ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Για να αφήσουμε άλλη μια φορά το γυμνό παιδί

ξυπόλητο να τρέξει στην άμμο

αναλφάβητο παιδί στα γράμματα,

τις συμπεριφορές, τις υποχρεώσεις και τα σχήματα

κάτω απ' τα αστέρια να το αφήσουμε να κοιμηθεί ξανά,

ένα με το φως και με τη θάλασσα ένα,

στη μήτρα της να κολυμπήσει ψάρι αρχέγονο

για να θυμηθεί απ' την αρχή πως

του χαρίστηκε η αγέραστη ομορφιά της αθωότητας,

η λάμψη του ήλιου στοργική, τα χρώματα ενός τόξου ουράνιου

κι ένας ρυθμός στις φλέβες απαλός κι αθόρυβος

που δεν μεταφράζεται σε λέξεις, σε ονόματα,

γραμματικές, συντακτικά, κανόνες,

παρά μόνο στην ηλικία της χάριτος της παιδικής,

χαμόγελο εγκάρδιο και απορία,

θαυμασμός για όλα τα μυστήρια

και απόσταση από τον θόρυβο, την ταραχή και τη βιασύνη.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΑΙΔΙΑ!

"Γράμμα ενός ετοιμοθάνατοι" του Gabriel Garcia Marqex

Το κορίτσι που αγαπούσε το φεγγάρι - Στη μνήμη του παπα Σάββα-Στέφανου

Τον Ιούνη του 2007 δημοσιεύτηκε αυτό το μικρό χειροποίητο παραμυθάκι. Άτεχνο και σεισμόπληκτο ήτανε, αλλά ίσως τέτοιο θα έπρεπε να είναι κάτι σαν αυτό που αφορά μια αγάπη, έναν χωρισμό και μια επανένωση πέρα από τη ζωή και τον θάνατο. Στις 14 του Ιούνη του 2007 είχε φύγει ο πατερούλης μου, ο παπα Σάββας-Στέφανος. Ειρηνικός και με ανοιχτά μάτια στραμμένα προς τον ουρανό έφυγε. Τον αγαπούσα πολύ και τον αγαπώ ακόμα πιο πολύ. Η φωτογραφία του είναι πάντα μπροστά στο αναμμένο καντηλάκι κι εκείνος εδώ, τόσο μακριά και τόσο κοντά μου. Δεν είχα άλλα λόγια να γράψω, γι' αυτό συγχωρέστε με που ανεβάζω δεύτερη φορά αυτή την ανάρτηση. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω στη μνήμη του.

Αν ήμουν άντρας...

Δεν ξέρω ως γυναίκα τι είναι το μέλλον μου, αλλά ξέρω πως αν ήμουν άντρας

θα γινόμουν καπετάνιος σε ποντοπόρα πλοία.

Αυτό είναι που ήθελα να σας πω σήμερα καθώς αυτόν τον καιρό διαβάζω ανάμεσα στ' άλλα για τα ποντοπόρα πλοία κι έχω μεθύσει κυριολεκτικά από την ιστορία τους, τα ταξίδια τους, τις ζωές των ανθρώπων τους.

Και το άλλο όμως που διάβασα να λένε οι καπεταναίοι θέλω να σας πω:

Αν θες να πιάσεις το τιμόνι

πιάσε πρώτα το κουπί.

Ο δρόμος με τις παπαρούνες

Θα έρθει ωστόσο ένας καιρός, μια εποχή αλλοιώτικη απ' τις άλλες

που τα γυμνά μας πόδια δεν θα τα πληγώνουνε τ' αγκάθια, πέτρες αιχμηρές

τα πάθη κι η μικροψυχία του κόσμου

που δεν ένιωσε το δέρμα μας το διάφανο

κι εμπόδισε με κάθε τρόπο κάθε βήμα μας.

