Το χρονικό μιας ψήφου

Ανάμεσα στ' άλλα έχω ένα ακόμη χούι, να μένω τελευταία  όταν πρέπει να προσέλθω κάπου που θα πάει πολύς κόσμος, να φτάνω το τελευταίο λεπτό, λίγο πριν κλείσει η πόρτα. Με πάσα ειλικρίνεια θα εξομολογηθώ πως όσο κι αν αυτό μου δυσκολεύει τη ζωή και εννίοτε δεν προλαβαίνω ανοιχτή την πόρτα, είναι παντελώς έξω από τον έλεγχό μου να το αλλάξω, να το προγραμματίσω καλύτερα, ώστε να φτάσω εγκαίρως, να μην αγχωθώ, να μη ρισκάρω, να αποφύγω τον κίνδυνο να βρω την πόρτα κλειστή. Το παθαίνω στα ταξίδια, το παθαίνω στις συλλογικές συγκεντρώσεις, το παθαίνω βέβαια και στις εκλογές. Δεν το παθαίνω στα προσωπικά μου ραντεβού και κυρίως με αγαπημένους όπου μου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, μου αρέσει και το καταφέρνω να είμαι αρκετά λεπτά πριν την ώρα μου γιατί μ' αρέσει να περιμένω τους ανθρώπους που αγαπάω και δεν μ' αρέσει καθόλου να με περιμένουν αυτοί. Τι είναι όλο αυτό κι από πού ξεκινάει; 

Φαίνεται να πρόκειται για ένα παιχνίδι με το χρόνο, με τα όρια και με τον κόσμο. Θέλω να είμαι η τελευταία ενδεχομένως επειδή με δυκολεύουν τα πλήθη και οι συλλογικές καταστάσεις όπου ο πολύς κόσμος διαμορφώνει έναν αέρα συνήθως πνιγηρό, γεμάτο εντάσεις, και προτιμώ να μη συμμετέχω στη διαμόρφωσή του, αλλά να εισχωρώ στο τέλος διακριτικά και να κάθομαι στη γωνία, όταν δεν ανάγκη να πρωταγωνιστήσω, διότι σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναγκαίο κι αυτό. Προτού ξεκινήσω έχω πάντα τη βεβαιότητα ότι ο χρόνος είναι άπλετος και με περιμένει μέχρι να δω το ρολόι για να καταλάβω πως πάλι κατάφερα να εξαντλήσω τα όριά του. Οπωσδήποτε μέσα μου τέτοιου είδους συναθροίσεις έρχονται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τη διαχείριση των προσωπικών μου στιγμών. Η αλήθεια είναι πως εκτιμώ τόσο πολύ το κάθε δευτερόλετπο που δεν το χαλαλίζω εύκολα σε κάτι που κρίνω πως δεν αξίζει τόσο, αλλά απ' την άλλη θέλω και να είμαι έτοιμη ακριβώς την τελευταία στιγμή. Λίγο πριν βγω πρέπει να κάνω το μπάνιο μου και να περιποιηθώ για να είμαι φρέσκια και όμορφη δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μου στους άλλους, -έστω εμφανισιακά. Αντιθέτως, όταν πρόκειται να συναντήσω τους αγαπημένους μου βρίσκω εξαρχής πως δεν έχω χρόνο, πως δεν προλαβαίνω, και όλα τα κάνω πολύ έγκαιρα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μεταξύ μας, είναι πράγματι ζήτημα αν βρήκα την πόρτα κλειστή κάποιες ελάχιστες φορές. Θαρρείς και με συμπονά ο χρόνος και στο χείλος της λήξης του παρατείνεται για χάρη μου. Ίσως επειδή κατά βάθος του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και το εκτιμά. Έτσι μέχρι σήμερα έχω χάσει μόνο ένα τρένο, ένα λεωφορείο κι ένα αεροπλάνο. Εκλογές όμως ποτέ!

Την περασμένη Κυριακή ήμουν αδιαμφισβήτητα η τελευταία. Μέχρι να βγάλω άκρη με τα ψηφοδέλτια και αφού είχα μπει εφτά παρά ένα στο παραβάν, βγήκα στις εφτά και δέκα μούσκεμα στον ιδρώτα από το άγχος μου γιατί ένιωσα τη δικαιολογημένη αδημονία των εκλογικών αντιπροσώπων και αισθάνθηκα πάρα πολύ άσχημα που τους καθυστέρησα. Όσο κι αν φάινεται αντιθετικό προς το χούι  μου δε μου αρέσει καθόλου μα καθόλου να με περιμένουν ούτε οι ξένοι και να τους καθυστερώ. Τις πόρτες του σχολείου μου τις ξεκλείδωσε η αστυνομία που τις είχε ήδη κλειδώσει για λόγους ασφάλειας.

