Labels

Thursday, March 10, 2011

Ο "Θείος Βάνιας" του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Αντρέι Κοντσαλόφσκι



Στη αδιασάλευτη επαρχιακή ζωή της Ρωσίας των αρχών του προηγούμενου αιώνα, τίποτα δεν συμβαίνει. Όλα κινούνται αργά, όλα είναι πνιγηρά, η καθημερινότητα του μόχθου δεν αφήνει περιθώρια σε διεξόδους χαράς. Την ίδια στιγμή όλα είναι υποταγμένα στη μοίρα. Αναντίρρητα αποδεκτά. Το περισσότερο που δικαιούνται οι φτωχοί είναι να πνίγουν την μίζερη ζωή τους στη βότκα. Μέχρι τη στιγμή που θα γίνει η 'εισβολή'.


Η εισβολή του διαφορετικού, της εφήμερης διαφορετικής νότας, του ωραίου. Τα βλέμματα θα στραφούν προς το εκθαμβωτικό της γοητείας και η ζωή θα αρχίσει να αποκτά ένα νόημα κάνοντας παράλληλα το παρελθόν της ακόμα πιο αδιάφορο έως ειδεχθές.


Ο καθηγητής επιστρέφει με την δεύτερη γυναίκα του στην εξοχή και στο σπίτι της πρώτης γυναίκας που δεν ζει εδώ και πολλά χρόνια και όπου μένει η κόρη του Σόνια, σχεδόν συνομήλικη της μητριάς της, με τον θείο της τον Βάνια, την γριά μητέρα του Βάνια και του καθηγητή και την νταντά. Στην παρέα τους συχνά είναι ο Βλογιάρης, άνθρωπος απλός με καθαρή καρδιά, που παίζει παρηγορητικά την κιθάρα του διασκεδάζοντας την αμήχανη ζωή, και ο γιατρός που γυρνάει όλη την επαρχία επισκεπτόμενος τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, προσπαθώντας να θεραπεύσει όσους μπορεί. Λατρεύει τα δάση και τον φυσικό πλούτο της πατρίδας του, όπως ακριβώς ο ίδιος ο Τσέχωφ που ήταν επίσης γιατρός. Μα εδώ ο γιατρός έχει πια χάσει τον ιδεαλισμό του και έχει απελπιστεί. Η γοητευτική παρουσία της Έλενας θα του παραλύσει κάθε άλλο ενδιαφέρον και με μεγάλη δυσκολία θα την αποχωρίζεται για να επισκέπτεται τους ασθενείς του.



Η Σόνια θα έρθει στον αντίποδα της μητριάς της στερημένη από φυσικά προσόντα. Τα εσωτερικά της χαρίσματα δεν είναι ικανά να συγκινήσουν τον γιατρό με τον οποίο είναι ερωτευμένη. Η πνευματική της εγρήγορση σε σχέση με την αντίστοιχη νωθρότητα της Έλενας, που φαίνεται να μην την απασχολεί τίποτα περισσότερο από την ομορφιά της, δεν θα καταφέρει να ελκύσει την προσοχή του γιατρού στο ελάχιστο.


Ο πατέρας της υποφέρει από αρθριτικά, μα είναι ένας δύστροπος γέρος που διαρκώς γκρινιάζει για τα πάντα και νιώθει παραγκωνισμένος. Κανένας δεν τον υπολογίζει κι ας τον νοιάζονται και τον περιποιούνται υπομονετικά οι δυο γυναίκες.


Ο θείος Βάνιας από την μεριά του, αγωνιζόμενος σκληρά στο κτήμα για εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια μαζί με την ανιψιά του και αποδίδοντας σχεδόν όλα τα εισοδήματα του κτήματος στον καθηγητή αδελφό του, ζει μια στερημένη ζωή. Η παρουσία της Έλενας δεν μπορεί τον αφήσει αδιάφορο. Θα της προσφέρει την αγάπη του, αλλά εκείνη θα του αρνηθεί την δική της. Του είναι παντελώς ακατανόητο πώς αυτή η γυναίκα είναι πιστή στον καθηγητή. Βρίσκει πως είναι αμαρτία να καταπνίγει τα πάθη της και να μένει σκλαβωμένη στον γεροπαράξενο σύζυγό της.


Οι δυο γυναίκες θα έρθουν κάποια στιγμή η μία κοντά στην άλλη. Η Σόνια θα εκμυστηρευτεί στην Έλενα τον έρωτά της για τον γιατρό. Η Έλενα δεν θα κάνει το ίδιο. Θα πάει να μιλήσει στον γιατρό για την Σόνια και θα ανακουφιστεί πολύ όταν θα ακούσει πως ο γιατρός δεν ενδιαφέρεται καθόλου γι' αυτή. Η προσωπικότητα του γιατρού την έχει γοητέψει κι ας μην κατανοεί τις ιδέες του και τον αγώνα του. Παρ' όλα αυτά ούτε σ' αυτόν θα παραδοθεί.