Θα έρθει σλήθεια ένας καιρός, μια εποχή αλλοιώτικη απ' τις άλλες

το αίμα μας ν' ανθίσει παπαρούνες

κιι όσοι δεν μας κατάλαβαν και μας τραυμάτισαν πισώπλατα

ούτε που θα τις πάρουν είδηση κι ας στάθηκε αιτία

η σκληρότητά τους, το μίσος και η ζήλεια τος

στο αλαφροπάτητο ίχνος της καρδιάς μας

ν' ανθίσει κόκκινη ομορφιά κάτω απ' το τραύμα μας.

Εμείς θα ξέρουμε πως με μια δόση θάρρους,

μια υπομονή και λίγη παραπάνω Χάρη

με μάτια αστραφτερά στραμμένα προς το φως

ποτέ δεν πάψαμε να προχωράμε ανυπόδητοι.

Εμείς απ' την αρχή γνωρίζαμε πως θα σκιστούνε βίαια τα πόδια μας

κι ούτε ήτανε ο στόχος μας να διαφυλάξουμε το νεανικό μας δέρμα ανέγγιχτο.

Ακολουθούσαμε το δρόμο με τις παπαρούνες

που κάτω από άλλα πληγωμένα πόδια άνθιζαν αμάραντες

κι είχαμε οδηγό το φως αυτό στο βάθος που αχνοφέγγιζε.

Είχαμε για προστάτες τα πουλιά

που αδιάλειπτα φτεροκοπούσανε μπροστά μας

όσοι προπορευτήκανε και φτάσανε,

όσοι ματώσανε πριν από μας κι ανοίξαντε το δρόμο για χατίρι μας

Με τις πέτρες και τ' αγκάθια θα καταγινόμαστε, με τις πληγές μας

ή με την αγκαλιά που αποζητάμε και ολάνοιχτη

εκεί στο βάθος του ορίζοντα θάλασσα απέραντη

πέρα από θάνατο κι από ζωή, λίγο πιο πέρα από χαρά και λύπη,

μια τρυφερότητα αστείρευτη μας περιμένει;

Το "Παραμύθι της μουσικής" στην Νιγρίτα Σερρών.

Ξημέρωσε Τετάρτη 17 Ιουνίου.

Οι δύο προηγούμενες μέρες ήταν ένα χαριτωμένο διήμερο στο κρεβάτι ένεκα γρίπης. Κοιμήθηκα τόσο πολύ που παρ' όλους τους πόνους σε κόκκαλα, λαιμό, αφτιά, κεφάλι, μάτια, ομολογώ πως το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Δεν είναι αυτό όμως που θέλω τώρα να γράψω.

Όταν έρχεται η ώρα που η δουλειά σταματάει μαζί με όλο το τρέξιμο, όλον τον αγώνα που έκανες και μάλιστα σε πολλά επίπεδα αφού δεν κάνεις μια μόνο δουλειά σαν άνθρωπος, τότε καταλαγιάζουν λίγο λίγο όλα και βρίσκεσαι μπροστά σ' ένα πολύ ενδιαφέρον κενό. Αν συμβεί δε η κόπωση να συνοδευτεί κι από μια μικρή αρρώστια σαν αυτή που με βρήκε, τότε μπαίνεις πιο άνετα και ανώδυνα, πιο ολοκληρωτικά μέσα σ' αυτό το κενό. Γιατί είναι αλήθεια πως ήδη από την Κυριακή που είχα μια παράσταση του "Παραμυθιού της μουσικής", με μουσικούς του Εν Χορδαίς, στην Νιγρίτα και ήταν μια μαγευτική παράσταση για μένα -που δυστυχώς είμαι πολυ απαιτητική-, είπα μέσα μου: φτάνει, εδώ σταματάς, αρρωσταίνεις, κατεβάζεις ρολά, και δεν θα κάνεις τίποτα άλλο. Μια χαρά με υπάκουσε το σώμα μου και του είμαι ευγνώμων. Το κενό είναι κάτι σαν την μέθη. Δεν ξέρεις τι θα αποκαλύψει. Μπορεί να σου φέρει χαρά, αλλά ενδέχεται και δάκρυα. Είναι ένα κριτήριο απόλυτο που λειτουργεί ερήμην σου, αλλά φέρει την σφραγίδα αποκάλυψης μιας γνησιότητας, μιας κρυμμένης αλήθειας.

