Βαρθολομαῖος σταυρώθηκε στὴν Οὐρβανούπολη τῆς Ἰνδίας.
Ὁ ἅγιος Ματθαῖος μαρτύρησε διὰ λιθοβολισμοῦ καὶ πυρὸς στὴν Ἱεράπολη τῆς Συρίας.
Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἀλφαίου περάτωσε τὸ ἀποστολικὸ ἔργο τοῦ κρεμασμένος σ’ ἕνα σταυρό.
Ὁ ἅγιος Σίμων ὁ Ζηλωτὴς καὶ Κανανίτης παρέδωσε τὸ πνεῦμα τοῦ καρφωμένος σ’ ἕνα σταυρὸ στὴ Μαυριτανία τῆς Ἀφρικῆς.
Ὁ ἅγιος Ἰούδας ὁ Θαδδαῖος θανατώθηκε μὲ τόξα στὴ Μεσοποταμία κρεμασμένος σ’ ἕνα δέντρο.
Τέλος, ὁ ἅγιος Ματθίας, ποὺ πῆρε τὴ θέση τοῦ προδότη Ἰούδα, παρέδωσε τὴν ψυχή του μὲ φρικτὰ βασανιστήρια στὴν Αἰθιοπία.
Αὐτοὶ ἤσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, τὰ ἐκλεκτὰ δοχεῖα τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ Φωτοδότες ποὺ μὲ τὸ κήρυγμα καὶ τὴ ζωὴ τοὺς ἔδωσαν ὑψηλό, οὐσιαστικὸ νόημα στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἀληθινὰ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἐμπνέουν καὶ σήμερα ὅσους θέλουν νὰ ζοῦν μία ζωὴ ἀληθινὰ πνευματική.

Thursday, June 28, 2012

Για δυο πουλιά



 
Εκεί στην άκρη της κλωστής που αιωρείται στους ανέμους λεπτή σαν διάφανη σχεδόν, φτερούγες δυο πουλιών ανοιγοκλείνουνε με πάθος σκίζοντας το γαλάζιο τόσο μυστικά που βλέμμα δεν φτάνει να μουντζουρώσει το πέταγμά τους, καμιά οργή να τα ταράξει και όπλο να τα σημαδέψει. Η απειλή του θανάτου γι’ αυτά είναι το σύννεφο που προσπερνούν, ο θάνατος είναι ο πλανήτης που αφήνουν πίσω τους.
 
Εκεί στην άκρη της κλωστής που αιωρείται στους ανέμους λεπτή σαν διάφανη σχεδόν, δυο πουλιά ενώνονται στο φτεροκόπημά τους ελεύθερα από τον εαυτό τους και υποταγμένα το ένα στο άλλο, τα δυο μαζί στην αόρατη κλωστή που συγκρατεί, οδηγεί, προστατεύει το φτερούγισμα και τ ανυψώνει πιο ψηλά, πιο ψηλά, κι όλο ψηλότερα απ’ τα νέφη, τους καιρούς, τις νύχτες τις έρημες.

 
Εκεί στην άκρη της κλωστής που αιωρείται στους ανέμους λεπτή σαν διάφανη σχεδόν, δυο πουλιά δίχως αξιοζήλευτη φωνή και πλούσια χρώματα, δυο μικρά μικρά κι ασήμαντα πουλιά για τον κόσμο που κυνηγά το εξωτικό και άξιο της μεγάλης ηδονής, δυο μεγάλης τρυφερότητας πουλιά ενώνονται στο πέταγμά τους εκεί στην άκρη της κλωστής.

 
Το πέταγμά τους δε θ’ αφήσει απογόνους άλλους από ένα άρωμα που τις νύχτες του καλοκαιριού θα φτάνει μόνο σ’ εκείνες τις καρδιές που αγαπούν χωρίς προσπάθεια. Θα φτάνει κόκκος ζάχαρης τις θαμπές νύχτες του χειμώνα στο στόμα των παιδιών που πεινούν και δεν καταλαβαίνουν τίποτα απ’ τον κόσμο των μεγάλων. Αυτός ο κόκκος θα γλυκαίνει τα όνειρά τους και θα παρηγορεί τ’ απορημένα μάτια τους. Θα τους κερνά το πηγαίο χαμόγελο ίδιο στη θλίψη ίδιο στη χαρά.

 
Πιασμένα από την άκρη της κλωστής που αιωρείται στους ανέμους λεπτή σαν διάφανη σχεδόν, τα ενωμένα στο πέταγμα κι ασήμαντα για όλους δυο πουλιά πετούν ψηλά κι όλο ψηλότερα δίχως ν’ αφήσουν πίσω τους σημάδια και ίχνη. Δεν είναι δρόμος η πορεία τους να τον ακολουθήσουν άλλοι. Δεν πρόκειται ν’ ασχοληθεί μαζί τους η ιστορία ή να γίνουν παραμύθι να το αφηγούνται οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους. Ούτε αστέρι θα γίνουν ούτε γαλαξίας ούτε τίποτα που να το δείχνει κάποιος με το δάχτυλο. Γλιστρώντας απ’ τα δίχτυα των παρατηρητών θα πηγαίνουν κι όλο θα πηγαίνουν, πετώντας μαζί αγκαλιασμένα εκεί, στην άκρη της κλωστής και του γαλάζιου…



Saturday, June 23, 2012

Η ψυχή ως έννοια χώρου





Κάποτε ένιωσα, και θαρρώ πως το έγραψα κιόλας στο βιβλίο μου "Σε τέμπο κόκκινο", πως η ψυχή είναι "έννοια χώρου", και πως σε άλλους καταλαμβάνει το άπειρο, ενώ σε άλλους συρρικνωμένο το τίποτα. 