Όταν ο καθηγητής ανακοινώνει την απόφασή του να πουλήσει το κτήμα για να αγοράσει μια βίλα να μένει με την γυναίκα του στην Ευρώπη, η είδηση πέφτει κεραυνός εν αιθρία. Στην ουσία πετάει στο δρόμο και τον θείο Βάνια και την ίδια του την κόρη με την γιαγιά και την νταντά. Δεν είναι σε θέση πέρα από τον εαυτό του να αντιληφτεί τους αγώνες αυτών των ανθρώπων που θυσίασαν όλη τους την ζωή για να του εξασφαλίζουν στο ακέραιο τα εισοδήματά του. Το μυαλό του θείου Βάνια τρελαίνεται προς στιγμήν. Παίρνει το περίστροφο και πυροβολεί.


Είναι τόσο παιδικός ο θυμός του όσο κι η καρδιά του. Ούτε ο ίδιος ο καθηγητής ανησυχεί πως θα τον σκοτώσει στ' αλήθεια. Ο θείος Βάνιας αστοχεί και ο καθηγητής παίρνει την Έλενα και φεύγουν μια για πάντα από το κτήμα. Η Έλενα δίνει το τελευταίο φιλί στον γιατρό. Αποδέχονται πως το να ζήσουν μαζί θα σήμανε την καταστροφή τους. Ο γιατρός φεύγει για τους ασθενείς του στην αχανή επαρχία. Θα κάνει πολύ καιρό να επιστρέψει. Και όλα γίνονται όπως πριν, αν και τίποτα δεν είναι όπως πριν.


Η Σόνια με τον θείο Βάνια ανοίγουν τα τεφτέρια που καιρό τώρα είχαν παρατημένα, να ελέγξουν τους λογαριασμούς. Η συμφιλίωση με το ζευγάρι έγινε πριν αυτό αποχωρίσει. Η νταντά πλέκει. Δεν σταμάτησε το εργόχειρό της όσο κι αν άλλαξε τις μέρες αυτές η ζωή τους. Ο Βλογιάρης παίζει ακόμα κιθάρα. Ούτε αυτός έπαψε να παίζει την κιθάρα του. Και οι δυο αντιστάθηκαν στην 'εισβολή' με τον τρόπο τους. Η μητέρα θα πάρει τα τσιγάρα της και θα καπνίσει όπως πάντα. Της αρκεί που δεν σκοτώθηκε ο γιος της που λατρεύει.
Αυτό που μένει είναι η συμφιλίωση στις δύο ψυχές. Του θείου Βάνια και της Σόνιας. Και την συμφιλίωση την κάνει η Σόνια που δεν την αγάπησε κανείς.































Η μουσική είναι του Rostropovich.

Σημείωση: Επέλεξα να ανεβάσω ξανά αυτή την παλιότερη ανάρτηση λόγω της μεγάλης επισκεψιμότητας που εμφανίζει σταθερά τα τελευταία δύο χρόνια.

33 comments:

  1. Πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη παρουσίαση. Όσο για τη μουσική συνοδεία, γάντι!!!
    Καλησπέρα σου Βασιλική Ψυχή μας!

    ReplyDelete
  2. Καλησπέρα!
    Παρουσίασες πολύ όμορφα ίσως το πιο αγαπημένο μου έργο του Ρώσσου συγγραφέα.
    Το έχω δει σε πολλές διανομές στην Αθήνα,από το 1989 μέχρι και σήμερα.Παίζεται πολύ συχνά.Τέλη του 07 το είδα με τον Σοφοκλή Πέππα,Θάλεια Προκοπίου,Ντίνα Μιχαηλίδη,Μπιμπίλα.
    Το τέλος του έργου,το οποίο βλέπω ότι το παρουσιάζεις και εδώ με όλα του τα λόγια,μου φέρνει πάντα δάκρυα.Σκέπτομαι τους ανθρώπους εκείνης της εποχής,σε μια παγωμένη Ρωσία που την ξέρουμε μόνο μέσα από τα παραμύθια και τα μυθιστορήματα,να προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους,να παλεύουν με τα υπαρξιακά τους αδιέξοδα και τη μοναξιά τους.
    Είναι τόσο ανθρώπινος ο Τσέχωφ και πόσοι από μας δεν έχουμε αισθανθεί θείοι Βάνιες και Σόνιες!...
    Σε ευχαριστούμε,Βασιλική.

    ReplyDelete
  3. Τι ομορφιά Παναγίτσα μου! Ναί, έτσι είναι, όπως τα λέει. Ετσι θα γίνουν όλα. Θ' αναπαυθούμε.

    Αλλά μέχρι τότε θα χαρούμε αυτό το μεγάλο δώρο που ξημερώνει κάθε μέρα!

    Καλημέρα!

