Labels

Wednesday, September 30, 2009

"Ο τοξότης" -μικρή ιστορία-


Ο τοξότης τεντώνει τη χορδή του τόξου του εξαντλώντας όλη της την αντοχή.

- Τι σημαδεύεις τοξότη; τον ρωτά ο γέρος.

Το βέλος εκτοξεύεται μακριά.

- Το τέλος της ζωής, απαντά ο τοξότης, κατεβάζοντας αργά το τόξο του ενώ η χορδή τρέμει ακόμα, -όχι από εξάντληση, μάλλον από τα λόγια του κυρίου της. Ίσως κι από εξάντληση όμως.

- Γιατί θέλεις να σκοτώσεις το τέλος της ζωής; ρωτά ο γέρος.

- Για να μείνει μόνο η αρχή της, απαντά ο τοξότης.

Μια συμμορία ληστών κατεβαίνει καλπάζοντας τον λόγγο. Ο τοξότης πέφτει μπρούμυτα στο χώμα χτυπημένος πισώπλατα από βέλος εχθρικό. Ξεψυχώντας λέει στο γέρο:

- Πόσο ανόητος ήμουν... στοχεύοντας το τέλος της ζωής σκοτώνεται η αρχή της...

Καταφθάνει ο ληστής. Κατεβαίνει απ' τ' άλογο. Τραβά με βία από το νεκρό σώμα το βέλος που ακόμα τρέμει, -όχι από την αγωνία του θανάτου, μάλλον από τη βία του κυρίου του. Ίσως κι από την αγωνία όμως.

Ο γέρος συλλογάται. Ο τοξότης δεν συλλογάται πια. Ο ληστής απομακρύνεται καβάλα στ' άλογο κρατώντας λάφυρο το τόξο του νεκρού.

Στην μια όχθη της μακρινής λίμνης ένα μικρό παιδί βρίσκει το βέλος που σημάδευε το τέλος της ζωής. Το κάνει κατάρτι στη φλούδα ενός δέντρου, βάζει το μαντήλι του πανί. Το αφήνει στο νερό και με όλη του τη δύναμη φυσά. Το Θεό παρακαλεί:

Κάνε τη λίμνη ποταμό και το ποτάμι θάλασσα
κάνε τη θάλασσα ουρανό και το κατάρτι αστέρι
ν' αναπαυθεί ο τοξότης του σ' αγαπημένα μέρη.

Στην αντίπερα όχθη ο ληστής προστάζει τους συντρόφους του ν' ανοίξουν χαντάκι βαθύ, να ενωθεί η λίμνη με τη θάλασσα. Θέλει να φτιάξει σύνορα που θα προστατεύουν τη συμμορία.

Το μικρό καράβι ταξιδεύει ανεμπόδιστα...





Thursday, September 24, 2009

"Τα χαρίσματα" -ένα φρέσκο νυχτερινό παραμυθάκι της 24ης του Σεπτέμβρη μας-


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ράφτης αλλιώτικος απ' τους άλλους. Ύφαινε τα ρούχα των ανθρώπων απ' τα λόγια τους. Έπαιρνε τις λέξεις κι έφτιαχνε ένα ύφασμα που τους ήταν απολύτως ταιριαστό. Το έκοβε και το έραβε στα μέτρα τους χρησιμοποιώντας κάθε φορά τις παύσεις τους, τα ερωτηματικά τους και τα κόμματα, για κλωστή, κόπτσες και κουμπιά. Στο τέλος τα στόλιζε με τα θαυμαστικά τους. Τα μυστικά τους τα έφτιαχνε φόδρα και τα όνειρά τους τα έβαζε είτε μαντηλάκι στο σακάκι, είτε φουλάρι που διακοσμούσε το φόρεμα, κορδέλα στα μαλλιά αν ήταν για μικρό κορίτσι ή ζώνη αν το ρούχο προοριζόταν για αγόρι μια σταλιά.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας χτίστης που δεν έμοιαζε με κανέναν στον κόσμο. Έχτιζε τα σπίτια των ανθρώπων απ' τις χειρονομίες τους. Τις κινήσεις των χεριών τους στον αέρα, το βάδισμά, τον τρόπο που ξάπλωναν, πλένονταν, αγκαλιάζονταν. Απ' όλα αυτά έφτιαχνε τα υλικά της δουλειάς του, άλλοτε ατσάλι σκληρό, άλλοτε άμμο, άλλοτε πέτρες, ασβέστη, μετάξι κι έχτιζε στον καθένα το σπίτι που του ταίριαζε απόλυτα. 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μάγειρας τόσο διαφορετικός από τους άλλους που τον ζήλευαν όλοι οι μάγειρες του κόσμου. Έφτιαχνε τα φαγητά που άρεσαν στον καθένα χωρίς να χρειάζεται παραγγελιά. Οι μυστικές του συνταγές ήταν τα συναισθήματα και τον χαρακτήρα των ανθρώπων κι αυτά για να τα καταλάβει τού ήταν αρκετό να ρίξει μια μόνο ματιά στα πρόσωπά τους. Έτσι σ' άλλους πρόσφερε φαγητά καυτά σαν το πάθος τους, σ' άλλους ξινά σαν τα μούτρα τους, πικάντικα σε άλλους και σ' άλλους άγευστα, ανάλατα, αλάδωτα και ωμά όσο και η τσιγκουνιά τους.

Την ιδια εποχή μ' αυτούς τους τρεις σπάνιους και τόσο ταλαντούχους τεχνίτες ζούσε βέβαια κι ένα ακόμα πιο σπάνιο παιδί. Τόσο σπάνιο ήταν το παιδί αυτό που ούτε ο ράφτης μπορούσε να το ντύσει, ούτε ο χτίστης να του φτιάξει ένα παιδικό δωμάτιο που να του ταιριάζει, ούτε και ο μάγειρας να του μαγειρέψει επιτέλους κάτι που να του αρέσει. Το σπάνιο χάρισμα που είχε αυτό το παιδί ήταν πως δεν είχε εαυτό. Μπορούσε να αλλάζει όπως ο καιρός. Πάνω που το καταλάβαινες κι έλεγες: "έτσι είναι", αυτό άλλαζε μεμιάς και σ' έκανε να τα χάνεις όπως μετά από ένα μπουρίνι μια απροσδόκητη λιακάδα. Εκεί που έκλαιγε γελούσε, εκεί που θύμωνε ημέρευε, εκεί που μάλωνε φιλιόνονταν, εκεί που κοιμόταν ξυπνούσε, εκεί που ήταν έτσι γινόταν αλλιώς κι εκει που ήταν αλλιώς γινόταν έτσι. Δεν είχε στιγμή ησυχίας, δεν ήξερε από σταθερότητα, δεν είχε ένα πρόσωπο με μία έκφραση, κάποια συναισθήματα, συγκεκριμένες προτιμήσεις. Τα είχε όλα και τίποτα απ' όλα.