Φυσικά υπάρχουν και αναρίθμητες ενδιάμεσες καταστάσεις και περιπτώσεις. Οι βασανιστικές περιπέτειες και λαχτάρες της ζωής μαζί με τις συγκινήσεις, τους έρωτες, την γνήσια αγάπη, τις πτώσεις και τις ανυψώσεις μας, το σύρσιμο και το φτερούγισμά μας, αν δεν μας συνθλίψουν, αν δεν μας τσακίσουν και τα χωρέσουμε όλα μα όλα μέσα μας, τότε τα "τοιχώματα" της ψυχής μας ολοένα διευρύνονται και απλώνονται τόσο που εξαλείφονται, επιφυλάσσοντάς μας εκπλήξεις ασύληπτες, σχεδόν μαγικές...







Friday, June 22, 2012

Το παιχνίδι







Mου δόθηκε το λευκό
να το μουτζουρώνω
Η ζωή για το θάνατο

Μου δόθηκαν τα όνειρα
να ξυπνώ
Η μέρα για τη νύχτα

Μου δόθηκε ο έρωτας
να τον χάνω
Η βροχή για την ανυδρία

Όλα μου δόθηκαν έτσι ακριβώς
κι όλα ακριβώς αντίστροφα
για να παίζω
παίκτης και πιόνι
στο παιχνίδι της ακατάπαυστης ροής
του χρόνου



Βασιλική Νευροκοπλή
Πάδοβα 21.06.12

Monday, June 18, 2012

Έγκλημα και τιμωρία - Πέτρος Παπακωνσταντίνου





"Στις πιο κρίσιμες βουλευτικές εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, ο 37χρονος Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής ενός κόμματος που μέχρι πρότινος κυμαινόταν μεταξύ 3% και 4.5%, είχε να αντιμετωπίσει όχι τόσο τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, όσο την Άγκελα Μέρκελ, τον Μπαράκ Ομπάμα και τον Φρανσουά Ολάντ. Υπό αυτό το πρίσμα, το εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε πραγματικό Βατερλώ για τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων, οι προκλητικές παρεμβάσεις των οποίων έφεραν το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Τη βασική ευθύνη γι αυτή την εξέλιξη επωμίζεται η Γερμανίδα καγκελάριος. Από την πρώτη στιγμή, αντιμετώπισε την Ελλάδα ως πειραματόζωο, αδιαφορώντας για τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό που οφθαλμοφανώς έτρεφε η ολέθρια πολιτική του μνημονίου. Πίστεψε ότι ο φόβος και ο εκβιασμός του εκλογικού σώματος θα οδηγούσε σε συρρίκνωση της Αριστεράς, ακόμη και μετά τον πολιτικό σεισμό της 6ης Μαίου. Τελικά, κατάφερε να εκτοξεύσει την πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστερά γύρω στο 40% του εκλογικού σώματος, σε απόσταση ενός μόλις βήματος προτού σχηματιστεί η πρώτη αριστερή κυβέρνηση σε χώρα του αναπτυγένου, Δυτικού κόσμου μετά την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου υπό τον Λεόν Μπλουμ, στη Γαλλία του μεσοπολέμου.Δύο φορές στον εικοστό αιώνα, η Γερμανία προκάλεσε χάος στην Ευρώπη υπερτιμώντας τη στρατιωτική της δύναμη. Αυτή τη φορά, απειλεί να αποσταθεροποιήσει πολιτικά την ήπειρο υπερτιμώντας την οικονομική της ισχύ. Θα αποτύχει και αυτή τη φορά, μόνο που το τίμημα της αλαζονείας της θα το πληρώσουν και άλλοι."




Σημείωση:

Στο εύστοχο κείμενο του Παπακωνσταντίνου θα προσθέσω πως η τρομακτική άνοδος του Σύριζα δεν οφείλεται μόνον στην γερμανίδα καγκελάριο, αλλά και στον χαρισματικό αρχηγό του. 
Και επισης θα προσθέσω πως τίμημα της αλαζονείας της Γερμανίας το πλήρωσαν άλλοι και τις δύο πρώτες φορές. 