    ReplyDelete
  4. θα μου επιτρέψεις να εκφράσω έναν (παράταιρο πιθανόν)συνειρμό που δημιουργήθηκε όταν διάβασα το ποστ:
    είναι από μια ταινία τρόμου το χελλρέηζερ (πιθανόν να την έχεις ακουστά), είναι που λες ο μάστερ της κόλασης και του πόνου ο Χελλρέηζερ (ένας φριχτός τύπος που αντί για μαλλιά έχει μπηγμένα καρφιά στο κεφάλι του)και προτού κατασπαράξει έναν κακομοίρη θνητό του λέει τα εξής:
    "Τα ανθρώπινα όνειρα προσφέρουν το καλύτερο έδαφος για να σπείρεις τους σπόρους των πιο εφιαλτικών βασανιστηρίων"
    Οι "καθηγητές - χελλρέηζερ" που κάνουν τη ζωούλα τους στα προάστια των Παρισίων εις βάρος των θείων Βάνια που έχουν χάσει κάθε ελπίδα για την παραμικρή ευτυχία.....
    Το ζήτημα είναι συνεχές απελπιστικό και αφόρητο δεν έχω διάθεση να πω τίποτ΄άλλο.......

    είμαι ο μπλογκιάρης που παίζει με τη φωτογραφική του μηχανή! :)

    ReplyDelete
  5. Θα μπορούσε με μικρή προσαρμογή άνετα να τοποθετηθεί χρονικά και τοπικά οπουδήποτε.Δεν είναι τυχαίο το επιτυχημένο ανέβασμά του τόσες φορές. Πολύ ανθρώπινο γι αυτό και τόσο διαχρονικό.

    ReplyDelete
  6. @π.κ μου, μας βγήκεν ολίγον ο πάτος... αλλά ομολογώ ότι κάθε στιγμή αυτού του ποστ, μου έδινε μεγάλη χαρά! Το έκανα και όλη την ώρα χαμογελουσα!
    Και είναι τόσο σπουδαίοι αυτοί που καταφέρνουν να κάνουν εικόνα τα λόγια κι έτσι να τα μοιραζόμαστε όλοι μας ακόμα πιο ολοκληρωμένα! Υπάρχουν και υπήρξαν και θα υπάρχουν ψυχές που δουλεύουν και που ξέρουν να δουλεύουν πολύ και πολύ καλά για όλους μας κι έτσι ξεχρεώνουν την ραθυμία ολόκληρης ανθρωπότητας. Είμαι αληθινά πολύ ευγνώμων σε όλους αυτούς τους μεγάλους δημιουργούς.

    Με το καλό να ξημερώσουμε και να ζήσουμε την Κυριακή μας!

    ReplyDelete
  7. @Όλα θα πάνε καλά,
    κι εγώ στάθηκα ιδιαιτέρως τυχερή με το συγκεκριμένο έργο.
    Είναι λίγα χρόνια, δηλ. δέκα! που με αφορμή το ότι η Θεσσαλονίκη ήταν Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης είχε φέρει, ο τότε καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ, Βασίλης Παπαβασιλείου, το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας. Είναι δυνατόν να βλέπεις παράσταση στα ρωσικά και να ακούς την μετάφραση με τα ακουστικά και να ριγά το είναι σου, να μην ανασαίνεις; Ε, ειναι! Και θυμάμαι και τα σκηνικά τους, ήταν απίστευτα!!! Πήγα στο τέλος πίσω από την σκηνή και τα άγγιζα σαν να ψηλαφούσα το ίδιο το όνειρο...

    Και να έχουμε υπόψιν μας πως ο Τσέσωφ πέθανε πολύ νέος, γύρω στα 44 και όλες οι πρώτες παραστάσεις των έργων του σημείωναν τρομερές αποτυχίες, μέχρι που γνώρισε τον Στανισλάφσκι κι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Επέμενε, παρ' όλες τις αποτυχίες και ήταν και γιατρός, έχει κι αυτό την σημασία του. Γνώριζε τον άνθρωπο σε όλη του την αδυναμία από μέσα κι απ' έξω και είχε μεγάλη αγάπη.
    Ο Θεός να τον αναπαύει πάντα!

    Έτσι σκέφτομαι καμιά φορά... ε, ρε, τι έχουμε να συναντήσουμε εκεί πάνω μια μέρα και πόσα να πούμε...

    Καλό σου βράδυ και πάντα καλά!

    ReplyDelete
  8. Ναι, μάτια μου, πολλή και μεγάλη ομορφιά, όπως το λες, και θα αναπαυθούμε, όπως το λέει κι ο Τσέχωφ διά στόμαστος Σόνιας. Και θα γευόμαστε το φως και δεν θα χορταίνουμε!
    Και μέχρι τότε, ναι βρε Άρη μου Τσεχωφικέ, θα χαιρόμαστε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή, ακόμα και τους πόνους μας και τις λύπες μας θα χαιρόμαστε που θα μας κάνουν λίγο περισσότερο ευγενικούς, λίγο παραπάνω ανθρώπους, ακόμα πιο τρυφερούς και αγαπησιάρηδες!

