Τετάρτη 11 Απριλίου
Αναχώρηση στις 6.30πμ. Περνούμε πρώτα από τα Ιεροσόλυμα και την πύλη Τσαφά για να πάρουμε τον κ.κ. Θεοφάνη, τον άγιο Γεράσων, όπως κάθε μέρα. Με το μπαίνει στο λεωφορείο, ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη και αναλόγως πού πορευόμαστε το απολυτίκιο του αγίου ή της εορτής. Σήμερα ακολουθεί το αντίστοιχο της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Πορευόμαστε προς το όρος Θαβώρ όπου έγινε η Μεταμόρφωση του Κυρίου. Ο Δεσπότης που έχει κερδίσει και τις καρδιές και των πιο δυσκολεμένων μας λέει κάποια ιστορικά στοιχέία. Για τον πόλεμο του 1948 στον οποίο νίκησαν οι Εβραίοι τους Άραβες και χωρίστηκε στα δυο το Ισραήλ και τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967. Εδώ και 1.400 χρόνια κατοικούσαν οι Άραβες στην περιοχή, ενώ οι Εβραίοι την είχαν εγκαταλείψει για αιώνες. Όταν αποφάσισαν να την ανακτήσουν, το βασικό επιχείρημά τους ήταν πως τους την έδωσε ο Θεός κι έτσι τους ανήκει. Αν και πολυπηθέστεροι των Εβραίων, ωστόσο οι Άραβες νικήθηκαν χάρη στον πολύ καλύτερα οργανωμένο στρατό, την πειθαρχία και την ανθηρή οικονομική που είχε ο αντίπαλός τους. Από τότε οι Παλαιστίνιοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας μέσα στην πατρίδα τους. Βλέπουμε τόπους περιφραγμένους με συρματοπλέγματα, διαφορετικού χρώματος πινακίδες στα αυτοκίνητα, μια μεγάλη μερίδα Αράβων δεν μπορεί ούτε άδεια να πάρει για να μπει στην Ιερουσαλήμ, όπου μπορεί να έχουν μείνει εκεί κάποιοι συγγενείς τους. Φτάνοντας στη βάση του Όρους βλέπουμε πολύ κόσμο στην αναμονή και έτσι τροποποιείται το πρόγραμα. Ραντεβού από πριν ήταν αδύνατον να κανονιστεί γιατί δεν το δέχονται οι οδηγοί, αλλά και αν το δεχθούν δεν το τηρούν, οπότε ο αρχηγός της εκδρομής μας αποφαςίζει να πάμε πρώτα Ναζαρέτ και Κανά και μετά να επιστρέψουμε και πάλι στο Όρος.
Έχουμε την τύχη ο ουτίστας Άραβας οδηγός μας να είναι και χριστιανός και από τη Ναζαρέτ. Ξέρει καλά ποιους δρόμους με κίνηση να αποφύγει και πού να παρκάρει. Είναι μεγάλη η Ναζαρέτ, χτισμένη σε πλαγιές. Στην Άνω Ναζαρέτ κατοικούν οι Εβραίοι, στην Κάτω οι Άραβες. Έχει 17.000 χριστιανούς και υπάρχει Μητρόπολη και τέσσερις ιερείς που εξυπηρετούν τους ναούς της μικρής πόλης.
Σταματούμε στον ναό που είναι αφιερωμένος στον άη Γιώργη και στον Ευαγγελιλσμό της Θεοτόκου. Εκεί κοντά ήταν το σπίτι της Παναγίας, γι’ αυτό και εκεί χτίστηκε η εκκλησία. Η Εκκλησία με αυτόν το τρίπο τιμά τα μεγάλα ιερά γεγονότα και τους αγίους της. Χτίζοντας ναούς. Στην παρακείμενη πηγή πηγαίνοντας να πάρει νερό η Θεοτόκος την επισκέφτηκε ο Άγγελος που της μετέφερε το χαρμόσυνο μήνυμα, την σύλληψη εξ αγίου Πνεύματος του Κυρίου. Όλες οι αποκαλήψεις, λέει ο Σεβασμιότατος, γίνονταν πάντα σε πηγές, κήπους και όρη. Η παλιά δυτικότροπη και εντελώς πρωτότυπη στην εκτέλεση του θέματος εικόνα δείχνει το έμβρυο που σχηματίζεται στην μήτρα της Παναγίας τη στιγμή του Ευαγγελισμο και τον άγγελο να της προσφέρει έναν κρίνο. Οι βυζαντινές εικόνες έχουν τον άγγελο να της παραδίδει σκήπτρο, σύμβολο της εξουσίας. Ψάλλουμε το απολυτίκιο του άη Γιώργη και του Ευαγγελισμού. Ο Γεράσων και εδώ, όπως και σε κάθε άλλη στάση μας, φοράει το πετραχείλι και το ωμοφόριο και αναγιγνώσκει το αντίστοιχο Ευαγγέλιο. Στο τέλος διάβαζει ευχή για όλους όσους είμαστε εκεί, λέγοντας τα ονόματά μας, και για τους συγγενείς μας. Το σημείο όπου βρίσκεται η εκόνα του Ευαγγελισμού έναι στο βάθος μίας μικρής αψιδωτής “κάμαρας”. Προσκυνούμε και μετά πίνουμε από το αγίασμα που βρίσκεται δίπλα της. Πλήθος τα τάματα κάτω από την εικό΄να.
