Του αγίου Παντελεήμονος στον άη Γιώργη τον Μεθυστή

Ξημερώνουμε στο σπίτι του συγχωρεμένου παπα Αριστείδη που στην αυλή του δεσπόζει η, χτισμένη απ' τα χέρια του, εκκλησούλα του αγίου του, στολίδι και καύχημα του οικισμού των Ζερβιανών που θωρεί από ψηλά τον κόλπο της Κισσάμου. Σηκώνομαι νωρίς να προλάβω το πρώτο φέγγος και τον Όρθρο του αγαπημένου αγίου Παντελεήμονα. Τη θαυματουργή εικόνα του φιλοξενεί ο άη Γιώργης ο Μεθυστής, λίγο πιο πάνω απ' τον οικισμό μέσα στην καρδιά του γειτονικού βουνού. Είναι ο γνωστός μας άη Γιώργης, ο μεγαλομάρτυς και τροπαιοφόρος, που γιορτάζει και στις 3 Νοεμβρίου, μιας και τότε έγινε η μεταφορά των λειψάνων του στη Λύδδα της Ιόπης της Παλαιστίνης. Με τη γιορτή αυτή συνδέθηκε στις συνειδήσεις των πιστών στην Κρήτη το άνοιγμα των βαρελιών του καινούριου κρασιού της χρονιάς που τέτοια μέρα το δοκιμάζουν και γλεντούν και χαίρονται με την ευχή του αγίου που έγινε γι' αυτούς προστάτης του κρασιού και της αμπέλου, αποδεικνύοντας τη βαθιά σχέση του οίνου με το ιερό και το θείο. Απέναντι από την αριστερή πύλη του Ιερού, αυτήν του αρχαγγέλου Γαβριήλ, ένα μικρό ξύλινο βαρελάκι περιμένει υπομονετικά να 'ρθει ο μήνας της γιορτής του αγίου και του κρασιού. Αριστερά της εκόνας του τροπαιοφόρου στο τέμπλο βρίσκεται ο ιαματικός άγιος Παντελεήμων καταστόλιστος ασημένια τάματα. Αυτό δικαιολογεί το δεύτερο πανηγύρι του ναού μες στο κατακαλόκαιρο.

Ξεκινώ με τα πόδια. Ένα απαλό αεράκι φυσά ευχάριστα, τα αρσενικά τζιτζίκια πάνω στα λιόδεντρα έχουν ήδη αρχίσει το επίμονο ερωτικό τους κάλεσμα προς τα θηλυκά που κατασκηνώνουν στο χώμα, ν' ανέβουν κι αυτά επιτέλους στα δέντρα, η ζωή να συνεχίσει την ατελεύτητη αναπαραγωγή της. Περνώ απ' τη μάντρα με τις κατσίκες και παρακάτω απ' το χοιροστάσιο, ψυχή δεν απαντώ πουθενά κι όπου κι αν κοιτάξω ο τόπος είναι γεμάτος ψυχές ολοζώντανες, τόσα δέντρα, τόςα ποτιστικά, δεμάτια άχυρα και δρομάκια, τόσος κάματος από τα χέρια των προγόνων και των απογόνων, ανθρώπων που πέρασαν και περνούν, που είναι όλοι εδώ, στον τόπο που τους γέννησε και με τη σειρά τους τον ανάστησαν κι αυτοί.

Στο βάθος του πρωινού ορίζοντα πυκνή αχλύ τυλίγει τον κόλπο της Κισάμου, απαλότατο αχνό γαλάζιο, στα όρια του αοράτου σχεδόν, ίσα που αγγίζει τη μεγάλη και ευρύχωρη θάλασσα να χαθούν επιμελώς τα όριά του και τα δικά της, μην τολμήσει και ισχυριστεί κανείς πως γη και ουρανός δεν είναι ένα.

