"Κοιμηθηκε η Γερόντισσα ΞΕΝΗ Ηγουμένη της Ι.Μονης Μυρσινιωτίσσης στην Καλλονή. Η κηδεια θα γινει αυριο το απογευμα στις 5. Πρόκειται για μία μεγάλη πνευματική μορφή της τοπικής Εκκλησίας και όχι μόνο!!
Να εχουμε την ευχή της.
Πολλές φορές πήγαινε κόσμος που είχε ακούσει γιαυτήν και δεν την ήξερε βέβαια στην όψη...και ρωτούσαν ...θέλουμε να δούμε την Γερόντισσα...ρωτούσαν την ίδια ...και έλεγε αυτή: Τι να την κάνετε τη Γερόντισσα, δεν είναι καλά και λείπει...δεν αξίζει το κόπο αφήστε την...και χανόταν μετά!!!!
Πριν λίγες μέρες την επισκέφτηκε μια φίλη της απο το χωριό, και ήταν πολύ καλά...έλαμπε , και με προσμονή της είπε..."πότε θα με καλέσει και μένα ο Κύριος κοντά Του?? " ...και έλαμπε από χαρά περιμένοντας να συναντήση Αυτόν που αγάπησε πιό πολύ στη ζωή Της.....και από δώδεκα χρονών αφιερώθηκε στο Μοναστήρι έχοντας κάνει ελάχιστες εξόδους απο αυτό, καθόλη τη διάρκεις της ζωή της.....!!!!"
Σημείωμα:
Κοιμήθηκε και η Ξένη... Έτσι όπως το λεει ο Δημήτρης που είχε την καλοσύνη να μας ανακοινώσει το ταξίδι της, είχε συμβεί και μ' εμένα....
Πάνε κάποια χρόνια, δε θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν.... Βρέθηκα στη Μυτιλήνη και πήγα στη Μυρτιδιώτισσα να τη γνωρίσω. Έφτασα μεσημέρι, κανονικά δεν ήταν ώρα επίσκεψης. Μου άνοιξε και με καλοδέχτηκε... Θα ήθελα την Ηγουμένη, της είπα. Ποια Ηγουμένη, κόρη μου; με ρώτησε. Τι να την κάνεις την Ηγουμένη; Δεν υπάρχει, και πήγε να φύγει. Παρόλο που δεν ήξερα πως έτσι συνήθιζε να απαντά, μαι διαίσθηση με οδήγησε να τη ρωτήσω: Είστε η αδερφή Ξένη; Ε, παιδί μου, ναι, η Ξένη είμαι. Σ' ένα μοναστήρι που δεν υπάρχουν μοναχές, ας μη λέμε πως υπάρχει Ηγουμένη. Τι Ηγουμένη δηλαδή; Του εαυτού σου; Γέλασα. Δεν έφυγε όμως και δεν εξαφανίστηκε, όπως το συνήθιζε. Περίμενε λίγο, μου είπε. Μπες στην εκκλησία να προσκυνήσεις... Μπήκα και προσκύνησα... Έφερε ένα μικρό τραπεζάκι δίπλα στα σκαλιά του ναού, του έστρωσε ένα σεμεδάκι, ένα ποτήρι δροσερό νερό, απαραίτητο μέσα στην κάψα του καλοκαιριού, και λουκουμάκια. Κάτσε,παιδί μου. Πάρε ένα λουκουμάκι... Κάθισε κοντά μου. Τίποτα δεν είπαμε, τίποτα... Και τα είπαμε όλα... Με κάλεσε ύστερα να μπούμε μαζί στο ναό και μου εξήγησε ποιανών αγίων ήταν τα λείψανα στη λειψανοθήκη. Ύστερα, ζήτησα την ευχή της κι έφυγα... Η κατάμεστη λουλούδια αυλή της που σκορπούσαν την ευωδιά και τη χάρη τους παντού καθρεφτιζόταν στον ουρανό των ματιών της...
Τη θυμάμαι με αγάπη... Αναπαυμένη να είναι και την ευχούλα της να μας χαρίζει...
Β.Ν
No comments:
Post a Comment
Σχόλια