Labels
- Εορτή (818)
- Ποίηση (492)
- Διήγημα (211)
- Παρουσίαση βιβλίου (200)
- Σκέψεις (196)
- Παραμύθι (191)
- φωτογραφία (173)
- Φωτογραφικό αφιέρωμα (152)
- χάι κου (148)
- Αφιέρωμα βίντεο (128)
- Μουσική (124)
- Προβληματισμοί (108)
- Πατέρες (96)
- φωτογραφια (93)
- Βιογραφία (89)
- Τραγουδι (75)
- Ταξιδιωτικά (67)
- Ημερολόγιο (63)
- Αποχαιρετισμός (59)
- Συνέντευξη (51)
- Αφιέρωμα λογοτεχνικό (50)
- Δοκίμιο (47)
- Συναυλία (46)
- Ο Αχτιδοϋφαντής (44)
- Ιστορία (40)
- Πολιτική (36)
- Πολιτισμός (35)
- Κριτική (34)
- Ως την άκρη του νερού (34)
- toportal (32)
- Ο τρελός του χωριού (29)
- Ζωγραφική (27)
- Ποιηση (27)
- Μυθιστόρημα (26)
- Αφιέρωμα κινηματογράφος (25)
- Διάφορα (24)
- Ερμηνεία Ευαγγελικών περικοπών (20)
- Σχόλιο της Δευτέρας (20)
- Μεγάλη Εβδομάδα (18)
- Παραβολή (17)
- Ημεροστίχιο (16)
- Ο μικρός μονομάχος (15)
- Γράμμα (14)
- Μέγας Βασίλειος (14)
- Χάι κου φωτογραφια (14)
- Τραγούδι (13)
- Αφιέρωμα Θέατρο (12)
- Νύχτα θαυμάτων (12)
- Οδύσσεια (12)
- Βραβεία (10)
- Ο λαμπερός πολεμιστής (10)
- fairy taile (9)
- Δοκκίμιο (8)
- Μαγειρική (7)
- Μικρές ιστορίες (7)
- ψηφιδωτό (7)
- Αφιέρωμα Εορτή (4)
- Εικόνα (4)
- Προσωνύμια Παναγίας (4)
- Φωτογραφίες (4)
- Όμηρος (3)
- Πόίηση (3)
- Αποφθεύγματα (2)
- Καληνύχτα Μαρία (2)
- Παλαιά Διαθήκη (2)
- Πρόσφυγες (2)
- αφήγημα (2)
- Απόδοση κειμένου (1)
- Βιβλία μου σε άλλες γλώσσες (1)
- Δημιουργική γραφή (1)
- Διασκευή παραμυθιού (1)
- Δοκί (1)
- Ευχή της ημέρας (1)
- Κυριακή του Πάσχα (1)
- Οι ιστορίες του Καλλίστρατου (1)
- Συνέδριο (1)
- Ταινία (1)
- ποί (1)
Tuesday, July 31, 2007
Saturday, July 28, 2007
Wednesday, July 25, 2007
Saturday, July 21, 2007
Βουκουρέστι - Το μικρό Παρίσι
Στο θέατρο του κόσμου ένα ταξίδι είναι μια παράσταση. Κάθε παράσταση κι ένα ταξίδι. Κι ο ταξιδιώτης διαλέγει αν θα είναι θεατής ή ηθοποιός ή ίσως και τα δύο, πράγμα ακόμα πιο δύσκολο. Εσύ από πάντα ηθοποιός που διαλέγει να ζει στο σανίδι όλη του τη ζωή, ν' αλλάζει κουστούμια αναλόγως το έργο, να παίζει με κάθε συνεργάτη που η συνθήκη απαιτεί, υπακούοντας στον μέγα σκηνοθέτη του βίου και αγγίζοντας τα πράγματα να τα οικειοποιηθεί, τα σώματα να τα αισθανθεί, αδιαφορώντας για τα βλέμματα και τα χειροκροτήματα των θεατών ή και γι' αυτές τις άδεις θέσεις που ποτέ δεν είναι εντελώς άδειες, ταξιδεύεις στην παράσταση που νύχτα ανεβαίνει στη σκηνή και λέγεται: Βουκουρέστι - Το μικρό Παρίσι.
Τη νύχτα όλα δείχνουν πιο μεγάλα. Ανοιχτά. Κυριαρχούν οι φωτισμένοι όγκοι, καθαρίζουν οι γραμμές, απομένει φανερό το ικανό και αναγκαίο. Αυτό που επιβλητικά στέκεται γιατί κάποια εμπνευσμένα χέρια το σχεδίασαν και κάποια υπομονετικά το πραγματοποίησαν. Αυτό που επιλέγουν οι σημερινοί άνθρωποι να δεσπόζει μέσα στη νύχτα κρύβοντας στη σκιά της όσα δεν θέλουν να θυμούνται, απομεινάρια ενός καθεστώτος που θέλησε για χρόνια να φυλακίσει και να σκοτώσει τον αέρα. Ο αέρας όμως ούτε φυλακίζεται ούτε πεθαίνει. Η κυριαρχία ενός δυνάστη δεν είναι ποτέ πραγματική και μόνιμη. Κάποτε ξημερώνει φως και ελευθερία.
Οι ανοιχτές πλατείες με τα κτίρια των περασμένων αιώνων ποικίλλης αρχιτεκτονικής, τάσεων, ρυθμών, στυλ, χωρούν πολύ ουρανό που θυμίζει Παρίσι. Μουσεία, θέατρα, βιβλιοθήκες, σπίτια αρχοντικά, βυζαντινές εκκλησίες, καταστόλιστα ρουμάνικα κτίρια, αυστηρά και άγευστα καθεστωτικά που δεν κατάφεραν να αφανίσουν ούτε τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της πόλης, ούτε την ευγένεια και το κάλλος της, την ευσέβεια και ευλάβεια των κατοίκων της.
Παίρνεις τους δρόμους και χάνεσαι μέσα τους δίχως χάρτες και πυξίδες. Άφοβα. Φτάνεις στην Ιερά Μονή Σταυρουπόλεως.