Ο ράφτης, ο μάγειρας και ο χτίστης έπεσαν μια μέρα σε βαθιά περισυλλογή.
Όλος ο κόσμος τους επιβρέβευε. Όλοι ήταν τόσο πολύ ευχαριστημένοι μαζί τους. Δεν υπήρχε άνθρωπος σε όλη τη χώρα που να μην τους ευγνωμονεί, εκτός, από το μικρό παιδί που πάντα τους προσπερνούσε κάνοντας χίλια δυο κόλπα, απ' τα πιο αστεία μέχρι τα πλέον δραματικά χωρίς να τους δίνει καμιά αφορμή να το ικανοποιήσουν.

"Ποτέ δεν ρωτάμε κανέναν τι θέλει", είπε ο ράφτης, "γιατί και οι τρεις είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε. Τι θα κάνουμε μ' αυτό το παιδί που ποτέ δεν ευχαριστήσαμε"; 
Ήταν σίγουροι πολύ καλοί και οι τρεις τους και δεν ήθελαν να μείνει ούτε ένας σε όλη την χώρα που δε θα του έδιναν αυτό που ήθελε κι αυτό που του ταίριαζε.
"Μάλλον πρέπει να κάνουμε πέτρα την καρδιά και να το ρωτήσουμε τι θέλει, αφού όσο κι αν προσπαθούμε δεν βγάζουμε άκρη μ' αυτό το παιδί" απάντησε ο χτίστης.
"Θ' αρχίσει πάλι να κάνει τα δικά του. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας δώσει την ελάχιστη σημασία", συμπλήρωσε γεμάτος απογοήτευση ο μάγειρας. "Έχω ταϊσει χιλιάδες και χιλιάδες παιδιά και όλα έφαγαν όλο τους το φαγητό και τα περισσότερα μου ζήτησαν και δεύτερο πιάτο. Μ' αυτό το παιδί δεν έχω καμιά ελπίδα".
Μπορεί όλος ο κόσμος της χώρας τους να τους είχε δοξάσει, μπορεί όλος ο υπόλοιπος κόσμος να τους ζήλευε φριχτά και κάποιοι να τους φθονούσαν κιόλας για τα εξαιρετικά τους χαρίσματα, αλλά αρκούσε η απογοήτευση που έπαιρναν από αυτό το παιδί για να τους οδηγήσει σ' ένα αίσθημα τεράστιας αποτυχίας και μελαγχολίας βαθιάς.

Πίσω απ' την πλάτη τους ακούστηκε τότε μια φωνή να λέει:
"Κάνετε τους σπουδαίους και νομίζετε πως βρήκατε το μυστικό της ευτυχίας. Το χειρότερο είναι πως το νομίζουν και όλοι οι άλλοι που τους φτιάχνετε ρούχα, σπίτια και φαγητά ταιριαστά. Κι έτσι αυτή η χώρα μένει πάντα καρφωμένη στο ίδιο σημείο μιας ευτυχίας ψεύτικης. Τίποτα δεν προχωρά και τίποτα δεν αλλάζει. Το χαμόγελο έχει κολλήσει πάνω στα πρόσωπα όλων σαν χάρτινη χαλκομανία και δεν έχει καμιά ζωή πάνω του. Όλοι νομίζουν πως είναι ευχαριστημένοι και περισσότερο απ' όλους εσείς. Σιγά το σπουδαίο πράγμα που κααφέρατε. Το χάρισμα που σας δόθηκε το υποδουλώσατε στις διαθέσεις, στις επιθυμίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων κι έτσι το μετατρέψατε σε κατάρα. Γιατί το χάρισμα είναι φτιαγμένο για να οδηγεί ελεύθερο, να αλλάζει και να μεταμορφώνει τον κόσμο, όχι να τον επιβεβαιώνει και να τον κάνει να στρογγυλοκάθεται βολεμένος στην πολυθρόνα του.
Ράψε ράφτη ένα κουστούμι αταίριαστο σε κάποιον και άφησέ τον να βρει τον τρόπο να χωρέσει μέσα του βρίσκοντας καινούριες λέξεις που ποτέ δεν φαντάστηκε.
Χτίσε χτίστη σπίτια από ετερόκλητα υλικά να μάθουν να συμβιώνουν οι μεταξένιοι άνθρωποι με τους ατσάλινους κι οι αμμώδεις με τους πέτρινους. Ανακάτεψέ τα όλα, μπέρδεψέ τα να γεννηθούν νέοι άνθρωποι που θα έχουν κάτι απ' όλα πάνω τους.
Κι εσύ μάγειρα βάλε λίγο αλάτι στον ανάλατο και λίγη ζάχαρη στον πικρό. Πώς θα ομορφύνει ο κόσμος αν κάθε τι και καθένας έχει μόνο μια γεύση;"

Οι τρεις άνθρωποι σηκώθηκαν και κοίταξαν το παιδί παραξενεμένοι. Είχαν χάσει ολότελα τα λόγια τους. Μόνον ο μάγειρας που είχε μεγάλη αδυναμία στα παιδιά τόλμησε να το ρωτήσει:
"Κι εσύ λοιπόν τι θέλεις για τον εαυτό σου;"
Το μικρό παράξενο παιδί με τα αχτένιστα μαλλιά και τα χέρια στις τσέπες χαμογέλασε:
"Εγώ είμαι εσείς οι τρεις μαζί και κανένας από σας. Θέλω ό,τι δεν θέλω και μπορώ ό,τι δεν μπορώ. Θέλω μόνο να γελώ όταν κλαίω και να κλαίω όταν γελώ. Να δέχομαι ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνω και να καταλαβαίνω όταν δεν δέχομαι.  Να τολμώ το ακατόρθωτο και να φοβάμαι το εύκολο. Μα περισσότερο απ' όλα θέλω να μην εξαρτιέμαι από μένα κι απ' τους άλλους. Καλή δουλειά τώρα φίλοι μου, σας χαιρετώ και πάω εκεί που ο τόπος δεν έχει στεριά ούτε θάλασσα. Εκεί που ο χρόνος δεν έχει πριν και μετά. Που το ένα περιεέχει τα πάντα και τα πάντα το ένα. Που όλα χωρούν γιατί κάποιος χωρά την ποικιλλία τους".

