Προσκύνημα στους Αγίους Τόπους - Ιεριχώς και Σαραντάρειο όρος - Η συκομορέα του Ζακχαίου - Μικρή Γαλιλαία - συνέχεια 4ης Ημέρας

Πλησιάζουμε προς την Ιεριχώ. Ο αρχηγός της εκδρομής μάς ενημερώνει πως υπάρχουν δύο επιλογές για να ανεβούμε στο Σαραντάρειο όρος ή με τα πόδια ή με το τελεφερίκ που κοστίζει 14 ευρώ. Ωστόστο τα περίπου εκατό σκαλιά για το μοναστήρι που έχει χτιστεί στην κορυφή δεν τα γλυτώνει κανείς. Οι περισσότεροι είτε είναι ήδη κουρασμένοι από τη διαδρομή στο μοναστήρι του Χοτζεβά, είτε προτιμούν το τελεφερίκ για λόγους εμπειρίας που δεν είχαν ξαναζήσει. Εγώ την έχω ξαναζήσει στη Βηρυτό και άριστα με τη συγχωρεμένη φίλη μας, την περίφημη κανονιέρισσα Ιμάν Χομσί. Ας μείνω με εκείνη την ανάμνηση, σκέφτομαι. Κι ας κάνω κάτι παραπάνω απ’ αυτό που θα ήθελα. Σαράντα μέρες δε θα μείνω στο όρος, όπως ο Χριστός, ούτε και θα νηστέψω και θα προσευχηθώ τόσο καιρό εκεί, όπως έκανε Εκείνος. Τουλάχιστον, ας το ανέβω με τα ποδαράκια μου, λέω. Το λεωφορείο μας αφήνει στη ρίζα του βουνού, η διαδρομή φαίνεται μικρή και όχι τόσο απότομη, το όρος λιγότερο ψηλό απ’ αυτό που φανταζόμουν. Είμαστε έξι συνοδοιπόροι, ο ήλιος ανεβαίνει, ξεκινάμε καθένας με τον ρυθμό του. Ανηφορίζω αργά και ήσυχα σε απόσταση από τους φίλους. Ήδη με τους περισσότερους έχουμε γίνει φίλοι πλέον κι αυτό έχει μια ομορφιά. Μικρά μαγαζάκια Παλαιστινίων βρίσκονται στην αρχή της σκάλας. Κάνω μια στάση, δεν ήταν τόσο κουραστική η διαδρομή. Τα σκαλιά που αρχίζω να ανεβαίνω είναι πλατιά, κάποιοι έχουν σταματήσει κάπου στη μέση, δεν αντέχουν παραπάνω είτε λόγω ηλικίας, είτε προβλημάτων υγείας. Φτάνοντας στην κορυφή διασχίζεις ένα στενό δρομάκι που απ’ τα αριστερά έχει μικρά οικήματα στα οποία υποθέτω πως έμεναν οι μοναχοί και στα δεξιά και πάνω κι απ’ το κεφάλι στου είναι ο βράχος. Μπαίνουμε στον σκοτεινό ναό, μαυρισμένος κι αυτός, με μια γλύκα ιδιαίτερη. Μια μικρή σκαλίτσες οδηγεί στην πέτρα που μένει εις ανάμνηση εκείνης που πάτησε ο Χριστός όταν αντιμετώπισε τους τρείς πειρασμούς του διαβόλου αμέσως μτά τη νηστεία. Ο πρώτος βιολογικός. Κάνε τις πέτρες ψωμί να χορτάσεις, του λέει. Ο Κύριος αρνείται. Δεν χορταίνεις και δεν ζεις μόνο με ψωμί, απαντά. Δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα. Έτσι μας υποδεικνύει πως πνευματική ζωή υποτάσσει την βιολογική ανάγκη και μας οδηγεί από την έρημο της ισοτρίας στην χαρά της Βασιλείας του Θεού. Ο δεύτερος πειρασμός είναι πευματικός και ζητά να κλονίσει τη σχέση του Υιού με τον Πατέρα και μάλιστα μέσα στον Ναό. Παίρνει τον Κύριο και τον οδηγεί στον Ναό και του λέει “πέσε από εδώ στον γκρεμό κι ο Θεός θα σε σώσει διά των αγγέλων Του”. Ο διάβολος γνωρίζει τις γραφές, μιλά με απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης. Νομίζω πως είναι αντίστοιχος πειρασμός με αυτόν στον οποίο υπέκυψαν οι πρωτόπλαστοι. Να γίνουν θεοί από μόνοι τους, έξω από τη σχέση τους με τον Πατέρα.  Είναι ο πειρασμός που λέει και σήμερα στους ανθρώπους πως θα πιστέψουν μόνο αν δουν ή ζήσουν ένα θαύμα. Ο Χριστός αρνείται και πάλι. Η πίστη δεν είναι καρπός θαυμάτων. Είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος και αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου που αγαπά τον Θεό και δικαιώνεται από τους πνευματικούς της καρπούς. Και ο τρίτος πειρασμός είναι αυτός της εξουσίας και της δύναμης. Αν πέσεις και με προσκυνήσεις θα σου χαρίσω όλα τα βασίλεια του κόσμου. Ο Χριστός και πάλι αρνείται. Απαντά μέσα από τις Γραφές. Μόνο τον Θεό προσκυνούμε. Εξάλλου ο Κύριος το έχει πει καθαρά, δεν ήρθα να με υπηρτήσουν, αλλά να υπηρετήσω.