    Κατάφωτη Κυριακή φίλε μου!

    ReplyDelete
  9. Ηλιογραφάκο μου, το καλό που σου θέλω να τα κόψεις αυτά τα θρίλερ, ακούς;;;;

    Το ζήτημα είναι να ελπίζουμε γεμάτοι αγάπη για όλους, μπλογκιάρη με τον φακό, και να αναζητούμε οάσεις ομορφιάς όπως κάνεις εσύ και μάλλον κι εγώ... Είναι τόσο παρηγορητιιή παρουσία αυτός ο Βλογιάρης στο έργο, που μιλά ελάχιστα και στις κρίσιμες στιγμές των αδιεξόδων αυτός καθισμένος σε μιαν άκρη παίζει σιωπηλά την κιθαρίτσα του... τι θα κάναμε χωρίς αυτόν;

    Θα δουλέψουμε και για τους άλλους, που λέει κι η Σόνια, και θα το κάνουμε με χαρά, όπως το έκαναν αυτοί με τους οποίους ασχολούμαστε τώρα, για να ξεδιψάμε την ακόρεστη δίψα μας για ομορφιά και λύτρωση. Θα δουλέψουμε Ηλιογράφε, και ίσως να κουραστούμε λίγο παραπάνω, μα η χαρά μας που σηκώνουμε στην πλάτη και λίγους άλλους, θα είναι απέραντη...

    Καλό σου βράδυ! Χαμογέλα!

    ReplyDelete
  10. Ναι, φίλε μου, έτσι είναι.
    Τελικά δεν υπάρχει ίσως μεγάλος δημιουργός που δεν διακατέχεται από φανατική αγάπη για τον άνθρωπο, τα πάθη του, τις αδυναμίες του και τις ελπίδες του και που δεν πραγματοποιεί την ίδια στιγμή μια, ας πω, ηρωική έξοδο από το εγώ του, προκειμένου να σκύψει πάνω στον άλλον για να τον κατανοήσει βαθιά, να ψαύσει τις μύχιες γωνιές του είναι του και να φωτίσει τα σκοτάδια του.
    Νομίζω πως ανά τους αιώνες, ένας είναι εν τέλει ο ανθρώπινος πόνος και μία η ελπίδα του. Αυτά ενώνουν τον χρόνο και τις εποχές του σε ένα παρόν και το εκτοξεύουν στο άπειρο.
    Και τω Θεώ δόξα!
    Καλό σου βράδυ @Sot μου, και με το καλό να αξιωθούμε την Κυριακάτικη χαρά μας!

    ReplyDelete
  11. Λατρεύω τον Τσέχοφ.. Να είσαι καλά Βασιλική μου..καταπληκτικά αφιερώματα..συνέχισε τα :)) Φιλιά πολλά, καλό σου μήνα!

    ReplyDelete
  12. Βασιλική μου, καλώς σε βρίσκω.
    Ναι, τώρα κατάλαβα γιατί βρήκες όμορφο το σχόλιο που άφησα στο None!! Ξέρεις τόσο "καλά", να μιλάς με εικόνες!!!!
    Η παρουσίαση του "Θείου Βάνια" μέσα απο τη δικιά σου ματιά, ο συνδυασμός εικόνας,γραφής και ήχου με κάνουν να εύχομαι,να ήταν η πρώτη φορά που άκουγα γι'αυτό. Με κάποιο τρόπο το έκανες δικό σου.
    Να είσαι καλά που μου δάνεισες τα μάτια σου,ώστε να γνωρίσω (ξανά) το θείο Βάνια!!
    Φιλί

    ReplyDelete
  13. Καλό μήνα με φιλιά, ωραίες δουλειές και χαρά @roadartisti μου!
    Χαίρομαι που χαίρεσαι!

    ReplyDelete
  14. τώρα μου θύμισες μια δασκάλα στη τρίτη δημοτικού, είχα γράψει μια έκθεση -δεν θυμάμαι το θέμα -αλλά κάπου είχα γράψει τη λέξη "σκέτος".Την υπέβαλα σεμνά και ταπεινά με το χτένισμα και το ύφος που βλέπεις στη φωτό μου!
    Όταν τη διάβασε μου είπε:
    "Χαζέ, καφέ σκέτο μου θύμισες"
    :))))) :)))))
    Όχι! δε θα τα κόψω τα θρίλερ! Το μποξεράκι του χερλλρέηζερ (αφού είναι έτσι το κεφάλι του φαντάσου πως θα είναι το σώβρακό του :) να το φορέσουν όλοι αυτοί που σκορπάν τη δυστυχία γύρω τους!
    Συμφωνώ απόλυτα με τις υπόλοιπες παραγράφους της απάντησής σου, πράγματι η όποια διαφωνία ή συζήτηση μαζί σου είναι γόνιμη, μου δίνει τα κλειδιά για νέες σκέψεις, πιθανόν ένα λυσάρι υπαρξιακής γεωμετρίας, για μια αν όχι ισόπλευρη τουλάχιστο σκαληνή πνευματική αρμονία. Τις τελευταίες μέρες τα λόγια πηδάνε σαν βατραχάκια εδώ κι εκεί μες στα ρηχά νερά της σκέψης μου, τις νύχτες όμως καθρεφτίζεται το μακρινό φως των αστεριών σαν το χαμόγελο μιας γυναίκας που λέει "αντίο".......

