Το θαύμα στο κελί 7

Το θαύμα στο κελί 7

Είναι ταινία, την είδα προχθές στο Νetflix.

Το χέρι πήγε μόνο του θαρρείς και κάποιος αόρατος μαγνήτης το τραβούσε. Δεν ήξερα τίποτα, δεν είχα ακούσει κανέναν να μιλά γι' αυτήν, δεν διάβασα καμιά κριτική πριν πατήσω το κλικ. Απλώς το πάτησα.

Η ταινία ξεκίνησε. Πολύ σύντομα δυσκολεύτηκα. Δεν αντέχω τη βία...

Κάτι όμως μέσα μου ψιθύριζε, κάνε λίγο υπομονή, θα δεις. Υπάκουσα στην εσωτερική φωνούλα που μετά από χρόνια έμαθα να εμπιστεύομαι.

Πρωταγωνιστής με νοητική στέρηση, μου έλεγε η φωνή, πού το ματαείδες αυτό;

Καθηλώθηκα. Κεραυνοβολήθηκα Παρέλυσα. Συγκλονίστηκα.

Όταν τελείωσε, με ένα τέλος τόσο πέρα από κάθε αυτονόητο και προσδόκιμο, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα μια ασυγκράτητη χαρά. Ήθελα να το φωνάξω σε όλον τον κόσμο. Μέσα στη νύχτα.

Δεν μπορούσα να χωνέψω πως ακόμα και σήμερα φτιάχνονται τέτοια αριστουργήματα που μπορούν να συναγωνιστούν τον Κουροσάβα, ταινίες που δονούν το σύμπαν...

Δεν έχω γράψει ποτέ για ταινία, κριτικός δεν είμαι κι ούτε θέλω να γίνω. Όποια κριτική όμως διάβασα εκ των υστέρων μου φάνηκε μέτρια και λίγη, θαρρείς και φοβούνται οι κριτικοί να ομολογήσουν πως εδώ πρόκειται για κυριολεκτικά για ένα θαύμα κινηματογραφικό...

Για μένα σ' αυτή την απόλυτα ιερή ταινία, την βαθιά χριστιανική και ανθρώπινη, και θεϊκή και αγγελική, ψηλαφούμε βήμα βήμα πώς ένας άγιος, δηλαδή ένας ταπεινός, αθώος και ανεξίκακος άνθρωπος μπορεί και αλλάζει τον κόσμο, δηλαδή τον αγιάζει. Γιατί τον κόσμο δεν τον αλλάζουν οι πολιτικές, οι πορείες και τα συνθήματα. Μόνο οι άγιοι το κάνουν.

Και ένα μικρό παιδί στο πλάι του αγίου είναι το μόνο που μπορεί να σηκώσει το βάρος αυτής της αγιότητας...

Τούρκικη ταινία, διασκευή Κορεατικής, πανανθρώπινη!

CINERAMEN.GR

cineramen.gr

Ο Αχτιδοϋφαντης στο 2ο Δημ. Σχ. Φιλυριυ 11/10/23

 Μια πανέμορφη μέρα ήταν η χθεσινή στο 2ο Δημοτικό Σχολείο του Φιλύρου και στα δύο τμήματα της Τρίτης τάξης. Τα παιδιά είχαν διαβάσει από τις ιστορίες του Καλλίστρατου την Πολιτεία των Αηδονιών και Το κόκκινο κορδόνι κι εγώ τους αφηγήθηκα τον Αχτιδοϋφαντή. Στο τέλος μοίρασαν τις ηλιαχτίδες τους σαν Ταχυδρόμοι του ήλιου σε παιδιά φτωχά, στα παιδιά των πολέμων, στα άρρωστα… στις δασκάλες τους, στους γονείς τους… Όταν τα ρώτησα αν θα μου δώσει κι εμένα καμιά ηλιαχτίδα ένα κοριτσάκι σήκωσε το χέρι και μου είπε πως τη δίνει σ’ εμένα.

Γιατί; Το ρώτησα.

Για να μην πεθάνετε ποτέ, απάντησε.

Μεγάλη συζήτηση ξεκίνησε γύρω από τον θάνατο. Είναι εντυπωσιακό πόσο απασχολεί τα παιδιά.

Εγώ, είπε ένα παιδί, θα ήθελα ο Αχτιδοϋφαντής να αναστήσει τους νεκρούς.

Μιλήσαμε τότε για τα ψέμματα και την αλήθεια, επειδή κάποια αγόρια από την αρχή είπαν πως τα παραμύθια λένε ψέμματα.

Κι εγώ τους ανέφερα τη φράση των Αρχαίων, ότι το παραμύθι είναι τα φτερά της αλήθειας. Τους εξήγησα γιατί η αλήθεια παραμένει αλήθεια όταν είναι κρυμμένη και περιμένει να την ανακαλύψουμε και πως έχει μεγάλη σημασία να είναι κρυμμένη. Προστατεύεται, παραμένει γνήσια, δεν αλλοιώνεται.

Στο τέλος μου χάρισαν ένα έργο γεμάτο αηδόνια και τις ζωγραφιές τους που τις έκανα κολιέ!

Ευχαριστώ ολόψυχα τις υπέροχες δασκάλες των παιδιών, την Αλεξία και τη Δροσούλα για την πρόσκληση! Ευλογημένες δασκάλες σαν κι αυτές να μεγαλώνουν όλα τα παιδιά μας!