Labels

Monday, November 30, 2015

Χάι κου της ζωής - Καλή βδομάδα!



1. Πράσινο φύλλο
ανάμεσα στα ξερά:
μυστική ζωή

2. Καύχημα είναι
του θανάτου, η ζωή
-κι ας μην το λέει

3. Πάντα Άνοιξη
κι ας δείχνουν τα ρολόγια
άλλες εποχές

4. Άνοιξη κρυφή
τη διαφυλάττουν: σιωπή,
πίστη, έλεος




Sunday, November 29, 2015

Κυριακὴ ΙΓ’ Λουκᾶ


ιη΄ 18 – 27)
Τῷ καιρῷ εκείνω, ἄρχων τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;
Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου.
Ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου.
Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει·
πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.
Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα.
Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!
Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.
Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι;
Ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.



https://aerapatera.wordpress.com/2015/11/29/κυριακὴ-ιγ-λουκᾶ/

Friday, November 27, 2015

Ἃγιος μεγαλομὰρτυς Ἰὰκωβος ὁ Πὲρσης


Τμηθεὶς μεληδόν, καὶ σφαγὴν Πέρσης φέρων,
«Ψυχὴ σεσώσθω, φροῦδά μοι μέλη» λέγει.
Εἰκάδι Πέρσης ἑβδομάτῃ σφάγη ἐκμελεϊσθείς.

Ο Άγιος Ιάκωβος, έζησε τον 4ο μ.Χ. αι. επί βασιλέως Αρκαδίου (περί το 395 μ.Χ.).Ζούσε στη Βηθλαδά της Περσίας και καταγόταν από επίσημο γένος. Ήταν φίλος με το βασιλιά των Περσών, Ισδιγέρδη.
Παρασυρμένος από αυτή τη φιλία του, ο Ιάκωβος απαρνήθηκε την πίστη του στο Χριστό.
Για να ευχαριστήσει τον Ισδιγέρδη, άφησε τον εαυτό του να χαθεί μέσα στην ψευδαίσθηση του πλούτου των ανακτόρων.
Όταν το έμαθαν αυτό η μητέρα και η γυναίκα του, οι οποίες ήταν ευσεβείς και πιστές χριστιανές λυπήθηκαν και εξοργίστηκαν.
Και οι δύο λοιπόν τον επιπλήξανε για τη στάση του και του δήλωσαν ότι δεν ήθελαν καμία σχέση, μαζί του.
Αυτό το μικρό πλήγμα, επανέφερε τον Ιάκωβο στον ίσιο δρόμο. Τον έκανε να διαπιστώσει το χάσμα το οποίο δημιούργησε.
Έτσι ο Ιάκωβος αποφάσισε να εξαγνίσει το ατόπημά του και να επανέλθει στον δρόμο του Θεού.
Μετά από την απόφαση αυτή, πήγε στον βασιλιά και ομολόγησε μπροστά του την μία και αληθινή πίστη στον Χριστό.
Ο Ισδιγέρδης εξεπλάγη γι’ αυτή την αλλαγή του Ιακώβου και προσπάθησε να τον μεταπείσει. 
Ο Ιάκωβος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του και γι’ αυτό διατάχθηκε να τον βασανίσουν.
Μαρτύρησε με ακρωτηριασμό των άκρων του και κατόπιν με τον αποκεφαλισμό του. Με αυτό τον μαρτυρικό τρόπο παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.



Wednesday, November 25, 2015

Ἡ Ἁγὶα ἒνδοξος μεγαλομὰρτυς καὶ πὰνσοφος Αἰκατερὶνα



Η Αγία Αικατερίνη ή Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας, γνωστή και ως Μεγαλομάρτυς Αγία Αικατερίνη και κατά τους υμνολόγους της Ορθόδοξης Εκκλησίας Αικατερίνα (282 – 305), ήταν μία από τους Μεγαλομάρτυρες της Ορθοδοξίας, που έμεινε ακλόνητη στα πιστεύω της παρά τις πιέσεις και τα βασανιστήρια που υπέστη, κατά τον πρώιμο 4ο αιώνα.
Έζησε επί εποχής Μαξιμίνου, απόλυτου άρχοντα της Αιγύπτου, ιδιαίτερου χριστιανομάχου και ότι ήταν βασιλικού γένους, ούσα κόρη του αριστοκράτη τότε Κώνστα. Έτυχε μεγάλης μόρφωσης και ήταν κάτοχος της λατινικής γλώσσας και της ελληνικής φιλολογίας. Σπούδασε φιλοσοφία και ρητορική και πολλές ξένες γλώσσες της εποχής της. Από νεαρή ηλικία προσελκύσθηκε από την χριστιανική διδασκαλία την οποία μελέτησε και αφού ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό, εργάσθηκε με έντονη δράση και ενθουσιασμό για την διάδοσή του επιτυγχάνοντας πολλά χάριν της ρητορικής της δεινότητας και των πολλών γνώσεών της. Την Αικατερίνη όμως εκτός της σοφίας και των αρετών της, την διέκρινε και το σπάνιο κάλλος της μορφής της. Λέγεται ότι στην ηλικία των 18 ετών επισκέφτηκε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν πιθανόν ο Μαξιμίνος Β ή ο Μαξέντιος, και προσπάθησε να τον πείσει για το ότι ήταν εσφαλμένοι οι διωγμοί που διεξήγε κατά των Χριστιανών. Πέτυχε όμως να μεταστρέψει στον Χριστιανισμό την γυναίκα του αυτοκράτορα.
Τούτο προήλθε από μία σύγχυση με μια ωραιότατη αριστοκράτισσα της Αλεξάνδρειας που είχε αποκρούσει τις ακόλαστες προτάσεις του Μαξιμίνου και εξ αυτού τιμωρήθηκε με δήμευση όλης της περιουσίας της υπ΄ αυτόν, της οποίας την ιστορία είχε γράψει ο εκκλησιαστικός συγγραφέας του 4ου αιώνα Ευσέβιος.

