΄Ασκηση στο θεώρημα Rolle - Για τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη - Του Μανόλη Ξεξάκη

Ο συγγραφέας κυρ Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, παράγωγος ενός πολυωνύμου εφ του χι με τους αγνώστους της σκορπισμένους στο πάτωμα, αναζητά τιμή της μεταβλητής χι, που να τη μηδενίζει στον παρόντα ασυνάρτητο χρόνο.

Υπόδειξη

Υποψήφιοι που ταλανίζεστε στις καθημερινές εξετάσεις, πριν λύσετε αυτή την άσκηση, ανοίξτε τις τρύπες του σώματός σας να φύγει ο χρόνος. Να μείνει το κουφάρι της ύλης χωρίς πλοηγό.

Λύση

Η αρχική συνάρτηση πολυώνυμο, είναι συνεχής και παραγωγίσιμη στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που διαρκεί η ζωή. Άρα, σύμφωνα με το θεώρημα Rolle, υπάρχει μια τιμή στη ζωή της παραγώγου της που όλα γίνονται μηδέν.

Σημειώσεις του καθηγητή

Ο Νίκος-Γαβριήλ Πεντζίκης αναπαύεται κάτω από ελαιόδεντρα στο μοναστήρι της Ορμύλιας.

Ένα ζεστό πρωινό καλοκαιριού επισκεφτήκαμε τον τάφο του. Ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη, εγώ και η γυναίκα μου η Ελένη, με τον Φιλήμονα ακμαιότατο, στην καλύτερη ηλικία του, και την λεπτότατη, γενναιόδωρη, στοχαστική Σοφία με το ευφυές γαλάζιο-γκρι βλέμμα, στραμμένο μονίμως προς τα αναπόφευκτα που συσσωρεύει ο χρόνος στη ζωή μας.

Συγγνώμη, σταματώ το γράψιμο. Έχω τηλεφώνημα.

Ακούγεται το τηλεφώνημα:

- Ναι. Εμπρός!

- Κωστή, παιδί μου, τι κάνεις; Εγώ, χθες το βράδυ

παρολίγο να ξεριζώσω τη βουρλέ.

- Ποια βουρλέ;

- Τα βούρλα στις ακροποταμιές. Για να τα ξεριζώσεις

ζορίζεσαι πολύ. Όπως όταν πεθαίνεις.

- Δεν πεθαίνεις. Θα ζήσεις πολλά χρόνια ακόμη.

Περπάτησες σήμερα;

-Μπαα... κουράζομαι. Καθάρισα όμως χόρτα για πίτα:

Αχατζίκους, μαρουλίδες, λαγουδόχορτα, μάραθα, σπαραγγάκια, λάπαθα, αγριοπαπουλάκια -Καληνύχτα, τώρα.

- Καληνύχτα, πατέρα.

Επανέρχομαι στην αφήγηση:

Κοιτούσαμε τον τάφο του συγγραφέα.

Υποψιαζόμασταν τον κυρ Νίκο να λιώνει,

να γίνεται λίπασμα για τα θαλερά ελαιόδεντρα.

Πριν χρόνια τον είχαμε πάει σπίτι του με το αυτοκίνητο,

μετά από ομιλία του.

Γλεντούσε την ιδέα του θανάτου. 

Είμαι νεκρός, έλεγε με εορταστικό χαμόγελο. 

Πώς δεν το βλέπετε; Και κοίταζε γύρω του απορημένος που υπήρχε ακόμη στο χώρο.

Πίστευε απόλυτα στα θαυμάσια που έρχονται μετά.

Μακάρι να το πίστευα κι εγώ, διότι ο Ηράκλειτος, σκεφτόμουν, περίπου έλεγε: 
(Μαϊμούνια άνθρωποι), 
"όταν πεθάνετε σας περιμένουν πράγματα

που ούτε ελπίζετε ούτε φαντάζεστε".

Λοιπόν, μετά από λίγα λεπτά περισυλλογής μπροστά στο μνήμα, αγοράσαμε από τις καλόγριες ένα βάζο ωραίες σταφιδωμένες ελιές Χαλκιδικής.

Τις φάγαμε όλες περιμένοντας τα ψάρια στην κοντινή ταβέρνα με τα μάτια στραμμένα στη ρεμβώδη, ροδαλή και ακύμαντη θάλασσα του θερινού απογεύματος.

Και τι θα κάνετε το βράδυ, ρώτησα το ζεύγος των εκδρομέων και κουμπάρων μας. Φιλοδοξούμε να σας δούμε πάλι, είπε με χαμόγελο γεμάτο χρυσάφι ο ευγενής φίλος μας, αφαιρώντας εντέχνως, χωρίς φτου, από το στόμα του ένα τελευταίο κουκούτσι αυτής της λεγόμενης δαμασκηνάτης ελιάς.

Αλλη λύση στο περιθώριο του βιβλίου του καθηγητή

Η ζητούμενη τιμή της μεταβλητής χι είναι ο αριθμός 1993.

(Τελείωσα μόλις τώρα αυτή τη λύση από μνήμης.

Δυστυχώς δεν έχω πρόχειρο αρκετό χαρτί για να την αναπτύξω)

 Το ποίημά του, το ανέβαζε ο Μανόλης Ξεξάκης στάλα στάλα στο facebook. Κόντεψε να μας σκάσει. Μάλλον, κάποια στιγμή το αντιλήφθηκε, και, αν και στο τέλος το ανέβασε όλο, όπως ακριβώς το παραθέτω κι εγώ πιο πάνω, είχε σε προηγούμενη ανάρτηση γράψει κάτι ακόμα που προσωπικά το θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του ποιήματος, έστω και ως υστερόγραφο. Το παραθέτω με το θάρρος της φιλίας, αλλά κυρίως της εκτίμησής μου προς τον ποιητή, -πολύ δε μάλλον στον αείμνηστο κυρ Νίκο.

"Αν κάποιος πει πως προτίμησα τα πιτόχορτα, από τον Πεντζίκη, δεν θα ξέρει πως ο άνθρωπος αυτός ήξερε απέξω κι ανακατωτά, και να τα αναγνωρίζει, όλα τα χόρτα και κυρίως όλα τα κοχύλια της θάλασσας. (Στο σπίτι του είχε τα πάντα)

Δεν μιλάμε μόνο για fUSULINES,CHLAMYS, MUREX KAI HALIOTIS, που τα ξέρω κι εγώ, αλλά για CARDITES, TRIGONIES και απολιθώματα HIPPURITES και σπάνιους Naytilus.

Άρα όσα έγραψα, ήταν και φόρος τιμής σε ένα άνθρωπο που προσπάθησε πολύ."