    ReplyDelete
  15. @Βατραχογράφε μου
    κάνε ό,τι θέλεις και ό,τι αγαπάς!
    Όσο ακόμα ονειρεύεσαι αστέρια, σου επιτρέπω να βλέπεις ακόμα και.... θρίλερ!!!!!
    Το παίρνω πίσω λοιπόν, και πάμε να βρούμε την υπαρξιακή γεωμετρία μας... κι άμα την βρούμε... γράψε μου!!!!

    ReplyDelete
  16. μα.........η υπαρξιακή γεωμετρία μήπως δεν είναι και ζήτημα......φιλολογικών (και όχι μόνο) επιλογών; εντάξει σίγουρα δεν υπάρχουν απαντήσεις, υπάρχουν επιλογές όμως που σε φέρνουν σε αρμονία με τον εαυτό σου και το συνάνθρωπό σου και επιλογές που σε οδηγούν στο έγκλημα.κοάξ - κοάξ!

    ReplyDelete
  17. Θα αναπαυθούμε, Θα αναπαυθούμε!
    Ως τότε όμως θα απολαμβάνουμε τη ζωή μας στον πλανήτη αυτό με τα καλά και τα άσχημά του...
    Υπέροχη η παρουσίαση του "Θείου Βάνια". Να είσαι καλά και συνέχισε τις παρουσιάσεις! "Το 'χεις"!
    Φιλιά και καλημέρα!

    ReplyDelete
  18. Ξαναπέρασα κυριακάτικα, διότι αυτό το έργο, νιώθω, ότι είναι κυριακάτικο στο βάθος του.

    Κάθε μέρα Κυριακή, λοιπόν, για όλους σας/μας. Και πάντα μες από την ορθόδοξη πνευματικότητα. Γιατί πώς αλλιώς;;;

    ReplyDelete
  19. Έτσι είναι. Αυτό δίνει νόημα στην Τέχνη και κάνει μεγάλα κάποια έργα. Μπορεί να βλέπουμε και να θαυμάζουμε πολλά δημιουργήματα, όμως εκείνα που ξεχωρίζουμε και θυμόμαστε, είναι αυτά που αγγίζουν την ψυχή μας.

    ReplyDelete
  20. Τώρα πώς να σε πιάσω βατραχάκι που τόσο ωραία ξεγλιστράς και χοροπηδάς βάζοντας πρώτα ένα 'και' και μετά ένα 'και όχι μόνο; Μπράβο σου! Βάζεις και τα αποσιωπητικά και οι 'φιλολογικές' σου επιλογές επί των γραμματικών φαινομένων, μας αφαιρούν κάθε δυνατότητα αντίρρησης. -όχι πως σκοτωνόμαστε κιόλας να αντιπαρατεθούμε βέβαια-
    Κοινώς.... μας αποστώμωσες Ηλιογραφάκο!
    Καλή βδομάδα βρε, και συνέχισε τις ωραίες σου επιλογές!
    ... Θου Κύριε... μακριά από εγκλήματα...

    ReplyDelete
  21. 'Την καλημέρα σου 'φερα, δώσ' μου την καληνύχτα
    εγώ δουλειά δεν είχα εδώ
    μόνο για σένα ήρθα',
    λέει @Μπουτσούκα μου ένα ωραίο τραγουδάκι.
    Εδώ τώρα πάμε λίγο ανάποδα, αλλά δεν μας πειράζει, εσύ μου έφερες καλημέρα εγώ σου δίνω καληνύχτα και χαίρομαι που σου άρεσε η παρουσίαση.
    Επί τη ευκαιρία 'γιατρέ μου' τι συστήνεις όταν παθαίνουμε ψύξη; Το αριστερό μου ημισφαίριο, -αυτί και μάτι- τα έχει παίξει!

    ReplyDelete
  22. Μωρέ και στο βάθος και στο ύψος του, είναι όπως το λες @π.κ μου, Κυριακάτικο με τα όλα του το έργο!
    Κάθε μέρα Κυριακή, ναι, αυτό είναι η μεγαλύτερή μου επιθυμία από καιρό τώρα!
    Προηγουμένως έλεγα σ' έναν δικό μου άνθρωπο να ανεβάσω ένα απόσπασμα αντίστοιχο με το φινάλε του Θείου Βάνια, από το Έγκλημα και Τιμωρία. Και μου είπε πειράζοντάς με: τώρα δηλαδή τι κάνεις; Αφιέρωμα στον Θεό;
    Πολύ μου άρεσε!