Η σύγχυση όμως αυτή διαλύθηκε πρώτα από την διαπίστωση ότι ουδεμία τέτοια λεπτομέρεια του βίου της Αγίας δεν αναφέρεται στη βιογραφία εκείνης και ούτε του μαρτυρικού της θανάτου, αλλά και από στοιχεία (σχόλια) από άλλο συγγραφέα βεβαιώνεται ότι η περί ής ο λόγος Αλεξανδρινή αριστοκράτισσα λεγόταν Δωροθέα. Πάντως η Αγία Αικατερίνη από νεαρότατη ηλικία είχε δείξει ασυνήθη ευσέβεια και προσήλωση στα Θεία όπου και ο θρύλος ότι δέχθηκε το «δακτυλίδι πνευματικής μνηστείας» από μέρους του Χριστού που της προσκόμισε η αειπάρθενος Μητέρα Του ή κατ΄ άλλους από τον Ίδιον.
Σύμφωνα με τους θρύλους (παράδοση) και τα Συναξάρια της Αγίας Αικατερίνης, όταν πληροφορήθηκε ο Αυτοκράτορας Μαξιμίνος όσα διαδίδονταν περί των ιδεών της και του τρόπου της ζωής της Αγίας, ανέθεσε σε πενήντα ή κατ΄ άλλους σε εκατόν πενήντα περίφημους ρήτορες, (ο αριθμός εξ αντιθέτου χαρακτηρίζει την ρητορική δεινότητα της Αγίας), να συζητησουν μαζί της προκειμενου να της αποδείξουν το αβάσιμο και στρεβλό των ιδεών (δοξασιών) της. Αποτέλεσμα όμως υπήρξε το αντίθετο. Η Αικατερίνη με την κομψότητα του λόγου της και των επιχειρημάτων της «εφήμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών, του πνεύματος την μαχαίραν» (κατά το απολυτίκιο της Αγίας). Αλλά ακόμη και τα σοφά της επιχειρήματα, με την πειστική ανάπτυξη των ιδεών της, κατάφεραν να προσηλυτίσουν αυτούς οι οποίοι τελικά ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό. Όταν ο Αυτοκράτορας έμαθε το αποτέλεσμα οργίσθηκε τόσο που διέταξε την θανατική καταδίκη όλων στη πυρά στο μέσον της πόλης την δε Αικατερίνη σε μαρτύρια μέχρι θανάτου της.

Στην αρχική φυλάκιση η νεαρή Αγία υπέμεινε τις πιέσεις και τις κακουχίες με θάρρος και υπομονή που αντλούσε από την δύναμη της βαθιάς της πίστης. Όταν στη συνέχεια έμαθε η Αυγούστα Φαυστίνα τον λόγο της καταδίκης της Αγίας θαύμασε την καρτερικότητά της και ζήτησε να την επισκεφθεί η οποία και έγινε με συνοδεία 200 στρατιωτών υπό τον Φρούραρχο Πορφυρίωνα ή Πορφύριο οι οποίοι τελικά κατηχήθηκαν στη νέα θρησκεία. Τότε ο Αυτοκράτορας διέταξε τον αποκεφαλισμό της Φαυστίνας και της ακολουθίας της και την τελική πλέον εκτέλεση της Αγίας. Μέσον θανάτωσης ήταν ο «Τροχός βασανιστηρίων» που έμοιαζε με τροχό η περιφέρεια του οποίου έφερε καρφιά (ήλους) που ετίθετο σε κίνηση με σχοινιά και τροχαλίες πλησιάζοντας αργά το ιστάμενα δεμένο σώμα του καταδίκου) με συνέπεια τις αρχικές εκδορές μέχρι διαμελισμού. Ο θρύλος στο σημείο αυτό αναφέρει πως τα καρφιά του τροχού όταν πλησίασαν το σώμα της Αγίας αυτά ένα-ένα αποσπόταν ή θραυόταν. Κατ΄ άλλο θρύλο ο εν λόγω τροχός πριν πλησιάσει το σώμα της Αγίας διαλύθηκε «στα εξ ων συνετέθη«. Έτσι και αποφασίσθηκε τελικά ο αποκεφαλισμός της Αγίας που όταν συνέβη αυτός οι παριστάμενοι αντιλήφθηκαν να ρέει γάλα αντί αίμα.

