Μέγας Βασίλειος - Μέρος Λ΄ - Η άφεση των αμαρτιών της χήρας

Αν και είναι κι άλλα πολλά τα σπουδαία θαύματα του Μεγάλου Βασιλείου, ας πάρει τέλος η διήγησή τους, επειδή μάκρυνε κι ας διηγηθούμε το άγιο τέλος του για να ολοκληρώουμε τη διήγηση.

Μια γυναίκα χήρα που ξεπερνούσε σε ευγένεια και πλούτο οποιαδήποτε άλλη στην Καισάρεια, υποδυλώνοντας τον εαυτό της στη γαστρυμαργία και την ασωτεία και μολύνοντας την ψυχή της με άλλα σαρκικά πάθη, σκόρπισε όλη την περιουσία της.  Κατόπιν ήρθε εις εαυτόν και σκεπτόμενη την αιώνια κόλαση αποφάσισε να πάει να εξομολογηθεί τις αμαρτίες της στον άγιο. Αλλά ο εχθρός της σωτηρίας, διάβολος, έφερε στο λογισμό της την ντροπή των έργων της, κι έτσι την εμπόδισε να έρθει σε μετάνοια μέσω της εξομολόγησης. Τι σκέφτηκε λοιπόν εκείνη; Έγραψε σ’ ένα χαρτί όλες τις αμαρτίες της, στο τέλος έβαλε μια θανάσιμη αμαρτία της, και σφράγισε το γράμμα.

Την ώρα που ο άγιος Βασίλειος προχωρούσε προς την εκκλησία του, το έριξε στα πόδια του κλαίγοντας και είπε: 

“Ελέησόν με, άγιε του Θού, εμένα που είμαι αμαρτωλότερη απ’ όλους τους ανθρώπους”. Στάθηκε ο άγιος τότε, και τη ρώτησε ποια είναι η αιτία των τόσων δακρύων της. 

Εκείνη απάντησε: “ Άγιε δέσποτα, έγραψα όλες μου τις αμαρτίες σ’ αυτό το γράμμα και παρακαλώ την αγιοσύνη σου να μην το ανοίξεις, αλλά μόνο με την προσευχή σου να εξαλείψεις τις αμαρτίες μου.” 

Παίρνοντας το χαρτί ο άγιος σήκωσε τα μάτια στον ουρανό και προσευχήθηκε με τα εξής λόγια:

 “Δέσποτα Κύριε, δικό σου έργο είναι να συγχωρήσεις τις αμαρτίες αυτής της δούλης σου, διότι Εσύ ως Αγαθός και Φιλάνθρωπος βάσταξες τις αμαρτίες των ανθρώπων, ο Αναμάρτητος”. Αφού είπε αυτά ο άγιος, μπήκε στην εκκλησία και άρχισε να τελεί τη θεία λειτουργία κρατώντας το γράμμα. Μετά την απόλυση, προσκάλεσε τη γυναίκα και της παρέδωσε το γράμμα λέγοντας: 

“Άκουσες, γυναίκα, πως κανείς δεν μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες εκτός απ’ τον Θεό;” 

Εκείνη απάντησε: “Το άκουσα, δέσποτα άγιε, και γι’ αυτό σε παρακάλεσα να ικετέψεις τον Θεό να μου τις συγχωρήσει.” 

Λέγοντας αυτά, άνοιξε η γυναίκα το γράμμα και, ω του Θαύματος, το είδε όλο άγραφο, εκτός από την τελευταία της αμαρτία. Βλέποντάς το αυτό η γυναίκα ολιγοψύχησε και χτυπώντας το στήθος με τα χέρια ης έπεσε στα ποδια του αγίου με το γράμμα στα χέρια και είπε: 

“Ελέησόν με, άγιε του Θεού του Υψίστου, κι όπως με τις άγιες προσευχές σου έσβησες τις άλλες αμαρτίες μου, έτσι παρακάλεσε τον Θεό να μου συγχωρήσει κι αυτήν” 

“Σήκω γυναίκα, γιατί κι εγώ αμαρτωλός είμαι κι έχω κι εγώ ανάγκη συγχωρήσεως. Πήγαινε στην έρημο κι αναζήτησε έναν μεγάλο ασκητή με το όνομα Εφραίμ κι αφού εκείνος δεηθεί στον Θεό θα σου συγχωρεθεί η αμαρτία σου”.

