Προσκεκλημένη στο 3ο Φεστιβάλ παιδικού και εφηβικού βιβλίου στον Βόλο συναντώ παιδιά της πρώτης Δημοτικού στο Πολιτστικό της Νέας Ιωνίας, που έρχονται από σχολεια του Αλμυρού και του Βόλου. Το θέμα του εργαστηρίου μας έχει ως τίτλο: από τη ζωή στο παραμύθι κι από το παραμύθι στη ζωή. Κάτω απ’ αυτόν τον τίτλο στεγάζεται η παρουσίαση του Τρελού του χωριού που βασίζεται στην αληθινή ιστορία του ινδού Νασράτ Μαντζί, και ο Αχτιδοϋφαντής που εμπνεύστηκε από τους πολέμους της Γάζας και της Συρίας. Κύριο βάρος δίνουμε στο πρώτο μιας και ο χρόνος που διαθέτουμε είναι περιορισμένος, μόνον μία ώρα. Αφού το εξηγώ στα παιδιά, τους ρωτώ αν γνωρίζουν ποια είμαι. Πέντε έξι φωνάζουν: η τρελή του χωριού!
Ζωγραφίζω σε έναν μικρό μαυροπίνακα και παράλληλα αφηγούμαι το παραμύθι. Παρόλο που τα παιδιά είναι και μικρά και πολλά, επικρατεί απόλυτη ησυχία. Είναι απολύτως προσηλωμένα. Όταν το παραμύθι τελειώνει και αρχίζει η συζήτηση θα συνειδητοποιήσω πως έχω να κάνω με… παιδαριογέροντες…
Υπάρχουν θεριά που κουβαλούμε στην καρδιά μας; τα ρωτώ.
Ένα ένα σηκώνονται και τα προσκαλώ στο μικρόφωνο για να ακούγονται.
Ο φόβος, λέει ένα, μας εμποδίζει να κάνουμε το καλό και το σωστό.
Κι άμα δεν κάνουμε μια φορά το σωστό, λέει άλλο, και δεν το κάνουμε και δεύτερη και τρίτη, τότε τρελαινόμαστε.
Δεν εννοούμε πως γινόμαστε ακριβώς τρελοί, λέει το τρίτο, αλλά πώς να το πω, αγριεύουμε…
Για να κάνουμε το σωστό, λέει το τέταρτο, πρέπει πρώτα να το σκεφτούμε, να το δούμε μέσα στο μυαλό μας. Μετά να το πιστέψουμε και μετά να το κάνουμε προσπαθώντας πολύ…
Συζητούμε για τις περιπτώσεις που δεν μπορούμε να κάνουμε το καλό εξαιτίας κάποιων συθηκών… τους μιλώ τότε για τους Παλαιστίνιους, τη μεγάλη τους φτώχεια και όλο το σύστημα που τους εμποδίζουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Κι ύστερα, τους διηγούμαι μια ωραία ιστορία για τον φόβο, που έχει να κάνει με τη γνώση, αλλά και την προκατάληψη. Μια ιστορία με ένα πουλάκι και μια γάτα που άκουσα πρόσφατα. Διηγούνται δικές τους ιστορίες φόβου και στο τέλος τους μιλώ λίγο για τον πόλεμο που στάθηκε η αφορμή για τη συγγραφή του Αχτιδοϋφαντή.
Ο πόλεμος είναι πράγμα τρελό, λέει ένα αγοράκι. Γιατί; το ρωτώ. Γιατί είναι τρελό να σκοτώνεις παιδιά… να είσαι παιδιί και να ξέρεις πως αν ρίξει κάτι ένα αεροπλάνο μπορείς να πεθάνεις, δεν είναι τρελό;
Συγχαίρω τα παιδιά, συγχαίρω και τις δασκάλες τους. Η σκέψη και ο λόγος των εξάχρονων παιδιών με έχουν εντυπωσιάσει. Φεύγω προβληματισμένη και βαθιά συγκινημένη για τις ψυχούλες που αξιώθηκα να γνωρίσω…
Εύχομαι ολόψυχα καλή συνέχεια στο φεστιβάλ και τους ανθρώπους του και τους ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση! Ιδιαιτέρως δε, τον Διονύση Λεμνή και την Τασούλα Τσιλιμένη!
No comments:
Post a Comment
Σχόλια