Στη συνέχεια δι΄ άλλου θρύλου το πάναγνο σώμα της Αγίας μεταφέρθηκε υπό «πτερύγων αγγέλων» στο όρος Σινά της ομώνυμης χερσονήσου όπου επί αιώνες έμεινε άταφο, κατά τους βιογράφους της και την ιερή παράδοση, μέχρι τον 6ο αιώνα, όπου ερημίτες μοναχοί της περιοχής μέσω οράματος ειδοποιήθηκαν και κατέβασαν από το όρος το σώμα της Αγίας το οποίο και εναπόθεσαν σε μαρμάρινη θήκη. Στη συνέχεια ενημερώθηκε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ο οποίος και έκτισε τη γνωστή ιερή Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά και την εκκλησία (καθολικό) της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (που κτίσθηκε μεταξύ 548-565) εντός της οποίας και τοποθετήθηκε η μαρμάρινη θήκη εξ ου και το όνομα της εκκλησίας Αγία Αικατερίνη. Στη Μονή αυτή διασώζεται ένα σημαντικό θησαυροφυλάκιο της πρώιμης Χριστιανικής τέχνης, αρχιτεκτονικής και εικονογραφημένων χειρογράφων, οι δε μοναχοί αυτής είναι Έλληνες.

Ιερά λείψανα όμως της Αγίας Αικατερίνης της Μεγαλομάρτυρος φέρονται να επιδεικνύονται από τα μέσα του 11ου αιώνα και στη νορμανδική πόλη Ρουάν, όπου κατά τους καθολικούς τα έφερε εκεί περί το 1027 ο ερημίτης μοναχός Συμεών.

Εορτασμός


Η ημέρα του μαρτυρίου της Αγίας Αικατερίνης θεωρείται η 24 Νοεμβρίου, της δε εύρεσης των λειψάνων της η 25 Νοεμβρίου εκτός όμως όλων των Σλάβων που τιμούν ιδιαίτερα μέχρι σήμερα την ημέρα του μαρτυρικού θανάτου της Αγίας, όλοι οι λοιποί χριστιανοί κατά σύσταση των μοναχών του Σινά συνέπτυξαν σε μία και τις δύο εορτές και όρισαν την 25 Νοεμβρίου ημέρα τιμώμενη της ιερής μνήμης της, συνεορταζόμενη με την απόδοση Εισοδίων της Θεοτόκου. [Η περιπτωση αυτη παρουσιάζει ιδιαιτερες δυσκολιες από την πρακτικη λειτουργική πλευρα, γι’ αυτο και γινεται ιδιαιτερη αναφορα στο Τυπικο της Εκκλησίας (βλέπε π.χ. http://www.ec-patr.org/gr/typikon και http://www.typikon.gr)]. Την παράδοση αυτή να τιμαται η αγια στις 25 Νοεμβριου ακολούθησαν και οι Καθολικοί της Δύσης.
Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (έκδοση 1908) περιγράφει την σημασία της πίστεως στην Aγία ως ακολούθως:
«Καθώς, μαζί με την Αγία Μαργαρίτα και την Αγία Βαρβάρα, συγκαταλέγεται στους δεκατέσσερις πιο υποβοηθητικούς αγίους στον ουρανό, τύγχανε αδιάκοπου εγκωμιασμού από τους κήρυκες και εξύμνησης από τους ποιητές. Αποτελεί γνωστό γεγονός ότι ο Ζακ-Μπενίν Μποσσουέτ τής αφιέρωσε έναν από τους ομορφότερους πανηγυρικούς του και ότι ο Αδάμ του Αγίου-Βίκτωρος έγραψε προς τιμή της το περίφημο ποίημα «Vox Sonora nostri chori», κλπ.
«Σε πολλά μέρη η εορτή της εορταζόταν με εξαιρετική μεγαλοπρέπεια, υπήρχε αργία και οι ακολουθίες παρακολουθούνταν από μεγάλο πλήθος λαού. Σε αρκετές επισκοπές της Γαλλίας η εορτή θεωρούταν Ιερά Ημέρα έως την αρχή του 17ου αιώνος, και εορταζόταν με μεγαλοπρέπεια που η τελετουργία της ξεπερνούσε αυτή των εορτών μερικών Αποστόλων. Αναρίθμητα παρεκκλήσια την είχαν ως προστάτιδα και το άγαλμά της ευρίσκετο σε σχεδόν όλες τις εκκλησίες, αναπαριστώντας την σύμφωνα με τη μεσαιωνική εικονογραφία με έναν οδοντωτό τροχό, το όργανο βασανισμού της. Ενώ, λόγω συγκεκριμένων περιστάσεων της ζωής του, ο Άγιος Νικόλαος ο Μύρων, θεωρούταν ο προστάτης των νεαρών και των φοιτητών, η Αγ. Αικατερίνη έγινε η προστάτιδα των νέων κοριτσιών και των φοιτητριών. Θεωρούμενη ως η αγιώτερη και πιο σοφή των παρθένων του Χριστού, δεν ήταν παρά φυσικό ότι αυτή, μεταξύ όλων των άλλων, θα ήταν άξια να εποπτεύει τις παρθένες και τις νέες του κόσμου.»
«Ο οδοντωτός τροχός έγινε το έμβλημα της αγίας, και έτσι οι μηχανικοί έθεσαν εαυτούς υπό την προστασία της. Τελικά, σύμφωνα με την παράδοση, όχι μόνο παρέμεινε παρθένος ελέγχοντας τα πάθη της και κυρίευσε τους εκτελεστές της φθείροντας την υπομονή τους, αλλά θριάμβευσε και στην επιστήμη κλείνοντας τα στόματα των σοφιστών: η πραγματεία της μελετήθηκε από θεολόγους, απολογητές, κήρυκες, και φιλοσόφους. Πριν τη μελέτη, τη συγγραφή, ή το κήρυγμα, την επικαλούνταν να τους φωτίσει, να καθοδηγήσει τις πένες τους, και να ξεκαθαρίσει τα νοήματα των λόγων τους. Αυτή η αφοσίωση στην Αγία Αικατερίνη που πήρε τεράστιες διαστάσεις στην Ευρώπη μετά τις Σταυροφορίες, έλαβε επιπρόσθετη λάμψη στη Γαλλία στις αρχές του 15ου αιώνα, όταν σύμφωνα με τις φήμες η αγία είχε μιλήσει στην Ιωάννα της Λωραίνης και, μαζί με την Αγία Μαργαρίτα, υπήρξε η θεία σύμβουλος της Ιωάννας.»
Το 1969, η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία αφαίρεσε την εορτή της από το γενικό εορτολόγιο των αγίων που δημοσιεύθηκε από τη Σύνοδο για τη Θεία Λατρεία και την Τάξη των Αγίων, ισχυριζόμενη την έλλειψη ιστορικών αποδείξεων για την ύπαρξή της. Το 2002, περιλήφθηκε ξανά στο ημερολόγιο [2]. Την περίοδο 1969-2002 το Βατικανό επέτρεπε ως παραχώρηση την τήρηση τής εορτής της όπως προηγουμένως.
Η Αγία Αικατερίνη φέρεται στις αγιογραφίες συνήθως εστεμμένη, καθιστή, κρατώντας στο δεξί χέρι κάλαμον ή ιερό κλάδο φοίνικα, ενώ στο αριστερό σταυρό που ακουμπά σε ακιδοφόρο τροχό, έχοντας στο βάθος (φόντο) το όρος Σινά. Πολλοί καλλιτέχνες ζωγράφοι έχουν αποδώσει έργα από το βίο της Αγίας Αικατερίνης μεταξύ των οποίων ο Κορέγιος, ο Βερονέζε, ο Ραφαήλ κ.λπ.
Σύμβολά της στην αγιογραφία είναι ο ακιδοφόρος τροχός, η αιμοσταγής μάχαιρα, κλάδος φοίνικα, ιερός κάλαμος, βιβλία και το όρος Σινά.