Ήθελα από όλες αυτές τις παρουσιάσεις να μου μείνει η ωραιότερη γεύση. Και στο χωριό αυτό ήταν τέτοια η αγάπη και η φιλοξενία των ανθρώπων, τόσο εγκάρδια η συνομήλική μου Δήμαρχος, τόσο θαυμάσια η οργάνωση όλη, από το πανί της προβολής μέχρι τα εξαιρετικά μικρόφωνα και την ηχοληψία, και βέβαια την ανταπόκριση του κόσμου, την άκρα ησυχία και συγκέντρωση στην αυλή του Πολιτιστικού που εγκαινιάζαμε μ' αυτή την εκδήλωση, που έζησα το πατάρι όπως το έχω ζήσει λίγες φορές. Δηλαδή με όλο μου το είναι, που σε τόσο καλές συνθήκες ανυψώνεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο απ' αυτό που είναι και σώζεται από τον εαυτό του.

Όλα έχουν νόημα, ακόμα κι όταν τίποτα δεν δουλεύει, και το πιστεύω. Κανένας κόπος δεν πάει χαμένος και καμιά φορά εκεί που οι συνθήκες είναι οι πλέον αντίξοες είναι εκεί που γεννιούνται τα θαύματα, είτε τα γευτείς εσύ είτε δεν τα υποψιαστείς καν. Το γράφω τώρα αυτό γιατί ένα γράμμα σαν αυτό που έγραψα τις προάλλες προς το ΕΚΕΒΙ, το Εθνικό Κέντρο  Βιβλίου, ίσως να φαίνεται πως συγκρούεται με τις αρχές μου και την στάση μου στη ζωή. Όμως δεν είναι έτσι. Είναι άλλο να υπολειτουργούν τα πράγματα σε μια σχολική μονάδα και είναι άλλο να γίνονται πρόχειροι σχεδιασμοί και εύκολοι από έναν οργανισμό που είναι ο πλέον υπεύθυνος για το βιβλίο. Δεν θα σταθώ όμως εδώ. 

Θα σταθώ στην δύναμη της πίστης και της αγάπης, σ' αυτό που στην γλώσσα μας ονομάζουμε μεράκι, και τέλος στην δύναμη που έχει ο ένας, οι δύο, οι τρεις άνθρωποι όταν ξέρουν τι θέλουν, γιατί το θέλουν και το παλεύουν με όλη τους τη δύναμη. Γιατί αυτό ζήσαμε στην Νιγρίτα. Και όταν δεχθείς όλη αυτή την καλή ενέργεια των ανθρώπων τότε εκ των πραγμάτων ελευθερώνεις κι εσύ, ή ίσως ελευθερώνονται και από εσένα αυτόβουλα οι μεγαλύτερες δυνάμεις σου.

Η Δήμαρχος του χωριού Αγγελική Μήκα είχε διαβάσει τα παραμύθια μου στην μικρή της κόρη και αφού επικοινώνησε με τις εκδόσεις Λιβάνη μιλήσαμε μαζί και έτσι απλά κλείστηκε αυτή η παράσταση.

Η φράση 'έτσι απλά' καταλαβαίνετε βέβαια τι θέλει να πει. Δεν μεταφράζεται στο ότι δεν υπήρξε αγώνας και προσπάθεια και πάλη από την πλευρά του Δήμου και από την δική μας πλευρά για να φτάσουμε εκεί που φτάσαμε. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια. Θέλει να πει όμως πως βρέθηκε ένας άνθρωπος, στην προκειμένη περίπτωση αυτή η νεαρή και γεμάτη ενέργεια, ικανόντητες και μυαλό γυναίκα Δήμαρχος, να πραγματοποιήσει κάτι που για άλλους ομότιμούς της θα ήταν αδιανόητο ή τουλάχιστον ευφάνταστο. Γιατί τέτοιο θεωρείται να ακούει κάποιος την καρδιά του και να θέλει να μοιραστεί την προσωπική του συγκίνηση με άλλους. Να μεταλαμπαδεύσει μια φωτιά που τον έφλεξε στους συνανθρώπους του, έξω από κοινές νοοτροπίες και παλιές συνήθειες, μοτίβα γνωστά έως απαρχειωμένα, εν τέλει απωθητικά σε όλους μας.

Κάτι αλλάζει λοιπόν. Αυτό είναι που θέλω να πω. Αφενός νέα πρόσωπα διεκδικούν πολιτικές θέσεις έχοντας ένα άλλο προφίλ, πολύ ουσιαστικό και ευοίωνο για τον τόπο μας. Αφετέρου, διαπιστώνω για άλλη μια φορά αυτόν τον καιρό και με βάση τις παραστάσεις που ήδη κλείνονται για την προσεχή χρονιά, πως το παραμύθι μπαίνει ξανά στη ζωή των παιδιών, αλλά και των ενηλίκων. Και αν μου δίνει χαρά που το ξαναβρίσκουν τα παιδιά, μου δίνει ακόμα μεγαλύτερη που το συναντούν οι ενήλικοι. Που μπορούν και μαγεύονται, που έρχονται στο τέλος να υπογράψει ο συγγραφέας παραμύθια που αγοράζουν όχι μόνο για τα παιδιά τους αλλά και για τον εαυτό τους. Συντελείται μαι αλλαγή στον κόσμο και δεν είναι ανάξια λόγου. Χαίρομαι που αποτελώ έναν συντελεστή, έναν κρίκο σ' αυτήν την αλλαγή και γεμίζω αισιοδοξία για τη ζωή, τον άνθρωπο και τον κόσμο. Υπάρχει ελπιδα. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι πράξη. Η ελπιδα γίνεται βίωμα φωτεινό. Βήμα βήμα μέσα από τα παραμύθια προχωρούμε προς την τρυφερότητα, την αθωότητα, τον θαυμασμό, την ανατροπή πάγιων στερεότυπων που μας αγκίλωσαν. Και θα το ξαναπώ για να κλείσω: Χαίρομαι αφάνταστα! 

Οι τέσσερις μουσικοί που έπαιξαν στην παράσταση ήταν ο Θανάσης Τσίτσαρης, κιθάρα και τσέλο, η Αναστασία Ζαχαριάδου, κανονάκι, ο Ηλίας Ανδρεουλάκης, πολίτικη και κρητική λύτα και ο συνθέτης της μουσικής του παραμυθιού Κυριάκος Καλαϊτζίδης, ούτι. Οι μουσικοί αυτοί δεν είναι μόνο ταλαντούχοι και έμπειροι. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελπίδας πως ο κόσμος προχωράει προς το καλύτερο!

Στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι

Ένα ξεχωριστό και πάρα πολυ ενδιαφέρον αφιέρωμα

http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2009/06/1979.html

Αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι στο τρίτο πρόγραμμα

15 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Θα μεταδοθούν δυο σπάνιες ηχογραφήσεις από το αρχείο της Ελληνικής Ρα-διοφωνίας με τη μουσική που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις. 

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ του Νότη Περγιάλη 

Σκηνοθεσία – Νίκος Γκάτσος 

Διάρκεια 35΄ 

Πρώτη μετάδοση 25.10.1954 

Παίζουν Κωτσόπουλος Θάνος, Μεταξά Βάσω, Δημόπουλος Ντίνος, Βανδής Τίτος, Βοζικιάδου Ελλη, Χατζημάρκος Δημήτρης, Πελεκούδας Γιάννης, Ρωμανός Σταύρος, Ταξιάρχης Φοίβος, Μπουγάς Νίκος, Πλούμπης Κώστας, Περγιάλης Νότης 

ΜΑΡΙΑ Η ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΙΣΣΑ του Παύλου Νιρβάνα 

Διασκευή – Μαίρη Βεάκη 

Σκηνοθεσία – Μήτσος Λυγίζος 

Διάρκεια 60.35 

Πρώτη μετάδοση 17.8.1958 

Παίζουν Νέζερ Χριστόφορος, Πανά Λυδία, Ταξιάρχης Φοίβος, Απέργη Ελεάνα Περγιάλης Νότης, Σκούρα Δάφνη, Βασταρδής Νίκος, Μαρσέλλου Νέλλη Ιωαν-νίδου Λούλα, Παγουλάτος Διονύσης 

Επιστολή προς το ΕΚΕΒΙ με θέμα: Αδυναμίες και ατοπήματα στην Διεθνή Έκθεση βιβλίου Θεσ/νίκης

Αξιότιμοι εκπρόσωποι του ΕΚΕΒΙ 

και διοργανωτές της Διεθνούς έκθεσης βιβλίου Θεσσαλονίκης, η επιστολή αυτή σκοπό έχει την επισήμανση προβλημάτων που εντόπισα κατά την 

παρουσίαση των δύο βιβλίων μου στην Παιδική Γωνιά της έκθεσης.

Πιστεύω πως θα εκτιμήσετε τον καλοδιάθετο, -αν και καθόλου ευχάριστο-, χαρακτήρα της επιστολής μου. Στόχος μου δεν είναι η γκρίνια, -κάτι που θα μπορούσα να κάνω κατ' ιδίαν 

με τους φίλους μου-, αλλά η επίλυση των σοβαρών προβλημάτων που θα παραθέσω, ώστε την ερχόμενη χρονιά όλα να λειτουργήσουν καλύτερα.

Σεβόμενη την προσπάθεια που κάνετε τα τελευταία χρόνια για την διοργάνωση αυτής της έκθεσης και παράλληλα σεβόμενη και το προσωπικό μου έργο ως συγγραφέας, όπως και των συναδέλφων μου, βρίσκομαι στην αρκετά δύσκολη θέση να εκφράσω την δυσαρέσκειά μου που σχετίζεται με τις δύο παρουσιάσεις των βιβλίων μου, του "Και τι θα πει σ' αγαπάω;"

και του "Παραμυθιού της μουσικής" εκδόσεις Λιβάνη.

Θα ξεκινήσω από την προβληματική αρχιτεκτονική του χώρου της Παιδικής Γωνιάς.

Οι τρεις σχεδόν ενιαίοι χώροι, ανοιχτοί ο καθένας από τις δύο του πλευρές, -ο μεσαίος  σχεδόν ολωσδιόλου εκτεθειμένος-, δημιουργούσαν την αίσθηση μιας παιδικής χαράς

ή ίσως ενός πάρκιγκ παιδιών που όμως έλειπαν οι μπάλες και τα λοιπά παιχνίδια.

Τίποτα δεν φανέρωνε, κυρίως στους δύο χώρους εκατέρωθεν του κεντρικού -που ειχε τουλάχιστον έναν αισθητικό χαράκτηρα ταιριαστό με τον σκοπό του-, πως  σ' αυτούς τους χώρους θα παρουσιάζονταν βιβλία για παιδιά.

Αν εξαιρέσω τις φωτογραφίες των συγγραφέων στην πλάτη του κεντρικού χώρου, -πράγμα κι αυτό υπό συζήτηση, μιας και αφενός δεν συνοδεύονταν με τα ονόματά τους, ενώ αφετέρου ο συγγραφέας δεν ταυτίζεται, όπως τα μοντέλα, με τη φυσιογνωμία του αλλά με τα βιβλία του, τα οποία δεν υπήρχαν ούτε ως αντικείμενα έκθεσης 

ούτε ως φωτογραφίες, πράγμα που θα διευκόλυνε και τον κόσμο να γνωρίζει τι παρουσιάζεται-, τίποτα δεν οδηγούσε στο συμπέρασμα πως πρόκειται για Παιδική Γωνιά.

Χώροι ελεύθεροι στην ορατότητα των περαστικών -που άλλοι σταματούσαν για λίγο από περιέργεια να δουν τι συμβαίνει, άλλοι μιλούσαν και σχολίαζαν και άλλοι περνούσαν αδιάφορα-, θα ταίριαζαν σε μια περίσταση πανηγυριού με κλόουν και ζογκλέρ και όχι μιας συνθήκης όπου συγγραφείς αφηγούνται τα παραμύθια τους. Η διάσπαση της προσοχής του αφηγητή, αλλά και των παιδιών -που είναι αδύνατον να συγκεντρωθούν κάτω από τέτοιες συνθήκες- είναι κάτι που θα έπρεπε να λάβετε πολύ σοβαρά υπόψιν, εφόσον αυτά που σας ενδιαφέρουν είναι τα βιβλία, τα παιδιά και οι συγγραφείς, και όχι απλώς ένα θέαμα.

Σε κάποιες περιπτώσεις συνέβη να υπάρχουν τρεις ταυτόχρονες παρουσιάσεις στους τρεις αυτούς, παρατακτικά ο ένας δίπλα στον άλλον, χώρους πράγμα που οδήγησε -όπως θα ήταν αναμενόμενο- σε μία χασμωδία. Αυτό θα μπορούσε εύκολα  να αποφευχθεί τουλάχιστον με ένα άλλο πρόγραμμα παρουσιάσεων. Αν θέλατε παράλληλες παρουσιάσεις θα έπρεπε κανονικά οι χώροι να είναι αυτόνομοι και προστατευμένοι από τους ήχους, τον θόρυβο και την περιέργεια.

Το ότι υπήρχαν μόνο δύο σκαλιά κερκίδων και ο υπόλοιπος χώρος είχε μοκέτα, ήταν κάτι που επίσης δυσκόλεψε τις παρουσιάσεις. Οι περισσότεροι ενήλικες ήταν όρθιοι έξω από τον χώρο -μιας και δεν χωρούσαν όλοι να καθήσουν στις κερκίδες και δεν είναι μαθημένοι να κάθονται κάτω-, ενώ η μοκέτα έθετε εξαρχής έναν περιορισμό στην ηλικία των παιδιών που θα παρακολουθούσαν τις παρουσιάσεις. Τα παιδιά από δέκα χρονών και πάνω σε γενικές γραμμές δεν αρέσκονται καθόλου να κάθονται χαμηλά. Προτιμούν, -καλώς ή κακώς- τις καρέκλες.

Καρέκλες δεν υπήρχαν όχι μόνον για τα πιο μεγάλα παιδιά αλλά ούτε και για κάποιους ηλικιωμένους που τα συνόδευαν.

Θα προχωρήσω στην τεχνική υποστήριξη των παρουσιάσεων.

Προσωπικά. ειδικά για το "Παραμύθι της μουσικής" είχα ζητήσει να έχω έναν προτζέκτορα συνδεδεμένο με λαπ τοπ για την προβολή των εικόνων του βιβλίου, -πράγμα απαραίτητο για να δουν τα παιδιά τα όργανα, τα περισσότερα από τα οποία τούς είναι άγνωστα- και cd player για το ομώνυμο cd που συνοδεύει το παραμύθι, -πράγμα επίσης απαραίτητο για να ακούσουν τα παιδιά στην διάρκεια της αφήγησης όχι μόνο τα μουσικά όργανα αλλά και την μουσική που έχει γραφτεί γι' αυτό το βιβλίο. 

Αντ' αυτών και ενώ κανείς δεν μου είχε πει ότι δεν θα έχω ό,τι είχα ζητήσει, είχα μια τηλεόραση συνδεδεμένη με μια κονσόλα που βρισκόταν σ' ένα κουβούκλιο, και η οποία μπορούσε να παίξει ή το cd ή να προβάλλει τις εικόνες, πάντως όχι και τα δύο ταυτόχρονα. Αναγκάστηκα να κάνω 'έκπτωση' στο πρόγραμμά μου και να επιλέξω να παίξει η μουσική, προσπαθώντας να δείξω την κατάλληλη στιγμή, διακόπτοντας την ροή της αφήγησης-, τις εικόνες από το βιβλίο.