Βγαίνω στο μικρό μπαλκονάκι του ναού. Η θέα είναι μοναδική. Σαν πιάτο κάτω απ’ τα μάτια σου απλώνεται όλη η Ιεριχώ. Μένω λίγο στον ναό. Κάθομαι στο ψαλτήρι. Αποχωρούν οι προσκυνητές. Σε λίγο αναχωρώ κι εγώ. Συναντιόμαστε πάλι κάτω και έρχεται το λεωφορείο να μας πάρει. Στον χρόνο που έχουμε γνωριζόμαστε λίγο παραπάνω. Όλα γίνονται λίγο λίγο, βήμα βήμα. Απαλά, θα έλεγε ο Πορφύριος.

Πορευόμαστε προς τον ναό του αν ενθυμούμαι καλώς είναι αφιερωμένος στον προφήτη Ελισσαίο. Βλέπω εικόνα του αγίου Ζακχαίου. Δεν ήξερα πως έγινε άγιος ο Ζακχαίος. Προσκυνούμε τις εικόνες του ναού και ο Γεράσων μας διαβάζει την περικοπή. Μας δείχνει την απολιθωμένη συκομορέα που προστατεύεται από μια βιτρίνα κάτω από μια αντίστοιχη ζώσα. Αειθαλές δέντρο και υπεραιωνόβιο που ανήκει στην ομάδα των φίλων με πλούσιο φύλλωμα που φτιάχνει καρπούς όμοιους των σύκων. Εκεί ανέβηκε ο κοντός Ζακχαίος που είχε διακαή πόθο να δει τον Κύριο. Τον είδε ο Κύριος, διάβασε την καρδιά του, θα έρθω στο σπίτι σου, του είπε. Και τότε ο Ζακχαίος έλιωσε από την αγάπη του Κυρίου. Τα μισά μου υπάρχοντα τα δίνω στους φτωχούς, φώναξε. Επισημαίνει ο Γεράσων, δεν τα χάρισε όλα. Φαίνεται πως ήθελε να βεβαιωθεί λίγο ακόμα. Βήμα βήμα προχωρούμε στην πίστη, όχι με άλματα.

Η τελευατία στάση της ευλογημένης αυτής ημέρας θα γίνει στην μικρή Γαλιλαία. Αγαπημένος τόπος του Κυρίου. Εκεί συνάντησε τους μαθητές του μετά την Ανάστασή του. Μπαίνουμε σε ένα κτήμα εκατόν είκοσι στρεμμάτων. Εκατέρωθεν του πλακόστρωτου δρόμου που το διασχίζει ελιές και κυπαρίσσια, λαξεμένες πέτρες μεγάλες που τις έχουν αφήσει εκεί προσωρινά από τότε που έφτιαξαν τον Πανάγιο Τάφο. Τα πουλιά δεν χορταίνουν να κελαηδούν κι εμείς να τα ακούμε. Καθώς προχωρά μπροστά ο Γεράσων συνομιλώντας με τους προσκυνητές μένω πίσω και τους κοιτώ. Τι ευλογία ήταν αυτή… Μπροστά ο διδάσκαλος και μαζί οι μαθητές του… αυτή είναι επιτυχημένη και ουσιαστική προσομοίωση… είμαστε στο όρος των ελαιών...

Στο τέλος της διαδρομής φτάνουμε σε ένα αίθριο που έχει από τη μια τον ναό που είναι ο ναός των Γαλιλαίων ανδρών και της Αναλήψεως και έχει απέναντι την παλιά πατριαρχική κατοικία. Εκεί διέμεναν όλοι οι παλιοί πατριάρχες Ιεροσολύμων εκτός από τους δύο τελευταίους που προτιμούν να μένουν μέσα στα Ιεροσόλυμα. Τώρα το παλιό αρχοντικό μένει και ρημάζει. Κι είναι κρίμα, γιατί η ομορφιά και η γαλήνη του τόπου δεν συγκρίνεται. Αναγαλλιάζει η ψυχή εδώ, ξεδιπλώνεται σαν πουλί που ανοίγει τα φτερά του για τους ουρανούς.

Ο ήλιος δύει. Μπαίνουμε στο λεωφορείο και παίρνουμε τον δόρμος της επιστροφής. Από αύριο χωρίς τον Γεράσων. Έχει νυχτώσει. Ο δρόμος είναι μακρύς. Λίγο πριν αφήσουμε τον σεβασμιότατο μας λέει: Σας ευχαριστώ για τη χαρά που μου δώσατε. Ήσασταν ένα πολύ καλό γκρουπ. Συγχωρέστε με που δεν κατάφερα να μιλήσω προσωπικά με όλους σας. Ήταν πολλά αυτά που είχαμε να επισκεφτούμε. Αν θέλετε να θυμάστε κάτι από μένα, σας παρακαλώ να θυμάστε μόνον αυτό. Να εκκλησιάζεστε, να λειτουργήστε. Όχι για να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι. Δεν θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Κακοί, στραβοί κι ανάποδοι θα μείνουμε για πάντα. Αλλά να μην αποκοπούμε ποτέ από τον Χριστό. Μόνον αυτό…
Κατεβαίνει ο δεσπότης μας, συνεχίζουμε για τη Βηθλεέμ και το ξενοδοχείο μας. Θα μας πεις ένα πραμύθι, ρωτούν κάοιοι, για να κοιμηθούμε; Θα σας πω, λέω, και πάω μπροστά στη θέση του δεσπότη που είναι και το μικρόφωνο. Για κοίτα, σκέφτομαι, είναι που μικρή ήθελα να γίνω δεσπότης... από δω το έχω, από κει το έχω, στη θέση του κάθομαι...  Τους λέω το άλλο ωραίο μικρασιάτικο παραμύθι με το σκύλο του Σουλτάνου. Τους αρέσει πολύ, γελούν και φτάνουμε στο ξενοδοχίο μας...