Αυτά είπε το μικρό παράξενο παιδί κι έγινε αχτίδα πολύχρωμη που χάθηκε στον ουρανό.

Οι τρεις τεχνίτες λυπήθηκαν πολύ με την αποχώρησή του κι επειδή δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν κάτι για να το ευχαριστήσουν αποφάσισνα αμέσως να εφαρμόσουν τις συμβουλές του. Ειδαν τότε τον ήλιο να γίνεται πολύχρωμος κι ο κόσμος λίγο λίγο, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, άρχισε να γίνεται αληθινός.




Sunday, September 20, 2009

Το σοφό πουλί


Σκεφτόμουν πως η σοφία συντηρείται από την ελεημοσύνη του χρόνου.
Μετά βρήκα αυτήν την ωραία ιστορία καθώς ο χρόνος με έχει ελεήσει τελευταία και μπορώ πάλι να διαβάζω παραμύθια. 
Ένα ωραίο παραμύθι λοιπόν, για καλή εβδομάδα!

Saturday, September 19, 2009

Απολαύστε το!

watermarkradio.com/index.php?id=153&channel=237&series=150&message=2

Οδηγίες προς ναυτηλομένους γιατί δεν μου ανέβηκε κατευθείαν το απίστευτο βίντεο:
Ανοίγει η εν λόγω άνωθεν σελίδα και μετά κάνετε ένα απλό κλικ στην ένδειξη που έχει δεξιά:Watch video.
Για τους μη κατέχοντες την αγγλικήν το θέμα είναι το εξής:
Η κυρία βάζει στο τραπέζι ένα πιάτο με ένα γλυκό για το οποίο ξετρελαίνονται τα παιδάκια και τους λέει πως αν δεν το φάνε μέχρι να επιστρέψει τότε θα τους δώσει ένα ακόμη κομμάτι!
Η κυρία φεύγει και μια κρυφή κάμερα παρακολουθεί τις αντιδράσεις των παιδιών.
Παρελαύνουν όλοι οι τύποι του ανθρώπινου γένους. Είναι άπαιχτο!
Καλό Σαββατοκύριακο και καλή βδομάδα! 
Ηθικόν δίδαγμα του βίντεο: Η αυτοσυγκράτηση, ή η εγκράτεια αν προτιμάτε, επιβραβεύεται, αλλά και η βουλιμία έχει τη χάρη της, -πώς να το κάνουμε δηλαδή;

Monday, September 14, 2009

Το βαλς των χαμένων ονείρων κι ένα σχόλιο...



Όχι αγάπη μου χρυσή,
δεν υπάρχουν χαμένα όνειρα.
Ίσως υπάρχουν ξεχασμένα, 
θαμμένα ίσως κάτω απ' τις σκιές της βιοπάλης,
αλλά όχι χαμένα.
Αγάπη μου, όσο υπάρχουν παιδιά
στον κόσμο θα υπάρχουν όνειρα.
Όσο υπάρχει αυτό το βαλς
τα όνειρα θα βασιλεύουν.
Θα πραγματοποιούνται μέσα στο
απόλυτο σκοτάδι και θα το φωτίζουν
φωτοβολίδες πολύχρωμες
να μη χάνουμε το δρόμο.
Αγάπη μου, τα όνειρα είναι η αιτία
της ύπαρξής μας, το ξέχασες;
Ένα όνειρο μας έπλασε
κι ένα όνειρο θα μας αγκαλιάσει
όταν φύγουμε απ' αυτόν τον κόσμο, χορεύοντας.
Μην αρνηθείς ποτέ τα όνειρα αγάπη μου.
Κάν'τα τις νύχτες μαξιλάρι.
Κάθε σκέψη, κάθε χάδι, κάθε βήμα
και κάθε φιλί σου πλάσε τα όνειρο.
Η καρδιά που ζωγραφίζουμε στην άμμο
είναι ο κόσμος μας.
Το σωσίβιο της αγάπης
θα μας σώσει απ' τις φουρούνες.
Το χέρι που κρατάμε θα μας οδηγήσει
στον πιο ασφαλή, το πιο όμορφο κήπο.
Εκει ξαναπαίζουμε
κρυφτό και κουτσό και τζαμί
γιατί γνωρίζουμε κάθε γωνιά του και κάθε πέτρα του.
Ονειρέψου αγάπη μου να ομορφύνεις τον κουρασμένο
κόσμο, να τον παρηγορήσεις και να τον γλυκάνεις.
Γίνε το όνειρό του και μη σε νοιάζει τίποτα.
Το όνειρο που φτιάχνεις γίνε
κι η νύχτα
κανέναν δεν θα μπορέσει ποτέ να τρομάξει.
Καληνύχτα αγάπη μου
και όνειρα γλυκά!

Wednesday, September 9, 2009

Αν δεν αλλαξοπιστήσουν θα θανατωθούν.


