26 Οκτωβρίου 2013, του αγίου ενδόξου, μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, του και πολιούχου της πόλεώς μου, Θεσσαλονίκης. Για πολλά χρόνια, τέτοια μέρα, ούτε που μου περνούσε απ' το νου να πάω στο ναό του εορτάζοντος αγίου. Με απωθούσαν αφόρητα οι εξουσίες, οι στρατοί, τα μεγάφωνα, όλα αυτά που συνοδεύουν μία τέτοια πανήγυρη. Με τον καιρό όμως, έμαθα να απομονώνω ό, τι με ενοχλεί και να το παρακάμπτω, κι ακόμα έμαθα πως οφείλω τιμή που πρέπει να την αποδώσω με τη σωματική και την πνευματική μου παρουσία, χωρίς προφάσεις και δικαιολογίες που μόνον εμένα άφηναν έξω απ' τη χαρά. Ίσως έμαθα και να υπερνικώ τα εμπόδια. Ίσως κάποια τουλάχιστον. Κι έτσι πήγα.
Κατηφόρισα απ' την Αίγλη. Ο μοναδικός τρόπος να μπω στο ναό την ώρα της Θείας Λειτουργίας ήταν να σταθώ σε μιά τεράστια ουρά που περίμενε ν' ανάψει κερί και να προσκυνήσει την εικόνα του αγίου έξω απ' την πρώτη πλαϊνή πόρτα. Όλος ο δρόμος είχε κυγκλιδώματα δεμένα. Αν περίμενα τη σειρά μου θα έχανα τη μισή ακολουθία. Δεν το ήθελα αυτό. Προσπέρασα την ουρά απ' το πλάι, αποφασισμένη να μπω στο ναό και ν' ανάψω μετά το κερί μου, για να μπω από τη δεύτερη πόρτα. Έπεσα πάνω σε στρατιώτες και αστυνομικούς που δεν επέτρεπαν την είσοδο.
Τους παρακάλεσα να μ' αφήσουν, αλλά δε μ' άφηναν. Τότε, τους αγνόησα και προχώρησα μπροστά. Με τράβηξε απαλά απ' το μανίκι ο αστυνομικός, "δεν είπαμε, δεν περνάτε;" "Το είπαμε, αλλά δε θα μας τρελάνετε κιόλας. Θέλω να μπω στην εκκλησία", απάντησα και περασα. Τι θα έκανε; Θα με συλλάμβανε; Όχι. Μ' άφησε. Ελεύθερη η δεύτερη είσοδος, άνετη η διέλευση, άναψα και κερί, προσκύνησα και την ψηφιδωτή εικόνα του αγίου στην κολώνα, αφού η φορητή ήταν έξω. Μια χαρά. Με προσπάθεια αρκετή, πέρασα μέσα από το πλήθος κι έφτασα εκεί που περίμενα πως θα υπάρχει τόπος να σταθώ. Στο βάθος του δεξιού κλήτους, μπροστά στο παρεκλήσι του αγίου Ευθυμίου. Πράγματι εκεί ήταν πολύ λίγοι πιστοί, αρκετός ελεύθερος χώρος και σκαλιά για να καθίσεις κιόλας. Ανάσανα. Όλα και όλοι φροντίζουν για τη γυμναστική μας, σκέφτηκα. Καλό μας κάνει. Κουράγιο να έχουμε.
Προεξήρχε ο Πατριάρχης που συλλειτουργούσε μ' ένα πλήθος επισκόπων. Εκεί που στεκόμουν δεν έβλεπα τίποτα, μα αυτό δεν ήταν και απαραίτητο. Ό, τι λόγια και να μεταχειριστώ δε θα καταφέρω να περιγράψω αυτή τη Λειτουργία. Όσες κι αν έχω ζήσει, αυτή ήταν κάτι άλλο. Ανώτερο απ' όλες. Η μεγαλοπρέεια των εκφωνήσεων και των ψαλμωδιών, η σεμνότητα, η κοινή προσευχή χιλιάδων πιστών, λαϊκών, ιερέων, επισκόπων, μοναχών είχε πάρει την κιβωτό του ναού και την είχε σηκώσει στα ουράνια. Η Παναγία με τον άγιο Δημήτριο και πλήθος αγίων ήταν ολοζώντανοι εκεί, περιχαρείς πανηγυριστές, παρήγοροι μεσίτες, γονείς και αδέρφια μας. Ήταν απερίγραπτο. Κι ο Πατριάρχης μάς έπαιρνε όλους στην πλάτη του και μας σήκωνε ψηλά, εκεί, στο θρόνο του Κυρίου που χαρίζει αφειδώς το έλεός του. Είναι σπουδαίο να έχουμε τέτοιον επίγειο πατέρα οι ορθόδοξοι.
Όταν βγήκαμε έξω, όπου θα γίνονταν οι ομιλίες, ανηφόρισα προς την Κασσάνδρου, ν' ακούσω από κει την ομιλία του Πατριάρχη. Ήταν άθλος ακόμη και το να φύγεις απ' το ναό. Μα τι σημασία έχουν όλα αυτά, μπροστά στα λόγια που ακούσαμε; Θα αντιγράψω μόνο δύο αποσπάσματα της ομιλίας, και στο λινκ που θα δώσω στο τέλος μπορεί όποιος θέλει να τη διαβάσει ολόκληρη. Πάντοτε βοηθός και προστάτης μας ο άγιος Δημήτριος!
"...Ἡ αἴγλη καὶ ἡ λαμπρότης τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἡ ἱστορία της καὶ ἡ σημερινὴ πολιτισμικὴ εἰκών της ἐνθουσιάζουν καὶ προσφέρουν εἰς τοὺς κατοίκους της καὶ εἰς τὸν σύγχρονον ἐπισκέπτην της πᾶν ὅ,τι μία μεγαλόπολις μὲ παράδοσιν δύναται νὰ προσφέρῃ.