Συνεχίσουμε προς την Κανά. Η εκκλησία έχει χτιστεί εκεί που έγινε ο Γάμος της Κανά και το θαύμα του Κυρίου με το κρασί. Όλα, μα όλα τα προσκυνήματα έχουν χτιστεί από την αγία Ελένη. Όλα κάηκαν από την επιδρομή των Αβάρων το 614μ.Χ, εκτός από τον ναό της Γεννήσεως στην Βηθλεέμ και ξαναχτίστηκε ν από τους Βυζαντινούς και όσα καταστράφηκαν μετά από σεισμούς ή πολέμους ξαναχτίστηκαν τον 19ο αιώνα. Ωραίος ο περίβολος της εκκλισίας, κιόσκι, όμορφος ναός, μας κερνούν καφέ και δοκιμάζουμε το γλλυκό κρασί που πωλούν και προορίζεται για γάμους και νάμα. Ο σεβασμιότατος, αφού διαβάζει το Ευαγγέλιο, περιγράφει με δυο λόγια το θαύμα. Τονίζει πως ο Χριστός ζητά νερό που το κάνει κρασί, τίποτα δεν κάνει εκ του μηδενός. Ποτέ το θαύμα δεν γίνεται από το τίποτα. Πάντα υπάρχει μια πρώτη ύλη που τη μεταμορφώνει. Μας λέει ακόμα, πως η φράση της Παναγιάς προς τους υπηρέτες: να κάνετε ό,τι σας λέει, Αυτόν να ακούτε, για τον Υιό της, είναι η παρακαταθήκη της Παναγίας προς όλους μας. Ο ναός είναι ενοριακός για 3.000 χριστιανούς. Το γλυκό κρασί λίγο πριν αποχωρίσουμε μας χαρίζει μεγάλη ευχαρίστηση.
Παίρνουμε το δρόμο για το Θαβώρ. Συναντούμε φίλους από άλλα γκρουπ προσκυνητών. Το τοπίο είναι καταπράσινο. Ένα μέρος ιδανικό για μια τόσο μεγάλη στιγμή του Θεανθρώπου. Ο Χριστός δεν επιλέγει στην τύχη ούτε τόπους ούτε και ανθρώπους, ως φαίνεται. Ανεβαίνοντας με τα μικρά λεωφορεία, συναντούμε ομάδες Αιθιόπων που έχουν ανέβει με τα πόδια, διαδρομή σχεδόν δύο ωρών, να κατεβαίνουν. Φορούν όμορφα ρούχα, λευκά και πολύχρωμα, κεντητά στο χέρι, πλουμιστά, αρχοντικά.
Ένας γέρων μοναχός υποδέχεται τον κόσμο στην είσοδο. Φυσά ένα δροσερό αεράκι που σε κλέβει τις έννοιες του κόσμου. Εκεί ο Κύριος ανέβηκε με τους μαθητές του Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη. Αυτοί ΄ήταν οι πιο προχωρημένοι πνευματικά. Εκεί ήρθε και ο Μωυσής με τον Ηλία. Εκεί ο Πέτρος ζήτησε να μείνει για πάντα στήνοντας τρεις σκηνές, για τον Κύριο και τους προφήτες, όχι για τον εαυτό του και τους άλλους μαθητές. Εκεί ο Πατέρας ανήγγειλε πως ο Χριστός είναι ο Αγαπητός Υιός Του και Αυτόν να ακούτε, όπως λίγο πιο πριν είχε πει η Παναγία στους υπηρέτες. Εκεί ο Χριστός τους είπε στο τέλος να μην πουν σε κανέναν τίποτα, γιατί, όπως είπε ο επίσκοπός μας, δεν ήθελε να τα μάθουν οι άνθρωποι και τον δοξάσουν, να τον κάνουν βασιλιά γιατί δεν ήθελε την εξουσία.
Ψιλόβροχο. Τέσσερα γκρουπ περιμένουμε τα βανάκια. Το χώμα αναδίδει αρώματα. Κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά. Κοιτάζω τον ουρανό. Όλα είναι όμορφα.
Πορευόμαστε προς την Τιβεριάδα. Κάθε λέξη ως τώρα αόριστη, αν και συνδεδεμένη με τόσα γεγονότα του Ευαγγελίου, παίρνει σάρκα και οστά εδώ. Επί των τύπων των ήχλων…Η περιοχή της Γαλιλαίας ήταν από τις αγαπημένες του Κυρίου. Εκεί βρίσκεται και η λίμνη που την λένε και θάλασσα, Τιβεριάδα. Είχε χαριστεί στον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τιβέριος, εξ ου και το όνομα.
