Ήταν, τότε, ο Δέκιος, τον τρίτο τον αιώνα,
που έζησε λίγο καιρό μα έφερε χειμώνα
στην Εκκλησία και διωγμούς όσο θα φέρουν λίγοι
και ας μην αφανίστηκε η πίστη που δε λήγει
με εκδιωγμούς και βάσανα κι αντίθετα θεριεύει
Τον Κάρπο και τον Πάπυλο, πίστη τους αντρειεύει
κι ενώ είναι κι οι δυο γιατροί, κι οι δυο χειροτονούνται
και κληρικοί. Πορεύονται σαν φίλοι που αγαπιούνται
Ο Πάπυλος διάκονος κι ο Κάρπος Θυατείρων
επίσκοπος, ως τη στιγμή που ο τύραννος ο είρων
τους κάλεσε για ανάκριση κι άρχισε τα μαρτύριο
Ακλόνητοι στην πίστη τους έμεναν εις τον Κύριο
και ζωντανούς τους κρέμασε. Ο διακονητής του
και υπηρέτης που 'τανε του Κάρπου, ο μαθητής του,
ο άγιος Αγαθόδωρος, τους βλέπει και φωνάζει:
Κι εγώ λογιούμαι χριστιανός! Δήμιος τον αρπάζει
και τον κρεμάει κι αρχινά ευθύς να τον ραβδίζει
και η ψυχή δεν άντεξε, γρήγορα φτερουγίζει
Ανοίγουνε οι ουρανοί τον άγιο να δεχθούνε
κι ο Κάρπος μπρος στη θέα τους χαίρεται. Θα τον δούνε
και τον ρωτά ο τύραννος: Κάρπε προς τι το γέλιο;
Βλέπω τη δόξα του Θεού! Τι άλλο πια να θέλω;
Τους ξεκρεμούν, ραβδίζουνε πάλι τα σώματά τους
τους ρίχνουνε στη φυλακή, κι ύστερα στη φωτιά τους
που σε καμίνι άναψαν, τους βάζουν να καούνε
Η αδερφή του Πάπυλου, που όλοι θα την δούνε
πάει κοντά στον αδερφό, είν' η Αγαθονίκη
Τον Κάρπο και τον Πάπυλο, βλέπει πως για τη νίκη
των πόνων που υπέφεραν, να 'ναι στεφανωμένοι
Κι εγώ λογιούμαι χριστιανή, λέει και επιμένει
Κι εγώ στεφάνι μάρτυρα θέλω όπως εκείνοι
κι ορμάει μέσα στη φωτιά και μέσα στο καμίνι
Ο Θείος έρωτας νικά κάθε μας δυσκολία
Μπρος στο σχολείο του Θεού, μάταια τα σχολεία
που 'χει η κάθε βιοτή. Δεν κάηκε κανένας
Μαζεύτηκαν τα σύννεφα κι ο ουρανός ο ένας
έριξε τόσο πια νερό που 'σβήσε το καμίνι
Οι άλλοι ξευτελίστηκαν. Μέγα πλήθος θα μείνει
καθώς λέμε, μ' ορθάνοιχτο το στόμα, να κοιτάζει
Ειδωλολάτρες, χριστιανοί, μοιάζει να κάνουν χάζι
Πόσοι δεν ξεκλειδώνονται και πόσοι δεν αλλάζουν
Πόσοι Χριστόν πιστεύουνε και άφοβα φωνάζουν
Είν' ο Θεός των χριστιανών μέγας και τ' όνομά Του
του Ιησού Χριστού, λοιπόν, μεγάλο! Αχ, αλιά του,
αμήχανος ο τύραννος απ' των πολλών την όψη
τες των αγίων κεφαλές, διατάζει να αποκόψει
ο δήμιος. Και πέθαναν, έτσι, κι αυτοί διά φόνου
μαχαίρας της ανάλγητης, ώστε άστρα του φόντου
που μας τυλίγει όλους μας, να λάμπουν, να φωτίζουν
τ' ανήλιαγα μας σωθικά κι ελπίδα να χαρίζουν
Εμπνευσμένα από το Φθινοπωρινό Συναξάρι του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, τόμος Α ΄, Ακτή, Λευκωσία 2008
No comments:
Post a Comment
Σχόλια