Ομολογία πίστεως των παιδιών - με αφορμή τα παραμύθια του Καλίστρατου

"Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ο Καλλίστρατος ένας νέος με καλή καρδιά που δίδασκε παραβολές στα παιδιά. Τα παιδιά με περιέργεια τον ρωτούν, ποιανού είναι το χωράφι της καρδιάς, πού να είναι ο Θεός, και αυτός τους απαντά πως ο Θεός για να φανεί πρέπει ν' ανοίξει η ψυχή, να μάθεται να συγχωρήτε, να ζητάτε συγνώμη και γενικά όλον τον κόσμο να αγαπάτε. ΄Ετσι χτίζεται μια μεγάλη φωλιά που φιλοξενείται τον Χριστό και την αγάπη".

Αυτά γράφει το παιδί της Β΄ Δημοτικού -κι εγώ το αντιγράφω τηρώντας απόλυτα την ορθογραφία του γραπτού λόγου και της καρδιάς του-, από το 6ο Δημοτικό σχολείο του Ευόσμου, όπου πριν λίγες μέρες είχα επισκεφτεί. Όποιος γνωρίζει τα παραμύθια του Καλλίστρατου, ίσως θα απορήσει με τα συμπεράσματα που έχει βγάλει το μικρό παιδί, διότι πουθενά μέσα στα δύο βιβλιά δεν θα τα βρει γραμμένα. Εδώ είναι το μεγαλείο και το θαύμα της παιδικής ψυχής που με απαστράπτοντα νου και ψυχή ολοκάθαρη μπορεί και πηγαίνει κατευθείαν στην ουσία δεχόμενη το φως της χάριτος που αποκαλύπτει τα μυστήρια του Θεού.

Τα παιδιά αυτά με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα και στη συζήτηση που κάναμε. Χωρίς να θέσω εγώ το θέμα άρχισαν μόνα τους να μου λένε πόσο πολύ τους αρέσει να πηγαίνουν στην εκκλησία.

- Τι σας αρέσει στην εκκλησία;

- Όλα είναι ωραία μέσα στην εκκλησία!

- Δε σας πειράζει που δεν καταλαβαίνετε τα λόγια;

- Δε μας πειράζει, αλλά μας αρέσει πολύ όταν μιλαει ο παπάς και εξηγεί.

(Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πόσο καλό είναι το κήρυγμα για τα παιδιά, όταν είναι καλό ως κήρυγμα)

- Είναι καλός ο παπάς;

- Όλοι οι παπάδες στην εκκλησά που πηγαίνουμε είναι καλοί και μας αρέσει ό,τι και να κάνουν. Πώς περπατάνε, τι φοράνε, πώς τραγουδάνε, όλα, όλα τα κάνουν τόσο ωραία!

- ...

- Εμένα μου άρεσε πολύ προχθές γιατί ο παπάς είπε το όνομά μου.

- Εννοείς την ώρα που σε κοινωνούσε;

- Όχι, είπε ν' αγαπάμε τη μελέτη κι εμένα με λένε Μελέτη και γι' αυτό πρέπει όλοι να μ' αγαπάνε!

- !!!

Μακάρι να γίνουμε σαν τα παιδιά σκέφτηκα ακούγοντας αυτά τα λόγια, κι ύστερα αφού τους διηγήθηκα το τελευταίο παραμύθι του Καλλίστρατου κάποια στιγμή τα ρώτησα κάτι που δε γίνεται εύκολα αντιληπτό συνήθως:

- Γιατί ο Αλή όταν τον ρωτάει ο Σαρακηνός κατακτητής να του πει ποιος είναι, δεν του λέει πως είναι κι αυτός Σαρακηνός, ώστε να γλυτώσει τη ζωή του και να κερδίσει και μια καλή θέση δίπλα του; Η απάντηση ήρθε αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη και δισταγμό:

- Για να μην προδώσει τον βασιλιά του τον Ασύγκριτο.

Τι τάξη ήταν αυτή, τι παιδιά χρυσά ήταν αυτά. Γνώρισα τις καλότατες δασκάλες τους που φέρουν οπωσδήποτε μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την καλλιέργεια των μαθητών τους και τις συγχάρηκα, κι ύστερα ρώτησα και μου είπαν πως  οι ιερείς της ενορίας είναι πολύ καλοί και αγαπητοί και κάνουν και κατασκηνώσεις τα καλοκαίρια και γενικώς είναι πολύ κοντά στα παιδιά. Η χαρά μου ήταν μεγάλη. Τα μαθήματα που μου έδωσαν οι μικροί μου δάσκαλοι στα δύο δίωρα που υποτίθεται πως εγώ παρουσίαζα τα παραμύθια μου, πολύτιμα και τόσο ουσιαστικά. 

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά ακόμα απ' αυτά που μου είπαν, μα λέω να κλείσω μ' ένα υπέροχο σχόλιο για τα χαρίσματα που μας δίνει ο Θεός:

- Εγώ, ας πούμε κυρία, γεννήθηκα ποδοσφαιριστής!

- Δηλαδή, αυτό από πού το κατάλαβες;

- Ήταν φανερό από πάντα κυρία, είπε ο εφτάχρονος νεαρός. Η πρώτη λέξη που είπα δεν ήταν ούτε μπαμπά ούτε μαμά, ήτανε μπάλα!

Την ευχούλα τους να έχουμε...

-