Friday, June 15, 2012

Μάνος Χατζιδάκις: 18χρονος στον ουρανό - του Άρη Δαβαράκη






«Ηρθα για να σας δείξω ο ίδιος την οδό Ονείρων» έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις στη μουσική εισαγωγή της ομώνυμης θεατρικής παράστασης. Σήμερα κλείνουν 18 χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή.
Σήμερα ο Μάνος Χατζιδάκις γίνεται 18χρονος στον ουρανό. Ηταν 15 Ιουνίου, καλοκαίρι του 1994, μέσα στην ομορφιά, όταν φτερούγισε για αλλού – και από τότε δεν τον έχουμε ξαναδεί. Μόνο στα όνειρά μας πια έρχεται γελαστός και μυρωδάτος (φορούσε την Vetyver του Lanvin) και μας λέει αστεία σφυρίζοντας μαγευτικές μελωδίες.
Θα αποτολμήσω να το γράψω πως ο Μάνος Χατζιδάκις δεν ήταν του κόσμου τούτου – έτσι κι αλλιώς. Από αλλού ερχόταν, προσγειώθηκε στην Ξάνθη στις 23 Οκτωβρίου 1925 και αποβιβάστηκε σε αστικό περιβάλλον, μέσα από μια μητέρα που τη λάτρεψε ως το τέλος της ζωής της και τη φρόντισε όσο κανένα «παιδί» δεν έχει φροντίσει τη μάνα του. Από τα Βόρεια, πάντα με τη μητέρα (ο πατέρας σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα πολύ νωρίς), προχώρησε προς την Αθήνα και την «κατέκτησε» κυριολεκτικά με το ταλέντο του, τις μελωδίες του και την πρωτοφανή, για τα ελληνικά μέτρα της εποχής, προσωπικότητά του – και το μαγικό χιούμορ του.
Κατάφερε να γίνει παγκοσμίως γνωστός με το Οσκαρ τραγουδιού για τα «Παιδιά του Πειραιά» το 1960 και με το «IlIya Darling», το μιούζικαλ που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1968 (μετά την επιτυχία της ταινίας και στις ΗΠΑ), έζησε αρκετά χρόνια στη Νέα Υόρκη (από το 1966 ως το 1972, εκεί ηχογράφησε, μεταξύ άλλων και το άλμπουμ του «Reflections» με τους τότε νεαρούς φίλους του, τους «New York Rock & Roll Ensemble») και ώσπου να αναληφθεί, πριν από 18 χρόνια, ήταν ένας Ελληνας Αθηναίος με παγκόσμια απήχηση και κύρος, με φιλίες διεθνείς και «αξιοζήλευτες» – από πάσης απόψεως.
Η μαγεία του Μάνου
Οι φίλοι και οι γνωστοί του ήταν όλοι όμορφοι άνθρωποι, τουλάχιστον για όσο χρόνο ήταν μαζί του. Μπορεί πριν να ήταν πολύ συνηθισμένοι άνθρωποι ή και κακοί άνθρωποι, άσχημοι άνθρωποι, ανάξιοι λόγου άνθρωποι. Μαζί με τον Μάνο, όμως, τυλιγμένοι από τη μαγική αύρα του (και την Vetyver!), όλοι όσοι τον ζήσαμε από κοντά, γινόμασταν αλλιώτικοι, ανεπαισθήτως εξωπραγματικοί και αιθεροβάμονες, άγγελοι εκπεσόντες, δαιμόνια, Χερουβείμ και Σεραφείμ – λίγο σαν διάφανοι και, παροδικά, σαν εμπνευσμένοι.
Γι’ αυτό σε αυτό το κείμενο θα συναντήσετε συχνά λέξεις που παράγονται από τη «μαγεία» – επειδή ο Χατζιδάκις είχε κάτι μαγικό και το μετέδιδε και στο περιβάλλον του όταν η νύχτα το επέτρεπε και οι συνθήκες ευνοούσαν την ποίηση. Οπως όλοι οι μεγάλοι ποιητές, έτσι και ο Χατζιδάκις, με την παρουσία του και μόνο, άλλαζε το τοπίο – ακόμη και οι διάδρομοι της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή σού φαίνονταν πανέμορφοι όταν τον έβλεπες να τους διασχίζει μπαινοβγαίνοντας στα στούντιο του Γ΄ Προγράμματος, είτε για να μας δώσει κάποιες «οδηγίες» είτε απλώς για να μας πειράξει χαμογελαστός και να μας μεταδώσει μια δική του ιδέα με τρόπο που να νομίζουμε ότι εμείς τη σκεφτήκαμε. Αλλά ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Σε μια σειρά από αμοντάριστες εικόνες.
Aνοιξη του 1975: ο φίλος μου ο Τάσος Μελετόπουλος, ο οποίος ήταν, όπως και εγώ, θαυμαστής του Χατζιδάκι από την ήβη και την εφηβεία του, ήθελε σώνει και καλά να τον γνωρίσει. Το ίδιο και εγώ. Η Μανουέλλα Παυλίδου, φίλη και των δυο μας, ήταν, ήδη από το 1970, η καινούργια «μικρή» (σε ηλικία) φίλη της Μελίνας Μερκούρη, η «ελληνίδα φοιτήτρια» που έμελλε να γίνει και ο «άνθρωπός της» ως το τέλος της 6ης Μαρτίου του 1994. Απευθυνθήκαμε, λοιπόν, στη Μανουέλλα και εκείνη «έστησε» το σκηνικό. Θα πήγαιναν με τη Μελίνα (με τα πόδια, βέβαια) από την Αναγνωστοπούλου ως του «Φλόκα» (που δεν υπάρχει πια) στην Πανεπιστημίου για μια επαγγελματική συνάντηση με τον Χατζιδάκι, τον Γκάτσο και άλλους – κάποια ιδέα για παράσταση είχαν στο μυαλό τους και ήθελαν να την κουβεντιάσουν.