Λαογραφία


Η Αγία Αικατερίνη θεωρείται προστάτις των Μηχανικών και ιδιαίτερα των παρθένων και φοιτητριών. Στη Γαλλία, η φιλοσοφική σχολή του Παρισιού από θαυμασμό προς την Αγία την είχε ανακήρυξε προστάτιδα της φιλοσοφίας. Την ιδιότητα αυτή της Αγίας που διαδόθηκε ταχύτατα αποδέχθηκαν πλείστες Χώρες της Δύσης. Σημαντικότερες εορτές προς τιμή της Αγίας ήταν εκείνες οι εύθυμες που συνέβαιναν στο Παρίσι όπου νεανίδες ηλικίας 25 ετών ανύπανδρες, ανήμερα της εορτής της Αγίας, περιφέρονταν εν ευθυμία στη πόλη φέροντας ή σκεπάζοντας τα μαλλιά τους με λευκό δαντελλωτό «κεκρύφαλο» (σκούφο) εκ του οποίου και προήλθε η γαλλική έκφραση «elle a la coiffure de Sainte Catherine«, (= έχει την κτενισιά της Αγίας Αικατερίνης) που αποτελεί ιδιωματισμό και λέγεται για γεροντοκόρες, αντίστοιχο με το ελληνικό «μπήκε στο ράφι».
Εθεωρείτο η αγία-προστάτις της Νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας (Padova)[1].
Στην Ελλάδα παλαιότερα η Αγία Αικατερίνη ήταν προστάτις της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής.
Η Αγία Αικατερίνη είναι πολιούχος αγία της πόλης της Κατερίνης. Η πρωτεύουσα της Πιερίας ονομάστηκε αρχικά Αικατερίνη από το όνομα της αγίας.

Υμνολογια

Απολυτίκιο της Αγίας Αικατερίνης
Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν,
Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον Σινά,
την βοήθειαν ημών και αντίληψιν ότι
εφήμωσε λαμπρώς τους κομψούς
των ασεβών του Πνεύματος τη μαχαίρα,
και νυν ως μάρτυς στεφθείσα,
αιτείται πάσι το μέγα έλεος.
Κοντάκιο της Αγίας Ακατερίνης
Χορείαν σεπτήν ενθέως, φιλομάρτυρες, εγείρατε νυν
γεραίροντες την πάνσοφον Αικατερίναν, Αύτη γαρ
εν σταδίω τον Χριστόν εκήρυξε και τον όφιν επάτησε
ρητόρων την γνώσιν καταπτύσασα.
Μεγαλυνάριο της Αγίας Αικατερίνης
Έχει το σον πνεύμα ο ουρανός,
σώμα δε θείον τεθησαύρισται εν Σινά,
αίμα μαρτυρίου εν Αλεξανδρουπόλει,
σοφή Αικατερίνα σκέπε τους δούλους σου.

Σημειώσεις

Monday, November 23, 2015

Όλα για τον άνθρωπο - Καλή βδομάδα!