INFORMATION AND MAILER FORM INCLUDED – ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΦΟΡΜΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ
GR: (Scroll down for the English text)
Αυτές οι δυο γυναίκες θα πεθάνουν!
Μεργιέμ Ρόσταμπουρ και Μερζιέχ Εσμεϊλαμπάντ, καταδικασμένες σε θάνατο επειδή έγιναν χριστιανές
Στο Ιράν, η 27χρονη Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ θα πεθάνουν με το αιτιολογικό της αλλαγής θρησκεύματος.
1 Σεπτεμβρίου 2009
Στο Ιράν, η 27χρονη Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ θα πεθάνουν επειδή άλλαξαν θρήσκευμα.
Σύμφωνα με την είδηση της εφημερίδας Bild, στο Ιράν, δύο γυναίκες καταδικάστηκαν σε θάνατο με την κατηγορία ότι έγιναν χριστιανές.
Η Meryem και η Marziah που κρατούνται σε φυλακή της Τεχεράνης μαστιγώνονται κάθε φορά που ο ιμάμης καλεί για προσευχή τους πιστούς μουσουλμάνους, ταπεινώνονται και τιμωρούνται με στέρηση τροφής και νερού.
Συνελήφθηκαν στις 5 Μαρτίου όταν έγινε έφοδος στο σπίτι τους και βρέθηκε εκεί η Καινή Διαθήκη. Η υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας Sabatina James που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή τους διαμαρτύρεται: «Ζουν στην απομόνωση και ανακρίνονται με τα μάτια κλειστά. 5 φορές την ημέρα, όταν ο ιμάμης καλεί σε προσευχή, μαστιγώνονται. Τους δίνουν πολύ λίγο νερό και φαγητό.»
Σύμφωνα με τους Ισλαμικούς νόμους του Ιράν, όσοι εγκαταλείπουν το ισλάμ, αν πρόκειται για γυναίκες, 5 φορές την ημέρα-τις ώρες που καλούνται οι «πιστοί» σε προσευχή- μαστιγώνονται και μέχρι να υποκούσουν (εννοεί να επιστρέψουν στο ισλάμ) ευτελίζεται η ποιότητα της ζωής τους και μειώνεται η ποσότητα φαγητού και νερού που τους παρέχεται.
Πηγή: http://haber.mynet.com/detay/dunya/bu-iki-kadin-idam-edilecek/468288

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Στην ιστοσελίδα της Sabatina James, συγκεκριμένα στη σελίδα http://www.sabatina-ev.de/Botschaft.html υπάρχει περιεκτική αναφορά στην υπόθεση. Εκεί μαθαίνουμε ότι οι δυο γυναίκες κρατούνται από τον Μάρτιο στη φυλακή Evin, αρχικά σε ένα κελί με άλλες 25 γυναίκες και στη συνέχεια σε απομόνωση, ότι η πρώτη μέρα της δίκης ήταν στις 9 Αυγούστου και ότι παρότι ο δημόσιος κατήγορος κ. Haddad πίεσε να απαρνηθούν την πίστη τους γραπτά και προφορικά, εκείνες δήλωσαν επανειλημμένα ότι «δεν μετανιώνουν για τίποτα και δεν θα αρνηθούν την πίστη τους στον Χριστό».
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 2: Στην ιστοσελίδα http://www.isavelives.be/en/node/3401 υπάρχει παλιότερο άρθρο της 9ης Απριλίου, πριν δηλ. καταδικαστούν οι δυο κοπέλες. Μεταξύ άλλων διαβάζουμε ότι οι αρχές ζήτησαν από τις οικογένειές τους 400.000 δολάρια για να τις ελευθερώσουν (οι οικογένειες δεν τα είχαν, πρότειναν να υποθηκεύσουν τα σπίτια τους αλλά αυτό δεν έγινε δεκτό) και ότι δεν τους έδιναν πρόσβαση σε δικηγόρο αλλά τους επέτρεπαν να δέχονται μια επίσκεψη την εβδομάδα και… ένα τηλεφώνημα 1 λεπτού την ημέρα η καθεμιά! Εκεί υπάρχουν και κάποιες διευθύνσεις όπου μπορούσε να απευθυνθεί κανείς μέχρι τοις 20 Μαΐου. Το άρθρο μάλλον προέρχεται από την ιστοσελίδα της Διεθνούς Αμνηστίας. Δείτε εδώ την περιληπτική αναφορά της Διεθνούς Αμνηστίας στην υπόθεση: http://www.amnesty.org/en/library/info/MDE13/030/2009/en


ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΡΑΣΗ: Ετοιμάσαμε ένα μικρό μήνυμα στην αγγλική, το οποίο μπορείτε να στέλνετε από αυτή τη σελίδα στην πρεσβεία του Ιράν στο Ηνωμένο Βασίλειο (Λονδίνο) και στη μόνιμη αντιπροσωπεία του Ιράν στον ΟΗΕ. Στις 4 Σεπτεμβρίου προσθέσαμε και το e-mail της ιρανικής πρεσβείας στις Βρυξέλλες. Η πρεσβεία του Ιράν στην Αθήνα, όπως μας είπαν τηλεφωνικά, δεν έχει ε-mail αλλά μόνο FAX, το οποίο είναι: +302106747945. Όποιοι έχουν φαξ μπορούν να στείλουν τη διαμαρτυρία τους σε αυτό. Μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο όσο το να στείλετε την παρακάτω φόρμα, αλλά έχει σημασία να το κάνετε!

Το μήνυμα διαμαρτυρίας έχει ως εξής στα ελληνικά:
«Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι από τον Μάρτιο του 2009 κρατούνται σε φυλακή της Τεχεράνης δυο γυναίκες, η 27χρονη Μεριέμ Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμελαϊμπάντ, οι οποίες καταδικάστηκαν σε θάνατο επειδή από μουσουλμάνες έγιναν χριστιανές.
Η είδηση αυτή ήδη μεταδίδεται με μεγάλη ταχύτητα στο Ίντερνετ και προκαλεί πολλά αρνητικά σχόλια για τη χώρα σας.
Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή της ακτιβίστριας Sabatina James και πολλών άλλων επώνυμων και ανώνυμων, ακτιβιστών και απλών ανθρώπων, Ελλήνων και αλλοδαπών, ζητώντας να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι Μεριέμ Ρόσταμπουρ και Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ να αφεθούν αμέσως ελεύθερες.»
ΠΡΟΣΟΧΗ! Στην παρακάτω φόρμα πρέπει να γράψετε το όνομά σας ΜΕ ΛΑΤΙΝΙΚΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ. Τα ελληνικά θα είναι ακατανόητα για τους παραλήπτες του μηνύματος. Μην ξεχνάτε να βάζετε και όνομα ΚΑΙ επώνυμο στο πεδίο Name-Surname.
Στο πεδίο Subject δεν χρειάζεται να γράψετε κάτι, γι’ αυτό και δεν έχει αστερίσκο. Το έχουμε ρυθμίσει έτσι ώστε να μπαίνει αυτόματα ως θέμα η φράση «Release Meryem Rostampour and Marzieh Esmaeilabad». Είναι αρκετό να υποβάλετε το μήνυμα ΜΙΑ ΦΟΡΑ, καθώς είναι ρυθμισμένο να πηγαίνει αυτόματα και στις τρεις διευθύνσεις.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΑΓΓΛΟΦΩΝΟΥΣ. Η φόρμα ξεκινά εκεί που είναι τα κενά πεδία.