Μη σας τα πολυλογώ, εμείς περιμέναμε λίγη ώρα και περάσαμε από του «Φλόκα» δήθεν αδιάφορα, κοιτώντας, βέβαια, μέσα. Η παρέα του Χατζιδάκι και της Μελίνας ήταν μεγάλη, αλλά μετά τα «ελάτε, παιδιά, καθήστε», βρέθηκαν δύο καρέκλες και βολευτήκαμε και εμείς. Η Μελίνα και η Μανουέλλα έκαναν τις συστάσεις. «Α, είσαι ο γιος της Λίας» απευθύνθηκε ο Μάνος στον Τάσο και εμένα μού είπε: «Να και το αστέρι του εσπερινού», που με στενοχώρησε λιγάκι, επειδή στα 23 σου δεν θέλεις να είσαι το αστέρι του εσπερινού, προτιμάς να είσαι το αστέρι του αυγερινού.
Με ρώτησε τι κάνω και τι θα με ενδιέφερε να κάνω στη ζωή μου, του απάντησα – και μου έδωσε ένα χαρτάκι με διάφορα τηλέφωνα, λέγοντάς μου ότι τον Σεπτέμβριο είναι πολύ πιθανόν να αναλάβει το «Γ΄ Πρόγραμμα» της ΕΡΤ και πως μόλις ανακοινωθεί κάτι τέτοιο να τον πάρω τηλέφωνο για να πάω να δουλέψω μαζί του. Κράτησα, βέβαια, το χαρτάκι ως κόρην οφθαλμού και, πράγματι, τον Σεπτέμβριο ανέλαβε το Τρίτο, τον πήρα τηλέφωνο και με προσέλαβε την ίδια ημέρα, ως υπεύθυνο του «μεταφραστικού» αρχικά. Σε λίγες εβδομάδες (για να μην πω ημέρες) ξεψάρωσα και βρέθηκα μπροστά στα μικρόφωνα εκφωνώντας κείμενα σε εκπομπές άλλων. Και, πολύ σύντομα, μου ζήτησε ο ίδιος ο Χατζιδάκις μια καθημερινή ωριαία εκπομπή «καλλιτεχνικού» περιεχομένου, ειδήσεων, σχολίων και συνεντεύξεων με πολλή (καλή!) μουσική. Ετσι γεννήθηκαν τα «Καθημερινά» που έβγαιναν στον αέρα αμέσως μετά τη «Λιλιπούπολη» και πριν από το «Ελληνικό Τραγούδι στο Τρίτο».
Η Μαρίκα Τζιραλίδου (η οποία δεν ζει πλέον, έπειτα από μια επιθετική και ανεξιχνίαστη λευχαιμία) ήταν το έτερόν μου ήμισυ, ο Τάσος Μελετόπουλος διάλεγε μουσικές (από «Γυμνοπαιδίες» του Ερίκ Σατί ως τις τελευταίες διεθνείς επιτυχίες, τον Μπρασένς, την Πιάφ, τους Beatles, την Κάλλας ή τραγούδια από τα πιο «καυτά» αμερικανικά μιούζικαλ της εποχής) και ο Γιώργος Ευσταθίου (όπως και η Μαρίκα και εγώ) κάναμε συνεντεύξεις με τους διάσημους της εποχής, δηλαδή τον Κουν, τον Τσαρούχη, τη Λαμπέτη, τη Μελίνα, τον Σαββόπουλο, τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα, τον Ελύτη, τον Χορν, τον Μόραλη: με όλους, τέλος πάντων, τους εν ενεργεία καλλιτέχνες της εποχής οι οποίοι είχαν κάτι να μας πουν και να φωτίσουν με την εμπειρία τους και τους δικούς μας δρόμους και αυτούς των ακροατών μας – που ήταν, ευτυχώς, πολλοί και εκλεκτοί και δεν τους μετρούσαν με «μηχανάκια», αλλά με κείμενα σε εφημερίδες και περιοδικά που αυθόρμητα μας «κανάκευαν» σαν τα αγαπημένα παιδιά του Γ΄ Προγράμματος.
Η συνεργασία με τον Χατζιδάκι
Οταν ο Χατζιδάκις αποφάσισε να κάνει τους «Αγώνες τραγουδιού» στην Κέρκυρα, ο Μελετόπουλος και εγώ, που γράφαμε τραγούδια από την εφηβική ηλικία μας, είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας χωρίς να το πούμε στον Χατζιδάκι. Οι φάκελοι με τα ονόματα των υποψηφίων ήταν κλειστοί, αλλά όταν ανοίχτηκαν (μετά την επιλογή των «ανώνυμων» ασμάτων), το ένα τραγούδι ήταν δικό μας – και το τραγουδούσε η Τάνια Τσανακλίδου.