Έπλασε τον άνθρωπο
και τον χάρισε στον άνθρωπο
Έπλασε τον κόσμο
και τον χάρισε στον άνθρωπο
Ως και τον Μοναχογιό Του
χάρισε στον άνθρωπο
Τίποτα δεν κράτησε
για τον Εαυτό Του

O άνθρωπος
πέθανε για τον άνθρωπο
Ο κόσμος πέθανε
για τον άνθρωπο
Και ο Μοναχογιός πέθανε
για τον άνθρωπο

O Μοναχογιός αναστήθηκε
για τον άνθρωπο
Ο άνθρωπος αναστήθηκε
για τον άνθρωπο
Και ο κόσμος αναστήθηκε
για τον άνθρωπο
Όλα για τον άνθρωπο

Για να γίνει 
ο άνθρωπος, Άνθρωπος
ο άνθρωπος, Κόσμος
Θεός, ο άνθρωπος




11 Νοεμβρίου 2015, πτήση για Νέα Ορλεάνη, 11.30π.μ.


Sunday, November 22, 2015

Κυριακὴ Θ’ Λουκᾶ

 

(Λουκ. 12,16-21)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην·
16. ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· 
17. καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;
18. καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου,
19. καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.
20. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρων, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;
21. οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν· [ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω][6].

https://aerapatera.wordpress.com/2015/11/22/κυριακὴ-θ-λουκᾶ/

Λόγος στά Εἰσόδια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Ἁγίου Πρόκλου Πατριάρχου Κων/πόλεως



