Καλό ταξίδι, Φωτεινή....

Βγαίνοντας χθες από την τελευταία μας παράσταση του Αλησμόνητου Κήπου, πολλοί άνθρωποι μας περιμεναν στο φουαγιέ του Νιάρχος, για να μας μιλήσουν και οι περισσότεροι δακρυσμένοι... Με πλησίασε ένας πολύ όμορφος κύριος, του άρεσαν πολύ τα κείμενά μου, με ρώτησε αν είμαι συγγραφέας... του είπα πως έχω επικεντρωθεί στο παραμύθι... Τη Φωτεινή Φραγκούλη, με ρώτησε, την ξέρετε; Μα τι λέτε, του είπα, δεν θα ξέρω την Φωτεινή; Είναι η καλύτερη συγγραφέα της παιδικής λογοτεχνίας που έχουμε. Ήτανε, μου λέει... Ήτανε; Τι εννοείτε; Δεν είναι πια... Εγώ διάβασα τον επικήδειό της... Έμεινα κόκκαλο... Από τη μεγάλη χαρά της παράστασης που μόλις είχε τελειώσει, έπεσα σε ένα βαθύ βάραθρο...
Μία μόνο φορά τη συνάντησα. Ήμασταν το 2008 στα βραβεία Διαβάζω συνυποψήφιες, εκείνη με το Εφτά ορφανά μολύβια κι εγώ με το Παραμύθι της μουσικής. Όταν άκουσα πως παίρνει το βραβείο, γέμισα άπλετη χαρά. Την αναζήτησα στο τέλος και της είπα πως χάρηκα πολύ περισσότερο που το πήρε εκέινη παρά αν το έπαιρνα εγώ... συγκινήθηκε... Πέρασαν χρόνια κι εγώ διάβαζα ό,τι έβγαζε... Κάποτε γνωρίζω την Μυρσίνη που ήτανε φίλη της και της ζητάω το τηλέφωνο της Φωτεινής. Την παίρνω αμέσως... θαρρείς και με περίμενε... Ξέρεις πόσο συγγενείς είμαστε, με ρωτάει. Νομίζω πως ξέρω, της απαντώ... Για πες μου, λοιπόν, ποια είναι η συγγένειά μας, μου λέει. Το ποιητικό παραμύθι, της λέω. Και βέβαια, μου λέει, αυτό μπορει να το καταλάβει ο καθένας, αλλά έχουμε κι άλλη μια συγγένεια που μπορεί να μην την καταλάβει κανείς. Ποια; τη ρωτώ. Πιστεύουμε και οι δυο, μου λέει, στον Θεό. Εμείς ξέρουμε πως Εκείνος μας χαρίζει την αγάπη και την έμπνευση, ελπίζουμε σε Εκείνον, ξέρουμε πως όσο ψηλά κι αν φτάσουμε δεν είμαστε τίποτα μπροστά στο δικό Του μεγαλείο και πως όλα τα χρωστάμε σ' Αυτόν...Και συνεχίζει: το σπίτι μου, σπίτι σου... όποτε θέλεις να έρχεσαι να μένεις εδώ...
Τώρα, Φωτεινή μου, εσύ έβαλες πλώρη για τον Αλησμόνητο Κήπο... Η λογοτεχνία μας έμεινε εφτά φορές ορφανή... κι εγώ με μια σδερφή στον Παράδεισο... Ο Θεός να αναπαύει την πανέμορφη ψυχή σου... Καλή αντάμωση στο κοινό μας σπίτι...