«Ελα εδώ, βρε» μού είπε ο Χατζιδάκις, «γράφεις στίχους και δεν μου το έχεις πει;». Η αλήθεια είναι ότι δεν μου είχε καν περάσει από το μυαλό να ανακοινώσω στον Μάνο Χατζιδάκι ότι, όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα, ήμουν και εγώ επίδοξος στιχουργός. Την άλλη μέρα ήρθε στο Τρίτο με μια κασέτα. «Πάρε αυτό», μου είπε, «έχει μέσα δύο μελωδίες μου. Θα χαρώ πολύ να τους βάλεις ωραία λόγια». Με το θράσος της νεότητας, κάθησα και δούλεψα επάνω στις μουσικές και το αποτέλεσμα του άρεσε τόσο, ώστε να ξεκινήσει μια συνεργασία η οποία για μένα ήταν σαν να είχα κερδίσει το τζακπότ στο λαχείο. Οι «Μπαλάντες της οδού Αθηνάς» και η «Πορνογραφία» είναι τα δύο έργα στα οποία συνυπάρχουμε – ο μέγας Μάνος και ο νεαρός Αρης.
Το επόμενο πρότζεκτ μας ήταν ένα CD με κινηματογραφικές μουσικές του Μάνου (και τίτλο «Τα κινηματογραφικά»), στις οποίες εγώ έβαζα στίχους. Από εκεί προέκυψε το «Blue» και o «Χορός του Βαρτάν» (από το «America, America»), τα οποία δεν έχουν ακόμη κυκλοφορήσει για λόγους που δεν γνωρίζω. Παίζονται, όμως, και υπάρχουν στο YouTube – με τον Χατζιδάκι στη διεύθυνση της ορχήστρας και τον Βασίλη Γισδάκη στην πρώτη εκτέλεση και του «Blue» και του «Χορού του Βαρτάν». Η παρουσία του Χατζιδάκι με την μπαγκέτα στο χέρι είναι η καλύτερη «νομιμοποίηση» και των δύο τραγουδιών, τα οποία ωστόσο δεν έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα.
Οι συμβουλές του Μάνου
Οταν μιλάω για τον Χατζιδάκι, με πιάνει ένα χτυποκάρδι μαζί και μια ευδαιμονία, όπως όταν μιλάω για τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Οσα και να πω, όσα και να διηγηθώ, δεν είναι αρκετά. «Μη μου πεις ότι δεν ήρθες στη δουλειά γιατί ήσουν άρρωστος, πες μου “δεν ήρθα γιατί είμαι ερωτευμένος”» έλεγε πάντα και η συμβουλή του ήταν να φροντίζουμε «όταν εργαζόμαστε επάνω σε κάτι που μας ενδιαφέρει στην ουσία του, να ξεχνάμε τον έρωτα – και όταν είμαστε ερωτευμένοι να ξεχνάμε τη δουλειά, όσο ουσιώδης και να είναι».
Ηταν τελειομανής σε όλα και οι «μισές δουλειές» δεν τον ικανοποιούσαν, ούτε στον έρωτα ούτε στην τέχνη. Αλλη μια φράση του που δεν θα ξεχάσω ποτέ και η οποία με χαρακτήρισε ήταν αυτή που έλεγε «μην αποταμιεύσεις εδώ, στην Τράπεζα του Ουρανού να αποταμιεύεις» – δείχνοντας προς τα πάνω. Αλλά δεν ήταν, βέβαια, ένα και δύο αυτά που με χαρακτήρισαν από τη γνωριμία μου και τη συνεργασία μου με τον Χατζιδάκι. Μέσα σε ένα κείμενο, όσο μεγάλο και να είναι, δεν χωράει ούτε ένας κόκκος άμμου από την τεράστια αμμουδιά που ήταν αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος. Η γενναιοδωρία του και η «ανοιχτότητά» του (που θα έλεγε σήμερα και ο Στέλιος Ράμφος!) δεν χωράνε πουθενά – πόσω μάλλον σε ένα κείμενο.
Δεν ήτανε του κόσμου τούτου ο Χατζιδάκις, και ας έζησε τα χρόνια του στον πλανήτη σεβόμενος τους όρους του παιχνιδιού απολύτως. Ηταν ένας πολίτης που ήθελε να παρεμβαίνει και να εκφράζεται – γι’ αυτό και η αντιπαλότητά του με τους «Αυριανιστές» πασοκτζήδες ήταν δριμύτατη και ακραία. Δεν πίστεψε ποτέ στις «καλές προθέσεις» αυτής της μερίδας του ΠαΣοΚ και ο ίδιος τοποθετούσε τον εαυτό του στην αστική Κεντροδεξιά, ασχέτως αν πήγαινε και έκανε δωρεάν συναυλίες στα φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Ρήγα – επειδή είχε μεγάλη αγάπη και εκτίμηση σε κάποιους ανθρώπους της Αριστεράς, όπως ο Λεωνίδας Κύρκος ή ο Χαρίλαος Φλωράκης – και για τις νεολαίες αυτών των κομμάτων, οι οποίες είχαν ακόμη τότε έναν ενθουσιασμό και μια ενέργεια δημιουργική που τον συγκινούσε.
Πολιτικά, ο Χατζιδάκις δεν χώριζε ποτέ τους ανθρώπους σε «παρατάξεις». Δεν υπήρχαν για αυτόν «δεξιοί» και «αριστεροί»: χαρακτηριστικό είναι πως όταν του δόθηκε η ευχέρεια (χάρη στη φιλία του με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) να προσλάβει 15 ανθρώπους της επιλογής του στο μισθολόγιο του «Γ΄ Προγράμματος», προσέλαβε μόνο αριστερούς – αλλά αριστερούς όπως η Καραΐνδρου και ο Κυπουργός, η Κριεζή, ο Μαραγκόπουλος, ο Κοντογεωργίου ή η Ελένη Βλάχου-Ποντικάκη.