Γυναικείο μοναστήρι στο κέντρο της πόλης, χτισμένο το 1724. Ένα κόσμημα αρχιτεκτονικής. Μια φωλιά ελπίδας, πίστης και αγάπης. Οι μοναχές που συναντάς είναι μικρόσωμες και χαμογελαστές. Φτερουγίζουν δροσερά πουλιά στον ναό, στην εσωτερική αυλή, στην εξαιρετική βιβλιοθήκη, με γυμνά πόδια και σανδάλια. Λίγα μόνο χρόνια πριν, παρέλαβαν αυτόν τον ναό ερείπιο και αγωνίζονται να τον αποκαταστήσουν με όλες τους τις δυνάμεις. Η βιβλιοθήκη εκτός από παλιά χειρόγραφα είναι πολύ πλούσια σε λευκώματα από μοναστήρια της Βλαχίας και Μολδαβίας που έχουν το μοναδικό χαρακτηριστικό να είναι αγιογραφημένα εξωτερικά όπως και η μονή της Σταυρουπόλεως. Προχωράς στην εσωτερική αυλή.
Περιστύλιο γεμάτο γλάστρες με μικρά χρωματιστά λουλούδια και αναριχώμενα, γεμάτο χαρά και φροντίδα, φιλοξενεί τους περαστικούς για να τους ξεκουράσει, να τους ξεδιψάσει, να τους παρηγορήσει, αλλά και τους Ρουμάνους ψάλτες που κάνουν εκεί τις πρόβες της χορωδίας τους. Είναι ένας μικρός Παράδεισος. Υπενθυμίζει πως η ομορφιά υπάρχει, επιμένει και περιμένει σιωπηλά να την ανακαλύψει αυτός που την ποθεί. Που δεν μπορεί να ζήσει μακριά της.
Σταματάς στις λεπτομέρειες του κάλλους. Ψηλαφείς, χαϊδεύεις, οσφραίνεσαι, βλέπεις. Γύρω γύρω ακουμπισμένες μαρμάρινες επιγραφές των περασμένων αιώνων αναπαύονται. Η παλιά καμπάνα ηχεί άηχα. Το φως ενώνει τα πριν διεστώτα. Αναγαλλιάζει η ψυχή. Οι αισθήσεις δεν χορταίνουν να ρουφούν ομορφιά. Βγαίνεις πετώντας. Σε συμβουλεύον να μην προχωρήσεις στο ιστορικό κέντρο που σκάβεται απ' άκρη σ' άκρη. Αλλά ο σκηνοθέτης μυστικά σου λέει να προχωρήσεις και να μη φοβάσαι τη σκόνη, ούτε τον θόρυβο. Να μη φοβάσαι τίποτα, σου λέει, κι εγώ είμαι μαζί σου. Και στη σκόνη όπως και στην καθαρότητα. Αφού τον αγαπάς τον υπακούς.
Θέλεις να μυρίσεις το χώμα που είναι δυο μέτρα κάτω από τη γη. Να δεις τους εργάτες χάρη στους οποίους αύριο θα ξαναπερπατήσεις σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Θαυμάζεις την αντοχή τους. Την πάλη τους με την ανάγκη. Η θερμοκρασία είναι 40 βαθμοί Κελσίου. Εσύ στέκεσαι στον ίσκιο κι αυτοί μέσα στο λιοπύρι βγάζουν φτιαριές το χώμα, βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στις στοές που έχουν ανοίξει. Άνδρες και γυναίκες μαζί με κάποια πολύ νεαρά αγόρια. Το σκάψιμο αποκαλύπτει παλιά τμήματα της πόλης του 18ου αι. που προσέχουν με την βοήθεια των μηχανικών να μην τα χαλάσουν. Επισκευάζουν τον δρόμο. Τα περισσότερα απο τα παλιά κομμάτια θα ξαναθαφτούν, εκτός από λίγα που θα μείνουν να εκτίθενται στο βλέμμα των σημερινών ανθρώπων. Οι μηχανικοί μετρούν και ξαναμετρούν προσεχτικά. Οι εργάτες σταματούν πότε πότε να πάρουν μια ανάσα, να συλλογιστούν, να ονειρευτούν, να ξεχαστούν για λίγο μέχρι να ξαναξεκινήσουν εφοδιασμένοι από τη δύναμη που δίνει η απόδραση της φαντασίας.
Η μικρή εργάτρια δένει το πορτοκαλί μαντήλι σαν να δένει έναν ήλιο δροσερό στο κεφάλι. Θα σκάψει κι αυτή όπως οι άνδρες. Θα κουβαλήσει το καρότσι με τη λάσπη. Θα ιδρώσει, θα κουραστεί, θα κάνει διάλειμμα, θα φάει κάτι ελαφρύ για να συνεχίσει, να βγάλει το μεροκάματο, να έχει ένα κομμάτι ψωμί, μια μερίδα φαγητό και νερό που είναι πανάκριβο.
Προχωράς πάνω στις σανίδες που έχουν μπει δεξιά και αριστερά του δρόμου για τους διαβάτες και βγαίνεις σ' ένα γυφτομαχαλά. Εδώ τα κτίρια θυμίζουν εγκατελλειμένα εργοστάσια. Σπασμένα παράθυρα, απλωμένα ρούχα, σκυλάδικα στο φουλ, τσιρίδες, καυγάδες, ζωή. Κάποιον γυρεύουν επίμονα, μάλλον είναι μια μάνα που φωνάζει το όνομα του παιδιού της ξανά και ξανά. Αλλά το παιδί δεν απαντά. Ποιος ξέρει πού βρίσκεται. Πάνω που πας να τραβήξεις φωτογραφία δεν αντέχεις την κακοσμία. Σου έρχεται λυποθυμιά και απομακρύνεσαι. Βγαίνεις στη μεγάλη λεωφόρο, μαθαίνοντας πως δεν είσαι ακόμα σε θέση να τα αντέξεις όλα. Φτάνεις μπροστά σε μια άλλη εκκλησία. Είναι ο ναός του Κρατσουλέσκου.
