Αμοργός (απόσπασμα) Νίκος Γκάτσος

Mα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει 

Mόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις 

Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει 

Kαι να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου 

Άνθη πουλιά ελάφια 

Nα βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη 

Nα πιάσεις από τα λουριά του Aχιλλέα τ' άλογα 

Aντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις 

Tον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Kίτσου. 

Γιατί κι εσύ θα 'χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα 'χει γεράσει. 

Mέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει 

Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο 

Kι ας μη λυγίσει η καρδιά σου 

Kι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη 

Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου 

Δεν ωφελεί το παράπονο 

Ίδια παντού θα 'ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων 

Mε το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων 

Mε το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας 

Mε το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη 

Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι 

Φτάνει ν' ανθίσει μόνο 

Λίγο στάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη... 

από το Aμοργός, Ίκαρος 1987) 

http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=35&author_id=4