Ο Χατζιδάκις, αν και «αστός», δεν μπορούσε να ξεχωρίσει πολιτικά τους ανθρώπους και δεν τον ενδιέφερε το ψηφοδέλτιο που επέλεγε να ρίξει ο καθένας στις κάλπες. Τον ενδιέφεραν το ήθος και η ποιότητα των ανθρώπων, η ευθύβολη ματιά όσων κοιτούν κατάματα τον συνομιλητή τους, το διαυγές μυαλό και η γρήγορη, εξασκημένη σκέψη, το αποτέλεσμα της δουλειάς, το χιούμορ – και η τόλμη σου στον έρωτα. Αγαπούσε πολύ τους ερωτευμένους ανθρώπους και αυτούς που είχαν πολύ αγαπήσει και, νομίζω, αυτό ήταν και το κυριότερο κριτήριό του: άνθρωποι ανέραστοι και ανίκανοι να ερωτευθούν παράφορα τον άφηναν παγερά αδιάφορο. Πίστευε ότι ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη για τη δημιουργία, όπως πίστευε ότι ποίηση δεν είναι «τα ποιήματα», αλλά ένας τρόπος ζωής και συνειρμών τολμηρών και αδέσμευτων που, στην ουσία, επιβεβαίωναν την ικανότητα και τη δυνατότητα των συνανθρώπων του να είναι, να νιώθουν και να πράττουν σαν ελεύθεροι άνθρωποι.
Δύο χαρακτηριστικά περιστατικά
Κάποια στιγμή, θυμάμαι, ο Αθανάσιος Τσαλδάρης (ως υπεύθυνος υπουργός Τύπου και Πληροφοριών) είχε απαγορεύσει τη μετάδοση από τα (μόνο κρατικά τότε) μέσα ενημέρωσης του τραγουδιού του Σαββόπουλου «Το μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο», το οποίο είχε γραφτεί με αφορμή το έγκλημα του Νίκου Κοεμτζή, που είχε σκοτώσει πάνω στο μεθύσι του τρεις ανθρώπους για μια παραγγελιά σε ένα σκυλάδικο. Ο Χατζιδάκις θαύμαζε αυτό το (διαρκείας 20 λεπτών!) τραγούδι και μας προέτρεπε να το παίζουμε δύο και τρεις φορές κάθε μέρα – (από την ΕΡΤ μιλάμε τώρα – και παρά την απαγόρευση).
Δεν θα ξεχάσω τον Χατζιδάκι με το ακουστικό του τηλεφώνου στο χέρι (λίγο απομακρυσμένο από το αφτί του) και τον υπουργό να φωνάζει «τώρα να διακοπεί η μετάδοση και να απολυθούν οι υπεύθυνοι» (με το δίκιο του κι αυτός, τη δουλειά του έκανε). Η τελική έκβαση; Ο Μάνος του έκλεισε το τηλέφωνο. Με το τέλος της συνδιαλέξεως, με κοίταξε και μου είπε «πήγαινε μέσα και βάλε τώρα ολόκληρο το τραγούδι, χωρίς κανένα σχόλιο».
Οχι, δεν ήταν «του κόσμου ετούτου» ο Μάνος Χατζιδάκις. Η Μελίνα μάς είχε διηγηθεί ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που τον «περιγράφει» εξαιρετικά: Ηταν μαζί στη Νέα Υόρκη για το ανέβασμα στο Μπρόντγουεϊ του μιούζικαλ “Illya Darling” (που έκανε τεράστια επιτυχία). Ενα πολύ όμορφο αγόρι κυκλοφορούσε εκεί στις θεατρικές παρέες και ο Χατζιδάκις είχε ενθουσιαστεί μαζί του. Ολοι του έλεγαν «Μάνο, δεν είναι για τα δόντια σου το παλικάρι» – γιατί ο νεαρός είχε ένα υπέροχο σπορ αυτοκίνητο, ήταν γόνος μιας από τις πιο πλούσιες οικογένειες της Νέας Υόρκης, τον ήθελαν όλοι, άνδρες και γυναίκες, ήταν γοητευτικός και λαμπερός σαν πανέμορφος πρίγκιπας του παραμυθιού.
Ο Μάνος εκείνη την εποχή ήταν φαφούτης (δεν είχε φτιάξει τα δόντια του ακόμη), υπέρβαρος, ένα μάτσο χάλια, με λίγα λόγια. Κάποια μέρα, θυμόταν η Μελίνα, καταφθάνει ο Μάνος με τον νεαρό και το σπορ αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο όπου έμεναν όλοι. Εκείνη τότε απόρησε πραγματικά και τον πήρε στο πλάι να τον ρωτήσει: «Πώς το κατάφερες αυτό, Μάνο μου, έχω μείνει έκθαμβη». Η απάντηση ήταν απλή και συγχρόνως εκτυφλωτική: «Μελίνα μου, τι να κάνω; Τον ήθελα τόσο πάρα πολύ!»…  l
X Ο Αρης Δαβαράκης είναι στιχουργός περισσότερων από 300 τραγουδιών, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Συνεργάστηκε ως στιχουργός με τον Μάνο Χατζιδάκι στα έργα «Πορνογραφία» (1982) και «Μπαλάντες της οδού Αθηνάς» (1983), με πιο γνωστό τραγούδι την «Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων» που ερμήνευσε σε πρώτη εκτέλεση ο Βασίλης Λέκκας και αργότερα ο Γιώργος Νταλάρας.