Αυτό το όνομα ήταν μάλλον το όνομα του κτίτορα. Είναι του 18ου αι, βυζαντινή με ρουμάνικες επιρροές. Η νεωκόρος με μπλε ποδιά και τσεμπέρι στο κεφάλι κόβει τα λιωμένα κεριά σε μικρά κομματάκια να ξαναλιώσουν για να φτιαχτούν τα καινούρια. Σκέφτεσαι πως είναι κι αυτό μια αέναη συνέχεια της προσευχής των ανθρώπων. Από κερί σε κερί. Μια εντυπωσιακά ωραία ξανθιά γυναίκα κάθεται στις καρέκλες μπροστά στο τέμπλο σταυροπόδι. Κάτω από την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας του τέμπλου -που είναι τόσο στενό ώστε αμέσως στο πλάι των εικόνων αυτών υπάρχουν οι αρχάγγελοι των πλαϊνών εισόδων για το ιερό και όχι ο άγιος στον οποίο θα ήταν αφιερωμένος ο ναός δίπλα στην Παναγία και ο άγιος Ιωάννης δίπλα στον Χριστό όπως είθισται- υπάρχουν χαρτιά πλαστικοποιημένα με προσευχές και στο πατωμα βυσσινί βελούδινα μαξιλαράκια. Ένας νεαρός γονατίζει μπροστά στον Χριστό και διαβάζει την προσευχή από μέσα του. Δεξιά και αριστερά στα μικρά παράθυρα που επιτρέπουν τρυφερό το φως να διεισδύει, εκτός από τις φορητές εικόνες υπάρχουν γλάστρες με λουλούδια στο περβάζι καθώς και κρεμασμένες που ξεχειλιζουν πρασινάδα. Βρίσκεςι ένα βιβλίο με μοναστήρια σαν αυτά για τα οποία έχεις ακούσει, της Μολδαβίας, και φωτογραφίζεις μια σελίδα παραμυθιού.
Και η εκκλησία του Κρατσουλέσκου είναι από μπροστά εξωτερικά αγιογραφημένη με πολύ καλά διατηρημένες αγιογραφίες. Όλο αυτό κάνει την παρουσία του ναού μέσα στην πόλη πολύ ζωντανή. Οι άγιοι κοιτούν τους περαστικούς, τους χαιρετούν, ενώνονται μαζί τους μ' έναν διαφορετικό τρόπο, ίσως κάπως πιο αισθητό. Δεν περιμένουν να μπεις στον ναό να τους αναζητήσεις. Αυτοί είναι που βγαίνουν έξω και σ' αρπάζουν προτού καλά καλά το καταλάβεις.
Οι δρόμοι είναι ατελείωτοι. Οι μικροί και οι μεγάλοι. Η ποικιλλία της αρχιτεκτονικής πραγματικά εντυπωσιακή. Δεν είναι λίγα τα κτίρια που σε μεταφέρουν νοητά στην Κωνσταντινούπολη όπως αυτό το εστιατόριο στο οποίο θα γευματίσεις. Το παρελθόν της Ρουμανίας είναι γεμάτο δόξα και μεγαλοπρέπεια, ιδίως αυτό του 18ου και 19ου αι. Δεν το μαρτυρούν μόνο τα κτίρια. Το μαρτυρούν και τα πάμπολλα δέντρα που πλημμυρίζουν τους δρόμους, ακόμα και τα σοκάκια.
Έχεις χαθεί για τα καλά, δεν έχεις ιδέα πού βαδίζεις και είναι η ώρα να πας στο Εθνικό Μουσείο του Βουκουρεστίου να κάνεις το χρέος σου στον αγαπημένο σου γλύπτη που σε περιμένει. Σταματάς μια ρουμάνα και τη ρωτάς στα αγγλικά προς τα πού να προχωρήσεις. Καθώς την κοιτάς στο πρόσωπο σχεδόν δεν προσέχεις καθόλου τι σου απαντά. Έχεις πολύ καιρό να δεις γυναικείο πρόσωπο τόσο καθαρό και προσηνές. Είναι μια ξανθιά Παναγιά.
Τα πόδια πηγαίνουν προς το μουσείο σχεδόν μόνα τους. Σκέφτεσαι πως σ' αυτήν την πόλη όσο και να προσπαθείς να χαθείς δεν χάνεσαι. Σε αντίθεση με την Βενετία που όσο κι αν προσπαθείς να μην χαθείς χάνεσαι εξ' ορισμού. Εθνικό Μουσείο.
Δεν πηγαίνεις στο τμήμα της Ευρωπαϊκής τέχνης. Αυτήν την έχεις συναντήσει κι άλλες φορές και πιθανόν θα την ξανασυναντήσεις σε άλλες χώρες και στιγμές καταλληλότερες. Διαλέγεις την Ρουμάνικη τέχνη. Προσπερνάς τις αίθουσες με την βαριά μυρωδιά της κλεισούρας. Τα περισσότερα έργα του 19ου αι. είναι τόσο σκούρα, έχουν τόσο μαύρο, τέτοια θλίψη, που δεν στέκεσαι καθόλου. Σχεδόν τρέχοντας προχωράς από αίθουσα σε αίθουσα να συναντήσεις τον αγαπημένο. Όταν φτάνεις δεν υπάρχει μυρωδιά. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν υπάρχει κούραση, σκέψεις, δίψα. Υπάρχει μόνο το απόλυτο παρόν. Konstantin Brancusi.
Ο ρουμάνος γλύπτης που θεωρείται ο μεγαλύτερος γλύπτης του αιώνα μας, έχει εδώ τα έργα της νιότης του. Γεννημένος το 1876 έφυγε σε νεαρή ηλικία από το Βουκουρέστι κι έφτασε στο Παρίσι με τα πόδια... Τα περισσότερα έργα βρίσκονται σε μουσεία του Παρισιού. Το εργαστήριό του είναι εκεί μουσείο. Ήταν ψάλτης στην ρουμάνικη ορθόδοξη εκκλησία του Παρισιού, ζούσε πολύ μοναχικά και σου θυμίζει πολύ τον Χαλεπά. Δεν θέλεις όμως να γράψεις περισσότερα γι' αυτόν. Μάλλον θα τον ξανασυναντήσεις το φθινόπωρο στο Παρίσι. Εκεί θα γνωριστείτε καλύτερα, η σχέση σας θα βαθύνει, και ίσως τότε να μπορέσεις να μιλήσεις γι' αυτόν με τρόπο που να του ταιριάζει και να του αξίζει περισσότερο.
Τα πρόσωπά του κοιτούν πέρα από τον θάνατο. Ατενίζουν έναν κόσμο πέρα από τον κόσμο και μέσα από τον κόσμο. Η προσευχόμενη γυναίκα είναι η γυναίκα που θα δεις λίγο αργότερα στην Ρωσική εκκλησία του αγίου Νικολάου όπου τελείται η παράκληση. Δεν υπάρχει ούτε μία καρέκλα. Γυναίκες και άνδρες είναι γονατισμένοι σαν τα γλυπτά του κορυφαίου γλύπτη.