    ReplyDelete
  23. Για σένα τώρα @Sot αντιγράφω και αφιερώνω το ακόλουθο απόσπασμα της αρχής της Αλεξιάδας της Άννας της Κομνηνής:

    'Ακάθεκτος κυλάει ο χρόνος και στην αέναη κίνησή του παρασύρει και παραλλάζει τα πάντα και τα καταποντίζει στον βυθό της αφάνειας -πότε πράγματα ασήμαντα και πότε μεγάλα και αξιομνημόνευτα- και, όπως λέει ο τραγικός ποιητής, φέρνει στο φως τα άδηλα και κρύβει τα φανερά. Αλλά ο λόγος της Ιστορίας γίνεται φράγμα πανίσχυρο για το ρεύμα του χρόνου και σταματάει κατά κάποιον τρόπο την ακάθεκτη ροή του κι απ' όσα συμβαίνουν στο κύλισμά του, συγκρατεί και περισφίγγει όλα όσα επιπλέουν και δεν τ' αφήνει να ξεγλιστρήσουν σε λήθης βυθούς.'


    Και θαρρώ πως κομμάτι αυτού του λόγου της Ιστορίας είναι και αυτό ακριβώς που λες πως μένει ανεξίτηλο στην ψυχή μας. Άρα, ίσως και η ψυχή μας να είναι ένα κομμάτι της Ιστορίας και του λόγου της...

    ReplyDelete
  24. Ναι. Σαν την ψυχή κι αυτά αντέχουν στο χρόνο γιατί κομμάτι από τη δική του τους έχει προσφέρει ο δημιουργός τους

    ReplyDelete
  25. Αχ, άνοιξε πολύ η καρδιά μου, διαβάζοντας το κείμενο που δημοσίευσε εψές στον Ελεύθερο Τύπο ο αδελφός μου, π. Κωνσταντίνος Νευροκοπλής, με τίτλο: Εκκλησία μας, όχι Εκκλησία.
    Προς το παρόν το ανέβασα στα σχόλια των Προσώπων του Άρη Δαβαράκη, που ταίριαζε στο ποστ του, και πιθανόν να το ανεβάσω κάποια στιγμή και εδώ.

    Σήμερα ανάμεσα στους άλλους αγίους της ημέρας γιορτάζει ένα βοσκός, ο άγιος Βλάσιος με πολύ ιδιαίτερη ιστορία. Βοήθειά μας και αυτός και όλοι!

    ReplyDelete
  26. Παρούσα!!!
    Με φωνάξατε? Και χθές πάλι παρούσα είμουν αλλά δεν με προσέξατε....
    Φιλί τζαντέικο κι εδώ!!!!

    ReplyDelete
  27. Αμάν!!!!!!! Αόρατη έγινες Νεφέλη μου και πέρασες διάφανη από τα θαμπωμένα μου μάτια... κι εγώ που νόμιζα πως ακόμα μπορώ να βλέπω τα αόρατα...
    Ήμαρτον, ήμαρτον, ήμαρτον και...
    φιλί Σερραίϊκο!
    Πολύ χάρηκα που σε είδα τώρα διπλή και σ' ευχαριστώ!
    Την άλλη φορά -καλού κακού- βάρα και τις καμπάνες, άμα δεν σε βλέπω τουλάχιστον να σ' ακούω...

    Καλό καλό βραδάκι μας!

    ReplyDelete
  28. To blog σου, βρίσκεται ήση ανάμεσα στα αγαπημένα μου, εκεί που έχω μια θέση, για νεράιδες και ξωτικά! Δηλώνω μαγεμένος, από τις επιλογές σου, την παρουσίαση σμίξιμο εικόνας ήχου και κειμένου, μα κυρίως από τον κόπο που έκανες, για να μας χαρίσεις αυτό το Δώρο! Σε ευχαριστώ!
    Μια καλή μέρα, γεμάτη έμπνευση κι αγάπη!

    ReplyDelete
  29. Σ' ευχαριστώ ειλικρινά @Ανεμοσκορπίσματα, που μάζεψες όλους τους ανέμους σου και τους έκανες αύρα καλή και χάδι των κόπων μου και των επιλογών μου.
    Να έχεις ένα ήσυχο και γλυκό βράδυ!

