Μέγας Βασίλειος (Δ΄ Μέρος) Η πείνα της Καισάρειας

Κάποτε έγινε πείνα μεγάλη στην επαρχία του Αγίου, τέτοιας έκτασης που πολλοί πέθαιναν από τη στέρηση της τροφής. Τι έκανε λοιπόν ο Άγιος; βλέποτνας πως οι άρχοντες φυλάγουν το σιτάρι στις αποθήκες τους και δεν το δίνουν στους φτωχούς, λυπήθηκε για τη σκληρότητα των αρχόντων γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη απανθρωπιά σε τέτοιοι καιρό απ’ το να μη θέλουν οι πλούσιοι να πουλάνε το σιτάρι, αλλά να περιμένουν τον καιρό που θα κερδίσουν περισσότερα χρήματα. Γι’ αυτό λέει ο σοφός Σολομώντας στο 11ο κεφ. Των Παροιμοιών: “ο συνέχων σίτον υπολείπετο αυτόν τοις έθνεσι” και πάλι αλλού "ο ταμιουλκών σίτον δημοκατάρατος". Δεν γνωρίζουν οι άθλιοι ότι περιμένοντας ακριβότερο καιρό για να θησαυρίσουνε, στεναχωριούνται οι φτωχοί και πληθαίνει η αγανάκτηση του Θεού απέναντί τους. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερο απ’ το να κρύβουν αυτοί το σιτάρι και να πραγματεύονται τη στεναχώρια των φτωχών. 

Πώς να τους ονομάσει κανείς αυτούς τους χριστιανούς; 

Πώς να τους αποκαλέσει; Απλώς μόνο ανθρώπους ή αγριότερους απ’ τα θηρία; Διότι ίδιον των ανθρώπων είναι να μη λυπούνται τους ομόφυλούς τους, ενώ τα θηρία αν και είναι άγρια όμως λυπούνται τα όμοιά τους. Τέτοιοι ήταν οι άρχοντες της Καισάρειας εκείνον τον καιρό. 

Κάθε μέρα τούς δίδασκε ο Άγιος για την ελεημοσύνη, τους νουθετούσε, τους παρακαλούσε, έγραφε λόγους, υπενθύμιζε τη φιλοξενία του Αβραάμ, την ξενοδοχεία του Λωτ, και το πώς έθρεψε τους Αιγυπτίους ο Πάγκαλος Ιωσήφ. Μάλιστα τότε έγραψε τους λόγους που βρίσκονται και επιγράφονται στο “Καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω”. Αυτ΄ακάνοντας και λέγοντας ο Άγιος μετά βίας τους έπεισε ν’ ανοίξουν τις αποθήκες και μιμούμενος τότε τον Δεσπότη Χριστό ο οποίος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του μόνος του μοίραζε το σιτάρι, μόνος του έβραζε τα όσπρια, μόνος μοίραζε στους φτωχούς την τροφή και κάνοντας αυτά για πολλές μέρες, θεράπευσε τη συμφορά εκείνης της πείνας.

 

Το κείμενο αποτελεί μία προσπάθεια απόδοσης του κατά πλάτους βίου του Αγίου Βασιλείου στην Νέα Ελληνική  από το πρωτότυπο, όπως αυτό το συναντούμε στο βιβλίο "Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας" του Ματθαίου Λαγγή, Επισκόπου Οινόης.