Η φωτογραφία αυτή είναι από τοίχο της μονής Σταυρουπόλεως. Για σένα είναι το Βουκουρέστι. Είναι η Ρουμανία και τα ζωντανά της κομμάτια. Εϊναι οι περιπέτειές της, η λάμψη της, το αίμα της που χύθηκε άφθονο, ο πόνος της, αλλά και όλη η δύναμη της συντήρησης, της ανανέωσης, της αναστήλωσης εκεί στα λευκά εναπομείναντα μέρη που σιγά σιγά συμπληρώνονται. Της νέας δημιουργιάς, των νέων προσανατολισμών που θα κάνουν τη ζωή σημερινή και παντοτινή, ελεύθερη με όλες τις μνήμες που της στέρησαν αυτήν την ελευθερία.
Είδες τόσες ωραίες γυναίκες ντυμένες με ωραία φορέματα στους δρόμους... Είδες τόσες πολλές ντυμένες στα λευκά... Και θέλεις να λες πως το Βουκουρέστι σήμερα είναι μια ωραία λευκοντυμένη γυναίκα που δεν μπορεί παρά το φως να την ερωτευτεί. Έχει όλο το μέλλον δικό της.
Τη νύχτα όλα δείχνουν πιο μεγάλα. Ανοιχτά. Κυριαρχούν οι φωτισμένοι όγκοι, καθαρίζουν οι γραμμές, απομένει φανερό το ικανό και αναγκαίο. Αυτό που επιβλητικά στέκεται γιατί κάποια εμπνευσμένα χέρια το σχεδίασαν και κάποια υπομονετικά το πραγματοποίησαν. Αυτό που επιλέγουν οι σημερινοί άνθρωποι να δεσπόζει μέσα στη νύχτα κρύβοντας στη σκιά της όσα δεν θέλουν να θυμούνται, απομεινάρια ενός καθεστώτος που θέλησε για χρόνια να φυλακίσει και να σκοτώσει τον αέρα. Ο αέρας όμως ούτε φυλακίζεται ούτε πεθαίνει. Η κυριαρχία ενός δυνάστη δεν είναι ποτέ πραγματική και μόνιμη. Κάποτε ξημερώνει φως και ελευθερία.
Οι ανοιχτές πλατείες με τα κτίρια των περασμένων αιώνων ποικίλλης αρχιτεκτονικής, τάσεων, ρυθμών, στυλ, χωρούν πολύ ουρανό που θυμίζει Παρίσι. Μουσεία, θέατρα, βιβλιοθήκες, σπίτια αρχοντικά, βυζαντινές εκκλησίες, καταστόλιστα ρουμάνικα κτίρια, αυστηρά και άγευστα καθεστωτικά που δεν κατάφεραν να αφανίσουν ούτε τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της πόλης, ούτε την ευγένεια και το κάλλος της, την ευσέβεια και ευλάβεια των κατοίκων της.
Παίρνεις τους δρόμους και χάνεσαι μέσα τους δίχως χάρτες και πυξίδες. Άφοβα. Φτάνεις στην Ιερά Μονή Σταυρουπόλεως.
Γυναικείο μοναστήρι στο κέντρο της πόλης, χτισμένο το 1724. Ένα κόσμημα αρχιτεκτονικής. Μια φωλιά ελπίδας, πίστης και αγάπης. Οι μοναχές που συναντάς είναι μικρόσωμες και χαμογελαστές. Φτερουγίζουν δροσερά πουλιά στον ναό, στην εσωτερική αυλή, στην εξαιρετική βιβλιοθήκη, με γυμνά πόδια και σανδάλια. Λίγα μόνο χρόνια πριν, παρέλαβαν αυτόν τον ναό ερείπιο και αγωνίζονται να τον αποκαταστήσουν με όλες τους τις δυνάμεις. Η βιβλιοθήκη εκτός από παλιά χειρόγραφα είναι πολύ πλούσια σε λευκώματα από μοναστήρια της Βλαχίας και Μολδαβίας που έχουν το μοναδικό χαρακτηριστικό να είναι αγιογραφημένα εξωτερικά όπως και η μονή της Σταυρουπόλεως. Προχωράς στην εσωτερική αυλή.
Περιστύλιο γεμάτο γλάστρες με μικρά χρωματιστά λουλούδια και αναριχώμενα, γεμάτο χαρά και φροντίδα, φιλοξενεί τους περαστικούς για να τους ξεκουράσει, να τους ξεδιψάσει, να τους παρηγορήσει, αλλά και τους Ρουμάνους ψάλτες που κάνουν εκεί τις πρόβες της χορωδίας τους. Είναι ένας μικρός Παράδεισος. Υπενθυμίζει πως η ομορφιά υπάρχει, επιμένει και περιμένει σιωπηλά να την ανακαλύψει αυτός που την ποθεί. Που δεν μπορεί να ζήσει μακριά της.
Σταματάς στις λεπτομέρειες του κάλλους. Ψηλαφείς, χαϊδεύεις, οσφραίνεσαι, βλέπεις. Γύρω γύρω ακουμπισμένες μαρμάρινες επιγραφές των περασμένων αιώνων αναπαύονται. Η παλιά καμπάνα ηχεί άηχα. Το φως ενώνει τα πριν διεστώτα. Αναγαλλιάζει η ψυχή. Οι αισθήσεις δεν χορταίνουν να ρουφούν ομορφιά. Βγαίνεις πετώντας. Σε συμβουλεύον να μην προχωρήσεις στο ιστορικό κέντρο που σκάβεται απ' άκρη σ' άκρη. Αλλά ο σκηνοθέτης μυστικά σου λέει να προχωρήσεις και να μη φοβάσαι τη σκόνη, ούτε τον θόρυβο. Να μη φοβάσαι τίποτα, σου λέει, κι εγώ είμαι μαζί σου. Και στη σκόνη όπως και στην καθαρότητα. Αφού τον αγαπάς τον υπακούς.
Θέλεις να μυρίσεις το χώμα που είναι δυο μέτρα κάτω από τη γη. Να δεις τους εργάτες χάρη στους οποίους αύριο θα ξαναπερπατήσεις σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Θαυμάζεις την αντοχή τους. Την πάλη τους με την ανάγκη. Η θερμοκρασία είναι 40 βαθμοί Κελσίου. Εσύ στέκεσαι στον ίσκιο κι αυτοί μέσα στο λιοπύρι βγάζουν φτιαριές το χώμα, βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στις στοές που έχουν ανοίξει. Άνδρες και γυναίκες μαζί με κάποια πολύ νεαρά αγόρια. Το σκάψιμο αποκαλύπτει παλιά τμήματα της πόλης του 18ου αι. που προσέχουν με την βοήθεια των μηχανικών να μην τα χαλάσουν. Επισκευάζουν τον δρόμο. Τα περισσότερα απο τα παλιά κομμάτια θα ξαναθαφτούν, εκτός από λίγα που θα μείνουν να εκτίθενται στο βλέμμα των σημερινών ανθρώπων. Οι μηχανικοί μετρούν και ξαναμετρούν προσεχτικά. Οι εργάτες σταματούν πότε πότε να πάρουν μια ανάσα, να συλλογιστούν, να ονειρευτούν, να ξεχαστούν για λίγο μέχρι να ξαναξεκινήσουν εφοδιασμένοι από τη δύναμη που δίνει η απόδραση της φαντασίας.
