Καμιά φορά που
σκέφτομαι τη μεταθάνατον ζωή αναπόφευκτα έρχονται στο μυαλό μου όλα τα πρόσωπα
που θα ήθελα πάρα πολύ να συναντήσω, -εννοώ οπωσδήποτε. Ανάμεσα στα πολλά που
έχω γνωρίσει και αγαπήσει μέσα από τα έργα και τη ζωή τους και θα ήθελα πολύ να
δω “από κοντά”, -αλλά και πάνω απ’ όλα, εξαιρουμένου του Χριστού που δεν τολμώ
ούτε να το σκεφτώ-, είναι η Παναγία. Ακολουθούν κατα σειρά λαχτάρας, η αγία
Φωτεινή η Σαμαρείτιδα, η αγία Αικατερίνη, η αγία Βαρβάρα κι επειδή ο κατάλογος
είναι μάλλον μακρύς ας μην τον συνεχίσω. Όπως είναι φανερό μ’ ενδιαφέρουν
καταρχάς τα ομορφότερα πρόσωπα, τα πιο σοφά, τα πλέον χαρισματικά. Και τους
αγγέλους λαχταρώ, αλλά και μια σειρά από συγγραφίς, ποιητές, μουσικούς,
ζωγράφους, αλλά και πρόσωπα σαν τον ληστή τον παρακείμενο του Κυρίου, τον φτωχό
Λάζαρο της παραβολής, αλλά και τον άλλο Λάζαρο τον φίλου του Χριστού, τους
Αποστόλους και, και, και…
Μα αν κάπως μπορώ
να φανταστώ κάτι τόσο δα σχεδόν απ’ όλα, η φαντασία μου αποβαίνει παντελώς
ανεπαρκής και ανίσχυρη ακόμη και να σκιαγραφήσει το πρόσωπο της Κυρίας μου και
Κυρίας του ουρανού και της γης, της Βασίλισσας του Σύμπαντος, της Μητέρας του
ίδιου του Θεού και μητέρας όλων των ανθρώπων. Όταν άνθρωποι που την είδαν από
κοντά, όπως οι Απόστολοι, και άλλοι που τους χαρίστηκε η επίσκεψή της, όπως οι
υμνογράφοι και οι αγιογράφοι της, την έχουν υμνήσει και απεικονίσει με τέτοιο
ασύλληπτο στη χωρητικότητα της διάνοιάς μας τρόπο, πώς μπορεί να ήταν σαν
άνθρωπος αυτό το πλάσμα; Αυτό το κορίτσι που το τάιζαν στο ναό οι άγγελοι, που
ο ίδιος ο Θεός φιλοξενήθηκε με υπερφυσικό τρόπο στη μήτρα της κι έτσι χώρεσε
τον Αχώρητο και Δημιουργό των πάντων;
Αυτό το πλάσμα που
υπήρξε μια φορά στην ιστορία του κόσμου και δε θα ξαναυπάρξει κανένα σαν κι
αυτό ποτέ;
Χαμογέλασα μόνη
μου σήμερα στους Χαιρετισμούς προσπαθώντας να αποδώσω στο νου μου τη φράση
“καταπλαγείς” που συνοδεύει επιθετικά τον Αρχάγγελο Γαβριήλ καθώς αντικρίζει
την ωραιότητα της παρθενίας και το υπέρλαμπρον της αγνοίας της Θεοτόκου, γιατί
σκέφτηκα πως θα μπορούσαμε να το ερμηνεύσουμε πως “έπαθε την πλάκα του”… Κι αν
ο Αρχάγγελος που έχει δει όλους τους ανθρώπους έπαθε την πλάκα του, τι θα
πάθαινα εγώ;
Πώς θα περπατούσε,
πώς θα κοιτούσε, πώς θα μιλούσε, πώς θα άγγιζε, πώς θα έτρωγε, πώς θα ξάπλωνε,
πώς θα έκλαιγε αυτό το ασύγκριτο πλάσμα που οι αιώνες απαλότερο δε γνώρισαν,
στοργικότερο δε συνάντησαν, ομορφότερο δεν είδαν;
Δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως
καμιά γυναίκα δε λατρεύτηκε ποτέ όσο αυτή η Κυρία. Ξέρω πως της χρωστάμε την
ελπίδα μας, τον θάνατο του θανάτου, την ελευθερία μας. Την ελευθερία μας, ναι,
και σαν γένος και σαν πρόσωπα ένα προς ένα ξεχωριστά και όλα μαζί. Της χρωστάμε τον ίδιο τον Θεό μας που μας τον γνώρισε. Ξέρω πως
ήταν το τελειότερο ποίημα του Θεού. Και πως είναι η τελειότερη Μητέρα που
χωρώντας τον Θεό μάς χώρεσε όλους. Γι’ αυτό τη λατρεύουν πιστοί και άπιστοι,
άνθρωποι ανά τους αιώνες όλων των θρησκειών και όλων των δογμάτων. Δεν έχει
σύνορα η αγάπη της γιατί δεν είχε σύνορα η ταπείνωσή της. Τι είναι η ταπείνωση
εγώ δεν ξέρω. Ιδέα δεν έχω. Κι όμως την Κυρία μου και Κυρία του κόσμου την
αγαπώ σαν μητέρα μου και την αγκαλιά της την αισθάνομαι πλατύτερη απ’ τον πλέον
πλατύ και ασυννέφιαστο ουρανό. Είναι αρκετό αυτό για να μου δίνει απέραντη χαρά
και θάρρος. Παραμυθία, που είναι και ένας από τους πάμπολλους επιθετικούς της προσδιορισμούς.
Στην ποδιά της να
μας κρατά όλα τα άρρωστα, πεινασμένα και κακομαθημένα μωρά του κόσμου και να
μας νταντεύει ακούραστα. Αυτό παρακαλώ. Την ευχούλα της να μας μοιράζει χωρίς
να κοιτάζει το χάλι μας. Και αύριο που είναι το πρώτο Σάββατο των νηστειών και γιορτάζουμε την ανάμνηση του θαύματος των κολλύβων του αγίου Θεοδώου του Τήρωνος, ας πρεσβεύει και ο άγιος για όλους μας και για την
κακαπαθημένη μας πατρίδα στην Κυρία μας. Έμεινε να θεωρείτε ψυχοσάββατο, αλλά ο
π.Ανανίας –καλή του ώρα και καλότατη- μας υπενθυμίζει πως τα κόλλυβα τα κάνουμε για τον
άγιο και το θαύμα που έκανε, και όχι για τις ψυχές. Γιατί τα κόλλυβα είναι δύο είδών: τα άγια και τα πεθαμένα. Βοήθειά μας και ο άγιος,
και η Κυρία μας ας είναι συνοδοιπόρος μας κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, αυτής, αλλά και της Σαρακοστής της ζωής μας όλης.
Σημείωση: Η εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας αποτελεί λεπτομέρεις φορητής εικόνας του ζωγράφου Ανδρέα Φωκά που αντέγραψα από δω:
No comments:
Post a Comment
Σχόλια