Απαιτείταιι μια ζωή -ενδέχεται και δύο

Η ποίηση είναι τα πόδια μου,
τα πατίνια, οι πατερίτσες, τα φτερά μου
Η ποίηση είναι τα μάτια μου,
τ' αφτιά, η μύτη, η γλώσσα και τα χέρια μου
Η ποίηση είναι το αίμα μου,
πνευμόνια, μύες, σπλάχνα μου
Είναι το μυαλό κι η καρδιά μου ατόφια
το τραγούδι της ψυχής μου κι η ψυχή μου αυτοπροσώπως

Μα αν όλα αυτά που με συνθέτουν είναι ποίηση
εγώ τι ειμαι;
Πώς να ενωθούν οι επιμέρους φωνές
με τις κατά τόπους σιωπές 
της διασπασμένης, σε κάθε μέλος και όργανό μου, ποίησης;
Πώς ν' αποκλεισω, η φτωχή, 
παραφωνίες, φάλτσα κι αρρυθμίες
για να αρθρωθεί επιτέλους ένα ολοκληρωμένο ποίημα του Είναι;

Στο δρόμο προς Ιερισσό γιγαντόσωμες πικροδάφνες
πορφυρές, πάλευκες και ροζ 
σκηνογραφούν την απάντηση που ψάχνω
Μα είναι απάντηση φτιαγμένη 
από άρωμα, θωριά και χρώμα
-όχι από λέξεις.
Ίσως κριθεί αναγκαία τελικά η δεύτερη ζωή, 
αυτή του Κήπου.