Σταύρος Σταυρίδης: Ο νέος Θεσσαλονικιός τραγοδοποιός και "Τα Θεατρικά" του

“Ο Σταύρος Σταυρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1976 όπου και συνεχίζει να ζει. Γράφει τραγούδια και κάνει ό,τι μπορεί”. Αυτό είναι το βιογραφικό στο βιβλιο του “Θεατρικά” που εσωκλείει την ποιητική, αλλά και μουσική του περιπέτεια.

Στο οπισθόφυλλο σημειώνει: “Ο ήρωας των θεατρικών ζει βηματίζοντας σε μία γραμμή. Από τη μια μεριά της, είναι ένας βίος μηχανιστικός που τον βιώνει σαν μια μαριονέτα. Από την άλλη μεριά ένας βίος συνειδητός που τον υποψιάζεται. Ο ήρωας των θεατρικών είναι ο ηθοποιός που ενώ μπαίνει απόλυτα στο πετσί του ρόλου και ζει πάνω στη σκηνή, κάποια στιγμή αποκτά συνείδηση του αληθινού εαυτού του. Στο οιδιπόδειο ταξίδι του κάποια στιγμή θα χρειαστεί να βγάλει τα μάτια του για να δει”.

Πήραμε μια πρώτη γεύση. Και τώρα πώς να μιλήσω για το θαύμα που γέννησε αυτός ο άνθρωπος; Αν το περιγράψω θα το αδικήσω. Το θαύμα είναι ένα κομμάτι ατόφιο φως. Αν δεν σε λούσει προσωπικά, η εμπειρία του δεν μεταφέρεται. Αν όμως το γευτείς, σε μεθά. Σου δίνει δύναμη, πλησμονή χαράς, ελπίδα πως τη νύχτα μας δε θα πάψουν να τη φωτίζουν αστέρια. "Τα Θεατρικά" του Σταύρου Σταυρίδη που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις "Μετρονόμος", μοιάζουν με βιβλίο, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό. Περιέχουν ένα cd, αλλά δεν είναι ούτε αυτό σκέτο. Μα τι είναι λοιπόν; Θα αυθαιρετήσω φτιάχνοντας μια εικόνα. Αν η ζωή του ανθρώπου είναι ένα μπλεγμένο κουβάρι, -που συνήθως τέτοια είναι-, στο βιβλιο-cd "Θεατρικά" το κουβάρι αυτό ξετυλίγεται ζωγραφίζοντας αναπάντεχους ποιητικούς πίνακες πλάι σε πίνακες βαθιά μελωδικούς επιζωγραφισμένους από στίχους. Ο Σταύρος Σταυρίδης καταφέρνει να κάνει “ευανάγνωστα τα σπλάχνα του” κατά το αίτημα του Ελύτη, και ύστερα τ' απλώνει στο φως της ποίησης και του τραγουδιού του. Το αποτέλεσμα σε αιφνιδιάζει όσο κι ένα παιδικό χαμόγελο. Με ειλικρίνεια, ευαισθησία, σεμνά, ανεπιτήδευτα, αλλά και με μεγάλο πηγαίο ταλέντο “κατασκευάζει” τον μύθο της ζωής του.

Σ' αυτό το πρώτο του δύσκολο και τόσο απαιτητικό εγχείρημα, δεν είναι μόνος. Εμπλέκει, ως άξιους συνενόχους και συνλυτρωτές του, σπουδαίους μουσικούς και ερμηνευτές της Θεσσαλονίκης με εξέχοντα τον μάγο της ενορχήστρωσης, Γιώργο Κοκκινάκη. Όλοι μαζί πλουτίζουν τους μουσικοποιητικούς πίνακες του δημιουργού  καθένας με τα δικά του χρώματα, υφές και ματιέρες, πάντα όμως κάτω από το δικό του ραβδάκι που όλα τα ενοποιεί.

Το έργο του Σταύρου είναι πράγματι παράδοξα ενιαίο, παρόλο που μουσικά παντρεύει το ύφος του Νέου Κύματος, του Ρεμπέτικου και της Τζαζ ή τους ρυθμούς του Βαλς με το Τσάμικο. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν ο δημιουργός έχει ο ίδιος μέσα του αυτή την ενότητα. Αλλιώς, είναι πράγμα αδύνατο.

