Ο κτήτορας

άγιος Γεώργιος Φραγκφούρτης

Υπάρχει και η εικονική πραγματικότητα των λέξεων.

Κατά τον ίδιο τρόπο που ένας εκ γενετής τυφλός στη λέξη, για παράδειγμα, "κουτί", σχηματίζει μέσα στο μυαλό του έναν συνειρμό με βάση την εμπειρία ενός κουτιού που έπιασε και όταν ψηλαφίσει άλλων μεγεθών και σχημάτων κουτιά δυσκολεύεται να ανασύρει την ίδια λέξη, μη κατανοώντας το εύρος των σημαινόμενών της, καθώς αγνοεί την ορατή πραγματικότητα που δημιουργεί οικογένειες πραγμάτων στεγαζόμενων κάτω από μία και μόνο λέξη, έτσι συμβαίνει και με πολλές λέξεις τις οποίες μαθαίνουμε ως τυφλοί, στερούμαστε τη μετάφρασή τους σε προσωπική εμπειρία.

άγιορς Γεώργιςο Φραγκφούρτης

Θυμάμαι όταν βρέθηκα αρχικά στο Χονγκ Κογκ και λίγο αργότερα στη Σιγκαπούρη, και γνώρισα από κοντά το ιεραποστολικό έργο των δύο αντίστοιχων ορθοδόξων μητροπολιτών μας σ' αυτούς τους μακρινούς τόπους, δοκίμασα μια τεράστια έκπληξη που είχε να κάνει με τη λέξη "ιεραποστολή". Μια λέξη που άκουγα από τα μικρά μου χρόνια και στο μυαλό μου είχε αποκτήσει μια εντελώς μυθολογική υπόσταση ενταγμένη στο χώρο της φαντασίας. Εκεί, η εικονική πραγματικότητα της λέξης αυτής, πήρε σάρκα και οστά, ξεδιπλώθηκε σε όλο της το ρεαλισμό, έγινε μέρος της καθημερινόητας κάποιων ανθρώπων που τους είδα να εργάζονται σκληρά, αλλά και με απλότητα, γεμάτοι αγάπη, για τους μακρινούς συνανθρώπους μας. Η απομυθοποίηση της λέξης "ιεραποστολή" συμπαρέσυρε μαζί της τότε, και την απομυθοποίηση της λέξης "ιεραπόστολος" καθώς και όλων όσων συνηθίζουμε να επενδύουμε πάνω της. Πόσοι και πόσοι δεν ονειρεύτηκαν κάποτε, έστω στην πιαιδική τους ηλικία, να πάρουν τρένα και βαπορια και να πάνε σε μια μακρινή χώρα, αψηφώντας αρρώστιες και θηρία, προκειμένου να ζήσουν με ηρωισμό χάριν του πλησίον; Αυτό που κανείς δεν μας εξήγησε ποτέ  είναι ότι, αφενός ηρωισμός είναι να εργάζεσαι κάποιος πάνω στο χάρισμα που του δόθηκε και αφετέρου πως τον ίδιο ηρωισμό θέλει για να αφιερώνεσαι στους οικείους σου ή στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Αυτό που συχνά φαντάζει μεγάλο, είναι κυρίως αυτό για το οποίο εμείς δεν πλαστήκαμε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει και πως δεν υπάρχουν πράγματι μεγάλα και αξιοθαύμαστα έργα. Ωστόσο, ένα ασφαλές κριτήριο γνησιότητας των ηρώων, είναι ότι για τους ίδιους οι πράξεις τους είναι απολύτως απλές και φυσιολογικές. 

Ο κ.Παπαγεωργίου με τη σύζυτό του

Την ίδια έκπληξη έζησα και στη Φραγκφούρτη με την λέξη "κτήτορας". Μια λέξη οικεία στ' αφτιά μου από τις εκκλησιαστικές ευχές, επίσης μυθοποιημένη και ενταγμένη στη σφαίρα της φαντασίας μου που οραματιζόταν πάντα πρόσωπα αλλοτινών εποχών, αυτοκρατόρων και πριγκίπων,  που το όνομά τους δικαίως συγκράτησε η ιστορία. Και αίφνης γνωρίζεις έναν κτήτορα και μένεις άφωνος για το πόσο ανθρώπινος είναι. Κτήτορα με σάρκα και οστά σαν τα δικά σου.