Η τηλεόραση είχε καμμένα ηχεία που παραμόρφωναν τον ήχο, η ένταση του ήχου δεν χαμήλωνε ούτε δυνάμωνε και ο βοηθός μου και χειριστής έπρεπε να μπαινοβγαίνει στο κουβούκλιο μιας

και έπρεπε να παρακολουθεί την πορεία της αφήγησης. Πουθενά δεν υπήρχε ένας τεχνικός υποστήριξης που θα επέλυνε τα προβλήματα. Το μικρόφωνο που χρησιμοποιούσα για να ακούγομαι ήταν κακής ποιότητας, αλλά τουλάχιστον εδώ δεν είχαμε παρεμβολές ανακοινώσεων στον χώρο της έκθεσης όπως συνέβη στην αντίστοιχη της  Αθήνας όπου διαλύονταν μία παρουσίαση καθώς ήταν εκκωφαντικές οι ανακοινώσεις.

Κατά την γνώμη μου είναι λάθος να χρεισιμοποιούμε τηλεοράσεις σε τέτοιες περίστασεις, γιατί τα παιδιά έχουν συνηθίσει -ευλόγως- να παρακολουθούν κινούμενη εικόνα σ' αυτές, πράγμα που όταν δεν συμβαίνει τα απογοητεύει και προκαλεί βαριεστημάρα.

Δεν υπήρχε ένα τραπέζι για τον συγγραφέα όταν ερχόταν η στιγμή να υπογράψει τα βιβλία του. Στην αρχή δεν υπήρχε ούτε καρέκλα, αλλά όταν την ζήτησα μου την έφεραν με ομολογουμένως μεγάλη προθυμία.

Δεν θα σας κουράσω άλλο. 

Νομίζω πως πρώτα το ΕΚΕΒΙ οφείλει να σέβεται τον συγγραφέα, το έργο του και τα παιδιά. Οι παρούσες συνθήκες δεν αφήνουν κανέναν υπαινιγμό σεβασμού σε τίποτα από τα τρία.

Δεν υπονοώ πως αυτό έγινε σκοπίμως. Λέω όμως ευθαρσώς πως σχεδιάστηκε πρόχειρα και πάντως από ανθρώπους που αγνοούν την φύση του παιδιού, του βιβλίου και των παρουσιάσεων.

Δεν θα σταθώ, αν και θα όφειλα, στο ότι ο συγγραφέας δεν αμοίβεται για αυτήν την δουλειά, πράγμα που επίσης είναι μεμπτό και αργά ή γρήγορα πρέπει να αλλάξει. Η παρουσίαση είναι μια άλλη εργασία, απαιτεί μια άλλη προετοιμασία και φέρει μια άλλη ευθύνη, και αυτά πρέπει να αμοίβονται.

Ελπίζω πως του χρόνου οι συνθήκες θα είναι αυτές που αρμόζουν στον κόσμο του βιβλίου και στο βιβλίο. Λυπούμαι που βρέθηκα στην δυσάρεστη θέση να γράψω ένα τέτοιο γράμμα, αλλά λυπήθηκα ακόμα περισσότερο όταν έκανα τις δύο παρουσιάσεις και υποβιβάστηκα, εγώ σε θέαμα και τα παιδιά σε αμήχανοι  θεατές που δεν τους βοηθούν οι συνθήκες να συγκεντρωθούν και να παρακολουθήσουν ένα παραμύθι, πολύ δε μάλλον να μαγευτούν απ' αυτό. Έχω κάνει τους τελευταίους δύο μήνες σχεδόν σαράντα παρουσιάσεις σε σχολεία, βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία και έχω να πω πως πουθενά δεν συνάντησα χειρότερες συνθήκες.

Δεν αρκεί ένα βιβλίο να είναι καλό. Δεν αρκεί ένας συγγραφέας να είναι ταλαντούχος.  Ο χώρος στον οποίο γίνονται οι παρουσιάσεις των βιβλίων οφείλουν να είναι προσεχτικότερα μελετημένες, με κύριο γνώμονα την γνώση του σε ποιους απευθυνόμαστε και τι παρουσιάζουμε.