ENGLISH TEXT
EN: In Iran, 27 year old Meryem Rostampour and 30 year old Marzieh Amirizadeh Esmaeilabad (see the above photo) will be put to death on charges of having changed their religion.
Since March 2009, both Meryem and Marzieh are being detained in Tehran’s notorious Evin prison. First with 25 women in one (!) cell, then in solitary confinement, where they were interrogated while blindfolded. Their crime? They were Muslims and they converted to Christianity.
The fact that we find particularly worrying is that there is an ongoing investigation against Mariam and Marzieh, for «apostasy».
The provision of Iranian law for cases of abandoning Islam is life imprisonment or the death penalty.
In addition, clause 225.10 of this law foresees for women : «During the five daily prayer times, they must be whipped and their living conditions and the quantity of food, clothing and water must be lowered until they show remorse.»
The 9th of August 2009 was the first day in court. Haddad, the deputy prosecutor insisted with great pressure that the women should renounce their Christian faith, both in writing and verbally. According to secure information, it was a moving sight, how the two women persisted, even with Mr. Haddad, and repeatedly stressed that they did not regret anything and would not recant their faith in Christ.
SOURCE: http://haber.mynet.com/detay/dunya/bu-iki-kadin-idam-edilecek/468288 (in Turkish), http://www.isavelives.be/en/node/3401 and http://www.amnesty.org/en/library/info/MDE13/030/2009/en (in English) and the webpage of Sabatina James (in German): http://www.sabatina-ev.de/Botschaft.html
This page includes a form via which you can send protest e-mails to the Permanent Mission of the Islamic Republic of Iran to the United Nations (iran@un.int) to the Embassy of the Islamic Republic of Iran in Bruxelles (secretariat@iranembassy.be) and to the Embassy of the Islamic Republic of Iran to the U.K. (info@iran-embassy.org.uk.) It is enough to submit your message ONCE for all three destinations.
If you want to send protest messages to other Iranian embassies, you can find all the embassies of Iran worldwide at http://www.worldembassyinformation.com/iran-embassy/index.html
GR: Επιλέξτε, αντιγράψτε και επικολλήστε το παρακάτω κείμενο μέσα στο πεδίο από κάτω-EN: Select, copy and paste the following text to the field below: Recipients:

Permanent Mission of the Islamic Republic of Iran to the United Nations, e-mail: iran@un.int

Embassy of the Islamic Republic of Iran in Bruxelles, e-mail: secretariat@iranembassy.be

Embassy of the Islamic Republic of Iran in the U.K., e-mail: info@iran-embassy.org.uk



We were surprised to learn that two women, the 27-year old Maryam Rostampour and the 30 year old Marzieh Amirizadeh Esmaeilabad are being held in prison in Tehran since March 2009 and are sentenced to death because they left Islam and converted to Christianity.

The news has already spread rapidly on the Internet and has caused many negative comments about your country.

We are uniting our voices to that of Sabatina James and many other known and unknown activists and ordinary people, both Greeks and foreigners, demanding that human rights be respected and Maryam Rostampour and Marzieh Amirizadeh Esmaeilabad be released immediately. 
 

Get a new challenge
Get an audio challengeGet a visual challenge
Help
Script by Dagon Design
NEO!
Στείλτε e-mail στην πρεσβεία του Ιράν στην Ελλάδα!
Με το κλικ, το πρόγραμμα e-mail σας θα ανοίξει ένα έτοιμο μήνυμα, με παραλήπτη τον πρεσβευτή του Ιράν στην Ελλάδα κ. Mahdi Honardoost (ambassador@iranembassy.gr)
και κοινοποίηση στον κ. Mahmoud Fazeli (Deputy Head of the Mission, deputy@iranembassy.gr), και στο τμήμα γενικών πληροφοριών και ΜΜΕ (info@iranembassy.gr). Το κείμενο βρίσκεται έτοιμο μέσα στο μήνυμα και το μονο που έχετε να κάνετε είναι να γράψετε αν θέλετε τ’ όνομά σας κάτω από το κείμενο, και να στείλετε το μήνυμα! Υπάρχει ακόμη και κρυφή κοινοποίηση προς εμάς, για να γνωρίζουμε πόσα μηνύματα έχουν σταλεί μ’ αυτό τον τρόπο.

NEW!
E-mail the Embassy in Greece

This message goes to: the Ambassador (H.E. Mr. Mahdi Honardoost) ambassador@iranembassy.gr
Deputy Head of the Mission (Mr. Mahmoud Fazeli, deputy@iranembassy.gr)
Media Section and General Enquiries (info@iranembassy.gr)
There is also a blind copy to our address, so that we know how many messages are sent via this way.

Tuesday, September 8, 2009

Χάι κου μιας μάνας -ίσως και δυο



Έσταξε δάκρυ
στο χαρτί, δυο χεράκια
βάρκα το 'καναν

Βρήκε το παιδί
η θάλασσα κι η μάνα
ας το γυρεύει




Μαργαρίτα



Μου αφαιρείς τα πέταλα
να μάθεις αν
"σ' αγαπά"-"δε σ' αγαπά"

Θα χαρείς τη γνώση
που απέκτησες
φονεύοντας ένα λουλούδι

ακόμα κι αν το στερνό του πέταλο
σου ομολογήσει ξεψυχώντας
"σ' αγαπά";

Wednesday, September 2, 2009

Η ζυγαριά της ευτυχίας- Ένα παραμύθι για ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!






Στην άκρη της μεγάλης πόλης ζούσε ο Τσανγκ αληθινά. Κάθε πρωί έπαιρνε τα καλάθια του και πήγαινε στο δικό του πάγκο που πλάι σε άλλους πάνω στην πέτρινη γέφυρα του μεγάλου ποταμού που διέσχιζε την πόλη αποτελούσαν την πολύβουη αγορά με υφάσματα, αγαλματίδια, οικιακά σκαλιστά σκεύη ξύλινα, μπαχαρικά. Πολλοί πουλούσαν καλάθια σαν κι αυτόν, μα τα δικά του δεν τα έφτανε κανείς. 