Νά πάλι ἑορτή.
Νά πάλι πανηγύρι.
Νά πάλι χαρούμενο ναψοκέρι γιά τήν μητέρα το Κυρίου.
Νά  προπόρευσις τς ψεγάδιαστης νύμφης.
Νά τό πρτο ξεπροβόδισμα τς βασιλίσσης.
Νά τό σίγουρο σημάδι γιά τήν δόξα πού τήν περιμένει.
Νά προάγγελος τς χάριτος πού πρόκειται νά τήν πισκιάση.
Νά γνώρισμα, πού φαίνεται πό μακρυά, τς περβολικς της καθαρότητος.
Διότι κε πού  ερέας εσερχόμενος χι πολλές φορές, λλά μόνον μία φορά τόν χρόνο, τελε τίς μυστικές λατρεες, κε γιά νά παραμένη μόνιμα δηγεται πό τούς γονες της ο ποοι ναδεικνύονται τσι λειτουργοί τς χάριτος.
Ποιός γνώρισε παρόμοια περίπτωσι στό παρελθόν; Ποιός εδε  κουσε τώρα  πό παληά κορίτσι νά δηγεται βαθειά στά για τν γίων, ατά πού, παρά λίγο θά ταν πλησίαστα καί γιά τούς νδρες, καί σ ατά νά μένη καί νά τρέφεται; ραγε δέν εναι ατό τρανή πόδειξις τν συνήθιστα μεγάλων θαυμασίων πού θά τς γίνουν μελλοντικά; ραγε δέν εναι σημάδι ξεκάθαρο; ραγε δέν εναι σίγουρη πόδειξις;
ς μς δείξουν σοι κακολογον ναντίον της, καί ν βλέπουν εναι σάν νά μή βλέπουν: Πο τά εδαν ατά, δηλ. κόρη καί μάλιστα μόλις τριν τν, πού γεννήθηκε μέ θεία πόσχεσι, νά προσφέρεται ς δρο τέλειο καί γιά νά ζήση κε, καί νά συνοδεύεται πό τούς πλουσίους το λαο, νά δηγεται μέ λαμπάδες, καί νά παραλαμβάνεται πό τά γνώριμα χέρια τν ερέων καί τν προφητν; Γιατί δέν θέλησαν νά ρθουν στά καλά τους; Γιατί, ν βλεπαν τά πρτα σημάδια, δέν πίστεψαν στά κατοπινά; Γιατί ν προϊδεάσθηκαν πό τά παράξενα καί διαφορετικά, δέν ποδέχθηκαν τά σα γιναν μετά;
Διότι, σα γιναν στήν ρχή γύρω πό ατήν, δέν σαν συμπτωματικά καί τυχαα, λλ λα ταν προμηνύματα γιά σα θά γίνονταν στή συνέχεια.
πί τέλους ς μς πον τίς ματαιοπονίες τους ατοί πού θεωρονται σοφοί. Γιατί  θυγατέρα καμμις πό τίς στερες πού γέννησαν δέν δηγήθηκε στά για τν γίων καί δέν παραλήφθηκε πό τούς προφήτας;
Σίγουρα, ατοί πού λεπτολογον πάνω σ ατά, τίποτα δέν εχαν νά πον, πως (δέν εχαν νά πον τίποτα) καί ο μεταγενέστεροι μόφρονές τους γιά τόν υό κείνης, λλ πλς σήκωναν τούς μους μέ τήν πορία· «ραγε τί θά γίνη ατό τό παιδί;» Τίποτε πολύτως δέν εχαν νά πον.
Σίγουρα μπορον νά πορεύωνται τόν δρόμο τς πωλείας σοι χουν πλανεμένη πίστι, καί εναι λεύθεροι νά πέφτουν στόν λάκκο πού μόνοι τους σκαψαν.
μως μες,  περιούσιος λαός το Θεοερες καί ρχοντες, δολοι καί λεύθεροι, τεχντες καί γεωργοί, νδρες καί γυνακες, λτε νά συγκεντρωθομε πρός τιμήν τς Θεοτόκου καί, κατ οκονομίαν, νά παρακολουθήσωμε σα θαυμαστά τς γιναν. Πς δηλ. προσφέρεται σήμερα πό τούς γονες της,  καθ λα ερή, στό ναό το Θεο, καί πό τούς ερες το Θεο δηγεται. Πς  προφήτης ατήν τήν δέχεται μέσα στό ναό καί τήν εσάγει στά δυτα, χωρίς ντίρρησι, χωρίς νά π στούς γονες της·
Δέν τό κάνω ατό τό πρωτόφαντο τόλμημα καί νά φέρω να κορίτσι νά ζ συνέχεια στά για τν γίων, που μόνον σέ μένα μία φορά τό χρόνο μοδόθηκε  ντολή νά μπαίνω.  προφήτης κενος τίποτε πό ατά δέν επε, λλά τή δέχεται μέ προθυμία, σάν νά προγνώριζε ατό πού θά γινόταν, ξ λλου προφήτης ταν, σίγουρα πειδή τήν περίμενε καί τήν νέμενε, πως τόν υό της μετά πό ατήν  Συμεών.
πειτα, φο χαιρέτησε βιαστικά τήν μητέρα, καί κρατώντας πό τά χέρια τήν κόρη τήν προσφώνησε μέ ατά τά λόγια· πό πο καί πς ρθες δ, γυνακα, καί ποιός  σκοπός τς πράξεώς σου; Καί πς, ν δέν χεις προηγούμενο παράδειγμα, φερες καί ζητς νά γίνη τοτο τό νέο δρμα, πού δέν κούσθηκε λλη φορά, δηλ. νά δηγεται κόρη καί νά ζ κάτω πό τήν σκέπη το ναο στά για; Πές μας ποιό εναι τό πιχείρημά σου, δικαιολογία σου, καί τί χεις στό μυαλό σου;
γώ, επε στόν προφήτη  συνώνυμη μέ τή χάρι γυνακα, προέρχομαι πό ερατική γενηά, πό τήν φυλή το αρών, χω ρίζα προφητική καί βασιλική. Καί γινα να κλαδί πό Δαβίδ, τόν Σολομντα τούς διαδόχους τους, καί, πί πλέον, εμαι συγγενής τς γυνακας σου λισάβετ. Μετά, στόν κατάληλο καιρό, συνδέθηκα μέ νδρα κατά τό θέλημα το Δεσπότου. Βρέθηκα μως στερα καί γονος γιά ρκετό καιρό καί πειδή δέν μπόρεσα νά βρ κανένα φάρμακο, πού θά μέ πάλλασε πό τή συμφορά, κατέφυγα πρός τό Θεό τό μόνο κυρίαρχο, πού μπορε νά δίνη διέξοδο στίς δυσκολίες, καί σ ατόν νοιξα μέ σοβαρότητα τό στόμα μου, σ ατόν πού εναι  μόνος φιλάνθρωπος, καί μέ πόνο καρδίας καί μέ δάκρυα στά μάτια κραξα καί ατά το επα·
