Η Κυριακή της Ορθοδοξίας και το κοινό τραπέζι της χαράς της!

Κάποιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, λένε πως η μέρα αυτή, Κυριακή της Ορθοδοξίας, είναι τόσο μεγάλη γιροτή όσο και το Πάσχα. Εορτάζουμε την αναστήλωση των ιερών εικόνων επί Μιχαήλ και Θεοδώρας των αυτοκρατόρων, το 843μ.Χ. Η λιτάνευση των εικόνων γύρω από τους ναούς λίγο πριν το τέλος της Θείας Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου, συνοδεύεται από την εκφώνηση του Συμβόλου της Πίστεως, καθώς και την αναφορά στους προφήτες, τους αγίους και τους μάρτυρες της Μίας Αγίας και Αποστολικής Εκκλησίας μας. Ακούμε το υπέροχο:

“Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες”.    

Και συνεχίζουν οι ιερείς μας: “Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν. Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἧς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν· Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη”.

Αυτά όλα είναι σπουδαία πράγματα, δεν είναι μικρά. Απαιτήθηκαν αγώνες, θυσίες, μαρτύρια, πολλή προσευχή, πίστη μεγάλη. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι δε λογάριασαν τη ζωή τους, τις τιμές και τα μεγαλεία, τη βόλεψή τους. Για την αγάπη του Χριστού και της Εκκλησίας έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν. Άρθρωσαν τα δόγματα, εργάστηκαν σκληρά για την αποκατάσταση των εικόνων, γιατί η πίστη μας δεν είναι ανεικονική. Μέσα από τις εικόνες ο ίδιος ο Θεός μας, φανερώνεται, γνωρίζεται, τιμάται. Τους ευγνωμονούμε, τους θυμόμαστε και τους τιμούμε όλους με όλο μας το είναι. Είανι οι Πατέρες μας. Χωρίς αυτούς παιδιά δεν υπάρχουν. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχουμε.

Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης τι σχέση έχουν οι φωτογραφίες που ανεβάζω με το θέμα της ανάρτησης. Έχουν, και βέβαια έχουν. Αποτελούν τμήμα της Εκκλησίας. Εμείς είμαστε Εκκλησία. Η Εκκλησία αποτελείται από πρόσωπα κι εμείς είμαστε πρόσωπα. Πρόσωπα ενωμένα στο σώμα του Χριστού που σαρκώθηκε και εισήλθε στην ανθρώπινη ιστορία για να μας ελκύσει και πάλι κοντά Του, από έρωτα ανυππέρβλητο.

Κι εγώ τις μεγάλες γιορτές δεν μπορώ να τις γιορτάζω μόνη μου, ούτε καν με μόνη την οικογένειά μου, θέλω και τους φίλους μας, να τους φροντίζω, να τους περιποιούμαι, να γιορτάζουμε όλοι μαζί. Κι αυτό είναι εκκλησία. Κι έτσι η γιορτή γίνεται κοινή και η κοινή γιορτή αυξάνει τη χαρά και τη νοηματοδοτεί πολύ πιο βαθιά. Ο Αλέξανδρος Κοσματόπουλος, ο Απόστολος Καρούλιας και το ζεύγος Ξεξάκη, ο ποιητής με την όμορφη γυναίκα του, όλοι μαζί γιορτάσαμε αυτήν τη μέρα. Η άδεια καρέκλα έμεινε προς τιμήν του Κυριάκου που ταξιδεύει ακόμα. Εγώ γύρισα από ένα μεγάλο ταξίδι σε Καναδά και Αμερική κι αυτό εξηγεί και την απουσία μου από το μπλογκ. Αν είδα κάτι στενάχωρο εκεί μακριά στα ξένα ήταν κυρίως το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν εφτά μέρες την εβδομάδα. Παίρνουν βέβαια, τα ρεπό τους, αλλά αυτό είναι άραγε το ίδιο με τις αργίες;

Το ρεπό είναι ένα γεγονός ατομικό. Δεν είναι δυνατόν να συμπέσουν τα ρεπό όλων των φίλων ή τα ρεπό των μελών μιας οικογένειας. Άρα, καταργώντας την κοινή αργία, καταρχάς την Κυριακή, καταργείται και η κοινή εορτή, η κοινή χαρά, το κοινό τραπέζι. Υπάρχει χαωτική απόσταση ανάμεσα στο ένα και στο άλλο. Προσπαθούν κι εκεί οι άνθρωποι και κάτι κουτσοκαταφέρνουν, όμως δεν είναι το ίδιο. Και το γράφω αυτό γιατί άρχισε τελευταία μια συζήτηση περί κατάργησης των αργιών και των εορτών των πολιούχων των πόλεων και των θρησκευτικών εορτών, το οποίο στην πραγματικότητα είναι η κατάργηση του κοινού  χρόνου, άρα και τόπου, της συνάντησής μας, της κοινής χαράς μας, πράγμα όλως διάφορο από την ατομική χαρά και ξεκούραση. Να έχουμε το νου μας και νομίζω πως δεν πρέπει να επιτρέψουμε με τίποτα να περάσει ένα τέτοιο απάνθρωπο μέτρο. Αν κράτησε αυτός ο τόπος όσο κράτησε, οφείλεται -εκτός των άλλων- και στο κάθε κοινό εορταστικό γεγονός που μας συγκεντρώνει όλους εξαιτίας μιας θρησκευτικής ή εθνικής γιορτής. Και αυτό είναι η Εκκλησία της ζωής μας. 

Χρόνια πολλά σε όλους!