Εχθές όμως ήταν πιο ενδιαφέρουσα η εξέλιξη της ατίθασης συμπεριφοράς μου. Παρόλο που έπινα το κακάο μου στις πέντε και είχα αποφασίσει πως επιτέλους θα διορθωθώ, όταν πια έκανα με την ησυχία μου το μπάνιο μου και ετοιμαστηκα, είδα το ρολόι και δεν το πίστευα. Ήταν ήδη έξι και μισή και είχα τώρα να περπατήσω την απόσταση που την περασμένη Κυριακή είχα κάνει με το αυτοκίνητο και ήταν τουλάχιστον είκοσι με εικοσιπέντε λεπτά περπάτημα -όπως το υπολογιζα. Έφυγα σφαίρα. Ξεκίνησα ν' ανηφορίζω την Επταπυργίου, αφού έλεγξα πως το λεωφορείο αργεί. Όσο περπατούσα τόσο αμφέβαλλα πως γνωρίζω πράγματι πόση ώρα είναι με τα πόδια το γυμνάσιο του Φωκά όπου θα ψήφιζα. Μετά από δέκα λεπτά περπάτημα αποφάσισα να κάνω ωτοστόπ. Ντράπηκα λίγο, ωτοστόπ στη γειτονιά μου; Τι να κάνουμε; Ωτοστόπ στη γειτονιά μου. Με το που το αποφασίζω σταματώ και κοιτάζω πίσω μου. Από το αντίθετο ρεύμα περνούν δύο αυτοκίνητα, οπότε αυτό που έρχεται προς τη δική μου κατεύθυνση κόβει ταχύτητα, σχεδόν σταματά. Ορίστε, λοιπόν, μια τρανή απόδειξη της συνωμοσίας μου με το χρόνο. Σήκωσα το χέρι και με το που με είδε ο οδηγός πάνω που είχε ξεκινήσει σταμάτησε. 

"Συγνώμη, μπορείτε νε με πετάξετε μέχρι το γυμνάσιο για να ψηφίσω;" 

"Κι εγώ εκεί πάω, έλα", μου απαντά χαμογελώντας έανς ωραιότατος άντρας γύρω στα πενήντα. Πόση ακόμα συνωμοσία ν' αντέξω; Δεν κάνουμε λίγα μέτρα και μου λέει: "Ελπίζω βεβαια πως θα το ρίξετε στη σωστή μερά" 
"Ξέρετε, το σκέφτηκα", του λέω, "να κάνεις το καλό κι ο άλλος να ψηφίζει αντίθετα μ' αυτό που θα ήθελες... Μην ανησυχείτε, σίγουρα θα το ρίξω στη σωστή μεριά, αλλά ονόματα δε λέμε". 
Γελάσαμε. Ήταν χαλαρός, φιλικός και ευγενής. Με άφησε και πήγε να παρκάρει. Μπήκα εφτά παρά πέντε στο παραβάν κι ένιωσα περίεργα γιατί για τη δική μου εκτίμηση ήταν αρκετά νωρίς. Βγήκα εφτά παρά ένα. Ντροπή, είπα μέσα μου, περιπαίζοντας το χούι μου. 

Αποφάσισα να περπατήσω μέχρι το κέντρο για να πάω μετά σ' ένα φίλο που έχει τηλεόραση να δούμε παρέα τα αποτελέσματα. Περπάτησα σαράντα πέντε λεπτά. Η διαύγεια της ατμόσφαιρας ήταν συγκλονιστική. Πάλλόταν ο Όλυμπος στο βάθος. Ένα γλυκό αεράκι με δρόσιζε και δε χόρταινα να βλέπω τους ανθρώπους, τα δέντρα, τα κάστρα. Από το Κρατικό Θέατρο όμως πήρα ένα ταξί γιατί ήθελα προλάβω απ' το μπαλκόνι του φίλου το ηλιοβασίλεμα. 
Καλές κι οι εκλογές, καλή κι η τηλεόραση, αλλά τη δική μου ζωή τη μεταμορφώνει το φως. 
Καλή βδομάδα!