Πέντε γραίες κάθονται μέσα στο ναό σε ξύλινες καρέκλες καφενείου, τρεις απέξω στην αυλή δροσίζονται, τέσσερις μπαρμπάδες στο ψαλτήρι αγωνίζονται να κουρδίσουν τα λαρύγγια τους σε ήχο πλάγιο Β΄, μα άδικος πάει το κόπος τους. Σ' αυτές τις ηλικίες η προσπάθεια και το πάθος δε συμβαδίζουν συνήθως με αντίστοιχο αποτέλεσμα, περισσεύουν, ξεχειλίζουν, τα παίρνει το ποτάμι κι ένας Θεός ξερει πού πηγαίνουν. Ο παπα Λευτέρης απ' τη Σαλονίκη κι ο παπα Παντελής που γιορτάζει σήμερα λειτουργούν ντυμένοι σε λευκά σταυροκεντημένα με κόκκινους σταυρούς άμφια. Λιβάνια, άρωμα από απομεινάρια κρασιού στο βαρελάκι πίσω μου, η παλιά μυρωδιά του ξύλινου τέμπλου, τα επίμονα "έτι και έτι..." των αιτήσεων στολίζουν κι άλλο το πλουμιστό καραβάκι της προσευχής, το παμπάλαιο κι ολοκαίνουργιο καράβι της Εκκλη σίας, που γεμίζει κι όλο γεμίζει  ταξιδιώτες της Βασιλείας του Θεού και που ποτέ δε βουλιάζει, καμιά φουρτούνα δεν είναι ικανή να το ανατρέψει στους αιώνες των αιώνων.

Αρχίζει η Λειτουργία, βγαίνω έξω να κάτσω σε καμιά πεζούλα που να της ρίχνουν σκιά τα λιόδεντρα. Σιγά σιγά γεμίζει η αυλή, άντρες, γυναίκες, παιδιά με τα γιορτινά τους. Δε χορταίνουν να μιλούν και μιλούν δυνατά. Αλλάζω μια φορά θέση, δεύτερη, τρίτη, στο τέλος καταλήγω δυο βήματα από την ανοιχτή πόρτα του Ιερού, εκεί δε ζυγώνει κανείς κι έτσι βρίσκω την ησυχία που αποζητώ. Τι ομορφιά, τι χάρη, η φύση συνεορτάζει, τραγουδά, ευωδιάζει, θάλλει μέσα στο θέρος, κι ο άγιος χαίρεται, τόσο πολύ χαίρεται ο πάγκαλος που η χαρά του μας αγκαλιάζει όλους, αγαλλιάζει η ψυχούλα μας. 

Λίγο πριν το τέλος έρχονται τρεις γυναίκες με ταψιά, κατσαρόλες, τάπερ... Τα στρώνουν στους άδειους πάγκους κι αρχίζουν και γεμίζουν τα πιάτα μ' εδέσματα μοσχομυριστά, κουνέλια, αρνιά, πίτες, λουκάνικα κι ό,τι άλλο λαχταρά η καρδιά του ανθρώπου, κι άιντε στα ποτήρια οι ρακές, άιντε και τα κρασιά, Παναγιά μου! Είναι οι σύζυγοι των εορταζόντων, μέρες τα ετοιμάζουνε με αγάπη περισσή. Τελειώνει η Λειτουργία και κάθονται όλοι στα τραπέζια, η χαρά εδώ δεν κάνει διακρίσεις, είναι για όλους, γνωστούς και ξένους. Κι έτσι αυξάνεται, πολλαπλασιαζεται, αυγαταίνει, φωτίζει ουρανό και γη μέχρι τα πέρατα της οικουμένης! "Να ζήσεις παπά μου" εύχονται σοτν εορτάζοντα ιερέα καθώς κερνά το κρασί του, "Ευχαριστώ, χρόνια πολλά σε όλους, αλλά, βρε παιδιά, ώρες ώρες μπέρδευα τα λόγια μου, πολλή φασαρία κάνατε!" "Ε, παπά μου, εσύ φασαρία μέσα, εμείς έξω, στην υγειά μας!" και τσουγκρίζουν τα ποτήρια και γελούν όλοι. Αυτή είναι η λεβεντογέννα Κρήτη μας!

Την ευχή και την αγάπη, τη γιατρειά και τη στοργή του αγίου Παντελεήμνα να έχουμε όλοι!