Κάθε απόγευμα άδειαζε τον πάγκο του, διέσχιζε την αγορά και περπατούσε μία ώρα δρόμο για να φτάσει στο σπίτι του. Στην αυλή του κάθε μέρα τέτοια ώρα όλα ήταν στη θέση τους. Εφτά στοίβες καλάμια σε απόσταση ενός βήματος η μία από την άλλη, από τα οχρώ παιδιά του. Κάθε πρωί κατέβαιναν και τα οχτώ στον βάλτο της μεγάλης κοιλάδας να μαζέψουν καλάμια που το βράδυ ο Τσανγκ και η γυναίκα του έπλεκαν κουβεντιάζοντας τα νέα της ημέρας, τα λόγια των εμπόρων, τις σκέψεις των περαστικών, τις απορίες των παιδιών τους. Το μεγαλύτερο στα δεκαπέντε, τα δύο τελευταία δίδυμα μόλις εφτά χρονών.
Κάθε παιδί έκοβε καλάμια ίσα με το μπόι του και τα δυο δίδυμα μαζί τα έκοβαν, μαζί τα στοίβαζαν, μαζί γελούσαν όταν τα βατραχάκια του βάλτου πηδούσαν απ' το νερό και γαργάλευαν τα πόδια τους. 

Έτσι ο Τσανγκ πουλούσε εφτά διαφορετικά μεγέθη καλαθιών που το καθένα δεν είχε μόνο το δικό του μέγεθος αλλά και την δική του απόχρωση, την δική του ηλικία, υφή, τραχύτητα ή πλαστικότητα. Κανείς δεν μπορούσε να τον συναγωνιστεί στην ποικιλία γιατί εκτός των άλλων ο Τσανγκ και η γυναίκα του έπλεκαν τα καλάθια τους έχοντας στο νου τους πάντα το παιδί που μάζεψε τα συγκεκριμένα καλάμια κι έτσι δίχως να το συνειδητοποιούν το ένα καλάθι είχε κάτι απ' τον παλμό της εφηβείας, το άλλο κάτι απ' την αμηχανία του να μεγαλώνεις, το τρίτο μιαν απορία για τα θαύματα του κόσμου, το τέταρτο τη σιγουριά πως ο ήλιος πάντα θα φέγγει, το πέμπτο πως σαν το ρύζι τίποτα δεν είναι πιο νόστιμο, το έκτο πως όλα είναι ένα παιχνίδι και το έβδομο με το όγδοο πως αν σου 'λαχε να έχεις έναν δίδυμο αδερφό στη ζωή ποτέ δε θα γνωρίσεις τι πάει να πει μοναξιά.

Όλα κυλούσαν ήσυχα στην πόλη του Τσανγκ και από το τραπέζι της πολυμελούς οικογένειας ποτέ δεν έλειψε το απλό φαγητό. Μέχρι που ήρθε ένας χρόνος χωρίς βροχές. Οι έμποροι της πέτρινη γέφυρας εξακολουθούσαν να πουλούν υφάσματα, μπαχαρικά, οικιακά ξύλινα σκεύη και αγαλματίδια των μικρών θεών τους. Μόνο ο Τσανγκ έλειπε γιατί ο βάλτος είχε στερέψει και καλάμια δεν φύτρωσαν στις περσινές του όχθες. Τα έξι παιδιά του σκόρπισαν σε πολιτείες ξένες αναζητώντας ξένες δουλειές και μόλις έβγαζαν λίγα χρήματα τα έστελναν στους γονείς τους και τα μικρά δίδυμα αδέρφια τους που είχαν μείνει πίσω. Έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερού τα δυο τους κι ήταν το ένα αγόρι και το άλλο κορίτσι, χαριτωμένα σαν άγγελοι με μάτια σκιστά. 

Τις νύχτες ο Τσανγκ και η γυναίκα του κουβέντιαζαν ώρες ατελείωτες για να βρουν μια λύση που θα τους έβγαζε από τη δύσκολη θέση, αλλά λύση δεν έβρισκαν. Δεν είχαν γη δική τους, άλλη τέχνη δεν ήξεραν, δεν ήταν μαθημένοι να πλάθουν όνειρα που θα τους παρηγορούσαν και τα δίδυμά τους ήταν ακόμα πολύ μικρά και έπρεπε να φάνε για να μεγαλώσουν.

Τις μέρες γυρνούσαν στους δρόμους της πόλης ψάχνοντας μια δουλειά να βγάλουν ένα μεροκάματο. Κάτι να κουβαλήσουν στην πλάτη, να συγυρίσουν ένα πλούσο σπίτι, να μαζέψουν  τα σκουπίδια της πέτρινης γέφυρας που άφηναν πίσω τους οι έμποροι που πουλούσαν τις πραμάτειες τους.

Τα δίδυμα περνούσαν τις ώρες τους συζητώντας τι μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν τους γονείς τους, ώσπου μια μέρα ο νους τους φωτίστηκε κι αποφάσισαν να πάνε στον βασιλιά. Πιάστηκαν λοιπόν χέρι χέρι κι έφτασαν στο παλάτι του. Ο καλός βασιλιάς τα δέχτηκε μιας και ήταν η πρώτη φορά που δυο μικρά παιδιά ζητήσαν να τον δουν.

-Μεγαλειότατε, του είπαν χωρίς περιστροφές, είστε ευτυχισμένος;
- Δεν ξέρω τι θα πει ευτυχία παιδιά μου. Περνώ τις ώρες μου ανιαρά και βαρετά. Όλα τα έχω και τίποτα δεν με ευχαριστεί. Κάθομαι στον θρόνο μου και κουράζομαι. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και ύπνος δεν με πιάνει. Βγαίνω με την άμαξα στους δρόμους της πόλης να δω πώς ζουν οι υπήκοοί μου και αντί να βρω απαντήσεις στα ερωτήματα που με βασανίζουν επιστρέφω γεμάτος ακόμα περισσότερες απορίες. Ξέρετε πού πουλούν την ευτυχία για να την αγοράσω; Θα την πλήρωνα δίνοντας ευχαρίστως το μισό μου βασίλειο.
- Θα μείνουμε κοντά σου ένα χρόνο, απάντησαν αποφασιστικά τα δυο μικρά δίδυμα και θα σου διδάξουμε την ευτυχία. Αν καταφέρεις βασιλιά μας μέχρι το τέλος του χρόνου να ευτυχήσεις τότε θα μας δώσεις το μισό σου βασίλειο;
- Θα σας το δώσω με όλη μου την καρδιά.