Παίρνοντας, λοιπόν, η γυναίκα σαν αγαθό συνοδοιπόρο την ευχή του αγίου, έφτασε στην έρημο και βρήκε τον Όσιο Εφραίμ. Πέφτοντας στα πόδια του τότε, έδειξε την επιστολή λέγοντας: 

“Ο Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, Μέγας Βασίλειος, μ’ έστειλε σ’ εσένα, ώστε αφού προσευχηθείς στον Θεό, να συγχωρέσει το θανάσιμο αμάρτημά μου. Μην ολιγωρίσεις, άγιε πάτερ, να δεηθείς στον Θεό να μου συγχωρέσει κι αυτό μου το αμάρτημα”. 

Αφού το άκουσε αυτό ο Όσιος Εφραίμ είπε: 

“Όχι, τέκνο μου, διότι εκείνος ο οποίος παρακάλεσε τον Θεό και συγχωρέθηκαν οι πολλές σου αμαρτίες μπορεί να παρακαλέσει και για τη μία. Πήγαινε λοιπόν, παιδί μου και μη σταθείς πουθενά, για να τον προφτάσεις ζωντανό, διότι μέχρι να επιστρέψεις θα τον βρεις νεκρό.”

Μόλις το άκουσε η γυναίκα έφυγε αμέσως, αλλά μπαίνοντας στην Καισάρεια συνάντησε το λείψανο του αγίου που το πλήθος συνόδευε σε πομπή. Αμέσως τότε η γυανίκα άρχισε να κλαίει γοερά και να φωνάζει: 

“Αλλοίμονο, δούλε του Θεού, γι’ αυτό μ’ έστειλες στηνέρημο, για να πεθάνεις ανενόχλητος; Μ’ έστειλες στονΌσιο Εφραίμ, και να, επέστρεψα άπρακτη. Να δει και να κρίνει ο Θεός ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα ότι αν και μπορούσες να κάνεις να συγχωρεθεί η αμαρτία μου, μ’ έστειλες σ’ άλλον”.

 Λέγοτας αυτά έριξε το γράμμα στο φέρετρο του αγίου διηγούμενη σε όλους την υπόθσεή της. Ένας κληρικός παίρνοντας το γράμμα κι επιθυμώντας να γνωρίσει ποια ήταν εκείνηη μεγάλη αμαρτία, το ξετύλιξε, αλλά το βρήκε όλο άγραφο. Τότε φώναξε δυνατά στη γυναίκα: 

“Άγραφο είναι όλο το χαρτί σου, γυναίκα. Τι λοιπόν κοιτάς; Δεν γνωρίζεις την φιλανθρωπία του Θεού;”

 Παίρνοντας η γυναίκα το γράμμα στα χέρια και βλέποντας την ευσπλαχνία του Θεού, όπως και τη μεγάλη βοήθεια του αγίου, ευχαρίστησε τον άγιο. Έτσι έζησε με σωφροσύνη θεάρεστα την υπόλοιπη ζωή της κι αναπαύθηκε εν Κυρίω.

ο κείμενο αποτελεί μία προσπάθεια απόδοσης του κατά πλάτος βίου του Αγίου Βασιλείου στην Νέα Ελληνική  από το πρωτότυπο, όπως αυτό το συναντούμε στο βιβλίο "Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας" του Ματθαίου Λαγγή, Επισκόπου Οινόης.