Αρης Δαβαράκης

Thursday, June 14, 2012

Η Παναγία Αριστερά - π. Κωνσταντίνου Νευροκοπλή





                                    Η Παναγία Αριστερά.[1]

"Here is what Zizek said about "the Holy Spirit":  They are telling you we are not American here. But the conservatives fundamentalists who claim they really are American have to be reminded of something: What is Christianity? Its the holy spirit. What is the holy spirit? Its an egalitarian community of believers who are linked by love for each other, and who only have their own freedom and responsibility to do it. In this sense, the holy spirit is here now. And down there on Wall Street, there are pagans who are worshipping blasphemous idols."[2]


Ανάμεσα στο παγιωμένο περιβάλλον της διαπαθητικότητας από την μια, όπου όλοι πράττουν, με στόχο να μην αλλάξει τίποτα και ενός " ηδονικού ασκητισμού"από την άλλη, όπου η απόσυρση έχει στόχο να κρυφοκοιτάμε την ιστορία από την κλειδαρότρυπα του ιδιωτικού μας συμφέροντος, το τόλμημα άρθρωσης κριτικού λόγου μοιάζει εξ υπαρχής καταδικασμένο. Περιγράφω παραπάνω κάτι οικείο στην ατμόσφαιρα, όχι μόνο του ελληνικού κοινωνικού βίου, αλλά στο νευρικό του σύστημα, όπως θα έπρεπε να είναι η  έμπνευση του από την Εκκλησία.

Ο τόπος και ο λαός μας βρίσκεται στο σταυροδρόμι της απόγνωσης, αφού πορεύτηκε για δεκαετίες με πυξίδα τον πατριαρχικό πατερναλισμό αυθεντιών, ανεύθυνος ο ίδιος για το παρόν και το μέλλον του. Η διαδοχή του οθωμανού από τον άγγλο, γάλλο, ρώσο, Ε.Ε, ΔΝΤ κ.τ.λ. στο πολιτικό πεδίο και η σταθερή ασφάλεια ενός θρησκευτικού δεσποτισμού, θέσμισαν την ψυχική αποστασιοποίηση μας από την ιστορία. Σαν θεατές σε αγώνα ποδοσφαίρου που η μόνη τους υποχρέωση είναι να πληρώνουν το εισητήριο της ναρκωμένης ζωής τους με αντίτιμο το να ξεσπούν, να φαντασιώνονται πως οι ίδιοι σεντράρουν την μπάλα ή δέχονται την κλωτσιά, πως άλλοι έχουν φροντίσει για την δική τους ασφάλεια εντός και εκτός γηπέδου, πως οι εχθροί είναι πάντα γύρω, εκεί στην απέναντι εικόνα έτοιμοι να μας νικήσουν, πως την κρίσιμη στιγμή ο διαιτητής θα γύρει προς την μεριά μας, αφού πάντα παίζουμε στην έδρα μας...

Ποιά όμως τελικά είναι η " έδρα" μας; Νομίζω πως αυτό πού σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται αντιληπτό είναι πως έδρα μας δεν είναι κανένας Πατέρας - πρόσωπο δηλ. που είναι ανοικτό σε σχέση- αλλά ο πατερναλισμός. Η ρήξη Πατέρα - πατερναλισμού είναι θεμελιώδης μια και ο Πατέρας θα είναι ως πρόσωπο απρόβλεπτη παρουσία ή απουσία, ενώ αντιθέτως ο πατερναλισμός είναι σαφής προβολή των δικών μας προσδοκιών από τον Πατέρα. Έν τέλει ο πατερναλισμός φυλακίζει τον Πατέρα στις ανάγκες μας. Όταν βέβαια την θέση του Πατέρα κατέχει κάποιος που διψά για ισχύ, τότε μια πλασματική ισορροπία πλάθεται για να ικανοποιηθούν και τα δύο μέρη. Εμείς φτιάχνουμε το λογισμικό του Πατέρα και Εκείνος σαν φυλακισμένος επιτρέπει στον εαυτό του την οποιαδήποτε αυθαιρεσία στην άσκηση της εξουσίας του. Έχουμε προγραμματίσει τον Πατέρα να μας παρέχει ασφάλεια, αμεριμνησία, ανευθυνότητα, οικονομική διαβίωση  με αντίτιμο την ελευθερία μας.

Μέσα σε αυτό το αλισβερίσι η πιο τρομακτική απειλή, το γεγονός που γεννά έναν φόβο που πανικοβάλει είναι η απειλή ενός υιού που εγκαταλείπεται απο τον Πατέρα. Στην ουσία βέβαια ο πανικός έχει εδώ την ρίζα του στο φόβο της απώλειας του πατερναλισμού και όχι κανενός Πατέρα. Η αίσθηση του κενού προκαλεί ζάλη γιατί σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ασυνείδητο εχθρό σου, τον εαυτό σου. Εδώ όμως εχθρός δεν είναι ο εαυτός σου γιατί σου επιτίθεται, αλλά γιατί δεν σε υπερασπίζεται. Η ενοχή ότι εσύ δεν τον εκπαίδευσες να σε υπερασπίζεται είναι μη διαχειρίσιμη στα μάτια κάποιου που η συγχώρεση, δηλ. η αποενοχοποίηση, δίνεται πάντα από κάποιον "Άλλο". Είναι πολύ σκληρό να φοβάσαι, να νιώθεις εγκαταλελειμένος, να ξέρεις πως αυτό που σε εγκαταλείπει είναι η αποτυχία σου να σχετιστείς με Πρόσωπο και να μην έχεις manual για διόρθωση της βλάβης.

