Όταν χωρίζουν φίλοι
που χρόνια έπιναν κρασί από κοινό ποτήρι
δεν είναι αιτία μια κουβέντα
που 'πε ο ένας σε μια άκαιρη στιγμή στον άλλο
Αν η συγνώμη δεν τον φέρει πίσω
και την πλάτη ανεπίστροφα γυρίσει
στα χρόνια της απλόχεροης αγάπης
όχι, δε θα φταίει ποτέ μια κουβέντα παρπάνω
που ειπώθηκε άστοχα
Θα φταίει ένα παλιό κρυφό βουβό σαράκι
που κατέφαγε το ξύλο της φιλίας
πάθος παλιό κι αγιάτρευτο
καμωμένο από ζήλια
ανάγκη επιβεβαίωσης,
τρόμο αμφισβήτησης
φαντάσματα που διαφεντεύουνε καμιά φορά
τις άμοιρες καρδιές
Ήτανε πράγματι πικρό το μπρούσκο που σε κέρασα
Έσπασες το ποτήρι κι έφυγες
σαν να μην πίναμε για χρόνια
τα πικρά με τα γλυκά παρέα
Μες στη κόκκινη λίμνη
που στο τραπέζι σχηματίστηκε
έπεσαν αλμυρά τα δάκρυά μου
Νέρωσε, φίλε, το παλιό κρασί
Ούτε να το μαζέψω μπόρεσα
ούτε και να το κεράσω σ' άλλον
Το αίμα έγινε νερό
Καλά να είσαι
No comments:
Post a Comment
Σχόλια