Έχει 27 χιλιόμετρα μήκος, σχήμα λύρας και ονομαζόταν και Γεννησαρέτ. Ήταν το υδραγωγείο της Ιερουσαλήμ. Το βασικό της
Ψάρι μοιάζει με τη δική μας τσιπούρα, αλλά είναι γλυκού νερού και το λένε, ψάρι του Πέτρου. Εκεί κοπιάσαν μια νύχτα ολόκληρη οι μαθητές ψαράδες δίχως να βγάλουν τίποτα και όταν ο Κύριος τους είπε να ξαναρίξουν τα δίχτυα, ο Πέτρος του είπε, αν και δεν βγάλαμε τίποτα ως τώρα, επειδή το λες Εσύ, θα το κάνω στο όνομά σου. Εκατόν πενήντα τρία μεγάλα ψάρια ήταν η μεγάλη ψαριά που ακολούθησε, λέει ο επίσκοπος Θεοφάνης. Γύρω από τη λίμνη ήταν ψαροχώρια. Όλο το κήρυγμα του Κυρίου έγινε εδώ. Κι αν αυτό είναι μια ακόμα αφηρημένη πρόταση, όταν πορευθείς μέσα από τα λιγοοστά δένδρα προς την Τιβεριάδα και δεις τις λιμνίσιες ψαρόβαρκες, τα φύκια που αναδύονται και το αεράκι της σου χαϊδέψει το πρόσωπο, νιώθεις τόσο ελαφρύς ξαφνικά που θαρείςι πως κι εσύ σαν τον Πέτρο θα περπατήσεις πάνω στα νερά. Εδώ περπάτησε ο αισθηματίας και αυθόρμητος μαθητής, και εδώ κόντεψε να βυθιστεί, μα τον άρπαξε από τον καρπό ο Κύριος όπως θα έπιανε αργότερα σε μια ανάλογη εκβύθιση τον Αδάμ και την Εύα. Μπαίνουμε στο πλοιαράκι. Τα παλικάρια που την έχουν ξεδιπλώνουν την ελληνική σημαία και αφού τη δένουν, βάζουν στο κασετόφωνο το ελληνικό ύμνο. Ο επίσκοπος διαβάζει τις σχετικές με τη λίμνη περικοπές ενώ η βάρκα έχει ξεκινήσει… Ο ήλιος λάμπει, κοντεύει τέσσερις. Αφού κάθονται όλοι γύρω γύρω, βλέπω πως περισσεύει χώρος να ξαπλώσω λίγο που το έχω ανάγκη. Πηγαίνει η βάρκα, λίγο φυσά, λίγο κουνά, λίγο μιλά ο καλός μας Δέσποτας κι εγώ νανουρίζομαι πιο γλυκά από ποτέ… Όταν με ξυπνούν έχουμε πια επιστρέψει στην προβλήτα. Δεν θέλω να φύγω. Νιώθω μια απέραντη γλύκα. Ο Γεράσων λέει πως εδώ ακούστηκαν τα πιο γλυκά λόγια που άκουσαν ποτέ οι άνθρωποι, γι’ αυτό αναδίδει τόση γαλήνη ο τόπος. Σε αντίθεση με την Ιερουσαλή που έχει πάντα μια ταραχή…
Σταματούλα στα Μάγδαλα για να φάμε ψαράκι. Την πατρίδα της μοναδικής και υπέροχης Μαρίας της Μαγδαληνής. Επιστρέφοντας θα δούμε την παραλίμνιο Καπερναουμ στην οποία πήγε ο Κύριος όταν έφυγε από τη Ναζαρέτ. Μέχρι και σήμερα οι Εβραίοι τον λένε Ναζωραίο υποτιμητικά. Δεν τον λένε Χριστό και απαγορεύεται να και μόνο να αγγίξουν το Ευαγγέλιο. Εκεί, στην Καερναούμ ευλόγησε τους άρτους και τους ιχθείς ο Κύριος για να ταϊσει τον κόσμο. Εκεί στην Τιβεριάδα για να τον ακοόυσουν τα πλήθη έμπαινε σε βαρκούλα και κήρυττε κι όταν κόντευαν να τον πνίξουν τα πλήθη έμπαινε σε βαρκούλα και έφευγε…
Νυχτώνει… έχουμε δυο ώρες για την Ιερουσαλήμ. Φτάνουμε, αφήνουμε στην είσοδο τον επίσκοπό μας και συνεχίζουμε για το ξενοδοχείο. Πηγαίνω στη θέση του που έχει κοντά το μικρόφωνο και έτσι όπως είναι όλοι κουρασμένοι, τους λέω το μικρασιάτικο παραμύθι του βοσκού που προσευχόταν με τη λάθος προσευχή, Κύριε μη με ελεήσεις και μετά περπάτησε πάνω στα νερά της θάλασσας παρακαλώντας τους πρώην ναυαγπούς να του τη θυμίσουν πώς είναι η σωστή. Χαίρονται όλοι και ευχαριστιούνται… λίγη ώρα ακόμα έχουμε για την Βηθλεέμ… λίγες ή πολλές, ποιος ξέρει άραγε, πόσες ώρες για να γίνουν όλα όσα ζήσαμε ζωή μας…
No comments:
Post a Comment
Σχόλια