Ο Θεός θα μας αφήσει, η Ευρώπη θα μας διώξει, το ευρώ θα εξατμιστεί, τι μου απομένει; "Γιατί να είμαι αυτό το όνομα;"(Shakespeare). Η βάση του πατερναλισμού, "η έδρα" του, βρίσκεται στο ότι τα πιο βαθιά στοιχεία των επιθυμιών μου θέλω να τα διαχειρίζεται πάντα κάποιος "Άλλος" ή εν τέλει κάποιο "Άλλο". Όταν αυτή η εγγύηση καταρρέει προτιμούμε να μην επιθυμούμε, πενθώντας τα απωλεσθέντα εμβλήματα της αλλοτινής μας 
"ευτυχίας".

Το δράμα στην παραπάνω εξίσωση αφορά και τα δυο μέρη. Εμείς αναγκαζόμαστε πια να ζήσουμε δίχως την διαστροφή του "πατερναλισμού" και οι εγχώριοι τουλάχιστον "Πατέρες" να ανακαλύψουν τι είναι επιτέλους ο Πατέρας ως σχέση.

Στο εκκλησιαστικό πεδίο είναι απόλυτα σαφές πως το ζήτημα αποκτά και θεολογική σημασία. Το πρόσωπο του Πατέρα ελεύθερο από τους ψυχολογισμούς της αυθεντίας, προστασίας, παρουσίας, κ.τ.λ. ανοίγεται σε αχαρτογράφητες περιοχές βιωμάτων.  Πως; Μα εκπορεύοντας το Άγιο Πνεύμα. Αναγκάζεται έτσι να θέσει η θεολογία το Άγιο Πνεύμα στο προσκήνιο ως "απόκριση" ( response) για να γεννηθεί στον πιστό η δική του "ευθύνη"
(responsibility) στην σωτηρία της Ιστορία του κατά τον τύπο του Χριστού. Από μια αγωνία για μονοθεϊσμό που ξέπεσε σε πατερναλισμό προσκαλεί η αποτυχία σε βίωση μιας τριαδικότητας που θα φανερώνει τον Χριστό σωτήρα της Ιστορίας, όταν στην κοινωνία που οικοδομεί το Άγιο Πνεύμα νοιάζεται ο ένας για τον άλλο με αγάπη, ελευθερία και υπευθυνότητα.

Κοιτώντας πιο ψυχρά θα μπορούσαμε να πούμε πως σταματά η κατανάλωση του ζωϊκού μας χρόνου ως φανταστικών χαρακτήρων ενός διηγήματος και ξεκινά η δυνατότητα για μια πιο άμεση γεύση της πραγματικής ζωής. Εδώ το μίσος θα είναι μίσος, π.χ. η " Χρυσή Αυγή" θα ισούται με το ψέμα που κάθε αληθοφάνεια κρύβει  μέσα της για να γίνεται πιστευτή και είναι η " Μαύρη Νύχτα", δηλ. επ ουδενί ο λόγος που υπονοεί ο τίτλος της, αλλά ο αντι-λόγος που είναι στην ουσία της, ο μετανάστης από πολιτική υπόσταση ενός πολιτικά ανυπόστατου υποκειμένου θα ισούται με τον Χριστό μετανάστη στην Αίγυπτο για να σωθεί απο την σφαγή[3], η πόρνη που διαπομπεύεται, γιατί διάλεξε αντί να πεθάνει από πείνα να "αναστείλει" τον θάνατο της μέσω ενός θανάτου σε εκκρεμότητα από Aids, ισούται με τον καρδιογνώστη που χαμογελά συγκαταβατικά απέναντι και στον υποκριτή επιβήτορα-Φαρισαίο και στον νταβατζή "προστάτη"- Πιλάτο.

Συχνά ακούγεται πως η Εκκλησία είναι η Μητέρα μας. Η βιωμένη εμπειρία μας όμως δείχνει αυτό να είναι σε ισχύ μόνο στην μυστική άκτιστη πραγματικότητα Της. Στον άγραφο ψυθιρισμό η αγάπη όλους τους χωρά, μα στον εγγεγραμμένο λόγο πρέπει να ομολογηθεί πως απέναντι σε κάποιους ο δισταγμός καλά κρατεί. Η μάνα Παναγιά αγκαλιάζει και η αγκαλιά θέλει δυό χέρια και το δεξί και το αριστερό. Εάν όσα προαναφέρθηκαν σε σχέση με τον μονοθεϊσμό και την τριαδικότητα έχουν έστω και σχηματική αναλογία τότε όσο απαραίτητο είναι το ένα είναι και το άλλο.

Χρειάζεται αληθινή τόλμη η ιστορική Εκκλησία του καιρού μας να προσλάβει στην μεταμορφωτική δυναμική της και την Αριστερά. Αγκαλιάζοντας και το παιδί που δεν τα πας καλά μαζί του είναι σίγουρο πως θα ψηλαφίσεις νέες περιοχές της δικής σου υπόστασης που ως τα τώρα αγνοούσες.

Δεν μας αρκεί μόνο ένας έλεγχος, μια επιτίμηση του πατερναλιστικού μας εφιάλτη. Αργά ή γρήγορα θα σταθούμε όπως και στο Άουσβιτς δίπλα, δίπλα, Εβραίοι, Αθίγγανοι, Ομόφυλοι, Αριστεροί, Ιερωμένοι όχι πια για να φουρνιστούμε, μα για να ζυμωθούμε πλάθοντας ανάλογα με την αλληλοκατανόηση μας το αύριο και τις προοπτικές του.

Κων. Νευροκοπλής
Ιερέας + Θεολόγος



[1] Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει ο ναός της Παναγίας της Δεξιάς. Αναφέρεται στο χέρι που βαστάζει τον Χριστό.