Την Κυριακή του Ασώτου πηγαίνουμε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Φραγκφούρτης, έναν πανέμορφο ναό στην καρδιά ενός δάσους. Χαιρετώντας στο τέλος τον ιερέα αποδεχόμαστε ευχαρίστως την πρόσκλησή του για καφέ στο υπόγειο του ναού που βρίσκεται η αίθουσα των δεξιώσεων. Κατεβαίνοντας αντικρύζουμε μια πολύ μεγάλη αίθουσα κατάμεστη από κόσμο κι ένα τραπέζι γεμάτο γλυκά και καφέδες. Ο φιλόξενος ιερέας μας προσκαλεί στο τραπέζι του και μας συστήνει τους παρακαθήμενούς του. "Από δω ο κ.Παπαγεωργίου, ένας εκ των δύο αδερφών που χάρισαν στην πόλη σας το ομώνυμο νοσοκομείο, αλλά και ο κτήτορας του ναού μας, με τη σύζυγό του", μας λέει. Βλέπω έναν μειλίχιο ηλικιωμένο άνθρωπο, με ξεχωριστά ευγενικό πρόσωπο. Η συζήτηση στο τραπέζι φουντώνει γύρω από τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, ένας άλλος κύριος μιλά με πάθος φωνάζοντας, και ο μόνος που σχεδόν δε λέει τίποτα, αλλά κουνάει το κεφάλι συγκατανεύοντας κάποιες φορές, ή προσθέτει μόνο μια δυο καλές και απλές κουβέντες, είναι ο... κτήτορας. Έχει ένα σταθερά γλυκό χαμόγελο και τους ακούει όλους με προσοχή. Ακούει, σκέφτεται, χαμογελά και δεν μιλά. Τον ευχαριστούμε για το νοσοκομείο και του λέμε ότι είναι το καλύτερο της Θεσσαλονίκης. Κουνάει το κεφάλι και μας ευχαριστεί. Ο άλλος κύριος βρίσκει σκοπιμο να υπενθυμίσει όλα τα εμπόδια που ορθώθηκαν από τους διάφορους παράγοντες μέχρι να λειτουργήσει... Ο κ.Παπαγεωργίου χαμογελά όπως και πριν. Αυτό το μικρό, γλυκό του χαμόγελο έχει μια αρχοντιά, μια σοφία, εγκαρτέρηση, αλλά και απάθεια. Είναι ένα σπάνιο χαμόγελο που θαρρείς πως πάει πολύ πιο πέρα από το χρόνο, τον τόπο, τις μικρότητες, ακόμη και τις ίδιες του τις δωρέές, αλλά και όλους τους κόπους του. Είναι ένα χαμόεγλο έτοιμο ν' αντέξει τα πάντα, ακόμη και τα πιο δυσάρεστα γυρίσματα της μοίρας. Ένα χαμόγελο που ατενίζει άλλους κόσμους κι απ' αυτούς απαυγάζεται φως. Που λέει "αυτό μπόρεσα κι αυτό έκανα όσο καλύτερα μπορούσα". Και μέσα στο ελάχιστο αυτό μειδίαμα καθρεφτίζεται μια συνείδηση ήσυχη με τον εαυτό της. 

Και πώς αλλιώς; Συγκινείσαι. Και ίσως να συγκινείσαι πολύ διότι οσμίζεσαι πως ο πλούτος είναι ίσως το δυσκολότερο στη χρήση του χάρισμα, που αν ο άνθρωπος που το έχει το χειριστεί επάξια, το όφελος είναι πράγματι ασύλληπτο και προς πολλές κατευθύνσεις. Να είναι γερός ο κ.Παπαγεωργίου και η συμπαθέστατη και επίσης ευγενέστατη κυρία του, να ζήσουν πολλά χρόνια ακόμη με κάθε ευλογία και χάρη από τον Θεό που τους προίκισε με τόσα δώρα...