Το θαύμα στο κελί 7
Είναι ταινία, την είδα προχθές στο Νetflix.
Το χέρι πήγε μόνο του θαρρείς και κάποιος αόρατος μαγνήτης το τραβούσε. Δεν ήξερα τίποτα, δεν είχα ακούσει κανέναν να μιλά γι' αυτήν, δεν διάβασα καμιά κριτική πριν πατήσω το κλικ. Απλώς το πάτησα.
Η ταινία ξεκίνησε. Πολύ σύντομα δυσκολεύτηκα. Δεν αντέχω τη βία...
Κάτι όμως μέσα μου ψιθύριζε, κάνε λίγο υπομονή, θα δεις. Υπάκουσα στην εσωτερική φωνούλα που μετά από χρόνια έμαθα να εμπιστεύομαι.
Πρωταγωνιστής με νοητική στέρηση, μου έλεγε η φωνή, πού το ματαείδες αυτό;
Καθηλώθηκα. Κεραυνοβολήθηκα Παρέλυσα. Συγκλονίστηκα.
Όταν τελείωσε, με ένα τέλος τόσο πέρα από κάθε αυτονόητο και προσδόκιμο, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα μια ασυγκράτητη χαρά. Ήθελα να το φωνάξω σε όλον τον κόσμο. Μέσα στη νύχτα.
Δεν μπορούσα να χωνέψω πως ακόμα και σήμερα φτιάχνονται τέτοια αριστουργήματα που μπορούν να συναγωνιστούν τον Κουροσάβα, ταινίες που δονούν το σύμπαν...
Δεν έχω γράψει ποτέ για ταινία, κριτικός δεν είμαι κι ούτε θέλω να γίνω. Όποια κριτική όμως διάβασα εκ των υστέρων μου φάνηκε μέτρια και λίγη, θαρρείς και φοβούνται οι κριτικοί να ομολογήσουν πως εδώ πρόκειται για κυριολεκτικά για ένα θαύμα κινηματογραφικό...
Για μένα σ' αυτή την απόλυτα ιερή ταινία, την βαθιά χριστιανική και ανθρώπινη, και θεϊκή και αγγελική, ψηλαφούμε βήμα βήμα πώς ένας άγιος, δηλαδή ένας ταπεινός, αθώος και ανεξίκακος άνθρωπος μπορεί και αλλάζει τον κόσμο, δηλαδή τον αγιάζει. Γιατί τον κόσμο δεν τον αλλάζουν οι πολιτικές, οι πορείες και τα συνθήματα. Μόνο οι άγιοι το κάνουν.
Και ένα μικρό παιδί στο πλάι του αγίου είναι το μόνο που μπορεί να σηκώσει το βάρος αυτής της αγιότητας...
Τούρκικη ταινία, διασκευή Κορεατικής, πανανθρώπινη!