    ReplyDelete
  30. Τί είναι το γράμμα;
    Μέσο ανταλλαγής ιδεών και αισθημάτων. Μα επειδή οι επιστολές γράφονται πολλές φορές από ανθρώπους που δεν έχουν ούτε ιδέες, ούτε αισθήματα, αυτός ο ορισμός δεν έχει και τόση ακρίβεια. Καλλίτερα ταιριάζει ο ορισμός που πρότεινε ένας ταχυδρομικός υπάλληλος, πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος: «Επιστολή: Ένα πράγμα που αν έλειπε οι υπάλληλοι του ταχυδρομείου θα ‘μεναν χωρίς δουλειά και τα γραμματόσημα απούλητα».
    Υπάρχουν ταχυδρομικές κάρτες και σφραγισμένα γράμματα. Για να ανοίξεις αυτά τα τελευταία, να διαβάσεις το περιεχόμενό τους και να τα ξανασφραγίσεις χρειάζεται προσοχή και κάθε λογής προφύλαξη… Βέβαια, δεν είναι σωστό να διαβάζουμε τα γράμματα των άλλων, μόλο που για το καλό του διπλανού μας δεν πρέπει να διστάζουμε. Οι γονιοί, οι σύζυγοι, οι προϊστάμενοι που κανονίζουν το ενδιαφέρον τους ανάλογα με τη συμπεριφορά μας, με τις σκέψεις και την αγνότητα των αισθημάτων μας έχουν υποχρέωση να διαβάζουν τα γράμματά μας.
    (Άντον Παύλοβιτς Τσέχωφ. Το γράμμα)

    Τσέχωφ-Κνίπερ. η αλληλογραφία
    Θεατρική Εταιρεία Πολις
    Θέατρο Κέντρου Λόγου και Τέχνης 104 Εκδόσεις Καστανιώτη, Θεμιστοκλέους 104, Εξάρχεια. τηλ. 2103826185

    ReplyDelete
  31. Ξεχάστε τις μετά θάνατον παρηγοριές , γιατί τέτοιες δεν υπάρχουν . Ελευθερώστε το μυαλό σας από φρούδες ελπίδες , αν δεν θέλετε να καταστρέψετε τη ζωή σας , όπως την κατέστρεψαν η Σόνια και ο Βάνιας . Μόνο εδώ σε αυτό τον κόσμο μπορείτε να ζήσετε καλύτερα πολεμώντας την αδικία και την εκμετάλλευση , μαθαίνοντας να ξεχωρίζεται εγκαίρως την πνευματική ψευτιά και την απάτη που αντιπροσωπεύει στο έργο ο ψευτοδιανοούμενος " καθηγητής " , για να μην πέσετε θύματα της υποκρισίας και της ψευτιάς και για μάθετε να πιστεύετε σε πράγματα που έχουν ουσία και αξία . Αυτές τις σκέψεις μου προκαλεί το έργο .

    ReplyDelete
  32. Αντόν Τσέχωφ Πάβλοβιτς - Θείος Βάνιας

    Όλα τα γεγονότα διαδραματίζονται σε ένα αρχοντικό σπίτι σε μια ρωσική επαρχία, αποκομμένη από τον «πολιτισμό», χωρίς τις κατάλληλες προοπτικές για ποιοτική ζωή και καλλιέργεια του πνεύματος. Οι χωριανοί αρκούνται στην μηχανιστική πραγμάτωση των καθημερινών καθηκόντων τους που είναι απαραίτητα μόνο για την απλή επιβίωσή τους, δεν υπάρχει ο χρόνος και η διάθεση για προσωπική ανάπτυξη και ψυχαγωγία. Υποτάσσονται σιωπηρά στη μοίρα και παραμένουν παγιδευμένοι σε προκαταλήψεις και συμπεριφορές μίζερες και καχύποπτες.
    Στο αρχοντικό αυτό ζουν ο Θείος Βάνιας, η ανιψιά του Σόνια, η νταντά, η γριά μητέρα του Βάνια και ο Βλογιάρης, ο οποίος ανακουφίζει που και που με την κιθάρα του τους καημούς του καθενός προσφέροντας νότες χαράς στην μονότονη ζωή τους. Έπειτα είναι και ο γιατρός της επαρχίας, ο οποίος τους επισκέπτεται αρκετά συχνά, όμως με την άφιξη του καθηγητή Σερεμπριάκοφ που γέρασε πια και της όμορφης και νεαρής γυναίκας του, Έλενας, είναι σαν να ρίζωσε εκεί. Φαίνεται πως η παρουσία της Έλενας όχι μόνο τον απωθεί από τα καθήκοντά του αλλά και από τα ενδιαφέροντα και τις ασχολίες του που τον κάνουν να διαφέρει από τους άλλους. Ο γιατρός, ο οποίος αν και έχει επηρεαστεί από τη μονότονη και άχαρη ζωή των ασθενών που επισκέπτεται, καταφέρνει ακόμα να διατηρεί μέσα του κάτι όμορφο, κάτι ελπιδοφόρο και διαφωτιστικό, μοιάζει τώρα με μέλισσα που κάνει κύκλους γύρω από ένα και μοναδικό λουλούδι. Τον ελκύει σαν μαγνήτης. Τόσο τον θαμπώνει η εξωτερική του ομορφιά που ακόμα και η γνώση ότι μέσα του δε θα βρει τρόπο να σβήσει τη δίψα του επειδή είναι στεγνό από νέκταρ, δεν τον βοηθά να απομακρυνθεί, να διαφύγει της πλάνης του έρωτα… Εντούτοις, ο γιατρός δεν είναι το μόνο θύμα του ελκυστικού αυτού λουλουδιού, ονόματι Έλενα. Ο θείος Βάνιας την ερωτεύεται παράφορα και της εκφράζει τα συναισθήματά του. Ο έρωτας είναι γι’ αυτόν η μόνη διέξοδος από τη θλιβερή και μίζερη ζωή του. Τώρα που γέρασε συνειδητοποιεί πως χαράμισε τα νιάτα του σε αλλότρια και ανούσια πράγματα και η μόνη σωτηρία είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Όμως, έχει χάσει την ευκαιρία του, είναι αργά πια… Η Έλενα δεν θα δοθεί σε κανέναν, αν και λίγο «πριν το τέλος» φανερώνεται η αμοιβαία έλξη μεταξύ αυτής και του γιατρού.