Η μικρή εργάτρια δένει το πορτοκαλί μαντήλι σαν να δένει έναν ήλιο δροσερό στο κεφάλι. Θα σκάψει κι αυτή όπως οι άνδρες. Θα κουβαλήσει το καρότσι με τη λάσπη. Θα ιδρώσει, θα κουραστεί, θα κάνει διάλειμμα, θα φάει κάτι ελαφρύ για να συνεχίσει, να βγάλει το μεροκάματο, να έχει ένα κομμάτι ψωμί, μια μερίδα φαγητό και νερό που είναι πανάκριβο.
Προχωράς πάνω στις σανίδες που έχουν μπει δεξιά και αριστερά του δρόμου για τους διαβάτες και βγαίνεις σ' ένα γυφτομαχαλά. Εδώ τα κτίρια θυμίζουν εγκατελλειμένα εργοστάσια. Σπασμένα παράθυρα, απλωμένα ρούχα, σκυλάδικα στο φουλ, τσιρίδες, καυγάδες, ζωή. Κάποιον γυρεύουν επίμονα, μάλλον είναι μια μάνα που φωνάζει το όνομα του παιδιού της ξανά και ξανά. Αλλά το παιδί δεν απαντά. Ποιος ξέρει πού βρίσκεται. Πάνω που πας να τραβήξεις φωτογραφία δεν αντέχεις την κακοσμία. Σου έρχεται λυποθυμιά και απομακρύνεσαι. Βγαίνεις στη μεγάλη λεωφόρο, μαθαίνοντας πως δεν είσαι ακόμα σε θέση να τα αντέξεις όλα. Φτάνεις μπροστά σε μια άλλη εκκλησία. Είναι ο ναός του Κρατσουλέσκου.
Αυτό το όνομα ήταν μάλλον το όνομα του κτίτορα. Είναι του 18ου αι, βυζαντινή με ρουμάνικες επιρροές. Η νεωκόρος με μπλε ποδιά και τσεμπέρι στο κεφάλι κόβει τα λιωμένα κεριά σε μικρά κομματάκια να ξαναλιώσουν για να φτιαχτούν τα καινούρια. Σκέφτεσαι πως είναι κι αυτό μια αέναη συνέχεια της προσευχής των ανθρώπων. Από κερί σε κερί. Μια εντυπωσιακά ωραία ξανθιά γυναίκα κάθεται στις καρέκλες μπροστά στο τέμπλο σταυροπόδι. Κάτω από την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας του τέμπλου -που είναι τόσο στενό ώστε αμέσως στο πλάι των εικόνων αυτών υπάρχουν οι αρχάγγελοι των πλαϊνών εισόδων για το ιερό και όχι ο άγιος στον οποίο θα ήταν αφιερωμένος ο ναός δίπλα στην Παναγία και ο άγιος Ιωάννης δίπλα στον Χριστό όπως είθισται- υπάρχουν χαρτιά πλαστικοποιημένα με προσευχές και στο πατωμα βυσσινί βελούδινα μαξιλαράκια. Ένας νεαρός γονατίζει μπροστά στον Χριστό και διαβάζει την προσευχή από μέσα του. Δεξιά και αριστερά στα μικρά παράθυρα που επιτρέπουν τρυφερό το φως να διεισδύει, εκτός από τις φορητές εικόνες υπάρχουν γλάστρες με λουλούδια στο περβάζι καθώς και κρεμασμένες που ξεχειλιζουν πρασινάδα. Βρίσκεςι ένα βιβλίο με μοναστήρια σαν αυτά για τα οποία έχεις ακούσει, της Μολδαβίας, και φωτογραφίζεις μια σελίδα παραμυθιού.
Και η εκκλησία του Κρατσουλέσκου είναι από μπροστά εξωτερικά αγιογραφημένη με πολύ καλά διατηρημένες αγιογραφίες. Όλο αυτό κάνει την παρουσία του ναού μέσα στην πόλη πολύ ζωντανή. Οι άγιοι κοιτούν τους περαστικούς, τους χαιρετούν, ενώνονται μαζί τους μ' έναν διαφορετικό τρόπο, ίσως κάπως πιο αισθητό. Δεν περιμένουν να μπεις στον ναό να τους αναζητήσεις. Αυτοί είναι που βγαίνουν έξω και σ' αρπάζουν προτού καλά καλά το καταλάβεις.
Οι δρόμοι είναι ατελείωτοι. Οι μικροί και οι μεγάλοι. Η ποικιλλία της αρχιτεκτονικής πραγματικά εντυπωσιακή. Δεν είναι λίγα τα κτίρια που σε μεταφέρουν νοητά στην Κωνσταντινούπολη όπως αυτό το εστιατόριο στο οποίο θα γευματίσεις. Το παρελθόν της Ρουμανίας είναι γεμάτο δόξα και μεγαλοπρέπεια, ιδίως αυτό του 18ου και 19ου αι. Δεν το μαρτυρούν μόνο τα κτίρια. Το μαρτυρούν και τα πάμπολλα δέντρα που πλημμυρίζουν τους δρόμους, ακόμα και τα σοκάκια.
Έχεις χαθεί για τα καλά, δεν έχεις ιδέα πού βαδίζεις και είναι η ώρα να πας στο Εθνικό Μουσείο του Βουκουρεστίου να κάνεις το χρέος σου στον αγαπημένο σου γλύπτη που σε περιμένει. Σταματάς μια ρουμάνα και τη ρωτάς στα αγγλικά προς τα πού να προχωρήσεις. Καθώς την κοιτάς στο πρόσωπο σχεδόν δεν προσέχεις καθόλου τι σου απαντά. Έχεις πολύ καιρό να δεις γυναικείο πρόσωπο τόσο καθαρό και προσηνές. Είναι μια ξανθιά Παναγιά.