 Κύριε, Κύριέ μου, πευθύνομαι σέ σένα πού κος μέσως τήν φωνή τν πονεμένων ψυχν.
Γιατί μέ διαφοροποίησες πό τή φύσι τν προγόνων μου;
Γιατί μέ θεατρίνισες στήν γενιά μου, καί κανες τά μέλη τς φυλς μου νά κινον τό κεφάλι τους μέ νόημα;
Γιατί μέ κανες συμμέτοχο τς κατάρας τν προφητν, δίνοντάς μου μήτρα τεκνη καί μαστούς στερημένους πό γάλα;
Γιατί πέρριψες τίς προσφορές μου ς τεκνης;
Γιατί μέ φησες νά γίνω περίγελως στούς γνωστούς γείτονές μου;
Ρίξε τό βλέμμα σου πάνω μου Κύριε, κουσε τήν προσευχή μου Δέσποτα, λυπήσου με γιε, κάνε με μοια μέ τά πουλιά το ορανο, μέ τά θηρία τς ξηρς, μέ τά ψάρια τς θαλάσσης, διότι καί ατά εναι γόνιμα μπροστά σου. Νά μή φανψιστε, γώ, πού πό σένα γινα σύμφωνα μέ τήν δική σου εκόνα, χειρότερη πό τά λογα ζα.
Κοντά σέ ατά πού επα πρόσθεσα καί τοτο· Διότι δικό σου Δέσποτα, θά εναι δρο εχαριστήριο, σάν ερό τάμα, καί δρο πολύτιμο ατό, πού μοῦ δωρήθηκε πό σένα τόν πλουσιότατο δωρητή τν τελείων χαρισμάτων.
Ατά γώ (λεγα) σο βρισκόμουν παίθρια στόν δικό μου κπο, ρίχνοντας τό βλέμμα μου στούς ορανούς καί κτυπώντας τό στθος μου μέ τά χέρια μου κραζα πρός τούς ορανούς.  δέ σύζυγός μου ν βρισκόταν λομόναχος στό βουνό καί γιά σαράντα μερόνυχτα νήστευε, καί γιά τόσα κλιπαροσε τόν Θεό.
τσι λοιπόν  φιλάνθρωπος Κύριος πού εναι πάντα πρόθυμος νά δείξη τόν οκτο του, φο κάμφθηκε πό τίς προσευχές καί τν δυό μας, στειλε τόν γγελό του νά μς ναγγείλη τή σύλληψι τς θυγατρός μας.
μέσως λοιπόν, φο διατάχθηκε  φύσις πό τό Θεό, ποδέχθηκε τό σπέρμα. Διότι ατή δέν εχε τολμήσει νά τό δεχθ, πρίν πό τή θεία χάρι, παρά μόνον φο κείνη πρώτη εσλθε, καί φο τσι πέρασε, νοιξε  μήτρα τίς δικές της πύλες, καί φο δέχθηκε ατό πού τς μπιστεύθηκε  Θεός, τό κράτησε μέσα της μέχρι πού, μέ τή χάρι το Θεο, τό σπέρμα πού τοποθετήθηκε μέσα της, βγκε στό φς.
Εχαριστ τό Θεό μου μέ σες εχαριστίες συνέθεσαν τά χείλη μου καί κφώνησε τό στόμα μου μέσα στή θλψι μου. Καί γι ατό τό λόγο συγκέντρωσα τό χορό τν παρθένων, συγκάλεσα τούς ερες, ξεσήκωσα τούς συγγενες, καί σέ λους λεγα τά παρακάτω·
Χαρετε λοι μαζί μου, διότι σήμερα ναδείχθηκα καί μητέρα καί φιερώτρια, πού πρόσφερα τό δικό μου τέκνο χι σέ πίγειο βασιλέα, οτε ταν πρέπον, λλά πού τό φιέρωσα στόν πουράνιο βασιλέα, φο ταν καί δικό του δρο.
Νά δεχθς λοιπόν,  προφήτα τή δική μου θυγατέρα, νά τή δεχθς καί νά τήν εσαγάγης καί νά τή ριζώσης σέ τόπο γιασμο, καί νά τοιμασθ γιά νά γίνη κατοικητήριο το Θεο, χωρίς νά περιεργάζεσαι τίποτε, μέχρις του πιτρέψει νά πραγματοποιηθον τά σχετικά μέ ατήν, ατός πού προτρέπει νά μείνει ατή δ.
Ατά τά λόγια φο τά κουσε  Ζαχαρίας, μέσως πάντησε στή γυνακα καί επε· Ελογημένη  ρίζα σου πάντιμε, δοξασμένη  μήτρα σου φίλανδρε καί πιό δοξασμένη  φιέρωσί σου φιλόθεε.
Μετά, λος χαρά καί χοντας στά χέρια του τήν κόρη, πρόθυμα τήν προσφέρει στά για τν γίων, λέγοντας περίπου ατά τά λόγια πρός ατήν·
λα κπλήρωσις τς προφητείας μου.
λα ργο τν δ συζύγων.
λα πισφράγισμα τς διαθήκης του.
λα τό τέλος τν θελημάτων του.
λα φανέρωσις τν μυστηρίων του.
λα ραμα λων τν προφητν.
λα νωσις τν παλιά χωρισμένων.
λα στήριγμα τν ταπεινωμένων.
λα νανέωσις τν παλιωμένων.
λα φς τν σων βρίσκονται στό σκοτάδι.
λα τό πιό κανούριο καί θεο δώρημα.
λα Δέσποινα λων τν θνητν, μπές στή δόξα το Κυρίου σου, τώρα μέν στήν κάτω καί πού πατεται, μετά πό λίγο δέ στήν νω καί βατη στούς νθρώπους.
τσι, πως ταν φυσικό, φο μίλησε πρός τήν κόρη  ερέας, τήν δήγησε καί τήν φησε κε πού τς ταίριαζε στό ναό το Θεο, σάν σέ νυφικό δωμάτιο, καταχαρούμενη καί πολύ εχαριστημένη, τρίχρονη ς πρός τήν λικία, λλ ς πρός τό Θεό τν λων καθ λα τελεία.