    ReplyDelete
  33. Όλα θα τελειώσουν βιαστικά! Μια ξαφνική, απροσδόκητη συγκέντρωση, μια παράλογη απόφαση, δυο πυροβολισμοί που όμως δεν βρίσκουν τον στόχο τους, αναταραχή, αναστάτωση και μετά τίποτα, μετά σιωπή, ηρεμία. Ξαφνικά όλοι σαν να ξύπνησαν από βαθύ λήθαργο, σαν να ξανακουρδίστηκαν μετά από καιρό πιάστηκαν με τις συνήθεις ασχολίες τους, ακολουθώντας τα βήματα μιας ρουτίνας που κόντευε πια να ξεθωριάσει. Οι φιλοξενούμενοι φεύγουν βιαστικά και η γαλήνη και η τάξη μοιάζουν να επανέρχονται στο σπιτικό. Σαν να ήταν οι φιλοξενούμενοι μίασμα, ένα μικρόβιο που ο οργανισμός έπρεπε να αποβάλλει… Πώς να αντέξουν ο ένας τον άλλον πως να κατανοήσουν τα προβλήματα του άλλου, πώς να καταπραΰνουν τις πληγές, πώς να αντέξουν τις ιδιοτροπίες και τα καμώματα, πως να αγαπήσουν τον συνάνθρωπο αν δεν αγαπήσουν και δεν αποδεχτούν τον ίδιο τους τον εαυτό; Όχι δεν μπορείς να αγαπήσεις τους άλλους αν πρώτα δεν αγαπήσεις εσένα τον ίδιο, όπως είσαι, με τα ελαττώματα και τα προτερήματά σου. Και τα πρόσωπα αυτά δεν είναι ευτυχισμένα με τη ζωή τους, είναι μαλωμένοι με τους εαυτούς τους, δεν έχουν αποδεχτεί τα λάθη τους και γι αυτό είναι δυστυχισμένοι. Αυτή η θλίψη, η μιζέρια και το μίσος που έχει φωλιάσει μέσα τους , εξαιτίας της έχθρας με τον εαυτό τους μετατρέπεται σε μίσος για τους πάντες και τα πάντα, το οποίο και εξωτερικεύουν, εξαπλώνοντας τα αρνητικά συναισθήματα στους γύρω.
    Το θεατρικό αυτό έργο, γενικά, με αφήνει με μια αίσθηση απόγνωσης, μια αίσθηση ότι τα πρόσωπα βρίσκονται σε ένα λαβύρινθο χωρίς έξοδο, σαν υπήρχε μόνο είσοδος, η οποία όμως σφραγίστηκε καθώς αυτοί εισήλθαν, και τώρα η μόνη επιλογή προς την απελευθέρωσή τους είναι να φτιάξουν τη δική τους έξοδο. Εντύπωση μου προκαλεί ο αλλόκοτος τρόπος με τον οποίο εξωτερικεύονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα των προσώπων, σαν μην είναι δικά τους, σαν να παρατηρούν τους εαυτούς τους από έξω και ενώ συναισθάνονται την αθλιότητα της ζωής τους, νιώθουν ανίκανοι να προκαλέσουν την ποθητή αλλαγή που θα τους χαρίσει την ευτυχία και αρκούνται στον αυτοσαρκασμό τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο βίωσα ως θεατής έναν έντονο παραλογισμό και συχνά το συναίσθημα της λύπης έρχονταν σε αντιπαράθεση με την διάθεση για γέλιο, καθώς «αποκρουστικές» πλευρές της ζωής αποκαλύπτονταν σχεδόν σαν καρικατούρες σε όλο το έργο.

    Είναι μια εργασία που είχα πάνω σε αυτό το έργο... Πως σας φαίνεται;
    Πάντως πήρα και κάποιες ιδεές απο το παρόν μλοκ, το οποίο μου φάνηκε εξαιρετικό!! Εύγε
    ...Καλή χρονιά!! Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα σε όλους μας!!

    ReplyDelete

Σχόλια