Είναι ώρα να σας δώσω μια πληρέσερη γεύση. Στο βιβλίο, η αριστερή σελίδα έχει ένα μικρό ποιητικό κείμενο, ενώ η δεξιά τούς στίχους του κάθε τραγουδιού. Θα αντιγράψω ολόκληρα τρία από τα κείμενά του: την εισαγωγή, το ιντερμέδιο και αυτό που εισάγει στο κορυφαίο –κατά τη γνώμη μου- τραγούδι του δίσκου "Το φεγγάρι στην ποδιά" που είναι αφιερωμένο στον Χατζιδάκι και στον Γκάτσο. Θα αντιγράψω επίσης ολόκληρα και τρία τραγούδια: “Τα χρωματιστά” και “Το φεγγαράκι στην ποδιά” και “Το τσίρκο”. Από όλα τα υπόλοιπα θα σας δώσω μόνον κάποια σπαράγματα, σημειώνοντας την αντίστοιχη σελίδα του βιβλίου πριν από κάθε απόσπασμα μόνο για να αντιληφθείτε… κάπως… την ενότητα του εγχειρήματος.

Σ' ευχαριστούμε Σταύρο. Μας μοίρανες μ' ένα άρωμα ξεχασμένο απ' τον καιρό του Μάνου και του Γκάτσου... Καλή συνέχεια!

……………………………………………………

σελ.4 Εισαγωγή

Είναι μάλλον ασαφές πότε ακούγεται το τρίτο κουδούνι. Συνειδητοποιείς [αν είσαι τυχερός] ότι παίζεις χρόνια αργότερα. Τις πιο πολλές μέρες προχωράς ασυναίσθητα. Άλλοτε τρέχεις. Άλλοτε σταματάς. Ξανατρέχεις. Περπατάς. Τρεκλίζεις. Πέφτεις. Σηκώνεσαι και συνεχίζεις να παίζεις.

Στέκεσαι μερικές στιγμές να περιγράψεις τα κρυμμένα και τα φανερά ερείπια που αφήνεις στο δρόμο σαν αρχαιολόγος της ίδιας της ζωής σου. Τα ανακατεύεις και σαν τυμβωρύχος συλείς τους μυστικούς τάφους της.

Η χρηστικότητα του ζην είναι τελικά φιλολογικού και ιστορικού ενδιαφέροντος.

Επανάληψις!

Η κλωστή

...

Ξένη γη ο κόσμος.

Δεν συγχωρεί να τον πατάς.

Τι σου κλέβει ο χρόνος

που ως το τέλος κυνηγάς;

Σκοντάφτεις στις βουβές του νύχτες,

στις ξαστεριές του προχωράς.

σελ.6 Πράξη 1η 

Γίνεσαι ο ψευδής εαυτός σου... Μέχρι που κάποια στιγμή αποφασίζεις να σπάσεις την προκαθαορισμένη σεναριακή ροή...

Κατάδυση

Παίρνω αναπνοή λοιπόν,

και ξαναβουτάω

στα βαθιά μου μήπως βρω

τ' άγριο μυστικό.

Το χαμένο χάρτη μου

στα τυφλά ζητάω

άδικα να βρω.

σελ.8 Ο έρωτας μπορεί να είναι καταλύτης...

Ανάγκη

Είναι ανάγκη ή μοναξιά αυτό που ακούω

στην άδεια θάλασα να πλέει;

Καράβι που 'παιρνε εσένα

κι έφευγε λες χίλιες φορές.

σελ.10 Ο έρωτας, αυτός ο διαστροφικός...

Αν έρθεις

Αν έρθεις ξαφνικά,

ήλιος ζεστός ή δροσιά που στα φύλλα γλιστραει,

ν' αφήσεις στη ματιά μια πεθυμιά,

μια λαχτάρα το νου να κρατάει,

να λιώνει τις ντροπές,

τις άδειες ενοχές,

κι όταν ξυπνάει στο σκοτάδι

τα τζάμια να σπάει.

σελ.12 Μετά πάλι μόνος...

Θεατρικόν

.....

Σε τρομάζει η ζωή σου που δεν είναι δική σου

Άναρχη η πόλη μας

στροβιλιζει σαν φτερό την αντοχή σου

σελ.14 Ιντερμέδιο

Δεν ήθελα τίποτα μωρέ!

Τίποτα!

Μονάχα μια φορά να τα καταφέρει το ανέφικτο!

Να κερδίςει το παραμύθι!

Μια φορά να θριαμβεύςει το παράλογο!

Φιλάκι

...

Αν περίμενες δε θα μαραίνονταν οι Κυριακές.

Αν το άντεχες, θα 'χες και μάγια, θα 'χες και γητειές.

Αν το πίστευες, δε θα υπήρχε άλλος στο ντουνιά.

Αν δε δείλιαζες θα ήμουν για σένα παραμύθι και χαρά.

