"Ο Καλλίστρατος και οι περιπέτειες των χαρισμάτων" στην 1η έκθεση βιβλίου του Ι.Ναού Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στη Γαλήνη

Το Σάββατο 15 Μαρτίου στον Ιερό Ναό της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού Γαλήνης, στο Ωραιόκαστρο της Θεσσαλονίκης, παρουσίασα το παραμύθι: "Ο Καλλίστρατος και οι περιπέτειες των χαρισμάτων" μετά από την ευγενική πρόσκληση που μου απήυθυνε ο ιερέας του Ναού π.Δημήτριος Πλουμής. Η ολόθερμη υποδοχή, τα χειροποίητα  κεράσματα, τα χαμόγελα και οι συζητήσεις μ' έκαναν σιγά σιγά να αφεθώ μ' εμπιστοσύνη στην αγκαλιά των ανθρώπων της ενορίας, ιερέων και λαϊκών, που διακονούν εκεί με αφοσίωση. 

Στο ισόγειο ήταν οι αίθουσες που φιλοξενούν τα κατηχητικά για τα παιδιά, και όλες τις εκδηλώσεις που γίνονται. Οι φιλότιμες γυναίκες της ενορίας μεριμνούν για όλα, οι ιερείς με περισσή αγάπη θωπεύουν στοργικά μικρούς και μεγάλους. Στα τραπέζια των διαδρόμων είχε στηθεί μία μεγάλη έκθσεη βιβλίου, που ήταν και η πρώτη τους, και μ' αυτή την αφορμή θα παρουσίαζα κι εγώ το παραμύθι μου. Μικροί και μεγάλοι το άκουσαν με μεγάλη προσήλωση κι ύστερα έγινε μια ωραία ζωντανή συζήτηση πάνω στα χαρίσματα και τα παιδιά είπαν τί χάρισμα έχει το καθένα. Ένας μικρός μάλιστα, αφού έσφιξε πολύ δυνατά τις γροθιές του, μας είπε πως το δικό του χάρισμα είναι... να δίνει ξύλο! Δεν σκέφτηκα ούτε προς στιγμή να το σχολιάσω αρνητικά, το θεωρώ πολύ φυσιολογικό για την ηλικία του. Έχει καιρό να μάθει να διαχειρίζεται τον εαυτό του και τα νεύρα του...

Με αυτή την αφορμή όμως θα ήθελα να πω κάποια άλλα πράγματα. Όποιος δεν είναι ενεργό μέλος μιας ενορίας, με την έννοια πως προσφέρει αφιλοκερδώς ή επί πληρωμή τις υπηρεσίες του και τη βοηθάει σε ό,τι μπορεί, κι όποιος επίσης δεν είναι ιερέας που δαπανάται ανά πάσα στιγμή αγαπητικά προς κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη, δεν μπορεί ούτε να φανταστεί ούτε να υποθέσει τι κρύβει κάθε κυψέλη αγάπης που ονομάζεται ενορία. Στις περισσότερες απ' αυτές έχουν μεριμνήσει κληρικοι και λαϊκοί ώστε τα παιδιά να παίζουν, να χαίρονται, να κατηχούνται. Και όχι μόνο τα παιδιά.

Για τα παιδιά οργανώνονται καλοκαιρινές παιδικές κατασκηνώσεις που όχι μόνο  δεν έχουν καμία σχέση με την εμπορική εκμετάλλευση από φορείς, ομάδες ή συλλόγους, αλλά τα παιδιά συνήθως έχουν τη μεγάλη τύχη να δέχονται τις φροντίδες ανθρώπων ευαίσθητων και καλλιεργημένων που τα προσέχουν σαν παιδιά τους. 

Οι ενορίες όμως φροτνίζουν και για τους μεγάλους. Σε πολλές γίνονται συσσίτια που καθημερινά παρέχουν φαγητό καλομαγειρεμένο σε πολλούς αναγκαιμένους των καιρών μας, και σε άλλες έχουν δημιουργηθεί κοινωνικά φαρμακεία ή κοινωνικά παντοπωλεία. Όλα αυτά δεν είναι σχήματα λόγου, δε σχεδιάζονται από πολιτικούς και κόμματα, ούτε πρόκειται για ένα μεμονωμένο παράδειγμα ή κάτι που σπανίζει. Είναι μια πραγματικότητα καθημερινή σε πάρα πολλούς ναούς και πίσω απ' αυτήν υπάρχει ένα πλήθος  ανθρώπων που ενώνονται στην κοινή προσφορά στον συνάνθρωπο.

Άλλοι προσφέρουν χρηματα, άλλοι υλικά, άλλοι τα χαρίσματά τους, όπως το μαγείρεμα, άλλοι το χρόνο τους, άλλοι τις γνώσεις τους και κάνουν φροντιστήρια ξένων γλωσσών ή ενισχυτικής διδασκαλίας στα μαθήματα των σχολείων σε όσα παιδιά δσυκολεύονται. Αλλού επιλέγουν προσεκτικά και δείχνουν ταινίες στα παιδιά και πλήθος άλλες εκδηλώσεις που προϋποθέτουν αγάπη, προσφορά και δουλειά.

Τα γράφω όλα αυτά διότι σπάνια θα τα διαβάσουμε σε έντυπα, στο ίντερνετ ή θα τα ακούσουμε στις ειδήσεις. Και όμως πρόκειται για γεγονότα που έχουν μεγάλη έκταση, ωφελούν πολύ κόσμο κι ας μην είναι ευρέως γνωστά. Είναι ένα χαρακτηριστικό του Καλού αυτό. Να μην ακούγεται. Να μη διαφημίζεται. Να μένει σιωπηλό, κρυμμένο, ήσυχο και να αντέχει στο χρόνο και στη διάρκεια σε πείσμα του Κακού που κάνει φασαρία, ξεσηκώνει αντιδράσεις, και διαρκεί λίγο, διότι είναι θνησιγενές.

Ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά όλους τους ανθρώπους του συγκεκριμένου Ναού και της ενορίας της Γαλήνης που μοιράστηκαν τη χαρά τους μαζί μου. Τα υπέροχα παιδιά που μας οδηγούν και μας φωτίζουν πάντα, τις κυρίες που προσφέρονται γενναιόδωρα και τους ιερείς που ανοίγουν διάπλατα την αγκαλιά τους προς όλους μας. 

Στους ανθρώπους που γνώρισα, αλλά και σε όλους αυτούς που δεν γνωρίζω και ίσως δε θα γνωρίσω, αλλά επιτελούν τέτοιο αγαπητικό έργο, εύχομαι ολόψυχα καλή δύναμη κι ο Καλός Θεός μας να τους οδηγεί σε κάθε τους βήμα.