Βλέπετα τα δίδυμα ήξεραν καλά πως οι βασιλιάδες περνούν μια πάρα πολύ βαρετή ζωή. Ήξεραν όμως και το μυστικό της ευτυχίας που ήταν κρυμμένο στο σώμα τους από τη στιγμή που γεννήθηκαν. Ήταν μόλις οχτώ χρονών αλλά είχαν καταλάβει πως η ευτυχία είναι μια ζυγαριά. Μια ζυγαριά που ισορροπεί ανάμεσα στα αντίθετα. Αν στο ένα ζύγι βρίσκεται η χαρά στο άλλο θα βρίσκεται η λύπη και πρέπει να κάνεις τα πάντα αν δεν μπορεί να γείρει προς τη χαρά τουλάχιστον να μη βαρύνει προς τη λύπη. Αν στο ένα βάλεις το αγόρι στο άλλο πρέπει να βάλεις το κορίτσι. Αν το ένα κρατήσει το όνειρο το άλλο δεν μπορεί παρά να έχει την πραγματικότητα. Κι αν το ένα έχει το μίσος το άλλο πρέπει οπωσδήποτε να έχει την αγάπη. Ήξεραν πως κάθε άνθρωπος διαλέγει κυρίως ένα ζύγι από τα δύο και μ' αυτό πορεύεται στη ζωή του δίνοντας μεγαλύτερο βάρος σ' αυτό. Αλλά ήξεραν ακόμα κάτι που δεν το γνώριζαν πολλοί όπως αυτό που μολις είπα. Πως για να ευτυχήσει ένας άνθρωπος δεν αρκεί να διαλέξει το ζύγι το καλό, δηλαδή της χαράς, του φύλου που προτιμά να είναι, του ονείρου και της αγάπης.  Γιατί σίγουρα έτσι άρχιζε ο δρόμος προς την ευτυχία: διαλέγοντας το καλό απ' το κακό. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει.
Μα τα δυο παιδιά επειδή ήταν δίδυμα είχαν καταλάβει πως η ευτυχία σαν ζευγάρι, είναι μια ζυγαριά από πράγματα που συμπληρώνονται και αν δεν ισορροπήσουν, ευτυχία δεν υπάρχει. Το πρόσωπο της ζωής ήταν διπλό κι όσο κι αν ήταν απαράδεκτο το αντιπαθητικό πρόσωπο της κακίας, της ζήλιας, του φθόνου, της λύπης και της πείνας αν το αγνοήσεις και δεν βρεις το ισοζύγιό του ποτέ δεν θα ευτυχήσεις ούτε εσύ ούτε ο κόσμος όλος. 

Κι έτσι άρχισαν να διδάσκουν στον βασιλιά το μάθημα της ευτυχίας μέσα από το παιχνίδι. Τις νύχτες διάλεγαν τους ρόλους τους φτιάχνοντας μια ιστορία κάθε βράδυ και τη μέρα την παρουσίαζαν στον βασιλιά. Όσο περισσότερο λυπημένο ήταν το αγόρι τόσο πιο χαρούμενο γινόταν το κορίτσι. Όσο πιο φτωχό ήταν το κορίτσι τόσο πιο πλούσιο γινόταν το κορίτσι. Όσο πιο κακό ήταν το ένα τόσο πιο καλό ήταν το άλλο. Και στο τέλος η ιστορία τους έμενε πάντα δίχως τέλος. Ζητούσαν από τον βασιλιά να δώσει τη λύση. Αυτός έπρεπε να διαλέξει πώς θα τελείωνε η ιστορία γιατί μόνο αν αποφάσιζε ο ίδιος θα είχε νόημα το μάθημα. Κάθε φορά που κατέληγε ο βασιλιάς στο ζύγι το καλό, τα μικρά παιδιά του έλεγαν να κάνει πράξη τα συμπέρασμά του: να βοηθήσει τους φτωχούς, να ταϊσει τους πεινασμένους, να δώσει χαρά στους λυπημένους και ο βασιλιάς τα άκουγε με υπακοή τυφλή και η ευτυχία γεννιόταν στην καρδιά του. Αν τυχόν διάλεγε το ζύγι το κακό γιατί ξεπηδούσε η τσιγκουνιά από μέσα του ή ο φθόνος του για τους εχθρούς του, τα παιδιά του έλεγαν να κάνει πάλι αυτό που νομίζει και μετά καθώς τον έβλεπαν δυστυχισμένο του εξηγούσαν πως δυστύχησε γιατί η ζυγαριά είχε γείρει προς το ζύγι της συμφοράς. Βλέπετε τα δυο μικρά δίδυμα ήξεραν και κάτι ακόμα: πως το κακό έχει πολύ μεγάλο βάρος, ενώ το καλό είναι ελαφρύ σαν πούπουλο. Για να ευτυχήσεις πρέπει πλάι στο λίγο κακό να βάλεις πολύ καλό. Στον λίγο πόνο να βάλεις πολλή χαρά. Στην μεγάλη πείνα πολλές μερίδες φαγητό, για να έρθει πάλι η ζυγαριά της ευτυχίας στην ισορροπία της. Κι αυτό συνήθως απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από τον άνθρωπο που πρέπει να νικήσει μέσα του πάθη άγρια που τον εμποδίζουν.