σελ.16 Πράξη 2η

... όμως ακριβώς απέναντι,

σ' ένα φωτεινό σημείο της σκηνής, ο ήλιος έδυε και χάιδευε μερικά απλωμένα ρούχα ανοιξιάτικα...

Τα χρωματιστά

Στο μπαλκόνι κρεμάς

δυο σεντόνια κι εμάς...

Σε κοιτάμε,

μάτια υγρά,

απ' αντίκρυ

να απλώνεις τα χρωματιστά

κι η καρδιά μας χτυπά.

Ως κι ο ήλιος κοιτάζει κι αυτός...

και βουτά!

Μια γραμμούλα από φως

σε χαϊδεύει διαρκώς.

Κι όπως γέρνεις,

πώς γλυστρά

σαν τον κλέφτη

στ' ανοιχτό σου το πέτο βαθιά

κι η καρδά μας χτυπά.

Ως τα πιο κρυφά φύλλα της αχ...

πώς πονά!

σελ.18 

Στην πλάτη του σκηνικού, ευτυχώς υπάρχει κι ο άλλος Θεός. Αυτός της μουσικής.

Ένας Θεός αληθινός, που σε νοιάζεται νότα νότα. Αρμονικός σαν το πέρα από το πραγματικό. Ειλικρινής και φιλεύσπλαχνος. Με τις υφέσεις και τις διέσεις του. Και τα κλειδάκια του όλα. Με τα άπειρα πεντάγραμμά του που αγκαλιάζουν σαν δίχτυα τα πάθη μας...

Το φεγγαράκι στην ποδιά

(τιμής ένεκεν - στο Μάνο Χατζιδάκι και στο Νίκο Γκάτσο)

Χάρτινο το φεγγαράκι

κόψ' το, κρύψ' το στην ποδιά.

Με το ίδιο ψαλιδάκι

κόψε μου και την καρδιά.

Κόκκινο, κόκκινο, κόκκινο, κόκκινο

απ' την καρδιά το φεγγαράκι,

μες στην ποδιά

πλέει στην καρδιά...

Ξύλινη βουτάει η βάρκα,

δίχτυα ρίχνει στην καρδιά.

Πάει να πιάσει το φεγγάρι,

να πιαστεί απ' την καρδιά

Χάρτινο, ξύλινη, κόκκινο, χάρτινο

απ' την καρδιά το φεγγαράκι.

Δίχτυα και πάθη

πλέουν στην καρδιά.

σελ.20 Θέλει τόλμη να πεις σ' αγαπώ...

Τσάμικος με λυμένα σχοινιά

Άσε με να σου δοθώ.

Τι ζηταω;

Θέατρο το "σ' αγαπώ".

Στήσε μου το σκηνικό.

σελ.22 ...Αυτόχειρας ο χρόνος. Ο τελευταίος αυτόχειρας.

Το τσίρκο

Ακροβάτη, πες, πώς γαληνεύεις

στου σχοινιού σου την κοφτερή αγκαλιά

και πώς γελάς, πες, κλόουν

-παιδάκια χειροκροτούν-

όταν βγάζεις και κοιτάζεις

το μακιγιάζ που αγαπούν;

Πες μας νύχτα με τ' άστρα που ανάβεις

πώς αντέχεις τόση ερημιά να κοιτάς;

Πώς δαμάζεις, Χρόνε, τις ζωές μας,

σαν χαρτάκια μάς στροβιλίζεις στο φως

και πώς μας παίρνεις, Χρόνε,

σαν να ’σαι συ ο Θεός,

κάθε μέρα, κάθε ώρα

να λιγοστεύει ο καιρός...

Πώς θ' αντέξεις, ψεύτη Μέγα Χρόνε

όταν λείψω, τόση ερημιά να κοιτάς;

σελ.24 Επίλογος

Η μάσκα δεν είναι η μόνη αλήθεια...

Αυθαίρετο

Γι' αυτά που τάξαμε και τα ξεχασαμε σαν να 'ταν ψέμα,

γι' αυτά που ζήσαμε και το σκορπίσαμε σαν να 'ταν ξένα,

έλα, θα χτίσουμε ένα αυθαίρετο μες στης καρδιάς μας το αδιαίρετο...

για να γυρνάς όταν διψάς,

όταν πονάς κι όλα σου φταίνε,

να μου λες για τα μικρά,

για τα πολλά, κι όσα σε καίνε

………….

Για να δείτε όλους τους συντελεστές επισκεφτείτε τη σελίδα:

http://www.ogdoo.gr/diskografia/nees-kyklofories/stayros-stavridis-ta-theatrika-diskoparousiasi