Ἐπὶ χιλιετηρίδας ἀναδεικνύει ἐξόχους προσωπικότητας: Εἰς τὴν ἁγιότητα τοῦ χριστιανικοῦ μαρτυρικοῦ βίου τὸν Ἅγιον Δημήτριον∙ εἰς τὴν ἁγιότητα τῆς πνευματικῆς καλλιεργείας καὶ ἀσκητικῆς ζωῆς τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν∙ εἰς τὴν συγγραφικὴν περιγραφὴν τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς τὸν Ἅγιον Νικόλαον Καβάσιλαν∙ εἰς τὴν μελέτην τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ Ὁμήρου τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Εὐστάθιον∙ εἰς τὴν ὁσιακὴν ζωὴν τῶν Ὅσιον Δαυΐδ, εἰς τὴν οἰκογενειακὴν ζωήν (καὶ ὁσιακὴν βεβαίως) τὴν Ὁσίαν Θεοδώραν∙ εἰς τὴν ἱεραποστολὴν καὶ τὸν ἐκπολιτισμὸν τῶν γειτονικῶν λαῶν τοὺς αὐταδέλφους Κύριλλον καὶ Μεθόδιον∙ εἰς τὴν ἁγιογραφίαν τὸν Μανουὴλ Πανσέληνον∙ μεταξὺ τῶν Πατριαρχῶν Φιλόθεον τὸν Κόκκινον∙ τοὺς νομοδιδασκάλους καὶ κανονολόγους Κωνσταντῖνον Ἀρμενόπουλον καὶ Ματθαῖον τὸν Βλάσταριν. Καί, βεβαίως, πλὴν τούτων, εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς ἀναριθμήτους πρωτεργάτας τῆς ἐπιστήμης, τῆς τέχνης καὶ ἐν γένει πάσης ἀνθρωπίνης δραστηριότητος....
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Εἰς τὴν ὅλην ἱστορικὴν διαδρομὴν καὶ πορείαν τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως καὶ τῆς τῶν Θετταλῶν πόλεως ὑπάρχει μία λεπτομέρεια: ἡ συνεχῶς ἀναπεμπομένη ἱκεσία πρὸς τὸν Ἅγιον Δημήτριον καὶ ἡ ἐπαναλαμβανομένη θερμὴ εὐχαριστία διὰ τὴν προστασίαν του, ἡ ὁποία κατέστησε τὴν Θεσσαλονίκην ἰδιαιτέρως φιλοπρόοδον καὶ ἱκανὴν νὰ ἀντιμετωπίζῃ τὰς κρίσεις, τὰς ὁποίας ὑφίστατο κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς μακρᾶς ἱστορίας της. Κατὰ τὴν Βυζαντινὴν περίοδον κατεῖχεν ἐξέχουσαν θέσιν ἐν τῇ Αὐτοκρατορίᾳ καὶ ἀνέδειξε πλείστους Ἁγίους καὶ σοφούς, οἱ ὁποῖοι τὴν ἐλάμπρυναν. Ὠνομάσθη βασιλεύουσα καὶ ὑπῆρξε συμπρωτεύουσα τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Τὴν Μικρὰν αὐτὴν Κωνσταντινούπολιν, τὴν νέαν Ἱερουσαλήμ, τὴν ἠγαπημένην τῶν ἡσυχαστῶν, τὴν ἐκλεκτὴν τῶν καισάρων, τὴν Μητέρα Θεσσαλονίκην τοῦ Γαβριὴλ Πεντζίκη, ἡμεῖς οἱ δοκιμάσαντες τὸν πειρασμόν, τὴν ἀγωνίαν καὶ τὸν πόνον τῆς προσφυγιᾶς, ὅταν αἱ ἱστορικαὶ συνθῆκαι ἐπέβαλον τὴν μετακίνησιν πρὸς δυσμὰς μυριάδων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐκ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ Πόντου, τῆς Καππαδοκίας, τῆς Ἰωνικῆς καὶ Αἰολικῆς γῆς, ἐκ τοῦ χώρου δηλαδὴ τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, τῆς ἐνδοχώρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὴν Θεσσαλονίκην τὴν ἐγνωρίσαμεν καὶ τὴν γνωρίζομεν ὡς «πρώτη φτωχομάνα καὶ προσφυγομάνα», μαζὶ μὲ τὸν γνωστὸν Βαμβακάρην. Ἡ πόλις σας αὐτή, ἡ Θεσσαλονίκη, ὑπεδέχθη, «ἄνοιξε τὴν ἀγκαλιά της», ἐφιλοξένησε μὲ στοργὴν καὶ περιέθαλψε μὲ ἀγάπην μέγαν ἀριθμὸν πατέρων καὶ ἀδελφῶν μας, τῶν ἰδικῶν σας πατέρων καὶ μητέρων καὶ παππούδων καὶ γιαγιάδων. Καὶ ἔγινε ἡ δευτέρα, ἐξ ἴσου πρὸς τὴν πρώτην, φιλόστοργος πατρίς των. Καὶ ἐκεῖνοι, διὰ τῆς ἐργατικότητος καὶ δημιουργικότητός των καὶ διὰ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῶν γνώσεων τὰς ὁποίας ἐκόμισαν ἐξ Ἀνατολῶν ἀνέδειξαν τὴν Μακεδονίαν καὶ ἰδιαιτέρως τὴν πόλιν τῆς Θεσσαλονίκης μεγάλην, προοδεύουσαν εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς καὶ ἀπολαμβάνουσαν τοὺς καρποὺς τῶν μόχθων της..."
No comments:
Post a Comment
Σχόλια