Τα πόδια πηγαίνουν προς το μουσείο σχεδόν μόνα τους. Σκέφτεσαι πως σ' αυτήν την πόλη όσο και να προσπαθείς να χαθείς δεν χάνεσαι. Σε αντίθεση με την Βενετία που όσο κι αν προσπαθείς να μην χαθείς χάνεσαι εξ' ορισμού. Εθνικό Μουσείο.
Δεν πηγαίνεις στο τμήμα της Ευρωπαϊκής τέχνης. Αυτήν την έχεις συναντήσει κι άλλες φορές και πιθανόν θα την ξανασυναντήσεις σε άλλες χώρες και στιγμές καταλληλότερες. Διαλέγεις την Ρουμάνικη τέχνη. Προσπερνάς τις αίθουσες με την βαριά μυρωδιά της κλεισούρας. Τα περισσότερα έργα του 19ου αι. είναι τόσο σκούρα, έχουν τόσο μαύρο, τέτοια θλίψη, που δεν στέκεσαι καθόλου. Σχεδόν τρέχοντας προχωράς από αίθουσα σε αίθουσα να συναντήσεις τον αγαπημένο. Όταν φτάνεις δεν υπάρχει μυρωδιά. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν υπάρχει κούραση, σκέψεις, δίψα. Υπάρχει μόνο το απόλυτο παρόν. Konstantin Brancusi.
Ο ρουμάνος γλύπτης που θεωρείται ο μεγαλύτερος γλύπτης του αιώνα μας, έχει εδώ τα έργα της νιότης του. Γεννημένος το 1876 έφυγε σε νεαρή ηλικία από το Βουκουρέστι κι έφτασε στο Παρίσι με τα πόδια... Τα περισσότερα έργα βρίσκονται σε μουσεία του Παρισιού. Το εργαστήριό του είναι εκεί μουσείο. Ήταν ψάλτης στην ρουμάνικη ορθόδοξη εκκλησία του Παρισιού, ζούσε πολύ μοναχικά και σου θυμίζει πολύ τον Χαλεπά. Δεν θέλεις όμως να γράψεις περισσότερα γι' αυτόν. Μάλλον θα τον ξανασυναντήσεις το φθινόπωρο στο Παρίσι. Εκεί θα γνωριστείτε καλύτερα, η σχέση σας θα βαθύνει, και ίσως τότε να μπορέσεις να μιλήσεις γι' αυτόν με τρόπο που να του ταιριάζει και να του αξίζει περισσότερο.
Τα πρόσωπά του κοιτούν πέρα από τον θάνατο. Ατενίζουν έναν κόσμο πέρα από τον κόσμο και μέσα από τον κόσμο. Η προσευχόμενη γυναίκα είναι η γυναίκα που θα δεις λίγο αργότερα στην Ρωσική εκκλησία του αγίου Νικολάου όπου τελείται η παράκληση. Δεν υπάρχει ούτε μία καρέκλα. Γυναίκες και άνδρες είναι γονατισμένοι σαν τα γλυπτά του κορυφαίου γλύπτη.
Η φωτογραφία αυτή είναι από τοίχο της μονής Σταυρουπόλεως. Για σένα είναι το Βουκουρέστι. Είναι η Ρουμανία και τα ζωντανά της κομμάτια. Εϊναι οι περιπέτειές της, η λάμψη της, το αίμα της που χύθηκε άφθονο, ο πόνος της, αλλά και όλη η δύναμη της συντήρησης, της ανανέωσης, της αναστήλωσης εκεί στα λευκά εναπομείναντα μέρη που σιγά σιγά συμπληρώνονται. Της νέας δημιουργιάς, των νέων προσανατολισμών που θα κάνουν τη ζωή σημερινή και παντοτινή, ελεύθερη με όλες τις μνήμες που της στέρησαν αυτήν την ελευθερία.
Είδες τόσες ωραίες γυναίκες ντυμένες με ωραία φορέματα στους δρόμους... Είδες τόσες πολλές ντυμένες στα λευκά... Και θέλεις να λες πως το Βουκουρέστι σήμερα είναι μια ωραία λευκοντυμένη γυναίκα που δεν μπορεί παρά το φως να την ερωτευτεί. Έχει όλο το μέλλον δικό της.
Ετικέτες
Διήγημα,
Ταξιδιωτικά,
Φωτογραφικό αφιέρωμα
Friday, July 20, 2007
Μπλογκοπαιχνίδι - Βάσω
1. Η φράση του Ηράκλειτου: Τα πάντα ρει.
Η ρευστότητα των παντων κατά τον Ηράκλειτο είναι εκτός των άλλων μια πρώτη αμυδρή σύλληψη της ιστορικότητας του κόσμου. Τα πράγματα κινούνται και μεταβάλλονται, αλλά και για να μείνουν ίδια πρέπει να αλλάζουν. Οι περιπέτειες και οι ταραχές είναι συστατικό της ζωή και την προωθούν, γι’ αυτό και ο φιλόσοφος λέει πάλι ότι τα υλικά του μείγματος διαχωρίζονται, αν δεν ανακινούνται συστηματικά και «το αντίξουν συμφέρον».
2. Η φράση του Δημήτριου:
"για τους καιρους της μοναξιας
βαστα καρδια μαντηλι,
και ριχνε λαδι στην φωτια
μη σβησει το καντηλι."
Τα λέει όλα. Ο πόνος «στάλα στάλα μόνος» μέσα μας είναι ο γιατρός μας και η αρρώστια μας, αλλά ταυτόχρονα το φάρμακο και η θεραπεία μας.
3. Πραδίδω την γνωστή φράση πάλι από τον Ηράκλειτο:
Αν ελπίζεις, θα πετύχεις το ανέλπιστο.
«Εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ εξευρήσει».
4. Η δική μου- ο Θεός να την κάνει δική μου-
αν τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλεις, σε συμφέρει και πρέπει να τα θέλεις, όπως είναι.
Monday, July 16, 2007
Μπλογκοπαιχνίδι - Δημήτριος ο Βόρειος
1)Σχολιαζω την φραση που γραφει ο Σολωμός
"Όχι, ούτε το κύμα, ούτε κανένα δυνατό θεριό δεν μπορεί ν' αγγίσει τον χρυσό καρπό της ψυχής. Άθικτος και αθάνατος πέφτει στον κόλπο του Θεού που την έπλασε"
Ο Δ.Σολωμος, ειναι κατεξοχην ποιητης ενθεος....
