Από τη γη δύο δάκρυα,
θερμά μαργαριτάρια ανέβηκαν
και στάλαξαν στου Πλάστη
τα ποδάρια.
Κι’ είπε το πρώτο τρέμοντας στο Θείο Θρόνο
Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για το δικό της πόνο…
Κι’ ο Πλάστης αποκρίθηκε
μήτε στιγμή μη χάνεις …
Σύρε να γίνεις βάλσαμο
το πόνο της να γιάνεις.
Και είπε το άλλο τρέμοντας
εμπρός στο Θείο Θρόνο.
Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά
για κάποιο ξένο πόνο …
Κι’ ο Πλάστης αποκρίθηκε
«Εσύ μαζί μου μείνε…
της Ευσπλαχνίας τα δάκρυα,
δικά μου δάκρυα είναι…»
Το έργο είναι του Κώστα από τον Λαγκαδά
Το ποίημα μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου
No comments:
Post a Comment
Σχόλια