μεινε λοιπόν ατή στά σώτερα για τν γίων, τρεφομένη πό γγελο μέ τροφή μβροσίας καί ποτιζομένη μέ θεο νέκταρ, μέχρι τήν εσοδό της στήν φηβεία. Καί τότε, μέ θεο νεμα καί μέ τή γνώμη τν ερέων δίνεται γι ατήν κλρος, καί μέ κλρο παίρνει τήν γία ατή Παρθένο  ωσήφ δίκαιος καί κατ οκονομίαν τήν παραλαμβάνει πό τό ναό το Θεο καί τν ερέων του, γιά νά ξεγελασθ  ρχέκακος φις, γιά νά μήν προσβάλη τήν καθαρή κόρη ς παρθένο, λλά νά τήν προσπεράση ς μνηστευμένη.
Βρισκόταν λοιπόν  πεντακάθαρη στό σπίτι το τέκτονος ωσήφ φυλασσόμενη γιά τόν ρχιτέκτονα Θεό, μέχρις του πραγματοποιήθηκε σ ατήν τό πρίν πό λους τούς αἰῶνες κρυφό καί γιο μυστήριο, καί πό ατήν  Θεός γινε μοιος μέ τούς νθρώπους. λλά τοτο εναι θέμα λλης πραγματείας καί εκαιρίας, πού ν τό πιτρέψη  καιρός θά γίνη  ναγκαος λόγος. Τώρα στό προκείμενο πάλι, νά πανέλθη  λόγος καί, μέρα πού εναι, νά δοξολογηθον σήμερα τά εσόδια.
Πήγαινε λοιπόν,  Δέποινα Θεομτορ, πήγαινε στήν κληρωμένη θέσι σου, καί βάδιζε κοντά στόν Κύριο νά χαίρεσαι καί γάλλεσαι, νά τρέφεσαι καί νά λπίζης, περιμένοντας πό μέρα σέ μέρα, τόν ρχομό μέσα σου το Παναγίου Πνεύματος, τήν πισκίασι τς δυνάμεως το ψίστου, καί τή σύλληψι το υο σου, σύμφωνα μέ τήν προσφώνησι πού σο κανε  Γαβριήλ.
Καί νά χαρίσης, σέ σους τελον τήν ορτή σου, τήν βοήθειά σου, τήν σκέπη σου καί τήν προστασία σου, σώζωντάς τους πάντοτε, μέ τίς κεσίες σου, πό κάθε νάγκη καί κινδύνους, ρρώστιες καί δοκιμασίες καί διάφορες συμφορές, καί πό τή μέλλουσα πειλή το υο σου.
ς μητέρα το Δεσπότου καί τελεία δόσις τν πιθυμητν, κατάταξέ τους σέ τόπους φωτός, εφροσύνης καί ερήνης. Νά γίνουν λαλα τά πονηρά χείλη πού κακολογον μέ περηφάνεια καί περιφρόνησι σένα τή δίκαιη. Νά κμηδενισθ  παρουσία τους μέσα στήν πόλι σου, νά ντραπον καί νά σβήσουν, καί νά καταλάβουν τι τό νομά σου εναι Δέσποινα καί τι σύ εσαι  μόνη Θεόνυμφος Θεοτόκος.
μες σένα μέ πίστι σέ ελογομε, μέ πόθο σέ δοξολογομε καί μέ φόβο σέ προσκυνομε, πάντοτε σένα μεγαλύνοντες καί μέ σεβασμό μακαρίζοντες.
Διότι πράγματι εναι μακάριος  πατέρας σου πό τούς νθρώπους καί  μητέρα σου πό τίς γυνακες.
Μακάριο τό σπίτι σου
Μακάριοι ο γνωστοί σου
Μακάριοι σοι σέ εδανε
Μακάριοι σοι σο μίλησαν
Μακάριοι ο τόποι σου
Μακάριος  ναός στόν ποο σέ φιερώσανε,
Μακάριος  Ζαχαρίας πού σέ γκάλιασε.
Μακάριο τό κρεββάτι σου.
Μακάριος  τάφος σου.
Διότι σύ εσαι  τιμή σων σέ τιμον καί βραβεο τν βραβείων καί κορυφή τν κορυφν,  μόνη θεία δροσιά το σωτερικο μου καύσωνος, θεοστάλακτη δροσιά τς ξεραμένης μου καρδις, τς μαύρης μου ψυχς  φωτεινότατη λαμπάδα,  δηγός τς πορείας μου,  δύναμις τς σθενείας μου, τό ντύσιμο τς γυμνότητός μου,  πλοτος τς πτωχείας μου,  θεραπεία τν γιάτρευτων πληγν, τό σκούπισμα τν δακρύων, τό σταμάτημα τν στεναγμν,  μεταστροφή τν συμφορν,  λάφρυνσις τν πόνων, τό λύσιμο τν δεσμν,  μόνη λπίδα κατά τς πικρίας.
Εσάκουσε τίς προσευχές μου, συμπόνεσε τούς στεναγμούς μου, λέησέ με μαλακώνοντας πό τά δάκρυά μου, λυπήσου με ς μητέρα τοῦ φιλανθρώπου Θεο, ρίξε τό βλέμμα σου πάνω μου καί ρέμησε τήν τρικυμία μου.
κανοποίησέ μου τή μεγάλη πιθυμία καί κατάταξέ με μαζί μέ τή σύζυγό μου καί δική σου δούλη, στήν γ τν πράων, στίς σκηνές τν δικαίων, στό χορό τν γίων.
 Καί ξίωσέ με, σύ πού εσαι  προστασία λων,  χαρά καί  λαμπρή εθυμία λων, νά χαιρόμαστε μέσα σέ ατή, σέ παρακαλ, τή χαρά, τήν πραγματικά νέκφραστη πού προέρχεται πό τό Θεό καί βασιλέα τόν γεννημένο πό σένα, καί στόν φθαρτό σου νυμφνα καί στήν τελείωτη καί πέραντη βασιλεία σου.
Πράγματι, Δέσποινα, καί δική μου καταφυγή,  ζωή καί  βοήθειά μου, τό πλο καί τό καμάρι μου,  λπίδα καί  δύναμίς μου, δσε μαζί μέ ατήν νά πολαύσω τίς νεκδιήγητες καί κατάληπτες δωρεές στήν πουράνιο διαμονή. Διότι χεις μαζί μέ τήν θέλησι καί τόν τρόπο, ς μητέρα τοψίστου, καί γι ατό τολμ νά τό ζητήσω.
Μή λοιπόν γίνει νά στερηθ, πανάχραντε καί κυρία Δέσποινα, ατό πού περιμένω, λλά νά τό πετύχω ατό, Θεόνυμφε, πού εσαι λονν προσδοκία καί ναμονή, σύ πού, μέ τρόπο πού ξεπερνάει τή λογική, γέννησες τόν Κύριό μας ησο Χριστό, τόν ληθινό Θεό καί Δεσπότη, στόν ποο ταιριάζει κάθε δόξα, τιμή καί προσκύνημα, μαζί μέ τόν χωρίς ρχή Πατέρα του καί τό ζωοποιό Πνεμα, τώρα καί πάντα, καί στούς αἰῶνες τν αώνων. μήν.