Ωδή στην αγία Φιλοθέη την Αθηανία

Μέσα στη νύχτα τη σταχτιά ίδια σκλαβιάς το πνεύμα,
ίσκιος αχνός ξεχώρισε  πού μοιαζε αρχαίο νεύμα.
Ρωτούνε τα ψηλά βουνά, ρωτούν τα Τουρκοβούνια:
ποιος δίχως φόβο άφησε του ύπνου του την κούνια
κι αψήφισε τα φόβητρα σουλτάνων και πασάδων
για να μπει μέσα σ' εκκλησιάς λίκνο αγνών παστάδων;
Μην είναι φίλος ή εχθρός, μήπως κυνηγημένος,
άνθρωπος είναι ή στοιχειό, κανένας λαβωμένος;
Έγειραν τότε τις κορφές τα ωραία κυπαρίσσια
και σιγανά ψιθύρισαν τα λόγια τους τα ίσια:
Είναι η Συρίγα που ποθεί ένα παιδί να κάνει,
η στείρα από την Παναγιά ζητά να τη συνδράμει.
Η πλάση όλη ακούγοντας το μυστικό βουβάθη,
κράτησε την ανάσα της κι ευχήθηκε απ' τα βάθη
της γης τα σπλάχνα τα καυτά ως τ' ουρανού τ' αστέρια,
ν' ακούσει ο Θεός την προσευχή με την καρδιά Του πλέρια.
Κι ενώ η Συρίγα έκλαιγε μπροστά στην Παναγία
κι η πλάση εμορμύριζε μαζί της σαν αγία,
χρυσή αχτίδα γλύστρισε απ' την χρυσή εικόνα
και τρύπωσε μέσα στην κοιλιά σαν να 'τανε βελόνα.
Και η Συρίγα ένιωσε πως ήτανε σημάδι,
της σπλαχνικής της Δέποινας ήταν το αγνό της χάδι,
κι ήταν το "ναι" και το "καλά", το "πήγαινε κοιμήσου",
κι αν Άγγελο τον άντρα σου τον είπανε, θυμήσου,
πως θυγατέρα άγγελο μαζί του θ' αποκτήσεις,
και θα 'ρθει μέρα και καιρός που θα τ' ομολογήσεις
κι εσύ κι η Ρωμιοσύνη μας, κι ο Γιος μου κι όλοι οι αγίοι,
πως τέτοια κόρη σαν κι αυτή στον κόσμο δεν υπάγη.
Κι έφυγε η μάνα που ήτανε σαν ίσκιος όταν μπήκε,
σαν άστρο που ήλιος έλαμπε απ' το ναό σαν βγήκε.
Και πέρασε το εννιάμηνο, γεννήθηκε η Ρηγούλα,
κι ήτανε Ρήγισσα σωστή με τα καλά της ούλα.
Τη μόρφωσαν, της δίδαξαν τι λέει το ευαγγέλιο.
Κανείς δεν ήξερε να πει πως θα τη βρει φραγγέλιο...
Κι έγινε δεκατέσσερα, την πάντρεψαν οι δόλιοι,
μα απέθανεν ο άντρας της κι οι συγγενείς της όλοι.
Και τη Ρηγούλα μυστικά ο άγιος Πέτρος τήρει
και την οδήγησε κρυφά να κάνει μοναστήρι.
Της δώσαν νέο όνομα, την είπαν Φιλοθέη,
καυχιότανε οι χριστιανοί, λυσούσαν οι αθέοι,
μα εκείνη δεν τους νόγαε, φρόντιζε τους Ρωμιούς της,
παιδιά ορφανά και γέροντες, αδέρφια όμοιούς της,
του σκλαβωμένου γένους της που υπέφερε τα πάντα
κάτω απ' του Τούρκου το ζυγό, της έχθρητας την μπάντα.
Και μοναστήρι δεύτερο στην Κέα τώρα χτίζει,
πηγάίνουν κι άλλες μοναχές και το νησί ανθίζει.
Τις κατηχεί, τις νουθετεί και τις ενδυναμώνει
και στην Αθήνα έρχεται, τώρα δεν είναι μόνη,
οι χριστιανοί την αγαπούν, την έχουν για μητέρα,
κι όταν ο Τούρκος την καλεί, αυτοί τον κάνουν πέρα.
Τη σώζουν απ' τα δόντια του κι εκείνη συνεχίζει
να δίνεται στους άρρωστους, τ' ανήλικα φροντίζει,
μέχρι που κάνει θαύματα κι άλλες ψυχές αγιάζει.
Μα ο Τούρκος πάλι έρχεται κι ύπουλα τη σφαγιάζει...
Την έκλαψαν οι χριστιανοί, τη χάρηκαν οι αγγέλοι,
κι ο τάφος της ανάβλισε αμέσως θείο μέλι,
μύρο, που σ' όλους χάρισε χαρά και θεραπεία
και φτάνει ως τις μέρες μας η άγια της  θωπεία.
     


Εμπνευσμένο από το βίο της αγίας:https://aerapatera.wordpress.com/2015/02/19/ἁγὶα-φιλοθὲη-ἡ-ἀθηναὶα/