το αποσπασμα απο το ''χορικο''
ειναι κορυφαιο,
ειναι θεολογικοτατο, και ξεκαθαρο,
ο χρυσος παντου ειναι χρυσος,
η ψυχη ειναι αθανατη, ειναι στον κολπο του Θεου,
απο κει ερχεται, κι εκει παει....
2)"Δεν υπάρχει τίποτα από μόνο του καλό ή κακό. Αυτό που στη μια περίπτωση είναι καλό στην άλλη μπορεί να είναι κακό."
Για την δικη σου φραση, σιγουρα τιποτα απο μονο του δεν ειναι ουτε καλο ουτε κακο, εμεις με την σταση μας απεναντι του προσδιδουμε αναλογα...
ομως,
απο μονο του υπαρχει το καλο,
το ακρον αγαθο,
ο ποιητης καθε καλου, ο Θεος,
το κακο δεν υπαρχει ως οντοτητα, ουτε ειναι δημιουργημα του θεου,
ουτε ειναι το αντιπαλον δεος...
ειναι η απουσια του καλου,
και θα σταματησει να υπαρχει, οταν ερθει για παντα το καλο ,δηλαδη, με το τελος του κοσμου... εκει ανατελει για παντα το καλο που δεν εχει τελος ,και διαρκως επακτεινεται...
3) Η γνωστη φραση που παραδιδω ειναι
"τα παντα ρει"
4) Η δικη μου φραση ειναι:
"για τους καιρους της μοναξιας
βαστα καρδια μαντηλι,
και ριχνε λαδι στην φωτια
μη σβησει το καντηλι."
Υ.Γ.
Δεν γνωριζω αν τηρησα τις σωστες οδηγιες χρησης ,οστοσο ,καλο ηταν,
αν μπορω να προτεινω φιλους σου
που δε θυμαμαι αν εχουν μπλογκ η οχι,
ειναι:
1) Ηλιογραφος
2) Σα
3) Τhiv
4) Γωγω
5) Sot
Sunday, July 15, 2007
Μπλογκοπαιχνίδι
Από υπακοή στα Πρόσωπα που με προσκάλεσαν να συμμετέχω στο καινούριο μπλογκοπαιχνίδι παραθέτω καταρχάς τις οδηγίες όπως ακριβώς τις έχουν αναρτημένα προκειμένου να συμμετάσχουν και οι επόμενοι πέντε φίλοι που έχω να προτείνω. Θα μου επιτρέψετε βέβαια να προτείνω τέσσερις καθαρόαιμους σχολιαστές, μιας και όχι μόνο τους έχω ξεχωριστή αδυναμία, αλλά είναι και το παρελθόν μου στη μέση που δεν το λησμονώ και που ως γνωστόν αφορά το προλεταριάτο των σχολιαστών, -από κει ξεκίνησα. Προτείνω τους: Nekko, Livana, Βάσω, Δημήτρη Βόρειο και ως μπλόγκερ την Αφροδίτη. Εννοείται πως και οι σχολιαστές μπορούν να προτείνουν άλλους σχολιαστές ή μπλόγκερ και θα αναλάβω εγώ να μεταφέρω τις πορτάσεις τους. Οι σχολιαστές απαντάτε μέσα στα σχόλιά μου και μετά εγώ θα ανεβάσω το κείμενό σας σε κεντρικό ποστ, εκτός κι αν επιθυμείτε να μείνουν μέσα στα σχόλια. (Nekko, ελπίζω πως δεν έχω καταλάβει λάθος πως δεν έχεις μπλογκ, αλλοιώς διόρθωσέ με σε παρακαλώ)
Παραθετουμε δυο γνωστες φρασεις-ρησεις που εχουν ειπωθει απο λογοτεχνες, ποιητες, φιλοσοφους, καλλιτεχνες, επιστημονες κτλ.Φρασεις που εχουν καποια βαρυτητα και κυριως, ειναι τετοιες, που μπορουμε να πουμε, οτι εχουν δυο οψεις, ειναι δηλ.διφορουμενες.Να μπορει να συμφωνησει ή να μη συμφωνησει καποιος με αυτες, εκφραζοντας στη δευτερη περιπτωση την αντιθετη αποψη.
Ενα παραδειγμα ειναι η πασιγνωστη και για παρα πολλους αντιπαθεστατη φραση του Κοελο:”Οταν θελεις κατι παρα πολυ…”, τη συνεχεια την ξερετε.
Το μπλογκοπαιχνιδο εχει σκοπο να κανει τον blogger να συμφωνησει, να διαφωνησει ή και να αμφισβητησει τις φρασεις που θα παραθεσει, και να αιτιολογησει γιατι.
Προσεξτε ομως.Τη μια απο τις δυο φρασεις που παραθετει ο blogger την πασαρει στους αλλους 5, στους οποιους δινει την σκυταλη.
Επισης, ο blogger, εκτος απο τις 2 φρασεις, φτιαχνει και μια δικη του, που ειναι και παλι, διφορουμενη.Για παραδειγμα “Δεν υπαρχει πεπρωμενο.Ολα γινονται τυχαια.”
Τη δικη του αυτη φραση την πασαρει στους αλλους 5 bloggers, ζητωντας τους να συμφωνησουν ή να διαφωνησουν με αυτην, αιτιολογωντας το.
Μπερδευτηκατε; Για να τα βαλουμε σε σειρα, ο blogger ο οποιος καλειται να παιξει στο μπλογκοπαιχνιδο, παραθετει 2 γνωστες φρασεις, η μια εκ των οποιων προερχεται απο τον συναδελφο του που τον καλει να παιξει.Μετα παραθετει την φραση που φτιαχνει ο blogger που τον καλει να παιξει και λεει αν συμφωνει ή οχι με αυτη, αιτιολογωντας το.Και τελος, φτιαχνει τη δικη του φραση, ζητωντας απο τους επομενους 5, να πουν αν συμφωνουν ή οχι με αυτη και βεβαια να το αιτιολογησουν.
Επομενως, συνολικα ο blogger γραφει 4 φρασεις στο ποστ του.
1 γνωστη φραση συγγραφεα κτλ που του πασαρει ο συναδελφος του που τον καλει να παιξει
1 γνωστη φραση συγγραφεα κτλ που διαλεγει ο blogger
1 φραση που φτιαχνει ο συναδελφος που τον καλει να παιξει
1 φραση που φτιαχνει ο ιδιος ο blogger και την πασαρει στους αλλους 5
1. Ο Άρης μου παρέδωσε την φράση του Ελύτη από τους Προσανατολισμούς του:
"Και νασαι όπως γεννήθηκες, το κέντρο του κόσμου".
Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος κατά κάποιον τρόπο είναι το κέντρο του κόσμου. Όχι μόνο γιατί η οικογένεια που τον γεννά είναι ένας πυρήνας κοσμικός, αλλά και γιατί κάθε γέννηση είναι πράγματι γεγονός παγκόσμιο από μόνη της, ακόμη και αν η είδηση της γέννησης του κάθε ανθρώπου δεν φτάνει στα αφτιά όλου του κόσμου και δεν τραβά κατά κυριολεκτικό τρόπο την προσοχή του. Γιατί για να είσαι κατά κυριολεξία το κέντρο του κόσμου πρέπει ο κόσμος να έχει στραμμένο το βλέμμα του πάνω σου, είτε γιατί το θέλει είτε γιατί το καταφέρνεις εσύ. Για μένα κέντρο του κόσμου είναι ο Ήλιος. Γύρω από τον ήλιο γυρίζει η Γη κι αν γυρίζει και γύρω από τον εαυτό της είναι για να μην αφήσει καμιά της πλευρά σκοτεινή. Ο Ήλιος δεν έχει μέριμνα γι' αυτό. Απλώς υπάρχει, δίνεται. Δεν γνωρίζει, δεν έχει συνείδηση του τι καταφέρνει και ίσως ακριβώς γι' αυτό και ολόκληρος πλανήτης σαν τη Γη μας να τον έχει για κέντρο.
Ο μόνος τρόπος με τον οποίο εγώ μπορώ να δεχθώ την φράση του Ελύτη είναι αυτός. Και στην περίπτωση του ανθρώπου που σε αντίθεση με τον Ήλιο έχει και γνώση και συνείδηση και σώμα και ψυχή, είναι να ξεχάσει τον εαυτό του, να μη σκεφτεί ούτε στιγμή πως είναι το κέντρο του κόσμου και πως όλα οφείλουν να γυρίζουν γύρω του. Να χαριστεί στον κόσμο θεωρώντας όλους τους άλλους κέντρο του. Δηλαδή να γεννιέται διαρκώς μέσα στον κόσμο ως νέο πνεύμα, νέο σώμα, νέα ψυχή, όπως γεννήθηκε μια φορά μέσα στην οικογένειά του. Τότε νομίζω πως θα γίνει ξανά το κέντρο του κόσμου ή ίσως θα γίνει ακόμα πιο πραγματικά. Με άλλα λόγια μέσω της αγάπης για τον κόσμο που δεν λυπάται να χαρίζεται όσο δεν λυπάται και ο Ήλιος να δίνεται.
2. Η προσωπική σκέψη του Άρη στην οποία έχω να τοποθετηθώ είναι η ακόλουθη:
"Ο άνθρωπος από κάπου έρχεται όταν γεννιέται και κάπου πάει πεθαίνοντας. Η ενσάρκωσή του και η περιπέτειά του στον πλανήτη Γη, δεν είναι παρά μια φάση της διαδρομής του σ' αυτό που εμείς εδώ λέμε χώρο, χρόνο, σύμπαν."
Όταν σου παραδίδεται μια αρκετά γενική φράση όπως αυτή είναι δύσκολο να τοποθετηθείς συγκεκριμένα. Και βέβαια έτσι είναι, πώς να φέρω αντίρρηση, αφού ούτε εγώ ξέρω από πού ερχόμαστε και πού πάμε και το μόνο που λίγο αντιλαμβάνομαι είναι αυτή καθεαυτή η περιπέτεια στο συμπαντικό χωρόχρονο. Την ίδια στιγμή που για παάδειγμα, όταν είμαι πολύ λυπημένη καταργείται χώρος και χρόνος και όλα συμπιέζονται μαζί με την ύπαρξή μου σε μια συμπαγή κουκίδα νύχτας, ενώ όταν είμαι τρελά ερωτευμένη όλα απλώνονται σε μια απειρία έκτασης χώρου και χρόνου. Ίσως, λοιπόν, αυτή η περιπέτεια να επικεντρώνεται κυρίως στη βίωση μέσω των εξωτερικών και εσωτερικών συμβάντων της ύπαρξής μας, αυτού του άπιαστου χώρου και χρόνου. Ίσως λέω, γιατί εμένα μ' ενδιαφέρι πρωτίστως ο λόγος της ύπαρξης και όχι αυτή καθεαυτή η περιπέτεια, αλλά το γιατί να την βιώνουμε και κατόπιν το πώς την βιώνουμε, το νόημα να βρίσκεται στο ξεδίπλωμα των διαστάσεων που αναφέρω στο δεύτερο παράδειγμα. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να με πεισει πως αυτή η περιπέτεια που ονομάζεται ζωή και είναι ζωή, μας δόθηκε για να πεθάνει, δηλαδή να κλειστεί μέσα σε μια συμπαγή κουκίδα νύχτας και να μεινει εκεί για πάντα. Η ζωή γεννά ζωή. Ο έερωτας για την ζωή, τον άνθρωπο, τον δημιουργό της ζωής, κάνει την φάση αυτή που εμείς τώρα εν ζωή διανύουμε, να αποκτά ενότητα και νόημα με αυτό το "κάπου" από το οποίο προήλθαμε και το "κάπου" στο οποίο πηγαίνουμε.
3. Η λογοτεχνική φράση που παραδίδω εγώ στους πέντε φίλους και φίλες είναι από το "Χορικό" του Διονύσιου Σολωμού:
"Όχι, ούτε το κύμα, ούτε κανένα δυνατό θεριό δεν μπορεί ν' αγγίσει τον χρυσό καρπό της ψυχής. Άθικτος και αθάνατος πέφτει στον κόλπο του Θεού που την έπλασε"
4. Η δική μου σκέψη -που μόνο δική μου δεν είναι γιατί δεν έχω δικές μου σκέψεις, να μη λέμε και ψέμματα- που παραδίδω είναι:
"Δεν υπάρχει τίποτα από μόνο του καλό ή κακό. Αυτό που στη μια περίπτωση είναι καλό στην άλλη μπορεί να είναι κακό."
ΥΓ. Σας αφήνω κλειδιά να μπείτε, να παίξετε, να κάνετε ό,τι σας έρθει στο κεφάλι. Θα λείψω για λίγες μέρες και μετά θα σας πω πού ήμουν, θα το δείτε εξάλλου. Έχετε την αγάπη μου.
Friday, July 13, 2007
Subscribe to:
Posts (Atom)