Αν και το  ΕΚΕΒΙ δεν μπορεί να επιδείξει ανάλογη ευαισθησία τότε από ποιον να την περιένουμε;

Θα περιμένω την απάντησή σας και είμαι στην διάθεσή σας για οποιαδήποτε ωφέλιμη και εποικοδομητική συζήτηση.

Με τιμή και ειλικρίνεια

Βασιλική Νευροκοπλή

ΥΓ. Το κείμενο αυτό θα κοινοποιηθεί, μαζί με την απάντησή σας που προσδωκώ το συντομότερο, στον εκδοτικο οργανισμό Λιβάνη, στο μπλογκ μου καθώς και στο Face book. 

1η του Ιούνη σ' ένα μπαρ του λιμανιού

1. Ποια είναι η καλή

και ποια η ανάποδη πλευρά

αυτού του τετραδίου

που γραμμές δεν έχει ούτε ετικέτα

στο κόκκινο ζαγρέ του εξώφυλλο;

Είναι ώρα να επιλέξεις.

2. Σπάει τα μούτρα της θάλασσα καθώς αφήνεται

στα χέρια του βοριά

στην τσιμεντένια προβλήτα

του λιμανιού της Σαλονίκης.

Το κλάμα της είνα

 αυτός ο παφλασμός που ακούς.

Κι έχω να πω:

Πρώτα, ντροπή σου Δήμιε άνεμε.

Και δεύτερον, 

Πότε επιτέλους κι εσύ Θάλασσα θα πας αντίθετα στον άνεμο;

3. Ήρθε πολύβουη παρέα στο διπλανό τραπέζι

Η προτέρα μου ησυχία

ψιλοκομμένες φετούλες πορτοκαλιού τώρα

Τις μοιράζω όλες στα γλαρόπουλα

Μην παν χαμένες σ' αυτούς που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν

τεμαχισμένο από ολόκληρο.

4. Όσο πάει μπροστά το καράβι

τόσο οπισθοχωρεί ο καπνός του απ' το φουγάρο

Εξοικείωσε τα μάτια σου στο μαύρο του

αν θες να δεις την πορεία του πλεούμενου

στον καθαρό ατέρμονο ορίζοντα.

5. Όταν αναρωτιέμαι για την καρδιά μου

την ζυγίζω στη θάλασσα

Αν επιπλεύσει

όλα καλώς τα έκανα

-και ησυχάζω

Αν βουλιάξει όμως

γυρεύω να βρω και να πετάξω

το φιλοθάνατο βαρίδιό της.

6. Δεν είμαι μαζί σου Κόσμε

κι ας με βλέπεις

ίχνος στα ίχνη σου

Δεν τραγουδάμε τραγούδι κοινό

Από το ίδιο φαγητό δεν τρώμε

Ούτε και σε κοινό κρεββάτι θα πλαγιάσουμε

Ποτέ δεν είδαμε τα ίδια όνειρα

Μη με φαντασιώνεσαι αδίκως

Υπάρχω έξω από τη φαντασία σου

μεταξοσκώληκας αθέατος

που απ' τον θάνατό μου θα πλουτίσεις

μοσχοπουλώντας κάποτε

την μεταξένια μου κλωστή.

7. Ένα φως ταξιδεύει 

στον θαλάσσιο ορίζοντα.

Το βλέπω καθαρά

επειδή είναι νύχτα.

8. Σφαχτό χρόνια προσφέρω το παρόν μου

στον βωμό του ενδεχόμενου μέλλοντος

Σήμερα γκρέμισα το απατηλό θυσιαστήριο

κι επέστρεψα στο πιο δικό μου σπίτι

την καρδιά μου

στον μόνο αληθινό Θεό

του Τώρα.

9. Συγκράτησε τον χείμαρρο του πόνου

Ρευματοκρατόρισσα Δέσποινα

να διαβώ κι εγώ σαν πρόσφυγας τον ποταμό

δίχως το ρεύμα του να με καταποντίσει

Να φτάσω στην πατρίδα την πρώτη

την μόνη, την αληθινή

αγκαλιά σου.

Αφιερωμένα στην μνήμη του Θεολόγη

που κλείνει τα δυο αγγελικά του χρόνια σήμερα.