Η Δ2 τάξη του 4ου Δημοτικού Σχολείου Παλαιού Φαλήρου είχε αναλάβει την παρουσίαση του Τρελού του χωριού στον Ιανό σήμερα. Πανέμορφα παιδιά με πανέμορφες δασκάλες πλημμύρισε το πατάρι μαζί με τους γονείς που ανυπομονούσαν να καμαρώσουν τα παιδιά τους. Όταν είχα επισκεφτεί πριν καιρό αυτό το σχολείο είχα ενθουσιαστεί με το κλίμα συνεγασίας, την επιμελημένη δουλειά και την ευγένεια μικρών και μεγάλων.
Όταν έφτασα στο βιβιλιοπωλείο, με ρώτησε η διευθύντρια του σχολείου, Αγγελική Μαστρομιχαλάκη, σε πόση ώρα θα ξεκινήσουμε, ώστε να πάρει τους μαθητές και να τους κατεβάσει στο τμήμα του βιβλιοπωλείου να περιηγηθούν, να χαζέψουν, να νιώσουν πού βρίσκονται, μιας και ο χώρος του Καφέ δεν το προδίδει.
Αμέσως μετά ξεκινήσαμε και τα παιδιά άρχισαν να αφηγούνται και να παίζουν το παραμύθι. Στους περισσότερους, όπως και σε μένα, έμεινε η φράση του παιδιού που έπαιζε τον Ευδόκιμο, τον τρελό δηλαδη, “αρκεί να μη μου χαλάσει το χατίρι ο Θεός”. Το έλεγε τόσο γλυκά και τόσο παρακλητικά που μας συγκίνησε. Όλα τα παιδιά μιλούσαν καθαρά και δυνατά και είχαν μεγάλη χαρά που δεν κρυβόταν, ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Το κείμενο κρατήθηκε σχεδόν επακριβώς ως έχει, με έναν εντυπωσιακό τρόπο και μοιρασμένο σε όλα τα παιδιά, η θεατρική δουλειά από τη θεατρολόγο του σχολείου, όπως και οι μουσικές επιλογές, ήταν όλα πράγματι θαυμάσια. Στο τέλος, αφού φωτογραφηθήκαμε όλοι μαζί, παρακάλεσα τα παιδιά να καθίσουν στο σκαλοπάτι για να κουβεντιάσουμε λίγο.
Γιατί οι πλούσιοι δεν βοηθούσαν τους φτωχούς, τα ρώτησα, μιας και τα ίδια μου είπαν πως δεν είχαν απορίες.
Επειδή συνήθως οι πλούσιοι είναι τσιγκούνηδες.
Και επειδή τα έχουν όλα και βαριούνται τη ζωή τους.
Και επειδή αγνούν τα προβλήματα των άλλων.
Και όταν βλέπεις έναν φτωχό ντυμένο χάλια και βρώμικο, τον φοβάσαι, νομίζεις πως θα σου κάνει κάτι κακό και τον αποφεύγεις.
Οι τσουχτερές και καίριες απαντήσεις έπεφταν βροχή με όλη την ειλικρίνεια και απλότητα που διαθέτουν τα υγιή παιδιά.
Και τι μας εμποδίζει εμάς να κάνουμε το καλό; Ποια είναι τα θεριά της ψυχής μας;
Ο φόβος, ο θυμός και η λύπη, απάντησαν.
Ο θυμός και η λύπη ήταν για ένα απροσδόκητες απαντήσεις και τόσο σοφές ταυτόχρονα.
Και αν καθόμαστε στο σπίτι μας και δε σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας, τίποτα δεν θα καταφέρουμε.
Εκεί, αστειευόμενη λίγο τους είπα, πως γι’ αυτό τουλάχιστον να σηκωνόμαστε και να κάνουμε καμιά δουλειά στο σπίτι, να πλένουμε πιάτα, να σκουπίζουμε κλπ. και βέβαια οι γονείς καταχειροκρότησαν…
Στο τέλος η υπεύθυνη των εκδόσεων Λιβάνη, Μαρία Περλεπέ, τους μοίρασε σαν ενθύμιο αφίσες του βιβλίου και εγώ υπέγραψα τις αφίσες, μαζί με τα βιβλία που αγόρασαν.
Με τον όμορφο αυτόν τρόπο πραγματοποιήσαμε έτσι και μια από τις πρώτες παρουσιάσεις στα πλαίσια της ανακήρυξης της Αθήνας ως Παγκόσμιας Πολιστιστικής πρωτεύουσας του βιβλίου για το 2018. Ευχαριστίες θερμές σε όλους τους συμμετέχοντες, στο υπέροχο αυτό σχολείο, στον φιλόξενο Ιανό και στις εκδόσεις Λιβάνη.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια