Προσκύνημα στους Αγίους Τόπους - Η πρώτη νύχτα

Δευτέρα της Διακαινησίμου

11.30πμ. Θεσσαλονίκη - Αθήνα 

16.30μμ. Αθήνα - Τελ Αβίβ με την Aegean

Προσγείωση 18.00μμ.

Τελ Αβίβ - Βηθλεέμ με λεωφορείο

Το γκρουπ του οποίου είμαι κι εγώ μέλος 

αποτελείται από ανθρώπους που έχουν έρθει από 

Μακεδονία, Αθήνα, Χαλκίδα, Κω και Ηράκλειο. 

Μισή ώρα διαρκεί ο έλεγχος των διαβατηριών. 

Ενώ η ουρά είναι τεράστια, φιλοτιμείται μια

νεαρή υπάλληλος και μας οδηγεί σε γκισέ χωρίς 

κόσμο. Διαφορετικά θα ήμασταν εκεί δυο ώρες.

Πηγαίνουμε να παραλάβουμε τις αποσκευές μας. 

Περιμένουμε σχεδόν μιάμιση ώρα. Βγαίνουμε 

στον καθαρό αέρα στις οχτώ. Γλυκός καιρός.

Ανοιξιάτικος. Περιμένουμε τον οδηγό. Όταν μετά 

από ένα τέταρτο έρχεται, φορτώνει τις αποσκευές 

και οι ταξιδιώτες επιβιβάζονται. 

Εύχομαι μυστικά, να μην κάτσει κανείς στην 

πρώτη θέση. Την προσπερνούν όλοι, κανείς δεν 

κάθεται. Ανεβαίνω και βλέπω στη μία θέση ένα 

ούτι μέσα σε μια καφέ δρμάτινη θήκη. Εδώ είναι

η θέση μου, σκέφτομαι. Αφού καθόμαστε όλοι

ρωτώ τον οδηγό αν παίζει ούτι. Ναι, μου 

απαντά, και είμαι από τους καλύτερους. Αρχίζει

η συζήτηση. Νομίζει πως στην Ελλάδα το ούτι 

μοιάζει με το μπουζούκι. Του εξηγώ πως δεν είναι

έτσι. Περίπου μια ώρα είναι μέχρι τη Βηθλεέμ, 

όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο μας. Πλησιάζοντας 

περνούμε από διάφορα μικρά χωριά χτισμένα 

στους λόφους. Ο αρχηγός της εκδρομής, ο Σ. 

εξηγεί πως είναι χωριά καθαρόαιμα εβραϊκά.

Περνούμε έλεγχο από στρατιώτες πριν μπούμε 

στην μικρή πόλη. Σχεδόν δεν μας σταματούν 

καθόλου. Σ’ αυτό έχουν βοηθήσει οι πολύ καλές

σχέσεις που έχει πλέον η Ελλάδα με το Ισραήλ.

Ο Σ. μας ενημερώνει για το πρόγραμμα. Λέει και

μερικά πράγματα για τους ορθόδοξους Εβραίους. 
Τον παρακαλώ να μου δώσει το μικρόφωνο 
να συμπληρώσω κάποιαπράγματα που λίγο γνωρίζω. 
Λέω δυο λόγια για την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, 
τον Νόμο της Παλαιάς και το Πνεύμα της Καινής. 

Υπεενθυμίζω ένα δυο θαύματα του Χριστού που

τα έκανε Σάββατο και την αντίδραση που 

δέχθηκε και τότε από τους Εβραίους, όπως και 

την απάντηση που τους έδωσε. Δεν είναι τόσο 

απλό να λέμε ότι είναι κολλημένοι στο γράμμα 

του Νόμου. Δεν είναι ένα κόλλημα αυτό 

χαρακτηρολογικό της φυλής τους. Είναι

υπαρξιακό και θρησκευτικό συνάμα. 

Φτάνουμε στην Βηθλεέμ. Τρώμε στο εστιατόριο 

του ξενοδοχείου που έχει μπουφέ με μεγάλη 

ποικιλία, όλα πολύ νόστιμα, και αποσυρόμαστε 

στα δωμάτιά μας. Παλιό ξεονοδοχείο, υποθέτω 

τουλάχιστον πενήντα χρόνιων. 

Μουσταρδοπράσινοι τοίχοι, σε κανά δυο σημεία 

πεσμένοι σοβάδες, σκούρα καφέ έπιπλα, βαριά 

αραβική μυρωδιά. Ανοίγω το παράθυρο να

αλλάξει ο αέρας, βγαίνω στο μπαλκόνι. Γεμίζω το 

ποτήρι μου κρασί που κράτησα από το 

αεροπλάνο για αυτή την ώρα και κάθομαι. 

Ακουγονται τα αυτοκίνητα που τρέχουν στον 

περιφερειακό, τα φώτα των σπιτιών απλώνονται 

ως εκεί που φτάνει το μάτι. Άλλα χαμηλά κι άλλα 

πολυόροφα. Ένα πουλάκι κελαηδεί. Φυσά απαλά. 

Τρία μικρά αστέρια στον σκοτεινό ουρανό. 

Εδώ, λοιπόν, έλαμψε το αστέρι που οδήγησε τους 

Μάγους στη Φάτνη. Εδώ γεννήθηκε ο Χριστός. 

Είναι παράξενο το αίσθημα. Αμετάφραστο. 

Καλύτερα έτσι. Αύριο θα έχουμε πολύ πρωινό 

ξύπνημα για να πάμε στον Ναό της Αναστάσεως. 

Ας ξεκουραστώ…

  

Καὶ σὺ Βηθλεέμ, γῆ Ἰούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη

εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα· 

ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, 

ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν Ἰσραήλ.

(Ματθ. 2,6)

Καληνύχτα…