Μέρα με τη μέρα ο βασιλιάς καταλάβαινε όλο και πιο βαθιά το μυστικό της ευτυχίας και την τελευταία μέρα του χρόνου πανευτυχής φώναξε τα δυο δίδυμα αποφασισμένος να τους χαρίσει το μισό του βσίλειο. Ήταν μια μέρα βροχερή. Τόσο νερό έβρεξε ο ουρανός εκείνη τη μέρα που το ποτάμι φούσκωσε και ο βάλτος γέμισε τόσο πολύ που αμέσως πρόβαλαν τα πρώτα καλάμια στις όχθες του. Τα δυο παιδιά υποκλίθηκαν βαθιά και είπαν με όλο τους το σεβασμό στον βασιλιά:
- Κράτησε το μισό σου βασίλειο βασιλιά μας. Θα σου φανεί χρήσιμο τώρα που θα ξαναγυρίσουμε στο σπίτι μας και στους γονείς μας. Η ευτυχία τους μεγάλωσε τόσο που κατάφερε να φέρει βροχή στη χώρα και να αλλάξει τον καιρό που τόσο βασάνισε την οικογένειά μας. Είναι μεγάλη η χώρα που κυβερνάς βασιλιά μας και το μισό αυτό βασίλειο που θέλεις γενναιόδωρα να μας χαρίσεις είναι το ένα ζύγι της ζυγαριάς που τώρα έμαθες καλά να χειρίζεσαι. Θα το χρειαστείς σε ώρες δύσκολες που πάντοτε έρχονται και μόνο εσύ που κρατάς στα χέρια σου και το άλλο μισό είσαι σε θέση να ισσοροπήσεις αυτό που συμβαίνει ερήμην σου μ' αυτό που θα αποφασίσεις να συμβεί, αυτό που φέρνει η μοίρα μ' αυτό που εσύ θα διαλέγεις, αυτό που γεννά η συμφορά μ' αυτό που την μεταμορφώνει σε χαρά. Κανένα βασίλειο δεν μπορεί να χωριστεί στη μέση και καμιά ζυγαριά δεν μπροεί να χωρίσει τα ζύγια της. Εσύ έχεις τη δική σου και είναι η χώρα ολόκληρη. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ζυγαριά μέσα του, εσύ όμως έχεις να χειριστείς μέσα απ' της καρδιάς σου τα ζύγια και τη ζυγαριά όλων των υπηκόων σου και μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις ώστε η δική σου ευτυχία να γίνει ευτυχία και των άλλων ανθρώπων. Τα ζύγια είναι δίδυμα, βασιλιά μας, όπως και μεις. Δεν μπορούμε να χωριστούμε γιατί αλλιώς θα πεθάνουμε μένοντας μισοί.
Ο βασιλιάς συγκινήθηκε. Τα γέμισε χρυσάφι και επέστρεψαν στο σπίτι τους. Ο Τσανγκ ήτανε στην αγορά της πέτρινης γέφυρας και πουλούσε τα πρώτα καλάθια της χρονιάς που μόλις είχε φτιάξει από τα πρώτα καλάμια του βάλτου. Του είχαν λείψει πολύ τα δυο μικρά παιδιά του που ήξερε πως ζουν καλά στο παλάτι, αλλά πολύ μακριά του. Η γυναίκα του είχε κιόλας βράσει το ρύζι και όλα ήταν πάλι στη θέση τους όταν το βράδυ μαζεύτηκαν όλα τα παιδιά που είχαν επιστρέψει από τα ξένα μόλις τα νέα κυκλοφόρησαν πως τα αδέρφια τους επέστρεψαν στο σπίτι πλούσια.
Άρχισαν να στοιβάζονται σιγά σιγά πάλι οι στοίβες τα καλάμια και ο Τσανγκ με τη γυναίκα του όπως έκαναν τόσα χρόνια άρχισαν να τα πλέκουν. Κάθε πρωί ο Τσανγκ πήγαινε στην αγορά και τα πουλούσε και είναι αλήθεια πως τα δικά του καλάθια δεν έμοιαζαν με κανενός. Μόνο τα μικρά δίδυμα καθώς μεγάλωναν δεν πήγαιναν παι στον βάλτο για καλάμια γιατί η μοίρα τους άλλαξε κι έπρεπε να την ακολουθήσουν.

Βλέπετε, καμιά φορά διδάσκοντας μαθαίνεις κι εσύ πράγματα που δεν τα γνώριζες πιο πριν. Και αυτό που είχαν μάθει από τον βασιλιά τους τα δυο παιδιά ήταν να ακούνε τους άλλους με όλη τους την καρδιά. Έτσι με το που ξημέρωνε έπαιρναν μαζί χέρι χέρι τους δρόμους κάθε μέρα και συζητούσαν με τους ανθρώπους. Άκουγαν τις δυσκολίες και τα βάσανά τους και πάντα τους παρηγορούσαν. Είχαν πάντα μαζί τους κάτι από τον θησαυρό του βασιλιά και πάντα έβρισκαν τον τρόπο να βοηθούν όσους είχαν ανάγκη, γιατί αν τη μία χρονιά δεν είχε καλάμια, την άλλη δεν είχε μπαχαρικά ή είχαν αρρωστήσει τα δέντρα και ξύλινα σκεύη δεν μπορούσαν να φτιαχτούν, υφάσματα δεν μπορούσαν να φτιάξουν αφού οι μουριές ξεράθηκαν και οι μεταξωσκώληκες δεν είχαν να φάνε. Αφού τα ζύγι της φτώχιας αλλάζει χέρια όπως εξάλλου και της πλούτου, έπρεπε να είναι πάντα έτοιμα τα δυο παιδιά να τα ισορροπούν.

Τη μέρα που ο θησαυρός τελείωσε τα δυο μικρά δίδυμα ήταν πια μεγάλα. Ήταν η μέρα που τα φώναξε ο βασιλιάς στο παλάτι βαριά άρρωστος λίγο πριν κλείσει τα μάτια του. Τους παρέδωσε όλο του το βασίλειο ευτυχισμένος και ήσυχος πως η χώρα του θα πήγαινε σε πολύ καλά χέρια. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου που δυο αδέρφια, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι έγιναν βασιλιάδες. Ήταν η πρώτη φορά που δυο δίδυμα κάθησαν πλάι πλάι σε δύο θρόνους ισσοροπώντας για πολλά χρόνια τη ζυγαριά της εξουσίας που επί της βασιλείας τους ταυτίστηκε με τη ζυγαριά της ευτυχίας. 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!  

Αφιερωμένο το παραμυθάκι αυτό, που έγραψα σήμερα το πρωί 2 Σεπτεμβρίου του 2009, σε όλους τους φίλους αυτού του μπλογκ, στους φίλους του Facebook, σε γνωστούς και άγνωστους και για διαφορετικούς λόγους
στον Κυριάκο, στον Ζαχαρία και στον πρώην Δημήτρη.